Psyche
alle pijlers
Ziekmelden wegens psychische klachten, en schuldgevoelens?
vrijdag 23 juni 2023 om 13:14
--- beetje twijfel of dit thuis hoort of de psyche of werk pijler, maar even voor psyche gekozen ---
Hi,
Ik zat al langer te worstelen met mezelf, en loop in werk en privé tegen dezelfde zaken aan.
Ik ben nu op een punt gekomen dat ik het leven even niet leuk meer vind (understatement), huilbuien heb, en er privé weinig tot niks uit handen komt - er zit iets écht niet goed. Werk kost vooral veel energie en levert weinig op - De werkdruk is niet te hoog, de sfeer is oké, maar niet goed, veel einzelgängers en thuiswerkers, en ik heb niet echt een team om me heen. Ik heb ook het idee dat in het project waar ik op zit alles verkeerd is gelopen, wat maar verkeerd kon lopen - soms (mede) door mij, soms ook buiten mij om. Als reactie trek ik me dan nog verder terug, beetje neerwaartse spiraal - tot het huidige punt is gekomen, waar ik mentaal aan de grond zit.
Ik ga me nu ziekmelden. Ook op advies van de mensen om me heen die weten hoe ik me echt voel en mijn psycholoog. Ik vind dit alleen heel lastig, en merk dat ik er een enorme interne weerstand tegen heb. Ik heb deze stap dan ook al maandenlang uitgesteld (achteraf was het waarschijnlijk verstandiger geweest om dit wat eerder te doen, want sindsdien is het alleen maar verder achteruit gegaan). Doel is uiteraard wel ook om te zorgen dat ik er mentaal wel weer goed bij zit, en werk weer terug op kan pakken op een goede manier.
Ik heb er moeite mee dat ik de werkgever opzadel met mijn privé-problemen: Ik heb mijn mentale welzijn niet op orde en ben daardoor niet weerbaar genoeg om vol met het werk om te gaan. Ik kan het ook moeilijk uitleggen.
Ik weet niet precies wat ik hiermee wil. Ik wilde even van me af typen, en ben benieuwd hoe anderen hier naar kijken. Ik zal vast niet de enige zijn die zich wegens psychische klachten, of een combinatie van psychisch welzijn en weerbaarheid tegen moeilijkheden op werk - ziekmeldt. Van depressie, tot sociale angst, tot...
Iemand die in hetzelfde schuitje heeft gezeten, en hoe kijk je er op terug? Of zit je er ook middenin? Of kan je je er juist totaal geen voorstelling bij maken? Benieuwd of mensen nog advies hebben.
Hi,
Ik zat al langer te worstelen met mezelf, en loop in werk en privé tegen dezelfde zaken aan.
Ik ben nu op een punt gekomen dat ik het leven even niet leuk meer vind (understatement), huilbuien heb, en er privé weinig tot niks uit handen komt - er zit iets écht niet goed. Werk kost vooral veel energie en levert weinig op - De werkdruk is niet te hoog, de sfeer is oké, maar niet goed, veel einzelgängers en thuiswerkers, en ik heb niet echt een team om me heen. Ik heb ook het idee dat in het project waar ik op zit alles verkeerd is gelopen, wat maar verkeerd kon lopen - soms (mede) door mij, soms ook buiten mij om. Als reactie trek ik me dan nog verder terug, beetje neerwaartse spiraal - tot het huidige punt is gekomen, waar ik mentaal aan de grond zit.
Ik ga me nu ziekmelden. Ook op advies van de mensen om me heen die weten hoe ik me echt voel en mijn psycholoog. Ik vind dit alleen heel lastig, en merk dat ik er een enorme interne weerstand tegen heb. Ik heb deze stap dan ook al maandenlang uitgesteld (achteraf was het waarschijnlijk verstandiger geweest om dit wat eerder te doen, want sindsdien is het alleen maar verder achteruit gegaan). Doel is uiteraard wel ook om te zorgen dat ik er mentaal wel weer goed bij zit, en werk weer terug op kan pakken op een goede manier.
Ik heb er moeite mee dat ik de werkgever opzadel met mijn privé-problemen: Ik heb mijn mentale welzijn niet op orde en ben daardoor niet weerbaar genoeg om vol met het werk om te gaan. Ik kan het ook moeilijk uitleggen.
Ik weet niet precies wat ik hiermee wil. Ik wilde even van me af typen, en ben benieuwd hoe anderen hier naar kijken. Ik zal vast niet de enige zijn die zich wegens psychische klachten, of een combinatie van psychisch welzijn en weerbaarheid tegen moeilijkheden op werk - ziekmeldt. Van depressie, tot sociale angst, tot...
