Hoe kom ik hier uit?

vrouw47 dinsdag 2 mei 2023 om 21:18

Beste allen,

N.a.v. een actueel huiselijk geweld topic op dit forum, heb ik besloten om een account aan te maken en iets voor te leggen aan jullie. Al een tijdje overwoog ik dit topic te starten, maar vond het eigenlijk te spanningverwekkend.

In het topic waar ik naar verwijs komt het opdringen van seks voor (door de eigen partner). Op een bepaalde manier is het voor mij herkenbaar. Ik zal hier iets over schrijven; hoewel dit niet de reden is waarom ik dit topic start (dat volgt halverwege dit topic). De reden dat ik toch iets kwijt moet over 'opdringen van seks door eigen partner', is omdat ik hier helemaal niet over kan ventileren met anderen. Privé weet 1 vriendin het, maar verder heb ik het nog nooit met iemand gedeeld - het andere topic gaf me een soort 'metoo' gevoel in de zin van herkenbaarheid en maakt me duidelijk: jij zit daar ook in.

Mijn situatie is als volgt:
Al jarenlang heb ik (uitzonderingen daargelaten) dagelijks seks met mijn partner. Niet omdat dit mijn wens is (niet in die mate, mijn libido ligt veel lager - en inmiddels kan het me helemaal gestolen worden), maar om aan zijn stilzwijgende verwachting/ behoefte te voldoen; om de sfeer niet verder onderkoeld te laten worden. Want een onderkoelde sfeer zorgt voor spanningen, wat kan leiden tot een stilzwijgende sfeer en de halve dag kritiek ontvangen bijvoorbeeld, tot aan uiteindelijk tirades om kleine dingen. Dit is in de loop der jaren zo gegroeid. Aanvankelijk was dat niet zo - er heeft denk ik een opbouw van enkele jaren in gezeten.
Ik heb vaker aangegeven dat het teveel voor me is, maar dan belanden we al snel in een afstandelijke sfeer en weet ik uiteindelijk niet hoe snel ik moet bijschakelen. Deze routinematige seks ben ik gaan accepteren, ik zie mezelf eigenlijk als 'geconditioneerd' in deze situatie. Soms raakt het me weleens en moet ik er kortstondig toch even om huilen. Anderzijds voel ik me behoorlijk afgevlakt; voornamelijk raakt het me niet zo door gewenning en een soort acceptatie - hoewel ik me soms razend voel inwendig als het tijd vreet.

De sfeer hier is regelmatig bedompt; partner is snel geërgerd (niet per se alleen door ons, maar in het algeheel; zodra het nieuws aanstaat begint het vaak al).Geen schreeuwpartijen of fysiek geweld o.i.d. (niet meer; is in het verleden wel eens voorgekomen) maar wel als rode draad: spanning en kritiek. Hij heeft haviksogen voor van alles, zo ervaren zowel ons kind als ik dat. Ik wil weg bij hem vanwege ons kind - die zich ook niet ontspannen bij papa voelt. (ik wil verder niet teveel over kind kwijt, maar dit is dé motivatie voor me om weg te gaan - zonder kind zou ik mijn leven zo voortzetten en er het beste naar omstandigheden van maken; wat ik gelijktijdig ook heel laf van mezelf vind, maar de 'spirit' ontbreekt - ook dat bedoel ik met geconditioneerd, soms denk ik zelfs 'zó erg is het toch ook allemaal niet').

Er zijn een aantal dingen waar ik tegenaan loop, en dat is toch een loyaliteitsgevoel naar hem (iets wat ik verder probeer te negeren, maar het is er wel). Daarbij voelt achter zijn rug om hem verlaten en van alles bekokstoven ook slecht, hoewel ik rationeel weet dat dit de enige optie is. Maar waar ik vooral tegenaan loop is een diepe angst, ik ben doodsbang van hem (niet zonder reden - maar ik kan vanwege herkenning geen voorbeelden geven).

