Relaties
alle pijlers
Geen contact met broer, moeder handelt daar niet naar
donderdag 1 december 2022 om 12:31
Hallo allemaal,
Ik ben benieuwd naar de mening van Viva-moeders.
Na altijd een slechte band gehad te hebben met mijn broer heb ik 7 of 8 jaar geleden na een voorval met mijn broer bij mijn ouders thuis, besloten geen contact meer te willen met mijn broer.
Dit heb ik toen ook gezegd tegen mijn moeder.
Toen even later mijn relatie uitging en ik een nieuwe woning had gevonden, had ik mijn ouders uitgenodigd op de koffie. Zij namen mijn broer mee. Het contact met hem heb ik daarbij, en bij andere momenten waarop ik hem zag, zoveel mogelijk genegeerd.
Nu kreeg ik laatst een naar bericht van mijn broer (hij heeft behoorlijke psychische problemen). Ik heb toen aangegeven dat ik ervoor kies geen contact meer met hem te hebben. Zijn antwoord was dat ik dat beter 10 jaar eerder had kunnen doen dat had hem veel ellende gescheeld.
Nu blijkt dus dat mijn moeder al die tijd hem voorgehouden heeft dat ze niet weet wat er met mij is en waarom ik me zo gedraag. Want ja ze hoopt toch dat het nog goed komt.
Ik ben behoorlijk boos over haar gedrag. Hoe zien andere moeders dit?
Ik ben benieuwd naar de mening van Viva-moeders.
Na altijd een slechte band gehad te hebben met mijn broer heb ik 7 of 8 jaar geleden na een voorval met mijn broer bij mijn ouders thuis, besloten geen contact meer te willen met mijn broer.
Dit heb ik toen ook gezegd tegen mijn moeder.
Toen even later mijn relatie uitging en ik een nieuwe woning had gevonden, had ik mijn ouders uitgenodigd op de koffie. Zij namen mijn broer mee. Het contact met hem heb ik daarbij, en bij andere momenten waarop ik hem zag, zoveel mogelijk genegeerd.
Nu kreeg ik laatst een naar bericht van mijn broer (hij heeft behoorlijke psychische problemen). Ik heb toen aangegeven dat ik ervoor kies geen contact meer met hem te hebben. Zijn antwoord was dat ik dat beter 10 jaar eerder had kunnen doen dat had hem veel ellende gescheeld.
Nu blijkt dus dat mijn moeder al die tijd hem voorgehouden heeft dat ze niet weet wat er met mij is en waarom ik me zo gedraag. Want ja ze hoopt toch dat het nog goed komt.
Ik ben behoorlijk boos over haar gedrag. Hoe zien andere moeders dit?
vrijdag 2 december 2022 om 18:14
De moeder had kunnen zeggen: dat moet je aan je zus zelf vragen. Ze had kunnen zeggen: daar wil ik niet tussen gaan zitten.Dushi schreef: ↑02-12-2022 17:59Maar precies hierom heeft TO haar moeder in een heel lastige situatie gebracht. Zelf wilde ze het niet hard uitspreken. Maar hoe had moeder zich daar dan uit moeten redden? Wat had die dan moeten zeggen dat de lading dekte? Als Ik de moeder was had ik grotendeels hetzelfde gedaan. Op het meenemen naar TO’s huis na. Ze heeft naar de geest van TO’s gedrag gehandeld door de band niet te verbreken en het onbesproken te laten. Als TO een harde knip had gewild, had ze die echt met haar broer zelf moeten maken.
In een gezin met deze problemen kun je nu niet TO de schuld geven. Er is al zoveel mis gegaan in de onderlinge communicatie dat het te ingewikkeld is om een precieze dader aan te wijzen. Al denk ik wel dat je van je ouders leert communiceren, en dat is blijkbaar niet helemaal goed gegaan.