Iemand die in hetzelfde schuitje heeft gezeten, en hoe kijk je er op terug? Of zit je er ook middenin? Of kan je je er juist totaal geen voorstelling bij maken? Benieuwd of mensen nog advies hebben.
vrijdag 23 juni 2023 om 13:25
Als ik tijdens een voetbalwedstrijd op zondag mijn enkelbanden afscheur, en vervolgens mijn werk in de zorg een tijd lang niet kan doen en ziek thuis zit, te revalideren. Vind je dan ook dat ik mijn werkgever met mijn priveproblemen opzadel?
Mocht jij nou net zo'n eikel van een werkgever hebben die in plaats van 'oh, wat rot voor je, ik hoop dat je je snel weer beter voelt' zegt 'nou nou, en we hadden al zo'n gaten in het rooster': werkgever nummer 2 is een eikel en dat zijn precies de types die het ook niet verdienen dat jij probeert hun zaakjes op te lossen. Die zou dat ook zeggen bij gescheurde enkelbanden, want denkt enkel aan eigenbelang.
Mocht jij nou net zo'n eikel van een werkgever hebben die in plaats van 'oh, wat rot voor je, ik hoop dat je je snel weer beter voelt' zegt 'nou nou, en we hadden al zo'n gaten in het rooster': werkgever nummer 2 is een eikel en dat zijn precies de types die het ook niet verdienen dat jij probeert hun zaakjes op te lossen. Die zou dat ook zeggen bij gescheurde enkelbanden, want denkt enkel aan eigenbelang.
vrijdag 23 juni 2023 om 14:40
Vervelend dat je je zo voelt.
Ik heb een jaar geleden in die situatie gezeten. Er waren verschillende mensen die aan hadden gegeven dat ik misschien wat rustiger aan moest doen en tijdelijk ziek moest melden op mijn werk (vrienden, de POH van de huisarts, de fysio). Maar ik had daar ook weerstand tegen en heb dat niet gedaan. Uiteindelijk ben ik soort van ingestort op mijn werk en zit ik inmiddels al ruim een jaar thuis met een fikse burn out en is er nog geen reïntegratie mogelijkheid.
Ik kan natuurlijk niet inschatten hoe jouw situatie is, maar als er professionals zoals je psycholoog zijn die zeggen dat het verstandig is, dan is het misschien handig om er naar te luisteren. Als je eerder op de rem trapt zal het herstel ook sneller gaan.
Ik heb een jaar geleden in die situatie gezeten. Er waren verschillende mensen die aan hadden gegeven dat ik misschien wat rustiger aan moest doen en tijdelijk ziek moest melden op mijn werk (vrienden, de POH van de huisarts, de fysio). Maar ik had daar ook weerstand tegen en heb dat niet gedaan. Uiteindelijk ben ik soort van ingestort op mijn werk en zit ik inmiddels al ruim een jaar thuis met een fikse burn out en is er nog geen reïntegratie mogelijkheid.
Ik kan natuurlijk niet inschatten hoe jouw situatie is, maar als er professionals zoals je psycholoog zijn die zeggen dat het verstandig is, dan is het misschien handig om er naar te luisteren. Als je eerder op de rem trapt zal het herstel ook sneller gaan.
bupsie wijzigde dit bericht op 23-06-2023 14:42
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
6.66% gewijzigd
vrijdag 23 juni 2023 om 14:46
Ik ken het schuldgevoel, maar of je nu lichamelijk of geestelijk wat minder belastbaar bent, je kan je werk momenteel gewoon niet aan. Dat zie je zelf ook al in gelukkig. Het is misschien wat ongrijpbaarder, maar niet minder erg. Je moet echt even aan jezelf en je herstel werken. Jij bent nu belangrijker dan werk en daar zouden ze je de ruimte moeten geven om weer tot jezelf te komen, zodat je daarna weer lekker vol aan het werk kan gaan. Je bent psychisch niet in orde en moet herstellen. Hopelijk kun je deze gedachte vasthouden (ik weet het, makkelijker gezegd dan gedaan) en jezelf de tijd gunnen om beter te worden. Sterkte!
vrijdag 23 juni 2023 om 14:48
Ja, in hetzelfde schuitje gezeten, een paar jaar geleden. Ik kon echt niet werken vanwege een paniekstoornis... Mijn baas was superlief en liet me helemaal vrij in het al dan niet werken (in het begin dus vooral niet).
Ik had natuurlijk wel wat schuldgevoel, en inderdaad meer omdat het om mentale ipv fysieke klachten ging, maar ik voelde me ook zo rot dat het werk me al snel geen reet meer interesseerde. Als ik maar beter werd. Die insteek heb ik nog steeds wel: mijn gezondheid gaat nu echt boven werk... Het is eigenlijk wel gek dat je je schuldig voelt naar je baas als je niet kan werken, maar je je niet schuldig voelt naar jezelf als je wel gaat werken maar ten koste van je gezondheid. (Ik bedoel niet jou specifiek maar 'men' in het algemeen).
