Woedeuitbarstingen.. hoe kom ik er vanaf?

BlauweDruif vrijdag 27 januari 2023 om 05:54

Ik heb een nieuw account aangemaakt omdat ik met mijn andere account herkenbaar ben. Dit is een onderwerp waar ik me erg voor schaam en wat bijna niemand van mij weet.

Wat achtergrondinformatie: ik ben een vrouw, begin 40, getrouwd en jong kind. Goede baan, mooi huis, fijne vrienden, totaal geen zorgen aan mijn hoofd. Ik heb een (over het algemeen) vrolijke en relaxte persoonlijkheid.

Ik ben opgegroeid in een gezin met een dominante onvoorspelbare vader en onderdanige moeder en ben hierdoor onveilig gehecht. Dit heeft geresulteerd in dat ik lang bang ben geweest voor mannen en ook dat ik op een bepaald type man val. Mijn echtgenoot behoort ook tot dit type. Hij is heel slim, charmant, loyaal, optimistisch en hecht enorm veel waarde aan eerlijkheid. Maar hij heeft ook een dominante kant en is vaak emotioneel onbereikbaar, benaderd veel vanuit ratio. Hij is altijd gematigd in zijn emoties.

Heel cliche, maar zijn dominante en emotioneel onbereikbare kant lijken dus erg op hoe mijn vader is. Omdat mijn onveilige hechting voor veel problemen zorgde (zowel persoonlijk als binnen de relatie) heb ik jarenlang verschillende soorten therapie gehad. We hebben ook relatietherapie gehad omdat er veel ruzie en onbegrip was in onze relatie. De therapie heeft mij veel gebracht en ik ben me vooral bewust geworden van patronen en mijn valkuilen. Onze relatie is nu goed en veel meer gematigd dan onze eerst jaren samen.

Toch heb ik af en toe (zeg eens per week) last van een woedeuitbarsting. Het patroon is altijd hetzelfde. Mijn man doet iets (vaak een subtiele afwijzing richting mij) wat mij onbewust enorm raakt en heel heftige emoties bij mij triggert. Ik zeg onbewust, want ik heb dat op dat moment niet in de gaten. Ik sta vervolgens "op scherp" en er hoeft maar iets te gebeuren en ik ontplof. Ik schreeuw naar mijn man en als ik iets in mijn handen heb smijt ik dit op de grond. Vervolgens geef ik hem overal de schuld van, belanden we in een ruzie, moet man een uur op mijn inpraten om mij te laten inzien dat ik veel te heftig reageer. Zo plotseling als het gevoel gekomen is, is het ook weer weg en dan zie ik inderdaad in dat ik buiten proportioneel heb gereageerd.

Iedere keer beloof ik hem, maar vooral mezelf, dat het echt niet meer zal gebeuren. Dat ik een volgende keer dat ik getriggerd word mezelf tot de orde kan roepen of even uit de situatie kan stappen. Maar dat lukt dus niet omdat ik het gevoel niet herken. Ik merk wel dat ik getriggerd word maar op dat moment voelt het voor mij alsof het heel gerechtvaardigd is dat ik me zo voel, alsof mij enorm onrecht is aangedaan en dat ik dus boos mag zijn. Het is lastig uit te leggen.

Ik realiseer me dat mijn kind op deze manier ook onveilig opgroeit, met een onvoorspelbare moeder. Ik verlies naar mijn kind toe ook soms mijn geduld en verhef dan mijn stem.

Ik schrijf het hier eerlijk op en jullie mogen me allemaal veroordelen. Ik voel me vreselijk over de situatie en ben een gefaalde echtgenote en moeder.
Zoals ik al zei, ik heb een hoop therapie gevolgd en dat voelt nu als een afgesloten hoofdstuk. Ik wil niet terug in therapie want ik weet precies wat een therapeut gaat zeggen en dan gaan weer een stappenplan maken om de trigger te analyseren en mijn gedachten daarna en het "moment van keuze", ik weet het nog allemaal.

Ik ben eigenlijk op zoek naar herkenning en misschien tips voor oefeningen, boeken, meditatie of wat dan ook. Ik ben bereid om alles te proberen en overweeg nu zelfs ayahuasca, misschien kan ik op die manier mijn oude kindpijn helen en die stomme triggers uitschakelen. Bedankt voor het lezen.