Ik zou als het kan graag tips ontvangen van mensen die ook hun partner zijn "ontvlucht", of het van nabij hebben meegemaakt.
Ik begrijp dat ik naar de HA kan gaan en VeiligThuis kan benaderen, maar ik overweeg ook om het zelf aan te pakken (waarbij ik wel de huisarts informeer). Ik heb wat financiële middelen, ik kan vanuit huis werken.
De reden om het zelf te regelen is dat ik liever niet naar een opvanghuis wil met mijn kind (voor mijzelf zou het niet echt uitmaken, maar wil dit voor mijn kind liever niet).

Voor m'n gevoel sta ik er erg alleen voor, kan weinig echt concrete info vinden online (althans, antwoorden op mijn vragen/zorgen). Vaak twijfel ik ook: 'kan/ dúrf ik dit wel', maar ik moet echt doorzetten. Misschien is jullie raad zeer waardevol. Alvast bedankt voor eventuele tips (of jullie visie).

vrouw47 wijzigde dit bericht op 03-05-2023 11:09
Reden: Wat ingekort, misschien was mijn verhaal te langdradig.

20.15% gewijzigd

Moon woensdag 3 mei 2023 om 12:57

vrouw47 schreef: ↑
03-05-2023 11:55
Wat geweldig voor je Moon fijn en goed dat het zo is gelopen. En bedankt dat je het deelt, lief bedoelt en begrijpelijk!
In mijn geval verwacht ik dit niet, ...

ajb niet Quoten.

Ik zal je niet helemaal quoten voor het geval je het later nog weg wilt halen. Maar ik begrijp je hoor! Die dreigementen heeft die van mij ook niet gedaan, dat is alvast een rode vlag minder. Die van mij was vooral heel snel driftig, wat hem natuurlijk wel nogal omvoorspelbaar en dus ook eng maakte maar hij was niet zo berekenend. Ik heb ook weleens gevreesd voor m'n leven maar dan omdat hij een enkele keer agressief werd en dan wellicht per ongeluk te ver zou gaan. Anyway, goed dat je extra voorzichtig bent. En damn, wat heftig allemaal. Ik wens je het allerbeste!

Anoniem_6475a3ea475f9 woensdag 3 mei 2023 om 13:01

Het is allemaal enorm herkenbaar wat je schrijft. Mijn eerste relatie was ook zo. Ik ben weggegaan toen ik zwanger raakte en nog steeds tot (ruige) seks werd gedwongen en als vuil werd behandeld. Mijn situatie was wel anders, ik was piepjong, studeerde nog en kon terug naar mijn ouders om van daaruit een woonruimte voor mij en mijn ongeboren zoontje te regelen.

Ik heb niet echt tips, maar wil je wel zeggen dat het nu misschien eng lijkt om weg te gaan, maar dat het gevoel als je eenmaal met kind in je nieuwe huisje zit, onbeschrijfelijk is. Dat gevoel van ultieme vrijheid, zelf je leven mogen inrichten en niet meer "onder de plak" zitten. Het enige wat ik had was spijt dat ik het niet eerder gedaan had. Het leven kreeg weer kleur, ik werd weer zelfverzekerd, ik zag weer allerlei mogelijkheden om te genieten van de kleine dingetjes in het leven. Die donderwolk die nu 24/7 boven je hoofd hangt gaat weg.

Doe dit niet alleen voor jullie kind, maar ook voor jezelf. Er is zoveel meer in het leven.

Moon woensdag 3 mei 2023 om 13:03

Ja, wat vaniteifear schrijft, herken ik precies! Ik vond het zo eng van tevoren maar het toen het eenmaal gebeurd was, voelde ik vooral oplichting en boy, wat is het leven heerlijk nu.

