Werk zoeken verwarrend

Ik ben laatst op een rare en vervelende manier ontslagen waar ik zelf niets aan kon doen. Ik werkte er nog niet lang, heb mij 100% ingezet, beoordelingen waren allemaal goed. Werkgever heeft mij ontslag ook niet aangevraagd en kan geen concrete reden(en) noemen slechts een vage, niet onderbouwde of geldende reden. Daarom is een advocaat er nu mee bezig.

Ik ben vrijwel meteen gaan solliciteren omdat thuiszitten mij ook geen goed doet en ik wil ook een keer iets gaan opbouwen. Nou loop ik ertegenaan dat het solliciteren mij in de war maakt. Ik merk dat ik daar ook diep in ga qua overdenken.

Ik had bv een paar banen die me al jaren leuk leken en dat heb ik geprobeerd maar daar zoeken ze momenteel niemand dus dat valt (voor nu) af. Dan heb ik nu iets wat me ook leuk lijkt en waar ik kan starten. Het werk is en beetje vergelijkbaar met de andere beroepen, alleen verdient dit net iets meer dan het minimumloon. De andere banen, waar ik nu niet voor in aanmerking kom, verdienen wel wat meer.

Maar ik vind zo verwarrend dat je leven en toekomst zo afhangen van een baan. Stel, één van de andere banen was nu beschikbaar, dan zou mijn toekomst en financieel alles er anders uit gaan zien. En ik zie mensen met beroepen waarvan ik denk hoe kunnen ze het volhouden, ook die er al 25 jaar of langer werken. En waarom hebben ze daarvoor gekozen. Nogal rare en onzinnige vragen mss want iedereen is anders en iedereen zal zijn redenen hebben. Maar ik merk dat ik daar teveel over nadenk.

Ik denk dat ik moeite heb om te relativeren en simpel te denken zoals je krijgt een baan die er op dat moment is, meer niet. Dat lukt me niet omdat je hele leven ervan afhangt. Ik maak het mss groter dan het is maar die gedachtes overrompelen mij en maken me in de war.

Is dit herkenbaar? Ik hoop dat iemand mij enige realiteit of andere kijk erop kan geven.

Lorem_Ipsum schreef: ↑

20-12-2024 13:24

Oh ik ben met relaties heel kieskeurig, totaal geen zin om mijn leven te verbinden aan iemand die ik niet helemaal (meer) zie zitten. Eigenlijk ben ik totaal niet geschikt voor relaties. Heb er nu ook geen en het is heerlijk.

Qua banen kijk ik ook altijd rond. Als er zich wat voordoet solliciteer ik gewoon lekker. Werk nu ergens al 5 jaar en dat is heel erg lang voor mij!

Zo voel ik het nu ook. Ook geen zin meer om mijn leven te verbinden aan iemand die ik niet helemaal zie zitten. Aan de andere kant heb ik dat altijd lastig gevonden omdat ik daarnaast ook echt niemand heb. Geen familie, ouders, vrienden of kennissen. Dan ga ik vaak al snel op zoek naar een partner. Je wil er ook niet helemaal alleen voor staan, naast kinderen. Maar ik zie steeds meer in dat het ook een soort illusie lijkt te zijn (voor mij dan). Of ik ben mss gewoon nog niet de goede personen tegengekomen. Ik kan wel precies benoemen wat ik nu mis in mijn partner/huidige relatie.

aliva schreef: ↑

20-12-2024 16:21

De fb pagina heet niet voor niets ´Mini filosofie´

Het beeld van Sisyfus die maar beter plezier kan vinden in zijn zinloze arbeid omdat het alles is wat hij heeft, vind ik wel sprekend.

En mensen die geen werk hebben of bijstand?

Ik ben aangenomen voor die baan met een (korte opleiding). Ik heb alleen moeite met het loon het is amper 15 euro bruto per uur. Dat is in deze tijden belachelijk en voelt als een loon voor een tiener ofzo. Ik ben 40+. De CAO van deze sector is niet geweldig en het maximale loon ligt op nog geen 16,50 euro.

Ik ben niet ongeschoold, heb een opleiding waar je bv ook 25 euro per uur mee kan verdienen. Ik merk dat het me wel wringt. Ik heb nog 2 uitnodigingen gekregen voor hogere functies (matchend aan mijn opleiding). Dat werk vind ik niet leuk maar het betaalt vast en zeker beter.

