Afgesproken met oude liefde, heel verward...

Dag allen,

12 jaar geleden heb ik de ervaring van mijn leven opgedaan toen ik in een mooie stad op Erasmus mocht. Dag 1 ontmoette ik een leuk Italiaans meisje. In die 6 maanden is er weliswaar niks gebeurd (zelfs nooit gekust), maar hingen wij toch heel hard aan elkaar vast. Ik heb in die 6 maanden vaak getwijfeld of ze gevoelens had voor mij of niet omdat ze mij soms zo kon teasen... maar soms merkte ik dat ze dit ook wel bij andere jongens zo kon doen, dus na een tijdje liet ik het varen. Maar in die 6 maanden had ik toch wel altijd een kleine hoop denk ik, zonder echt gevoelens te hebben, dacht ik... Onze afscheid was mooi en voor mij heel emotioneel. Wij hadden mekaar de belofte gedaan dat wij elkaar opnieuw gingen zien.... Toen ik weer thuis kwam, voelde ik mij de eerste 2-3 maanden zo rot... Het is pas na twee weken dat ik door had dat ik voor haar uiteindelijk toch zware gevoelens had. En ik voelde mij zo slecht dat ik haar dit nooit heb kunnen zeggen toen wij samen waren. Natuurlijk had ze ook een lief thuis, dus misschien was het ook maar beter zo...

7 maanden later ontmoetten we elkaar opnieuw in haar thuisstad in Italië. Ondertussen waren mijn gevoelens weg, want ik was ook net beginnen daten met mijn huidige vrouw 11 jaar geleden dus. Dus toen gingen wij echt als vrienden om.

Maar doorheen de jaren zag ik af en toe eens iets passeren op de socials (zonder dat we nog echt contact hadden), en ik had altijd de vraag in mijn hoofd: "Wat als...?" Wat als ik het haar toch had verteld...? Ik heb in mijn hoofd dit hoofdstuk nooit kunnen afsluiten...

Voor het volgende wil ik nu graag vermelden: ik ben een gelukkige man, gelukkig getrouwd en vader van twee prachtige kindjes Niks mis in mijn relatie.

En toen plots bijna uit het niets, stuurde ze mij vorige week een berichtje: "Ik ben in jouw land voor het werk, zouden we kunnen afspreken ?" Ik was o zo blij. Ik zou eindelijk een vriendin terugzien. Maar raar maar waar: plots kreeg ik ook heel rare gevoelens. "Zouden we over ONS praten?", "Zou ik het haar nu wél vragen". "Zouden wij kussen?"... ik was opgewonden / blij / bang / ... een gevaarlijke cocktail...
We spraken af, en het was prachtig: het was alsof er nooit geen 11 jaar voorbij was gegaan... Op een bepaald moment stond ik op het punt om haar te vragen of ze ooit gevoelens voor mij heeft gehad, maar ik heb het niet gedaan. Ik durfde niet (bang om afgewezen te worden, ik vond het niet fair ten opzichte van mijn huidige partner, wat als ze "ja" had gezegd? -> ik was bang dat we elkaar gingen kussen). Toen wij afscheid namen hebben wij heel innig geknuffeld... Het was echt een lange knuffel waarbij onze lichamen ZO dicht bij elkaar waren, en ik had echt zin om haar te kussen. Met mijn hoofd ging ik zachtjes langs de zijkant van haar hoofd, maar ik denk dat ze mij wilde beschermen en ze eindigde de knuffel...

Toen ik vertrok was ik tevreden: ik had een leuke avond gehad met een prachtige dame, een goeie vriendin. Maar toch, dat gemis, ik had nog steeds geen antwoord op mijn vraag...

De dag erna nam ik het zekere voor het onzekere: ik stuurde haar een bericht met de vraag of we, in een andere tijd en plaats, een koppel hadden kunnen zijn. Ik gaf ook context mee met de vraag (ik had gevoelens maar pas laat door...) en gaf ook mee waarom ik het haar de dag ervoor niet had gevraagd...

ALLEEN: ik heb dit een dag geleden gestuurd, en ze antwoordde mij niet. Misschien komt het nog, maar ik voel mij rot

- ik voel mij rot omdat ik nog geen antwoord heb. Maar geen antwoord is misschien ook een antwoord, zijnde "NEE"?
- ik voel mij rot omdat ik denk dat zij nu misschien denkt dat onze relatie geen vriendschap was maar misschien een stiekeme hoop van mij dat wij een koppel zouden worden. Wat niet zo is, want ik beschouw haar echt als een vriendin. Zij heeft mij op Erasmus zo veranderd, ik was anders zo verlegen rond vrouwen en met haar was het makkelijk. Had ik haar niet leren kennen was ik dezelfde verlegen jongen en had ik mijn huidige vrouw nooit durven aanspreken denk ik altijd
- maar vooral: ik voel mij ook rot ten opzichte van mijn vrouw... wat als ik haar had gekust...

Wie maakte zoiets ooit mee? Is wat ik voel normaal?