Psyche
alle pijlers
Zestig worden en daar moeite mee hebben
woensdag 25 september 2024 om 10:51
Aanstaande vrijdag word ik zestig en ik zit daar meer tegenaan te hikken dan ik had verwacht. Rationeel weet ik ook wel dat de wereld gewoon doordraait (sterker nog, ik ben er het hele jaar al zo mee bezig dat ik in mijn hoofd allang zestig ben 
) en eigenlijk vind ik het enorme aanstellerij van mezelf. Ik heb niks te klagen; leuke relatie en baan, en mijn zoon, waar ik lang zorgen om heb gehad, lijkt nu voorzichtig zijn weg te vinden in het leven. Maar bovenal heb ik de zestig gehaald zonder noemenswaardige gezondheidsproblemen. Voor de buitenwereld lijk ik er heel laconiek onder en benadruk ik vooral alle bovenstaande rationele argumenten ('je doet er toch niks aan/that's life' etc.) Maar toch kan het me (zeker 's nachts) zo aanvliegen; dat ik nog maar zo weinig tijd heb - want zelfs al word je tachtig, hoeveel echt goeie jaren heb je nu nog over? Dat de tijd maar voorbij raast zonder dat je er invloed op hebt. Heimwee/weemoed naar 20 of zelfs maar 10 jaar geleden, toen er nog veel meer openlag. Het lijkt wel een soort verlate midlifecrisis (al is het nu meer driekwart).
Ik baal ervan, want ik zou het veel liever vieren natuurlijk. Wat moet ik hiermee? Het gewoon maar uitzitten in de hoop dat het overgaat? Ben benieuwd of dit herkenbaar is (mag ook bij andere kroonjaren uiteraard).
) en eigenlijk vind ik het enorme aanstellerij van mezelf. Ik heb niks te klagen; leuke relatie en baan, en mijn zoon, waar ik lang zorgen om heb gehad, lijkt nu voorzichtig zijn weg te vinden in het leven. Maar bovenal heb ik de zestig gehaald zonder noemenswaardige gezondheidsproblemen. Voor de buitenwereld lijk ik er heel laconiek onder en benadruk ik vooral alle bovenstaande rationele argumenten ('je doet er toch niks aan/that's life' etc.) Maar toch kan het me (zeker 's nachts) zo aanvliegen; dat ik nog maar zo weinig tijd heb - want zelfs al word je tachtig, hoeveel echt goeie jaren heb je nu nog over? Dat de tijd maar voorbij raast zonder dat je er invloed op hebt. Heimwee/weemoed naar 20 of zelfs maar 10 jaar geleden, toen er nog veel meer openlag. Het lijkt wel een soort verlate midlifecrisis (al is het nu meer driekwart). Ik baal ervan, want ik zou het veel liever vieren natuurlijk. Wat moet ik hiermee? Het gewoon maar uitzitten in de hoop dat het overgaat? Ben benieuwd of dit herkenbaar is (mag ook bij andere kroonjaren uiteraard).
Nothing happens for a reason
woensdag 25 september 2024 om 12:49
Ik had dat met het EK van afgelopen zomermarthoja schreef: ↑25-09-2024 11:56Ook hier heel herkenbaar toen ik vorig jaar 60 werd, was ook zo ongeveer de eerste van onze vriendengroep en het leek zoooo oud.
Weet nog bij opening olympische spelen dat man en ik ons afvroegen hoeveel spelen we nog gingen meemaken, heel vreemd idee.
Maar tegelijkertijd voel ik me nog steeds geen 60+, nog volop aan het werk en ook nog steeds veel plannen voor "later". Dat dit steeds dichterbij komt negeer ik dan gemakshalve maar even
We hebben ook nog een relatief jonge zoon, net begin 20, dat scheelt wellicht ook want voor hem willen we er nog minstens 20 jaar zijn.
Maar feit blijft dat je langste periode hier gewoon op is.
Confronterend vond ik het toen mijn vader van 87 vertelde dat hij naar de tandarts was en zij hem aanraadde implantaten o.i.d te nemen, dat vond hij waanzin voor die korte tijd die hem nog rest.
Maar voor nu denk ik nog steeds in toekomstplannen, mss zelfs nog een andere baan of echt eerder stoppen met werken en lekker veel gaan reizen.
Hier ook nog een zoon van begin 20, ik heb het idee dat mensen inderdaad vroeger met 60+ al veel 'ouder' waren, vaak al gestopt met werken, bezig met kleinkinderen enzo. Daar moet ik nog helemaal niet aan denken, heb inderdaad het gevoel dat ik nog midden in het leven sta met alles.
Nothing happens for a reason
woensdag 25 september 2024 om 12:56
Geef een groot feest en geniet van het feit dat je deze prachtige leeftijd in hebt mogen behalen!!
Je kunt nog doen wat je wil en hebt zoals je schrijft een prima leven. Besef eens hoe goed dat is en dat het echt niet vanzelfsprekend is.
Dit kan eigenlijk ook zo omslaan. nee daar moet je niet teveel bij stilstaan maar is wel een feit. Ik hoop oprecht dat ik de 60 mag halen dat ik dan weer iets meer kan dan dat ik nu kan....
Je kunt nog doen wat je wil en hebt zoals je schrijft een prima leven. Besef eens hoe goed dat is en dat het echt niet vanzelfsprekend is.
Dit kan eigenlijk ook zo omslaan. nee daar moet je niet teveel bij stilstaan maar is wel een feit. Ik hoop oprecht dat ik de 60 mag halen dat ik dan weer iets meer kan dan dat ik nu kan....
woensdag 25 september 2024 om 13:30
Je schrijft " hoeveel echt goeie jaren heb je nu nog over?". Natuurlijk is niets een garantie in het leven, maar misschien kan je wel nadenken over wat je wilt doen. Actieplan voor reisjes, ontplooiingen, etc. En je bent natuurlijk nu in goede gezondheid, ik zou er echt een prio van maken om dat zo te houden. 2-3 keer per week bewegen/sporten. Goed voor lijf en leden. Misschien een te praktische oplossing/hulp voor je mentale vraagstuk, maar denk wel dat het wel helpt.
woensdag 25 september 2024 om 15:30
Ik heb met elk rond getal moeite, vanaf 30. Meestal zit ik er erg tegenaan te hikken en vond ik 30, 40 en 50 (vorig jaar) worden echt niet leuk. De jaren erop ben ik weer positiever. Als ik dan bijvoorbeeld, 41, 42, 43 was, dacht ik: gelukkig nog aan de goed kant van de 40. Hopelijk werkt dat ook zo als ik 51 word.
En bij 48,49 denk ik: nog (lang) geen 50.
Maar in het algemeen steeds meer moeite met ouder worden. Alles wordt minder. Steeds vaker denk ik: dat moet ik maar niet meer doen op mijn leeftijd.
Mijn schoonmoeder (nu 75) roept al 10 jaar bij elk toekomstige gebeurtenis: als ik dat nog meemaak..Ook als iets over 1 jaar is.
En bij 48,49 denk ik: nog (lang) geen 50.
Maar in het algemeen steeds meer moeite met ouder worden. Alles wordt minder. Steeds vaker denk ik: dat moet ik maar niet meer doen op mijn leeftijd.
Mijn schoonmoeder (nu 75) roept al 10 jaar bij elk toekomstige gebeurtenis: als ik dat nog meemaak..Ook als iets over 1 jaar is.
woensdag 25 september 2024 om 15:36
Ik vond 30 helemaal niet erg, 40 vreselijk en 50, ging wel (het was net coronatijd, dus viel het ook minder op?)
60 lijkt me wel weer een flinke hobbel. Net zoals dat met-pensioen-gaan me echt niet leuk lijkt.
Maar ik weet ook, dat als de verjaardag voorbij is, dat rotgevoel weer wegzakt. Misschien... went ook 60 dan wel weer snel?
60 lijkt me wel weer een flinke hobbel. Net zoals dat met-pensioen-gaan me echt niet leuk lijkt.
Maar ik weet ook, dat als de verjaardag voorbij is, dat rotgevoel weer wegzakt. Misschien... went ook 60 dan wel weer snel?
woensdag 25 september 2024 om 15:41
Ik bevind me in de tweede helft van de 60 en ik vind het helemaal prima. Een paar jaar geleden ben ik door medische toestanden bijna het hoekje omgegaan, en toen ik eindelijk uit het ziekenhuis kwam, hebben we besloten om onze ultieme droom te gaan volgen: een huis zoeken in ons favoriete vakantieland, onder het motto: als we het nu niet doen, gebeurt het nooit meer. Dat is gelukt (en hoe!).
We wonen daar met heel veel plezier. Ik ben met mijn bedrijf gestopt en echtgenoot kan prima vanuit daar werken.
Wij krijgen nauwelijks de tijd om na te denken over 'oud' en 'bejaard', en daar heb ik ook helemaal geen zin in.
Ik zie het allemaal wel zoals het komt, dat heb ik op een tamelijk harde manier geleerd, en voor mij (ons) werkt dat.
We wonen daar met heel veel plezier. Ik ben met mijn bedrijf gestopt en echtgenoot kan prima vanuit daar werken.
