Psyche
alle pijlers
Zestig worden en daar moeite mee hebben
woensdag 25 september 2024 om 10:51
Aanstaande vrijdag word ik zestig en ik zit daar meer tegenaan te hikken dan ik had verwacht. Rationeel weet ik ook wel dat de wereld gewoon doordraait (sterker nog, ik ben er het hele jaar al zo mee bezig dat ik in mijn hoofd allang zestig ben 
) en eigenlijk vind ik het enorme aanstellerij van mezelf. Ik heb niks te klagen; leuke relatie en baan, en mijn zoon, waar ik lang zorgen om heb gehad, lijkt nu voorzichtig zijn weg te vinden in het leven. Maar bovenal heb ik de zestig gehaald zonder noemenswaardige gezondheidsproblemen. Voor de buitenwereld lijk ik er heel laconiek onder en benadruk ik vooral alle bovenstaande rationele argumenten ('je doet er toch niks aan/that's life' etc.) Maar toch kan het me (zeker 's nachts) zo aanvliegen; dat ik nog maar zo weinig tijd heb - want zelfs al word je tachtig, hoeveel echt goeie jaren heb je nu nog over? Dat de tijd maar voorbij raast zonder dat je er invloed op hebt. Heimwee/weemoed naar 20 of zelfs maar 10 jaar geleden, toen er nog veel meer openlag. Het lijkt wel een soort verlate midlifecrisis (al is het nu meer driekwart).
Ik baal ervan, want ik zou het veel liever vieren natuurlijk. Wat moet ik hiermee? Het gewoon maar uitzitten in de hoop dat het overgaat? Ben benieuwd of dit herkenbaar is (mag ook bij andere kroonjaren uiteraard).
) en eigenlijk vind ik het enorme aanstellerij van mezelf. Ik heb niks te klagen; leuke relatie en baan, en mijn zoon, waar ik lang zorgen om heb gehad, lijkt nu voorzichtig zijn weg te vinden in het leven. Maar bovenal heb ik de zestig gehaald zonder noemenswaardige gezondheidsproblemen. Voor de buitenwereld lijk ik er heel laconiek onder en benadruk ik vooral alle bovenstaande rationele argumenten ('je doet er toch niks aan/that's life' etc.) Maar toch kan het me (zeker 's nachts) zo aanvliegen; dat ik nog maar zo weinig tijd heb - want zelfs al word je tachtig, hoeveel echt goeie jaren heb je nu nog over? Dat de tijd maar voorbij raast zonder dat je er invloed op hebt. Heimwee/weemoed naar 20 of zelfs maar 10 jaar geleden, toen er nog veel meer openlag. Het lijkt wel een soort verlate midlifecrisis (al is het nu meer driekwart). Ik baal ervan, want ik zou het veel liever vieren natuurlijk. Wat moet ik hiermee? Het gewoon maar uitzitten in de hoop dat het overgaat? Ben benieuwd of dit herkenbaar is (mag ook bij andere kroonjaren uiteraard).
Nothing happens for a reason
woensdag 25 september 2024 om 18:29
girasole3 schreef: ↑25-09-2024 16:07Dit herken ik zo ontzettend!!
Mijn moeder ben ik al verloren toen ik een tiener was (zij was 43) en mijn vader is ook relatief jong overleden.
Ik leef nu al zolang zonder ouders. Ik ben dan weliswaar nog geen 60, maar mijn man wordt het over 2 weken.
Een vriendin van mij heeft beide ouders nog en zij zei laatst letterlijk dat ze naar haar gevoel nog alle tijd heeft, maar dat dat natuurlijk niet zo hoeft te zijn. De 'laag boven mij' is al jaren weg, dus het voelt op een of andere manier al jaren heel kwetsbaar.
Nothing happens for a reason
woensdag 25 september 2024 om 18:30
voor de komende tien jaar ben ik ook nog niet zo bang (behalve de angst voor enge ziektes). Het is meer wat daarna gaat komen.
