Relaties
alle pijlers
Contact oma
maandag 23 december 2024 om 13:37
Beste allemaal,
Ik zit met een "dilemma". Ik heb een oma (moederskant) van 93, ze word in februari 94. Ik ben zelf 34. Het contact gaat muah, ik vergeet vaak te bellen of langs te gaan, omdat het niet in mijn systeem zit en, eerlijk gezegd, het kost tijd en energie. De laatste keren met het bellen is het ook alleen maar geklaag en negatief. Ze heeft pijn, er is hier niets (3 jaar geleden verhuist naar een verzorgingshuis) en de wereld is een nare plek geworden. Maar het is ook: fijn dat je bent en kom maar snel weer!
Laatste keer visite was vorig jaar denk ik? Daarvoor was het maar 2x per jaar. Het initiatief ligt al jaren bij mij, wat ik kan goed praten met: ze is zo oud, het lukt haar niet goed.
Ik denk omdat het nu kerst word dat het weer in mijn hoofd gaat zitten.
Mijn dilemma is: snijd ik het door? Of ga ik uit verplichtings gevoel nog heen? Wat ik bijna ook niet durf omdat het zo lang geleden is.
Het voelt dan ook ineens zo hard, door snijden.
Of maak ik compassie hebben voor mezelf, en afscheid nemen in mijn hoofd? Dat het zo goed is. Ik herinner me haar ook liever hoe ze een paar jaar geleden was ipv nu. Ik wou dat ik deze optie kon nemen, maar damm wat voel ik me dan schuldig.
Bijkomstig is dat ik geen contact heb met mijn moeder, dus als haar iets gebeurd weet ik dat niet. Ik kan wel iets regelen met het verzorgingshuis maar dat staat ook onderaan de todolist. Voelt soort van schijnheilig.
Kortom een boel gevoelens en ik ben wat in conflict met mezelf. Ik kom er niet uit.
Ik zit met een "dilemma". Ik heb een oma (moederskant) van 93, ze word in februari 94. Ik ben zelf 34. Het contact gaat muah, ik vergeet vaak te bellen of langs te gaan, omdat het niet in mijn systeem zit en, eerlijk gezegd, het kost tijd en energie. De laatste keren met het bellen is het ook alleen maar geklaag en negatief. Ze heeft pijn, er is hier niets (3 jaar geleden verhuist naar een verzorgingshuis) en de wereld is een nare plek geworden. Maar het is ook: fijn dat je bent en kom maar snel weer!
Laatste keer visite was vorig jaar denk ik? Daarvoor was het maar 2x per jaar. Het initiatief ligt al jaren bij mij, wat ik kan goed praten met: ze is zo oud, het lukt haar niet goed.
Ik denk omdat het nu kerst word dat het weer in mijn hoofd gaat zitten.
Mijn dilemma is: snijd ik het door? Of ga ik uit verplichtings gevoel nog heen? Wat ik bijna ook niet durf omdat het zo lang geleden is.
Het voelt dan ook ineens zo hard, door snijden.
Of maak ik compassie hebben voor mezelf, en afscheid nemen in mijn hoofd? Dat het zo goed is. Ik herinner me haar ook liever hoe ze een paar jaar geleden was ipv nu. Ik wou dat ik deze optie kon nemen, maar damm wat voel ik me dan schuldig.
Bijkomstig is dat ik geen contact heb met mijn moeder, dus als haar iets gebeurd weet ik dat niet. Ik kan wel iets regelen met het verzorgingshuis maar dat staat ook onderaan de todolist. Voelt soort van schijnheilig.