Er spelen inmiddels zoveel gevoelens en oud zeer bij iedereen dat het te gemakkelijk is om te zeggen: maar dan moet je natuurlijk... dit of dat.
vrijdag 2 december 2022 om 18:30
Ik geef TO ook niet de schuld. Ik geef niemand de schuld. Ik zeg alleen: broer heeft geen recht op ‘de mededeling’ en TO heeft er geen recht op dat moeder het contact voor haar verbreekt terwijl ze er zelf voor gekozen heeft dat niet te doen. Die moeder heeft helemaal nooit duidelijkheid gehad welke boodschap ze broer had moeten brengen want TO zei tegen de ouders het een maar bracht die boodschap niet aan de broer omdat ze hoopte dat er nog excuses zouden komen. Action speaks louder than words dus dat contact is nooit verbroken. Dat moeder dan tegen zoon had moeten zeggen:”Vraag het je zus”. Meen je dat nou echt? Kan die broer dat echt niet zelf bedenken als die moeder dat niet expliciet zegt?zakdoek schreef: ↑02-12-2022 18:14De moeder had kunnen zeggen: dat moet je aan je zus zelf vragen. Ze had kunnen zeggen: daar wil ik niet tussen gaan zitten.
In een gezin met deze problemen kun je nu niet TO de schuld geven. Er is al zoveel mis gegaan in de onderlinge communicatie dat het te ingewikkeld is om een precieze dader aan te wijzen. Al denk ik wel dat je van je ouders leert communiceren, en dat is blijkbaar niet helemaal goed gegaan.
Er spelen inmiddels zoveel gevoelens en oud zeer bij iedereen dat het te gemakkelijk is om te zeggen: maar dan moet je natuurlijk... dit of dat.
Het gekste is in deze situatie dat er zoveel jaar later kennelijk een hoog oplopend conflict over ontstaat, dat dat contact al dan niet per mededeling verbroken had moeten worden en wie daarvan de schuld is. Er is minimaal contact geweest. Dat was tot voor kort voor niemand reden tot verontwaardiging. En nu is broer gekrenkt dat het contact niet 10 jaar geleden is opgezegd en moet daar een Schuldige voor worden gevonden. Waarom? Er is geen wandaad begaan. Niemand is schuldig. Het is gewoon heel pijnlijk.
dushi wijzigde dit bericht op 02-12-2022 18:31
Reden: Foutjes
Reden: Foutjes
0.49% gewijzigd
vrijdag 2 december 2022 om 19:21
Als ik het mij goed herinner, speelt er nog iets mee:
Vader en moeder hebben broer steeds in bescherming genomen als hij over de schreef ging.
Hierdoor hebben zij niet bijgedragen aan verbetering van zijn gedrag of inzicht, ten koste van opsekop (TO).
En daardoor houdt opsekop haar ouders nog steeds verantwoordelijk voor zijn gedrag.
Klopt dit?
Vader en moeder hebben broer steeds in bescherming genomen als hij over de schreef ging.
Hierdoor hebben zij niet bijgedragen aan verbetering van zijn gedrag of inzicht, ten koste van opsekop (TO).
En daardoor houdt opsekop haar ouders nog steeds verantwoordelijk voor zijn gedrag.
Klopt dit?
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
vrijdag 2 december 2022 om 22:28
Dat klopt inderdaad haarklover. Het is niet echt een normale gezinssituatie. Mijn broer is een verlengstuk van mijn moeder, doet ongeveer exact wat zij zegt. Koopt ook veel dezelfde dingen.
Ik begrijp gewoon niet dat mijn moeder ondanks alles de schijn ophoudt want misschien komt het nog goed. Anderzijds past het precies bij alle problemen.
Nu ik er over nadenk. Mijn moeder praat voor mijn broer tegen mij, ons is niet geleerd om conflicten uit te praten of excuses aan te bieden. Vandaar dat ik het normaal vond om alleen aan haar te melden.
Ik begrijp gewoon niet dat mijn moeder ondanks alles de schijn ophoudt want misschien komt het nog goed. Anderzijds past het precies bij alle problemen.