Nothing happens for a reason
woensdag 25 september 2024 om 18:33
Ik vond 40 ook vreselijk, maar dat was meer vanwege het lichamelijk verval, dat je niet meer jong en knap bent , zeg maar. Daar heb ik wel even over gedaan, om dat te accepteren. Tegen de tijd dat ik 50 werd, had ik daar geen last meer van, en nu heeft het niet zo zeer daar mee te maken, maar wel met de kortere horizon, dat je nog maar zo weinig tijd hebt. Maar ik hoop inderdaad maar dat ik het na vrijdag weer wat los kan laten. Echt zo suf dat je je zo kunt blindstaren op één zo'n dag.Lila-Linda schreef: ↑25-09-2024 15:36Ik vond 30 helemaal niet erg, 40 vreselijk en 50, ging wel (het was net coronatijd, dus viel het ook minder op?)
60 lijkt me wel weer een flinke hobbel. Net zoals dat met-pensioen-gaan me echt niet leuk lijkt.
Maar ik weet ook, dat als de verjaardag voorbij is, dat rotgevoel weer wegzakt. Misschien... went ook 60 dan wel weer snel?
Nothing happens for a reason
woensdag 25 september 2024 om 18:49
Ik heb erg veel last van de 40. Onmiddellijk in een midlife crisis terecht gekomen.
Alsof ik nu pas ontwaak en mijn halve leven (of meer) is al weg nog voordat ik geleefd heb. Kan daar 's nachts van wakker schrikken.
Maar gelukkig kan ik dan tegen mezelf zeggen "het leven begint bij 40!", 60 heeft een hele andere horizon. Dat is dus momenteel ook wel een schrikbeeld voor mij, al weet ik rationeel dat op dit soort crises altijd acceptatie volgt en dan is het weer even afgewend. Het helpt je ook om bewuster te leven en keuzes te maken, denk dat dat iets goeds is.
Maar de realiteit van de eindigheid van ons bestaan doet soms wel even pijn en dat kan je aanvliegen.
Alsof ik nu pas ontwaak en mijn halve leven (of meer) is al weg nog voordat ik geleefd heb. Kan daar 's nachts van wakker schrikken.
Maar gelukkig kan ik dan tegen mezelf zeggen "het leven begint bij 40!", 60 heeft een hele andere horizon. Dat is dus momenteel ook wel een schrikbeeld voor mij, al weet ik rationeel dat op dit soort crises altijd acceptatie volgt en dan is het weer even afgewend. Het helpt je ook om bewuster te leven en keuzes te maken, denk dat dat iets goeds is.
Maar de realiteit van de eindigheid van ons bestaan doet soms wel even pijn en dat kan je aanvliegen.
woensdag 25 september 2024 om 18:53
Het hoeft voor mij ook weer niet al te lang te duren, allemaal.
donderdag 26 september 2024 om 08:07
Dit vind ik wel een mooie conclusie eigenlijk. En ook wat je zegt dat er op een dergelijke crisis altijd acceptatie volgt. Dus daar hoop ik dan ook weer opbijtie schreef: ↑25-09-2024 18:49Ik heb erg veel last van de 40. Onmiddellijk in een midlife crisis terecht gekomen.
Alsof ik nu pas ontwaak en mijn halve leven (of meer) is al weg nog voordat ik geleefd heb. Kan daar 's nachts van wakker schrikken.
Maar gelukkig kan ik dan tegen mezelf zeggen "het leven begint bij 40!", 60 heeft een hele andere horizon. Dat is dus momenteel ook wel een schrikbeeld voor mij, al weet ik rationeel dat op dit soort crises altijd acceptatie volgt en dan is het weer even afgewend. Het helpt je ook om bewuster te leven en keuzes te maken, denk dat dat iets goeds is.
Maar de realiteit van de eindigheid van ons bestaan doet soms wel even pijn en dat kan je aanvliegen.
Nothing happens for a reason
donderdag 26 september 2024 om 13:11
Dat is het, ik ben nog heel erg fit, doe van alles maar vooral omdat ik denk:" zo meteen kan ik dat allemaal niet meer"
Daarnaast ben ik nu bezig met krachttraining om osteoporose buiten de deur te houden, aan het afvallen om gewrichten te ontzien, eet gezonder dan ooit en spaar meer geld dan ooit. Het lijkt wel alsof ik me voorbereid op het vergaan van de wereld maar ik associeer 60+ met aftakeling en ellende terwijl ik inmijn achterhoofd ook wel weet dat dit net zo gaat wennen als van 30 naar 40 en van 40 naar 50. Gelukkig is bijna elke 67+'er die ik, druk,druk,druk ondanks pijntjes ,en steeds minder conditie, en lijkt het wel alsof zemeer feesten dan ooit.
