Relaties
alle pijlers
Grip kwijt op dochter (15)
donderdag 6 juni 2024 om 15:17
Beste forummers,
Ik heb een nieuwe nick aangemaakt, schaam me erg voor de situatie waar ik in zit. Ik heb geen grip meer op mijn dochter (15) en ben bang om haar te verliezen aan mijn ex. We hebben co-ouderschap, maar ik voel dat ze van me wegdrijft. Ze neemt mij de scheiding kwalijk en snapt niet waarom ik mijn ex eruit heb gegooid (hij ging vreemd, ik heb te lang mijn ogen gesloten). Dochter wil haar oude leventje terug. Snap ik, ik zou ook niets liever willen. Maar het is zoals het is. Haar verdriet en boosheid doen me pijn. Voor mij is de scheiding beter, maar zij is ongelukkig en ik zie haar afglijden. Ze heeft al therapie, maar komt vaak de afspraken niet na. Spijbelt, drinkt, rookt, en het ergste: ze vertrekt naar ex als wij ruzie hebben en dreigt om bij hem te gaan wonen. Wat dan? Ik moet er niet aan denken om haar kwijt te raken. Ex woont bij zijn nieuwe liefde en haar kids. Het is daar de zoete inval. Dochter geniet van die sfeer. Ik ben alleen en kan geen echt gezinsleven bieden met gezelligheid en alle dagen feest. Wat als ze straks daar wil wonen?
En nog iets. Dochter heeft sinds een paar maanden een vriendje (19). Ze is erg verliefd, maar mijn gevoel over hem is dubbel. Ik weet het niet goed, soms denk ik dat het aan mij ligt, maar ik kan mijn gevoel niet negeren. Hij heeft erg veel geld voor zijn leeftijd, koopt dure cadeaus voor dochter, is vaag over hoe hij het geld verdient. Dochter is kwetsbaar, ik wil haar beschermen maar hoe? Bij mijn ex mag haar vriendje altijd blijven slapen dus ik heb ook toestemming gegeven. Het wringt wel. Ik voel me niet meer thuis in mijn eigen huis. Laatst lag de jongen opeens in ons bad, ook nog te roken (had deur niet op slot gedaan). Ik heb me snel omgedraaid en later gezegd dat hij niet mag roken in huis. Daarna kreeg ik meteen bonje met dochter. Het is ook haar huis, zegt ze, en anders gaat ze wel bij haar vader wonen, die doet niet moeilijk. Ik weet het even niet. Mijn kind heeft het zwaar, maar ik wil haar niet verliezen aan mijn ex.
Wat zouden jullie doen? Veel dank voor het lezen.
Ik heb een nieuwe nick aangemaakt, schaam me erg voor de situatie waar ik in zit. Ik heb geen grip meer op mijn dochter (15) en ben bang om haar te verliezen aan mijn ex. We hebben co-ouderschap, maar ik voel dat ze van me wegdrijft. Ze neemt mij de scheiding kwalijk en snapt niet waarom ik mijn ex eruit heb gegooid (hij ging vreemd, ik heb te lang mijn ogen gesloten). Dochter wil haar oude leventje terug. Snap ik, ik zou ook niets liever willen. Maar het is zoals het is. Haar verdriet en boosheid doen me pijn. Voor mij is de scheiding beter, maar zij is ongelukkig en ik zie haar afglijden. Ze heeft al therapie, maar komt vaak de afspraken niet na. Spijbelt, drinkt, rookt, en het ergste: ze vertrekt naar ex als wij ruzie hebben en dreigt om bij hem te gaan wonen. Wat dan? Ik moet er niet aan denken om haar kwijt te raken. Ex woont bij zijn nieuwe liefde en haar kids. Het is daar de zoete inval. Dochter geniet van die sfeer. Ik ben alleen en kan geen echt gezinsleven bieden met gezelligheid en alle dagen feest. Wat als ze straks daar wil wonen?
En nog iets. Dochter heeft sinds een paar maanden een vriendje (19). Ze is erg verliefd, maar mijn gevoel over hem is dubbel. Ik weet het niet goed, soms denk ik dat het aan mij ligt, maar ik kan mijn gevoel niet negeren. Hij heeft erg veel geld voor zijn leeftijd, koopt dure cadeaus voor dochter, is vaag over hoe hij het geld verdient. Dochter is kwetsbaar, ik wil haar beschermen maar hoe? Bij mijn ex mag haar vriendje altijd blijven slapen dus ik heb ook toestemming gegeven. Het wringt wel. Ik voel me niet meer thuis in mijn eigen huis. Laatst lag de jongen opeens in ons bad, ook nog te roken (had deur niet op slot gedaan). Ik heb me snel omgedraaid en later gezegd dat hij niet mag roken in huis. Daarna kreeg ik meteen bonje met dochter. Het is ook haar huis, zegt ze, en anders gaat ze wel bij haar vader wonen, die doet niet moeilijk. Ik weet het even niet. Mijn kind heeft het zwaar, maar ik wil haar niet verliezen aan mijn ex.
Wat zouden jullie doen? Veel dank voor het lezen.
vrijdag 7 juni 2024 om 15:18
Behoorlijk vervelend dat ze op doubleren staat TO! Als dit de 2e keer is, dan lijkt het alsof het gymnasium in deze fase gewoon te hoor gegrepen is. Ik zou niet te bang zijn voor een andere school, soms kan het juist heel goed werken als een kind in een andere omgeving terecht komt. Ik zou wel snel gaan handelen als dit er echt aan zit te komen, het is tenslotte al juni... is er een leuke Havo/VWO school in de buurt waar ze terecht kan als het nodig mocht zijn?
En wat betreft de hele pubersituatie: opvoedondersteuning lijkt mij ook een goed idee, en gesprekken met je ex ook, eventueel met een mediator erbij als het samen niet gaat. Jullie zullen toch ergens op 1 lijn moeten komen over wat in deze fase goed is voor jullie dochter. Heb je enig idee hoe hij er over denkt?
En wat betreft de hele pubersituatie: opvoedondersteuning lijkt mij ook een goed idee, en gesprekken met je ex ook, eventueel met een mediator erbij als het samen niet gaat. Jullie zullen toch ergens op 1 lijn moeten komen over wat in deze fase goed is voor jullie dochter. Heb je enig idee hoe hij er over denkt?
vrijdag 7 juni 2024 om 16:52
Ja, hoewel haar vader wel veel van haar houdt, en ze is altijd gewend geweest dat hij zo is (geen regels, vrijheid blijheid). Sinds de scheiding heeft ze bij mij opeens het gevoel dat ze wordt begrensd, wat ook zo is, en altijd zo is geweest, maar bij papa is het veel relaxter. Hij is er zelf niet eens, en zijn vriendin is volgens mij allang blij dat ze niet nog een kind heeft om op te voeden, die heeft haar handen vol aan haar eigen kids/exen/werk.Nanouk schreef: ↑07-06-2024 12:07Ik zeg helemaal nergens prima ga maar naar papa ik zie je wel als je 18 bent. Sterker nog ik verwacht dat dochter zelf terug is voor ze 16 is. En het is echt niet zo makkelijk als dat het klinkt.
Als je mijn andere posts gelezen hebt geef ik aan het gesprek met vader aan te gaan om op 1 lijn te komen. Lukt dat niet en blijft dochter aangeven bij vader te willen wonen dan zou ik dat loslaten, sterker nog, dat heb ik zelf gedaan. Een kind heeft altijd 2 ouders en die zullen er altijd zijn en altijd blijven.
Mijn dochter heeft later ook therapie gehad en zowel de therapeut als mijn dochter hebben beiden aangegeven dat het grootste kado dat ik haar kon geven het loslaten en de deur altijd open laten staan was.
Het belangrijkste is om goed in gesprek te gaan en in gesprek te blijven. Dan komt ze echt wel op haar keuze terug en wil ze ook weer bij mama wonen niet kmdat mama dat wil, maar omdat ze zelf.die keuze gemaakt heeft. Ze zal nl.echt wel inzien dat een papa waarvan alles mag op de korte termijn natuurlijk geweldig is maar ze op de lange termijn alles missen.
Mijn dochter zegt nu, ik mocht alles, kreeg alles behalve liefde en dat is waar het om gaat.
Misschien gaat dochter ooit beseffen dat het een soort verwaarlozing is, maar nu vindt ze het heerlijk dat niemand haar ‘s morgens uit bed roept en op haar huiswerk let.
vrijdag 7 juni 2024 om 17:07
Ik ben in gesprek met school en de schoolpsycholoog. Ze weten wat er speelt/speelde en willen graag meedenken en helpen maar een kind dat niet wil….Butterfly_fly schreef: ↑07-06-2024 12:15Kun/durf je op school open kaart te spelen? School heeft een zorgplicht en alleen wijzen naar moeder is wel heel erg makkelijk (als het zo zwart wit is).
Mijn advies is om school in te lichten en via huisarts op zoek te gaan naar begeleiding voor je dochter.
Weet haar vader van de situatie op school? Wat was zijn reactie?
Ex weet via mij van de problemen op school. Het maakt weinig indruk op hem, hij had zelf ook een hekel aan school en heeft het toch ver geschopt, dus als dochter model wil worden is dat prima. Ik ben burgerlijk. (Gelukkig zijn we het wel eens dat ze moet proberen een diploma te halen maar ex gaat er geen ruzie om maken met dochter).
vrijdag 7 juni 2024 om 17:10
Dank je, wat lief. Ik hoop dat je gelijk krijgt (en dat deze tijd snel voorbij gaat).Lisa00 schreef: ↑07-06-2024 13:03Hallo TO,
ik vind het rot voor je deze situatie. Maar ik voelde toch de behoeft om te zeggen dat je niet zo bang hoeft te zijn dat jouw dochter jou gaat vervangen voor haar vader. Ook al is de sfeer in het andere gezin gezelliger, spannender etc..het kan jou niet vervangen. Jouw dochter wil dat waarschijnlijk ook niet. Het is misschien juist heel fijn dat ze bij jou meer een rustpunt heeft. Concentreer je op jouw relatie met je dochter, die is zo belangrijk. Wees niet onzeker dat ze jou niet meer nodig heeft. De behoefte van dochters aan de liefde van een moeder zit diep. Doe samen leuke dingen, blijf in verbinding. Komt goed;)
vrijdag 7 juni 2024 om 17:21
Ook een mooie post, dankjewel. Je hebt gelijk, ik weet het maar wat is het super moeilijk om die wijsheid op mezelf te betrekken. Ik vond het verlies/gemis van mijn ex minder pijnlijk dan wat ik nu voel met mijn kind. Dat ik haar had, maakte het verdriet om de scheiding minder heftig of zo. Toch nog een gezinsleven, toch nog geborgenheid, zoals het was. Ik ben gewoon zelf nog niet klaar om los te laten, merk ik.Rooss4.0 schreef: ↑07-06-2024 12:42Ik vrees dat je uiteindelijk toch echt te accepteren hebt dat dochter doet wat ze doet, ongeacht jouw ontzettend begrijpelijke angsten en goede bedoelingen. Een meisje van 15 laat zich niet zo heel veel meer vertellen en dwingen en al helemaal niet als de "sancties" die erop staan haar niet raken en ze een uitwijkmogelijkheid heeft. Haar wijzen op haar verantwoordelijkheden zal weinig uitmaken want al die kwabben zijn nog niet volgroeid.
In het ergste geval gaat ze dus van school, dat is jammer en daar zal de lpa zich wel een keer mee gaan bemoeien. In het ergste geval doet ze dan helemaal niets meer wat wij als ouders graag willen dat ze doen en liggen ze hele dagen op bed bij pa met vriend en een peuk en drank.
Hoe lang denk je precies dat dit leuk gaat zijn? Ze heeft naar mijn idee een stevige basis meegekregen en weet intrinsiek écht wel wat uiteindelijk de beste beslissing is. Maar voor nu heeft ze daar geen boodschap aan en er is niet zo heel veel dat jij daaraan kunt doen.
Ik vrees dat deze dame hard gaat vallen en zichzelf goed tegen gaat komen. En wellicht is jouw enige taak hierin dat je het ziet en dat je ergens het vertrouwen vandaan probeert te halen dat het goedkomt. Wat goedkomen dan ook in mag houden want dat weet je voor een ander nooit.
Ik ben er op een gegeven moment achter gekomen dat mijn énige taak is, onvoorwaardelijk van mijn kinderen houden. De rest is bijzaak.
Het is goedgekomen. Ze leven niet het leven dat ik graag voor ze had gewild maar ze leven wél het leven dat voor hen hoogst haalbaar is.
vrijdag 7 juni 2024 om 18:01
Is er op school niemand die een ingang bij haar heeft? Een docent of conciërge waarmee ze praat?Claire45 schreef: ↑07-06-2024 17:07Ik ben in gesprek met school en de schoolpsycholoog. Ze weten wat er speelt/speelde en willen graag meedenken en helpen maar een kind dat niet wil….
Ex weet via mij van de problemen op school. Het maakt weinig indruk op hem, hij had zelf ook een hekel aan school en heeft het toch ver geschopt, dus als dochter model wil worden is dat prima. Ik ben burgerlijk. (Gelukkig zijn we het wel eens dat ze moet proberen een diploma te halen maar ex gaat er geen ruzie om maken met dochter).
Lastig dat jij en ex er zo anders instaan. Dan voelt het helemaal als vechten tegen de bierkaai. Verschrikkelijk is dat!
Dat hem het gelukt is, is geen garantie dat dochter dat ook gaat lukken natuurlijk. Maar dat zal vader niet willen inzien. “Zolang hij maar geen ruzie hoeft te maken met dochter.”
Enige wat je kunt doen (denk ik) is het gesprek aangaan met dochter en als ze dan echt aangeeft naar vader te willen verhuizen, dan haar toch laten gaan. Verschrikkelijk moeilijk, maar als ze alleen maar ruzie maakt als ze bij jou is (los van wie ermee begint) is geen houdbare situatie.
Dus in die zin eens met sprankelend. Laat haar weten dat je altijd haar moeder blijft en er dus voor haar bent!
Sterkte to. Ik weet hoe moeilijk het is.
vrijdag 7 juni 2024 om 18:08
Deze post raakt me. Ik vind het niet makkelijk om me kwetsbaar te tonen naar mijn dochter. Ze kan er (op dit moment) niets mee. Als ik haar in vertrouwen neem krijgt ze main character-vibes van me of ze beschuldigt me ervan dat ik haar leven heb verpest. Ik hou me een beetje op de vlakte qua emoties, dat werkt beter.belgali schreef: ↑07-06-2024 10:07Ik lees een onzeker verdrietig kind dat in de huid van een opstandige puber zit. Ze roept dat ze weg wil, maar eigenlijk wil ze hetzelfde waarover jij ook diep vanbinnen nog verdrietig bent. Namelijk de rouw over het kerngezin dat weg is. Alles is nieuw en onzeker. Ze is zoekende en ik zou eerlijk toegeven dat jij ook nog zoekende bent.
Toon begrip dat je heus snapt dat het voor haar allemaal heel erg wennen is (want dat is het voor jou ook).
Geef aan dat je een concreet plan echt wel wil bespreken - eventueel met ex erbij - als dat is wat ze echt wil. Maar dat je ten alle tijden haar moeder zal blijven, waar ze altijd terecht kan als ze met iets zit.
Over het vreemdgaan van ex hebben we ook niet heel uitgebreid gesproken. Ze weet het, maar volgens haar heb ik het ernaar gemaakt (ze praat haar vader na natuurlijk), ik ben een burgertrut en moet niet zo moeilijk doen.
