Dringend advies nodig

Lieve medeforummers,

Gisterenavond had ik een gesprek met de man (W.) waarmee ik al zes maanden ''bezig ben'', in de hoop dat het wat meer wordt.

Ik zal de situatie in het kort beschrijven: hij is 32, ik 25. Vanaf het begin heeft hij het heel veel over zijn ex-vriendin gehad (zij hadden 9 jaar een relatie, die strandde omdat zij was vreemdgegaan), in het begin vond ik dit niet erg maar op een gegeven moment begon het mij op te vallen dat ik erg intieme details te horen kreeg en dat er veel vergelijking werd gemaakt tussen haar en mij. Hij ziet haar nog omdat zij samen een aantal knaagdieren hadden en wanneer zij op vakantie is zorgt hij voor het huis en de dieren. Ze wonen sinds hun breuk, ruim 3 jaar geleden, niet meer samen.

Belangrijk detail is dat hij in zijn begin twintiger jaren pas in Nederland woont, alle banden met zijn familie (Zuid-Amerika) heeft hij verbroken.

Op de eerste date zei hij dat ik niet in zijn mobiel mocht kijken, omdat er nog foto's van/met haar in stonden. Prima, dacht ik. Sowieso heb ik niet de behoefte iemand zijn telefoon te neuzen. Totdat hij zei dat hij haar wel wil blijven zien, als vrienden, maar dat zij er niet op zit te wachten om mij te ontmoeten en dat hij dat eigenlijk wel snapt.

Totdat we een keer naar de film gingen en haar tegenkwamen. Ze keek me amper aan, ik schudde haar netjes de hand. Het is immers de dame waarmee hij 9 jaar mee samen is geweest. Prima, ik had mijn beste kant laten zien.

Ondertussen maakte dit mij best onzeker, maar ik zette het opzij: ik gaf écht om W. en wilde niet dat zijn ex iets in de weg zou zitten. Hij heeft een moeilijk verleden, had nooit stabiliteit gekend, hier kon hij niets aan doen. Wellicht naïef, bedenk ik me nu naderhand.

Echter... Na een aantal maanden wat strubbelingen, W. was vier keer langs geweest bij haar - iets wat hij telkens naderhand pas vertelde. Dit vond ik niet tof. Dit gaf ik aan, en hij zei dat hij écht afscheid van haar aan het nemen was - mentaal. Hij was naar eigen zeggen op 80/90% om de banden af te kappen. Wederom ging ik ermee in.

Totdat ik haar vorige week tegenkwam in de stad, ik liep langs haar en zei gedag. Ze keek me aan maar zei niets terug. Naderhand zei W. dat hij het bizar vond dat ik haar had aangesproken en dat hij bang was dat hij haar zou bellen om verhaal te vragen, waarom ik haar überhaupt begroette en de confrontatie opzicht. Confrontatie? Pardon? Ik was alleen maar netjes. Als hij dan toch contact met haar wilde behouden, dan zou ik haar best beter willen leren kennen.

Echter, het feit dat zij hem om zoiets om verhaal zou kunnen vragen, brak echt mijn klomp. Daarnaast zei hij dat onze relatie een stuk makkelijker was geweest als zij niet in de buurt had gewoond. Naar zijn eigen zeggen heeft hij een loyaliteitsprobleem en had hij haar beloofd haar nooit te confronteren met een nieuwe vriendin. Andersom heeft zij sindsdien al enkele relaties gehad en nooit rekening gehouden met hem.

Het maakte mij erg verdrietig en onzeker. Dit had ik nog nooit meegemaakt, ik begreep en begrijp het gewoon niet.

De enige keer dat ik echt aangaf dat ik het niet trok (1,5 mnd geleden), verwijderde hij mij van al zijn social media en blokkeerde hij mij op Instagram. Hij volgde zijn ex nog wel. Ik wist niet wat er gebeurde, maar toen ik keek en ik zag dat hij alle foto's had geliked van haar, brak ik compleet. Uiteraard niet in zijn bijzijn of weten. Maar man, was mijn onheilspellende en onderdrukte onderbuikgevoel dan tóch waar? Een week later zocht hij contact op en zei dat hij mij had geblokkeerd omdat hij mij niet verder wilde kwetsen. Hij wilde mij niet kwijt, zei hij.

Het afgelopen halfjaar, telkens deze gebeurtenissen en vervolgens de mooie woorden (''je bent de mooiste vrouw die ik ooit heb ontmoet en ik zal het mezelf nooit vergeven als ik jou kwijtraak'', ''ik ben nooit verliefd op haar geweest en vond haar nooit aantrekkelijk, iets wat ik bij jou wel heb!'', ''geef het de tijd...!'') , heeft mij opgebroken. Mentaal en fysiek. Ik ben van nature een rustig persoon en ben niet van de confrontaties, maar ik trek dit niet langer. Ik weet dat als ik afstand neem, hij terug zal blijven komen. Dit is al eerder gebeurd, maar er verandert niets. Ik heb het gevoel dat ik mezelf verlies en kwel als ik hier maar hoop in blijf houden. Het doet echt, maar dan ook écht ontzettend veel pijn.

Mijn vraag aan jullie is: Wat zouden jullie in mijn situatie doen?

(Verder schrijf ik dit niet om ook maar iemand in een kwaad daglicht te zetten, alleen om te vragen wat jullie in een soortgelijke situatie zouden doen.)