Nu ik er over nadenk. Mijn moeder praat voor mijn broer tegen mij, ons is niet geleerd om conflicten uit te praten of excuses aan te bieden. Vandaar dat ik het normaal vond om alleen aan haar te melden.
Ik ben bang dat hier hetzelfde zou gebeuren. Maar alles wordt ontkend hier en ik ben het probleem..martje55 schreef: ↑01-12-2022 19:48To, ik weet uit ervaring hoe ontzettend lastig het is om dingen wel te gaan benoemen als je familie cultuur is dat alles onder het tapijt geveegd wordt.
Probeer in eerste instantie alleen al te observeren dat het gebeurt. Daarna kun je oefenen met in je hoofd stelling nemen, je mening wel uitspreken of bedenken dat je iets wel nogmaals wilt bepraten of uitpraten.
In mijn eigen familie zorgde dit ervoor dat ik aan het communiceren was in een zwart gat. Niemand deed er aan mee. Ik heb daarom besloten om te stoppen met communiceren. Dat heb ik iedereen via mail laten weten.
opsekop wijzigde dit bericht op 02-12-2022 22:38
Reden: Quote toegevoegd
Reden: Quote toegevoegd
58.44% gewijzigd
zaterdag 3 december 2022 om 08:30
Appen?!
Nee, je had het als een normale volwassene beter kunnen zeggen, face to face. Ondanks dat je misschien geen goed contact met hem had is het toch geen stuk stront.
Tenzij er hele heftige dingen gebeurd zijn die alle grenzen overgegaan zijn dan zou ik het snappen maar anders.
Nee, dit is je eigen schuld.
zaterdag 3 december 2022 om 09:06
Het zou helpen als je zelf in ieder geval ook stopt met je moeder als verlengstuk van je broer te zien. Het is niet heel gek dat ze zich van de domme hield, jouw boodschap was niet eenduidig (je zei het één, maar hoopte het ander: geen contact met je broer vs excuses van hem) dus ze kon daar eigenlijk ook al geen goed in doen. Het is niet makkelijk om het juiste te zeggen als degene die het aangaat gemixte signalen afgeeft.
Ik denk ook dat het helpt om duidelijk voor jezelf te hebben waar je nou precies boos over bent en op wie. Want er lijkt hier een grotere boosheid op iig je moeder mee te spelen, waardoor je vrij heldere situaties vertroebeld ziet. Ik kan me gezien je vorige topic voorstellen dat je daar boos om bent, maar dan moet je dát tegen haar zeggen en niet boos gaan zitten doen over in feite een lastig parket dat je zelf hebt veroorzaakt. Probeer voor jezelf na te gaan wat er écht speelt en welk gevoel of welke overtuiging ergens onder zit. Ben je (bijvoorbeeld) boos omdat je broer je aanvliegt of ben je eigenlijk nog veel bozer omdat je je al heel lang onvoldoende gesteund voelt door je ouders?
Ik denk ook dat het helpt om duidelijk voor jezelf te hebben waar je nou precies boos over bent en op wie. Want er lijkt hier een grotere boosheid op iig je moeder mee te spelen, waardoor je vrij heldere situaties vertroebeld ziet. Ik kan me gezien je vorige topic voorstellen dat je daar boos om bent, maar dan moet je dát tegen haar zeggen en niet boos gaan zitten doen over in feite een lastig parket dat je zelf hebt veroorzaakt. Probeer voor jezelf na te gaan wat er écht speelt en welk gevoel of welke overtuiging ergens onder zit. Ben je (bijvoorbeeld) boos omdat je broer je aanvliegt of ben je eigenlijk nog veel bozer omdat je je al heel lang onvoldoende gesteund voelt door je ouders?