Algemene vraag: hoe hebben jullie het vreemdgaan/bedrog-stuk besproken met jullie kids? Is het heel belangrijk om te doen? Alleen de feiten of toch ook wat meer relatie-dingen en patronen? Ik heb het gevoel dat mijn dochter die info er niet bij kan hebben nu. Ze zal genoeg meegekregen hebben toen de bom barstte, hoor. Ik hoef haar echt niet uit te leggen dat papa meerdere scharrels had en altijd op zoek was naar meer-meer-meer spanning en aandacht, maar ik wil ook voorkomen dat ze zijn gedrag “normaal” gaat vinden, typisch mannengedrag .
vrijdag 7 juni 2024 om 18:12
vrijdag 7 juni 2024 om 18:24
Claire45 schreef: ↑07-06-2024 18:08Deze post raakt me. Ik vind het niet makkelijk om me kwetsbaar te tonen naar mijn dochter. Ze kan er (op dit moment) niets mee. Als ik haar in vertrouwen neem krijgt ze main character-vibes van me of ze beschuldigt me ervan dat ik haar leven heb verpest. Ik hou me een beetje op de vlakte qua emoties, dat werkt beter.
Over het vreemdgaan van ex hebben we ook niet heel uitgebreid gesproken. Ze weet het, maar volgens haar heb ik het ernaar gemaakt (ze praat haar vader na natuurlijk), ik ben een burgertrut en moet niet zo moeilijk doen.
Algemene vraag: hoe hebben jullie het vreemdgaan/bedrog-stuk besproken met jullie kids? Is het heel belangrijk om te doen? Alleen de feiten of toch ook wat meer relatie-dingen en patronen? Ik heb het gevoel dat mijn dochter die info er niet bij kan hebben nu. Ze zal genoeg meegekregen hebben toen de bom barstte, hoor. Ik hoef haar echt niet uit te leggen dat papa meerdere scharrels had en altijd op zoek was naar meer-meer-meer spanning en aandacht, maar ik wil ook voorkomen dat ze zijn gedrag “normaal” gaat vinden, typisch mannengedrag .
Wij hebben het vreemdgaan helemaal niet besproken met de kinderen. Toevallig hoorde ik net een podcast (help ik heb een puber) waarin door een expert ook werd afgeraden om dat te doen en als het niet anders kan, echt alleen de basics te bespreken. In jouw geval zou ik zeker niet meer details geven op dit moment. Een 15 jarige kan nog niet begrijpen hoe volwassen relaties in elkaar zetten en ze kan zeker geen empathie op opbrengen voor de ingewikkelde gevoelens die er bij komen krijgen. Dat geeft de reactie van jouw dochter eigenlijk ook al aan..
vrijdag 7 juni 2024 om 18:26
Dankjewel! Ik drink een glas witte wijn op het eind van deze vreselijke week, wel in m’n eentje maar beter iets dan niets.Butterfly_fly schreef: ↑07-06-2024 18:01Is er op school niemand die een ingang bij haar heeft? Een docent of conciërge waarmee ze praat?
Lastig dat jij en ex er zo anders instaan. Dan voelt het helemaal als vechten tegen de bierkaai. Verschrikkelijk is dat!
Dat hem het gelukt is, is geen garantie dat dochter dat ook gaat lukken natuurlijk. Maar dat zal vader niet willen inzien. “Zolang hij maar geen ruzie hoeft te maken met dochter.”
Enige wat je kunt doen (denk ik) is het gesprek aangaan met dochter en als ze dan echt aangeeft naar vader te willen verhuizen, dan haar toch laten gaan. Verschrikkelijk moeilijk, maar als ze alleen maar ruzie maakt als ze bij jou is (los van wie ermee begint) is geen houdbare situatie.
Dus in die zin eens met sprankelend. Laat haar weten dat je altijd haar moeder blijft en er dus voor haar bent!
Sterkte to. Ik weet hoe moeilijk het is.
Ik denk eigenlijk (door deze topic) dat het echt dreigementen zijn van dochter, ik heb erover nagedacht en nee, definitief vertrekken zal ze zo snel niet doen. Ik heb de financiële middelen, kan luxe bieden en dat vind ze heerlijk. Bij ex is het meer een zooitje ongeregeld, wat ze nu goed kan gebruiken (ook om mij op stang te jagen) maar einde van het liedje wil ze ‘s avonds in bad en sushi bestellen, dus ik zie haar niet zo snel verhuizen. Het is een beetje van 2 walletjes eten: bij mij de luxe, bij ex de vrijheid, en ze pakt wat haar op dat moment het beste uitkomt. Maar ik wil grip houden. Op dinsdag bij mij is op dinsdag bij mij. Zij strooit steeds met zand, ik raak het overzicht kwijt en voel me stuurloos.
vrijdag 7 juni 2024 om 18:38
Ik denk dat je er verstandig aan doet om jouw regels duidelijk voor jezelf te maken. Wat kan wel, wat kan niet. Daarna voorleggen aan je dochter en bespreken met haar. Ze zal bij jou de regels moeten volgen die bij jou gelden. Laat haar niet over je heen lopen vanuit schuldgevoel want daar help je haar niet mee. Daar leert ze alleen mee hoe ze manipulatief haar zaken kan regelen.
