Geen felicitatie van FWB voor mijn verjaardag

Gefeliciteerd! Leuk dat hij wat heeft laten horen. Toch zou ik wel goed nadenken of dit is wat je wilt met hem. Vaak loopt dit toch uit in teleurstellingen en verdriet. Zo heb ik 6 jaar verspilt en dat is echt zonde. Hoe oud zijn jullie?

Gooischevrouw schreef: ↑

19-09-2022 17:23

Hahaha! Ik zou niet durven.

Update: ik heb wat gehoord! Indd gewoon druk met werk en hij wilde even goed de tijd nemen om mij te feliciteren. Dus voor niks anders gedacht

Ik ga nu lekker hapje eten met de meiden.

Nogmaals bedankt allemaal, heerlijk dit forum als je even een schop onder je kont moet hebben

Zie je wel !
En gefeliciteerd !
Maar wat wil je verder met hem, want ik lees tussen de regels door dat je wel een 'echte' relatie wilt. Want, stel, hij komt een andere leuke meid tegen en begint iets met haar. Hoe zou je dat vinden ?

Ik heb dat als man ook wel eens gehad, een vrouw waar ik erg leuk mee kon (ja ook sex) en ik veronderstelde dat ze mijn vriendin was, maar ze vond het wel heel leuk samen, maar wilde geen 'setje', oftewel ze zag mij als een fwb. Dus heb die vrouw toen gedumpt.

Even goed de tijd nemen om je te feliciteren? Wat heeft hij gedaan dan, een liedje geschreven?

Gefeliciteerd met je verjaardag!

Als ‘cadeautje’ geef ik je mijn ervaring. Dat je niet dezelfde fout maakt als ik. Want het is alsof ik het verhaal van mij en mijn ex lees. Ook hij kon/durfde/wilde zich niet binden en ik hield mezelf voor dat ik dat ook niet wilde. Nee joh, dit was veel beter, zo had ik ook de vrijheid. En al die labels die mensen plakken, wij hebben dat niet nodig. Maar ondertussen deed het me iedere keer pijn als hij me wel mee nam om iets af te leveren bij zijn ouders en we daar de hele avond bleven, en de volgende dag in een van onze ‘goede gesprekken’ weer zei dat een relatie er echt niet in zat.

Even hadden we wel een relatie, maar dat ging met zijn bindingsangst niet. Dus nam ik weer genoegen met iets wat heel erg op een relatie leek, maar vooral niet zo genoemd mocht worden, en elke keer als het iets te veel op een relatie leek (en ik onbewust toch hoop kreeg) hij weer een stap terug deed. Om vervolgens op de afstand van mij weer te reageren met de leukste dates, lekkerste seks en liefste woorden. Geen beloftes natuurlijk, maar wel woorden waaruit bleek dat hij heel veel om me gaf.

Het was geen slechte man, echt niet. Hij kon niet anders en gaf heus om me. Maar het was een hele slechte net-niet-relatie voor mij. De hele tijd dat afwachten, dat stiekeme hopen en jezelf vertellen dat je niet mag/moet hopen (je bent immers officieel niks samen). Ik vond het slopend.

Toen het op mijn 30ste na 4 jaar eindelijk écht over was, was ik niet eens echt verdrietig meer over het verlies van hem. Maar wel van de plek die hij veel te lang heeft ingenomen. Ik had een kinderwens en dit waren 4 vruchtbare jaren die ik nooit meer terug kreeg. En dat had ik van te voren kunnen weten.

Op mijn 32ste ontmoette ik mijn man en ondanks veel en hard proberen, is die kinderwens nooit vervuld geworden. Een reden zou kunnen zijn dat ik pas op mijn 34ste begon met proberen, we zullen het nooit weten. Daar kan ik nu goed mee leven, maar het is een groot thema in mijn leven en mijn stokpaardje hier: als je een kinderwens hebt, verdoe je vruchtbare jaren dan niet aan een partner die geen toekomst heeft. Je wil niet die ene zijn die er wel wat eerder bij had moeten zijn, en bij wie het niet meer kan.