Een werkgever neemt werknemers aan. Dat zijn mensen. En mensen hebben privé problemen die hun werk beïnvloeden of zelfs verhinderen. Een goede werkgever is zich daar van bewust. Dit kan iedereen overkomen en als het geen mentale klachten zijn, dan is het wel longcovid, een hernia, een gecompliceerde zwangerschap, mantelzorg, of een gebroken been. Pas op jezelf, TO en goed dat je aan de bel trekt!
Ik had natuurlijk wel wat schuldgevoel, en inderdaad meer omdat het om mentale ipv fysieke klachten ging, maar ik voelde me ook zo rot dat het werk me al snel geen reet meer interesseerde. Als ik maar beter werd. Die insteek heb ik nog steeds wel: mijn gezondheid gaat nu echt boven werk... Het is eigenlijk wel gek dat je je schuldig voelt naar je baas als je niet kan werken, maar je je niet schuldig voelt naar jezelf als je wel gaat werken maar ten koste van je gezondheid. (Ik bedoel niet jou specifiek maar 'men' in het algemeen).
Een werkgever neemt werknemers aan. Dat zijn mensen. En mensen hebben privé problemen die hun werk beïnvloeden of zelfs verhinderen. Een goede werkgever is zich daar van bewust. Dit kan iedereen overkomen en als het geen mentale klachten zijn, dan is het wel longcovid, een hernia, een gecompliceerde zwangerschap, mantelzorg, of een gebroken been. Pas op jezelf, TO en goed dat je aan de bel trekt!
zaterdag 24 juni 2023 om 00:07
Bedankt voor de reacties allemaal! Heel fijn om jullie inzichten te lezen.
Ik heb me direct na de OP ziekgemeld, en het voelde vrijwel meteen alsof er al een kleine last van me af viel. Wat eerst ergens toch nog voelde als de 'egoïstische' keuze, voelt nu heel erg als de juiste (en enige mogelijke) optie. Jammer dat ik daar zo diep voor moet zitten.
En nu begint het echte werk pas natuurlijk - focussen op herstel, en kijken wat ik anders kan doen in mijn eigen gedrag en gedachtes, naast veranderingen op de werkvloer. Ik wil zo graag sterker en met een grotere mentale weerbaarheid hier uit komen. Nogmaals bedankt voor de steunende woorden!
Ik heb me direct na de OP ziekgemeld, en het voelde vrijwel meteen alsof er al een kleine last van me af viel. Wat eerst ergens toch nog voelde als de 'egoïstische' keuze, voelt nu heel erg als de juiste (en enige mogelijke) optie. Jammer dat ik daar zo diep voor moet zitten.
En nu begint het echte werk pas natuurlijk - focussen op herstel, en kijken wat ik anders kan doen in mijn eigen gedrag en gedachtes, naast veranderingen op de werkvloer. Ik wil zo graag sterker en met een grotere mentale weerbaarheid hier uit komen. Nogmaals bedankt voor de steunende woorden!
zaterdag 24 juni 2023 om 08:59
Ik ben doorgegaan tot de ambulance me heeft afgevoerd en daarna in overleg met werkgever nog verder gegaan totdat ik me definitief had ziekgemeld. Ik heb meer dan 5 jaar thuisgezeten omdat ik me niet kon overgeven aan het feit dat ik een probleem had. Ik heb dezelfde ervaring, toen ik me ziek melde en iedereen aan de kant heb gedrukt, ging er een gigantische spanning uit mn lijf. Toen begon de ellende pas echt, want lichaam en geest begonnen de klachten te uiten.
Ik ging me ook focussen op herstel met gigantische tunnelvisie. Dat ging totaal niet goed. Ik heb moeten leren om mezelf op 1 te plaatsen voor mij en niet voor mijn werkgever en anderen.
Egoistisch ben je niet. Je wilt geen last voor een ander zijn. Je bent dus precies het tegenovergestelde.
Ik ging me ook focussen op herstel met gigantische tunnelvisie. Dat ging totaal niet goed. Ik heb moeten leren om mezelf op 1 te plaatsen voor mij en niet voor mijn werkgever en anderen.
Egoistisch ben je niet. Je wilt geen last voor een ander zijn. Je bent dus precies het tegenovergestelde.
maandag 26 juni 2023 om 18:42
Soms moet je een stap terug doen om daarna weer vooruit te kunnen. Ik heb helaas ook in het schuitje gezeten (spontane huilbuien, geen energie meer, geen levenslust) en ben juist op aandringen van mijn baas een tijd thuis gebleven. Hoe moeilijk ik het ook vond (ik voelde me schuldig naar mijn collega's), het was de enige oplossing om sterker te worden. Uiteindelijk heeft de baas (en dus ook je collega's) daar op lange termijn baat bij.