vrijdag 7 juni 2024 om 18:46
Dat is mijn gevoel ook, ja. En zeker nu met haar eerste vriendje/verliefdheid wil ik geen spelbreker zijn. (hoewel ik dus dubbele gevoelens heb over het vriendje, die wel heel glad en wereldwijs is. Dochter is naast hem echt zo’n bakvis. Hoop maar dat mijn gevoel ernaast zit.)Charlotta schreef: ↑07-06-2024 18:24Wij hebben het vreemdgaan helemaal niet besproken met de kinderen. Toevallig hoorde ik net een podcast (help ik heb een puber) waarin door een expert ook werd afgeraden om dat te doen en als het niet anders kan, echt alleen de basics te bespreken. In jouw geval zou ik zeker niet meer details geven op dit moment. Een 15 jarige kan nog niet begrijpen hoe volwassen relaties in elkaar zetten en ze kan zeker geen empathie op opbrengen voor de ingewikkelde gevoelens die er bij komen krijgen. Dat geeft de reactie van jouw dochter eigenlijk ook al aan..
vrijdag 7 juni 2024 om 18:53
Vader is hierin ook niet helpend en heeft totaal geen respect voor jou dat ziet jouw dochter ook.Claire45 schreef: ↑07-06-2024 18:08Deze post raakt me. Ik vind het niet makkelijk om me kwetsbaar te tonen naar mijn dochter. Ze kan er (op dit moment) niets mee. Als ik haar in vertrouwen neem krijgt ze main character-vibes van me of ze beschuldigt me ervan dat ik haar leven heb verpest. Ik hou me een beetje op de vlakte qua emoties, dat werkt beter.
Over het vreemdgaan van ex hebben we ook niet heel uitgebreid gesproken. Ze weet het, maar volgens haar heb ik het ernaar gemaakt (ze praat haar vader na natuurlijk), ik ben een burgertrut en moet niet zo moeilijk doen.
Algemene vraag: hoe hebben jullie het vreemdgaan/bedrog-stuk besproken met jullie kids? Is het heel belangrijk om te doen? Alleen de feiten of toch ook wat meer relatie-dingen en patronen? Ik heb het gevoel dat mijn dochter die info er niet bij kan hebben nu. Ze zal genoeg meegekregen hebben toen de bom barstte, hoor. Ik hoef haar echt niet uit te leggen dat papa meerdere scharrels had en altijd op zoek was naar meer-meer-meer spanning en aandacht, maar ik wil ook voorkomen dat ze zijn gedrag “normaal” gaat vinden, typisch mannengedrag .
Ik begrijp die man niet hij is de oorzaak van alle ellende en werkt jou ondertussen nog steeds tegen en praat slecht over jou tegen jullie dochter.
vrijdag 7 juni 2024 om 20:43
Natuurlijk zaak zij dat ervaren, die van mijn was 17 toen ze dit ging beseffen.Claire45 schreef: ↑07-06-2024 16:52Ja, hoewel haar vader wel veel van haar houdt, en ze is altijd gewend geweest dat hij zo is (geen regels, vrijheid blijheid). Sinds de scheiding heeft ze bij mij opeens het gevoel dat ze wordt begrensd, wat ook zo is, en altijd zo is geweest, maar bij papa is het veel relaxter. Hij is er zelf niet eens, en zijn vriendin is volgens mij allang blij dat ze niet nog een kind heeft om op te voeden, die heeft haar handen vol aan haar eigen kids/exen/werk.
Misschien gaat dochter ooit beseffen dat het een soort verwaarlozing is, maar nu vindt ze het heerlijk dat niemand haar ‘s morgens uit bed roept en op haar huiswerk let.
Maar pas wel op het dik gedrukte stukje. Zorg dat jouw frustraties niet bij haar terecht komen. Want je hebt er niet bij een jouw oordelen zeggen niks over haar als moeder. Door haar af te vallen duw je je dichter in gaat armen.
Mijn dichter vind haar stiefmoeder vreselijk, niet betrokken en ze voelde feilloos aan dat zij de kinderen niet zo leuk vind en liever niet had. Dochter deelde dit met mij maar ohwee als ik hier later wat slechts over zei.
Dat was niet aan mijn en eerlijk.... dat had ze gelijk in. Je kent de nieuwe partner niet.
vrijdag 7 juni 2024 om 21:32
Hij praat niet slecht over mij tegen haar (dat ik weet tenminste) maar dit soort dingen heeft zij hem horen zeggen toen ze klein was (niet altijd in ruzies, soms ook gekscherend, beetje dollen). En dat gebruikt ze nu tegen mij. Hij ook, trouwens. (Grapjes hebben altijd een kern van waarheid…)Sjaantje37 schreef: ↑07-06-2024 18:53Vader is hierin ook niet helpend en heeft totaal geen respect voor jou dat ziet jouw dochter ook.
Ik begrijp die man niet hij is de oorzaak van alle ellende en werkt jou ondertussen nog steeds tegen en praat slecht over jou tegen jullie dochter.
vrijdag 7 juni 2024 om 21:39
Klopt, ik ken haar niet. Dochter vind haar wel oké. Wel weer veel gedoe tussen haar en ex, voorspelbaar drama, en daar is dochter wel klaar mee. Dat deelt ze idd met mij. Terwijl ik het echt niet wil weten. Ik ben bang dat hij overmorgen weer een ander heeft. Dus in die zin neem ik huidige liefde niet al te serieus. Ex komt altijd wel weer op z’n pootjes terecht, maar dochter…..Nanouk schreef: ↑07-06-2024 20:43Natuurlijk zaak zij dat ervaren, die van mijn was 17 toen ze dit ging beseffen.
Maar pas wel op het dik gedrukte stukje. Zorg dat jouw frustraties niet bij haar terecht komen. Want je hebt er niet bij een jouw oordelen zeggen niks over haar als moeder. Door haar af te vallen duw je je dichter in gaat armen.
Mijn dichter vind haar stiefmoeder vreselijk, niet betrokken en ze voelde feilloos aan dat zij de kinderen niet zo leuk vind en liever niet had. Dochter deelde dit met mij maar ohwee als ik hier later wat slechts over zei.
Dat was niet aan mijn en eerlijk.... dat had ze gelijk in. Je kent de nieuwe partner niet.
vrijdag 7 juni 2024 om 21:53
Je hebt veel adviezen gekregen over grenzen. Ik krijg de indruk dat je dit stuk niet helemaal helder hebt. Terwijl juist omdat je over je eigen (niet vastgestelde) grenzen heengaat, o.a. met dochter in veel zaken haar zin te geven, blijven jullie in een vicieuze cirkel zitten.
Ik proef ook enige manipulatie van jouw kant; dat stukje luxe dat jij te bieden hebt en waarin je ook dochter laat doen wat ze wil.
Ik hoop niet dat je mijn woorden verkeerd opvat, dat ik je veroordeel of zo, echt absoluut niet, want het is allemaal zo logisch, alleen al door het schuldgevoel waardoor je eigenlijk 'verblind' raakt voor andere zaken. Ik denk dat het geen kwaad kan om wat hulp hiermee te zoeken. Om alles helder te krijgen. En niet alles zo'n enorme warboel voor je lijkt. Er zijn al tips gegeven hier.
Ik proef ook enige manipulatie van jouw kant; dat stukje luxe dat jij te bieden hebt en waarin je ook dochter laat doen wat ze wil.
Ik hoop niet dat je mijn woorden verkeerd opvat, dat ik je veroordeel of zo, echt absoluut niet, want het is allemaal zo logisch, alleen al door het schuldgevoel waardoor je eigenlijk 'verblind' raakt voor andere zaken. Ik denk dat het geen kwaad kan om wat hulp hiermee te zoeken. Om alles helder te krijgen. En niet alles zo'n enorme warboel voor je lijkt. Er zijn al tips gegeven hier.
vrijdag 7 juni 2024 om 23:41
Hier nooit aan de orde geweest gelukkig. Maar mocht het ter sprak komen en zij lacht het een beetje weg, dan zou je haar eens kunnen graden hoe ze het zou vinden als haar vriendje in ieder stadje een ander schatje heeft. Dat zij niet speciaal genoeg is voor hem. Hoe zou dat voelen voor haar?Claire45 schreef: ↑07-06-2024 18:08Algemene vraag: hoe hebben jullie het vreemdgaan/bedrog-stuk besproken met jullie kids? Is het heel belangrijk om te doen? Alleen de feiten of toch ook wat meer relatie-dingen en patronen? Ik heb het gevoel dat mijn dochter die info er niet bij kan hebben nu. Ze zal genoeg meegekregen hebben toen de bom barstte, hoor. Ik hoef haar echt niet uit te leggen dat papa meerdere scharrels had en altijd op zoek was naar meer-meer-meer spanning en aandacht, maar ik wil ook voorkomen dat ze zijn gedrag “normaal” gaat vinden, typisch mannengedrag .
zaterdag 8 juni 2024 om 02:11
Claire45 schreef: ↑07-06-2024 18:08Deze post raakt me. Ik vind het niet makkelijk om me kwetsbaar te tonen naar mijn dochter. Ze kan er (op dit moment) niets mee. Als ik haar in vertrouwen neem krijgt ze main character-vibes van me of ze beschuldigt me ervan dat ik haar leven heb verpest. Ik hou me een beetje op de vlakte qua emoties, dat werkt beter.
Over het vreemdgaan van ex hebben we ook niet heel uitgebreid gesproken. Ze weet het, maar volgens haar heb ik het ernaar gemaakt (ze praat haar vader na natuurlijk), ik ben een burgertrut en moet niet zo moeilijk doen.
Mijn verhaal is een klein beetje anders maar toch ook weer niet zo. De vader van mijn kinderen ging niet vreemd maar heeft (weten we nu, toen niet) een forse persoonlijkheidsproblematiek. Die uiteindelijk uitmondde in fysiek geweld naar mij. Eén keer een dreiging, één keer daadwerkelijk uitgevoerd. Daarmee kwam er voor mij na jaren van ellende een vrij abrupt einde aan ons huwelijk (5 minuten daarna zette ik hem namelijk op straat). Dat is anders dan gerommel met andere vrouwen natuurlijk, maar ook iets dat je het liefst zo ver mogelijk weghoudt van je kinderen. Want op geen enkel moment in hun leven kunnen ze die kennis "erbij hebben".
Meer dan tien jaar lang heb ik geen verkeerd woord over hun vader gezegd en hem volledig de hand boven het hoofd gehouden. Al die jaren heeft hij me voor rotte vis uitgemaakt wanneer de kinderen daar waren. Later kwam daar een nieuwe vrouw bij die heerlijk zijn voorbeeld volgde.
