Psyche
alle pijlers
Veel nare herinneringen /beelden
zondag 10 maart 2024 om 06:52
Ik heb vorig jaar een dwangopname gehad die nogal traumatiserend was. Om wat ik zelf meemaakte, maar vooral omdat ik getuige was van hoe er met anderen werd omgegaan.
Zo heb ik meegemaakt dat een groepsgenoot zichzelf in brand stak, ik zag dat gebeuren. Medewerkers grepen pas in toen haar trui begon te fikken. Omdat ik zo angstig was, werd ik in de separeer gestopt. Diezelfde groepsgenoot stormde de volgende dag de woonkamer in om te schreeuwen dat ze zichzelf van kant ging maken. En ik moest samen met een ander groepsgenootje de leiding gaan waarschuwen.
Verder was er een jonge vrouw, ik schat haar 21, die voortdurend in de separeer zat. Af en toe was ze een kwartiertje op de groep. En iemand die eigenlijk in een verpleeghuis hoorde, omdat ze zware hersenbeschadiging had opgelopen na een suïcidepoging. Ze praatte alleen maar luid in zichzelf, heel onsamenhangend.
Tijdens deze opname waarin ik tussen de jonge meiden zat, sprong ik voortdurend voor iedereen in de bres. Ook toonde ik belangstelling en probeerde anderen te helpen. Omdat de zorgverleners dit af lieten weten onder het mom 'autonomie bevorderend beleid'. En eigenlijk niks deden.
Ik merk dat ik mij zo machteloos voelde. Toen al, maar ook nu ik weg ben. Want laatste hoorde ik dat een oud groepsgenootje, met wie ik goed kon, zelfmoord heeft gepleegd in de instelling. Twee weken geleden hoorde ik dat.
Ook is deze instelling in opspraak geraakt. Er zijn 2 grote artikelen in een landelijke krant geplaatst vanwege de vele misstanden en langdurige opsluiting in isoleercellen. En sindsdien zijn de flashbacks verergerd, en ook de gedachte dat ik mensen had moeten redden. En dat dat niet gelukt is, daarover voel ik zoveel schuldgevoel. Wie weet dat ik die groepsgenoot had kunnen helpen, dat ze nog leefde.
Het moeilijke is ook dat ik niks aan die opname heb gehad, terwijl dit werd gezien als laatste redmiddel. Eigenlijk zijn sindsdien mijn problemen nog meer verergerd en heb ik geen hulp. Ik heb me wel opnieuw aangemeld voor hulp, maar dan was de reactie; "oh, maar je bent al bij die instelling geweest, dus we kunnen niks meer voor je doen." Of dat mijn problemen te complex zijn.
Terwijl ik daar amper behandeling heb gehad. Zeg maar gerust niks.
Ik voel woede, angst, onmacht en het slaat vaak naar binnen.
Dan krijg ik een paniekaanval of beschadig mezelf. Of ik verdoof met drank of slaapmedicatie.
Hoe kan ik ervoor zorgen dat deze herinneringen vervagen?
Zo heb ik meegemaakt dat een groepsgenoot zichzelf in brand stak, ik zag dat gebeuren. Medewerkers grepen pas in toen haar trui begon te fikken. Omdat ik zo angstig was, werd ik in de separeer gestopt. Diezelfde groepsgenoot stormde de volgende dag de woonkamer in om te schreeuwen dat ze zichzelf van kant ging maken. En ik moest samen met een ander groepsgenootje de leiding gaan waarschuwen.
Verder was er een jonge vrouw, ik schat haar 21, die voortdurend in de separeer zat. Af en toe was ze een kwartiertje op de groep. En iemand die eigenlijk in een verpleeghuis hoorde, omdat ze zware hersenbeschadiging had opgelopen na een suïcidepoging. Ze praatte alleen maar luid in zichzelf, heel onsamenhangend.
Tijdens deze opname waarin ik tussen de jonge meiden zat, sprong ik voortdurend voor iedereen in de bres. Ook toonde ik belangstelling en probeerde anderen te helpen. Omdat de zorgverleners dit af lieten weten onder het mom 'autonomie bevorderend beleid'. En eigenlijk niks deden.
Ik merk dat ik mij zo machteloos voelde. Toen al, maar ook nu ik weg ben. Want laatste hoorde ik dat een oud groepsgenootje, met wie ik goed kon, zelfmoord heeft gepleegd in de instelling. Twee weken geleden hoorde ik dat.