Voor jou wens ik je heel veel sterkte en vooral ook geduld. Alle clichés kloppen echt, eerst aan jezelf denken ! Probeer iets actiefs te doen (wandelen) om zo kleine lichtpuntjes te vinden. Dat kan een bloemetje of het gefluit van een vogel onderweg zijn, een onverwachte begroeting, een kort gesprekje etc. Daarna op zoek naar dingen die je leuk vindt, waar je blij van wordt. Helaas kun je anderen niet beïnvloeden dus kijk echt voor jezelf. Als je uiteindelijk weer positiever in het leven staat open je je vanzelf weer voor anderen en andersom.
Geloof in jezelf ! Zoek eventueel laagdrempelig hulp zoals praktijkondersteuner van de huisarts. Hier kun je je verhaal kwijt. Sterkte !
Voor jou wens ik je heel veel sterkte en vooral ook geduld. Alle clichés kloppen echt, eerst aan jezelf denken ! Probeer iets actiefs te doen (wandelen) om zo kleine lichtpuntjes te vinden. Dat kan een bloemetje of het gefluit van een vogel onderweg zijn, een onverwachte begroeting, een kort gesprekje etc. Daarna op zoek naar dingen die je leuk vindt, waar je blij van wordt. Helaas kun je anderen niet beïnvloeden dus kijk echt voor jezelf. Als je uiteindelijk weer positiever in het leven staat open je je vanzelf weer voor anderen en andersom.
Geloof in jezelf ! Zoek eventueel laagdrempelig hulp zoals praktijkondersteuner van de huisarts. Hier kun je je verhaal kwijt. Sterkte !
live2love wijzigde dit bericht op 26-06-2023 18:44
2.35% gewijzigd
maandag 10 juli 2023 om 21:22
Hey! Wat lief dat je er naar vraagt. Ik zag je reactie zaterdag al, maar wist niet zo goed hoe ik moest reageren en wilde dan wel het 'goede' antwoorden - maar hoe voel ik me nu eigenlijk?
Dat zijn dus ook precies de dingen die ik van elke professional in dit proces terugkrijg: Ik moet van controle, grip en overzicht willen houden, naar meer loslaten. En ik moet uit mijn hoofd in mijn lichaam komen en meer gaan voelen. Maar hoe dan?! Vooral dat laatste... Ik vind het zo lastig. Dat is precies het tegenovergestelde van wat ik mijn hele leven gedaan heb en wat ik van jongs af aan geleerd heb.
Ik loop ook bij een psycholoog in dit proces, maar als jullie tips hebben nav jullie ervaringen zijn die zeker welkom!
Verder heb ik het gevoel alsof ik na maandenlang door ploeteren op autopiloot of zombie modus eindelijk even stil kan staan en op adem kan komen. Ik kan voorzichtig om me heen en naar de toekomst kijken, wat ik volledig kwijt was. Ik vind het nu echt erg als ik terugdenk hoe ik maar doorgegaan ben en hoe ik me voelde, en hoe lang! Ik dacht altijd dat ik weinig doorzettingsvermogen had, maar kennelijk heb ik dat wel, alleen heb ik het voor het verkeerde ingezet.
Verder weet ik het niet goed. Ik voel me soms vermoeider dan ooit en slaap nog zo slecht, vooral doorslapen is lastig. Fijne is wel dat ik geen moeite meer heb met naar bed gaan en opstaan! Dat had ik heel erg en was na mijn ziekmelding gelijk over. Helaas kom ik overdag snel in een soort overprikkelde, super vermoeide staat. Ik kan gewoon niet zoveel doen, en vooral mensen en geluiden kosten veel energie. Ik heb sommige dagen ook geen zin om dingen te ondernemen, andere dagen gelukkig wel wat, maar ik moet het wel klein houden. Waar de grens ligt wisselt ook per dag, geen pijl op te trekken nog. Ik kom er nu ook achter hoe moeilijk ik kan ontspannen - ik draag continu spanning in mijn lichaam. Dat had ik helemaal niet door, want dat was gewoon mijn 'normaal'. Ik moet echt nieuwe hobbies zoeken - de dingen die ik deed voor ontspanning blijken vooral energie te kosten (veel met schermen, mobiel/laptop/tv, etc), dus dat is ook een kleine uitdaging.
Ik kan werk gelukkig goed loslaten, grappig hoe je je daar eerst zo aan vastklampt en dat boven alles stelt, en dat het er nu niet echt meer toe doet en andere dingen zoveel belangrijker zijn.
maandag 10 juli 2023 om 21:36
Wat erg! Als ik dat van iemand anders lees wil ik echt roepen dat je zoveel meer verdient en dat niets dat gevoel waard is. Maar toen ik er in zat zag ik het gewoon niet meer, het gaat ook zo geleidelijk. Ik hoop dat je je levenslust weer terug hebt!
