Psyche
alle pijlers
Therapie, wanneer werkt het, moet ik opgeven?
vrijdag 5 juli 2024 om 09:58
Ik heb sinds maart wekelijks schematherapie, vanwege depressie en burnout. Ik heb een goede klik met de therapeut, en ik ben echt actief aanwezig, ik heb me er steeds vol voor ingezet.
Maar de laatste weken bekruipt me steeds meer het gevoel: moet ik er wel mee doorgaan? Wat is het nut? Ik voel me na elke sessie afgemat en bedrukt. Mijn mentale gezondheid in het alledaagse leven is niet verbeterd, eerder verslechterd de afgelopen tijd, ondanks dat ik zoveel heb gedaan om mijn leven om te gooien ten opzichte van een jaar terug, toen ik in de burnout raakte. Andere baan, andere woonplaats, nieuwe relatie.
De therapie kost me bergen energie en tijd, en ik heb het juist heel druk. Het voelt als een zinloze investering, en het maakt me heel erg moedeloos dat ik me nog steeds vaak zo down voel, alsof het allemaal niet meer hoeft van mij. Als mijn leven morgen zou stoppen, zou dat voor mij ook prima zijn.
Ik heb dit de vorige sessie met de therapeut besproken, en toen zei hij: Je kunt het juist opvatten als dat het werkt, de therapie. Dat de weerstand die je nu voelt er juist is omdat we echt iets aan het veranderen zijn in je hoofd, en verandering is altijd beangstigend en laat je eerst je hakken in het zand zetten.
Wat zijn jullie ervaringen? Ik voel me stuurloos.
Maar de laatste weken bekruipt me steeds meer het gevoel: moet ik er wel mee doorgaan? Wat is het nut? Ik voel me na elke sessie afgemat en bedrukt. Mijn mentale gezondheid in het alledaagse leven is niet verbeterd, eerder verslechterd de afgelopen tijd, ondanks dat ik zoveel heb gedaan om mijn leven om te gooien ten opzichte van een jaar terug, toen ik in de burnout raakte. Andere baan, andere woonplaats, nieuwe relatie.
De therapie kost me bergen energie en tijd, en ik heb het juist heel druk. Het voelt als een zinloze investering, en het maakt me heel erg moedeloos dat ik me nog steeds vaak zo down voel, alsof het allemaal niet meer hoeft van mij. Als mijn leven morgen zou stoppen, zou dat voor mij ook prima zijn.
Ik heb dit de vorige sessie met de therapeut besproken, en toen zei hij: Je kunt het juist opvatten als dat het werkt, de therapie. Dat de weerstand die je nu voelt er juist is omdat we echt iets aan het veranderen zijn in je hoofd, en verandering is altijd beangstigend en laat je eerst je hakken in het zand zetten.
Wat zijn jullie ervaringen? Ik voel me stuurloos.
vrijdag 5 juli 2024 om 15:19
Hier sla ik op aan. Waarom zeg je over jezelf dat je een rotte persoonlijkheid hebt/had?
vrijdag 5 juli 2024 om 15:22
vrijdag 5 juli 2024 om 15:31
Nee, ik begrijp je wel hoor. Ik zei dat ook altijd over mezelf. Net als iedereen eigenlijk, in de groepstherapie. Nu pas realiseer ik me hoe erg het is zoiets over jezelf te denken. Iets wat ik geleerd heb in schematherapie.
Het leven zal nooit helemaal superfijn worden, maar het is al zoveel beter dan een paar jaar geleden. Zeker zonder die rottige copings.
vrijdag 5 juli 2024 om 15:40
Heb je gelijk in. Het is niet aan mij om het te veroordelen, toen niet maar nu ook niet.Magpie schreef: ↑05-07-2024 15:31Nee, ik begrijp je wel hoor. Ik zei dat ook altijd over mezelf. Net als iedereen eigenlijk, in de groepstherapie. Nu pas realiseer ik me hoe erg het is zoiets over jezelf te denken. Iets wat ik geleerd heb in schematherapie.
Het leven zal nooit helemaal superfijn worden, maar het is al zoveel beter dan een paar jaar geleden. Zeker zonder die rottige copings.
vrijdag 5 juli 2024 om 15:50
Precies dit.
vrijdag 5 juli 2024 om 16:09
Ja, jullie hebben wel gelijk denk ik. Dat ik eigenlijk nog in de ontkenning zit, en nog bang ben om mijn copingmechanismen los te laten.
Bijtie, wat jij schrijft, over dat je eerst geen idee had hoeveel fijner het kan zijn in je hoofd.. dat raakt me wel. Ik hoop het zo, maar ik weet ook dat ik er eigenlijk niet in geloof. Dat ik er in wil geloven, maar steeds een stemmetje in mijn hoofd zegt: "ja ja, dat kunnen zij allemaal wel leuk zeggen, maar voor jou is er heus geen beter leven te halen hoor, Tita. Hou jezelf toch niet zo voor de gek, wees niet zo naïef."