zaterdag 3 december 2022 om 10:46
In gezinnen waar psychiatrische problematiek speelt, gaan de dingen natuurlijk niet normaal. Daar komen alle gezinsleden in de knel en de dynamiek is vaak ongezond. Omdat het psychiatrische zieke gezinslid geen normale verantwoordelijkheid kan nemen voor het gedrag, nemen de gezinsleden noodgedwongen een veel grotere verantwoordelijkheid op zich. Dat is uiteindelijk voor de gezonde gezinsleden ook heel ongezond. Van jou als gezond kind is waarschijnlijk veel te veel verwacht. Tegelijkertijd is het ook de realiteit dat de problematiek van je broer misschien zodanig is dat er weinig verantwoordelijk en gezond gedrag van hem verwacht kan worden. Dat je je van hem distantieert, vind ik dan gezond. Maar eigenlijk gaat deze vraag niet over het contact met je broer maar over het contact met je moeder. Je voelt je door haar niet gezien. Hebben jullie wel eens met elkaar gepraat over wat de ziekte van je broer voor jullie gezinsleven heeft betekend? Is je vader er ook nog? Hoe is je relatie met hem? Doe je wel eens dingen alleen met je moeder, met je ouders, zonder je broer? Ik denk dat je je niet zo druk moet maken over de boosheid van je broer. Laat het gaan. Je wil hem toch niet zien. Maar het zou wel goed zijn om eens met je moeder/ouders te praten over hoe het voor jou is om deel uit te maken van dit gezin. Dat is natuurlijk voor je moeder/ouders een moeilijk gesprek omdat zij gedaan hebben wat ze dachten dat goed was. Ze konden er ook niet zomaar onderuit. Maar van jou zijn dingen verwacht omdat je broer het niet kon. Dat is in de situatie wel te begrijpen maar voor jou ongezond. Ik snap dat dat je dwars zit.
Misschien vind je hier herkenning: https://www.naastencentraal.nl/voor-wie ... t/#docbody
Misschien vind je hier herkenning: https://www.naastencentraal.nl/voor-wie ... t/#docbody
dushi wijzigde dit bericht op 03-12-2022 10:47
Reden: Verduidelijkt
Reden: Verduidelijkt
1.37% gewijzigd
zaterdag 3 december 2022 om 18:07
Ontkent jouw moeder nog steeds dat jouw broer een psychiatrische patiënt is?
En verwacht zij dat jij voor hem zorgt als zij er niet meer is?
Ik denk dat een goede relatie met jouw broer (of met haar) niet mogelijk is als ze allebei de werkelijkheid ontkennen.
En verwacht zij dat jij voor hem zorgt als zij er niet meer is?
Ik denk dat een goede relatie met jouw broer (of met haar) niet mogelijk is als ze allebei de werkelijkheid ontkennen.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
zaterdag 3 december 2022 om 18:11
zaterdag 3 december 2022 om 18:15
Ik denk dat je jouw moeder niet kanveranderen.
Je mag wel consequent zijn:
Je wilt jouw broer niet zien, dus als jouw ouders jou willen zien, moeten ze jouw broer thuis laten.
Anders mogen ze niet binnen komen.
Heel misschien gaat jouw moeder nog eens nadenken wat er gebeuren moet voor als zij er niet meer is.
Misschien gaat ze dan op zoek naar professionele hulp voor jouw broer.
Je mag wel consequent zijn:
Je wilt jouw broer niet zien, dus als jouw ouders jou willen zien, moeten ze jouw broer thuis laten.
Anders mogen ze niet binnen komen.
Heel misschien gaat jouw moeder nog eens nadenken wat er gebeuren moet voor als zij er niet meer is.
Misschien gaat ze dan op zoek naar professionele hulp voor jouw broer.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
zaterdag 3 december 2022 om 21:24
Ze erkent wel dat hij nu ziek is hoor, maar dat is pas sinds het uit de hand gelopen is. Nu is hij ineens ‘al die tijd’ misschien al ziek maar zodra ik over dingen van vroeger begin waar ik zelf bij betrokken was ligt het aan mij. Ze weet niet wat ze met hem aan moet en hij zelf vind dat hij niets mankeert.
Mijn moeder vindt dat ik voor hem moet zorgen later maar ze begint hier niet meer over tegen mij na flinke ruzies en een gesprek met een professional.