BlauweDruif maandag 30 januari 2023 om 16:14

Sylphide75 schreef: ↑
27-01-2023 20:20
Pff ik herken dit maar dan bij mijn partner en eerlijk: ik ben op het punt dat ik het niet meer trek. Zijn geschreeuw tegen mij en gooien met spullen. De eerstvolgende keer dat het weer gebeurt ben ik weg en dan voorgoed. Dus sorry aan mijn bijdrage heb je weinig. Ik kan alleen zeggen: ga in therapie en pak jezelf bij elkaar want dit mag je een kind niet aandoen!

Je hebt helemaal gelijk! Ik zou willen zeggen ga bij hem weg, je verdient beter. Heb ik ook vaak tegen mijn eigen man gezegd. Maar voor ons is het nog niet te laat, ik ga dit oplossen!

martje55 maandag 30 januari 2023 om 16:20

To, ik herken dit van een tijd waarin ik ontzettend op mijn tenen liep. Onder hoogspanning stond.
Daarna heb ik schematherapie gevolgd. En geleerd om te helikopteren boven mijn emoties: matcht de intensiteit van de emoties met de situatie? Zo nee, dan is het mijn interne trigger en ga ik daarmee aan de slag. Voordat het ontploft.
In tijden van hoge stress lukt het helikopteren niet.

BlauweDruif maandag 30 januari 2023 om 16:21

frambozentaartje schreef: ↑
28-01-2023 11:26
Ik vind elke week een uitbarsting niet 'af en toe' maar heel erg vaak. Opgegroeid met een moeder met minder frequente woede uitbarstingen: als ik er achteraf naar kijk, was mijn moeder erg ongelukkig en had dat zelf niet door. Het plaatje zag er goed uit - net als jij beschrijft, de baan, het huis, de vrienden - maar als je als persoon helemaal geen idee hebt waar je echt gelukkig van wordt, dan maakt dat allemaal geen hol uit.

Geluk en balans zit voor een groot deel in jezelf, en het klinkt alsof je dat nog niet gevonden hebt.

Ik weet heel goed waar ik gelukkig van word. Over het algemeen ben ik relaxt en nuchter en gelukkig. Het zijn heel specifieke situaties waarin dit gebeurt.

BlauweDruif maandag 30 januari 2023 om 16:23

Onkruit schreef: ↑
28-01-2023 11:53
Wekelijks een woede-uitbarsting met schreeuwen en smijten met spullen is heel vaak. En niet oké.
Get yourself together.
Ik lees excuses waarom je de triggers niet als triggers herkent. Onzin. Je mag gewoon niet schreeuwen en niet smijten.
Trek je terug uit de situatie. Doe iets.
Stop met die agressie.
En stop met zeggen dat je er niks aan Jan doen. J́íj́ bent de dader.

Je hebt gelijk. Ik wil dit ook niet zijn, deze walgelijke aso persoon. Zo ben ik niet. Bedankt voor je eerlijke reactie.

BlauweDruif maandag 30 januari 2023 om 16:27

aliva schreef: ↑
28-01-2023 11:34
Ik herken de trigger gevoel van afwijzing, het grote onrecht, uitbarstingen, op dat moment overtuigd van eigen gelijk... (en dit eigenlijk alleen bij partner), van iemand die gediagnosticeerd is met borderline.

Die persoon heeft een heel traject gevolgd en heeft nu meer inzicht maar kan het toch nog steeds niet verhelpen

Dat is interessant. Ik heb ADHD in heftige vorm, dat zal er ongetwijfeld iets mee te maken hebben. Borderline heb ik niet, ben door meerdere psychiaters gezien voor mijn adhd dus dan was het vast wel bekend nu.

Lady_Day maandag 30 januari 2023 om 16:33

Ik herken de woede-uitbarstingen, het schreeuwen en gooien met dingen. Niet tegen/naar mijn partner overigens. Voor mij was het een uiting van onmacht, van dingen niet meer onder controle hebben. Ik zat gewoon echt vast in 'fight or flight'.

Heb mindfulness bij de GGZ gedaan. Dat was een mooi begin. Daar is later medicatie bij gekomen. Maakt voor mij een wereld van verschil. Doordat ik niet constant in de stress zit ben ik veel weerbaarder. Ik word ook nog nauwelijks boos en maak me zeker niet meer druk om kleine dingen.

Je zegt dat je een vrolijke en relaxte persoonlijkheid hebt. Heb je veel dagelijkse stress? Want 1x per week een woede-uitbarsting inclusief gooien en schreeuwen vind ik niet zo passen bij dat vrolijke en relaxte.