Er is een baan die me erg leuk lijkt, geen van bovenstaande, maar wel iets meer sluitend bij de sector waar ik nu (met het lage loon) in kan gaan werken die wel goed betaalt, andere CAO. Zodra daar een vacature vrijkomt wil ik daar zeker op reageren. Maar ja dat is natuurlijk geen garantie dat je het (ooit) wordt.

KamilleT schreef: ↑

27-12-2024 13:51

Ik ben ook eens onterecht ontslagen. De leidinggevende in kwestie had eerder ook al twee personen op mijn positie ontslagen vanwege het krijgen van een kind en minder gaan werken. Dat was natuurlijk niet de officiële reden, maar alle puzzelstukjes vormden dat beeld. Uiteindelijk heb ik afgezien van een rechtszaak omdat ik inmiddels een andere baan had, maar het hele gebeuren heeft (voor eeuwig?) invloed gehad op mijn zelfvertrouwen. Inmiddels heb ik mijn derde baan na dit gebeuren en de dagen voor mijn eerste functioneringsgesprek in mijn huidige baan was ik super nerveus. Het was niets dan lof, zoals ook in de banen hiervoor, maar op een of andere manier blijft zo’n vervelende ervaring je (of althans mij) toch bij.

Ja deze dingen gebeuren helaas echt. Mijn ontslag heeft geen gegronde reden en is ook niet officieel aangevraagd. Ze hebben zich zelfs niet eens aan de wettelijke opzegtermijn van een maand gehouden. Werkgever is dus op alle vlakken fout.

Ik dacht ik kan dit niet zomaar over mijn kant laten gaan want dit onrecht is te groot. Eerst dacht ik een advocaat is te duur maar met een toevoeging blijkt dit enorm mee te vallen gelukkig. En wat het op kan brengen is het wel waard. Ik hoop dat het snel in gang wordt gezet en dat er dan een beetje gerechtigheid komt.

Klopt, het doet echt veel met je. Ik ben na mijn ontslag direct ingestort en depressief geworden, ik kreeg er echt een klap van. Ik probeer er mee te dealen maar denk er dagelijks aan en heb er het ook nog bijna dagelijks over met vriend. Het kan echt aan je vreten. Het zal me idd altijd bij blijven. Ik heb ook een soort angst ontwikkeld voor nieuwe banen.

De beroepen die ik echt graag zou willen doen ben ik voor afgewezen of moet ik wachten op tot er weer een vacature voor vrijkomt en dan hopen dat ik er door kom. Dit voelt zo machteloos en maakt me in de war. Ik heb nu maar gesetteld voor een baan waar ik maar 15 euro bruto per uur ga verdienen. Dit blijft aan me knagen want ik vind het eigenlijk geen loon voor een 40+ er maar meer een tiener.

Wat moet je hier nu mee doen? De baan maar nemen en ondertussen verder kijken en hopen op beter... Ik weet het gewoon niet.

debuurvrouw schreef: ↑

06-01-2025 18:02

Daar gaan werken en blij zijn dat je inkomen hebt.
Vanuit een baan solliciteren is makkelijker dan vanuit een uitkering.
Dus doorgaan met netwerken en solliciteren.
Hoe hoog is je opleiding?
In welke sectoren zou je aan het werk kunnen en wat zou je dan verdienen?
Zoek dat eens uit en stop met 15 euro een studentenloontje te noemen.
Ga eens wat banen opzoeken waarvan je weet dat je een diploma nodig hebt en die zinvol zijn zoals verpleegkundige/verzorgende, pedagogisch werker in de kinderopvang, begeleider dagbesteding, secretaresse enz.

Ik heb een diploma waarmee ik een hoger betaalde baan op kantoor zou kunnen krijgen. Daar gaat alleen niet mijn voorkeur naar uit maar inmiddels weet ik het ook niet meer zo goed. Ik zou in verschillende sectoren terecht kunnen en zeker meer verdienen. Ik vind 15 euro bruto gewoon bar weinig en dat is het toch ook. Ik was ook bezig met een baan die veel meer verdiende maar ja daar ben ik niet voor uitgekozen. Solliciteren is vaak net de loterij, je moet geluk hebben.