Break-up; hoe kom ik de uren door

11-06-2022 23:12 33 berichten
Alle reacties Link kopieren Quote
Mijn vriend heeft het uitgemaakt na een relatie van 10 jaar. Ik weet niet waar ik het zoeken moet. Ik weet niet hoe ik de uren doorkom. Het liefst verdwijn ik van de aardbodem. Klinkt allemaal dramatisch, maar heb het gevoel dat de grond onder mijn voeten is weggevaagd.
Kinderen zijn er niet, daar wilden we net aan beginnen...of dus toch niet. Ik weet ook niet goed waarom het uit is. Wel dat ik de afgelopen jaren heel hard heb gewerkt voor de relatie en daar een deel van mijzelf in ben kwijt geraakt. Dus aan de ene kant is het misschien wel beter dat het uit is, maar hoe het dan verder moet...ik weet het niet. Ik voel me super eenzaam en alleen. Weet niet waar ik het zoeken moet. Ik zou het fijn vinden om hier zo nu en dan van mij af te kunnen schrijven en contact te hebben op eenzame momenten. Heeft iemand tips om te voorkomen dat ik helemaal doordraai?
Alle reacties Link kopieren Quote
Blij dat je onze reacties toch nog hebt gelezen Overwater. We voelen met je mee.
Als je kinderwens hevig is zou ik toch voor alleenstaand moederschap gaan. Maar ik denk dat tijd je raad zal geven.
Misschien eerst even de breuk verwerken en geen beslissingen nemen uit paniek.
Sterkte.
Heel moeilijk en zwaar voor je TO dat je iets wat in het verleden ligt af moet sluiten en tegelijkertijd ook iets waar je in de toekomst op hoopte. Ik kan me voorstellen dat het nu voelt alsof je compleet met lege handen staat.
Hoe staat het er voor met de praktische kant, moet er veel samen worden afgehandeld zoals de verkoop van een huis? Heb je eigen woonruimte?
Alle reacties Link kopieren Quote
TO, allereerst: wat rot voor je.

Wat betreft je kinderwens, zou ik mezelf als ik jou was even vrijaf geven. Er is heus nog tijd om later alsnog voor donorschap en alleenstaand moederschap te kiezen, als de kinderwens heel groot is. Dat hoef je niet nu te beslissen. Eerst door deze nare fase van liefdesverdriet heen, daarna beslis je of je alleenstaand moederschap echt niet wilt of dat je er nu toch anders over denkt.

Veel sterkte!!!
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik heb eigenlijk weinig toe te voegen aan alle goede tips die al gegeven zijn (ik vond dat van dat cijfers geven ook wel een mooie) maar ik wil je ook veel sterkte wensen en :hug:
Wat lijkt me dat inderdaad ook heftig icm je kinderwens. Misschien helpt het om er een termijn aan te geven en dat met jezelf af te spreken. Dat je bijv tot de kerst daar niet over na hoeft te denken en al zeker niets over hoeft te beslissen, dat kan rust geven.
Alle reacties Link kopieren Quote
Dikke knuffel. Neem eerst de tijd om te rouwen om het toekomstbeeld dat je lange tijd voor je had, maar wat je nu moet loslaten. Daarna heb je nog alle tijd en ruimte om een nieuw toekomstbeeld te creëren. En hoe ver weg en kut dat nu ook lijkt, grote kans dat het beeld juist beter wordt omdat je je weer wat dichter bij jezelf komt. En dat is altijd beter!
Alle reacties Link kopieren Quote
Overwater1981 schreef:
15-06-2022 22:10
Hallo allemaal,

Het lijkt inderdaad even geduurd te hebben voordat mijn bericht online werd gezet, ik had ook geen reacties meer verwacht, dus heel blij om jullie input te lezen!

Ik vond de youtube-link heel fijn om te bekijken, alsof je even niet alleen bent in je verdriet. Verder is de structuur-tip ook een goeie voor mij!

Wat ik wel lastig vind, is om niet te ver vooruit te kijken... we zouden (na medische pech in het verleden) gaan starten met proberen zwanger te worden en ik ben al 40...
Ik zie mijn zwangerschapswens nu in rook opgaan, tenzij ik op korte termijn een nieuwe liefde vind (maar ik ben daar voorlopig gewoon nog niet aan toe) òf tenzij ik voor alleenstaand moederschap met een donor ga, en alleen wil ik het eigenlijk niet.
Ik wil dus niet te ver vooruit kijken... maar mijn leeftijd maakt dat ik wel voortdurend met de toekomst bezig ben. Heeft iemand hier nog een wijze raad/idee op?

Lief dat jullie reageren, zeker op de eenzame momenten!
Heel veel sterkte TO
Mbt de kinderwens heb ik ook geen tips helaas…. Het kan op dit moment niet opgelost worden vrees ik als je alleenstaand moederschap niet wil (wat heel begrijpelijk is).
Gezien je leeftijd heb je helaas geen tijd meer om te wachten.

Je kan overwegen om veel hierover te praten met (enkele) dierbaren in je omgeving, om te zien hoe ver je wil gaan om je kinderwens te realiseren. Wat het alleenstaand moederschap betreft: het is niet gezegd dat dat altijd alleenstaand blijft hè….
Alle reacties Link kopieren Quote
Overwater1981 schreef:
15-06-2022 22:10

Wat ik wel lastig vind, is om niet te ver vooruit te kijken... we zouden (na medische pech in het verleden) gaan starten met proberen zwanger te worden en ik ben al 40...
Ik zie mijn zwangerschapswens nu in rook opgaan, tenzij ik op korte termijn een nieuwe liefde vind (maar ik ben daar voorlopig gewoon nog niet aan toe) òf tenzij ik voor alleenstaand moederschap met een donor ga, en alleen wil ik het eigenlijk niet.
Ik wil dus niet te ver vooruit kijken... maar mijn leeftijd maakt dat ik wel voortdurend met de toekomst bezig ben. Heeft iemand hier nog een wijze raad/idee op?
Dat is ècht heel erg k*t. Met alle feiten die je hier opsomt denk ik dat het wijs is om jezelf door deze gruwelijk zure appel heen te forceren en te accepteren dat het biologisch moederschap niet in de kaarten zit. Want pas als je zoiets groots hebt geaccepteerd kun je jezelf openstellen voor nieuwe/andere dingen. Qua kinderwens zou dat bijvoorbeeld kunnen zijn in de vorm van pleegouderschap. Voor een kind in de knel ben je een geschenk uit de hemel en voor jezelf kun je er al je moederliefde in kwijt (in het kwadraat waarschijnlijk, want het is niet zonder uitdagingen).

Maar eerst maar even gewoon uithuilen, bijkomen en weer opkrabbelen. Ik hoop dat het al een onverwacht groot stuk beter gaat dan je had gedacht.
Alle reacties Link kopieren Quote
Hee Overwater,

Wat ontzéttend klote. Ik ken het gevoel, je kunt aan niets anders denken en niet anders doen dan huilen. De tips die hier genoemd worden, helpen echt. En het klopt… het slijt, uiteindelijk.
Dat er bij jou ook nog een (onvervulde) kinderwens meespeelt, is vreselijk lastig. Maar wat je zelf al aangeeft… het enige wat je nu kunt doen, is bij jezelf blijven en jezelf terugvinden, omdat je nu in deze staat geen beslissingen kunt nemen.
Ik hoop dat het je een (heel piepklein) beetje helpt om hier te schrijven.

Heel veel sterkte ❤️

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven