Therapie, wanneer werkt het, moet ik opgeven?

Verhelderend wat je schrijft en hoe je het schrijft canis-felis, kan het goed volgen en me indenken hoe anders het dan kan zijn.
Ik was 25 toen ik schematherapie had. In mijn jonge jaren ook gedrags- en exposure therapie gehad en daar heb ik nog steeds wel eens last van. Het gevoel dat iedereen je zomaar laat vallen en je kopje onder gaat. Donkere tijden. Bij mij keert ook alles naar binnen en ben eigenlijk altijd al depressief geweest. Mijn ouders ook. Moeder heeft ws iets borderline-achtigs gehad.
Ik heb ook altijd goed gefunctioneerd aan de buitenkant, altijd blijven werken. Maar niet in echte verbinding met anderen, dat is de laatste jaren pas gekomen (nu in de 40).

Ja, intens naar is dat. Ik heb het destijds als een vorm van gaslighting ervaren. Hulpverleners waren er bijvoorbeeld op enig moment van overtuigd dat ik heus wel wist wat ze van me wilden, maar dat ik bewust een ander verhaal presenteerde, en zetten me vervolgens nagenoeg letterlijk in de kou. Ik begrijp tot op de dag van vandaag niet wat er op zo'n moment gebeurde en het is pas sinds kort dat ik begin om te durven zien dat ze misschien wel (grove) steken hebben laten vallen. Ze hebben bij mij de overtuiging versterkt dat ik mijn ouders niets mocht verwijten over de disfunctionele situatie thuis en dat het tussen míjn oren zat. Ik moest mijn gedrag ombuigen en volwassen worden, dat was de enige sleutel. Voor mij een ultieme bevestiging van de overtuiging dat het allemaal aan mij lag, dat ik een slechte dochter was etc. Dat is mijn erfenis uit die periode. Het zal daar ook mee samenhangen dat jaren en diverse therapievormen later de schematherapie eigenlijk helend voor mij was. Wat niet wegneemt dat ik de enige ben die het voor mijzelf ten goede kan veranderen. Natuurlijk blijft dat soms lastig en ook frustrerend omdat het o.a. gaat om dingen die ik als kind niet had hoeven en moeten dragen; ik ben wel eens boos dat ik daar als veertiger nog steeds voor in therapie ben. Maar het feit dat ik als volwassene eigen keuzes kan maken, mild voor mezelf kan én moet zijn is heel belangrijk voor me (en heeft natuurlijk ook wel een andere kant van de medaille qua niet makkelijk kwetsbaarheid tonen en me snel opgesloten/benauwd voelen).

Aah ja, ik herken dat wel een beetje. Ik bleek een vat vol boosheid over alles wat me daarmee is afgenomen, basis behoeftes, dingen die een kind nodig heeft, veiligheid, dingen die je niet meer kan inhalen of terugkrijgen.

Plus de uitwerking van de afweermechanismen op anderen, op relaties, de wroeging daarover, daar heb ik het soms ook moeilijk mee. Met bewustzijn komt verantwoordelijkheid.

Maar de kinderlijke schuld en schaamte en de modi die daarbij horen, het compenseren, zijn wel steeds minder aanwezig. Meer gewoon bestaan, zonder het reactieve en de grote emoties. "Dan ben je volwassen" zei de therapeut ooit. Heeft nog wel tot 15 jaar na de therapie geduurd dus.

Hetiswathetis42 schreef: ↑

06-07-2024 08:58

Een inzicht die voor mij heel duidelijk was , is beseffen dat we nooit het geluk zullen bereiken in toekomst plannen. Een nieuw huis, nieuwe relatie, nieuwe job , emigreren, trauma’s verwerkt, enz. Omdat het allemaal van korte duur is, korte dopamine en omdat ons brein altijd bezig is met mooier en beter en gelukkiger worden. Daarom was voor mij duidelijk , het geluk ligt in het moment, de realiteit nemen zoals die is. Dat wil niet zeggen dat alle problemen dan zullen verdwijnen, maar wat er dan veranderd is, is het niet meer proberen om het anders te willen , en dat brengt de rust!

