Psyche
alle pijlers
Stoppen met vergelijken
vrijdag 23 augustus 2024 om 12:27
Help, ik vergelijk mezelf heel erg met anderen en ik kom altijd slechter uit de bus dan de ander.
Vooral met mijn zus vergelijk ik mezelf heel veel. Dit komt ook doordat ik als kind al veel vergeleken werd met mijn jongere zus. "Doe eens wat meer als je zusje" werd er dan gezegd of "neem een voorbeeld aan je zusje, die doet wel leuk mee". Oook werd er regelmatig vertelt van: ja, je zusje die lachte naar iedereen in de kinderwagen, jij keek altijd heel stuurs....
Ook nu nog zie ik gewoon dat familieleden heel anders reageren op mijn zus dan op mij. Ik ben autistisch en daardoor wat minder makelijk in de omgang, dat snap ik ook wel. Maar toch vergelijk ik mezelf dan de hele tijd en word er verdrietig van.
Het is ook niet zo dat ik kan zeggen van: ach, ik ben misschien niet zo spontaan maar ik ben wel veel .... dan mijn zus. het is gewoon op alle vlakken zo dat ik minder presteer. Geen werk, een minder leuk huis, minder kinderen (en haar kinderen vallen ook meer in de smaak dan mijn redelijk teruggetrokken puber)
Ik weet dat ik ermee moet stoppen maar ik weet niet zo goed hoe. En elke keer als ik denk van: ik focus op mijn eigen leven, dan gebeurt er weer iets waardoor ik toch weer ga vergelijken. Ik word er zelf ook heel moe van.
Vooral met mijn zus vergelijk ik mezelf heel veel. Dit komt ook doordat ik als kind al veel vergeleken werd met mijn jongere zus. "Doe eens wat meer als je zusje" werd er dan gezegd of "neem een voorbeeld aan je zusje, die doet wel leuk mee". Oook werd er regelmatig vertelt van: ja, je zusje die lachte naar iedereen in de kinderwagen, jij keek altijd heel stuurs....
Ook nu nog zie ik gewoon dat familieleden heel anders reageren op mijn zus dan op mij. Ik ben autistisch en daardoor wat minder makelijk in de omgang, dat snap ik ook wel. Maar toch vergelijk ik mezelf dan de hele tijd en word er verdrietig van.
Het is ook niet zo dat ik kan zeggen van: ach, ik ben misschien niet zo spontaan maar ik ben wel veel .... dan mijn zus. het is gewoon op alle vlakken zo dat ik minder presteer. Geen werk, een minder leuk huis, minder kinderen (en haar kinderen vallen ook meer in de smaak dan mijn redelijk teruggetrokken puber)
Ik weet dat ik ermee moet stoppen maar ik weet niet zo goed hoe. En elke keer als ik denk van: ik focus op mijn eigen leven, dan gebeurt er weer iets waardoor ik toch weer ga vergelijken. Ik word er zelf ook heel moe van.
vrijdag 23 augustus 2024 om 13:57
Waarom zou je die dingen willen? Omdat samen op vakantie gaan en lang bezoek iets is waar je behoefte aan hebt, waar je voor jezelf naar zou uitkijken? Of omdat het iets zegt over hoe leuk ze je vinden?auroraatje schreef: ↑23-08-2024 13:42Ik heb wel eens gesprekken gehad over dat ik het gevoel heb dat ze mijn zus leuker vinden dan mij.
Dan zegt mijn moeder: dat is niet zo, maar we hebben wel veel meer met hen gemeen, en zij (zus en zwager) zijn een stuk gastvrijer en bij hen blijven we daardoor vaker zitten dan bij jullie. En zij vragen ons ook altijd mee op vakantie, dus daardoor hebben we ook een andere band.
Ik zou die dingen ook wel willen, maar mij kost het heel veel energie om een hele dag mensen om me heen te hebben, dus dat lukt gewoon niet
What a nuanced anxiety
vrijdag 23 augustus 2024 om 13:58
Dit herken ik - en alle andere dingen die in mijn familie bijna precies zo gingen als TO beschrijft, komen daar volgens mij uit voort.tyche schreef: ↑23-08-2024 13:36
TO, ik vind die opmerking van je moeder heel naar, dat was echt nergens voor nodig. Het klinkt alsof ze je niet zo goed snapt en daardoor voldoe je niet aan haar verwachting, terwijl zij als moeder juist zou moeten weten dat elk kind anders is. Alsof ze je niet echt ziet. Als dat de blik is waarmee jij altijd bent bekeken is het niet gek dat je dat zelf ook doet.
Ik ben een heel ander type dan mijn moeder. De zus na mij lijkt veel meer op haar en was daardoor altijd de favoriet, de standaard waaraan alles afgemeten werd. Mijn zus was altijd een brutaal kreng en die maakte dan opmerkingen tegen mensen die mijn moeder geweldig vond (en ik vond ze dan gemeen of kattig). Tegen mij was het ook altijd 'was jij maar zoals je zus'. Mijn moeder had haar beeld van mij tot een of andere karikaturale waarheid gemaakt en vond het toen gek dat ik geen zin meer had om te bellen of langs te komen. Ik herken ook dat dingen die ik zei of deed altijd raar werden gevonden, terwijl als mijn zusje nagenoeg hetzelfde deed, dan hartstikke goed was. (Zou ik bijvoorbeeld onder bepaalde omstandigheden iets doen, dan werd dat hardop op een verjaardag met vreemden erbij bestempeld als idioot, deed mijn zusje hetzelfde, dan was het zo knap van haar.) Overigens ben ik niet autistisch of iets dergelijks; ik lijk alleen maar niet op mijn moeder.
vrijdag 23 augustus 2024 om 14:03
Wil je dat echt? Of je wil je de erkenning die er bij je ouders aan vast hangt?auroraatje schreef: ↑23-08-2024 13:42Ik heb wel eens gesprekken gehad over dat ik het gevoel heb dat ze mijn zus leuker vinden dan mij.
Dan zegt mijn moeder: dat is niet zo, maar we hebben wel veel meer met hen gemeen, en zij (zus en zwager) zijn een stuk gastvrijer en bij hen blijven we daardoor vaker zitten dan bij jullie. En zij vragen ons ook altijd mee op vakantie, dus daardoor hebben we ook een andere band.
Ik zou die dingen ook wel willen, maar mij kost het heel veel energie om een hele dag mensen om me heen te hebben, dus dat lukt gewoon niet
Een hele vakantie met (schoon)ouders is juist voor veel mensen, en voor mij ook, een nachtmerriescenario.
vrijdag 23 augustus 2024 om 14:07
In mijn hoofd vind ik zulke dingen altijd heel leuk. maar als ik 2 uur verder ben, dan merk ik dat mijn energie op is. Ik vind het heel lastig om het uit elkaar te trekken, of ik het nou leuk vind voor mezelf of omdat het altijd zo is geleerd dat 'this is how we do it'
vrijdag 23 augustus 2024 om 14:08
Heb je nog een behandelteam/hulpverlener waar je terecht kan?
Ik zou vragen naar info over RSD, dat is een ding die ontstaat door veel afwijzing van ouders en omgeving bij aandoeningen zoals ASS en ADHD.
Als je vanaf kleins af aan hoort dat hoe jij bent niet goed is dan ontstaat er hele vaak deze RSD. Hoeft niet maar zo klinkt het wel.
Daar kom je niet vanaf zonder professionele hulp, je hele zijn is er mee verweven en is eigenlijk gewoon jeugdtrauma. Heel herkenbaar en heel naar.
En vraag om hulp waarbij jouw zeer nodige behoeftes ivm ASS goed kan communiceren en je grenzen leert bewaken, dat heb je nodig met zulke ouders.
Ik zou vragen naar info over RSD, dat is een ding die ontstaat door veel afwijzing van ouders en omgeving bij aandoeningen zoals ASS en ADHD.
Als je vanaf kleins af aan hoort dat hoe jij bent niet goed is dan ontstaat er hele vaak deze RSD. Hoeft niet maar zo klinkt het wel.
Daar kom je niet vanaf zonder professionele hulp, je hele zijn is er mee verweven en is eigenlijk gewoon jeugdtrauma. Heel herkenbaar en heel naar.
En vraag om hulp waarbij jouw zeer nodige behoeftes ivm ASS goed kan communiceren en je grenzen leert bewaken, dat heb je nodig met zulke ouders.
vrijdag 23 augustus 2024 om 14:09
Quincy2 schreef: ↑23-08-2024 13:58Dit herken ik - en alle andere dingen die in mijn familie bijna precies zo gingen als TO beschrijft, komen daar volgens mij uit voort.
Ik ben een heel ander type dan mijn moeder. De zus na mij lijkt veel meer op haar en was daardoor altijd de favoriet, de standaard waaraan alles afgemeten werd. Mijn zus was altijd een brutaal kreng en die maakte dan opmerkingen tegen mensen die mijn moeder geweldig vond (en ik vond ze dan gemeen of kattig). Tegen mij was het ook altijd 'was jij maar zoals je zus'. Mijn moeder had haar beeld van mij tot een of andere karikaturale waarheid gemaakt en vond het toen gek dat ik geen zin meer had om te bellen of langs te komen. Ik herken ook dat dingen die ik zei of deed altijd raar werden gevonden, terwijl als mijn zusje nagenoeg hetzelfde deed, dan hartstikke goed was. (Zou ik bijvoorbeeld onder bepaalde omstandigheden iets doen, dan werd dat hardop op een verjaardag met vreemden erbij bestempeld als idioot, deed mijn zusje hetzelfde, dan was het zo knap van haar.) Overigens ben ik niet autistisch of iets dergelijks; ik lijk alleen maar niet op mijn moeder.
Dit vind ik toch ook wel herkenbaar ja.
Als ik een airfryer koop snappen ze niet waarom, de bitterballen komen er bleek uit etc. Als mijn zus er eentje koopt, hebben zij een week later oo een airfryer
vrijdag 23 augustus 2024 om 14:10
Lucifee2024 schreef: ↑23-08-2024 14:08Heb je nog een behandelteam/hulpverlener waar je terecht kan?
Ik zou vragen naar info over RSD, dat is een ding die ontstaat door veel afwijzing van ouders en omgeving bij aandoeningen zoals ASS en ADHD.
Als je vanaf kleins af aan hoort dat hoe jij bent niet goed is dan ontstaat er hele vaak deze RSD. Hoeft niet maar zo klinkt het wel.
Daar kom je niet vanaf zonder professionele hulp, je hele zijn is er mee verweven en is eigenlijk gewoon jeugdtrauma. Heel herkenbaar en heel naar.
En vraag om hulp waarbij jouw zeer nodige behoeftes ivm ASS goed kan communiceren en je grenzen leert bewaken, dat heb je nodig met zulke ouders.
Ik heb geen therapie meer, volg wel online een module acceptance en commitment therapie en heb een autisme-coach die eens per 2 weken bij mij thuis langskomt. Ik zal het eens met haar overleggen.
vrijdag 23 augustus 2024 om 14:16
Het klinkt meer alsof ze de band gewoon graag wil zoals zij die hebben met haar zus. En in een ideale wereld zou dat ook gewoon moeten kunnen zonder die vakantie gezamenlijk. Als ouders echt willen en zich verdiepen in haar ASS en daarmee werken mbt leuke dingen doen en een band onderhouden, zou het ook gewoon kunnen.
Maar helaas zijn er nu eenmaal ouders die geen enkele moeite doen om zich te verdiepen in hun neurodivergente kind, te moeilijk.