Ik vind dat zo lastig te begrijpen, niet meer kunnen veranderen.
Mijn moeder vindt dat ik voor hem moet zorgen later maar ze begint hier niet meer over tegen mij na flinke ruzies en een gesprek met een professional.
Ik vind dat zo lastig te begrijpen, niet meer kunnen veranderen.
zaterdag 3 december 2022 om 21:34
Voel met je mee, het is ook verdrietig dat jij niet gezien wordt en er steeds over je grenzen is/wordt gegaan.
Misschien is het nu tijd om rust hierin voor jezelf te vinden, door middel van hulp van buitenaf. Een praktijkondersteuner of wie weet een psycholoog.
Eerst voor jezelf zorgen en dan voor een ander is hier in mijn ogen wel van toepassing.
Zelf denk ik niet dat je moeder gaat veranderen, hier een soort zelfde situatie en de modus die zij hebben, in dit geval ook moeder en broer die zal ik nooit begrijpen.
Sterkte, het is geen fijne situatie
Misschien is het nu tijd om rust hierin voor jezelf te vinden, door middel van hulp van buitenaf. Een praktijkondersteuner of wie weet een psycholoog.
Eerst voor jezelf zorgen en dan voor een ander is hier in mijn ogen wel van toepassing.
Zelf denk ik niet dat je moeder gaat veranderen, hier een soort zelfde situatie en de modus die zij hebben, in dit geval ook moeder en broer die zal ik nooit begrijpen.
Sterkte, het is geen fijne situatie
zaterdag 3 december 2022 om 21:55
Goed dat je dat inzicht snel hebt. Je kunt andere mensen niet verantwoordelijk maken om voor jou als boodschapper te fungeren. Ik denk dat zeker ouders -soms tegen beter weten in- hopen dat hun kinderen met elkaar overweg kunnen blijven gaan. Als jij zelf moeder bent, zal je dat vast begrijpen.
zondag 4 december 2022 om 14:03
Wat een rare opmerking. TO wil geen contact meer omdat ze uit het niets fysiek aangevallen wordt, maar dat moet je dan wel face to face zeggen
lijkt mij veel veiliger, een berichtje appen.
zondag 4 december 2022 om 15:00
Hoe meer je vertelt, hoe meer ik denk dat het belangrijk is om te beseffen dat jij niet in een doorsnee gezin bent opgegroeid. In je OP vroeg je om reacties van ‘moeders’ maar moeders met ‘doorsnee’ kinderen snappen van jouw en jouw moeders situatie waarschijnlijk nog veel minder dan jijzelf. Het is verdrietig om te beseffen dat het waarschijnlijk nooit ‘normaal’ gaat worden bij jullie omdat je broer nou eenmaal niet gezond is. Je schrijft dat je moeder al iets realistischer over de situatie is gaan denken, dat ze in ieder geval nu ziet dat je broer niet in orde is en zich slecht gedraagt tegenover jou. Wie weet komt daar nog wel eens wat meer ruimte? Het is voor je moeder een heel taai acceptatieproces waarschijnlijk, om echt te aanvaarden dat je broer anders is dan andere kinderen dan andere mensen. Jij kunt dat niet afdwingen. Zij mag jou ook niet verantwoordelijk maken voor dingen waar jij niks aan kan doen en waar jij onder hebt geleden. Maar kennelijk doet ze dat toch, omdat ze haar kop in het zand steekt. Ik zou daarom echt steun zoeken bij andere mensen, liefst lotgenoten. Omdat die jou zullen bevestigen en steunen in je worsteling om je in dit gezin op een gezonde manier overeind te houden. Misschien kun je via naastencentraal een lotgenotengroep vinden. De herkenning en erkenning zal je waarschijnlijk heel goed doen, hoe verdrietig ook.
zondag 4 december 2022 om 16:06
Je moeder en je broer zijn verstrikt met elkaar. Dat noemen ze een symbiotische band. Dit houden beide personen in stand.Opsekop schreef: ↑03-12-2022 21:24
Ze erkent wel dat hij nu ziek is hoor, maar dat is pas sinds het uit de hand gelopen is. Nu is hij ineens ‘al die tijd’ misschien al ziek maar zodra ik over dingen van vroeger begin waar ik zelf bij betrokken was ligt het aan mij. Ze weet niet wat ze met hem aan moet en hij zelf vind dat hij niets mankeert.