Het is mooi (en dat meen ik oprecht) dat je dit inzicht hebt gekregen. Alleen is er voor To hoogstwaarschijnlijk geen ruimte om dit inzicht te krijgen, laat staan te beschrijven. Ik begrijp deze 2 posts perfect van jou. (ook die ene waar ik op reageerde en waarvoor ik een waarschuwing heb gekregen)
Maar er is een tijd en een plaats om deze verkregen inzichten van jou te plaatsen in een topic als dit. Ik snap je enthousiasme en je wens dat iedereen zo de dingen mag gaan zien van jou, maar de realiteit is dat veel mensen nog wat stappen nodig hebben, nog wat zware bergen moeten versjouwen. En dan komen deze posts niet binnen en vaak ook zelfs wekken ze irritatie en afkeer op. En dat laatste is het laatste wat je volgens mij wil.

Raver schreef: ↑

06-07-2024 11:38

Het is mooi (en dat meen ik oprecht) dat je dit inzicht hebt gekregen. Alleen is er voor To hoogstwaarschijnlijk geen ruimte om dit inzicht te krijgen, laat staan te beschrijven. Ik begrijp deze 2 posts perfect van jou. (ook die ene waar ik op reageerde en waarvoor ik een waarschuwing heb gekregen)
Maar er is een tijd en een plaats om deze verkregen inzichten van jou te plaatsen in een topic als dit. Ik snap je enthousiasme en je wens dat iedereen zo de dingen mag gaan zien van jou, maar de realiteit is dat veel mensen nog wat stappen nodig hebben, nog wat zware bergen moeten versjouwen. En dan komen deze posts niet binnen en vaak ook zelfs wekken ze irritatie en afkeer op. En dat laatste is het laatste wat je volgens mij wil.

Ik denk zelfs dat mijn reacties op topics weinig tot niets zal helpen. Daar heb je gelijk in. Als ik kijk naar mijn vroeger zoekende zelf, dan was dat zo, ik kon maar bepaalde theorie binnenlaten op het niveau waar ik toen zat . Andere theorie snapte ik niet of wilde ik niet toelaten. Waarom ik hier dan iets post? Wat tijdverdrijf denk ik en een bepaalde naïviteit dat het toch iemand kan helpen. Vroeger had ik nog die behoefte voor een eigen mening en mijn waarheid te brengen, maar die last heb ik niet meer. Dus wss zul je af en toe nog eens wat lezen van mij

Hetiswathetis42 schreef: ↑

06-07-2024 11:54

Ik denk zelfs dat mijn reacties op topics weinig tot niets zal helpen. Daar heb je gelijk in. Als ik kijk naar mijn vroeger zoekende zelf, dan was dat zo, ik kon maar bepaalde theorie binnenlaten op het niveau waar ik toen zat . Andere theorie snapte ik niet of wilde ik niet toelaten. Waarom ik hier dan iets post? Wat tijdverdrijf denk ik en een bepaalde naïviteit dat het toch iemand kan helpen. Vroeger had ik nog die behoefte voor een eigen mening en mijn waarheid te brengen, maar die last heb ik niet meer. Dus wss zul je af en toe nog eens wat lezen van mij

(offtopic) Dat geldt ook voor mijn eigen reacties . En de rest is geheel herkenbaar.

canis-felis schreef: ↑

06-07-2024 11:09

Ja, intens naar is dat. Ik heb het destijds als een vorm van gaslighting ervaren. Hulpverleners waren er bijvoorbeeld op enig moment van overtuigd dat ik heus wel wist wat ze van me wilden, maar dat ik bewust een ander verhaal presenteerde, en zetten me vervolgens nagenoeg letterlijk in de kou. Ik begrijp tot op de dag van vandaag niet wat er op zo'n moment gebeurde en het is pas sinds kort dat ik begin om te durven zien dat ze misschien wel (grove) steken hebben laten vallen. Ze hebben bij mij de overtuiging versterkt dat ik mijn ouders niets mocht verwijten over de disfunctionele situatie thuis en dat het tussen míjn oren zat. Ik moest mijn gedrag ombuigen en volwassen worden, dat was de enige sleutel. Voor mij een ultieme bevestiging van de overtuiging dat het allemaal aan mij lag, dat ik een slechte dochter was etc. Dat is mijn erfenis uit die periode. Het zal daar ook mee samenhangen dat jaren en diverse therapievormen later de schematherapie eigenlijk helend voor mij was. Wat niet wegneemt dat ik de enige ben die het voor mijzelf ten goede kan veranderen. Natuurlijk blijft dat soms lastig en ook frustrerend omdat het o.a. gaat om dingen die ik als kind niet had hoeven en moeten dragen; ik ben wel eens boos dat ik daar als veertiger nog steeds voor in therapie ben. Maar het feit dat ik als volwassene eigen keuzes kan maken, mild voor mezelf kan én moet zijn is heel belangrijk voor me (en heeft natuurlijk ook wel een andere kant van de medaille qua niet makkelijk kwetsbaarheid tonen en me snel opgesloten/benauwd voelen).