En daar voelt TO zich terecht verdrietig over.
vrijdag 23 augustus 2024 om 14:23
Hallo TO,
dat lijkt me vreselijk zwaar. En hoewel je alles kunt verklaren, maakt dat het natuurlijk niet makkelijk.
Niet dat ik denk dat dit alles oplost, hoop ik dat onderstaande wellicht een beetje helpt om liever naar jezelf te kijken en jezelf te waarderen los van wat je zus of anderen te bieden hebben.
Jean Francois en Piet van Dijk - van Frans Halsema
https://open.spotify.com/track/34xVd5Ep ... efca364f31
dat lijkt me vreselijk zwaar. En hoewel je alles kunt verklaren, maakt dat het natuurlijk niet makkelijk.
Niet dat ik denk dat dit alles oplost, hoop ik dat onderstaande wellicht een beetje helpt om liever naar jezelf te kijken en jezelf te waarderen los van wat je zus of anderen te bieden hebben.
Jean Francois en Piet van Dijk - van Frans Halsema
https://open.spotify.com/track/34xVd5Ep ... efca364f31
vrijdag 23 augustus 2024 om 15:40
Ik vind de andere opmerkingen van je moeder ook niet aardig. Ze kan ook zeggen: “Ik hou van jullie allebei. Van jou vind ik dit en dat erg leuk. Met je zus doe ik graag zus of zo.”
Ik denk dat het vrij normaal is om jezelf af en toe te vergelijken met een ander, maar dat het erom gaat dat je daar weer snel van herstelt en doorgaat met dingen die jou gelukkig maken. Je kunt je moeder niet veranderen maar wel de vervelende opmerkingen bij haar laten. Gun jezelf hersteltijd na contact, ga iets doen waar je positieve energie van krijgt, en werk aan je zelfkennis zodat je kunt gaan zien wat jouw kwaliteiten zijn.
Ik denk dat het vrij normaal is om jezelf af en toe te vergelijken met een ander, maar dat het erom gaat dat je daar weer snel van herstelt en doorgaat met dingen die jou gelukkig maken. Je kunt je moeder niet veranderen maar wel de vervelende opmerkingen bij haar laten. Gun jezelf hersteltijd na contact, ga iets doen waar je positieve energie van krijgt, en werk aan je zelfkennis zodat je kunt gaan zien wat jouw kwaliteiten zijn.
vrijdag 23 augustus 2024 om 16:42
Hetiswathetis42 schreef: ↑23-08-2024 15:33Ik heb het gewoon geaccepteerd dat ik niet goed genoeg ben. Dat is direct Schaakmat voor de innerlijke criticus.
Ja, daar heb je wel gelijk in. Misschien moet ik ook gewoon accepteren dat ik niet van mijn zus kan 'winnen'. En ergens voelt het al gewoon stom dat ik dat uberhaupt wil, ik ben in competitie met iemand die van haar kant totaal geen competitie voelt. En daarnaast wil en gun ik mijn zus ook het beste, dus het slaat gewoon nergens op.
vrijdag 23 augustus 2024 om 16:43
Lucifee2024 schreef: ↑23-08-2024 14:16Het klinkt meer alsof ze de band gewoon graag wil zoals zij die hebben met haar zus. En in een ideale wereld zou dat ook gewoon moeten kunnen zonder die vakantie gezamenlijk. Als ouders echt willen en zich verdiepen in haar ASS en daarmee werken mbt leuke dingen doen en een band onderhouden, zou het ook gewoon kunnen.
Maar helaas zijn er nu eenmaal ouders die geen enkele moeite doen om zich te verdiepen in hun neurodivergente kind, te moeilijk.
En daar voelt TO zich terecht verdrietig over.