Balinero maandag 30 januari 2023 om 16:35

Ik herken het en heb daarom al een poos geen relatie meer… Wat mij geholpen heeft om de triggers en vulkaanuitbarstingen (zoals ik ze noem) te dempen is het slikken van een SSRI (max dosis). Ja, daar vinden veel mensen wat van, maar ik ontplof nu veel minder snel. Hier overigens wel een cluster B persoonlijkheidsstoornis en hechtingsstoornis en al jarenlang therapie. Echt, probeer het beter proberen te beheersen voor je kind. Als je man een te grote trigger is dan is LATten misschien nog een optie?

bloempje027 maandag 30 januari 2023 om 23:00

Ik herken je verhaal heel erg… mijn man had ook last van woedeuitbarstingen. Vreselijk vond ik dat! En ik trok het ook niet meer.
Na lang aandringen van mij heeft hij een traject gevolgd bij een paardencoach. Hij heeft een traumatische jeugd gehad en dat was de reden van de uitbarstingen.
Het traject is nu afgerond en ik heb een heel andere man! Hii is veel rustiger en kan veel beter omgaan met situaties die hem vroeger erg boos maakten.
Wie weet is het wat voor je, want dit is voor jullie geen houdbare situatie zo.

Flipflop dinsdag 31 januari 2023 om 07:57

BlauweDruif schreef: ↑
30-01-2023 16:09
Allebei geprobeerd. EMDR vond ik alleen lastig om specifieke situaties terug te halen. Ik kan me heel weinig herinneren van mijn jeugd en vader toen. Het lijkt wel alsof ik het verdrongen heb. De algehele angst voor hem kan ik me nog wel herinneren, maar niet specifieke aanleidingen. Ik ben zelf hypnose therapie gehad om herinneringen terug te halen, maar ik raakte steeds zo in paniek dat ik daarmee gestopt ben.

Dan lijkt daar het trauma te zitten. En lijkt het alsof je nog niet de juiste therapeut hebt gevonden die jou wel dichter bij dat trauma kan brengen, zodat je het daarna kunt gaan opruimen.

Bij hypnose moet je je kunnen overgeven en dus controle loslaten. Zelf 1x gehad, het duurde heel lang voor ik onder hypnose was, door mijn angst voor controle verlies. Tijdens hypnose was ik volledig " Bij ". Ik hoorde de klik tikken in de ruimte bijvoorbeeld. Het heeft bij mij wel degelijk wat bloot gelegd.

Poespas dinsdag 31 januari 2023 om 11:28

BlauweDruif schreef: ↑
30-01-2023 16:27
Dat is interessant. Ik heb ADHD in heftige vorm, dat zal er ongetwijfeld iets mee te maken hebben. Borderline heb ik niet, ben door meerdere psychiaters gezien voor mijn adhd dus dan was het vast wel bekend nu.

Dat heeft er zeker mee te maken, bij mij een stuk minder geworden nu ik medicatie heb. Ik had het niet in de mate die jij had. Maar bij de eerste schreeuw verwijder ik mijzelf tegenwoordig uit de situatie. Partner/kind zeggen dan volgens afspraak. Trigger actief, ontploffingsgevaar. Ja, beetje met een knipoog hier. Dat maakt dat ik er zelf ook luchtiger mee om kan gaan. Het is een bug in mijn software, ik werk eraan maar ben niet perfect. Maar gezinsleden hoeven er niet onnodig onder te lijden, dat dan ook weer.

-Dudette- dinsdag 31 januari 2023 om 11:45

Je schrijft dat je dit niet meer wilt doen, maar ook dat je jezelf niet wilt observeren als het gebeurt om het ‚beslismoment‘ te herkennen.

Ik denk dat dit niet samen gaat. Ik herken namelijk het getriggerd worden, en denk dat je dan wél mindful moet zijn om het te merken. Zodat je kunt besluiten om anders te reageren. Alleen op die manier kun je andere verbindingen in je hersenen leggen, en op de opmerking van je man reageren in het hier en nu.

Daar zou mijn advies dus zitten: oefenen met mindfulness. Daar kun je voor je adhd ook nog veel aan hebben.

Ben er ook heel hard mee aan de slag en vind het ook niet makkelijk. Het is werk. Daarom moet je beslissen of je écht een verandering wilt, of op zoek bent naar een quick fix.. die bestaat geloof ik niet.