Wat heftig en jammergenoeg herkenbaar wat je schrijft.

En TO, therapie kan erg ontregelen dus het is m.i. altijd goed om met de therapeut te bespreken of het je niet teveel ontregelt en of er aanpassingen nodig zijn.

Het is heel herkenbaar wat ik hier allemaal lees... Dat geeft wat houvast.
TO, ik ben ook in maart gestart met schematherapie en ook ik voel me af en toe hopeloos dolend, zwemmend, enorm de neiging te vluchten. Ook als suf, omdat je soms gesprekken voert waarbij het lijkt of het nergens over gaat, dus wat doe je daar dan eigenlijk? En toch 's avonds naar z'n grootje gaan omdat het zo zwaar was kennelijk...

Ik volg hiernaast haptotherapie en mijn hapto noemt dit de fase van "bewust onbekwaam". Aan die fase ontkom je niet, maar hij is enorm lastig, omdat je steeds meer dingen van jezelf gaat zien die je doet, die niet per se allemaal even helpend zijn. Maar ook juist hoe dat je vroeger wél hielp en hoe je soms terug verlangt naar die "simpele manier van doen".
En zo nog tig dingen. Het is verwarrend, je wordt overhoop gehaald. Maar een nieuwe manier is er nog niet. Wat je altijd deed en nog steeds doet is kennelijk "niet goed", maar wat je dan wél moet doen ...?

En het is ook niet iets dat je even op tafel gooit bij collega's, familie of wie ook. Bij mij zijn er maar verrekte weinig mensen die weten in wat voor traject ik zit. En ook dát is lastig. Maar het wél vertellen is ook lastig, omdat veel mensen het niet (zullen) begrijpen.

Ik kan je niet heel veel zinnigs zeggen, alleen dat ik het fijn vind dat je dit topic geopend hebt, omdat ik veel heb aan wat mensen hier schrijven. Het geeft wat moed. Het geeft ook het idee dat ik misschien toch niet gek ben, dat het "logisch" of "normaal" is waar ik doorheen ga. De diepe dalen, de zwarte gaten, wat alleen maar harder al die modi aan het werk zet, al die beschermers laat roepen en schreeuwen. Doodvermoeiend... Maar voor een goed doel: jezelf.

Voel je je al vertrouwd met je therapeut, dat je dit bij hem neer durft te leggen op deze manier? Ik heb de mazzel dat ik het met hapto soms kan bespreken: bij haar voel ik me veilig. Bij de therapeute merk ik dat ik nog niet zo ver ben, dat vind ik lastiger. Als je het aandurft zou ik het met de therapeut proberen te bespreken. Of mailen als dat kan. Voor mij werkt het fijn als een peut me vertelt dat het logisch is wat ik doormaak.

Daarom is dit topic ook zo prettig.
Dus eigenlijk was dit gewoon een wat uit de hand gelopen tvp

Ik heb schematherapie gehad toen het net nieuw was. Wát een verademing na andere CGT’s. Maar ook ik begon dat pas na 1,5 jaar echt te ervaren. Waarvan 3/4 jaar 2x in de week. En ineens was daar een moment, heel duidelijk weet ik het nog, dat alles lichter voelde. Niet dat mijn problemen waren verdwenen, of ik opeens gelukkig was, maar het was wel overduidelijk lichter. Zoals ik het nog niet eerder had meegemaakt.

Tegenwoordig voel ik me capabeler om de ellende van het leven aan te kunnen. Dankzij mijn schematherapie ben ik stabieler dan veel van mijn vriendinnen. Nogmaals: de shit is niet weg en ik ben zeker niet continu gelukkig, maar ik heb wel veel meer innerlijke kalmte.

Nu zoek ik nog steeds af en toe de spanning op, omdat ik ook wel van een dynamisch leven hou, maar ik hóef niet meer alles om te gooien om te copen. Dat is heel fijn.

Kortom: geef het nog een jaar. Mocht het dan nog niets hebben opgeleverd kun je altijd nog naar je oude copingsmechanismen terug. Maar ik denk dat je dat dan niet meer wilt….

katkaatje schreef: ↑

07-07-2024 23:02

Ik heb schematherapie gehad toen het net nieuw was. Wát een verademing na andere CGT’s. Maar ook ik begon dat pas na 1,5 jaar echt te ervaren. Waarvan 3/4 jaar 2x in de week. En ineens was daar een moment, heel duidelijk weet ik het nog, dat alles lichter voelde. Niet dat mijn problemen waren verdwenen, of ik opeens gelukkig was, maar het was wel overduidelijk lichter. Zoals ik het nog niet eerder had meegemaakt.

