Hechtingsstijlen en groeiende onzekerheid

Hallo allemaal!

Ik zou graag jullie mening willen horen over een terugkerend patroon dat ik in mijn relatie tegenkom. Ik ben benieuwd naar jullie inzichten en hoe jullie hier tegenaan kijken.

Ik ben nu twee jaar samen met mijn vriend (ik 30, hij 37) en we zijn nog steeds erg gek op elkaar. Toch lopen we steeds vaker tegen verschillen aan als het gaat om onze behoeften aan contact en bevestiging. Om wat context te geven: mijn vorige relatie was behoorlijk ongezond, waarin ik mezelf vaak wegcijferde en niet altijd goed behandeld werd. Dankzij de inzichten die ik hier eerder op het forum heb gekregen, heb ik toen de stap kunnen zetten om voor mezelf te kiezen en die relatie te beëindigen. In de periode daarna, waarin ik ruim twee jaar single was, heb ik hard aan mezelf gewerkt en veel geleerd over mijn eigenwaarde en de patronen die me in die situatie hadden gebracht. Ik heb therapie gevolgd en echt de tijd genomen om een stabiel leven voor mezelf op te bouwen.

Momenteel latten mijn vriend en ik nog, maar waar ik graag wat meer samen zou willen zijn, heeft hij daar minder behoefte aan. Hij trekt zich soms graag terug of spendeert tijd met vrienden of familie. We zien elkaar nu ongeveer drie avonden per week, en hoewel ik dat prima vind —ik heb zelf ook een druk sociaal leven en geniet van mijn eigen tijd— zou ik het prettig vinden om wat meer in verbinding te staan op de dagen dat we elkaar niet zien. Overdag spreken we elkaar nauwelijks omdat we aan het werk zijn, en 's avonds wisselen we een paar berichten uit of bellen we kort. Dit werkte lange tijd goed, maar de laatste tijd zijn er wat spanningen ontstaan waardoor ik meer ben gaan nadenken over onze relatie. Ik wil hier niet te diep op ingaan, maar ik heb ontdekt dat mijn vriend niet eerlijk is geweest over bepaalde zaken, wat mijn vertrouwen heeft geschaad. Hij heeft hier spijt van, maar ik merk dat hij de laatste tijd ook prikkelbaarder is vanwege persoonlijke omstandigheden. Ik probeer hem hierin te steunen, maar als ik dan op mijn beurt iets van hem nodig heb, zoals een beetje extra verbinding of een goed gesprek, dan krijg ik vaak niet de respons waar ik op hoop. Dit is lastig voor me, vooral omdat ik juist nu dat stapje extra van hem nodig heb na wat er is gebeurd.

Mijn vriend is vermijdend gehecht en komt uit een moeilijke gezinssituatie. Zelf ben ik veilig gehecht, maar door mijn vorige relatie kan ik soms angstige gedachten of gedragingen vertonen. Ik ben me hiervan bewust en probeer veel voor mezelf te relativeren, maar als mijn geduld opraakt, kan ik soms snauwerig reageren. Dit leidt vaak tot irritatie bij hem, waarna hij zich een paar dagen terugtrekt, waardoor ik me erg schuldig voel en boos op mezelf ben omdat ik dingen gewoon normaal moet brengen. We hebben hier vaak over gepraat, maar hij vindt het lastig om concreet iets te veranderen, omdat hij het gevoel heeft dat hij al genoeg aan zijn hoofd heeft en er soms ook gewoon geen zin in heeft om ermee bezig te zijn. Hoewel ik dat tot op zekere hoogte begrijp, merk ik dat zijn vermijdende gedrag mijn onzekerheid versterkt, zeker nu mijn vertrouwen een deuk heeft opgelopen.

Het is natuurlijk een bekende dynamiek: de vermijdende partner en de angstige partner. Hoewel ik al veel heb gedaan om dit patroon te doorbreken en meestal uit de dramadriehoek blijf, raakt mijn geduld op, waardoor ik soms wat feller reageer. Dit leidt dan weer tot nieuwe discussies. Het is vermoeiend en frustrerend. Ik wil niet het gevoel hebben dat ik op eieren moet lopen, maar het is ook uitputtend om steeds degene te moeten zijn die de volwassen rol op zich neemt in onze conflicten.

