Relaties
alle pijlers
Grip kwijt op dochter (15)
donderdag 6 juni 2024 om 15:17
Beste forummers,
Ik heb een nieuwe nick aangemaakt, schaam me erg voor de situatie waar ik in zit. Ik heb geen grip meer op mijn dochter (15) en ben bang om haar te verliezen aan mijn ex. We hebben co-ouderschap, maar ik voel dat ze van me wegdrijft. Ze neemt mij de scheiding kwalijk en snapt niet waarom ik mijn ex eruit heb gegooid (hij ging vreemd, ik heb te lang mijn ogen gesloten). Dochter wil haar oude leventje terug. Snap ik, ik zou ook niets liever willen. Maar het is zoals het is. Haar verdriet en boosheid doen me pijn. Voor mij is de scheiding beter, maar zij is ongelukkig en ik zie haar afglijden. Ze heeft al therapie, maar komt vaak de afspraken niet na. Spijbelt, drinkt, rookt, en het ergste: ze vertrekt naar ex als wij ruzie hebben en dreigt om bij hem te gaan wonen. Wat dan? Ik moet er niet aan denken om haar kwijt te raken. Ex woont bij zijn nieuwe liefde en haar kids. Het is daar de zoete inval. Dochter geniet van die sfeer. Ik ben alleen en kan geen echt gezinsleven bieden met gezelligheid en alle dagen feest. Wat als ze straks daar wil wonen?
En nog iets. Dochter heeft sinds een paar maanden een vriendje (19). Ze is erg verliefd, maar mijn gevoel over hem is dubbel. Ik weet het niet goed, soms denk ik dat het aan mij ligt, maar ik kan mijn gevoel niet negeren. Hij heeft erg veel geld voor zijn leeftijd, koopt dure cadeaus voor dochter, is vaag over hoe hij het geld verdient. Dochter is kwetsbaar, ik wil haar beschermen maar hoe? Bij mijn ex mag haar vriendje altijd blijven slapen dus ik heb ook toestemming gegeven. Het wringt wel. Ik voel me niet meer thuis in mijn eigen huis. Laatst lag de jongen opeens in ons bad, ook nog te roken (had deur niet op slot gedaan). Ik heb me snel omgedraaid en later gezegd dat hij niet mag roken in huis. Daarna kreeg ik meteen bonje met dochter. Het is ook haar huis, zegt ze, en anders gaat ze wel bij haar vader wonen, die doet niet moeilijk. Ik weet het even niet. Mijn kind heeft het zwaar, maar ik wil haar niet verliezen aan mijn ex.
Wat zouden jullie doen? Veel dank voor het lezen.
Ik heb een nieuwe nick aangemaakt, schaam me erg voor de situatie waar ik in zit. Ik heb geen grip meer op mijn dochter (15) en ben bang om haar te verliezen aan mijn ex. We hebben co-ouderschap, maar ik voel dat ze van me wegdrijft. Ze neemt mij de scheiding kwalijk en snapt niet waarom ik mijn ex eruit heb gegooid (hij ging vreemd, ik heb te lang mijn ogen gesloten). Dochter wil haar oude leventje terug. Snap ik, ik zou ook niets liever willen. Maar het is zoals het is. Haar verdriet en boosheid doen me pijn. Voor mij is de scheiding beter, maar zij is ongelukkig en ik zie haar afglijden. Ze heeft al therapie, maar komt vaak de afspraken niet na. Spijbelt, drinkt, rookt, en het ergste: ze vertrekt naar ex als wij ruzie hebben en dreigt om bij hem te gaan wonen. Wat dan? Ik moet er niet aan denken om haar kwijt te raken. Ex woont bij zijn nieuwe liefde en haar kids. Het is daar de zoete inval. Dochter geniet van die sfeer. Ik ben alleen en kan geen echt gezinsleven bieden met gezelligheid en alle dagen feest. Wat als ze straks daar wil wonen?
En nog iets. Dochter heeft sinds een paar maanden een vriendje (19). Ze is erg verliefd, maar mijn gevoel over hem is dubbel. Ik weet het niet goed, soms denk ik dat het aan mij ligt, maar ik kan mijn gevoel niet negeren. Hij heeft erg veel geld voor zijn leeftijd, koopt dure cadeaus voor dochter, is vaag over hoe hij het geld verdient. Dochter is kwetsbaar, ik wil haar beschermen maar hoe? Bij mijn ex mag haar vriendje altijd blijven slapen dus ik heb ook toestemming gegeven. Het wringt wel. Ik voel me niet meer thuis in mijn eigen huis. Laatst lag de jongen opeens in ons bad, ook nog te roken (had deur niet op slot gedaan). Ik heb me snel omgedraaid en later gezegd dat hij niet mag roken in huis. Daarna kreeg ik meteen bonje met dochter. Het is ook haar huis, zegt ze, en anders gaat ze wel bij haar vader wonen, die doet niet moeilijk. Ik weet het even niet. Mijn kind heeft het zwaar, maar ik wil haar niet verliezen aan mijn ex.