En nou ja, ik zie dus wel dat dat natuurlijk precies is waar schematherapie over gaat. Over tegenwicht kunnen bieden aan dat soort gedachtes. Maar het is zo moeilijk, ik ben ergens zo bang dat het me nooit gaat lukken, dat het onmogelijk is. Omdat ik niet sterk genoeg ben om tegenwicht te bieden, of nog erger, omdat ik vind dat ik het niet verdien om tegenwicht te bieden. Dat ik moet accepteren dat het leven zwaar is voor mij, en dat ik het daar zelf naar heb gemaakt.
Toen mijn copingmechanismen er nog volop waren, vroeg ik me nooit af of ik het waard was om een lichter leven te hebben. Toen was er gewoon maar 1 waarheid en daar deed ik het maar mee. Nu zijn er ineens al die vragen, of ik mezelf niet meer moet gunnen, of ik niet liever naar mezelf moet zijn. En met de vraag komt dan een interne discussie op gang die ik helemaal niet wil aanhoren, omdat ik me dan ineens besef dat er van alles buiten mijn bereik ligt (kalm en gelukkig leven, bijvoorbeeld..). Ik moet ineens luisteren naar mezelf, terwijl er zoveel lelijks te horen is dat ik liever mijn oren dicht hou.
Bijtie, wat jij schrijft, over dat je eerst geen idee had hoeveel fijner het kan zijn in je hoofd.. dat raakt me wel. Ik hoop het zo, maar ik weet ook dat ik er eigenlijk niet in geloof. Dat ik er in wil geloven, maar steeds een stemmetje in mijn hoofd zegt: "ja ja, dat kunnen zij allemaal wel leuk zeggen, maar voor jou is er heus geen beter leven te halen hoor, Tita. Hou jezelf toch niet zo voor de gek, wees niet zo naïef."
En nou ja, ik zie dus wel dat dat natuurlijk precies is waar schematherapie over gaat. Over tegenwicht kunnen bieden aan dat soort gedachtes. Maar het is zo moeilijk, ik ben ergens zo bang dat het me nooit gaat lukken, dat het onmogelijk is. Omdat ik niet sterk genoeg ben om tegenwicht te bieden, of nog erger, omdat ik vind dat ik het niet verdien om tegenwicht te bieden. Dat ik moet accepteren dat het leven zwaar is voor mij, en dat ik het daar zelf naar heb gemaakt.
Toen mijn copingmechanismen er nog volop waren, vroeg ik me nooit af of ik het waard was om een lichter leven te hebben. Toen was er gewoon maar 1 waarheid en daar deed ik het maar mee. Nu zijn er ineens al die vragen, of ik mezelf niet meer moet gunnen, of ik niet liever naar mezelf moet zijn. En met de vraag komt dan een interne discussie op gang die ik helemaal niet wil aanhoren, omdat ik me dan ineens besef dat er van alles buiten mijn bereik ligt (kalm en gelukkig leven, bijvoorbeeld..). Ik moet ineens luisteren naar mezelf, terwijl er zoveel lelijks te horen is dat ik liever mijn oren dicht hou.
vrijdag 5 juli 2024 om 16:24
Ik voel je. Het is een hels proces, je wordt in een crisis gebracht via deze therapie en dan begin je logischerwijs te panieken en te verzuipen. Innerlijke vijanden beginnen je aan te vallen.
Maar het is ook een universeel proces, wat min of meer hetzelfde verloopt voor ieder mens, dus waarom zou dat niet voor mij of voor jou gelden. Even puur theoretisch gezien.
Je kan sowieso al niet meer terug nu, niet naar die staat van (on)bewustzijn waar je vandaan komt. Wat je wel gaat doen is leren leven met al deze onzekerheid, boosheid, angst en interne conflicten, die ieder mens heeft, maar jij nog niet mee hebt leren omgaan omdat je ze noodgedwongen moest wegstoppen. Je kan er nu nog niet mee omgaan, al die gevoelens zijn bedreigend, maar je gaat het leren dragen en je gaat leren dat je het allemaal niet alleen hoeft te doen.
Je gaat een diepere verbinding voelen met andere mensen, je gaat je veilig voelen in jezelf. En dat maakt je uiteindelijk misschien niet een gelukkig mens, of vrij van pijn, angst en verdriet, maar wel een innerlijk kalm mens dat keuzes kan maken vanuit haar gevoel en wie ze is.
Maar het is ook een universeel proces, wat min of meer hetzelfde verloopt voor ieder mens, dus waarom zou dat niet voor mij of voor jou gelden. Even puur theoretisch gezien.
Je kan sowieso al niet meer terug nu, niet naar die staat van (on)bewustzijn waar je vandaan komt. Wat je wel gaat doen is leren leven met al deze onzekerheid, boosheid, angst en interne conflicten, die ieder mens heeft, maar jij nog niet mee hebt leren omgaan omdat je ze noodgedwongen moest wegstoppen. Je kan er nu nog niet mee omgaan, al die gevoelens zijn bedreigend, maar je gaat het leren dragen en je gaat leren dat je het allemaal niet alleen hoeft te doen.
Je gaat een diepere verbinding voelen met andere mensen, je gaat je veilig voelen in jezelf. En dat maakt je uiteindelijk misschien niet een gelukkig mens, of vrij van pijn, angst en verdriet, maar wel een innerlijk kalm mens dat keuzes kan maken vanuit haar gevoel en wie ze is.
vrijdag 5 juli 2024 om 16:40
Prachtig gezegd Bijtie!bijtie schreef: ↑05-07-2024 16:24Ik voel je. Het is een hels proces, je wordt in een crisis gebracht via deze therapie en dan begin je logischerwijs te panieken en te verzuipen. Innerlijke vijanden beginnen je aan te vallen.
Maar het is ook een universeel proces, wat min of meer hetzelfde verloopt voor ieder mens, dus waarom zou dat niet voor mij of voor jou gelden. Even puur theoretisch gezien.
Je kan sowieso al niet meer terug nu, niet naar die staat van (on)bewustzijn waar je vandaan komt. Wat je wel gaat doen is leren leven met al deze onzekerheid, boosheid, angst en interne conflicten, die ieder mens heeft, maar jij nog niet mee hebt leren omgaan omdat je ze noodgedwongen moest wegstoppen. Je kan er nu nog niet mee omgaan, al die gevoelens zijn bedreigend, maar je gaat het leren dragen en je gaat leren dat je het allemaal niet alleen hoeft te doen.
Je gaat een diepere verbinding voelen met andere mensen, je gaat je veilig voelen in jezelf. En dat maakt je uiteindelijk misschien niet een gelukkig mens, of vrij van pijn, angst en verdriet, maar wel een innerlijk kalm mens dat keuzes kan maken vanuit haar gevoel en wie ze is.
vrijdag 5 juli 2024 om 17:07
Ik heb juist pas bij schematherapie het gevoel dat het eindelijk over mij gaat zoals ik ben, dat die ruimte er is. Ik ben er (o.a.) trauma van andere therapie aan het verwerken.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
vrijdag 5 juli 2024 om 17:21
Wat fijn te horen dat het ook zo kan zijn.canis-felis schreef: ↑05-07-2024 17:07Ik heb juist pas bij schematherapie het gevoel dat het eindelijk over mij gaat zoals ik ben, dat die ruimte er is. Ik ben er (o.a.) trauma van andere therapie aan het verwerken.
vrijdag 5 juli 2024 om 17:53
je zit nu in de fase dat je aan de ene kant je copingsmechanismen aan het loslaten bent en aan de andere kant nog geen nieuwe manieren hebt geleerd om met dingen om te gaan. De meest rottige periode tijdens therapie. En die copingsmechanismen waren heel comfortabel en het is echt rottig om ze los te laten, want ze werkten zo goed.
Nee, dat deden ze niet, want dan zou je niet in een burn-out terecht gekomen zijn en geen depressie hebben ontwikkelt.
Nu komt de fase leren om dingen op een gezonde manier aan te pakken en dat kost tijd, energie en heel veel frustratie en verdriet. Maar je gaat er zoveel van leren.
Nee, dat deden ze niet, want dan zou je niet in een burn-out terecht gekomen zijn en geen depressie hebben ontwikkelt.
Nu komt de fase leren om dingen op een gezonde manier aan te pakken en dat kost tijd, energie en heel veel frustratie en verdriet. Maar je gaat er zoveel van leren.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 5 juli 2024 om 18:59
Dit lijkt me het probleem in een notendop.titatita schreef: ↑05-07-2024 09:58[...]Mijn mentale gezondheid in het alledaagse leven is niet verbeterd, eerder verslechterd de afgelopen tijd, ondanks dat ik zoveel heb gedaan om mijn leven om te gooien ten opzichte van een jaar terug, toen ik in de burnout raakte. Andere baan, andere woonplaats, nieuwe relatie.
De therapie kost me bergen energie en tijd, en ik heb het juist heel druk. [...]
Sinds maart, dat is dus pas 4 maanden.
Blijkbaar heb je je hele leven overhoop gegooid en verwacht je daardoor een wonderbaarlijke genezing.