Tegenwoordig voel ik me capabeler om de ellende van het leven aan te kunnen. Dankzij mijn schematherapie ben ik stabieler dan veel van mijn vriendinnen. Nogmaals: de shit is niet weg en ik ben zeker niet continu gelukkig, maar ik heb wel veel meer innerlijke kalmte.

Nu zoek ik nog steeds af en toe de spanning op, omdat ik ook wel van een dynamisch leven hou, maar ik hóef niet meer alles om te gooien om te copen. Dat is heel fijn.

Kortom: geef het nog een jaar. Mocht het dan nog niets hebben opgeleverd kun je altijd nog naar je oude copingsmechanismen terug. Maar ik denk dat je dat dan niet meer wilt….

Dit is precies hoe ik het ervaren heb! Nu de schematherapie al een tijdje (vier maanden) achter me ligt, merk ik hoeveel sterker ik in mijn schoenen sta. Het was heftig, een jaar lang elke week groepstherapie en individuele therapie. De shit is inderdaad niet weg, maar ik kan het veel beter handelen.

Vandaag was ik bij een goede vriend van me, en we hadden het over onze psychische shit en mijn automutilatie. Ik kon hem zonder gene mijn polsen laten zien; al maanden niet gesneden! Ben trots op mezelf. Dat ik heb doorgezet, ondanks dat de schematherapie loodzwaar was. En nee, schematherapie is geen wondermiddel dat alle problemen oplost. Het gaat om inzicht in je eigen patronen; waarom reageer je zoals je reageert, wat zit daarachter? Waarom straf je jezelf, waarom put je jezelf uit, waarom leg je de lat zo hoog voor jezelf. En: wat heeft jouw kwetsbare kind nodig. Het kind dat vroeger mishandeld is, verwaarloosd, misbruikt. Dat ergens diep in jou verstopt zit en zich verschuilt achter de copings.

Het is verdomde moeilijk, schematherapie. Het haalt een hoop shit naar boven, houdt je een spiegel voor. En het allermoeilijkste: schematherapie dwingt je als het ware om op een compassievolle manier naar jezelf te kijken.

Mijn therapeut liet me aan het begin van de therapie het volgende filmpje zien. Hoe het kwetsbare kind in de tang wordt genomen door de kritische/veeleisende oudermodus, en hoe de gezonde oudermodus dit teniet kan doen.

https://youtu.be/VP7R_WIm6-M?si=9Gdd5NaNtO2E9p-b

titatita schreef: ↑

07-07-2024 13:04

[...]

Ik vind het lastig in te schatten wat 'normaal' is qua effect van therapie (zowel positief als negatief) omdat het niet iets is wat even bij het koffieautomaat besproken wordt. En ik ben ondertussen ook hard bezig met doen alsof er niks aan de hand is (collegas weten niet dat ik therapie heb of dat ik burnout/depressie had, alleen mijn directe manager). Dus dan is het lastig balanceren hoeveel ruimte ik mezelf moet geven.

[...]

Dit kost vermoedelijk ook erg veel energie. Misschien ben je (nog) niet op een punt dat je het op een goede manier kunt aangeven, maar je kunt ook iets aangeven dat je in een moeilijke periode zit vanwege persoonlijke omstandigheden. Een burn-out weten ze neem ik aan van wat het is. Heb je hierover wel eens gesproken met je therapeut? Ik denk dat het wijs zou zijn (meer) ruimte te creëren om je therapie te laten 'landen' en dingen uit te proberen in situaties waar je gezond volwassen modus er nog niet echt aan te pas komt. Met de schone schijn ophouden en vluchtgedrag luister je denk ik niet naar je kindmodus.

titatita schreef: ↑

07-07-2024 13:04

Het is ook lastig dat ik niet goed weet wat me helpt, na therapie. Want enerzijds is het logisch om mezelf rust te gunnen en anderzijds is mijn neiging, als ik me niet goed voel, om vooral productief te willen zijn.

Vond ik ook lastig. Alles wat ik gewend was om in mijn vrije tijd te doen was ongezonde coping.