Anoniem_6475a3ea475f9 woensdag 3 mei 2023 om 13:04

Moon schreef: ↑
03-05-2023 13:03
Ja, wat vaniteifear schrijft, herken ik precies! Ik vond het zo eng van tevoren maar het toen het eenmaal gebeurd was, voelde ik vooral oplichting en boy, wat is het leven heerlijk nu.

Ja, van tevoren is het zo eng en ben je bang dat je het allemaal niet redt. Maar wat voelt het heerlijk als het eenmaal gelukt is hè? Ik vond de wereld er ook echt anders uitzien. Met meer kleur, meer zon, meer blauwe luchten en meer fijne mensen.

Anoniem_65cdc6932d812 woensdag 3 mei 2023 om 13:18

Wat goed dat je een topic hebt geopend en dat je voor jezelf hebt besloten dat je dit niet meer wil.

Even wat praktische vragen.
Hoe is jullie situatie, zijn jullie getrouwd?
Gaat het om een koophuis of is het huur?
Kun jij met kind in de woning blijven en dat hij vertrekt, of moet je zelf op zoek naar een woning?
Kun je het financieel redden in je eentje?
Heb je familie die je kan helpen of waar je terecht kunt?

Zo krijgen we een wat beter beeld van het totaalplaatje en kunnen we gerichter helpen.

viamia woensdag 3 mei 2023 om 13:37

Moon schreef: ↑
03-05-2023 13:03
Ja, wat vaniteifear schrijft, herken ik precies! Ik vond het zo eng van tevoren maar het toen het eenmaal gebeurd was, voelde ik vooral oplichting en boy, wat is het leven heerlijk nu.

Ik ook!

Ik woonde in het buitenland en ben van de een op andere dag vertrokken terug naar Nederland. Maar ik had geen koophuis met hem samen en ook geen kind. Maar ik herken wel de angst die je voor je partner kan voelen. Zeker als niemand van jouw situatie weet, dat kan tegelijk ook heel eenzaam zijn. Maar er komt echt een moment waarop je gaat voelen dat je krachtig genoeg bent om door te zetten. En dat je het kan.

Er zijn in dit topic ook al heel goede praktische tips gegeven.

Moon woensdag 3 mei 2023 om 14:09

vaniteifear schreef: ↑
03-05-2023 13:04

Ja, van tevoren is het zo eng en ben je bang dat je het allemaal niet redt. Maar wat voelt het heerlijk als het eenmaal gelukt is hè? Ik vond de wereld er ook echt anders uitzien. Met meer kleur, meer zon, meer blauwe luchten en meer fijne mensen.

Ja! Meer kleur. Precies dat.

Ook een knuffel voor jou.

En trouwens ook meteen maar voor iedereen die zoiets heeft meegemaakt. Ik schrik er steeds van als ik zie hoeveel mensen het herkennen. Knuffels voor jullie allemaal!

Anoniem_669679bf76515 woensdag 3 mei 2023 om 14:51

Heftig to, en ook voor degenen die het herkennen.
Ik zou kleine stapjes doen:
- je paspoort en andere papieren, ook van jullie kind, veilig stellen bij bijv je ouders of iemand anders die je vertrouwt
- een nieuw emailadres aanmaken
- voor zover je dat nog niet hebt gedaan je aanmelden als woningzoekende
- 1 iemand deelgenoot maken van je situatie

Heel veel sterkte.

Lorrelies woensdag 3 mei 2023 om 14:54

Je geeft aan wat financiële middelen te hebben en te kunnen werken vanuit huis.
Kan je een eigen particuliere huurhuis betalen?

Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©

humanista woensdag 3 mei 2023 om 15:02

Als hij dreigt zoals hij doet, dan lijkt het me zaak wel naar een blijf-van-mijn-lijfhuis te gaan met je kind. Anders lezen we straks weer in de krant van een 'familiedrama' en ben jij het deze keer, met je kind.
Beter in een blijf-van-mijn-lijfhuis dan dood, nietwaar?