Hoe kijk jij terug op je proces? En hoe lang heeft het herstel bij jou uiteindelijk geduurd, of ben je nog herstellende?
tripsie wijzigde dit bericht op 10-07-2023 21:50
7.14% gewijzigd
maandag 10 juli 2023 om 21:44
Sauntara schreef: ↑24-06-2023 08:59Ik ben doorgegaan tot de ambulance me heeft afgevoerd en daarna in overleg met werkgever nog verder gegaan totdat ik me definitief had ziekgemeld. Ik heb meer dan 5 jaar thuisgezeten omdat ik me niet kon overgeven aan het feit dat ik een probleem had. Ik heb dezelfde ervaring, toen ik me ziek melde en iedereen aan de kant heb gedrukt, ging er een gigantische spanning uit mn lijf. Toen begon de ellende pas echt, want lichaam en geest begonnen de klachten te uiten.
Ik ging me ook focussen op herstel met gigantische tunnelvisie. Dat ging totaal niet goed. Ik heb moeten leren om mezelf op 1 te plaatsen voor mij en niet voor mijn werkgever en anderen.
Egoistisch ben je niet. Je wilt geen last voor een ander zijn. Je bent dus precies het tegenovergestelde.
Wat heftig joh! En dat je zelfs nog door bent gegaan nadat er een ambulance aan te pas was gekomen!! Bedoel je met die tunnelvisie dat je je ging focussen op je herstel om zo snel mogelijk weer aan het werk te gaan?
Ik hoop vooral dat je je nu weer beter voelt, en dat je je zin in het leven weer terug hebt gevonden!
Wat is je grootste verandering van inzicht geweest als je kijkt naar voor en na die periode?
Merk ook dat het voor mij soms lastig is om te accepteren dat ik een probleem heb, of vooral, wat het probleem is - ook omdat 'het probleem' zo'n fundamenteel deel van mezelf is (straks hopelijk was...) - het rationele en stukje overzicht houden, oog voor detail. Dat is mijn hele leven goed van pas gekomen, dacht ik... Niet dus. Jaloers op al die levensgenieters die soms de boel zo de boel kunnen laten en zich niet zo druk maken.
tripsie wijzigde dit bericht op 10-07-2023 21:48
0.03% gewijzigd
maandag 10 juli 2023 om 21:48
Bupsie schreef: ↑23-06-2023 14:40Vervelend dat je je zo voelt.
Ik heb een jaar geleden in die situatie gezeten. Er waren verschillende mensen die aan hadden gegeven dat ik misschien wat rustiger aan moest doen en tijdelijk ziek moest melden op mijn werk (vrienden, de POH van de huisarts, de fysio). Maar ik had daar ook weerstand tegen en heb dat niet gedaan. Uiteindelijk ben ik soort van ingestort op mijn werk en zit ik inmiddels al ruim een jaar thuis met een fikse burn out en is er nog geen reïntegratie mogelijkheid.
Ik kan natuurlijk niet inschatten hoe jouw situatie is, maar als er professionals zoals je psycholoog zijn die zeggen dat het verstandig is, dan is het misschien handig om er naar te luisteren. Als je eerder op de rem trapt zal het herstel ook sneller gaan.
Jij ook sterkte!! Wat verschrikkelijk om je al een jaar zo te voelen
Voel je vrij om mee te schrijven hier, als je even wil luchten of zo. Waar loop je het meeste tegenaan in je herstel, denk je?
maandag 10 juli 2023 om 21:49
Hi Tripsie,tripsie schreef: ↑10-07-2023 21:22Hey! Wat lief dat je er naar vraagt. Ik zag je reactie zaterdag al, maar wist niet zo goed hoe ik moest reageren en wilde dan wel het 'goede' antwoorden - maar hoe voel ik me nu eigenlijk?
Dat zijn dus ook precies de dingen die ik van elke professional in dit proces terugkrijg: Ik moet van controle, grip en overzicht willen houden, naar meer loslaten. En ik moet uit mijn hoofd in mijn lichaam komen en meer gaan voelen. Maar hoe dan?! Vooral dat laatste... Ik vind het zo lastig. Dat is precies het tegenovergestelde van wat ik mijn hele leven gedaan heb en wat ik van jongs af aan geleerd heb.
Ik loop ook bij een psycholoog in dit proces, maar als jullie tips hebben nav jullie ervaringen zijn die zeker welkom!
Verder heb ik het gevoel alsof ik na maandenlang door ploeteren op autopiloot of zombie modus eindelijk even stil kan staan en op adem kan komen. Ik kan voorzichtig om me heen en naar de toekomst kijken, wat ik volledig kwijt was. Ik vind het nu echt erg als ik terugdenk hoe ik maar doorgegaan ben en hoe ik me voelde, en hoe lang! Ik dacht altijd dat ik weinig doorzettingsvermogen had, maar kennelijk heb ik dat wel, alleen heb ik het voor het verkeerde ingezet.
