Relaties
alle pijlers
Een nieuwe relatie na aanranding...en soa...
zondag 12 maart 2023 om 23:48
Ik loop hier al heel lang mee rond. Na mijn scheiding (eerste en enige partner tot dan toe).... ging ik na een hele tijd op tinder. Vriendinnen enthousiast. En ik vond het heel spannend, maar voelde me ook openbloeien. Ik had leuke en minder leuke dates. Tot er een match was met iemand die ik nog kende, vanuit voorgaande job. Mijn vertrouwen was daarom al een stukje groter (hij was wie hij zei dat hij was, geen scam,...).... we hadden leuke dates, ik voelde vlinders en aantrekking... en toen ging het helemaal helemaal fout... er gebeurde die avond vanalles dat ik niet wilde, niet zo... ik bleef in shock achter. De dagen/weken nadien ging ik door... automatische piloot... ik overwoog klacht in te dienen.. maar ik weet goed genoeg hoe dit gaat, zijn woord tegen het mijne, we waren aan het daten... de vragen, de onderzoeken.... het was me teveel, ik bleef zelf nauwelijks overeind.
En toen kwamen de symptomen. Met veel moeite ging ik naar de dokter. Herpes. Levenslang. Geen genezing mogelijk. Ik sloot alles vanbinnen af in mezelf. Nooit nog liefde of seks voor mij.
Nu is het al een hele tijd later.... en ik merk dat ik toch kijk naar liefdevolle koppeltjes, dat ik verlang naar iemand om mee te delen... maar ik voel me zo kwetsbaar. Hoe vertrouw ik nog iemand? En hoe zal iemand mij nog willen.... hoe kan ik me openstellen, zoiets opbiechten... en hierom afgewezen worden... ik zie het niet voor me... ik wil eerlijk zijn en het vertellen. Maar hoe? Sinds die avond voel ik me vies en gebruikt en sinds de soa voel ik me echt ´vies´, een gevaar voor anderen....
Ik hoop hier wat moed te vinden maar ook eerlijkheid. Als niemand een relatie met een herpes-persoon zou aangaan, dan hoor ik het liever hier. Los van dat ik misschien ook blokkeer bij terug seksuele stappen zetten. Niet echt een aantrekkelijk aanbod voor een man.... terwijl ik wel veel liefde te geven heb. En ik krijg ook best vaak aandacht, maar dat wimpel ik af... zij zien ´mij´, niet dit geheim dat ik meesleep.
Alle deuren naar die toekomst zijn voor mij toegegaan, zo voelt het.
En toen kwamen de symptomen. Met veel moeite ging ik naar de dokter. Herpes. Levenslang. Geen genezing mogelijk. Ik sloot alles vanbinnen af in mezelf. Nooit nog liefde of seks voor mij.
Nu is het al een hele tijd later.... en ik merk dat ik toch kijk naar liefdevolle koppeltjes, dat ik verlang naar iemand om mee te delen... maar ik voel me zo kwetsbaar. Hoe vertrouw ik nog iemand? En hoe zal iemand mij nog willen.... hoe kan ik me openstellen, zoiets opbiechten... en hierom afgewezen worden... ik zie het niet voor me... ik wil eerlijk zijn en het vertellen. Maar hoe? Sinds die avond voel ik me vies en gebruikt en sinds de soa voel ik me echt ´vies´, een gevaar voor anderen....
Ik hoop hier wat moed te vinden maar ook eerlijkheid. Als niemand een relatie met een herpes-persoon zou aangaan, dan hoor ik het liever hier. Los van dat ik misschien ook blokkeer bij terug seksuele stappen zetten. Niet echt een aantrekkelijk aanbod voor een man.... terwijl ik wel veel liefde te geven heb. En ik krijg ook best vaak aandacht, maar dat wimpel ik af... zij zien ´mij´, niet dit geheim dat ik meesleep.
Alle deuren naar die toekomst zijn voor mij toegegaan, zo voelt het.
dinsdag 14 maart 2023 om 11:34
Echt vreselijk wat jou is aangedaan to. Ik zou zeker hulp zoeken als ik jou was.