Wat zouden jullie doen? Veel dank voor het lezen.
donderdag 6 juni 2024 om 20:10
Ik vind het vooral puberaal klinken eigenlijk. Het vreemdgaan heeft toch niks te maken met de vader-dochterrelatie?
donderdag 6 juni 2024 om 20:11
Je raakt haar niet kwijt want jij houdt de energetische touwtjes vast en bent er altijd voor haar. Toch?
Ze is nu even recalcitrant en ondervindt dat ze wegkomt met haar gedrag omdat haar vader alles door de vingers ziet. Maar er bestaat echt wel een kans dat ze gaat inzien dat men grenzen voor haar maakt uit liefde. En zich houdt aan die grenzen uit liefde. En dat "alles mogen" ook gezien/gevoeld kan worden als onverschilligheid en misschien helemaal niet zoveel met liefde te maken heeft.
Ze heeft een vrij gezonde basis gekregen namelijk, daar mag je best een beetje op vertrouwen.
Ze is nu even recalcitrant en ondervindt dat ze wegkomt met haar gedrag omdat haar vader alles door de vingers ziet. Maar er bestaat echt wel een kans dat ze gaat inzien dat men grenzen voor haar maakt uit liefde. En zich houdt aan die grenzen uit liefde. En dat "alles mogen" ook gezien/gevoeld kan worden als onverschilligheid en misschien helemaal niet zoveel met liefde te maken heeft.
Ze heeft een vrij gezonde basis gekregen namelijk, daar mag je best een beetje op vertrouwen.
.
donderdag 6 juni 2024 om 20:11
O, dit komt binnen. Zo had ik het zelf nog niet bekeken. Wat bijzonder dat het bij jou zo is gegaan. En wat goed dat je dat hebt aangedurfd. Ik ga nadenken. Mijn dochter is nu boos, eerst moet ze afkoelen. Maar dankjewel!sprankelend schreef: ↑06-06-2024 19:31Niks om je voor te schamen, een scheiding is een bumpy road. En kennelijk heb je heel scherp je vinger aan de pols.
Weet je dochter dat je ex vreemdging? Hoe wrang het ook is dat je dochter daardoor haar oude leven kwijt is geraakt, ik vind het ook heel mooi dat je je dochter voorleeft dat er gedrag is dat je niet accepteert. Zij kijkt naar jou om te zien hoe je je als volwassen vrouw gedraagt binnen een relatie. Prima en liefdevol voorbeeld dat je het liever in je eentje doet met minder luxe dan dat je ten koste van jezelf blijft in een situatie waarin je niet gerespecteerd wordt. Met vijftien jaar zou ik dat gesprek wel aan durven gaan denk ik (zeg ik nu maar dat heb ik zelf met heel veel schade en schande moeten leren, dus makkelijker gezegd dan gedaan)
Mijn kinderen hebben ergens aan het begin van de puberteit een poosje op deze manier (anders ga ik wel daar wonen) getest waar mijn grens lag. Na daar eerst een poosje omheen te hebben gepraat heb ik ze uiteindelijk aan tafel gezet en gezegd dat ik het prima vond als ze weg zouden gaan maar dat de spelregels simpel waren: je mag één keer weg, je mag één keer terug en je mag het er alleen over hebben als je een serieus gesprek wil hebben, niet als dreigement want het verdriet en de paniek die ik erdoor voel is veel te groot om het random op tafel te gooien. Dat ze op zo'n groot onderwerp opeens als gelijkwaardige gesprekspartner aan tafel zaten en het feit dat ik mijn kwetsbaarheid blootgaf zorgde voor een hele snelle exit van het dreigement. Voor kinderen geeft een scherpe grens naast iets om tegenaan te schoppen óók een geborgenheid, het is niet alleen maar een risico dat je neemt.
donderdag 6 juni 2024 om 20:13
Zou het kunnen dat ze juist rebelleert bij jou omdat ze weet dat ze op jou kan bouwen? Ik zou duidelijke grenzen stellen, liefst samen met jouw ex. Maar als dat niet gaat en ze wil vaker bij jouw ex zijn nu, dan zou ik dat maar even laten gaan. Geef haar maar de kans om jou te missen zou ik denken.
Op die leeftijd werkt verbieden vooral averechts is mijn ervaring.
Op die leeftijd werkt verbieden vooral averechts is mijn ervaring.
donderdag 6 juni 2024 om 20:17
Ja, je gaat helemaal opnieuw beginnen. Ook als je dochter bij jou blijft trouwens. Je moet dat oude leventje echt loslaten. Je leven is veranderd, en dat moet je gaan accepteren.
Ik vond dat zelf overigens heel erg bevrijdend na mijn scheiding (ik heb geen kinderen). Ik begon opnieuw, ik startte mijn eigen leven!
marianneke wijzigde dit bericht op 06-06-2024 20:19
13.16% gewijzigd
Coffee is never my cup of tea
donderdag 6 juni 2024 om 20:19
Ik kan me voorstellen dat die kans niet heel optimistisch klinkt voor to, want die kans geldt ook de andere kant op.Rooss4.0 schreef: ↑06-06-2024 20:11Maar er bestaat echt wel een kans dat ze gaat inzien dat men grenzen voor haar maakt uit liefde. En zich houdt aan die grenzen uit liefde. En dat "alles mogen" ook gezien/gevoeld kan worden als onverschilligheid en misschien helemaal niet zoveel met liefde te maken heeft.
Dochter heeft het geweldig bij haar vader, waarom dan nog naar moeder gaan?
Het is niet zo makkelijk als sommige het hier doen voorkomen. Zeker niet als de scheiding nog zo vers is.
donderdag 6 juni 2024 om 20:20
Precies dit.sprankelend schreef: ↑06-06-2024 19:31Niks om je voor te schamen, een scheiding is een bumpy road. En kennelijk heb je heel scherp je vinger aan de pols.
Weet je dochter dat je ex vreemdging? Hoe wrang het ook is dat je dochter daardoor haar oude leven kwijt is geraakt, ik vind het ook heel mooi dat je je dochter voorleeft dat er gedrag is dat je niet accepteert. Zij kijkt naar jou om te zien hoe je je als volwassen vrouw gedraagt binnen een relatie. Prima en liefdevol voorbeeld dat je het liever in je eentje doet met minder luxe dan dat je ten koste van jezelf blijft in een situatie waarin je niet gerespecteerd wordt. Met vijftien jaar zou ik dat gesprek wel aan durven gaan denk ik (zeg ik nu maar dat heb ik zelf met heel veel schade en schande moeten leren, dus makkelijker gezegd dan gedaan)
Mijn kinderen hebben ergens aan het begin van de puberteit een poosje op deze manier (anders ga ik wel daar wonen) getest waar mijn grens lag. Na daar eerst een poosje omheen te hebben gepraat heb ik ze uiteindelijk aan tafel gezet en gezegd dat ik het prima vond als ze weg zouden gaan maar dat de spelregels simpel waren: je mag één keer weg, je mag één keer terug en je mag het er alleen over hebben als je een serieus gesprek wil hebben, niet als dreigement want het verdriet en de paniek die ik erdoor voel is veel te groot om het random op tafel te gooien. Dat ze op zo'n groot onderwerp opeens als gelijkwaardige gesprekspartner aan tafel zaten en het feit dat ik mijn kwetsbaarheid blootgaf zorgde voor een hele snelle exit van het dreigement. Voor kinderen geeft een scherpe grens naast iets om tegenaan te schoppen óók een geborgenheid, het is niet alleen maar een risico dat je neemt.
Mijn toen puberdochter, dreigde ook naar haar vader te gaan.
"prima schat, regel jij het doen we het samen of regel ik het. Je hebt een kans om te gaan, dan blijf je minstens een heel jaar, en dan kun je misschien bij mij terugkomen. Ik maak geen grap, ik ben bloedserieus, ik sta niet te popelen, maar aan dreigementen doe ik niet. Aan jou de keuze "
Ze is niet bij haar vader gaan wonen ( hij en ik hebben een zeer slecht contact, en hij liet veel toe in die heftige tijd, was de toffe begripvolle papa en ik zat nachten wakker want mijn kind was op straat. Ook wist ik dat hij haar nooit in huis zou nemen, want dan zou hij de sores hebben en dat ging hij niet doen, stoken wel dat deed hij wel)
We zijn nu een aantal jaar verder, en het is de meest fantastische dochter die ik me wensen kan, was zij altijd, alleen haar gedrag was een aantal jaar vreselijk.
Maar als zij wel haar koffers had gepakt en hij haar toch in huis had genomen, zou me dat pijn gedaan hebben, maar ik had haar wel laten gaan.
Kijk maar eens hoe niet beroerd je het bij mij hebt, ook al denk je in je puberhoofd van wel.
En ja er was ook sprake van drugs en verkeerde vrienden en foute jongens. Ik heb heel wat angsten uitgestaan. Meer angst dan dat ze naar haar vader zou zijn gegaan.
Sterkte dit is echt een rot tijd.
Wat ik geleerd heb, zij heeft een goede basis, zij is een fijn persoon, mijn deur staat open, alleen haar hoofd werkte even niet mee.
Ik kon op een gegeven moment alleen maar denken " kom ajb vanavond ook weer veilig thuis" zover was het al.
Ook sprak ik af dat ze altijd bereikbaar moest zijn, en dat ze onder geen beding een wegloper zou worden.
Ook daarin wilde ik niet in angst zitten.
En daar heeft zij zich aan gehouden.
Op haar 17e trok ze bij, ze is inmiddels 20.
People sometimes ask, why do you always choose the hardest road. Who says there was an easier way?
donderdag 6 juni 2024 om 20:21
Het gaat toch om een puber? Natuurlijk gedraagt het meisje zich puberaal, ze heeft moeite met de scheiding en reageert dat op moeder af. En de scheiding komt door....
Dan vind ik er wel wat van dat vader in het belang van het kind deze rol nu inneemt, van relaxte leuke man en zo de relatie tussen zijn dochter en moeder dwars zit.
Hij zou het beste voor zijn kind moeten willen en dat is niet dat zij dit gedrag bij haar moeder laat zien.
Ik hoop voor to dat hij dat inziet.
donderdag 6 juni 2024 om 20:25
En precies dit is hetgeen mijn dochter nu aangeeft " ik wist dat jij de enige zou zijn die me nooit zou laten vallen, en juist jou heb ik zoveel pijn gedaan"Eve schreef: ↑06-06-2024 20:13Zou het kunnen dat ze juist rebelleert bij jou omdat ze weet dat ze op jou kan bouwen? Ik zou duidelijke grenzen stellen, liefst samen met jouw ex. Maar als dat niet gaat en ze wil vaker bij jouw ex zijn nu, dan zou ik dat maar even laten gaan. Geef haar maar de kans om jou te missen zou ik denken.
Op die leeftijd werkt verbieden vooral averechts is mijn ervaring.
Ik verwijt haar niks hoor, het is even haar pijn geweest toen ze zich realiseerde dat het niet oké was hoe zij gedaan heeft.
En dat besef was voor mij meer waard dan 1000 excuses. Ze heeft geleerd van die tijd, harde les, maar wel haar les.
People sometimes ask, why do you always choose the hardest road. Who says there was an easier way?
donderdag 6 juni 2024 om 20:28
Heftig wel.
Om te beginnen sterkte voor jou, het is niet niks om opnieuw te beginnen als alles wat vanzelfsprekend was is weggevallen.
Voor je dochter is ook haar hele leven op zijn kop gezet. Zij schopt nu tegen jou aan. Ze is totaal uit het lood, lijkt het: spijbelen, drinken. Een vriendje wat niet helemaal koosjer lijkt. En als klap op de vuurpijl twee ouders die anders zijn dan daarvoor. Wat zij nodig heeft is houvast. Jij hebt dat alleen in de hand van jouw eigen kant.
Als jullie altijd een sterke band hebben gehad, dan is dat niet ineens weg. Wel zal ze haar vertrouwen in jou terug moeten krijgen, om terug te kunnen vallen op de band die jullie hadden. Dat doe je door haar gevoelens serieus te nemen. Alles wat zij zegt, daar zit een behoefte achter. Je hoeft niet alles te accepteren wat ze zegt en doet. Je kan heel duidelijk zijn in wat je wel en niet accepteert in huis. Maar je kan in gesprek gaan met haar. Toon begrip voor haar behoeften.
Als ze de wens heeft om bij haar vader te gaan wonen, praat er met haar over. Niet op het moment dat ze een dreigement daarover maakt. Maar op een ander, rustig moment. Bespreek het daarna met haar vader. De vraag is nog, of dat ook werkelijk mogelijk is. Of haar vader dat wel ziet zitten. Of ze dat zelf eigenlijk wel echt wil. Misschien verandert de behoefte later wel weer.