Kortom: we verschillen in onze behoeften en dealen er allebei op een andere manier mee. Toch is er veel liefde tussen ons en er zijn ook heel veel leuke momenten, maar mijn onzekerheid is toegenomen in deze relatie terwijl ik eindelijk alles voor mezelf op de rit had en gewoon gelukkig en stabiel was met mezelf en mijn eigen leven. Hoe kijken jullie hier tegenaan? Hebben jullie nog tips om dit te doorbreken?

Bedankt alvast.

FaceofOZ schreef: ↑

03-09-2024 21:41

Je kan ook tot 54 tellen voor je snauwt. Je wil dat hij zijn reactie op jouw snauwen aanpast, want jij hebt al genoeg geprobeerd. Als je niet wil dat hij zich terugtrekt en even op zichzelf richt, omdat hij niets kan met jouw vorm diepgang: lelijk doen, dan is dat zijn goed recht.

Of je accepteert dat hij ruimte nodig heeft of je legt je frustraties op een andere manier toe dan door je af te reageren.

Ik verder zou ik zeggen: blijf weg van de therapie woordjes. Het is niet raar om iemand even te vermijden die lelijk doet.

Je kan ook voor jezelf kiezen met respect voor de ander.

Ik heb 2 familieleden met een vermijdende persoonlijkheidstoornis (vastgesteld door psychiaters). Het zijn mensen die extreem slecht tegen afwijzing kunnen, snauwen, oordelen en je hoort zo tijden niets. Het verandert ook niet, want zo loopt de bedrading. Ik heb de ervaring dat mensen met deze stoornis bij moeilijke dingen gaan fantaseren en in in hun hoofd een soort ideaal maken waarin de erge dingen niet meer echt bestaan of extreem zijn geminimaliseerd. Van uit die fantasie delen zij ook hun versie van de werkelijkheid. Bij aanspreken op liegen heb ik vaak gehoord dat zij zelf ook niet begrijpen of dachten dat het wel goed zou komen.

Ik zie in ieder geval in de vermijdende hoek weinig progressie. Problemen worden vooral vermeden.., contact daarover ook, tenzij het echt al te laat is en men iets moet.

Tja, natuurlijk is het zijn goed recht om even geen zin in me te hebben na een steek onder water. Maar meerdere dagen, terwijl ik mijn excuses aanbied en pogingen doe om het goed te maken? Vind je dat niet hard dan? Het is niet dat ik hem helemaal afsnauw of verbaal met de grond gelijk maak ofzo. Maar goed, ik kan zeker tot tien tellen, dat klopt. Dat is ook mijn leerpunt.

En over wat je schrijft over een vermijdende persoonlijkheidsstoornis. Ik denk dat ik te naïef ben geweest, dat iemand bepaalde patronen wel even kon veranderen. Dat van die fantasie herken ik ook wel. Het lijkt bij mijn vriend ook alleen urgentie te hebben als ik op het punt sta om op te stappen. Ik heb het mezelf tot op heden het nog niet gegund om dit door te zetten.

FaceofOZ schreef: ↑

03-09-2024 22:15

Contact in de zin van hallo, hoe gaat het? Of echt nog pimpampetten en/of daten?

De relatie was toch nog niet helemaal voorbij. Hij wilde haar geen pijn doen, want ze had nog hoop.

Goedemorgen,

Bedankt voor alle reacties. Ik wist niet dat mijn 'psychologenpraat' zo erg was dit kan. Ik ben al erg analytisch van mezelf en ik heb zelf ook een achtergrond in psychologie, wat dus ook een valkuil is. Dank voor de spiegel.

Het kan heel goed kloppen dat ik niet wil inzien dat dit 'm niet gaat worden. Vasthouden aan: het kan wel werken als ik X of Y doe, of als zus of zo verandert in onze relatie. Niet willen dealen met de realiteit, want ik wil mijn maatje ook helemaal niet kwijt. In die zin vermijd ik net zo goed.

Ik hoef niet continu 'in verbinding' te staan met mijn partner. Ik wil een gelijkwaardige relatie waarin we elkaar op één zetten en waarin het geven en nemen is. En nu ben ik vooral aan het geven en krijg ik te weinig terug. Door dat tekort ga ik zelf overcompenseren om dat niet te hoeven voelen.

Ik ga proberen de analyses wat meer los te laten en meer te focussen op wat ik zie en voel gebeuren zonder de psychologie eraan te koppelen. Dank dames.