Terwijl je praat over grote veranderingen waar een normaal mens best een poos van uit z'n doen is. En dat heb jij gedaan om uit je burnout te komen?
En je hebt het eigenlijk te druk voor therapie, wat me de indruk geeft dat je vooral niet stil wilt staan bij gevoelens, maar juist doordenderen.
Ik krijg de indruk dat je dringend je prioriteiten moet verleggen: eerst je mentale gezondheid herstellen en daarna verder kijken.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
vrijdag 5 juli 2024 om 19:02
Wat een post vol projectie.bijtie schreef: ↑05-07-2024 16:24Ik voel je. Het is een hels proces, je wordt in een crisis gebracht via deze therapie en dan begin je logischerwijs te panieken en te verzuipen. Innerlijke vijanden beginnen je aan te vallen.
Maar het is ook een universeel proces, wat min of meer hetzelfde verloopt voor ieder mens, dus waarom zou dat niet voor mij of voor jou gelden. Even puur theoretisch gezien.
Je kan sowieso al niet meer terug nu, niet naar die staat van (on)bewustzijn waar je vandaan komt. Wat je wel gaat doen is leren leven met al deze onzekerheid, boosheid, angst en interne conflicten, die ieder mens heeft, maar jij nog niet mee hebt leren omgaan omdat je ze noodgedwongen moest wegstoppen. Je kan er nu nog niet mee omgaan, al die gevoelens zijn bedreigend, maar je gaat het leren dragen en je gaat leren dat je het allemaal niet alleen hoeft te doen.
Je gaat een diepere verbinding voelen met andere mensen, je gaat je veilig voelen in jezelf. En dat maakt je uiteindelijk misschien niet een gelukkig mens, of vrij van pijn, angst en verdriet, maar wel een innerlijk kalm mens dat keuzes kan maken vanuit haar gevoel en wie ze is.
Ik word er iebelig van.
Wat mij betreft gaat therapie niet over veranderen, maar juist leren wie je zelf bent en daarmee om leren gaan.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
vrijdag 5 juli 2024 om 19:09
Je bent bekend met schematherapie? Daarin gaat het JUIST om verandering. Bijtie verwoordt precies zoals het is en voelt. Kun jij wel iebelig van worden, maar daar heeft TO niets aan he?
vrijdag 5 juli 2024 om 19:18
Ik ben zeker bekend met schematherapie.
En blijkbaar is jouw ervaring vergelijkbaar met die van bijtie.
De mijne is anders.
Ik denk dat heel veel therapie 'faalt' omdat mensen er teveel van verwachten.
Dat een beetje bijstellen kan geen kwaad.
Verwacht geen wonderen, verwacht vooral meer zelfinzicht.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
vrijdag 5 juli 2024 om 19:24
Kijk, nu begrijp ik je post beter. Eens met je laatste zin, maar ik denk dat TO er juist te weinig van verwacht...Solomio schreef: ↑05-07-2024 19:18Ik ben zeker bekend met schematherapie.
En blijkbaar is jouw ervaring vergelijkbaar met die van bijtie.
De mijne is anders.
Ik denk dat heel veel therapie 'faalt' omdat mensen er teveel van verwachten.
Dat een beetje bijstellen kan geen kwaad.
Verwacht geen wonderen, verwacht vooral meer zelfinzicht.
vrijdag 5 juli 2024 om 19:32
Misschien heeft iedereen daar wel weerzin tegen, het idee dat je zou moeten veranderen en een deel van jezelf opgeven. Ook nog eens een deel waar je sterk op leunt en wat vertrouwd voelt.
Maar dat is wel de keuze die je maakt, blijf je leven met persoonlijkheidsproblematiek, die je vaak zelf niet eens als problematisch ervaart. Of zet je door richting het onbekende, de weg die als onmogelijk voelt.
Maar dat is wel de keuze die je maakt, blijf je leven met persoonlijkheidsproblematiek, die je vaak zelf niet eens als problematisch ervaart. Of zet je door richting het onbekende, de weg die als onmogelijk voelt.
vrijdag 5 juli 2024 om 20:49
Ik ging in therapie vanwege een zware depressie en suïcidale gedachten en trauma. ik wilde graag veranderen en dat is uiteindelijk, na hard werken, gelukt.bijtie schreef: ↑05-07-2024 19:32Misschien heeft iedereen daar wel weerzin tegen, het idee dat je zou moeten veranderen en een deel van jezelf opgeven. Ook nog eens een deel waar je sterk op leunt en wat vertrouwd voelt.
Maar dat is wel de keuze die je maakt, blijf je leven met persoonlijkheidsproblematiek, die je vaak zelf niet eens als problematisch ervaart. Of zet je door richting het onbekende, de weg die als onmogelijk voelt.
vrijdag 5 juli 2024 om 21:06
bijtie schreef: ↑05-07-2024 14:13Deze post staat waarschijnlijk ergens in mijn dagboek van 10 jaar geleden, toen ik schematherapie had.