Belangrijk om in je oren te knopen: jij hebt NIETS fout gedaan en het is niet jouw schuld. Verwijt jezelf niet dat je bent bevroren. Je kon en je hoefde niks doen, je niet verzetten want jouw lichaam ging in de overlevingsstand. ZO veel slachtoffers van seksueel misbruik en vervrachting en andere geweldsincidenten bevriezen compleet en dat is een wetenschappelijke bewezen reactie van je lichaam en je geest wanneer je zoiets ergs wordt aangedaan.
Belangrijk om in je oren te knopen: jij hebt NIETS fout gedaan en het is niet jouw schuld. Verwijt jezelf niet dat je bent bevroren. Je kon en je hoefde niks doen, je niet verzetten want jouw lichaam ging in de overlevingsstand. ZO veel slachtoffers van seksueel misbruik en vervrachting en andere geweldsincidenten bevriezen compleet en dat is een wetenschappelijke bewezen reactie van je lichaam en je geest wanneer je zoiets ergs wordt aangedaan.
dinsdag 14 maart 2023 om 18:41
Wat verschrikkelijk heftig om te lezen en ook hoe je naar jezelf kijkt. Ik zit in hetzelfde vaarwater. Heb ook dingen meegemaakt waardoor ik mezelf compleet wegcijfer, maar tegelijkertijd ook dat verlangen ervaar. Beetje bij beetje lukt het wel om die kloof kleiner te maken door tegen mezelf op verschillende manieren te zeggen dat er ook iemand voor mij is en dat ik het moet loslaten om iets van mezelf te laten zien wat niet echt is. Mensen zien dat hoe erg je ook je best doet om het te verhullen. Uiteindelijk wil je iemand waarmee je op hetzelfde niveau zit.
dinsdag 14 maart 2023 om 19:09
Ach TO neem jezelf toch niets kwalijk. Helemaal niets hiervan komt door jou, zo’n bevriezingsreactie en angst daarna zijn allemaal logische reacties. Daar zit geen kruimeltje schuld of verantwoordelijkheid van jou bij voor wat er is gebeurd.
En vies al helemaal niet. Jij bent gewoon jij en je hebt een nare ervaring gehad en een blijvende shitherinnering aan die ervaring. Nu proberen te helen en dan de toekomst in, als gewoon jij, met helaas ongewenste bagage maar ook met alles wat je nog meer bent.
En vies al helemaal niet. Jij bent gewoon jij en je hebt een nare ervaring gehad en een blijvende shitherinnering aan die ervaring. Nu proberen te helen en dan de toekomst in, als gewoon jij, met helaas ongewenste bagage maar ook met alles wat je nog meer bent.
dinsdag 14 maart 2023 om 19:14
Zeker wel. Nou ja niet ernstig, wel vervelend als jij net iemand bent die chronische klachten heeft. Kennis had regelmatig een aanval en was letterlijk dagenlang uit de running. En dat dan elke keer rond de menstruatie, als ze niet lekker in haar vel zat, wat minder geslapen had etc.Flamingo schreef: ↑13-03-2023 08:44Ten eerste wat verschrikkelijk dat je een nare ervaring hebt gehad.
Echter, een herpes infectie is toch niet zo ernstig? Iedereen die wel eens een koortslip heeft gehad loopt rond met het virus. Het wil ook zeggen dat iemand willens en wetens jou heeft blootgesteld aan een besmetting.
Ik heb zelf een jaar of 13 geleden een een genitale herpes 1 infectie gehad. Waarschijnlijk had de besmetter een beginnende koortslip ofzo, hij wist van niks en ik had ook niet opgemerkt. Toen ik het hoorde was ik heel erg in shock. Ik heb dagen met met mn billen bloot en benen wijd op bed gelegen. Het deed giga pijn en ik overdreef niet. Ik heb alleen daarna nooit meer een infectie gehad. Dus ik zou zeggen, maak je niet te druk.