Alles wat te maken heeft met pijn en verdriet van jou, moet je niet bij haar leggen, niet met haar bespreken. Zoek daar zelf hulp bij, praat erover met anderen. Laat haar weten dat dit niet was wat jullie gewild hebben toen jullie haar als kind kregen, maar dat het nu wel zo is. Dat ze altijd van jou op aan kan als ze jou nodig heeft. Zij heeft het vertrouwen weer nodig in jou en in de wereld om zich heen die totaal veranderd is. Wees duidelijk en probeer in verbinding te blijven door haar ruimte te geven en basisvertrouwen.
Om te beginnen sterkte voor jou, het is niet niks om opnieuw te beginnen als alles wat vanzelfsprekend was is weggevallen.
Voor je dochter is ook haar hele leven op zijn kop gezet. Zij schopt nu tegen jou aan. Ze is totaal uit het lood, lijkt het: spijbelen, drinken. Een vriendje wat niet helemaal koosjer lijkt. En als klap op de vuurpijl twee ouders die anders zijn dan daarvoor. Wat zij nodig heeft is houvast. Jij hebt dat alleen in de hand van jouw eigen kant.
Als jullie altijd een sterke band hebben gehad, dan is dat niet ineens weg. Wel zal ze haar vertrouwen in jou terug moeten krijgen, om terug te kunnen vallen op de band die jullie hadden. Dat doe je door haar gevoelens serieus te nemen. Alles wat zij zegt, daar zit een behoefte achter. Je hoeft niet alles te accepteren wat ze zegt en doet. Je kan heel duidelijk zijn in wat je wel en niet accepteert in huis. Maar je kan in gesprek gaan met haar. Toon begrip voor haar behoeften.
Als ze de wens heeft om bij haar vader te gaan wonen, praat er met haar over. Niet op het moment dat ze een dreigement daarover maakt. Maar op een ander, rustig moment. Bespreek het daarna met haar vader. De vraag is nog, of dat ook werkelijk mogelijk is. Of haar vader dat wel ziet zitten. Of ze dat zelf eigenlijk wel echt wil. Misschien verandert de behoefte later wel weer.
Alles wat te maken heeft met pijn en verdriet van jou, moet je niet bij haar leggen, niet met haar bespreken. Zoek daar zelf hulp bij, praat erover met anderen. Laat haar weten dat dit niet was wat jullie gewild hebben toen jullie haar als kind kregen, maar dat het nu wel zo is. Dat ze altijd van jou op aan kan als ze jou nodig heeft. Zij heeft het vertrouwen weer nodig in jou en in de wereld om zich heen die totaal veranderd is. Wees duidelijk en probeer in verbinding te blijven door haar ruimte te geven en basisvertrouwen.
.
donderdag 6 juni 2024 om 20:30
Maar dat vader de relatie tussen TO en kind in de weg zit lees je toch nergens? Jij vult dat in. Misschien zegt vader wel tegen dochter dat ze terug moet naar dr moeder.Surebaby schreef: ↑06-06-2024 20:21Het gaat toch om een puber? Natuurlijk gedraagt het meisje zich puberaal, ze heeft moeite met de scheiding en reageert dat op moeder af. En de scheiding komt door....
Dan vind ik er wel wat van dat vader in het belang van het kind deze rol nu inneemt, van relaxte leuke man en zo de relatie tussen zijn dochter en moeder dwars zit.
Hij zou het beste voor zijn kind moeten willen en dat is niet dat zij dit gedrag bij haar moeder laat zien.
Ik hoop voor to dat hij dat inziet.
donderdag 6 juni 2024 om 20:41
Probeer in ieder geval niet jouw gevoelens over de situatie bij jezelf te houden en niet bij haar neet te leggen. Ik lees in jouw posts heel veel dingen die helemaal niet van toepassing zijn op deze situatie maar wel schade aanrichten in de band met je dochter als die bij haar terecht komen.
Houden van is soms ook loslaten. Ze zet het nu in om haar zin te krijgen en ze is daar niet mee geholpen. Je zal alleen op je tenen gaan lopen en gespannen zijn die de band nog meer zal verstoren. Probeer met vader op 1 lijn te komen en daar desnoods hulp bij de vragen.