In een podcast van Esther Perel kwam voor mij een goede tip naar voren. Kun je allebei toepassen, je man ook. Op het moment dat je kort voor escalatie van het gesprek zit: elkaar aanraken. Hand op de arm van de ander leggen. Of nog eentje: naast elkaar op de grond gaan liggen en het gesprek voortzetten. Daarmee haal je zomaar opeens de ruzie-factor er uit en kunt luisteren naar wat de ander echt zegt.

Vraagt wel inzet van jullie allebei. Maar het is het waard denk ik.

Youk79 dinsdag 31 januari 2023 om 15:43

BlauweDruif schreef: ↑
30-01-2023 16:09
Allebei geprobeerd. EMDR vond ik alleen lastig om specifieke situaties terug te halen. Ik kan me heel weinig herinneren van mijn jeugd en vader toen. Het lijkt wel alsof ik het verdrongen heb. De algehele angst voor hem kan ik me nog wel herinneren, maar niet specifieke aanleidingen. Ik ben zelf hypnose therapie gehad om herinneringen terug te halen, maar ik raakte steeds zo in paniek dat ik daarmee gestopt ben.

Ik vind het heel vervelend voor je, maar dit klinkt totaal niet alsof je het verwerkt hebt. Eerder alsof eerdere therapie niet voldoende heeft geholpen omdat je er nog niet aan toe was.

Jouw trauma ligt nog heel hoog. Geen wonder dat het eruit knalt.

Het is zoals het is

Youk79 dinsdag 31 januari 2023 om 15:46

BlauweDruif schreef: ↑
30-01-2023 16:13
Ik snap wat je bedoelt. Mijn man kan heel slecht tegen onrecht en zo voelen deze situaties voor hem. Hij doet niets verkeerd en krijgt vervolgens de volle laag. Hij heeft daardoor heel erg behoefte vervolgens om zich gehoord te voelen en kan het pas laten rusten als ik toegeef dat ik onredelijk ben geweest. Wat achteraf gezien ook altijd zo is.

Ook al ben jij onredelijk, ik denk dat hij hiermee moet stoppen. Jij kunt je niet veilig voelen zo.

Kan hij je de volgende keer niet een knuffel geven en zeggen dat hij je lief vindt? Of iets anders wat jou echt gerust zou stellen. Ik denk dat dat veel meer zou helpen om je triggers af te laten nemen.

Het is zoals het is

Youk79 dinsdag 31 januari 2023 om 15:50

Poespas schreef: ↑
31-01-2023 11:28
Dat heeft er zeker mee te maken, bij mij een stuk minder geworden nu ik medicatie heb. Ik had het niet in de mate die jij had. Maar bij de eerste schreeuw verwijder ik mijzelf tegenwoordig uit de situatie. Partner/kind zeggen dan volgens afspraak. Trigger actief, ontploffingsgevaar. Ja, beetje met een knipoog hier. Dat maakt dat ik er zelf ook luchtiger mee om kan gaan. Het is een bug in mijn software, ik werk eraan maar ben niet perfect. Maar gezinsleden hoeven er niet onnodig onder te lijden, dat dan ook weer.

Een code woord vind ik een heel goed idee. Ziet je partner het vaak wel aan jou, ook al voel jij het niet aankomen? Dan zou hij het code woord kunnen gebruiken.
En jij zou met een code woord hem duidelijk kunnen maken dat hij moet ophouden met uitleggen.

Het is zoals het is

Youk79 dinsdag 31 januari 2023 om 15:52

Je man ziet therapie niet zitten zeg je. Staat hij wel open voor andere inzet van zijn kant?

Het is zoals het is

Lariba dinsdag 31 januari 2023 om 15:56

Reactie op TO's post van gisteren 16:13u en ook op wat Youk nu zegt: Het helpt niet dat je man tijdens of net na een uitbarsting met jou in discussie gaat en excuses eist. Op dat moment geeft dat alleen maar méér stress en strijd. Ook al heeft hij achteraf gezien gelijk dat jouw woede buitensporig is t.o.v. het triggerende voorval, hij moet op dat moment die discussie gewoon niet aangaan.
Als jullie zoveel therapie gehad hebben, is dat vast al wel eens ter sprake gekomen. Waarom kan hij dat niet loslaten? Je schrijft dat jij je in de therapieën bewust bent geworden van jouw patronen. Geldt dat ook voor hem, of ligt alles aan jou?