Sterkte TO!
woensdag 15 maart 2023 om 06:12
Ik spreek alleen vanuit koortslip-ervaring. Kan je vertellen dat je van een koortslip al heel beroerd kunt zijn. En dat het veel pijn doet. Dus als je regelmatig een uitbraak hebt is het echt heel erg naar.Star⁴ schreef: ↑14-03-2023 19:14Zeker wel. Nou ja niet ernstig, wel vervelend als jij net iemand bent die chronische klachten heeft. Kennis had regelmatig een aanval en was letterlijk dagenlang uit de running. En dat dan elke keer rond de menstruatie, als ze niet lekker in haar vel zat, wat minder geslapen had etc.
Sterkte TO!
woensdag 15 maart 2023 om 07:25
Wat erg dat je schuld bij jezelf legt! Ook wel een heel menselijk mechanisme hoor, het geeft namelijk de illusie van controle. Dat als je het maar anders had gedaan het niet gebeurd was. Maar je hebt je verzet en die klootzak ging door, heftiger nog zelfs. Toen heeft je instinct het overgenomen, overleven. Stilhouden is NIET slecht, het is NIET dat je daarmee toch toestemming gaf. Stilhouden is ook een manier om je zo veilig mogelijk te houden.
Ik hoop dat je hulp gaat vragen om dit te verwerken en dat je fijne hulp vindt
.
Ik hoop dat je hulp gaat vragen om dit te verwerken en dat je fijne hulp vindt
.
zondag 26 maart 2023 om 13:57
Dankjewel voor de lieve reacties allemaal. Het heeft me toch deugd gedaan.
Ik ben op therapie gegaan ook, maar had er geen goed gevoel bij. Ik babbelde, zij stelde wat vragen, maar had het gevoel dat ik hetzelfde zo bereiken door met een vriendin koffie te drinken.
Ik kan visualiseren wat me gelukkig zou maken, maar er is zoveel dat me nog tegenhoudt... mijn verleden was al geen rozengeur en maneschijn. En dit soort dingen erbij.
Ondertussen moet er gewerkt worden om de rekeningen te betalen. Ik heb co-ouderschap, de ene week werk ik een pak meer om de andere week er ook voor mijn kinderen te zijn. Ik doe mijn job in wezen graag, maar ik heb nauwelijks energie. Beetje bij beetje zak ik gewoon weg. De druk om alles te kunnen betalen... ik keek voor eerstelijnshulp zodat de factuur van therapie ook te doen is, maar ik heb niet de indruk dat die mensen niet de juiste mensen voor me zijn. Bovendien kost het werken en het huishouden me al zoveel energie dat er niks bij kan, ook geen zoektocht naar hulp. Opstaan is een drama. Een keer ik bezig ben, kennen ze me als vrolijk en vol energie op het werk (ik werk ook zelf met mensen met problemen) , de persoon van ´we gaan vooruit, zelfs al gaat het moeilijk´, maar dat ik ´ ochtends loop te janken voor ik de weg op ga, en er een half uur of langer over doe om mezelf te overtuigen mijn kleren aan te doen, weet niemand....
Vrijheid, stabiliteit, geen financiële stress, energie en een liefdevolle relatie... de dingen die ik wil in het leven voor mezelf, maar het lijkt eindeloos ver af... oorzaak en gevolg, wat nu wat veroorzaakt, ik zie door de bomen het bos niet meer... en die hele aanranding met nasleep heeft me de laatste duw gegeven... een deel van me wil nog steeds, droomt nog steeds, maar een ander deel verlangt gewoon naar het opgeven. Het is dat ik kinderen heb, die ik doodgraag zie en die ik niet in de steek wil laten, anders gaf ik het gewoon op.