Ik zou het gesprek aangaan en uitleggen dat dat niet de manier is. Dat je de toekomst ook allemaal liever anders had gezien en dat je echt snapt dat het voor haar heel moelijk is. Maar dat roepen dat ze bij haar vader wil wonen niet een oplossing is voor deze situatie. Als ze echt besluit bij haar vader te willen wonen zou ik dat toelaten. Als jullie band sterkt was, zal dat niet veranderen en ook bij haar vader is de lol er na een tijdje af en gaat ze echt wel nadenken over het keven bij haar moeder. Ik zou uitleggen dat jouw deur altijd open staat en ze eenmalig terug mag komen als ze zich bedenkt maar dat je niet gaat meewerken aan een heen en weer bootje als het haar ergens even niet zint.
Houden van is soms ook loslaten. Ze zet het nu in om haar zin te krijgen en ze is daar niet mee geholpen. Je zal alleen op je tenen gaan lopen en gespannen zijn die de band nog meer zal verstoren. Probeer met vader op 1 lijn te komen en daar desnoods hulp bij de vragen.
Ik zou het gesprek aangaan en uitleggen dat dat niet de manier is. Dat je de toekomst ook allemaal liever anders had gezien en dat je echt snapt dat het voor haar heel moelijk is. Maar dat roepen dat ze bij haar vader wil wonen niet een oplossing is voor deze situatie. Als ze echt besluit bij haar vader te willen wonen zou ik dat toelaten. Als jullie band sterkt was, zal dat niet veranderen en ook bij haar vader is de lol er na een tijdje af en gaat ze echt wel nadenken over het keven bij haar moeder. Ik zou uitleggen dat jouw deur altijd open staat en ze eenmalig terug mag komen als ze zich bedenkt maar dat je niet gaat meewerken aan een heen en weer bootje als het haar ergens even niet zint.
donderdag 6 juni 2024 om 20:44
DubbelLadylola2022 schreef: ↑06-06-2024 20:20Precies dit.
Mijn toen puberdochter, dreigde ook naar haar vader te gaan.
"prima schat, regel jij het doen we het samen of regel ik het. Je hebt een kans om te gaan, dan blijf je minstens een heel jaar, en dan kun je misschien bij mij terugkomen. Ik maak geen grap, ik ben bloedserieus, ik sta niet te popelen, maar aan dreigementen doe ik niet. Aan jou de keuze "
Ze is niet bij haar vader gaan wonen ( hij en ik hebben een zeer slecht contact, en hij liet veel toe in die heftige tijd, was de toffe begripvolle papa en ik zat nachten wakker want mijn kind was op straat. Ook wist ik dat hij haar nooit in huis zou nemen, want dan zou hij de sores hebben en dat ging hij niet doen, stoken wel dat deed hij wel)
We zijn nu een aantal jaar verder, en het is de meest fantastische dochter die ik me wensen kan, was zij altijd, alleen haar gedrag was een aantal jaar vreselijk.
Maar als zij wel haar koffers had gepakt en hij haar toch in huis had genomen, zou me dat pijn gedaan hebben, maar ik had haar wel laten gaan.
Kijk maar eens hoe niet beroerd je het bij mij hebt, ook al denk je in je puberhoofd van wel.
En ja er was ook sprake van drugs en verkeerde vrienden en foute jongens. Ik heb heel wat angsten uitgestaan. Meer angst dan dat ze naar haar vader zou zijn gegaan.
Sterkte dit is echt een rot tijd.
Wat ik geleerd heb, zij heeft een goede basis, zij is een fijn persoon, mijn deur staat open, alleen haar hoofd werkte even niet mee.
Ik kon op een gegeven moment alleen maar denken " kom ajb vanavond ook weer veilig thuis" zover was het al.
Ook sprak ik af dat ze altijd bereikbaar moest zijn, en dat ze onder geen beding een wegloper zou worden.
Ook daarin wilde ik niet in angst zitten.
En daar heeft zij zich aan gehouden.
Op haar 17e trok ze bij, ze is inmiddels 20.
donderdag 6 juni 2024 om 22:13
Laten we maar beginnen bij: het is een fase.
Hier is het andersom gegaan. Kind werd zowel bij zowel vader als bij mij een drama. Was boos, machteloos, agressief en was niet meer te bereiken voor niemand.
Op de top is het fysiek uit de hand gelopen bij zijn vader en heeft op 14 jarige leeftijd daar de deur achter zich dichtgetrokken en bij mij komen wonen (met al zn boosheid en aggressie).
