Grip kwijt op dochter (15)

Claire45 donderdag 6 juni 2024 om 15:17

Beste forummers,
Ik heb een nieuwe nick aangemaakt, schaam me erg voor de situatie waar ik in zit. Ik heb geen grip meer op mijn dochter (15) en ben bang om haar te verliezen aan mijn ex. We hebben co-ouderschap, maar ik voel dat ze van me wegdrijft. Ze neemt mij de scheiding kwalijk en snapt niet waarom ik mijn ex eruit heb gegooid (hij ging vreemd, ik heb te lang mijn ogen gesloten). Dochter wil haar oude leventje terug. Snap ik, ik zou ook niets liever willen. Maar het is zoals het is. Haar verdriet en boosheid doen me pijn. Voor mij is de scheiding beter, maar zij is ongelukkig en ik zie haar afglijden. Ze heeft al therapie, maar komt vaak de afspraken niet na. Spijbelt, drinkt, rookt, en het ergste: ze vertrekt naar ex als wij ruzie hebben en dreigt om bij hem te gaan wonen. Wat dan? Ik moet er niet aan denken om haar kwijt te raken. Ex woont bij zijn nieuwe liefde en haar kids. Het is daar de zoete inval. Dochter geniet van die sfeer. Ik ben alleen en kan geen echt gezinsleven bieden met gezelligheid en alle dagen feest. Wat als ze straks daar wil wonen?

En nog iets. Dochter heeft sinds een paar maanden een vriendje (19). Ze is erg verliefd, maar mijn gevoel over hem is dubbel. Ik weet het niet goed, soms denk ik dat het aan mij ligt, maar ik kan mijn gevoel niet negeren. Hij heeft erg veel geld voor zijn leeftijd, koopt dure cadeaus voor dochter, is vaag over hoe hij het geld verdient. Dochter is kwetsbaar, ik wil haar beschermen maar hoe? Bij mijn ex mag haar vriendje altijd blijven slapen dus ik heb ook toestemming gegeven. Het wringt wel. Ik voel me niet meer thuis in mijn eigen huis. Laatst lag de jongen opeens in ons bad, ook nog te roken (had deur niet op slot gedaan). Ik heb me snel omgedraaid en later gezegd dat hij niet mag roken in huis. Daarna kreeg ik meteen bonje met dochter. Het is ook haar huis, zegt ze, en anders gaat ze wel bij haar vader wonen, die doet niet moeilijk. Ik weet het even niet. Mijn kind heeft het zwaar, maar ik wil haar niet verliezen aan mijn ex.

Wat zouden jullie doen? Veel dank voor het lezen.

sprankelend zondag 16 juni 2024 om 13:22

canis-felis schreef: ↑
16-06-2024 12:13
In mijn beleving is dit (ook) parentificatie. Ik begrijp heel goed dat ze zich daaraan wil onttrekken.

Dit is echt een hele stevige term om op basis van alleen het flintertje informatie dat we hier zien uit te delen. Een klein beetje terughoudendheid met diagnoses uit de psychologie kan geen kwaad lijkt me.

Overigens lees ik de (vrij uitvoerige) toelichting van TO als dat het om weer iets nieuws op te bouwen (waar niet aan te ontkomen valt) het nodig is dat de neuzen enigszins dezelfde kant op staan. Je kunt niet succesvol je vloer dweilen als iemand er steeds een glas water overheen kiepert omdat'ie het stom vindt dat de vloer nat is. Dan heb je het nodig dat diegene op zijn minst stopt met water gooien.

canis-felis zondag 16 juni 2024 om 14:06

Parentificatie is geen diagnose. Het is een begrip, namelijk dat een kind te vroeg de rol van ouder op zich neemt t.b.v. het welbevinden van de ouder. Wellicht wat sterk uitgedrukt, maar TO geeft meermalen dingen aan die bij mij deze indruk opwekken. Meer dan een flintertje m.i.

Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.