Ik denk zeker dat mijn ouders hun best doen, maar het gaat gewoon veel gemakkelijker met mijn zus. Ik weet zeker als ik hen zou uitnodigen dat ze dan bij mij ook zouden komen en dat ze met ons ook op vakantie zouden gaan. Wellicht werk ik er zelf niet hard genoeg aan om dingen te bedenken om met hen te doen binnen mijn mogelijkheden.
vrijdag 23 augustus 2024 om 17:02
Zou dit de RSD zijn die Lucifee bedoelt? Ik herken het ook. Betrek ook alles op mezelf dat ik het schuld ben en er harder aan moet werken en meer moet doen, maar helaas werkt het zo niet want je blijft teleurgesteld worden (mijn ervaring dan).auroraatje schreef: ↑23-08-2024 16:43Wellicht werk ik er zelf niet hard genoeg aan om dingen te bedenken om met hen te doen binnen mijn mogelijkheden.
vrijdag 23 augustus 2024 om 20:12
Butterfly_fly schreef: ↑23-08-2024 17:02Zou dit de RSD zijn die Lucifee bedoelt? Ik herken het ook. Betrek ook alles op mezelf dat ik het schuld ben en er harder aan moet werken en meer moet doen, maar helaas werkt het zo niet want je blijft teleurgesteld worden (mijn ervaring dan).
Dat weet ik niet, want ik heb er nog niet de tijd gehad om erover te lezen, dus geen idee of dat RSD is.
Ik wil zelf toch nog hoop blijven houden dat er verbetering in zit.... overigens heb ik ergens ook wel een prima relatie met mijn ouders, maar als ik dat dan weer vergelijk met mijn zus dan is het met hen veel beter nog. Maar dat vergelijken zou ik eens mee moeten stoppen. Als dat toch eens lukte
vrijdag 23 augustus 2024 om 20:28
Je geeft zelf aantal voorbeelden van dingen die je ouders doen of zeggen, die gewoon niet zo heel invoelend en fijn zijn.
Dat is niet je best doen als ouder denk ik hoor.
Enige wat jij misschien kan doen met hulp, is uiteindelijk jouw behoeftes kenbaar maken.
En eerlijk, ik zou echt wat gaan zeggen van bepaalde opmerkingen. Dat ze misschien nooit gaan leren hoe het werkt voor jou is pech, maar veel mensen leren toch soms wel van het benoemen van dingen die niet prettig zijn.
Als je dat maar consequent en duidelijk doet.
En dat hoeft ook niet boos, maar je mag best opmerken dat beetje gek is dat jij shit voor aanschaffen van een airfryer krijgt en je zus geheel niet, eerder tegenovergesteld.
Of dat de band beter is met zus omdat zij dingen kan die jij niet kan, dat is gewoon niet zo aardig. Wat doen zij om jou en de ASS beter te begrijpen? Wat doen zij om wat leuks binnen jouw bereik te doen? Die band te verbeteren?
En hebben ze dat ooit voor jou gedaan?
En dat jij dan ipv wat meer voor jezelf opkomt en ziet dat niet alleen jij verantwoordelijk bent voor een betere band met je ouders, ga je meteen in de weerstand: misschien moet jij je nog meer aanpassen aan hen, dan wordt de band vast beter.
Gaat niet gebeuren.
Dat is niet je best doen als ouder denk ik hoor.
Enige wat jij misschien kan doen met hulp, is uiteindelijk jouw behoeftes kenbaar maken.
En eerlijk, ik zou echt wat gaan zeggen van bepaalde opmerkingen. Dat ze misschien nooit gaan leren hoe het werkt voor jou is pech, maar veel mensen leren toch soms wel van het benoemen van dingen die niet prettig zijn.
Als je dat maar consequent en duidelijk doet.
En dat hoeft ook niet boos, maar je mag best opmerken dat beetje gek is dat jij shit voor aanschaffen van een airfryer krijgt en je zus geheel niet, eerder tegenovergesteld.
Of dat de band beter is met zus omdat zij dingen kan die jij niet kan, dat is gewoon niet zo aardig. Wat doen zij om jou en de ASS beter te begrijpen? Wat doen zij om wat leuks binnen jouw bereik te doen? Die band te verbeteren?