Ik weet dat zelfmedelijden niet helpt. Maar ik kijk rond me heen... mensen met warme ouders en een warme thuis, mensen die gesteund worden, een vangnet hebben. Die na een scheiding vrolijk verliefd worden of wilde jaren hebben en genieten... ik werk om te overleven en ik overleef omdat ik niet anders kan. Op elk vlak van mijn leven ervaar ik druk, stress, eenzaamheid en ik zie geen vooruit. Ik wil maar ik kan niet meer. En niet meer kunnen, kan ook niet, anders zak ik nog dieper door alle problemen die dat meebrengt...
Het was het laatste wat ik nodig had in dit leven. Voor een keer ik wat hoop voelde en blijheid.... om dan zo´n ervaring te hebben... ik krijg mezelf niet terug op de rails. Ik wil niet gaan slapen omdat als ik wakker word, alles gewoonweg weer opnieuw begint... hoe zoek je hulp op je eentje als niks gaat en alles tonnen energie vraagt.
Ik ben op therapie gegaan ook, maar had er geen goed gevoel bij. Ik babbelde, zij stelde wat vragen, maar had het gevoel dat ik hetzelfde zo bereiken door met een vriendin koffie te drinken.
Ik kan visualiseren wat me gelukkig zou maken, maar er is zoveel dat me nog tegenhoudt... mijn verleden was al geen rozengeur en maneschijn. En dit soort dingen erbij.
Ondertussen moet er gewerkt worden om de rekeningen te betalen. Ik heb co-ouderschap, de ene week werk ik een pak meer om de andere week er ook voor mijn kinderen te zijn. Ik doe mijn job in wezen graag, maar ik heb nauwelijks energie. Beetje bij beetje zak ik gewoon weg. De druk om alles te kunnen betalen... ik keek voor eerstelijnshulp zodat de factuur van therapie ook te doen is, maar ik heb niet de indruk dat die mensen niet de juiste mensen voor me zijn. Bovendien kost het werken en het huishouden me al zoveel energie dat er niks bij kan, ook geen zoektocht naar hulp. Opstaan is een drama. Een keer ik bezig ben, kennen ze me als vrolijk en vol energie op het werk (ik werk ook zelf met mensen met problemen) , de persoon van ´we gaan vooruit, zelfs al gaat het moeilijk´, maar dat ik ´ ochtends loop te janken voor ik de weg op ga, en er een half uur of langer over doe om mezelf te overtuigen mijn kleren aan te doen, weet niemand....
Vrijheid, stabiliteit, geen financiële stress, energie en een liefdevolle relatie... de dingen die ik wil in het leven voor mezelf, maar het lijkt eindeloos ver af... oorzaak en gevolg, wat nu wat veroorzaakt, ik zie door de bomen het bos niet meer... en die hele aanranding met nasleep heeft me de laatste duw gegeven... een deel van me wil nog steeds, droomt nog steeds, maar een ander deel verlangt gewoon naar het opgeven. Het is dat ik kinderen heb, die ik doodgraag zie en die ik niet in de steek wil laten, anders gaf ik het gewoon op.
Ik weet dat zelfmedelijden niet helpt. Maar ik kijk rond me heen... mensen met warme ouders en een warme thuis, mensen die gesteund worden, een vangnet hebben. Die na een scheiding vrolijk verliefd worden of wilde jaren hebben en genieten... ik werk om te overleven en ik overleef omdat ik niet anders kan. Op elk vlak van mijn leven ervaar ik druk, stress, eenzaamheid en ik zie geen vooruit. Ik wil maar ik kan niet meer. En niet meer kunnen, kan ook niet, anders zak ik nog dieper door alle problemen die dat meebrengt...