Ik kan je verzekeren, je hebt geen idee hoe veel beter het leven nog kan worden.
Er bestaat een werkelijkheid waar je brein zich op dit moment nog niet eens een voorstelling van kan maken.
zaterdag 6 juli 2024 om 00:20
Volgens mij hangt het nogal af van waar je bent in je proces en het type copingmechanisme(n). Ik heb dus totaal niet het gevoel dat schematherapie me in een crisis heeft gebracht of dat het eerst slechter ging. Ik voel me - en dat heeft waarschijnlijk óók met de persoon van de therapeut en diens stijl te maken - gezien en gehoord in de kracht die ik in me heb, mijn potentie en het gaat om het vaker en sterker durven aanwenden daarvan. Vanuit die gezond volwassen kant het kind benaderen wanneer een kindmodus actief is, of juist de plek innemen van bijv. een kritische of straffende ouder. Ik liep de afgelopen keer wel tegen diepe angst en kwetsbaarheid aan bij de uitnodiging om een emotie te tonen die ik nooit op een 'goede' manier heb kunnen tonen. Dat is even een 'dingetje', ookal voelt het nog steeds niet alsof ik moet veranderen. Het gaat juist om uitdrukken wat er wel is, maar te kwetsbaar is om zomaar te laten zien.
Overigens ligt de zware depressie al een lange tijd achter me; ik doe de therapie meer 'preventief' als ik wat stoplichten op oranje voel springen en gericht op wat er nu speelt. Ik heb eerder een periode schematherapie gevolgd en toen lagen de accenten in de thema's anders. En toen ik echt in het zwarte gat zat, was er geen schematherapie of in ieder geval niet dat ik wist. Ik denk eerlijk gezegd dat als ik dat toen had kunnen doen, de nodige schade waar ik nu, twintig jaar later, nog mee aan de bak moet (hertraumatisering) voorkomen had kunnen worden. Daarmee spreek ik, uiteraard, voor mezelf en over mijn situatie destijds en nu. Het is ook niet dat ik in schematherapie zonder meer de heilige graal zie. Maar het is in mijn ervaring vele malen beter en gezonder dan de vormen van exposuretherapie die ik heb moeten ondergaan. Dus zo kunnen ervaringen verschillen, bedoel ik maar te zeggen. Ik ben overigens vrij 'traag' in het ervaren van effect en dat is ook geen heel duidelijke en intense ervaring. Een goede vriendin beleefde zoiets intenser en eerder - en werd dan met de beste bedoelingen soms wat bekeerderig - maar schoot meestal na de eerste euforie weet terug in haar patronen en ging dan op zoek naar de volgende therapievorm. Gewoon een ander type beleving en zoektocht dan die van mij, maar niet beter of slechter.
Overigens ligt de zware depressie al een lange tijd achter me; ik doe de therapie meer 'preventief' als ik wat stoplichten op oranje voel springen en gericht op wat er nu speelt. Ik heb eerder een periode schematherapie gevolgd en toen lagen de accenten in de thema's anders. En toen ik echt in het zwarte gat zat, was er geen schematherapie of in ieder geval niet dat ik wist. Ik denk eerlijk gezegd dat als ik dat toen had kunnen doen, de nodige schade waar ik nu, twintig jaar later, nog mee aan de bak moet (hertraumatisering) voorkomen had kunnen worden. Daarmee spreek ik, uiteraard, voor mezelf en over mijn situatie destijds en nu. Het is ook niet dat ik in schematherapie zonder meer de heilige graal zie. Maar het is in mijn ervaring vele malen beter en gezonder dan de vormen van exposuretherapie die ik heb moeten ondergaan. Dus zo kunnen ervaringen verschillen, bedoel ik maar te zeggen. Ik ben overigens vrij 'traag' in het ervaren van effect en dat is ook geen heel duidelijke en intense ervaring. Een goede vriendin beleefde zoiets intenser en eerder - en werd dan met de beste bedoelingen soms wat bekeerderig - maar schoot meestal na de eerste euforie weet terug in haar patronen en ging dan op zoek naar de volgende therapievorm. Gewoon een ander type beleving en zoektocht dan die van mij, maar niet beter of slechter.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
zaterdag 6 juli 2024 om 08:36
Ervaar je geen afweer in de schematherapie canis-felis?
Ik vond het vooral daardoor moeizaam. Mijn persoonlijkheid bestond overwegend uit afweermechanismen en dat wist ik zelf niet, wat logisch is natuurlijk, maar ik had daardoor geen idee wat ik daar eigenlijk zat te doen. Natuurlijk wel de uitleg gehad over modi enz. dus rationeel wel. Maar ratio en gevoel stonden niet met elkaar in verbinding.