Anoniem_678136683e576 woensdag 3 mei 2023 om 18:49

Wat een rotte en ondermijnende situatie, TO.

Ik heb geen tips of ervaring, maar wil je wel een hart onder de riem steken.

Anoniem_65cdc6932d812 woensdag 3 mei 2023 om 19:03

humanista schreef: ↑
03-05-2023 15:02
Als hij dreigt zoals hij doet, dan lijkt het me zaak wel naar een blijf-van-mijn-lijfhuis te gaan met je kind. Anders lezen we straks weer in de krant van een 'familiedrama' en ben jij het deze keer, met je kind.
Beter in een blijf-van-mijn-lijfhuis dan dood, nietwaar?

Ja, dat denk ik ook. Of bij familie die je kan beschermen. Ik zou dit niet alleen doen, als hij zo gevaarlijk is.

Frizz woensdag 3 mei 2023 om 19:19

humanista schreef: ↑
03-05-2023 15:02
Als hij dreigt zoals hij doet, dan lijkt het me zaak wel naar een blijf-van-mijn-lijfhuis te gaan met je kind. Anders lezen we straks weer in de krant van een 'familiedrama' en ben jij het deze keer, met je kind.
Beter in een blijf-van-mijn-lijfhuis dan dood, nietwaar?

Als je je aanmeldt voor hulpverlening wanneer er sprake is van huiselijk geweld gaat je hulpverlener met jou doornemen wat het risico is. Daar hebben zij natuurlijk heel veel ervaring mee. Aan de hand daarvan krijg je een advies.

Schatten zij in dat je veilig op jezelf kan; dan kan dat. Soms ook met een melding op locatie (dat de politie al op de hoogte is van je situatie) of met een veiligheidssysteem.
Schatten zij in dat je je bij anderen of op een geheime plek moet zijn, doe dat dan.

Ik snap dat je je kinderen voor dergelijke plaatsingen wil behoeden, maar je kind behoeden voor huiselijk geweld en de vergaande consequenties daarvan is natuurlijk nog belangrijker.

•

vrouw47 woensdag 3 mei 2023 om 21:25

Krukje306 schreef: ↑
03-05-2023 12:27
Hoi To, voor mijn gevoel ben je al behoorlijk ver in je proces. Volgens mij weet je ook al veel langer dat je dat je bij hem weg wil. Dat is het verschil met het andere topic. Haar ogen zijn nog maar net geopend. Jij weet misschien al wel jaren dat je bij hem weg wil, alleen weet je niet hoe?

In jouw geval lijkt me ook het beste dat je met veilig thuis gaat praten en ook de politie. Ik heb daar zelf echt hele goede ervaringen mee gehad. Het is heel moeilijk om de stap te zetten, maar zet hem! Ook al hem je schuldgevoelens naar hem. Daar kun je later aan werken. Maar ga de stap zetten om bij hem weg te gaan. Met hulp van instanties, want deze man is echt niet oke. Dus plan gesprekken in, maak een plan voor jezelf en ga. Je gaat er geen spijt van krijgen, dit wil je cht niet langer voor jezelf en je kind.

Hoi Krukje,
Het klopt, dat is een verschil met het andere topic (ik vind het voor haar zo fijn dat ze omringd wordt door jullie support, heel goed). En nog steeds twijfel ik zelfs soms aan mezelf (niet aan weg willen, maar ik word regelmatig zo vijandelijk bestookt met dingen die niet goed aan mij zijn dat het je knakt - waardoor ik helemaal niet zo sterk sta).

Wat ik zeker ga doen is anoniem met veilig thuis bellen (sowieso ga ik met de huisarts praten). Ik ben er alleen zo bang voor. Bang voor de razernij waarin hij terecht zal komen, zeker als hij erachter komt dat ik instanties heb ingeschakeld. Het is geen reden om het niet te doen, maar ik tril als een rietje bij de gedachte.
Al tijden heb ik stress klachten, huiduitslag, slap gevoel soms in mijn benen tijdens het lopen, hyperventilatie, heel slecht slapen - maar daar moet ik doorheen.

vrouw47 woensdag 3 mei 2023 om 21:38

vaniteifear schreef: ↑
03-05-2023 13:01
Het is allemaal enorm herkenbaar wat je schrijft. Mijn eerste relatie was ook zo. Ik ben weggegaan toen ik zwanger raakte en nog steeds tot (ruige) seks werd gedwongen en als vuil werd behandeld. Mijn situatie was wel anders, ik was piepjong, studeerde nog en kon terug naar mijn ouders om van daaruit een woonruimte voor mij en mijn ongeboren zoontje te regelen.

Ik heb niet echt tips, maar wil je wel zeggen dat het nu misschien eng lijkt om weg te gaan, maar dat het gevoel als je eenmaal met kind in je nieuwe huisje zit, onbeschrijfelijk is. Dat gevoel van ultieme vrijheid, zelf je leven mogen inrichten en niet meer "onder de plak" zitten. Het enige wat ik had was spijt dat ik het niet eerder gedaan had. Het leven kreeg weer kleur, ik werd weer zelfverzekerd, ik zag weer allerlei mogelijkheden om te genieten van de kleine dingetjes in het leven. Die donderwolk die nu 24/7 boven je hoofd hangt gaat weg.

Doe dit niet alleen voor jullie kind, maar ook voor jezelf. Er is zoveel meer in het leven.

Ah, wat mooi vaniteifear (en Moon), hoe je daar uit gekomen bent, maar vooral dat het leven daarna weer glans kreeg door je herwonnen vrijheid, het lijkt me een geweldig gevoel - soms probeer ik het me voor te stellen, maar kán het me haast niet voorstellen. Goed voor jullie!

Moon woensdag 3 mei 2023 om 21:48

Ik kon me dat ook echt niet voorstellen toen ik nog in die relatie zat hoor! Jarenlang was m'n focus alleen maar hoe ik de relatie kon verbeteren.

Maar wat echt zo goed helpt: als je weggaat, heb je rust. Niemand die schreeuwt. Niemand die kritiek levert. Gewoon, jij, alleen met je gedachten.

En daar word je echt een ander mens van.

Marije2021 woensdag 3 mei 2023 om 21:49

Stille meelezer hier en geen ervaringen die ik je kan meegeven, maar wil je wel een hart onder de riem steken. Ik vind het ontzettend dapper dat je al zo ver gekomen bent.

Je geeft aan dat je bang bent dat hij erachter komt dat je de instanties hebt gebeld. Maar zoals anderen al op dit forum aangeven kunnen die instanties jou juist de bescherming bieden tegen hem (en zijn eventuele reactie). Je hebt dan veel meer bescherming dan die jij en je kind nu hebben. Dus zet asjeblieft die stap, neem iemand in vertrouwen, schakel de juiste hulp in en kies voor de veiligheid van jou en je kind. Veel makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik, maar je bent sterker dan je je denkt.

lotus77 woensdag 3 mei 2023 om 22:07

vrouw47 schreef: ↑
03-05-2023 21:25
Hoi Krukje,
Het klopt, dat is een verschil met het andere topic (ik vind het voor haar zo fijn dat ze omringd wordt door jullie support, heel goed). En nog steeds twijfel ik zelfs soms aan mezelf (niet aan weg willen, maar ik word regelmatig zo vijandelijk bestookt met dingen die niet goed aan mij zijn dat het je knakt - waardoor ik helemaal niet zo sterk sta).