Ik heb het op den duur maar laten gaan. Ook na therapie heb ik nog lang ongezonde coping, obsessies en fixaties gehad. Als ik iets 'gezonds' probeerde te doen sloeg ik daar weer in door, of vloog ik op een ander levensgebied uit de bocht, had ik weer ineens de heilige graal gevonden, bleek het toch niet, etc.

Wat iets beter ging was mijn omgeving aanpassen. Alles en iedereen wat onveilig was, afstand van nemen (in overleg met therapeut). Dat kan ik goed en leverde ook direct resultaat op, en daar kon ik me een beetje aan optrekken.

Je probeert uiteindelijk maar gewoon van alles denk ik, het zal er waarschijnlijk nooit elegant uitzien of goed aanvoelen. Ik heb veel dingen gedaan die tenenkrommend waren als ik eraan terug denk. Maargoed ik deed het wel, en voor mezelf, daar gaat het om.

Specifiek voor Raver en Hetiswathetis42; ik ben niet TO, maar ik heb heel veel aan jullie bijdragen. Ook van de anderen trouwens. Dank jullie wel!!

Ik volg geen schematherapie, maar dat zou ik misschien wel kunnen doen als ik jullie zo lees Ik zit zelfs in de ziektewet omdat ik zodanig uit elkaar ben gevallen wat ik niet voor mogelijk had gehouden. Mijn enorm sterke innerlijke criticus (vanuit een enorm harde moeder vroeger) heeft me 30 jaar geschopt en geschopt, en als iets niet lukte wist ik niet beter dan nóg bozer worden op mezelf. Geen idee had ik dat dat zou kunnen leiden tot de angstaanvallen en huilbuien ("Stel je niet aan!! Er zijn ook mensen met echte problemen!") die ik nu kreeg en te boven probeer te komen. Mildheid of compassie naar mezelf bestond absoluut niet en vond ik belachelijk, de zweep moest er juist extra over dan.
Sorry TO, het gaat niet over mij, maar ik wilde graag laten weten dat ik als meelezer ook heel veel aan ieders bijdragen over zo'n proces heb.

maree schreef: ↑

08-07-2024 14:12

Specifiek voor Raver en Hetiswathetis42; ik ben niet TO, maar ik heb heel veel aan jullie bijdragen. Ook van de anderen trouwens. Dank jullie wel!!

Ik volg geen schematherapie, maar dat zou ik misschien wel kunnen doen als ik jullie zo lees Ik zit zelfs in de ziektewet omdat ik zodanig uit elkaar ben gevallen wat ik niet voor mogelijk had gehouden. Mijn enorm sterke innerlijke criticus (vanuit een enorm harde moeder vroeger) heeft me 30 jaar geschopt en geschopt, en als iets niet lukte wist ik niet beter dan nóg bozer worden op mezelf. Geen idee had ik dat dat zou kunnen leiden tot de angstaanvallen en huilbuien ("Stel je niet aan!! Er zijn ook mensen met echte problemen!") die ik nu kreeg en te boven probeer te komen. Mildheid of compassie naar mezelf bestond absoluut niet en vond ik belachelijk, de zweep moest er juist extra over dan.
Sorry TO, het gaat niet over mij, maar ik wilde graag laten weten dat ik als meelezer ook heel veel aan ieders bijdragen over zo'n proces heb.

iedereen zijn eigen pad

maree schreef: ↑

08-07-2024 14:12

Ik volg geen schematherapie, maar dat zou ik misschien wel kunnen doen als ik jullie zo lees Ik zit zelfs in de ziektewet omdat ik zodanig uit elkaar ben gevallen wat ik niet voor mogelijk had gehouden. Mijn enorm sterke innerlijke criticus (vanuit een enorm harde moeder vroeger) heeft me 30 jaar geschopt en geschopt, en als iets niet lukte wist ik niet beter dan nóg bozer worden op mezelf. Geen idee had ik dat dat zou kunnen leiden tot de angstaanvallen en huilbuien ("Stel je niet aan!! Er zijn ook mensen met echte problemen!") die ik nu kreeg en te boven probeer te komen. Mildheid of compassie naar mezelf bestond absoluut niet en vond ik belachelijk, de zweep moest er juist extra over dan.
Sorry TO, het gaat niet over mij, maar ik wilde graag laten weten dat ik als meelezer ook heel veel aan ieders bijdragen over zo'n proces heb.

Veel sterkte
Ik hoop dat je veel hebt aan de verschillende bijdragen.
Of als je misschien de behoefte voelt om een topic erover te openen moet je dat zeker doen