Jij hebt een trauma, hè? Op het moment dat dat getriggerd wordt ben je een soort angstig dier of een driftige peuter. Daar ga je ook niet mee in discussie.

Wat zou jij van hem nodig hebben om gewoon op je eigen manier uit te kunnen razen en weer rustig te worden? Helpt het als hij je vasthoudt, je even alleen laat, een bepaalde aanraking zoals Dudette zegt, iets anders? Dat codewoord van Poespas is een heel goed idee. En dan van tevoren afspreken wat jij van hem en hij van jou op zo'n moment verwacht.

En je kunt hem - helaas - niet beloven dat het niet meer gebeurt. Dit zit in jou en hoort bij jou. Als je diabetes had kreeg je hypo's, als je migraine had kreeg je hoofdpijn. En natuurlijk kun je dan regelmatig eten en spuiten, of zorgen dat je voldoende slaapt, maar als je een aanval hebt heb je een aanval. Dan helpt het niet om op dat moment te gaan evalueren wat je anders had moeten doen om die aanval te voorkomen. Juist omdat het minste of geringste bij jou nét de verkeerde knop kan indrukken, ontkom je er niet aan dat jij zo af en toe woedeaanvallen hebt. Dan moet hij dus (figuurlijk) een glas limonade voor je halen of je gordijnen dicht trekken en de kinderen opvangen. Niet wat hij nu doet.

lariba wijzigde dit bericht op 31-01-2023 17:04

61.04% gewijzigd

Lariba dinsdag 31 januari 2023 om 16:56

Ik lees je OP nu nog eens terug en word er gewoon plaatsvervangend verdrietig van. Wat een onbegrip voor jouw situatie, zowel bij hem als bij jouzelf. Jij schaamt je en vindt dat je faalt, hij vindt dat het jouw probleem is en dat het nu maar eens afgelopen moet zijn met dat gedoe. Hebben jullie je weleens verdiept in wat een trauma is en wat dat met je doet? Een volgende therapie zou ook dáárop gericht kunnen zijn, psychoeducatie dus.
Als het herkennen van de trigger en het 'moment van keuze' voor jou nu nog te ingewikkeld zijn, kan de therapie ook prima gericht zijn op dus niet het voorkomen van de trigger en de uitbarsting op zich, maar op het voorkomen van de escalatie. Door dat wachtwoord en de bijbehorende afspraken bijvoorbeeld.

Jullie zouden ook begeleiding kunnen krijgen hoe om te gaan met jullie kind om één en ander voor hem of haar zo veilig mogelijk te laten verlopen. En ook daar weer: natuurlijk zou het het beste zijn als jij dat trauma niet had. Of het helemaal verwerkt had (wat dat dan ook mag wezen). Of als je al je triggers herkende en op het Moment altijd de goede Keuze maakte. Maar dat is allemaal gewoon nog niet zo. En dan moet je dus werken aan wat wel haalbaar is. De-escalatie, én op kinds niveau uitleggen wat er aan de hand is, dat het niet aan hem ligt(!) en wat je eraan probeert te doen. Ik ben ervan overtuigd dat een kind meer heeft aan ouders die fouten maken en daarom kunnen lachen, en vervolgens laten zien wat zij doen om dingen weer op te lossen of voortaan beter aan te pakken, dan aan ouders die doen of ze perfect zijn en/of dat van zichzelf vragen.

Youk79 dinsdag 31 januari 2023 om 17:07

Helemaal eens met Lariba. Goede posts!

Het is zoals het is

staafmixer dinsdag 31 januari 2023 om 17:30

Ik denk eerlijk gezegd dat als de rollen omgedraaid waren en je dit verhaal over je man vertelden... de reacties zouden zijn dat je moest vertrekken en het een onveilige situatie is voor je kind. Mooi dat je om hulp vraagt en goed dat je therapieën hebt gevolgd. Maar hij beloond jou "woede uitbarstingen" met aandacht. En moet dus constant op zijn tenen lopen omdat een verkeerde blik iets kan uitlokken. Klinkt ook een beetje als een ontevreden kind wat om aandacht vraagt. Je bent een volwassen moeder. Tel tot 10.