En hebben ze dat ooit voor jou gedaan?
En dat jij dan ipv wat meer voor jezelf opkomt en ziet dat niet alleen jij verantwoordelijk bent voor een betere band met je ouders, ga je meteen in de weerstand: misschien moet jij je nog meer aanpassen aan hen, dan wordt de band vast beter.
Gaat niet gebeuren.
anoniem_672bb4a395dd7 wijzigde dit bericht op 23-08-2024 23:48
Reden: niet was kwijt.
Reden: niet was kwijt.
0.93% gewijzigd
vrijdag 23 augustus 2024 om 20:36
In dit topic benoem ik natuurlijk vooral de voorbeelden van dingen die niet goed gaan, dus ik snap dat dit beeld er is. En sommige dingen zijn ook echt niet fijn inderdaad of wat vreemd.
Vandaag toevallig voor het eerst er wat van gezegd. We hadden het begin deze week over een restaurant kiezen voor een uitstapje met zijn drietjes en ik stelde de Italiaan voor. Zegt mijn moeder: nee dat vind ik niks. Vervlgens heeft ze mijn zus gesproken die zei dat ze de Italiaan wel een goed idee vond en toen opeens was het wel een goed idee. Toen heb ik wel gevraagd: wat is er dan veranderd waardoor het nu wel een goed idee is? Toen zei mijn moeder: ik dacht dat je zus het niet leuk zou vinden dus vandaar dat ik gelijk nee zei.... Dus ben toen wel (enigszins) voor mezelf opgekomen door te vragen waarom ze opeens van mening veranderde.
Ik wil me zeker niet perse meer gaan aanpassen, maar op zoek gaan naar activiteiten waarbij ik zelf beter tot mijn recht kom en die ik ook met mijn ouders kan delen. Maar ik ben het met je eens dat het niet ten koste van mezelf moet gaan, en dat is ook zeker iets dat mijn ouders ook niet van mij zouden verwachten. Ze zijn wel heel accepterend over mijn ASS maar hebben zelf volgens mij ook niet echt de flexibiliteit om dingen opeens anders te gaan doen.
overigens zegt mijn moeder altijd dat ze evenveel van ons beiden houdt, alleen dat ze ook niet kan zeggen van: ze gaat minder vaak naar mijn zus toe omdat ik ook minder vaak naar mij gaat. Als ze word uitgenodigd dan gaat ze, ook bij mij. Maarja, ik kan dat gewoon minder vaak, en dat is vaak gewoon lastig. En daardoor dus toch die andere band, maar er wordt niet minder van mij gehouden ofzo
Vandaag toevallig voor het eerst er wat van gezegd. We hadden het begin deze week over een restaurant kiezen voor een uitstapje met zijn drietjes en ik stelde de Italiaan voor. Zegt mijn moeder: nee dat vind ik niks. Vervlgens heeft ze mijn zus gesproken die zei dat ze de Italiaan wel een goed idee vond en toen opeens was het wel een goed idee. Toen heb ik wel gevraagd: wat is er dan veranderd waardoor het nu wel een goed idee is? Toen zei mijn moeder: ik dacht dat je zus het niet leuk zou vinden dus vandaar dat ik gelijk nee zei.... Dus ben toen wel (enigszins) voor mezelf opgekomen door te vragen waarom ze opeens van mening veranderde.