Ook is deze instelling in opspraak geraakt. Er zijn 2 grote artikelen in een landelijke krant geplaatst vanwege de vele misstanden en langdurige opsluiting in isoleercellen. En sindsdien zijn de flashbacks verergerd, en ook de gedachte dat ik mensen had moeten redden. En dat dat niet gelukt is, daarover voel ik zoveel schuldgevoel. Wie weet dat ik die groepsgenoot had kunnen helpen, dat ze nog leefde.
Het moeilijke is ook dat ik niks aan die opname heb gehad, terwijl dit werd gezien als laatste redmiddel. Eigenlijk zijn sindsdien mijn problemen nog meer verergerd en heb ik geen hulp. Ik heb me wel opnieuw aangemeld voor hulp, maar dan was de reactie; "oh, maar je bent al bij die instelling geweest, dus we kunnen niks meer voor je doen." Of dat mijn problemen te complex zijn.
Terwijl ik daar amper behandeling heb gehad. Zeg maar gerust niks.
Ik voel woede, angst, onmacht en het slaat vaak naar binnen.
Dan krijg ik een paniekaanval of beschadig mezelf. Of ik verdoof met drank of slaapmedicatie.
Hoe kan ik ervoor zorgen dat deze herinneringen vervagen?
ravena wijzigde dit bericht op 10-03-2024 07:04
0.88% gewijzigd
zondag 10 maart 2024 om 18:03
Nee, de discussie over of het aanspreken van mag je inderdaad voor naar napraat.
Met vriendelijke groet,
Moderator Viva.
Vrijheid van meningsuiting betekent NIET dat je alles maar op het forum neer mag pennen.
Bij vragen over beleidskeuzes kun je terecht op het 'vraag het de mods' topic.
Bij vragen over beleidskeuzes kun je terecht op het 'vraag het de mods' topic.
zondag 10 maart 2024 om 20:38
Discussie over of het aanspreken van? En napraat? Dat ken ik niet.ModeratorViva schreef: ↑10-03-2024 18:03Nee, de discussie over of het aanspreken van mag je inderdaad voor naar napraat.
Met vriendelijke groet,
Moderator Viva.
maandag 11 maart 2024 om 08:35
Hoe gaat het met je Ravena?
Wat ik nog even aan je kwijt wil, weet dat alcohol níet verdoofd. Dat lijkt misschien eventjes zo, maar pijn, verdriet en allerlei emoties, ze komen juist 10x harder binnen wanneer je onder invloed van alcohol bent.
Probeer alsjeblieft de drank te laten staan. Het helpt je niets. Het haalt níet de scherpe kantjes eraf. Echt niet.
Drank is géén medicijn, géén vriend, géén trooster.
Pas goed op jezelf.
Wat ik nog even aan je kwijt wil, weet dat alcohol níet verdoofd. Dat lijkt misschien eventjes zo, maar pijn, verdriet en allerlei emoties, ze komen juist 10x harder binnen wanneer je onder invloed van alcohol bent.
Probeer alsjeblieft de drank te laten staan. Het helpt je niets. Het haalt níet de scherpe kantjes eraf. Echt niet.
Drank is géén medicijn, géén vriend, géén trooster.
Pas goed op jezelf.
dinsdag 12 maart 2024 om 09:31
Bedankt voor de reacties.
Ik denk dat het ook vrij normaal is dat ik hier last van heb, het is nog maar zo kort geleden.
Gelukkig kan ik er goed over praten met mensen uit mijn omgeving, zoals mijn ouders.
Ik vind het wel moeilijk dat er toch altijd allerlei vooroordelen zijn, zo van: jij was de patient, het zal wel aan jou liggen. Maar dat krantenartikel en alle reacties die het op heeft geroepen, bewijst dat dat niet zo is. Er worden echt mensen beschadigd door opsluiting in isoleercellen, wat helaas nog veel te vaak gebeurt.
Er is helaas veel mis in de zorg.
Ik denk dat het ook vrij normaal is dat ik hier last van heb, het is nog maar zo kort geleden.
Gelukkig kan ik er goed over praten met mensen uit mijn omgeving, zoals mijn ouders.
Ik vind het wel moeilijk dat er toch altijd allerlei vooroordelen zijn, zo van: jij was de patient, het zal wel aan jou liggen. Maar dat krantenartikel en alle reacties die het op heeft geroepen, bewijst dat dat niet zo is. Er worden echt mensen beschadigd door opsluiting in isoleercellen, wat helaas nog veel te vaak gebeurt.
Er is helaas veel mis in de zorg.
dinsdag 12 maart 2024 om 12:15
Verwerking kan pas als je veilig bent.
Bovenstaande zin 3x lezen.