aardbeioeries dinsdag 31 januari 2023 om 17:50

Ik herken de woedeuitbarstingen en heb daar erg hard aan gewerkt om die niet meer te hebben. Triggers waren bij ook afwijzing, het gevoel van falen. Ik heb therapieen gehad (EMDR en schematherapie) en heb tevens ADHD. Nu heb ik geen woede uitbarstingen meer, maar ben wel nog geneigd om kritisch naar mensen te reageren. Omdat ik hierin graag verder wil ontwikkelen heb ik aan een aantal mensen in mijn omgeving gevraagd of zij mij feedback willen geven hierop. Soms heb ik het wel in de gaten en op andere momenten niet. In contact met mijn omgeving oefen ik hoe dit elke keer weer, omdat ik dat voor mezelf en hen anders wil. Dit is wel echt begonnen met het nemen van verantwoordelijkheid van mijn eigen gedrag. Dat lees ik in jou bericht minder terug. Je hebt een aantal therapieen gevolgd; Ben je goed in therapie gekomen, ben je het echt aangegaan?

Dit is echt een heel belangrijk onderdeel omdat je anders van alles kunt doen en tips kunt krijgen van alle kanten, maar uiteindelijk zal het je niet brengen wat je wenst. Verantwoordelijkheid nemen is de eerste stap hierin; dat betekent niet alleen aangeven dat je fout zit, maar ook je gedragen naar deze wetenschap. En nee, dit is vaak niet zon mooie spiegel die je wordt voorgehouden. Maar wel eentje die soms nodig is om het zowel voor jezelf, als voor anderen anders te leren.

Toevoeging:
hebben jullie trouwens een time-out regeling?

aardbeioeries wijzigde dit bericht op 31-01-2023 17:54

9.01% gewijzigd

Jufjoke dinsdag 31 januari 2023 om 17:51

Youk79 schreef: ↑
31-01-2023 15:46
Ook al ben jij onredelijk, ik denk dat hij hiermee moet stoppen. Jij kunt je niet veilig voelen zo.

Hij kan zich ook niet veilig voelen. Tenminste, ik zou me niet veilig voelen met een partner die wekelijks woedeaanvallen heeft en dan met dingen gaat gooien. Hoe tragisch de oorsprong ongetwijfeld is, ik zou daar niet mee om kunnen gaan omdat ik me onveilig zou voelen.

blijfgewoonbianca dinsdag 31 januari 2023 om 20:56

En als je man weg zou lopen op die momenten dat jij uit je panty flipt ?

Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.

EHV1981 woensdag 1 februari 2023 om 13:21

Sylphide75 schreef: ↑
27-01-2023 20:20
Pff ik herken dit maar dan bij mijn partner en eerlijk: ik ben op het punt dat ik het niet meer trek. Zijn geschreeuw tegen mij en gooien met spullen. De eerstvolgende keer dat het weer gebeurt ben ik weg en dan voorgoed. Dus sorry aan mijn bijdrage heb je weinig. Ik kan alleen zeggen: ga in therapie en pak jezelf bij elkaar want dit mag je een kind niet aandoen!

Ja snap ik. Ik heb het in mijn directe omgeving ook gezien en daar is het uiteindelijk geklapt. Het ergste is dat het kind echt problemen heeft gekregen door de explosieve situatie thuis. Dat is nog vaak het ergste van allemaal, de kinderen zijn uiteindelijk het slachtoffer van de situatie. TO schouders eronder en terug de therapie in totdat het is opgelost. Dit moet echt stoppen.

coderood donderdag 16 februari 2023 om 22:39

BlauweDruif schreef: ↑
30-01-2023 16:27
Dat is interessant. Ik heb ADHD in heftige vorm, dat zal er ongetwijfeld iets mee te maken hebben. Borderline heb ik niet, ben door meerdere psychiaters gezien voor mijn adhd dus dan was het vast wel bekend nu.

Ik denk dat wat jij hebt RSD is. Ik dacht het al te lezen want ik herken het. Wel in andere mate want ik kan wel degelijk herkennen dat ik getriggerd wordt. Ik heb mezelf gewoon aangeleerd weg te lopen als ik heel erg boos wordt en de bui te laten zakken.

Maar nu ik lees dat jij ook adhd hebt ben ik er nog meer van overtuigd. rsd (rejection sensitive dysphorbia) komt alleen voor met ADHD en wordt getriggerd door een afwijzing. Hoe het komt weten ze niet zo goed maar ze gaan er vanuit dat het komt doordat wij met onze adhd gedoe altijd al vaker worden afgewezen.

Het jammere is dat er helaas niks tegen helpt. Therapie werkt niet. Alleen sommige medicatie kan helpen.

Google maar eens of luister the podcast van "adhd for smart ass women" en dan de aflevering over rsd.

Actieve topics