Het was het laatste wat ik nodig had in dit leven. Voor een keer ik wat hoop voelde en blijheid.... om dan zo´n ervaring te hebben... ik krijg mezelf niet terug op de rails. Ik wil niet gaan slapen omdat als ik wakker word, alles gewoonweg weer opnieuw begint... hoe zoek je hulp op je eentje als niks gaat en alles tonnen energie vraagt.
zondag 26 maart 2023 om 14:05
zondag 26 maart 2023 om 16:01
Ah Aurora, wat zit je er enorm doorheen
Wat ik lees in je posts is ook zo veel negativiteit naar jezelf toe. Zo veel schuld en niet goed genoeg zijn terwijl je het al zo zwaar hebt met alles wat op je bord is gekomen in dit leven. Heb je het hier met niemand verder over? Het is nog veel zwaarder om een masker op te moeten houden en het gevoel te hebben dat je jezelf niet mag laten zien met alles wat er is (zoals die ochtenden en dat je vrolijk bent een doorzetter). Je geeft jezelf daarmee de boodschap dat jouw echte gevoel er niet mag zijn en niet belangrijk is en je geeft anderen geen kans om je te begrijpen of je te helpen.
Zoek toch nog even verder naar een therapeut die bij je past. En als je het niet weet, begin bij je huisarts, gewoon vertellen wat je hierboven hebt beschreven. Het klinkt alsof dit alles te veel is om alleen te dragen op dit moment en je hoeft het niet alleen te dragen.
Heel veel sterkte het was niet jouw schuld, ook al wilde je in het begin wel intiem zijn. Wat er vervolgens gebeurde is duidelijk niet wat je wilde. Dat het eerst oké voelt en daarna niet meer, dat mag. Je mag van gedachten veranderen, je mag het niet meer leuk vinden en niet meer willen. Als iemand niet luistert is dat niet jouw schuld, nooit.
Dat je je een kat in de zak voelt komt door hoe streng en negatief je oordeelt over jezelf. Dat komt heel duidelijk naar voren in je posts. Het is dus een gedachte die past in dat denkpatroon, daarom voelt het ook zo echt, maar is niet gebaseerd op de realiteit. Je bent geen kat in de zak, echt niet. Je hebt rust en herstel nodig en dat begint met milder en aardiger zijn voor jezelf en je laten helpen.
Wat ik lees in je posts is ook zo veel negativiteit naar jezelf toe. Zo veel schuld en niet goed genoeg zijn terwijl je het al zo zwaar hebt met alles wat op je bord is gekomen in dit leven. Heb je het hier met niemand verder over? Het is nog veel zwaarder om een masker op te moeten houden en het gevoel te hebben dat je jezelf niet mag laten zien met alles wat er is (zoals die ochtenden en dat je vrolijk bent een doorzetter). Je geeft jezelf daarmee de boodschap dat jouw echte gevoel er niet mag zijn en niet belangrijk is en je geeft anderen geen kans om je te begrijpen of je te helpen.
Zoek toch nog even verder naar een therapeut die bij je past. En als je het niet weet, begin bij je huisarts, gewoon vertellen wat je hierboven hebt beschreven. Het klinkt alsof dit alles te veel is om alleen te dragen op dit moment en je hoeft het niet alleen te dragen.
Heel veel sterkte
het was niet jouw schuld, ook al wilde je in het begin wel intiem zijn. Wat er vervolgens gebeurde is duidelijk niet wat je wilde. Dat het eerst oké voelt en daarna niet meer, dat mag. Je mag van gedachten veranderen, je mag het niet meer leuk vinden en niet meer willen. Als iemand niet luistert is dat niet jouw schuld, nooit.Dat je je een kat in de zak voelt komt door hoe streng en negatief je oordeelt over jezelf. Dat komt heel duidelijk naar voren in je posts. Het is dus een gedachte die past in dat denkpatroon, daarom voelt het ook zo echt, maar is niet gebaseerd op de realiteit. Je bent geen kat in de zak, echt niet. Je hebt rust en herstel nodig en dat begint met milder en aardiger zijn voor jezelf en je laten helpen.
zondag 26 maart 2023 om 16:15
Ik had al eerder gereageerd maar om de een of andere reden is mijn post niet geplaatst.
Net als de reacties hierboven: wat je overkomen is, dat is niet jouw schuld. Ik hoop dat je jezelf goede psychologische hulp gunt. Dat kan ook via de zorgverzekering, het kan best eens gebeuren dat je niet meteen een goede connectie met een psycholoog kunt maken.