Ik wil me zeker niet perse meer gaan aanpassen, maar op zoek gaan naar activiteiten waarbij ik zelf beter tot mijn recht kom en die ik ook met mijn ouders kan delen. Maar ik ben het met je eens dat het niet ten koste van mezelf moet gaan, en dat is ook zeker iets dat mijn ouders ook niet van mij zouden verwachten. Ze zijn wel heel accepterend over mijn ASS maar hebben zelf volgens mij ook niet echt de flexibiliteit om dingen opeens anders te gaan doen.
overigens zegt mijn moeder altijd dat ze evenveel van ons beiden houdt, alleen dat ze ook niet kan zeggen van: ze gaat minder vaak naar mijn zus toe omdat ik ook minder vaak naar mij gaat. Als ze word uitgenodigd dan gaat ze, ook bij mij. Maarja, ik kan dat gewoon minder vaak, en dat is vaak gewoon lastig. En daardoor dus toch die andere band, maar er wordt niet minder van mij gehouden ofzo
vrijdag 23 augustus 2024 om 21:20
Het blijft raar van je moeder hoor. Ze had ook kunnen zeggen "ik weet niet of je zus dat wel leuk vindt, dus zullen we dat even vragen?"auroraatje schreef: ↑23-08-2024 20:36
Vandaag toevallig voor het eerst er wat van gezegd. We hadden het begin deze week over een restaurant kiezen voor een uitstapje met zijn drietjes en ik stelde de Italiaan voor. Zegt mijn moeder: nee dat vind ik niks. Vervlgens heeft ze mijn zus gesproken die zei dat ze de Italiaan wel een goed idee vond en toen opeens was het wel een goed idee. Toen heb ik wel gevraagd: wat is er dan veranderd waardoor het nu wel een goed idee is? Toen zei mijn moeder: ik dacht dat je zus het niet leuk zou vinden dus vandaar dat ik gelijk nee zei.... Dus ben toen wel (enigszins) voor mezelf opgekomen door te vragen waarom ze opeens van mening veranderde.
zaterdag 24 augustus 2024 om 08:51
Ja het is een heel aparte manier van communiceren en denken voor een ander.
Maarja, daar heb ik maar mee te dealen, dat verandert niet. Ik kan alleen mijn eigen kijk op dingen veranderen en wat ik het liefst wil is mijn eigen waarde losgekoppeld van wat mijn familie vindt. Hoe doe ik dat?
zaterdag 24 augustus 2024 om 11:22
Voor mij hielp het om (voor mezelf) te erkennen wat ik tekort ben gekomen toen ik opgroeide, en deze gevoelens/pijn echt te gaan voelen en serieus te gaan nemen.
Op zoek te gaan naar die pijn in mezelf en deze te gaan dragen elke dag. Daardoor heb ik kunnen rouwen om alles, de ouders die ik gewild had maar niet had, en heb ik vrede kunnen vinden met wat er wel was. Het is een wond binnenin en die heeft verzorging nodig om te helen. Anders vergiftigt het je leven omdat het doorsijpelt in alle dagelijkse situaties.
De goedkeuring van mijn moeder en dat ze mij echt zou zien, zal ik nooit krijgen. Maar door het te verwerken is de pijn niet meer zo aanwezig en raakt niet meer getriggerd door het leven van alledag. Het belangrijkste is dat ik hierdoor rust vind in mezelf en meer ruimte heb om gewoon te leven.
Het vergelijken met anderen herken ik wel, ik ben altijd jaloers geweest op anderen en heb gestreden om op een dag goed genoeg te zijn. Mezelf daarmee uitgeput.
En we zijn niet de enige, veel mensen hebben op een bepaald vlak iets gemist als kind waarvan ze het verdriet als volwassene nog steeds meedragen. Zo gewend als we zijn om dat weg te stoppen en tegen onszelf te zeggen stel je niet aan, je mag dankbaar zijn. Ons aan te passen aan wat we denken dat anderen verwachten. Maar waarom zou je je pijn rationaliseren of wegdrukken, het zit er, het grootste verdriet voor een kind is het gevoel afgewezen te worden of niet goed genoeg te zijn en die pijn draag jij elke dag mee.