Mijn moeder vindt dat ik voor hem moet zorgen later maar ze begint hier niet meer over tegen mij na flinke ruzies en een gesprek met een professional.
Ik vind dat zo lastig te begrijpen, niet meer kunnen veranderen.
Het zal ergens voor dienen en wellicht hebben ze het zelf niet door. Zoiets is ooit ontstaan en verder gegroeid. Ze weten misschien niet beter. Moeder neemt de volwassen zoon nog steeds in bescherming en heeft em nooit los gelaten. Normaal gesproken laat een ouder het kind in vertrouwen los opdat het kind zijn/haar eigen leven kan leiden. Jouw moeder blijkbaar niet en de zoon laaft zich hierin.
Je zou je kunnen verdiepen in familieopstellingen. Jouw plek in het gezin en de plek van jouw broer en jouw ouders en jullie gehele familiesysteem. Ook de generaties daarvoor, jouw voorouders zijn een blauwdruk. Het is een veld waardoor jij op een bepaalde manier bent opgevoed, bepaalde programmering hebt meegekregen en de kindwonden die hierdoor bij jou zijn ontstaan.
Je kunt sessies doen met een coach die gespecialiseerd is in familieopstellingen.
Hierdoor ga je de familiebanden van het gezin beter begrijpen. Je positie als gezislid innemen en hopelijk (kind)wonden helen. Familiebanden en het systeem zijn ook onbewust en energetisch.
Soms speelt er trauma mee bij de ouders of een bepaald familiegeheim. Moeilijk om dit zelf te ontrafelen.
Soms valt niet te begrijpen wat er in jouw ouders leeft en in welke patronen zij onbewust in verstrikt zijn geraakt.
Wel enorm vervelend dat je hierdoor last ondervindt en dat het hierdoor niet lukt om duidelijke grenzen te stellen naar je familie voor jouw eigen ruimte.
zondag 4 december 2022 om 17:39
Een kind dat psychiatrisch zwaar ziek is wordt niet per definitie volwassen zoals ieder ander kind. Zeker als er sprake is van psychoses en ontbrekend ziekte-inzicht, draagt die persoon zijn verantwoordelijkheid niet. Hoe zou dat ook kunnen, als je buiten de werkelijkheid leeft? Het is logisch dat de ontwikkeling dan anders verloopt en dat de ouders een andere verhouding hebben tot dat kind. Dat is helemaal niet gezond, inderdaad. Maar ook niet makkelijk te vermijden! Het is belangrijk voor TO om te beseffen dat haar moeder niet makkelijk gezond KAN functioneren omdat er een heel ongezond beroep op haar wordt gedaan (en waarschijnlijk is dit al heel lang zo) en het goed te begrijpen is dat ze haar kwetsbare (!!!) kind niet gemakkelijk kan loslaten en wil beschermen. Dat doet ze duidelijk niet op een goede, evenwichtige manier. Dat TO lijdt onder de opstelling van haar moeder is overduidelijk en heel verdrietig maar je kan niet zomaar doen alsof dat heel makkelijk anders had gekund.fruityjuice schreef: ↑04-12-2022 16:06Je moeder en je broer zijn verstrikt met elkaar. Dat noemen ze een symbiotische band. Dit houden beide personen in stand.
Het zal ergens voor dienen en wellicht hebben ze het zelf niet door. Zoiets is ooit ontstaan en verder gegroeid. Ze weten misschien niet beter. Moeder neemt de volwassen zoon nog steeds in bescherming en heeft em nooit los gelaten. Normaal gesproken laat een ouder het kind in vertrouwen los opdat het kind zijn/haar eigen leven kan leiden. Jouw moeder blijkbaar niet en de zoon laaft zich hierin.