Wij krijgen nauwelijks de tijd om na te denken over 'oud' en 'bejaard', en daar heb ik ook helemaal geen zin in.
Ik zie het allemaal wel zoals het komt, dat heb ik op een tamelijk harde manier geleerd, en voor mij (ons) werkt dat.
Doch leider sind auf diesem Sterne eben die Mittel kärglich und die Menschen roh. Wer möchte nicht in Fried’n und Eintracht leben? Doch die Verhältnisse, sie sind nicht so!
woensdag 25 september 2024 om 15:50
Ik sport al 3 x in de week… en probeer verder ook redelijk gezond te leven. Het is echt meer dat ik er psychisch last van heb dat de horizon dichterbij komt.Pimpelmeesje87 schreef: ↑25-09-2024 13:30Je schrijft " hoeveel echt goeie jaren heb je nu nog over?". Natuurlijk is niets een garantie in het leven, maar misschien kan je wel nadenken over wat je wilt doen. Actieplan voor reisjes, ontplooiingen, etc. En je bent natuurlijk nu in goede gezondheid, ik zou er echt een prio van maken om dat zo te houden. 2-3 keer per week bewegen/sporten. Goed voor lijf en leden. Misschien een te praktische oplossing/hulp voor je mentale vraagstuk, maar denk wel dat het wel helpt.
Nothing happens for a reason
woensdag 25 september 2024 om 15:54
Duidelijk. Kan je voor jezelf voorwaarden stellen, zo van "als ik dit heb geleerd/gedaan/beleefd, dan is het is goed zo"? Hoe zou een acceptatieproces eruit zien voor jou?
woensdag 25 september 2024 om 15:56
Herkenbaar hoor, had dat ineens toen ik 50 werd en dat ik snachts paniekaanvallen kreeg over de relatief korte tijd dat je hier op aarde bent.
Ik heb een zoon van 20 en ging ineens uitrekenen dat ik misschien zijn 50-tigste verjaardag niet eens ga meemaken.
Ik ben hiermee naar mijn huisarts geweest en zij zei dat ik in een mid-life crisis zat.
De overgang hakte er ook goed in waardoor ik mijzelf ook een soort van zag verschrompelen in de spiegel.
In mijn geval heeft hormoontherapie en veel sporten en hoop veranderd. Omdat ik weer meer energie heb kan ik nu met meer optimisme naar de toekomst kijken.
Ik heb een zoon van 20 en ging ineens uitrekenen dat ik misschien zijn 50-tigste verjaardag niet eens ga meemaken.
Ik ben hiermee naar mijn huisarts geweest en zij zei dat ik in een mid-life crisis zat.
De overgang hakte er ook goed in waardoor ik mijzelf ook een soort van zag verschrompelen in de spiegel.
In mijn geval heeft hormoontherapie en veel sporten en hoop veranderd. Omdat ik weer meer energie heb kan ik nu met meer optimisme naar de toekomst kijken.
woensdag 25 september 2024 om 15:58
Ik weet ook wat je bedoelt, ik word volgend jaar 50 en ben mijn beide ouders voorbij in leeftijd. Dat maakt dat ik me nu al veel ouder voel dan de 50ers die ik ken. Kan dat moeilijk uitleggen. Het is alsof ik nu begin met de aftakeling en ik merk dat ik me daar ook een beetje naar ga gedragen. De overgang helpt ook niet mee. Maar dan zie ik een familielid van 54 en die huppelt nog vrolijk met allerlei plannen door het leven.
En dat ik ooit 60 word kan ik me helemaal niets bij voorstellen.
Je wordt pas nat als het regent
woensdag 25 september 2024 om 16:03
Virtuele knuffel voor jouMilestone schreef: ↑25-09-2024 15:58Ik weet ook wat je bedoelt, ik word volgend jaar 50 en ben mijn beide ouders voorbij in leeftijd. Dat maakt dat ik me nu al veel ouder voel dan de 50ers die ik ken. Kan dat moeilijk uitleggen. Het is alsof ik nu begin met de aftakeling en ik merk dat ik me daar ook een beetje naar ga gedragen. De overgang helpt ook niet mee. Maar dan zie ik een familielid van 54 en die huppelt nog vrolijk met allerlei plannen door het leven.
En dat ik ooit 60 word kan ik me helemaal niets bij voorstellen.
woensdag 25 september 2024 om 16:05
Ik zeg lachend "ik heb PHPD- pijntje hier pijntje daar" maar ergens is het wel de eerste voorbode van de echte ouderdomskwalen. Mijn moeder van 76 lacht me trouwens uit met mijn gezeur over pijntjes. Het is het eerste realisatie moment dat je niet meer in de stijgende lijn zit.