Ik lees in topic wel veel verkeerde aannames over herpes en daar wil ik graag op reageren. Hopelijk helpt je dat om je besmetting in het juiste perspectief te plaatsen. Hoewel ik niet verwacht dat dat je probleem oplost kan het misschien een onderdeeltje van de puzzel zijn. Het stigma op herpes is namelijk niet terecht.
Allereerst: een heel groot deel (70-80%) van de bevolking is besmet met herpes (HSV1 of 2). Van de sexueel actieve volwassenen heeft ruim een derde (dus 1 op de 3!) mensen genitale herpes. De meerderheid van die mensen merkt het niet, omdat ze geen of minimale klachten hebben. Alleen al in dit topic zitten er dus meerdere mensen die genitale herpes bij zich dragen maar dat nooit zullen merken.
Er is géén klinisch onderscheid te maken tussen koortslip op je mond en genitale herpes. Je kunt HSV-2 op je mond hebben en HSV-1 kan down under voorkomen. Het uit zich op dezelfde manier, alleen in een lab kan je onderscheid maken.
Slechts bij een deel van de besmette mensen komt het tot uiting. Weer een klein deel van die groep heeft last van terugkerende uitbraken. Hoewel er geen medicijn tegen herpes is, zijn er wel goede medicijnen om uitbraken te onderdrukken. Wanneer je veel last van je uitbraken hebt kan je deze medicijnen ook preventief slikken. Bijkomend voordeel van preventief slikken is ook dat je kans op overdracht minimaliseert. Je hebt dus geen “levenslang”, maar een overwegend milde aandoening die goed te hanteren is. Vraag je huisarts om valaciclovir.
Zie voor goede informatie: https://www.herpes.org.nz/
Gun jezelf tijd om alles te verwerken. Je hebt een nare ervaring achter de rug. Dat heeft tijd nodig. Je mag er zijn en je bent het waard.
Net als de reacties hierboven: wat je overkomen is, dat is niet jouw schuld. Ik hoop dat je jezelf goede psychologische hulp gunt. Dat kan ook via de zorgverzekering, het kan best eens gebeuren dat je niet meteen een goede connectie met een psycholoog kunt maken.
Ik lees in topic wel veel verkeerde aannames over herpes en daar wil ik graag op reageren. Hopelijk helpt je dat om je besmetting in het juiste perspectief te plaatsen. Hoewel ik niet verwacht dat dat je probleem oplost kan het misschien een onderdeeltje van de puzzel zijn. Het stigma op herpes is namelijk niet terecht.
Allereerst: een heel groot deel (70-80%) van de bevolking is besmet met herpes (HSV1 of 2). Van de sexueel actieve volwassenen heeft ruim een derde (dus 1 op de 3!) mensen genitale herpes. De meerderheid van die mensen merkt het niet, omdat ze geen of minimale klachten hebben. Alleen al in dit topic zitten er dus meerdere mensen die genitale herpes bij zich dragen maar dat nooit zullen merken.
Er is géén klinisch onderscheid te maken tussen koortslip op je mond en genitale herpes. Je kunt HSV-2 op je mond hebben en HSV-1 kan down under voorkomen. Het uit zich op dezelfde manier, alleen in een lab kan je onderscheid maken.
Slechts bij een deel van de besmette mensen komt het tot uiting. Weer een klein deel van die groep heeft last van terugkerende uitbraken. Hoewel er geen medicijn tegen herpes is, zijn er wel goede medicijnen om uitbraken te onderdrukken. Wanneer je veel last van je uitbraken hebt kan je deze medicijnen ook preventief slikken. Bijkomend voordeel van preventief slikken is ook dat je kans op overdracht minimaliseert. Je hebt dus geen “levenslang”, maar een overwegend milde aandoening die goed te hanteren is. Vraag je huisarts om valaciclovir.
Zie voor goede informatie: https://www.herpes.org.nz/
Gun jezelf tijd om alles te verwerken. Je hebt een nare ervaring achter de rug. Dat heeft tijd nodig. Je mag er zijn en je bent het waard.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