Nanouk maandag 17 juni 2024 om 00:07

sprankelend schreef: ↑
16-06-2024 13:22
Dit is echt een hele stevige term om op basis van alleen het flintertje informatie dat we hier zien uit te delen. Een klein beetje terughoudendheid met diagnoses uit de psychologie kan geen kwaad lijkt me.

Overigens lees ik de (vrij uitvoerige) toelichting van TO als dat het om weer iets nieuws op te bouwen (waar niet aan te ontkomen valt) het nodig is dat de neuzen enigszins dezelfde kant op staan. Je kunt niet succesvol je vloer dweilen als iemand er steeds een glas water overheen kiepert omdat'ie het stom vindt dat de vloer nat is. Dan heb je het nodig dat diegene op zijn minst stopt met water gooien.

We hebben het hier over een puber die tussen 2 ouders in zit. Ouders die nog maar kort gescheiden zijn en nog opzoek zijn hoe ze hun eigen leven weer moeten inrichten. Ouders die beiden niet onder stoelen of banken schuiven wat ze van de andere ouder vinden en allebei aan haar trekken zijn om te laten zien dat zij de betere ouder zijn. Daarnaast vindt ze bij vader enigsinds een gezinsleven terug en ervaart ze bij moeder vooral boosheid, verdriet en lijkt moeder moeizaam zelf haar leven op de rit te krijgen en de ouderrol te kunnen pakken wat voor een puber echt heel lastig is en een verantwoordelijkheidsgevoel naar boven brengt wat ze eigenlijk niet wil.
Ik zou als puber niet met water gooien maar bewust met moddervoeten over de net gedweilde vloer gaan lopen in deze situatie.

In een normale situatie ben ik het met je eens maar in dit geval moet er eerst veel gedoe opgeruimd worden voordat je van dochter kan verlangen dat ze zich normaal gaat gedragen.

Claire45 maandag 17 juni 2024 om 00:42

Wikkydorp schreef: ↑
16-06-2024 07:19
Wat ik beetje vermoed, is dat jij je dochter heel erg nodig hebt. En de afstand die zij neemt, voelt voor jou grootser aan dan dat het is ‘want dan ben ik haar kwijt en ben ik alleen’
En erger, je bent haar dan kwijt aan 1) je ex 2) je ex met zijn happy family (iets dat jij zegt dat je niet kan bieden).

Dat zou ik bespreken met je therapeut. Loslaten is eigen aan de puberteit. Uitdagen en over de grenzen gaan ook.
Want hey, plots die jongen al rokend in je bad?! Dat mag je duidelijk aangeven als niet ok. En als puber zijnde mag zij er tegen rebelleren, maar dat maakt niet dat jij je niet bij je punt mag houden.

Ja… goeie analyse, en ík bespreek het met mijn therapeut. Maar de praktijk is moeilijk. Mijn dochter is totaal niet met mij bezig (snap ik) en wil gewoon zoveel mogelijk vrijheid. Ook dat snap ik. Maar ik ben het er als ouder niet mee eens. Dat is het dilemma: zij kan die vrijheid halen bij haar vader, en dus is hij op dit moment de aantrekkelijkste optie voor haar, maar ik denk toch echt dat ze nog sturing (en structuur, grenzen, duidelijkheid) nodig heeft. Ik voel me een roepende in de woestijn. En mijn dochter steekt haar middelvinger naar me op (bij wijze van spreken).

Claire45 maandag 17 juni 2024 om 00:46

canis-felis schreef: ↑
16-06-2024 12:13
In mijn beleving is dit (ook) parentificatie. Ik begrijp heel goed dat ze zich daaraan wil onttrekken.

Dat weet ik niet, kende het begrip niet (even Google geraadpleegd). Mijn dochter hoeft niet voor mij te zorgen, ik lig niet huilend op de bank of zo, probeer gewoon ons leven te organiseren en zíj saboteert dat. Volgens mij niet omdat ze zich verantwoordelijk voelt maar gewoon omdat ze opstandig is.

Claire45 maandag 17 juni 2024 om 00:47

canis-felis schreef: ↑
16-06-2024 14:06
Parentificatie is geen diagnose. Het is een begrip, namelijk dat een kind te vroeg de rol van ouder op zich neemt t.b.v. het welbevinden van de ouder. Wellicht wat sterk uitgedrukt, maar TO geeft meermalen dingen aan die bij mij deze indruk opwekken. Meer dan een flintertje m.i.

Welke voorbeelden?

canis-felis maandag 17 juni 2024 om 00:56

Het ging over dat nodig hebben om weer een gezin te vormen (o.i.d.) en de emoties die hoog zaten. Ik sluit me vooral aan bij mensen die zeggen dat dat glad ijs is. Als ik het lees voel ik vrij eenvoudig ook weer hoe opgesloten ik me voelde als puber. Ik puberde trouwens niet eens, dat was niet veilig. Ik vind het gedrag van jouw dochter niet zo extreem. Ik snap je zorgen, maar nog beter de boosheid van je dochter en ik ben het eens met degene die opmerkte dat het zomaar kan zijn dat het gedrag van je dochter verandert als jij verder komt in het verwerken van jouw emoties en pijn.

Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.

Claire45 maandag 17 juni 2024 om 01:08

Nanouk schreef: ↑
17-06-2024 00:07
We hebben het hier over een puber die tussen 2 ouders in zit. Ouders die nog maar kort gescheiden zijn en nog opzoek zijn hoe ze hun eigen leven weer moeten inrichten. Ouders die beiden niet onder stoelen of banken schuiven wat ze van de andere ouder vinden en allebei aan haar trekken zijn om te laten zien dat zij de betere ouder zijn. Daarnaast vindt ze bij vader enigsinds een gezinsleven terug en ervaart ze bij moeder vooral boosheid, verdriet en lijkt moeder moeizaam zelf haar leven op de rit te krijgen en de ouderrol te kunnen pakken wat voor een puber echt heel lastig is en een verantwoordelijkheidsgevoel naar boven brengt wat ze eigenlijk niet wil.
Ik zou als puber niet met water gooien maar bewust met moddervoeten over de net gedweilde vloer gaan lopen in deze situatie.

In een normale situatie ben ik het met je eens maar in dit geval moet er eerst veel gedoe opgeruimd worden voordat je van dochter kan verlangen dat ze zich normaal gaat gedragen.

Zelf denk ik dat het vooral moeilijk voor haar (en mij) is om los te komen van het kleine wereldje dat we altijd met z’n drieën vormden. Heel erg op elkaar gericht, weinig behoefte aan anderen. Nu is dat opeens weg. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen. We waren erg hecht en op elkaar gericht. Mijn ex had een uitgebreid leven buitenshuis maar binnen was het klein en draaide het om ons drieën. Daar moeten we een weg in vinden maar ik merk dat we het allebei niet kunnen. Nog niet.

Nanouk maandag 17 juni 2024 om 10:14

Claire45 schreef: ↑
17-06-2024 01:08
Zelf denk ik dat het vooral moeilijk voor haar (en mij) is om los te komen van het kleine wereldje dat we altijd met z’n drieën vormden. Heel erg op elkaar gericht, weinig behoefte aan anderen. Nu is dat opeens weg. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen. We waren erg hecht en op elkaar gericht. Mijn ex had een uitgebreid leven buitenshuis maar binnen was het klein en draaide het om ons drieën. Daar moeten we een weg in vinden maar ik merk dat we het allebei niet kunnen. Nog niet.

Sorry maar dit klinkt echt mega ongezond. Je merkt dat jullie allebei je weg er niet in kunnen vinden maar ik denk dat dit echt alleen voor jou geldt. Dit zijn jouw behoeftes en niet die van je dochter. Het is nl heel erg logisch dat een meisje van 15 niet meer op haar ouders gericht is, heel ongezond zelfs. Ze hoort er opuit te trekken, dingen met vrienden te doen, zichzelf te ontdekken, in een puberbui tegen haar ouders aan te schoppen. Zij is heel goed bezig los te komen.