Mentaal heb ik er persoonlijk niet zo'n last van - in mijn hoofd ben ik jong en ik onderneem nog erg veel. Vrolijk ben ik ook ofschoon ik af en toe ook al eens mopperend uit de hoek kan komen. Dat had ik vroeger minder - volgens mij is dat de overgang wel.
Mentaal heb ik er persoonlijk niet zo'n last van - in mijn hoofd ben ik jong en ik onderneem nog erg veel. Vrolijk ben ik ook ofschoon ik af en toe ook al eens mopperend uit de hoek kan komen. Dat had ik vroeger minder - volgens mij is dat de overgang wel.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
woensdag 25 september 2024 om 16:07
Dit herken ik zo ontzettend!!
Mijn moeder ben ik al verloren toen ik een tiener was (zij was 43) en mijn vader is ook relatief jong overleden.
Ik leef nu al zolang zonder ouders. Ik ben dan weliswaar nog geen 60, maar mijn man wordt het over 2 weken.
Een vriendin van mij heeft beide ouders nog en zij zei laatst letterlijk dat ze naar haar gevoel nog alle tijd heeft, maar dat dat natuurlijk niet zo hoeft te zijn. De 'laag boven mij' is al jaren weg, dus het voelt op een of andere manier al jaren heel kwetsbaar.
woensdag 25 september 2024 om 17:10
want? waar kijk je naar uit?Lorem_Ipsum schreef: ↑25-09-2024 16:49Ik heb altijd precies het omgekeerde. Ik denk altijd; het schiet al aardig op!
woensdag 25 september 2024 om 17:36
Ik kwam er laatst via een podcast achter dat dit een heel bekend gevoel is voor mensen van wie een ouder, of allebei, vroeg overleden zijn.girasole3 schreef: ↑25-09-2024 16:07Dit herken ik zo ontzettend!!
Mijn moeder ben ik al verloren toen ik een tiener was (zij was 43) en mijn vader is ook relatief jong overleden.
Ik leef nu al zolang zonder ouders. Ik ben dan weliswaar nog geen 60, maar mijn man wordt het over 2 weken.
Een vriendin van mij heeft beide ouders nog en zij zei laatst letterlijk dat ze naar haar gevoel nog alle tijd heeft, maar dat dat natuurlijk niet zo hoeft te zijn. De 'laag boven mij' is al jaren weg, dus het voelt op een of andere manier al jaren heel kwetsbaar.
Je wordt pas nat als het regent
woensdag 25 september 2024 om 17:39
Toch herken ik dat ook van toen mijn moeder overleed, nu bijna 9 jaar geleden.girasole3 schreef: ↑25-09-2024 16:07Dit herken ik zo ontzettend!!
Mijn moeder ben ik al verloren toen ik een tiener was (zij was 43) en mijn vader is ook relatief jong overleden.
Ik leef nu al zolang zonder ouders. Ik ben dan weliswaar nog geen 60, maar mijn man wordt het over 2 weken.
Een vriendin van mij heeft beide ouders nog en zij zei laatst letterlijk dat ze naar haar gevoel nog alle tijd heeft, maar dat dat natuurlijk niet zo hoeft te zijn. De 'laag boven mij' is al jaren weg, dus het voelt op een of andere manier al jaren heel kwetsbaar.
Dat ik de volgende ben zeg maar.
Alleen dus pas op oudere leeftijd, gelukkig.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 25 september 2024 om 17:42
woensdag 25 september 2024 om 18:19
woensdag 25 september 2024 om 18:25
Milestone schreef: ↑25-09-2024 15:58Ik weet ook wat je bedoelt, ik word volgend jaar 50 en ben mijn beide ouders voorbij in leeftijd. Dat maakt dat ik me nu al veel ouder voel dan de 50ers die ik ken. Kan dat moeilijk uitleggen. Het is alsof ik nu begin met de aftakeling en ik merk dat ik me daar ook een beetje naar ga gedragen. De overgang helpt ook niet mee. Maar dan zie ik een familielid van 54 en die huppelt nog vrolijk met allerlei plannen door het leven.
En dat ik ooit 60 word kan ik me helemaal niets bij voorstellen.
denk dat ik je wel snap ondanks dat ik dit zelf niet zo heb meegemaakt. Mijn moeder overleed 14 jaar geleden toen ze 71 was. Veel mensen vonden dat indertijd jong, dat snapte ik nooit zo goed. Oké, ik vond (en vind) het verdrietig dat ze geen 85 is geworden, maar 71 leek me toen prima. Inmiddels realiseer ik me dat dat voor mij al over ruim 10 jaar zou zijn. Je hele perspectief verandert naarmate je zelf ouder wordt.
Nothing happens for a reason
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
