Waar komt die irrationele angst toch vandaan??

18-10-2024 16:05 52 berichten
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik kom even peilen of ik de enige ben die tegen het volgende aanloopt??

Ik zit ontzettend in de wat-als-modus en daar wordt ik moe van. Vorig jaar heb ik een verjaardagsfeest georganiseerd voor mijn moeder, de meest vreselijke horror scenario's gingen door mijn hoofd. Wat als er niemand komt opdagen, wat als de catering afbelt, wat als toevallig op die dag het toilet verstopt is en ga zo maar door. Ik snap niet waar deze gedachten vandaan komen. Ik heb gelukkig ook nog nooit meegemaakt dat een van mijn horror scenario's ooit ook echt is uitgekomen. Ok het overlijden van mijn grootmoeder dat is wel uitgekomen maar dat mag ook wel als je 94 bent. Maar voor de rest zit het vooral in mijn hoofd. En volgens de wet van aantrekkingskracht trek je datgene aan waar je aan denkt dus ik ben ook altijd bang dat ik zelf negativiteit op mezelf afroep. Waarom kan ik nou nooit eens denken wat als ik de jackpot win??? Het is altijd maar negatief.

Herkent iemand dit en zoja wat kan ik doen om hier vanaf te komen? In mijn hoofd heb ik meerdere begrafenissen georganiseerd van mensen die springlevend zijn, zelfs die van mijn kinderen wanneer ze niet thuis zijn. Erg vermoeiend dus. Oh ja ik zit ondertussen in de overgang, kan het daarmee te maken hebben?

Dus alle tips zijn welkom.
Uiteindelijk kiest iedereen voor zichzelf
Alle reacties Link kopieren Quote
Olea schreef:
19-10-2024 09:12
Op zich mee eens, maar een kort inzicht over je eigen "pijnpunten" kan wel helpen om een start te maken om er dan vervolgens mee door te gaan. Het helpt inderdaad niet om te zwelgen in het verdriet van "mijn ouders waren ook altijd zo kritisch" en "iedereen op school wees mij vroeger af in vriendschappen" maar het kan wel helpen in het nu om er een keer naar te kijken. En dan te realiseren: Oh, als ik zo enorm bang ben dat iedereen gaat afbellen, of dat iemand kritiek heeft op de catering en de verstopte wc" dat die gedachten niet spontaan nieuw zijn ontstaan maar wel een wortel hebben.

Die kant van jezelf zal namelijk misschien altijd wel een beetje aanwezig blijven maar je moet er inderdaad wel in het nu mee door. En het stemt je voor jezelf dan wat milder om te weten dat je geen irrationele angst hebt maar dat er iets getriggerd is. En juist dat inzicht kan je in het nu helpen om dan wel weer naar een oplossing te zoeken hoe je ermee gaat dealen.

Want TO lijkt vooral nog in een fase te zitten van "waarom heb ik hier toch elke keer zoveel last van?"
Ja, precies, dat is heel wat anders dan zwelgen, in die fase zit TO helemaal niet volgens mij. Je realiseren dat je met dat piekeren (bijvoorbeeld) de eisen van jouw ouders kopieert kan juist helpen je hiervan los te maken. Er zijn therapieen op dit principe gebaseerd.
Als iets ouds getriggerd wordt helpt 'gewoon normaal doen' of 'gewoon rationeel zijn' niet, erger nog, vaak geeft dat ook weer een verergering van de zelfkritiek (want waarom kan ik niet gewoon normaal doen/denken?).
Ik herken mezelf niet eens
Alle reacties Link kopieren Quote
Wat mij ook heeft geholpen is het accepteren bij de dingen die belangrijk voor mij zijn, en de rest vermijden/niet meer doen. Een verjaardagsfeest organiseren doe ik dus niet (tenzij kinderfeestje voor kind), dat is het mij niet waard. Ik weet hierdoor ook niet goed of het piekeren is afgenomen omdat ik de juiste dingen vermijd, of dat ik mij gewoon minder druk maak (ik denk beiden).
Ik herken mezelf niet eens

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven