Grip kwijt op dochter (15)

turquasi schreef: ↑

11-06-2024 20:15

Je denkt dat je de grip kwijt raakt maar het leest alsof het meevalt, voor haar leeftijd en haar situatie vindt ik het allemaal niet vreemd. Grip is misschien geen goed woord. Je wil een vangnet zijn toch, geen grijparm. Je huisregels zijn juist belangrijk. Niet roken in huis bijvoorbeeld is ook een goed signaal. Duidelijkheid over wanneer ze waar is is ook essentieel. Hanteer je huisregels omdat ze haar ook houvast bieden. Als ze dreigt ergens mee dan ga je gewoon wat anders doen en zeg je dat je best wil openstaan voor gesprekken over de regels maar jij je niet gek laat maken. Regels zijn er tenslotte voor ieders gezondheid en gemoedsrust.

sprankelend schreef: ↑

08-06-2024 02:11

Mijn verhaal is een klein beetje anders maar toch ook weer niet zo. De vader van mijn kinderen ging niet vreemd maar heeft (weten we nu, toen niet) een forse persoonlijkheidsproblematiek. Die uiteindelijk uitmondde in fysiek geweld naar mij. Eén keer een dreiging, één keer daadwerkelijk uitgevoerd. Daarmee kwam er voor mij na jaren van ellende een vrij abrupt einde aan ons huwelijk (5 minuten daarna zette ik hem namelijk op straat). Dat is anders dan gerommel met andere vrouwen natuurlijk, maar ook iets dat je het liefst zo ver mogelijk weghoudt van je kinderen. Want op geen enkel moment in hun leven kunnen ze die kennis "erbij hebben".

Meer dan tien jaar lang heb ik geen verkeerd woord over hun vader gezegd en hem volledig de hand boven het hoofd gehouden. Al die jaren heeft hij me voor rotte vis uitgemaakt wanneer de kinderen daar waren. Later kwam daar een nieuwe vrouw bij die heerlijk zijn voorbeeld volgde.

Dan zou je zeggen (daar heb ik me in ieder geval lang aan vastgehouden) dat ik het het netjest gedaan heb door mijn kinderen voorop te stellen en al mijn verdriet, angst (na de scheiding volgden er nog vele dreigementen) en frustratie bij hen weg te houden. Maar na een jaar of twaalf in deze volledig verschillende werelden te hebben geleefd, waar mijn mooie woorden over hun vader niet klopten en zijn lelijke verhalen over mij kant noch wal raakten heeft mijn jongste zoon me uiteindelijk hartverscheurend huilend gevraagd of ik *alsjeblieft* ook een keer gewoon wilde zeggen dat zijn vader een klootzak is. Want dat bleef hij natuurlijk gewoon ook na onze scheiding en kinderen zijn niet gek, die hebben duizend keer meer dingen in de smiezen dan je verwacht.

Jouw dochter weet ook veel beter hoe de vork in de steel zit dan jij graag zou willen en dan je je bewust bent. En ik lees je het klein maken door het terug te brengen naar "grapjes". En ok, je geeft zelf al aan in ieder geintje zit een seintje. Maar vraag jezelf eens af, hoe liefdevol is het van een ouder wanneer die achter de rug van de ex partner hun kind opzadelt met "grapjes" over de andere ouder. Cringe as fuck hoor Ik mijn kinderen verzuchten. Want een kind heeft en houdt een loyaliteit naar beide ouders. En bij een rotopmerking van je vader over je moeder kan je nog boos worden als kind, maar bij een "grapje" sta je ook nog eens met lege handen. Want hahaha, wie kan er nou niet tegen een grapje?

Het is tenenkrommend infantiel om je eigen onverwerkte sores over je ex (en je eigen tekortkomingen) te dumpen bij je kind. Infantiel èn onverantwoord. En in die zin ben ik het ook zéker eens met de mensen die zeggen dat je je eigen shit bij jezelf moet houden en er niet je kinderen mee op moet zadelen. Maar er is een serieus verschil tussen je kind opzadelen met het gezuig en ge-jen van "grapjes" en je achter verwijten over burgertruttenschap verschuilen om maar geen enkele opvoedkundige rol te hoeven pakken en tegen je dochter zeggen "Luister, ik heb er ook heel erg veel verdriet van dat we geen gezin meer vormen met elkaar maar na drie-vier-vijf keer belazerd worden was niet alleen de rek er volledig uit, maar was ook al mijn hoop dat het ooit wèl stabiel en betrouwbaar zou worden op. En één, dat wil ik niet voor mezelf want ieder mens is meer waard dan dat. Maar twee, ik wilde ook absoluut niet dat jij op zou groeien met het idee dat je als vrouw niet alleen over je heen, maar zelfs over je heen en weer en nog een keer moet laten lopen zonder dat je ooit aan een man laat zien dat zijn gedrag consequenties heeft."

Niet alleen zou dat het trekken van de "anders ga ik wel daar wonen" kaart drastisch in kunnen perken, het zou ook wel eens een mooi assertief bodempje kunnen leggen richting dat veel te oude vriendje met zijn vage centen. Want ze kan zo boos en opstandig niet zijn of ze kijkt toch vanuit haar ooghoek naar jou voor een referentiekader over hoe je een volwassene kan/moet zijn.

En nogmaals, ik schrijf het misschien allemaal op alsof ik het altijd al wist, maar er zit echt een heleboel schade en schande in helaas (met fantastische hulp van professionals die er in onze specifieke situatie juist op aan hebben gestuurd om mijn kant van het verhaal juist wèl op tafel te leggen zodat hoe ik over hem spreek congruent is met de vader die zij zelf ervaren)

Nanouk schreef: ↑

08-06-2024 13:47

Ik last dit gisteren en het liet me niet los, wilde er toch even op reageren.
Onderaan de streep is geld niet belangrijk, luxe evenmin. Jullie moeten allebei stoppen de betere ouder te willen zijn. Ze heeft 2 ouders die allebei goed zijn op hun eigen manier. Geen van 2 is beter dan de ander ieder doet op hun eigen manier hun best. Als voorbeeld van het slapen van het vriendje. Als jullie daar geen afspraken over kunnen maken zal je moeten accepteren hoe het is. Jij vind het te vroeg en geeft af op je ex omdat hij hier zo makkelijk in is. Terwijl ik juist denk, goede zet zo zorg je dat dingen in huis gebeuren, heb je er nog een beetje invloed op. Een puber waarvan de ouders tegende relatie zijn wordt juist in de armen van de jongen gedreven. Deze strijd voelt ze en dat is schadelijk.
Je geeft enorm af op jouw ex maar het enige contact wat je hebt is via de app. Je bent boos en dat is logisch. Maar laat dat niet doorwerken.
Accepteer dat jullie allebei anders zijn en dat mag ex maar ook jij

La_Galette schreef: ↑

13-06-2024 00:34

Ze is boos en verdrietig. Geef haar de ruimte om dat te verwerken, op haar manier. Ben er voor haar, en wees trouw aan jezelf en je eigen normen en waarden.

Het grootste kado wat ik mezelf in die tijd heb kunnen doen is mijn ex vergeven. Stoppen met boos zijn, en me richten op mijn eigen geluk. Hij is al jouw woede en verdriet niet waard. Steek die energie in jezelf en het bieden van een stabiele plek voor je dochter. Er komt echt een moment dat ze vrede krijgt met de situatie.

meisje85 schreef: ↑

13-06-2024 02:53

Hier zit echt de crux. Je schrijft ook dat je dochter niet wil inzien wat je ex je heeft aangedaan. Maar waarom zou ze dat moeten inzien? Het is haar vader, zij houdt van hem, ze is zijn kind. Ze kiest niet de kant van je ex omdát ze niet wil inzien wat hij heeft gedaan. Je kijkt met de bril van het bedrog naar haar. Zijn vreemdgaan is iets tussen jullie en heeft jou pijn gedaan, maar daarvoor hoeft je dochter je geen erkenning te geven. Iets meer van de hoed en de rand weten, is echt iets anders dan dat. Leg jouw pijn en waar jij behoefte aan hebt, niet bij haar neer. Ik denk dat je dochter zich heel anders zal gedragen op het moment dat jij je emoties meer hebt verwerkt. Ze is nu, ik schreef het al eerder, onderdeel van een conflict. Dat is hoogst ingewikkeld voor haar.

Flipflop schreef: ↑

13-06-2024 09:03

Ik begrijp niet wat er zo erg is aan hoogzittende emoties en daar uiting aan geven.

En je hoeft het haar ook niet persé te vertellen. Je kunt alleen iets vertellen als er naar gevraagd wordt. Niets meer, niet minder.

Een kind van die leeftijd kun je niet meer met een slap en onwaar verhaal het bos insturen. Als ze vragen heeft: beantwoord ze. En hou het bij de feiten.

Ik heb ook mijn kind verteld dat hij mij bedroog, nadat ze daar vragen over had. Waarom niet? Het is toch zoals het is? Ik ga daar niet ingewikkeld over doen.

Dahlia74 schreef: ↑

13-06-2024 10:58

Heb je eigenlijk zelf een therapeut?

Nanouk schreef: ↑

13-06-2024 12:36

Het is natuurlijk aan jezelf hoe je hier mee omgaat. Maar weet wel dat het grote gevolgen kan hebben voor jullie dochter, maar ook voor de band tussen jullie.
Ik veroordeel je niet, nogmaals ik snap heel goed dat je boos en verdrietig bent. Maar wat je nu kapot aan het maken bent us straks lastigste, of niet meer te herstellen.

Timetraveler schreef: ↑

13-06-2024 12:42

Het kan ook best zijn dat je dochter haarfijn aanvoelt dat er bij jou allemaal emoties (logisch!) onder de oppervlakte borrelen, en dat ze zich daaraan wil onttrekken, wat ook heel normaal is voor een 15-jarige. Het idee dat een ouder kwetsbaar en gekwetst is, dat die kwetsbare gedachten/gevoelens/emoties door de ouder geuit kunnen worden naar het kind en dat je daar dan als kind misschien ook nog "iets mee moet", dat komt allemaal heel (te?) dichtbij en is ook (te?) veel voor een puber.