Dan zou je zeggen (daar heb ik me in ieder geval lang aan vastgehouden) dat ik het het netjest gedaan heb door mijn kinderen voorop te stellen en al mijn verdriet, angst (na de scheiding volgden er nog vele dreigementen) en frustratie bij hen weg te houden. Maar na een jaar of twaalf in deze volledig verschillende werelden te hebben geleefd, waar mijn mooie woorden over hun vader niet klopten en zijn lelijke verhalen over mij kant noch wal raakten heeft mijn jongste zoon me uiteindelijk hartverscheurend huilend gevraagd of ik *alsjeblieft* ook een keer gewoon wilde zeggen dat zijn vader een klootzak is. Want dat bleef hij natuurlijk gewoon ook na onze scheiding en kinderen zijn niet gek, die hebben duizend keer meer dingen in de smiezen dan je verwacht.
Jouw dochter weet ook veel beter hoe de vork in de steel zit dan jij graag zou willen en dan je je bewust bent. En ik lees je het klein maken door het terug te brengen naar "grapjes". En ok, je geeft zelf al aan in ieder geintje zit een seintje. Maar vraag jezelf eens af, hoe liefdevol is het van een ouder wanneer die achter de rug van de ex partner hun kind opzadelt met "grapjes" over de andere ouder. Cringe as fuck hoor Ik mijn kinderen verzuchten. Want een kind heeft en houdt een loyaliteit naar beide ouders. En bij een rotopmerking van je vader over je moeder kan je nog boos worden als kind, maar bij een "grapje" sta je ook nog eens met lege handen. Want hahaha, wie kan er nou niet tegen een grapje?
Het is tenenkrommend infantiel om je eigen onverwerkte sores over je ex (en je eigen tekortkomingen) te dumpen bij je kind. Infantiel èn onverantwoord. En in die zin ben ik het ook zéker eens met de mensen die zeggen dat je je eigen shit bij jezelf moet houden en er niet je kinderen mee op moet zadelen. Maar er is een serieus verschil tussen je kind opzadelen met het gezuig en ge-jen van "grapjes" en je achter verwijten over burgertruttenschap verschuilen om maar geen enkele opvoedkundige rol te hoeven pakken en tegen je dochter zeggen "Luister, ik heb er ook heel erg veel verdriet van dat we geen gezin meer vormen met elkaar maar na drie-vier-vijf keer belazerd worden was niet alleen de rek er volledig uit, maar was ook al mijn hoop dat het ooit wèl stabiel en betrouwbaar zou worden op. En één, dat wil ik niet voor mezelf want ieder mens is meer waard dan dat. Maar twee, ik wilde ook absoluut niet dat jij op zou groeien met het idee dat je als vrouw niet alleen over je heen, maar zelfs over je heen en weer en nog een keer moet laten lopen zonder dat je ooit aan een man laat zien dat zijn gedrag consequenties heeft."
Niet alleen zou dat het trekken van de "anders ga ik wel daar wonen" kaart drastisch in kunnen perken, het zou ook wel eens een mooi assertief bodempje kunnen leggen richting dat veel te oude vriendje met zijn vage centen. Want ze kan zo boos en opstandig niet zijn of ze kijkt toch vanuit haar ooghoek naar jou voor een referentiekader over hoe je een volwassene kan/moet zijn.
En nogmaals, ik schrijf het misschien allemaal op alsof ik het altijd al wist, maar er zit echt een heleboel schade en schande in helaas (met fantastische hulp van professionals die er in onze specifieke situatie juist op aan hebben gestuurd om mijn kant van het verhaal juist wèl op tafel te leggen zodat hoe ik over hem spreek congruent is met de vader die zij zelf ervaren)
zaterdag 8 juni 2024 om 09:14
Kinderen stellen vragen. En daarop krijgen ze een eerlijk antwoord van mij.Charlotta schreef: ↑07-06-2024 18:24Wij hebben het vreemdgaan helemaal niet besproken met de kinderen. Toevallig hoorde ik net een podcast (help ik heb een puber) waarin door een expert ook werd afgeraden om dat te doen en als het niet anders kan, echt alleen de basics te bespreken. In jouw geval zou ik zeker niet meer details geven op dit moment. Een 15 jarige kan nog niet begrijpen hoe volwassen relaties in elkaar zetten en ze kan zeker geen empathie op opbrengen voor de ingewikkelde gevoelens die er bij komen krijgen. Dat geeft de reactie van jouw dochter eigenlijk ook al aan..
Mijn kind weet wel hoe de vork in de steel zat en ik zie niet in wat daar mis mee is.
Het antwoord op de vraag pas je aan aan de leeftijd. En beperk het antwoord door niet onnodig uit te weiden.
zaterdag 8 juni 2024 om 13:47
Ik last dit gisteren en het liet me niet los, wilde er toch even op reageren.Claire45 schreef: ↑07-06-2024 18:26Dankjewel! Ik drink een glas witte wijn op het eind van deze vreselijke week, wel in m’n eentje maar beter iets dan niets.
Ik denk eigenlijk (door deze topic) dat het echt dreigementen zijn van dochter, ik heb erover nagedacht en nee, definitief vertrekken zal ze zo snel niet doen. Ik heb de financiële middelen, kan luxe bieden en dat vind ze heerlijk. Bij ex is het meer een zooitje ongeregeld, wat ze nu goed kan gebruiken (ook om mij op stang te jagen) maar einde van het liedje wil ze ‘s avonds in bad en sushi bestellen, dus ik zie haar niet zo snel verhuizen. Het is een beetje van 2 walletjes eten: bij mij de luxe, bij ex de vrijheid, en ze pakt wat haar op dat moment het beste uitkomt. Maar ik wil grip houden. Op dinsdag bij mij is op dinsdag bij mij. Zij strooit steeds met zand, ik raak het overzicht kwijt en voel me stuurloos.