Verder weet ik het niet goed. Ik voel me soms vermoeider dan ooit en slaap nog zo slecht, vooral doorslapen is lastig. Fijne is wel dat ik geen moeite meer heb met naar bed gaan en opstaan! Dat had ik heel erg en was na mijn ziekmelding gelijk over. Helaas kom ik overdag snel in een soort overprikkelde, super vermoeide staat. Ik kan gewoon niet zoveel doen, en vooral mensen en geluiden kosten veel energie. Ik heb sommige dagen ook geen zin om dingen te ondernemen, andere dagen gelukkig wel wat, maar ik moet het wel klein houden. Waar de grens ligt wisselt ook per dag, geen pijl op te trekken nog. Ik kom er nu ook achter hoe moeilijk ik kan ontspannen - ik draag continu spanning in mijn lichaam. Dat had ik helemaal niet door, want dat was gewoon mijn 'normaal'. Ik moet echt nieuwe hobbies zoeken - de dingen die ik deed voor ontspanning blijken vooral energie te kosten (veel met schermen, mobiel/laptop/tv, etc), dus dat is ook een kleine uitdaging.
Ik kan werk gelukkig goed loslaten, grappig hoe je je daar eerst zo aan vastklampt en dat boven alles stelt, en dat het er nu niet echt meer toe doet en andere dingen zoveel belangrijker zijn.
Ik voel me zoals jij beschrijft. Echt een rotgevoel. Hoe en waarom heb ik het zo ver laten komen? Ik heb vandaag gelukkig een fijnere dag met weinig energie maar ook met weinig prikkels en nauwelijk gepieker...
Wat mij helpt is meditatie en ik ga binnenkort naar een haptonoom (ben daar net begonnen) die me gaat helpen om meer uit mijn hoofd en in mijn lijf te komen. En te voelen ipv denken.
Voor meditatie heb ik een gratis online "cursus" gedaan van Tara Brach. Dit is in het Engels maar echt een goede introductie tot meditatie. Natuurlijk zijn er ook heel veel andere geleide meditaties op Spotify of YouTube ofzo. En ik gebruik de Balance app voor meditaties.
Sterkte, vrouw! Hoop dat we er gauw maar vooral duurzaam doorheen komen.
maandag 10 juli 2023 om 22:23
Kijk dat is de eerste hele belangrijke stap. Je realiseert dat je even tot adem komt. Neem daar vooral de tijd voor Dat is heel lastig ! Je legt jezelf nu al weer allemaal dingen op. Hoe goed bedoelt ook, je moet nu niets. Dat is allemaal voor de volgende fase.
Niets doen is lastig als je dat niet gewend bent. Vanaf nu is het aan jou om de regie te houden en jezelf terug te fluiten. Ga iedere dag een stukje wandelen en probeer iedere keer bewust van iets te genieten hoe klein dan ook. Een ijsje, een vlinder, de zon op je huid. Spreek het ook hardop uit naar jezelf dat je geniet. Als je dat iedere dag even probeert wordt dat een herkenbaar iets.
Ga echter geen grote plannen maken maar probeer in het nu te blijven.
Heb je beetje vrienden om je heen ? Probeer daar ook iets leuks mee te doen. Niet de drukte in, maar bv op een kleedje en verwen jezelf met een lekker broodje/salade. Zelf had ik daar moeite mee omdat ik me dan schuldig voelde naar mijn werk toe. Maar vaak is dat jouw gedachte en misschien denkt een collega of baas heel anders. Invullen is heel menselijk, maar als het goed is gunnen ze je juist die rust want uiteindelijk hebben zij ook baat als je er sterker uit komt.
Neem dus je tijd en leg jezelf niets op. Sterkte en succes !
dinsdag 11 juli 2023 om 17:35
Hi Mia, wat klote! Werk je nu nog, of zit je ook volledig ziek thuis? Ja, hoe hebben we het zover kunnen laten komen he, maar ik denk dat we ook niet te streng moeten zijn voor onszelf daarin. Het gaat zo geleidelijk dat je het niet doorhebt, tot je zo diep zit dat je even geen uitwegen meer ziet. En ik heb nooit de tools geleerd om dit op te merken - het tegenovergestelde juist vanuit opvoeding. We hebben nu in ieder geval aan de rem getrokken en daar kunnen we trots op zijn! Beter laat dan niet.Mia schreef: ↑10-07-2023 21:49Hi Tripsie,
Ik voel me zoals jij beschrijft. Echt een rotgevoel. Hoe en waarom heb ik het zo ver laten komen? Ik heb vandaag gelukkig een fijnere dag met weinig energie maar ook met weinig prikkels en nauwelijk gepieker...
Wat mij helpt is meditatie en ik ga binnenkort naar een haptonoom (ben daar net begonnen) die me gaat helpen om meer uit mijn hoofd en in mijn lijf te komen. En te voelen ipv denken.
Voor meditatie heb ik een gratis online "cursus" gedaan van Tara Brach. Dit is in het Engels maar echt een goede introductie tot meditatie. Natuurlijk zijn er ook heel veel andere geleide meditaties op Spotify of YouTube ofzo. En ik gebruik de Balance app voor meditaties.
Sterkte, vrouw! Hoop dat we er gauw maar vooral duurzaam doorheen komen.
Ik voel me in ieder geval best trots op mezelf dat ik eindelijk wat slechte patronen aan het doorbreken ben
Je noemde in je vorige post dat je een paar jaar geleden ook tegen een paniekstoornis aan liep - is dit nog dezelfde burnout / gevoelens, of ben je er toen uitgekomen en weer teruggevallen?
Meditatie wil ik ook eens gaan proberen ja. Merk dat ik continu te veel prikkels op zoek (ga ik wandelen, wil ik het liefst nog een podcast luisteren en mensen appen tegelijk), daarin rem ik mezelf nu flink af. Ik ben kennelijk continu op zoek naar prikkels en kan niet uit staan. Ik loop nu veel rond met een noice-cancelling headphone, en dan dit soort 'muziek' / geluiden op (of gewoon geen geluid opzetten, maar wel de koptelefoon): https://www.youtube.com/watch?v=FQ-sXu102_k
Ik woon dan ook in een wat grotere stad, anders zijn het echt veel prikkels.
En thuis af en toe fijne muziek aan en even meezingen, soms een dans-kwartiertje. Arme buren
Haptonoom heb ik ook eerder van gehoord! Maar ik ben nu niet aanvullend verzekerd en dan is het toch wel prijzig, als je niet zeker weet of het je gaat helpen
Vorig jaar was ik dat wel, dus balen! Ben heel benieuwd of je er wat aan gaat hebben! Ik ga binnenkort wel een keer een soort holistische massage proberen. Ben wat skeptisch tegenover het 'holistische' deel ervan, maar anders heb ik in ieder geval een ontspannende massage gehad
dinsdag 11 juli 2023 om 19:21
Ik werk niet maar niet vanwege psychische klachten. Ik begin op 1 september aan een nieuwe baan en heb per 1 juli ontslag genomen bij vorige baan om even een tijd rust te hebben.
Ik merk ook dat ik veel prikkels opzoek, terwijl ik die eigenlijk niet kan hebben. En ik zoek ook veel "avontuur": veel gereisd, spannende carrière, maar ik nam nooit tijd om uit te rusten daarvan. En dat uit zich nu dus....
Een paar jaar geleden ben ik idd echt een halfjaar uitgevallen op het werk vanwege een angststoornis. Daar ben ik toen weer uitgekomen, maar inmiddels dus weer opnieuw tegen aangelopen. Ik denk wel dat ik daar altijd gevoelig voor blijf, maar ook dat de fout zat in het niet aanpassen van mijn leven. Ik had een stressvol, dynamisch leven, kreeg een angststoornis waarmee ik een tijdje niks kon of durfde, en toen dat klaar was, ging ik weer op de gewone voet verder. Nu is dat anders: in mijn nieuwe baan heb ik meer rust, zekerheid en stabiliteit en ik ga minder werken. En de tijd dat ik vrij ben ga ik ook anders inrichten..
Ik merk wel dat ik enorme angst heb of ik in september wel weer fris en fruitig ben om aan mijn nieuwe baan te beginnen, maar die gedachte verbieden we nu even. Er is toch niks van te zeggen of aan te doen....
Ik merk ook dat ik veel prikkels opzoek, terwijl ik die eigenlijk niet kan hebben. En ik zoek ook veel "avontuur": veel gereisd, spannende carrière, maar ik nam nooit tijd om uit te rusten daarvan. En dat uit zich nu dus....
Een paar jaar geleden ben ik idd echt een halfjaar uitgevallen op het werk vanwege een angststoornis. Daar ben ik toen weer uitgekomen, maar inmiddels dus weer opnieuw tegen aangelopen. Ik denk wel dat ik daar altijd gevoelig voor blijf, maar ook dat de fout zat in het niet aanpassen van mijn leven. Ik had een stressvol, dynamisch leven, kreeg een angststoornis waarmee ik een tijdje niks kon of durfde, en toen dat klaar was, ging ik weer op de gewone voet verder. Nu is dat anders: in mijn nieuwe baan heb ik meer rust, zekerheid en stabiliteit en ik ga minder werken. En de tijd dat ik vrij ben ga ik ook anders inrichten..
Ik merk wel dat ik enorme angst heb of ik in september wel weer fris en fruitig ben om aan mijn nieuwe baan te beginnen, maar die gedachte verbieden we nu even. Er is toch niks van te zeggen of aan te doen....
woensdag 12 juli 2023 om 16:30
Goeie adviezen! Frappant dat niets doen / even tot stilstand komen inderdaad zo lastig kan zijnLive2Love schreef: ↑10-07-2023 22:23Kijk dat is de eerste hele belangrijke stap. Je realiseert dat je even tot adem komt. Neem daar vooral de tijd voor Dat is heel lastig ! Je legt jezelf nu al weer allemaal dingen op. Hoe goed bedoelt ook, je moet nu niets. Dat is allemaal voor de volgende fase.