Vier jaar lang heb ik er alleen voorgestaan met een kind dat op alle vlakken uitviel, en een gefrustreerde ex die mij bleef verwijten dat het mijn schuld was.
Sinds een jaar gaat het beter met hem (heel veel hulpverlening) en begint hij voorzichtig de relatie met zijn vader te bouwen. Op zijn tijd en op zijn eigen manier, maar wel steeds met positieve ervaringen.
Mijn ervaring is dat een kind intrinsiek een band met beide ouders wil hebben. Maar dat deze leeftijd zo heftig is dat ze niet weten hoe, en dat alles op z’n kop staat. Ze moeten vooral boos zijn en schoppen tegen degenen die onvoorwaardelijk van ze houden.
Je raakt je kind echt niet kwijt. Laat haar uit liefde los en ze komt vanzelf weer bij je terug.
En ik denk dat dat sneller is dan je denkt, want ik kan me niet voorstellen dat zij zich geborgen gaat voelen in het huis waar je ex nu woont. Zij gaat daar niet vinden wat ze nodig heeft.
Hier is het andersom gegaan. Kind werd zowel bij zowel vader als bij mij een drama. Was boos, machteloos, agressief en was niet meer te bereiken voor niemand.
Op de top is het fysiek uit de hand gelopen bij zijn vader en heeft op 14 jarige leeftijd daar de deur achter zich dichtgetrokken en bij mij komen wonen (met al zn boosheid en aggressie).
Vier jaar lang heb ik er alleen voorgestaan met een kind dat op alle vlakken uitviel, en een gefrustreerde ex die mij bleef verwijten dat het mijn schuld was.
Sinds een jaar gaat het beter met hem (heel veel hulpverlening) en begint hij voorzichtig de relatie met zijn vader te bouwen. Op zijn tijd en op zijn eigen manier, maar wel steeds met positieve ervaringen.
Mijn ervaring is dat een kind intrinsiek een band met beide ouders wil hebben. Maar dat deze leeftijd zo heftig is dat ze niet weten hoe, en dat alles op z’n kop staat. Ze moeten vooral boos zijn en schoppen tegen degenen die onvoorwaardelijk van ze houden.
Je raakt je kind echt niet kwijt. Laat haar uit liefde los en ze komt vanzelf weer bij je terug.
En ik denk dat dat sneller is dan je denkt, want ik kan me niet voorstellen dat zij zich geborgen gaat voelen in het huis waar je ex nu woont. Zij gaat daar niet vinden wat ze nodig heeft.
donderdag 6 juni 2024 om 22:46
Het is vaak een kwestie van tijd voor kinderen zaken inzien. Ik zeg ook niet dat ze na 2 weken hardhollend terug naar moeder gaat omdat die grenzen aangeeft.Butterfly_fly schreef: ↑06-06-2024 20:19Ik kan me voorstellen dat die kans niet heel optimistisch klinkt voor to, want die kans geldt ook de andere kant op.
Dochter heeft het geweldig bij haar vader, waarom dan nog naar moeder gaan?
Het is niet zo makkelijk als sommige het hier doen voorkomen. Zeker niet als de scheiding nog zo vers is.
Als moeder mag je best een beetje vertrouwen hebben dat je je kinderen niet kwijtraakt, ook niet als ze ervoor kiezen niet meer bij jou te wonen.
.
vrijdag 7 juni 2024 om 06:39
Had ze bij vader mogen/willen wonen dan was ze al weg. Ze heeft je zwakke plek gevonden en gebruikt dat om te verkrijgen wat ze wil. Nogmaals, jouw huis, jouw regels, laat je niet doen.
En je leven is niet vernietigd maar veranderd. Het is niet altijd makkelijk maar tijd heelt en geeft raad. Vele mensen hebben in je schoenen gestaan, ik ook. Sterkte.
En je leven is niet vernietigd maar veranderd. Het is niet altijd makkelijk maar tijd heelt en geeft raad. Vele mensen hebben in je schoenen gestaan, ik ook. Sterkte.
vrijdag 7 juni 2024 om 07:13
Lieve Claire, ik ben het totaal (maar dan ook echt totaal) niet eens met mensen die zeggen dat je haar gewoon bij haar vader moet laten wonen. Jullie hebben co-ouderschap zeg je. Wat is nu de regeling? En kan je met hem praten over wat er speelt? Het zou uiteraard fijn zijn als jullie dit samen kunnen doen, hoewel dat vast moeilijk zal zijn.