Bbubbels maandag 17 juni 2024 om 10:56

Claire45 schreef: ↑
17-06-2024 00:42
Ja… goeie analyse, en ík bespreek het met mijn therapeut. Maar de praktijk is moeilijk. Mijn dochter is totaal niet met mij bezig (snap ik) en wil gewoon zoveel mogelijk vrijheid. Ook dat snap ik. Maar ik ben het er als ouder niet mee eens. Dat is het dilemma: zij kan die vrijheid halen bij haar vader, en dus is hij op dit moment de aantrekkelijkste optie voor haar, maar ik denk toch echt dat ze nog sturing (en structuur, grenzen, duidelijkheid) nodig heeft. Ik voel me een roepende in de woestijn. En mijn dochter steekt haar middelvinger naar me op (bij wijze van spreken).

Maar jij bent de ouder en moet dus zelf die grenzen stellen. Die heeft je dochter denk ik ook (deels) nodig. Daarin kan jij niet achterover leunen. Haar taak is als puber om tegen de regels aan te schoppen. Aan jou om ze te handhaven. En nee, dan zal het niet altijd gezellig zijn. En dan zal ze misschien denken dat ze beter af is bij haar vader. Laat haar maar ondervinden… maar wat je vooral nu niet moet doen is in alles met haar meebuigen omdat je de lieve vrede wil bewaren.

Charlotta maandag 17 juni 2024 om 12:26

Claire45 schreef: ↑
17-06-2024 01:08
Zelf denk ik dat het vooral moeilijk voor haar (en mij) is om los te komen van het kleine wereldje dat we altijd met z’n drieën vormden. Heel erg op elkaar gericht, weinig behoefte aan anderen. Nu is dat opeens weg. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen. We waren erg hecht en op elkaar gericht. Mijn ex had een uitgebreid leven buitenshuis maar binnen was het klein en draaide het om ons drieën. Daar moeten we een weg in vinden maar ik merk dat we het allebei niet kunnen. Nog niet.

Dit vind ik ook behoorlijk ongezond klinken, vooral in de wetenschap dat vader een dubbelleven had. Dus tot haar 14e leefde ze in een soort symbiotische relatie met jou en een vader die er maar voor de helft bij was? Wauw. Het is echt niet gek dat je dochter nu juist op een heftige manier los probeert te komen, dat was zonder scheiding ook wel gebeurd! Aan jou als volwassene de taak om te leren liefdevol te begrenzen.

Claire45 maandag 17 juni 2024 om 19:25

Ik snap dat het ongezond overkomt maar het was ons gezinsleven, voor ons was het normaal om een klein en veilig huis te hebben en niet, zoals je wel eens hoort, steeds mensen/familie/vrienden over de vloer te hebben (wel vriendinnetjes van dochter uiteraard). En ik snap ook dat mijn dochter nu haar eigen weg gaat. Wat het lastig maakt is mijn dubbele gevoel over haar vriendje. Ik ben bang dat hij handig gebruik maakt van haar kwetsbaarheid, ze is verdrietig en boos en mist haar oude leventje, en hij is op dit moment niet alleen haar steunpilaar maar ook degene met wie ze zich kan afzetten tegen haar ouders. Mijn ex ziet ook wel dat het vriendje niet de ideale schoonzoon is, zeg maar, maar hij geloof in zelf fouten maken en zo volwassen worden. Ik vind dat heel moeilijk. Ik heb het gevoel dat onze dochter nog sturing en begrenzing nodig heeft in dit opzicht. Ze weet zelf ook wel dat deze jongen niet onze ‘cup of tea’ is (ook niet van mijn ex, maar die ziet het als een “fase” en wil door zijn eigen strenge jeugd vooral laten zien dat hij niet oordeelt over dochters keuzes) maar dat is volgens mij precies waarom ze hem leuk vind. Omdat wij hem niet leuk vinden.

Dus ja, ze wil loskomen van ons kleine gezin (dat sowieso niet meer bestaat) en dat is haar goed recht en ik gun het haar ook, maar waarom moet dat nou met deze jongen zijn? Ik zou het minder moeilijk vinden als ze gewoon met haar vriendinnen rebelleerde.

FaceofOZ maandag 17 juni 2024 om 19:27

Ik zou je meer op jezelf focussen, je eigen welzijn en je eigen gedrag als ouder, ipv steeds elke man in haar leven te demoniseren. Het is zo overduidelijk dat je jaloers bent op haar vader en haar vriend. Je duwt haar van je af met dit soort veroordelingen.

Je hebt zelf ook niet het gedrag vertoont van een veilige en betrouwbare ouder.

Claire45 maandag 17 juni 2024 om 19:34

Bbubbels schreef: ↑
17-06-2024 10:56
Maar jij bent de ouder en moet dus zelf die grenzen stellen. Die heeft je dochter denk ik ook (deels) nodig. Daarin kan jij niet achterover leunen. Haar taak is als puber om tegen de regels aan te schoppen. Aan jou om ze te handhaven. En nee, dan zal het niet altijd gezellig zijn. En dan zal ze misschien denken dat ze beter af is bij haar vader. Laat haar maar ondervinden… maar wat je vooral nu niet moet doen is in alles met haar meebuigen omdat je de lieve vrede wil bewaren.

Ja… ik zeg dit vaak tegen mezelf, zo van: blijf dicht bij jezelf, wordt geen voetveeg omdat je haar niet boos wilt maken… maar het lukt me niet goed. Ze ging afgelopen weekend in een restaurant vieren dat ze zoveel maanden verkering hadden, ik zei: elf uur thuis, maar dat was veel te vroeg en zij begon van: papa geeft me gewoon een high five en weet niet eens hoe laat ik thuiskom, dus ja, dan ga ik toch inbinden. Omdat ze anders niet bij mij komt slapen.

Claire45 maandag 17 juni 2024 om 19:36

FaceofOZ schreef: ↑
17-06-2024 19:27
Ik zou je meer op jezelf focussen, je eigen welzijn en je eigen gedrag als ouder, ipv steeds elke man in haar leven te demoniseren. Het is zo overduidelijk dat je jaloers bent op haar vader en haar vriend. Je duwt haar van je af met dit soort veroordelingen.

Je hebt zelf ook niet het gedrag vertoont van een veilige en betrouwbare ouder.

Huh? Jaloers? Dat geloof ik niet hoor, ik weet hoe jaloezie voelt en dit is heel iets anders. Bezorgdheid, onzekerheid…

Nanouk maandag 17 juni 2024 om 19:47

TO heb je naast hulp voor jezelf ook hulp hoe je het beste met je dochter/een puber kan omgaan? Op deze manier blijft er echt niks over van de band die je had. Ik vind de insteekt van jouw ex heel goed, zo hebben wij het ook altijd gedaan. Ze zal zelf moeten ondervinden wat voor type hij is en of dat bij haar past. Leren van fouten die ze mag maken. Hij hebt geen invloed op vriendinnen of vriendjes die ze kiest. Je moet dat loslaten echt. Ze komt er vanzelf achter dat dit niet is wat ze wil een als dit wel is wat ze wil, is dat ook oke.

Hoe had je het zelf in gedachten? Bij elk vriendje die ze heeft het gesprek aangaan als jij het niet ziet zitten? En dan?
En met hen als vriendje van je dochter accepteren bedoel ik niet dat hij ook over jouw grenzen mag gaan. In jouw huis, gelden jouw regels en dat is voor iedereen die zich in jouw huis bevindt. Als jij niet wil dat er in bad gerookt wordt, dan geldt dat ook voor hem.

Hier hebben de oudste al een aantal vriendinnetjes en vriendjes gehad. Met de 1 kon ik het beter vinden dan de ander. Ze hebben allebei iemand gehad die ik liever snel zag vertrekken. Toch waren deze personen altijd welkom. 1 is zelfs mee geweest op vakantie omdat hij bij dochter hoorde een ik dat accepteerde. Zowel zoon als dochter hebben het na een tijdje uit gemaakt omdat het toch niks was, iets wat ik al meteen dacht. Maar als een moeder dat zegt is het just zo dat ze perse willen aantonen dat hun moeder ongelijk heeft en willen ze dat het slaagt.

Claire45 maandag 17 juni 2024 om 19:58

Nanouk schreef: ↑
17-06-2024 19:47
TO heb je naast hulp voor jezelf ook hulp hoe je het beste met je dochter/een puber kan omgaan? Op deze manier blijft er echt niks over van de band die je had. Ik vind de insteekt van jouw ex heel goed, zo hebben wij het ook altijd gedaan. Ze zal zelf moeten ondervinden wat voor type hij is en of dat bij haar past. Leren van fouten die ze mag maken. Hij hebt geen invloed op vriendinnen of vriendjes die ze kiest. Je moet dat loslaten echt. Ze komt er vanzelf achter dat dit niet is wat ze wil een als dit wel is wat ze wil, is dat ook oke.

Hoe had je het zelf in gedachten? Bij elk vriendje die ze heeft het gesprek aangaan als jij het niet ziet zitten? En dan?
En met hen als vriendje van je dochter accepteren bedoel ik niet dat hij ook over jouw grenzen mag gaan. In jouw huis, gelden jouw regels en dat is voor iedereen die zich in jouw huis bevindt. Als jij niet wil dat er in bad gerookt wordt, dan geldt dat ook voor hem.

Hier hebben de oudste al een aantal vriendinnetjes en vriendjes gehad. Met de 1 kon ik het beter vinden dan de ander. Ze hebben allebei iemand gehad die ik liever snel zag vertrekken. Toch waren deze personen altijd welkom. 1 is zelfs mee geweest op vakantie omdat hij bij dochter hoorde een ik dat accepteerde. Zowel zoon als dochter hebben het na een tijdje uit gemaakt omdat het toch niks was, iets wat ik al meteen dacht. Maar als een moeder dat zegt is het just zo dat ze perse willen aantonen dat hun moeder ongelijk heeft en willen ze dat het slaagt.

Fijn bericht, dank. Ik vind ook dat mijn ex het heel goed doet (we waren niet voor niets zo lang samen), maar ik heb nu alleen mezelf om mee te sparren. Wij kwamen er samen altijd wel uit. Meestal, tenminste.

Ik omarm haar vriendje ook. Misschien voelt hij mijn weerstand maar dat is dan onbedoeld, ik laat niets merken van mijn twijfels over hem. Hoop ik. Toch voelt het niet goed. Afgelopen zaterdag gaf hij haar een kettinkje van Tiffany’s. Hoe dan? Voor zo ver ik weet heeft hij geen bijbaantje. Ik maak me er zorgen om en mis de gesprekken met mijn ex, want samen was het gewoon minder moeilijk. Verder ben ik blij dat hij weg is. Maar de opvoeding…

ldp maandag 17 juni 2024 om 20:18

Claire45 schreef: ↑
17-06-2024 19:25

Dus ja, ze wil loskomen van ons kleine gezin (dat sowieso niet meer bestaat) en dat is haar goed recht en ik gun het haar ook, maar waarom moet dat nou met deze jongen zijn? Ik zou het minder moeilijk vinden als ze gewoon met haar vriendinnen rebelleerde.

Rebelleren gaat natuurlijk niet op de manier die je moeder het meeste aanstaat. Dat is het ding een beetje met rebelleren.