Niets doen is lastig als je dat niet gewend bent. Vanaf nu is het aan jou om de regie te houden en jezelf terug te fluiten. Ga iedere dag een stukje wandelen en probeer iedere keer bewust van iets te genieten hoe klein dan ook. Een ijsje, een vlinder, de zon op je huid. Spreek het ook hardop uit naar jezelf dat je geniet. Als je dat iedere dag even probeert wordt dat een herkenbaar iets.
Vandaag rondje gewandeld in de zon, mezelf getrakteerd op een ijsje, en zo met een boekje naar het park.
Ik zoek vrienden wel op, maar vind de balans daarin ook lastig. Maar gaat allemaal met de tijd al makkelijker gelukkig.
woensdag 12 juli 2023 om 16:35
Haha, zo herkenbaar. Als ik even iets meer energie heb, begin ik een rondreis door Mexico te plannen terwijl ik een halve dag geleden nog nauwelijk naar de supermarkt kon... Balans....tripsie schreef: ↑12-07-2023 16:30Goeie adviezen! Frappant dat niets doen / even tot stilstand komen inderdaad zo lastig kan zijn
Vandaag rondje gewandeld in de zon, mezelf getrakteerd op een ijsje, en zo met een boekje naar het park.
Ik zoek vrienden wel op, maar vind de balans daarin ook lastig. Maar gaat allemaal met de tijd al makkelijker gelukkig.
woensdag 12 juli 2023 om 16:52
woensdag 12 juli 2023 om 16:56
Mia, wat herkenbaar!
Ik zou mezelf niet als avonturier omschrijven, maar anderen zien mij vaak als ondernemend, qua reizen en hobbies, terwijl ik best een sociaal angstig persoon ben. Dat laatste merken mensen eigenlijk zelden, maar ikzelf zeker wel
Ik zou graag weer terug komen bij de persoon die ik een paar jaar terug was en zoals anderen mij zien, maar dan met meer innerlijke rust en stabiliteit.
Wat ik verder uit mijn huidige situatie wil halen is meer mijn eigen grenzen leren voelen, om deze vervolgens ook aan te kunnen geven op werk en in privé. En om me ook iets minder druk te maken, eigenlijk om vanalles, maar ook om werk - nu ik ben uitgevallen merk ik dat het werk ook wel doordraait zonder mij En dingen mogen ook best een keer verkeerd lopen, zonder dat ik me daar heel druk om zou hoeven maken.
Super dat jij qua werk en privé een andere weg in gaat slaan! Op termijn is dat ook mijn doel - meer stabiliteit in het dagelijks leven, en dan zoek ik het avontuur wel op tijdens de weken vakantie en vrije tijd. Ik denk dat je heel erg op het goede spoor zit!
Maar alles op zijn tijd voor mij, eerst maar even gewoon zijn, en dus juist niet dat analyseren, maar voelen
Ik stap op de fiets naar het park!
Ik zou mezelf niet als avonturier omschrijven, maar anderen zien mij vaak als ondernemend, qua reizen en hobbies, terwijl ik best een sociaal angstig persoon ben. Dat laatste merken mensen eigenlijk zelden, maar ikzelf zeker wel
Ik zou graag weer terug komen bij de persoon die ik een paar jaar terug was en zoals anderen mij zien, maar dan met meer innerlijke rust en stabiliteit.
Wat ik verder uit mijn huidige situatie wil halen is meer mijn eigen grenzen leren voelen, om deze vervolgens ook aan te kunnen geven op werk en in privé. En om me ook iets minder druk te maken, eigenlijk om vanalles, maar ook om werk - nu ik ben uitgevallen merk ik dat het werk ook wel doordraait zonder mij
En dingen mogen ook best een keer verkeerd lopen, zonder dat ik me daar heel druk om zou hoeven maken. Super dat jij qua werk en privé een andere weg in gaat slaan! Op termijn is dat ook mijn doel - meer stabiliteit in het dagelijks leven, en dan zoek ik het avontuur wel op tijdens de weken vakantie en vrije tijd. Ik denk dat je heel erg op het goede spoor zit!
Maar alles op zijn tijd voor mij, eerst maar even gewoon zijn, en dus juist niet dat analyseren, maar voelen
Ik stap op de fiets naar het park!
tripsie wijzigde dit bericht op 12-07-2023 21:21
7.65% gewijzigd
woensdag 12 juli 2023 om 17:00
Hahahaha, ik doe dat ook! Letterlijk: maandag aan het denken geweest over een lange reis in Mozambique
Ik probeer me daarin ook af te remmen. Mag van mezelf over een maand of 2 daar weer mee bezig
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