Vooral veel ongemak ervaren. Gevoelens die naar de oppervlakte kwamen, waar ik me geen raad mee wist. Ik had een sterke rationele kant die de regie voerde en ondertussen probeerde ik alles "goed" te doen wat er van me gevraagd werd. Terwijl ik vol met angst en boosheid zat waar ik zelf geen weet van had. Dat leidde een eigen leven en dan vooral buiten de sessies om, werd ik destructief, viel terug in verslavingen en obsessief schoonmaken en strikt met eten.
Achteraf zie ik dit maar destijds was het zo chaotisch. Ik vertrouwde de therapeut ook niet, rationeel/cognitief wel maar door mijn afweermechanismen kon ik niemand vertrouwen. Het was alleen maar omdat ik niet durfde ermee te stoppen dat ik altijd ermee doorgegaan ben, maar elke vezel in me verzette zich, op elke mogelijke manier, het voelde alsof het gewoon schier onmogelijk was wat er van me gevraagd werd. Het is dat die man zo veel diploma's en ervaring had (hij was in de 70) anders was ik sowieso gestopt onder het mom van dit werkt voor mij niet.
Dat ontwijken en rationaliseren en het voor mezelf rechtpraten daar was ik best creatief in. Een mens heeft een enorme kracht in zich, dat heb ik daar wel geleerd/gemerkt. En als die krachten zich gaan verzetten tegen de therapie... Dat was een lange strijd in/met mezelf. Die na de therapie ook nog wel doorging.
Waardoor ik nu jaren later therapie heb om mijn zelfvertrouwen verder op te bouwen en milder voor mezelf te zijn. Maar nu is er tenminste een gezond "zelf" om dat mee te doen, ten tijde van schematherapie was dat er nog niet. Ik dissocieerde meestal, ik ging volledig in een kindmodus en daarna nam ratio het weer over en was ik weer vlak en thuis obsessief. Ik vond de pijn en trauma's zo overweldigend, waardoor ik nachtmerries en paniekaanvallen kreeg en ging drinken. Relatie is gestrand, contact met ouders verbroken omdat er zo veel omhoog kwam wat verdrongen zat.
Ik was het type met de "vrij normale jeugd", "ach overal is wel wat" die vervolgens getraumatiseerd blijkt.
Dat zijn wel twee hele verschillende ervaringen dus inderdaad. Ik wist eerlijk gezegd niet dat schematherapie zonder afweer ook kan verlopen, ik dacht dat weerstand altijd wel optreedt bij persoonlijkheidsproblematiek waardoor het moeilijk te behandelen is.
Ik vond het vooral daardoor moeizaam. Mijn persoonlijkheid bestond overwegend uit afweermechanismen en dat wist ik zelf niet, wat logisch is natuurlijk, maar ik had daardoor geen idee wat ik daar eigenlijk zat te doen. Natuurlijk wel de uitleg gehad over modi enz. dus rationeel wel. Maar ratio en gevoel stonden niet met elkaar in verbinding.
Vooral veel ongemak ervaren. Gevoelens die naar de oppervlakte kwamen, waar ik me geen raad mee wist. Ik had een sterke rationele kant die de regie voerde en ondertussen probeerde ik alles "goed" te doen wat er van me gevraagd werd. Terwijl ik vol met angst en boosheid zat waar ik zelf geen weet van had. Dat leidde een eigen leven en dan vooral buiten de sessies om, werd ik destructief, viel terug in verslavingen en obsessief schoonmaken en strikt met eten.
Achteraf zie ik dit maar destijds was het zo chaotisch. Ik vertrouwde de therapeut ook niet, rationeel/cognitief wel maar door mijn afweermechanismen kon ik niemand vertrouwen. Het was alleen maar omdat ik niet durfde ermee te stoppen dat ik altijd ermee doorgegaan ben, maar elke vezel in me verzette zich, op elke mogelijke manier, het voelde alsof het gewoon schier onmogelijk was wat er van me gevraagd werd. Het is dat die man zo veel diploma's en ervaring had (hij was in de 70) anders was ik sowieso gestopt onder het mom van dit werkt voor mij niet.
Dat ontwijken en rationaliseren en het voor mezelf rechtpraten daar was ik best creatief in. Een mens heeft een enorme kracht in zich, dat heb ik daar wel geleerd/gemerkt. En als die krachten zich gaan verzetten tegen de therapie... Dat was een lange strijd in/met mezelf. Die na de therapie ook nog wel doorging.
Waardoor ik nu jaren later therapie heb om mijn zelfvertrouwen verder op te bouwen en milder voor mezelf te zijn. Maar nu is er tenminste een gezond "zelf" om dat mee te doen, ten tijde van schematherapie was dat er nog niet. Ik dissocieerde meestal, ik ging volledig in een kindmodus en daarna nam ratio het weer over en was ik weer vlak en thuis obsessief. Ik vond de pijn en trauma's zo overweldigend, waardoor ik nachtmerries en paniekaanvallen kreeg en ging drinken. Relatie is gestrand, contact met ouders verbroken omdat er zo veel omhoog kwam wat verdrongen zat.
Ik was het type met de "vrij normale jeugd", "ach overal is wel wat" die vervolgens getraumatiseerd blijkt.
Dat zijn wel twee hele verschillende ervaringen dus inderdaad. Ik wist eerlijk gezegd niet dat schematherapie zonder afweer ook kan verlopen, ik dacht dat weerstand altijd wel optreedt bij persoonlijkheidsproblematiek waardoor het moeilijk te behandelen is.
zaterdag 6 juli 2024 om 08:43
Je kan er per direct mee stoppen, als je wil. Maar dan moet je de realiteit nemen zoals die nu is, en daar is niets mis mee . Dat is nu net de paradox , als we alles laten zijn zoals het is, verdwijnt de focus erop. Ik had het over 2 maand, dat ik dacht, wat voor een kutleven heb ik eigenlijk?! Ik aanvaarde dat moment mijn kutleven en het verdween als sneeuw voor de zon . Nu ben ik vredig in het moment en weet ik dat ik hier niets hoef te veranderen.
zaterdag 6 juli 2024 om 08:58
Een inzicht die voor mij heel duidelijk was , is beseffen dat we nooit het geluk zullen bereiken in toekomst plannen. Een nieuw huis, nieuwe relatie, nieuwe job , emigreren, trauma’s verwerkt, enz. Omdat het allemaal van korte duur is, korte dopamine en omdat ons brein altijd bezig is met mooier en beter en gelukkiger worden. Daarom was voor mij duidelijk , het geluk ligt in het moment, de realiteit nemen zoals die is. Dat wil niet zeggen dat alle problemen dan zullen verdwijnen, maar wat er dan veranderd is, is het niet meer proberen om het anders te willen , en dat brengt de rust!
zaterdag 6 juli 2024 om 09:15
Persoonlijkheidsproblematiek speelt bij mij, zeker nu, niet of nauwelijks. Dat zou het ontbreken van weerstand kunnen verklaren, en - zoals ik al zei - waar je bent in je proces. Als kind en adolescent vertoonde ik afhankelijke en ontwijkende/vermijdende kenmerken, dus destijds liep ik zeker tegen weerstand aan. Maar los daarvan heb ik toen ook veel problemen ervaren met het feit dat - zeker met de heersende overtuigingen van destijds - nauwelijks gekeken werd waar ik vandaan kwam. Waar de angst en onveiligheid, die mij de afweermechanismen lieten aanwenden, vandaan kwamen. In plaats daarvan werd puur gefocust op toch doen wat ik niet durfde én werden er nare oordelen en overtuigingen op me losgelaten als ik het niet kon. Dát is wat ik ervaren heb als moeten veranderen en mij verder in crisis brengen en waar schematherapie voor mij iets is waarin ik me ein-de-lijk gezien voel zonder dat ik nou gepamperd word (zie mijn eerdere opmerking over wat nu speelt).
Ik ervaar wel regelmatig, ook tijdens therapie, dat modi geactiveerd worden. Ook ik wil alles graag goed doen en dan slaan de veeleisende ouder- en straffende oudermodus vaak aan. Verder kom ik vanuit depressies en bij mij keerde en keert de boel zich naar binnen. Mijn oranje stoplicht is steeds meer op overlevingsstand gaan en steeds minder levensvreugd. Maar aan de buitenkant fuctioneer ik prima, dus mensen hebben geen benul. Het niet goed kunnen, en ook steeds minder willen uitdrukken van wat ik ervaar is bij mij het grootste risico en kan me in een depressie storten, waarbij op destructief gedrag kan ontstaan (maar dat is vooral van vroeger en wordt niet door de therapie geactiveerd).
Het zelfvertrouwen opbouwen is trouwens voor mij ook herkenbaar, en dus vooral de gezond volwassene - die er zeker is - meer ruimte geven. Mildheid heb ik ook geleerd en probeer ik heel regelmatig in te zetten om de veeleisende en straffende modus het hoofd te bieden. Het zijn nu vooral specifieke, extra gevoelige, situaties waarin dat me nog niet goed lukt. Als ik 25 jaar geleden schematherapie had gehad was die gezond volwassen er nog veel minder geweest, gezien mijn leeftijd toen denk ik ook wel logisch. Maar de insteek zal toen anders zijn geweest dan nu. En ik geloof zeker dat ik dan meer weerstand had ervaren, maar ik denk dat ik dat beter had aan gekund dan in de therapie van destijds, omdat het ook zou gaan over de herkomst van de disfunctionele patronen. Oog daarvoor heb ik destijds zeer gemist en dat heeft bijgedragen aan het (opnieuw) ervaren van onveiligheid.
Dus, ja, verschillende ervaringen. Dat wilde ik even meegeven, ook in reactie op de discussie met Solomio. Overigens lees ik bij TO ook wel afweermechanismen en weerstand (aanleiding om dit topic te openen), maar in de diagnose niet duidelijk persoonlijkheidsproblematiek. Kan ook zijn dat ze meer tussen de verschillende manieren van beleven in zit.
Ik ervaar wel regelmatig, ook tijdens therapie, dat modi geactiveerd worden. Ook ik wil alles graag goed doen en dan slaan de veeleisende ouder- en straffende oudermodus vaak aan. Verder kom ik vanuit depressies en bij mij keerde en keert de boel zich naar binnen. Mijn oranje stoplicht is steeds meer op overlevingsstand gaan en steeds minder levensvreugd. Maar aan de buitenkant fuctioneer ik prima, dus mensen hebben geen benul. Het niet goed kunnen, en ook steeds minder willen uitdrukken van wat ik ervaar is bij mij het grootste risico en kan me in een depressie storten, waarbij op destructief gedrag kan ontstaan (maar dat is vooral van vroeger en wordt niet door de therapie geactiveerd).
Het zelfvertrouwen opbouwen is trouwens voor mij ook herkenbaar, en dus vooral de gezond volwassene - die er zeker is - meer ruimte geven. Mildheid heb ik ook geleerd en probeer ik heel regelmatig in te zetten om de veeleisende en straffende modus het hoofd te bieden. Het zijn nu vooral specifieke, extra gevoelige, situaties waarin dat me nog niet goed lukt. Als ik 25 jaar geleden schematherapie had gehad was die gezond volwassen er nog veel minder geweest, gezien mijn leeftijd toen denk ik ook wel logisch. Maar de insteek zal toen anders zijn geweest dan nu. En ik geloof zeker dat ik dan meer weerstand had ervaren, maar ik denk dat ik dat beter had aan gekund dan in de therapie van destijds, omdat het ook zou gaan over de herkomst van de disfunctionele patronen. Oog daarvoor heb ik destijds zeer gemist en dat heeft bijgedragen aan het (opnieuw) ervaren van onveiligheid.
Dus, ja, verschillende ervaringen. Dat wilde ik even meegeven, ook in reactie op de discussie met Solomio. Overigens lees ik bij TO ook wel afweermechanismen en weerstand (aanleiding om dit topic te openen), maar in de diagnose niet duidelijk persoonlijkheidsproblematiek. Kan ook zijn dat ze meer tussen de verschillende manieren van beleven in zit.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
zaterdag 6 juli 2024 om 09:57
Sterker nog; ik geloof dat geluk nastreven je ongelukkig maakt. Het leven is niet maakbaar, en verdriet en pijn zullen er altijd zijn. En er kan ook iets heel moois zitten aan het delen van pijn en verdriet met anderen.Hetiswathetis42 schreef: ↑06-07-2024 08:58Een inzicht die voor mij heel duidelijk was , is beseffen dat we nooit het geluk zullen bereiken in toekomst plannen. Een nieuw huis, nieuwe relatie, nieuwe job , emigreren, trauma’s verwerkt, enz. Omdat het allemaal van korte duur is, korte dopamine en omdat ons brein altijd bezig is met mooier en beter en gelukkiger worden. Daarom was voor mij duidelijk , het geluk ligt in het moment, de realiteit nemen zoals die is. Dat wil niet zeggen dat alle problemen dan zullen verdwijnen, maar wat er dan veranderd is, is het niet meer proberen om het anders te willen , en dat brengt de rust!
Voor mij draait een mooi leven om omgaan met datgene wat op je pad komt, voelen, veerkracht, zingeving/betekenis en verbinding. Met de ander, met je huisdier, en/of met de natuur. Om daar te komen heb ik behoorlijk wat muurtjes in mezelf moeten afbreken en ongemak moeten doorstaan. Geen schema therapie gehad, wel oa trauma-verwerking. Ik kan me nog goed het moment herinneren dat ik na een sessie na huis reed en me opeens heel licht voelde. Alsof er 100kg van mijn schouders was afgevallen.
Sindsdien ben ik een stuk opener en toleranter geworden richting de ander en heb hele mooie warme contacten opgedaan. Ik voel me gesteund, ik voel het niet allemaal alleen hoef te doen terwijl onafhankelijkheid voorheen mijn motto was.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