Bbubbels maandag 17 juni 2024 om 20:20

Claire45 schreef: ↑
17-06-2024 19:34
Ja… ik zeg dit vaak tegen mezelf, zo van: blijf dicht bij jezelf, wordt geen voetveeg omdat je haar niet boos wilt maken… maar het lukt me niet goed. Ze ging afgelopen weekend in een restaurant vieren dat ze zoveel maanden verkering hadden, ik zei: elf uur thuis, maar dat was veel te vroeg en zij begon van: papa geeft me gewoon een high five en weet niet eens hoe laat ik thuiskom, dus ja, dan ga ik toch inbinden. Omdat ze anders niet bij mij komt slapen.

Maar als je die grenzen zo belangrijk vindt dan moet je wel bereid zijn om een consequentie te verbinden aan her overtreden van de regels. Want op deze manier leert ze alleen maar dat die regels lege hulzen zijn. Je kan wel vinden dat ze om 11 uur thuis moet zijn, maar bedenk eerst goed waarom je die regel stelt. En vervolgens wat het betekent als ze de regel overtreedt. En hou je daar ook aan. Dat is de enige manier dat ze je serieus zal nemen.

Claire45 maandag 17 juni 2024 om 20:26

ldp schreef: ↑
17-06-2024 20:18
Rebelleren gaat natuurlijk niet op de manier die je moeder het meeste aanstaat. Dat is het ding een beetje met rebelleren.

Goed punt

Charlotta maandag 17 juni 2024 om 20:27

Ik vind het ook heel heftig voor jou, Claire, dat je veilige kleine gezinsleven een grote leugen bleek te zijn. Ik kan me niet eens voorstellen hoe dat moet voelen en het is heel logisch dat je er een jaar na dato nog niet 'klaar' mee bent!

Ik snap ook heel goed dat je moeite hebt met dit vriendje, zo te horen zijn er nogal wat rode vlaggen.. ik heb helaas geen tips wat dat betreft, want hier 2 kinderen die nog geen verkering hebben gehad. Maar lijkt me echt heel lastig.
Ik zou in elk geval wel je eigen regels gewoon vasthouden, ook wat betreft hoe laat ze thuis moet komen bijvoorbeeld, en ook als die afwijken van de regels (of gebrek daaraan) van vader. 23 uur is toch laat genoeg voor een 15 jarige? Restaurants zijn niet eens tot zolang open en een 15 jarige heeft niks in de kroeg te zoeken dus ik zou dat zelf ook laat genoeg vinden.

Claire45 maandag 17 juni 2024 om 20:34

Bbubbels schreef: ↑
17-06-2024 20:20
Maar als je die grenzen zo belangrijk vindt dan moet je wel bereid zijn om een consequentie te verbinden aan her overtreden van de regels. Want op deze manier leert ze alleen maar dat die regels lege hulzen zijn. Je kan wel vinden dat ze om 11 uur thuis moet zijn, maar bedenk eerst goed waarom je die regel stelt. En vervolgens wat het betekent als ze de regel overtreedt. En hou je daar ook aan. Dat is de enige manier dat ze je serieus zal nemen.

Ja, je hebt gelijk. Ik weet het. Maar voelen en weten zijn twee verschillende dingen, merk ik.

Nanouk maandag 17 juni 2024 om 21:21

Claire45 schreef: ↑
17-06-2024 19:58
Fijn bericht, dank. Ik vind ook dat mijn ex het heel goed doet (we waren niet voor niets zo lang samen), maar ik heb nu alleen mezelf om mee te sparren. Wij kwamen er samen altijd wel uit. Meestal, tenminste.

Ik omarm haar vriendje ook. Misschien voelt hij mijn weerstand maar dat is dan onbedoeld, ik laat niets merken van mijn twijfels over hem. Hoop ik. Toch voelt het niet goed. Afgelopen zaterdag gaf hij haar een kettinkje van Tiffany’s. Hoe dan? Voor zo ver ik weet heeft hij geen bijbaantje. Ik maak me er zorgen om en mis de gesprekken met mijn ex, want samen was het gewoon minder moeilijk. Verder ben ik blij dat hij weg is. Maar de opvoeding…

Uit al je berichten is je boosheid, angs, onzekerheid en verdriet te voelen. Kinderen voelen dat ook onderschat dat niet. Hoe moeilijk is het dat je moeder zegt dat ze hem aardig vindt terwijl je aan alles voelt dat het niet zo is.