(…)
Wel enorm vervelend dat je hierdoor last ondervindt en dat het hierdoor niet lukt om duidelijke grenzen te stellen naar je familie voor jouw eigen ruimte.
Op de site van Naastencentraal Staat bijvoorbeeld: “Wij zijn er voor naasten, dus directbetrokkenen, van mensen met psychische of psychiatrische problemen. Ook voor naasten die als gevolg van hun betrokkendheid op hun beurt weer psychische problemen hebben ontwikkeld. Het is namelijk helemaal niet gemakkelijk om dichtbij iemand met psychische problemen te staan. Het vraagt vooral emotioneel veel van je. Soms meer dan je te bieden hebt, en dan kun je flink onderuit gaan. Hoe krabbel je dan weer op? Hoe vind je je balans en hoe hou je die in stand?”
Het is makkelijk gezegd dat die moeder dat anders had en zou moeten doen. Maar wees maar blij dat je niet in haar schoenen staat Fruityjuice. Want dan is wat je nu heel makkelijk opschrijft ineens hartverscheurend pijnlijk.
dinsdag 6 december 2022 om 07:27
Iedereen kan veranderen, maar het is uiteindelijk een kwestie van willen.
Je ouders zijn in een andere tijd opgegroeid dan je zelf bent. Hun basis, opvoeding en wat ze verder mee hebben gekregen zal anders hebben gelegen dan dat het bij jezelf ligt. De meeste mensen hebben wel dingen waarvan ze denken, als ik later zelf kinderen heb dan ga ik dit en dat zeker anders doen. Dat idee zullen je ouders dus hoogstwaarschijnlijk ook hebben gehad. In hun beleving zullen ze alles met de beste bedoelingen hebben gedaan.
Nu zijn wij er, de volgende generatie. Het patroon van eerder herhaalt zich weer, maar daarbij ook niet te vergeten dat we nu in een compleet andere tijd leven, we veel meer informatie tot ons kunnen nemen en daardoor zelf ook makkelijker tot nieuwe inzichten kunnen komen.
Mijn moeder walst ook altijd compleet over mijn grenzen heen - exact zoals in jouw verhaal. Hoewel, inmiddels bewaak ik die dus. Ik ben me gaan realiseren en accepteren dat ze zelf toch niet zal veranderen - geen onwil vanuit haar, maar puur gebrek aan inzicht, andere kijk op dingen, dommigheid, net hoe je het noemen wilt. En als iemand zelf geen probleem ziet in bepaald gedrag, zal deze persoon de wil ook niet hebben om dat gedrag te veranderen.
Mij helpt het enorm om haar in mijn hoofd te zien als een drammende stampvoetende kleuter die het allemaal niet snapt - pick your battles - weet wat je deelt - weinig ruimte laten voor discussie. Op vragen over contact met mijn broer (ook verbroken) antwoord ik steevast: daar heb ik geen behoefte aan, mijn leven is een stuk rustiger nu en ik ben blij dat ik niet in jouw schoenen sta, ik kan er tenminste makkelijk afstand van nemen
Met kerst bijv nodig ik haar en haar man expliciet bij hun namen uit bij ons thuis en zet erbij dat als het niet uit komt het ook geen probleem is - standaard komt er dan een riedel terug dat ze gaat proberen het met 'de rest' (wie dat ook moge zijn, als ik de schuldige maar ben
) rond te krijgen - waarop ik stuur 'ik hoor het wel' - paar dagen later een heel bericht over al het verzette werk door mij, maar het is gelukt - reactie van mij is dan: gezellig.Het is heel erg wennen, doodvermoeiend en ze gaat het -zeker in het begin- niet leuk vinden, maar op de lange termijn werkt het wel. Als je zelf geen grenzen stelt blijft dit gedrag alleen maar door gaan en voor je gevoel helaas steeds erger worden.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