Ook had ik mijn huidige man best 4 jaar eerder willen ontmoeten. Met hem is mijn leven namelijk echt veeelll leuker. Niet alleen wanneer het hem goed uitkomt, maar gewoon altijd. Gun jezelf zo’n partner en hou zijn kruk niet bezet.

beetjebl schreef: ↑

19-09-2022 21:22

Gefeliciteerd met je verjaardag!

Als ‘cadeautje’ geef ik je mijn ervaring. Dat je niet dezelfde fout maakt als ik. Want het is alsof ik het verhaal van mij en mijn ex lees. Ook hij kon/durfde/wilde zich niet binden en ik hield mezelf voor dat ik dat ook niet wilde. Nee joh, dit was veel beter, zo had ik ook de vrijheid. En al die labels die mensen plakken, wij hebben dat niet nodig. Maar ondertussen deed het me iedere keer pijn als hij me wel mee nam om iets af te leveren bij zijn ouders en we daar de hele avond bleven, en de volgende dag in een van onze ‘goede gesprekken’ weer zei dat een relatie er echt niet in zat.

Even hadden we wel een relatie, maar dat ging met zijn bindingsangst niet. Dus nam ik weer genoegen met iets wat heel erg op een relatie leek, maar vooral niet zo genoemd mocht worden, en elke keer als het iets te veel op een relatie leek (en ik onbewust toch hoop kreeg) hij weer een stap terug deed. Om vervolgens op de afstand van mij weer te reageren met de leukste dates, lekkerste seks en liefste woorden. Geen beloftes natuurlijk, maar wel woorden waaruit bleek dat hij heel veel om me gaf.

Het was geen slechte man, echt niet. Hij kon niet anders en gaf heus om me. Maar het was een hele slechte net-niet-relatie voor mij. De hele tijd dat afwachten, dat stiekeme hopen en jezelf vertellen dat je niet mag/moet hopen (je bent immers officieel niks samen). Ik vond het slopend.

Toen het op mijn 30ste na 4 jaar eindelijk écht over was, was ik niet eens echt verdrietig meer over het verlies van hem. Maar wel van de plek die hij veel te lang heeft ingenomen. Ik had een kinderwens en dit waren 4 vruchtbare jaren die ik nooit meer terug kreeg. En dat had ik van te voren kunnen weten.

Op mijn 32ste ontmoette ik mijn man en ondanks veel en hard proberen, is die kinderwens nooit vervuld geworden. Een reden zou kunnen zijn dat ik pas op mijn 34ste begon met proberen, we zullen het nooit weten. Daar kan ik nu goed mee leven, maar het is een groot thema in mijn leven en mijn stokpaardje hier: als je een kinderwens hebt, verdoe je vruchtbare jaren dan niet aan een partner die geen toekomst heeft. Je wil niet die ene zijn die er wel wat eerder bij had moeten zijn, en bij wie het niet meer kan.

Ook had ik mijn huidige man best 4 jaar eerder willen ontmoeten. Met hem is mijn leven namelijk echt veeelll leuker. Niet alleen wanneer het hem goed uitkomt, maar gewoon altijd. Gun jezelf zo’n partner en hou zijn kruk niet bezet.

Heftig om te lezen zo'n persoonlijk verhaal maar je bent niet de enige. Mannen hebben wat dat betreft letterlijk en figuurlijk meer 'speelruimte'. Als vrouw met een kinderwens zou ik dat zeker laten meewegen.

Gooischevrouw schreef: ↑

19-09-2022 15:43

haha je hebt gelijk! Mijn “ben je niet iets vergeten” is een beetje passief agressief

Bedankt allemaal voor de lieve felicitaties

Een beetje?

Ik zou op zo'n bericht terug sturen: Oh ja, de sigaretten. Die ga ik nu even halen.
En je weet wat die uitspraak inhoudt?

Uusi_Aloisus schreef: ↑

20-09-2022 00:09

Een beetje?

Ik zou op zo'n bericht terug sturen: Oh ja, de sigaretten. Die ga ik nu even halen.
En je weet wat die uitspraak inhoudt?

Wow jij bent zo stoer, holy shit.