Wat ik zeker ga doen is anoniem met veilig thuis bellen (sowieso ga ik met de huisarts praten). Ik ben er alleen zo bang voor. Bang voor de razernij waarin hij terecht zal komen, zeker als hij erachter komt dat ik instanties heb ingeschakeld. Het is geen reden om het niet te doen, maar ik tril als een rietje bij de gedachte.
Al tijden heb ik stress klachten, huiduitslag, slap gevoel soms in mijn benen tijdens het lopen, hyperventilatie, heel slecht slapen - maar daar moet ik doorheen.

En dat kan ook! Je zit nu namelijk in het stadium dat je de status quo niet meer ongestraft kan laten voortduren. Je lichaam trekt aan de rem. Iets van 10 jaar geleden ging mijn lichaam ook naar de vaantjes, tot het punt dat ik dacht dat ik vroegtijdig in de overgang kwam. Die klachten werden tijdens de breuk even erger, maar daarna ging het stukken beter. Ik ben nu beter in vorm dan ik ooit ben geweest.

Ga naar die huisarts, bel Veilig Thuis, zoek een advocaat, laat al die instanties hun werk doen om jou te ontlasten. Daar zijn ze voor, dat kunnen ze. Jij kan dit ook.

Femme woensdag 3 mei 2023 om 22:57

Heb je een vriendin die je alvast in vertrouwen kan nemen?
Is het misschien een idee om een logboek je aan te maken met incidenten tussen jou en je man, zodat je duidelijk kan aangeven hoe het structureel fout gaat?
Alvast kopieën maken van belangrijke papieren, zodat je iig het gevoel hebt dat je iets aan het doen bent aan je vertrek?

Hoerabanaan woensdag 3 mei 2023 om 23:22

vrouw47 schreef: ↑
03-05-2023 11:49
De reden waarom ik het zonder (of deels zonder) instanties zou willen doen (hoewel ik altijd de HA zou informeren) is dat ik niet wil dat mijn kind in een vrouwenopvang terecht komt.

De vrouwenopvang die ik ken is niet als opvang herkenbaar voor een kind. Als jij dat niet zo benoemd, zal je kind dat waarschijnlijk niet zo ervaren. Dat waren een rijtje appartementen met ieder een eigen woning en dus prive. Toevallig dat daar veel vrouwen (met kinderen) woonden, maar er werd niet gekliekt oid. Genoeg vrouwen die graag op zichzelf blijven met hun kinderen. Iedereen moet bijkomen van een slopende gezinssituatie, dus dat doe je op een manier die goed bij jullie past. Neem anders eens contact op met hulpverlening om je te oriënteren en beslis daarna.

Je kunt zelf de mate van contact bepalen en op jezelf blijven is prima. Uiteraard zal je kind wel meekrijgen dat je verhuisd en dat vader daar dan niet meer woont. Hoe je dat aan je kind kunt uitleggen, daar kun je hulp bij krijgen. En de lijntjes met hulpverlening en instanties is kort, want iedereen die daarbij betrokken is, weet waarom je daar woont en welke hulpvragen er veel voorkomen. Zoals het regelen van permanente huisvesting, maar ook het regelen van financien, school, opvang, psychische begeleiding, etc.
Er was wel 1 vaste basisschool waar alle kinderen uit die opvang naartoe gingen. Dat was denk ik een afspraak met de gemeente en die school dat zij deze kinderen opnamen en extra alert waren op signalen, zonder dat je als moeder je verhaal uitgebreid uit de doeken hoefde te doen.

Hoerabanaan woensdag 3 mei 2023 om 23:32

TinyTiny schreef: ↑
03-05-2023 12:36
Misschien is een opvang niet nodig, maar het lijkt me ook niet goed als partner straks weet waar je bent.

En dit lijkt me dus juist in jouw situatie heel erg belangrijk. Jouw/jullie veiligheid staat voorop en instanties hebben hier veel vaker mee te maken gehad en hebben ervaring in het begeleiden en waarborgen van veiligheid. Het klinkt alsof jullie kind (tijdelijk) naar een andere school moet en je echt even in een andere woonplaats moet bivakkeren. Of dat de huidige school wordt ingelicht over de veiligheidskwestie en je man jou of kind niet kan gaan volgen naar het nieuwe huis. Daarom lijkt van de radar verdwijnen nu juist de veilige optie.