Onze ouders hebben nooit bewust ons pijn willen doen, maar het gaat daar niet om. Je bent vrij om als kind je eigen ervaringen te hebben en te erkennen dat je iets gemist hebt van ze. Wees niet te snel om alles wat ze deden of zeggen als bewijs van hun liefde te bestempelen. Als het bij jou van binnen pijn doet was het misschien geen liefde, misschien hebben zij ook ergens pijn van het verleden waardoor ze jou niet konden geven wat je nodig had op een bepaald gebied.
Ik gun je een therapeut om samen op zoek te gaan naar die gevoelens in jezelf, ze voor waar aan te nemen en er doorheen te gaan. ACT is een goede manier maar je doorbreekt niet zo makkelijk je innerlijke overtuigingen en de loyaliteit naar je ouders, je hebt ook iemand nodig die naast je staat en kan reflecteren en je aanmoedigt om bij de pijn te blijven. Wellicht niet voor nu, maar dan in de toekomst zou ik het zeker in overweging nemen.
Op zoek te gaan naar die pijn in mezelf en deze te gaan dragen elke dag. Daardoor heb ik kunnen rouwen om alles, de ouders die ik gewild had maar niet had, en heb ik vrede kunnen vinden met wat er wel was. Het is een wond binnenin en die heeft verzorging nodig om te helen. Anders vergiftigt het je leven omdat het doorsijpelt in alle dagelijkse situaties.
De goedkeuring van mijn moeder en dat ze mij echt zou zien, zal ik nooit krijgen. Maar door het te verwerken is de pijn niet meer zo aanwezig en raakt niet meer getriggerd door het leven van alledag. Het belangrijkste is dat ik hierdoor rust vind in mezelf en meer ruimte heb om gewoon te leven.
Het vergelijken met anderen herken ik wel, ik ben altijd jaloers geweest op anderen en heb gestreden om op een dag goed genoeg te zijn. Mezelf daarmee uitgeput.
En we zijn niet de enige, veel mensen hebben op een bepaald vlak iets gemist als kind waarvan ze het verdriet als volwassene nog steeds meedragen. Zo gewend als we zijn om dat weg te stoppen en tegen onszelf te zeggen stel je niet aan, je mag dankbaar zijn. Ons aan te passen aan wat we denken dat anderen verwachten. Maar waarom zou je je pijn rationaliseren of wegdrukken, het zit er, het grootste verdriet voor een kind is het gevoel afgewezen te worden of niet goed genoeg te zijn en die pijn draag jij elke dag mee.
Onze ouders hebben nooit bewust ons pijn willen doen, maar het gaat daar niet om. Je bent vrij om als kind je eigen ervaringen te hebben en te erkennen dat je iets gemist hebt van ze. Wees niet te snel om alles wat ze deden of zeggen als bewijs van hun liefde te bestempelen. Als het bij jou van binnen pijn doet was het misschien geen liefde, misschien hebben zij ook ergens pijn van het verleden waardoor ze jou niet konden geven wat je nodig had op een bepaald gebied.
Ik gun je een therapeut om samen op zoek te gaan naar die gevoelens in jezelf, ze voor waar aan te nemen en er doorheen te gaan. ACT is een goede manier maar je doorbreekt niet zo makkelijk je innerlijke overtuigingen en de loyaliteit naar je ouders, je hebt ook iemand nodig die naast je staat en kan reflecteren en je aanmoedigt om bij de pijn te blijven. Wellicht niet voor nu, maar dan in de toekomst zou ik het zeker in overweging nemen.
zaterdag 24 augustus 2024 om 12:46
zondag 25 augustus 2024 om 14:40
zondag 25 augustus 2024 om 17:12
Rollergirl schreef: ↑25-08-2024 14:40Zou het helpen om over een onderwerp te lezen? Over bijna alles is wel een boek te vinden. Een quick fix bestaat volgens mij sowieso niet, ik zie het meer als een soort reis. Daarnaast is het volgens mij belangrijk om dingen te blijven doen die je leuk vindt.
Ja daar sta ik zeker voor open. Ik zal eens gaan zoeken of er een boek over te vinden is.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