Je dochter is getraumatiseerd door de scheiding, en dat is heel begrijpelijk. Ze zit slecht in haar vel en schopt tegen je aan, omdat jij het dichtst bij haar staat. Hou haar juist daar, dichtbij. Hoe moeilijk het ook is.
Je dochter is getraumatiseerd door de scheiding, en dat is heel begrijpelijk. Ze zit slecht in haar vel en schopt tegen je aan, omdat jij het dichtst bij haar staat. Hou haar juist daar, dichtbij. Hoe moeilijk het ook is.
vrijdag 7 juni 2024 om 07:59
vrijdag 7 juni 2024 om 08:38
Vader is er niet eens, schrijft to. Hij laat het bij nieuwe vriendin. Misschien moet je je niet zo focussen op wat ik schrijf en een beetje lezen wat to schrijft, het is haar topic.
vrijdag 7 juni 2024 om 08:38
Had zij het zo geweldig bij vader dan woonde zij daar al. Maar vader is zelden thuis en dan zal ze het met ‘plusmama’ moeten doen…Butterfly_fly schreef: ↑06-06-2024 20:19Ik kan me voorstellen dat die kans niet heel optimistisch klinkt voor to, want die kans geldt ook de andere kant op.
Dochter heeft het geweldig bij haar vader, waarom dan nog naar moeder gaan?
Het is niet zo makkelijk als sommige het hier doen voorkomen. Zeker niet als de scheiding nog zo vers is.
Nee, ik geloof het niet. Volgens mij zet dochter moeder gewoon onder druk om haar zin te mogen doen.
vrijdag 7 juni 2024 om 08:45
Dat is nogal een uitspraak. In mijn nabije omgeving 1 kind dat bij pa woont en andere kind bij ma. En dat is al jaren zo. Kind 1 komt nooit meer bij pa en wil geen contact en andere kind komt ongeveer 1x per week een uurtje of 2 bij moeder.
Kan me goed voorstellen dat to wil waken voor zo'n situatie.
vrijdag 7 juni 2024 om 08:51
Oh dus reageren op elkaar mag niet op een forum? Kom op zeg.
Maargoed, ik zal het hier bij laten. Er zijn veel wijze dingen gezegd door anderen. Ik hoop dat je er uit komt met je dochter TO!
bbubbels wijzigde dit bericht op 07-06-2024 08:52
Reden: Edit
Reden: Edit
15.92% gewijzigd
vrijdag 7 juni 2024 om 09:19
Zoals een echte puber betaamt. Ik kan mij voorstellen dat TO haar dochter best vaak haar zin geeft. Zij voelt zich logischerwijs heel schuldig over de scheiding en de gevolgen daarvan voor haar kind.Attraverso schreef: ↑07-06-2024 08:38Nee, ik geloof het niet. Volgens mij zet dochter moeder gewoon onder druk om haar zin te mogen doen.
TO, praat op volwassen wijze met je kind en luister ook eens echt naar je kind. Luisteren, zonder oordelen. Uiteraard begrens je haar ook. Jouw huis, jouw regels. Vertel haar ook dat ze je altijd mag bellen, ook al is het midden in de nacht, ook als ze iets ergs heeft gedaan. Vertel haar dat je haar komt halen als het nodig is, altijd.
vrijdag 7 juni 2024 om 09:51
En hiermee zet je haar steeds verder van je af. Ze is getraumatiseerd en zet zich erg tegen moeder af en is ook 15. Een moeilijke leeftijd waarbij je niet zomaar kan terugvallen op we hebben co-ouderschap daar moet jij het maar mee doen. Luisteren naar dochter wat wil zij nu echt en aangeven dat de deur altijd open staat, dat is de manier om haar niet te verliezen. En echt als de band sterk was, zal die ook sterk blijven en komt ze echt wel weer terug, maar wel.op haar tempo.Charlotta schreef: ↑07-06-2024 07:13Lieve Claire, ik ben het totaal (maar dan ook echt totaal) niet eens met mensen die zeggen dat je haar gewoon bij haar vader moet laten wonen. Jullie hebben co-ouderschap zeg je. Wat is nu de regeling? En kan je met hem praten over wat er speelt? Het zou uiteraard fijn zijn als jullie dit samen kunnen doen, hoewel dat vast moeilijk zal zijn.
Je dochter is getraumatiseerd door de scheiding, en dat is heel begrijpelijk. Ze zit slecht in haar vel en schopt tegen je aan, omdat jij het dichtst bij haar staat. Hou haar juist daar, dichtbij. Hoe moeilijk het ook is.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