Maar goed, hier hoef je (nog) geen keuzes in te maken. Zodra je dit gaat bespreken met instanties (dat kan ook eerst anoniem) kun je informatie verzamelen en daarop je beslissing maken. En zij wegen de risico's mee. Er wordt niks gedaan zonder jouw toestemming! Tenzij jullie kind in acuut gevaar is, dan wordt er (terecht) ingegrepen. Maar ze kunnen je helpen om deze stap in veiligheid voor te bereiden. Zodat, áls je vertrekt, je meteen ergens heen kunt waar je niet gevonden wordt en waar de instanties ook geen mededelingen over doen naar hem. Ook hoe, wat en wanneer je dit het beste communiceert met je kind wordt besproken.

jojojanneke donderdag 4 mei 2023 om 07:31

Wat afschuwelijk dat jij elke dag sex moet hebben en al zo lang. Dat je het zolang volgehouden hebt. Kun je daar niet per direct mee stoppen. Dan maar een rotsfeer. Je zegt dat hij niet scheld en fysiek wordt. Maar stil zwijgend en mopperig en naar doet. Nou laat hem maar mopperig doen. En idd goed dat je stappen gaat zetten. Dit is al te lang een heel ongezonde situatie. Ook voor je kind.

Don't worry be happy

Nostromo donderdag 4 mei 2023 om 08:02

Wat word ik verdrietig van deze verhalen. Maar wat goed dat je in ziet dat je weg moet bij deze man en dat deze ellende gaat stoppen voor jou en je kind. Ik ben er ook uitgekomen, zonder vangnet nog wel. Ik werd ook bedreigd met de dood etc. Grijp alle hulp aan die je kan krijgen, neem familie en vrienden in vertrouwen en zorg dat als je eenmaal de stap hebt gezet hij jou niet zomaar meer kan benaderen om je te manipuleren, dreigen en je zo weer probeert terug te halen. Beperk het contact tot alleen de scheiding en omgang kind en laat dit lopen via de advocaat. Verder geen contact meer, neem een nieuw telefoonnummer en blokkeer zijn mail. Eigen advocaat, vangnet creëren/uitbreiden en een veilige plek zoeken en doorzetten als een trein op ramkoers.. zet door voor jou en je kind. Ook al lijkt het godsonmogelijk als je er middenin zit, ook voor jou is er licht aan het einde van de tunnel. Ik gun het je zo!

Too many clowns, not enough circuses.

Joepiejoepie donderdag 4 mei 2023 om 08:12

Ik herken het wel een beetje hoor. Alleen speelt er bij mij ook een chronische depressie (trauma en ik vermoed toch ook iets van ass, de oudste heeft dat en die lijkt erg op hem) van mijn partner mee waardoor juist de sex hem een wat beter gevoel geeft en hij wel een beter humeur heeft al is het maar kort.

Ik heb hem ook lang niet afgewezen tot een moment dat ik het zat was en hem alleen maar afwees . Beide was niet goed voor ons. Inmiddels hebben we een soort tussenweg gevonden waarbij ik hem dus wel afwijs maar ook af en toe toelaat als ik even geen zin heb. Maar dan probeer ik er ook echt wat van te maken.

Scheiden heb ik ook wel over gedacht en nog steeds maar met al zijn issues en een zorgenkind durf ik hem niet in de steek te laten.

Destiny donderdag 4 mei 2023 om 09:10

Ik kan je alleen maar aanraden zo snel mogelijk hulp te zoeken. Zo snel mogelijk te ontsnappen aan deze hel. Jarenlang iedere dag gedwongen seks hebben... Ik krijg het benauwd als ik eraan denk wat jou is en word aangedaan.

Actieve topics