Dat heb ik op de poli van bedoelde instelling geleerd, ook al was er toen (decennia geleden) nog geen emdr uitgevonden.
Ik heb op hun site in de loop der jaren de teneur zien veranderen. Van holding en traumaresponsief zijn tot een wat killere, meer economische houding. Mede omdat de populatie daar veranderde.
Ook ik heb vet trauma van een opname, elders. Van de interacties, van de houding naar mij, van het me machteloos en monddood gemaakt voelen. Het was een open setting, maar toch heeft het me beschadigd en mijn verdere behandelingen moeilijker gemaakt. (Er blijkt achteraf geëxperimenteerd te zijn met de aanpak, en niet alleen ik maar ook anderen hebben daar schade opgelopen.)
Er speelt veel bij je TO.
Allereerst de onveiligheid.
Dan het fysieke letsel.
Die hebben prioriteit.
Pas daarna kun je gaan werken aan de trauma's.
Kan zijn, dat je eerst hard aan het werk moet qua stabiel blijven.
Ik heb het meest baat bij een vrijgevestigde behandelaar, met veel ervaring, kennis en expertise. Maar daarvoor moet ik wel zorgen dat ik niet in crisis kom (of iig die veilig doorkom), geen middelen misbruik en een steunsysteem heb. Dus enkel de sessies en af en toe een mail. Geen paniek telefoontjes, geen gedoe met de hap. Ik 'gebruik' daarvoor zelfhulpgedoe. Daardoor ben ik niet meer alleen, maar blijf ik het wel zelf doen. Is er een gestructureerde manier om uit de isolatie, uit de ziekte (obsessie, verslavingsgedrag, egocentrisme, ' ja maar' gedrag) te blijven. Wat de samenwerking met mijn behandelaar vergemakkelijkt.
Het is hard en cru, maar als 'dure cliënt' zal je vaak geweigerd worden bij instellingen. De ggz zit op die manier in elkaar. Je moet in het protocol passen wat ze aanbieden en anders blijft de deur dicht.
Soms is een goede ingang om te vragen om gedegen psychodiagnostiek. Dat is een ander traject, met een andere financieringscode. Soms geeft dat de professionals net wat meer ruimte om verder te kijken en te adviseren hoe dan verder. Maar ook hierin geen garanties helaas.
Bovenstaande zin 3x lezen.
Dat heb ik op de poli van bedoelde instelling geleerd, ook al was er toen (decennia geleden) nog geen emdr uitgevonden.
Ik heb op hun site in de loop der jaren de teneur zien veranderen. Van holding en traumaresponsief zijn tot een wat killere, meer economische houding. Mede omdat de populatie daar veranderde.
Ook ik heb vet trauma van een opname, elders. Van de interacties, van de houding naar mij, van het me machteloos en monddood gemaakt voelen. Het was een open setting, maar toch heeft het me beschadigd en mijn verdere behandelingen moeilijker gemaakt. (Er blijkt achteraf geëxperimenteerd te zijn met de aanpak, en niet alleen ik maar ook anderen hebben daar schade opgelopen.)
Er speelt veel bij je TO.
Allereerst de onveiligheid.
Dan het fysieke letsel.
Die hebben prioriteit.
Pas daarna kun je gaan werken aan de trauma's.
Kan zijn, dat je eerst hard aan het werk moet qua stabiel blijven.
Ik heb het meest baat bij een vrijgevestigde behandelaar, met veel ervaring, kennis en expertise. Maar daarvoor moet ik wel zorgen dat ik niet in crisis kom (of iig die veilig doorkom), geen middelen misbruik en een steunsysteem heb. Dus enkel de sessies en af en toe een mail. Geen paniek telefoontjes, geen gedoe met de hap. Ik 'gebruik' daarvoor zelfhulpgedoe. Daardoor ben ik niet meer alleen, maar blijf ik het wel zelf doen. Is er een gestructureerde manier om uit de isolatie, uit de ziekte (obsessie, verslavingsgedrag, egocentrisme, ' ja maar' gedrag) te blijven. Wat de samenwerking met mijn behandelaar vergemakkelijkt.
Het is hard en cru, maar als 'dure cliënt' zal je vaak geweigerd worden bij instellingen. De ggz zit op die manier in elkaar. Je moet in het protocol passen wat ze aanbieden en anders blijft de deur dicht.
Soms is een goede ingang om te vragen om gedegen psychodiagnostiek. Dat is een ander traject, met een andere financieringscode. Soms geeft dat de professionals net wat meer ruimte om verder te kijken en te adviseren hoe dan verder. Maar ook hierin geen garanties helaas.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