donderdag 26 september 2024 om 14:36
donderdag 26 september 2024 om 20:46
Ai, dat is heftig, elk jaar zit je dus weken in het gips? Ik heb wel het idee dat het belangrijker is dan ooit om zo veel mogelijk fit te blijven. Tegen de tijd dat wij met pensioen gaan is de Zorg nog verder uitgekleed.
donderdag 26 september 2024 om 21:49
Hahaha ja toch, en nog genoeg conditie ook ; )
Nu ik het toch over vitamines heb, slik je wel vit D voor je botten ?
Ik slik al heel lang elke dag ( alleen niet als ik in de zon heb gezeten ) 75 mcg per dag.
Daar wordt heel angstig over gedaan, maar ik heb gewoon een prima uitslag bij het bloedonderzoek.
En als ik het niet had geslikt een flink tekort denk ik.
Heb ook al 3 keer wat gebroken en sinds ik vit D slik niet meer, kan ook toeval zijn maar ik neem het zekere voor het onzekere ; )
Ik vond 30 de ergste verjaardag voelde me opeens zo oud, was ik nu nog maar zo jong
Nu denk ik bij elk kroonjaar -over 10 jaar denk je had ik me maar niet zo druk gemaakt- !
Maar zoals mijn cliënten zeggen iedereen wil ouder worden maar niemand wil "oud" zijn.
Denk dat je anders ziet.
vrijdag 27 september 2024 om 08:12
Ik kijk op een bepaalde manier juist uit naar mijn 60ste verjaardag, ben nu 53.
Mijn moeder overleed toen ze 56 was en haar moeder op haar 59ste. Voor mijn gevoel was 53 al een dingetje maar dat is goed gegaan. Ik heb altijd gezegd, als ik 60 haal dan ga ik de 100 ook halen.
Slaat misschien nergens op en ik ben er ook echt niet dagelijks mee bezig maar ergens diep van binnen voelt het wel als "spannende" jaren.
Mijn moeder overleed toen ze 56 was en haar moeder op haar 59ste. Voor mijn gevoel was 53 al een dingetje maar dat is goed gegaan. Ik heb altijd gezegd, als ik 60 haal dan ga ik de 100 ook halen.
Slaat misschien nergens op en ik ben er ook echt niet dagelijks mee bezig maar ergens diep van binnen voelt het wel als "spannende" jaren.
Sommige mensen worden zeikend verwekt
! 
vrijdag 27 september 2024 om 10:54
Gefeliciteerd, Juliet 
Ik had het wel met 50 jaar worden, maar de overgang zal ook mee hebben gespeeld.
Op mn 60e verjaardag lag ik in Oostenrijk met zware pijnstillers in bed en s avonds was er een knalfuif voor me georganiseerd, waar ik toch nog van heb kunnen genieten.
Van onze vrienden ben ik de oudste en de ‘gekste’.
Ons kind is nog maar begin 20 en daar geniet ik echt van, ook van de jeugd die daardoor bij ons over de vloer komen.
Ik ski ook nog en best goed ook én als enige van de vriendinnen, die zijn afgehaakt.
Ik moet daar wel voor sporten, want ik ski op kracht.
Ik heb t onlangs in mn hoofd gehaald om op accordeonles te gaan
Ik had het wel met 50 jaar worden, maar de overgang zal ook mee hebben gespeeld.
Op mn 60e verjaardag lag ik in Oostenrijk met zware pijnstillers in bed en s avonds was er een knalfuif voor me georganiseerd, waar ik toch nog van heb kunnen genieten.
Van onze vrienden ben ik de oudste en de ‘gekste’.
Ons kind is nog maar begin 20 en daar geniet ik echt van, ook van de jeugd die daardoor bij ons over de vloer komen.
Ik ski ook nog en best goed ook én als enige van de vriendinnen, die zijn afgehaakt.
Ik moet daar wel voor sporten, want ik ski op kracht.
Ik heb t onlangs in mn hoofd gehaald om op accordeonles te gaan
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