Kortom een boel gevoelens en ik ben wat in conflict met mezelf. Ik kom er niet uit.
woensdag 25 december 2024 om 11:44
Hetiswathetis42 schreef: ↑25-12-2024 11:16Ik zou niet meer gaan, maar dan ook niet meer terugkeren. Alleen op die manier zul je wat meer rust vinden in je hoofd. Het is kiezen tussen alles of niets, wel nog gaan of nooit meer gaan. Daartussenin, om wel of niet meer te gaan maakt het alleen nog maar complexer. Ikzelf maak keuzes, alles of niets en het geeft me al veel rust gebracht. Natuurlijk om die stappen te zetten zul je het schuldgevoel moeten dragen en zul je het gevoel hebben een hard en ongevoelig mens te zijn. Maar besef goed, om hier te overleven hebben we ook die schaduwkanten van onszelf nodig. Stel je voor dat je nooit meer hard en ongevoelig zou mogen optreden, ik mag er niet aan denken wat voor een miserabel leven we dan gaan lijden.
Als het je dan toch niet lukt om het contact te verbreken, dan kun je de beslissing maken om vastbesloten 2x in het jaar te gaan. Dan heb je tenminste de keuze gemaakt en hoef je niet meer te twijfelen, dat brengt ook veel rust. Dan besef je wel dat je schijnheilig bezig bent maar geloof me, dat doen we allemaal om sociaal te worden geaccepteerd .
Succes !
liefs
woensdag 25 december 2024 om 12:15
Als je al jaren niet bent geweest, bewust, waarom dan wel naar iemands sterfbed? Ik begrijp dat nooit.Lebow schreef: ↑25-12-2024 00:33Ik vraag me af hè, waar dat nou vandaan komt? Of dat nou iets is van die generatie? De aanval is de beste verdediging, of zoiets. Altijd zo’n klote opmerking, vaak niet rechtstreeks, maar beetje steek onder water. “Zo, kon je het nog vinden?” is er ook zo een. De zin om langs te gaan wordt er niet groter van, zal ik maar zeggen.
Ik heb als puber heel bewust het contact met mijn oma verbroken en haar daarna ook niet meer gezien.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
woensdag 25 december 2024 om 14:43
toulouse_74 schreef: ↑25-12-2024 12:19Maar dit speelt toch allemaal niet bij TO? Enige klacht is dat oma moppert.
Klopt.
Maar soms worden er ook zijsporen besproken op een forum. Dat maakt het vaak boeiend.
woensdag 25 december 2024 om 19:14
Maar hij had toch gewoon gelijk?KamilleT schreef: ↑24-12-2024 23:43Met een van mijn opa’s heb ik bewust het contact verbroken omdat hij onaardig was tegen de kinderen. Dat heb ik waarschijnlijk in mijn hoofd groter gemaakt dan het was, want mijn zus herkent het niet, maar hij kon weinig van ze hebben. Toen hij jaren later in het ziekenhuis lag in zijn laatste dagen, ben ik toch bij hem op bezoek gegaan. Hij begroette me met ‘zo, kom je nog even kijken voor ik dood ben?’ Typerend voor de man. Ik heb er geen spijt van dat ik er niet meer heen ging.
Waarschijnlijk had de man ook geen behoefte aan jouw bezoek als je al die jaren niet bent geweest.
Ik weet niet of ik zou zitten te wachten op een sterfbed bezoek van een kleinkind dat ik al jaren niet meer had gezien.
woensdag 25 december 2024 om 19:18
patchouli_ schreef: ↑23-12-2024 14:06Je kunt zelf toch ook proberen het contact positiever te maken? Maak een wandeling, neem haar mee voor koffie en een taartje, pak een fotoboek erbij van tijden dat ze zich gelukkiger voelde en laat haar vertellen, doe een spelletje.
woensdag 25 december 2024 om 19:48
Mijn man had ook zo’n oude mopperoma. Bezoekjes waren echt niet leuk. Een grote klaagzang vermengd met verwarring en de plank misslaan. Ik had ook van oudsher natuurlijk al geen band met haar. Bezoekjes waren de tijd uitzitten.
Maar niet gaan, dat kwam werkelijk niet in me op. Je kunt ook af en toe gewoon iets voor een ander doen dat je zelf niet leuk vindt. Gewoon uit menselijkheid.
Maar niet gaan, dat kwam werkelijk niet in me op. Je kunt ook af en toe gewoon iets voor een ander doen dat je zelf niet leuk vindt. Gewoon uit menselijkheid.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