Wat houdt je tegen je ex te bellen en te zeggen dat je graag een afspraak wil maken om het over jullie dochter te hebben, dat je je zorgen maakt en graag met hem van gedachte wil wisselen in de hoop de neuzen dezelfde kant op te krijgen. Jullie zullen altijd haar ouders zijn en altijd in haar belang moeten samenwerken. Er komen echt nog veel meer momenten aan dat jullie elkaar nodig hebben om van gedachten te wisselen.

Claire45 dinsdag 18 juni 2024 om 19:28

Charlotta schreef: ↑
17-06-2024 20:27
Ik vind het ook heel heftig voor jou, Claire, dat je veilige kleine gezinsleven een grote leugen bleek te zijn. Ik kan me niet eens voorstellen hoe dat moet voelen en het is heel logisch dat je er een jaar na dato nog niet 'klaar' mee bent!

Ik snap ook heel goed dat je moeite hebt met dit vriendje, zo te horen zijn er nogal wat rode vlaggen.. ik heb helaas geen tips wat dat betreft, want hier 2 kinderen die nog geen verkering hebben gehad. Maar lijkt me echt heel lastig.
Ik zou in elk geval wel je eigen regels gewoon vasthouden, ook wat betreft hoe laat ze thuis moet komen bijvoorbeeld, en ook als die afwijken van de regels (of gebrek daaraan) van vader. 23 uur is toch laat genoeg voor een 15 jarige? Restaurants zijn niet eens tot zolang open en een 15 jarige heeft niks in de kroeg te zoeken dus ik zou dat zelf ook laat genoeg vinden.

Ik vind het ook laat genoeg! En ik ben blij met jullie berichtjes want in mijn eigen leven is iedereen (of lijkt…) zo perfect en doen alle kinderen het zo goed, halen mooie cijfers, lopen redelijk in de pas, is er weinig gedoe, dus ik voel me niet vrij om erover te praten. Niet eens uit schaamte maar omdat ik zie dat anderen gewoon niet snappen wat ik meemaak en hoe het is als dingen zo moeilijk zijn. Ik krijg in het beste geval een bemoedigend “Komt goed!” Maar meestal voel ik me onbegrepen en eenzaam met dit probleem.

Claire45 dinsdag 18 juni 2024 om 20:00

Nanouk schreef: ↑
17-06-2024 21:21
Uit al je berichten is je boosheid, angs, onzekerheid en verdriet te voelen. Kinderen voelen dat ook onderschat dat niet. Hoe moeilijk is het dat je moeder zegt dat ze hem aardig vindt terwijl je aan alles voelt dat het niet zo is.

Wat houdt je tegen je ex te bellen en te zeggen dat je graag een afspraak wil maken om het over jullie dochter te hebben, dat je je zorgen maakt en graag met hem van gedachte wil wisselen in de hoop de neuzen dezelfde kant op te krijgen. Jullie zullen altijd haar ouders zijn en altijd in haar belang moeten samenwerken. Er komen echt nog veel meer momenten aan dat jullie elkaar nodig hebben om van gedachten te wisselen.

Wat me tegenhoudt is het drama dat waarschijnlijk weer los barst als we elkaar zien en spreken. Ex is ingetrokken bij zijn nieuwe liefde maar had het liefst alles bij het oude gehouden. Hij had het goed voor elkaar toen hij een vrouw én een minnares had. Hij kon niet kiezen en had er ook nog veeeeel langer over willen nadenken maar voor mij was de maat vol. Blij dat het zo gegaan is hoor. Maar afspreken? Dan komen alle oude koeien weer uit de sloot, kleine kans dat we een constructief gesprek over onze dochter kunnen voeren. Ooit wel, hoop ik. Maar nu is afstand beter.

Actieve topics