Onderaan de streep is geld niet belangrijk, luxe evenmin. Jullie moeten allebei stoppen de betere ouder te willen zijn. Ze heeft 2 ouders die allebei goed zijn op hun eigen manier. Geen van 2 is beter dan de ander ieder doet op hun eigen manier hun best. Als voorbeeld van het slapen van het vriendje. Als jullie daar geen afspraken over kunnen maken zal je moeten accepteren hoe het is. Jij vind het te vroeg en geeft af op je ex omdat hij hier zo makkelijk in is. Terwijl ik juist denk, goede zet zo zorg je dat dingen in huis gebeuren, heb je er nog een beetje invloed op. Een puber waarvan de ouders tegende relatie zijn wordt juist in de armen van de jongen gedreven. Deze strijd voelt ze en dat is schadelijk.
Je geeft enorm af op jouw ex maar het enige contact wat je hebt is via de app. Je bent boos en dat is logisch. Maar laat dat niet doorwerken.
Accepteer dat jullie allebei anders zijn en dat mag ex maar ook jij
zaterdag 8 juni 2024 om 17:45
100% eens met deze post. Je zit met je ex onbewust verwikkeld in een (wed)strijd, die draait om de winst: jullie dochter. Je hebt het in dat kader zelfs letterlijk over verliezen, alle opmerkingen dat je dochter je dochter blijft ten spijt. Temidden van zo'n conflict, zal een kind onbewust partij kiezen. Want dat is makkelijker dan "neutraal" blijven, want dat is bijna niet te doen. Je kan maar beter één ouder te vriend houden dan het risico te lopen dat je ze allebei niet meer te vriend hebt. En je hebt sowieso natuurlijk nog boosheid in zijn richting en vergelijkt daarnaast wat jullie jullie dochter afzonderlijk te bieden hebben. Het kan toch niet anders dan dat je dochter dat aanvoelt? En zoals ik al schreef, dan is het echt niet gek dat ze iemand boven de ander verkiest. En dikke kans dat dat degene is die het minst de strijd aan het voeren is. Of het minst "z'n best aan het doen is". Je dochter houdt je hiermee een spiegel voor. Aan jou de vraag of je bereid bent er in te kijken.Nanouk schreef: ↑08-06-2024 13:47Ik last dit gisteren en het liet me niet los, wilde er toch even op reageren.
Onderaan de streep is geld niet belangrijk, luxe evenmin. Jullie moeten allebei stoppen de betere ouder te willen zijn. Ze heeft 2 ouders die allebei goed zijn op hun eigen manier. Geen van 2 is beter dan de ander ieder doet op hun eigen manier hun best. Als voorbeeld van het slapen van het vriendje. Als jullie daar geen afspraken over kunnen maken zal je moeten accepteren hoe het is. Jij vind het te vroeg en geeft af op je ex omdat hij hier zo makkelijk in is. Terwijl ik juist denk, goede zet zo zorg je dat dingen in huis gebeuren, heb je er nog een beetje invloed op. Een puber waarvan de ouders tegende relatie zijn wordt juist in de armen van de jongen gedreven. Deze strijd voelt ze en dat is schadelijk.
Je geeft enorm af op jouw ex maar het enige contact wat je hebt is via de app. Je bent boos en dat is logisch. Maar laat dat niet doorwerken.
Accepteer dat jullie allebei anders zijn en dat mag ex maar ook jij
dinsdag 11 juni 2024 om 19:54
Ik snap wat je bedoelt maar manipulatief is wel sterk uitgedrukt. Ik ben het gewend om mijn dochter een bepaalde luxe te geven, niet dat ik er nu opeens mee ben begonnen om haar aan mijn kant te krijgen. Wel zorgt het schuldgevoel voor een soort innerlijke strijd, daar heb je gelijk in. Ik ben eerder geneigd om over mijn grenzen heen te gaan dan vroeger. Omdat ik haar gelukkig wil zien. Dat heeft niks met luxe/materiële zaken te maken maar eerder met haar vriendje bijvoorbeeld. Of met laat uitgaan. Mijn ex vindt alles best. Toen we nog samen waren vonden we meestal wel een compromis maar nu is dat veel lastiger. Ik ben als ouder onzeker in mijn eentje.Raver schreef: ↑07-06-2024 21:53Je hebt veel adviezen gekregen over grenzen. Ik krijg de indruk dat je dit stuk niet helemaal helder hebt. Terwijl juist omdat je over je eigen (niet vastgestelde) grenzen heengaat, o.a. met dochter in veel zaken haar zin te geven, blijven jullie in een vicieuze cirkel zitten.
Ik proef ook enige manipulatie van jouw kant; dat stukje luxe dat jij te bieden hebt en waarin je ook dochter laat doen wat ze wil.
Ik hoop niet dat je mijn woorden verkeerd opvat, dat ik je veroordeel of zo, echt absoluut niet, want het is allemaal zo logisch, alleen al door het schuldgevoel waardoor je eigenlijk 'verblind' raakt voor andere zaken. Ik denk dat het geen kwaad kan om wat hulp hiermee te zoeken. Om alles helder te krijgen. En niet alles zo'n enorme warboel voor je lijkt. Er zijn al tips gegeven hier.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
