Hoe ontworstel ik mijn slechte jeugd

Solomio schreef: ↑

16-05-2023 07:11

Ondanks dat ik een hekel heb aan al die 'positieve psychologie' denk ik toch dat de enige oplossing is dat TO het niet meer ziet als 10-1 achterstand.
Zodra je volwassen bent zul je je moeten redden met wat je hebt meegekregen.
En vergis je niet: ook mensen met een veilige jeugd hebben hun frustratie(tje)s die ze liever anders hadden gezien.

Ja tuurlijk, als je maar lang genoeg op deze aardkloot rondloopt maak je vanzelf dingen mee. Maar het maakt wel degelijk verschil of je in een veilig, warm gezin opgroeit in je vormende jaren. Dan kun je later over het algemeen beter je mannetje staan in onze harde maatschappij.

Ik snap verder de strekking van je comment hoor, je schiet er ook weer niks mee op om jezelf continu als slachtoffer te zien. Misschien is de gulden middenweg accepteren dat je geen eerlijke start had in het leven, en jezelf tegelijkertijd op je schouder kloppen voor hoeveel je al bereikt heb. En tevens je bewust zijn van je eigen patronen, of die nou veroorzaakt zijn door een problematische jeugd, of latere vervelende ervaringen.

Te veel

Zonneschijn202131 schreef: ↑

18-05-2023 22:32

Ik vind dit wel erg makkelijk gezegd als ik eerlijk ben. Ik snap dat iedereen wel iets meemaakt en ik snap ook dat ik er niets mee opschiet als ik erin blijf hangen maar zo simpel als je het stelt is het natuurlijk niet. Ik doe enorm mijn best en heb alweer kunnen genieten van mijn gezin en het zonnetje vandaag, maar dat lukt niet altijd en dat is denk ik logisch.

Dat iets makkelijk gezegd is betekent niet dat het makkelijk is.
Ik heb een spierziekte, had ik liever niet gehad, maar ik heb mijn leven erop aangepast. En dat was helemaal niet makkelijk, maar er zat niks anders op.
Ik heb een nare jeugd gehad, had ik liever niet gehad, maar ik heb mijn leven erop aangepast. En dat was helemaal niet makkelijk, maar er zat niks anders op.

Ik maak hier die vergelijking, omdat het allebei zaken zijn waar je niks (meer) aan kunt doen en waar je dus mee moet leren leven.

Door je topictitel en je openingspost lijkt het alsof jij wilt zorgen dat je op een gegeven moment nooit meer last hebt van die nare jeugd. En ik geef je mee dat als dat je doel is, dat je een levenslange teleurstelling tegemoet gaat. Je jeugd vormt je, of die jeugd nou leuk is of niet.
En als volwassene zul je daarmee verder moeten. Niet dat je er niks aan kunt doen, maar helemaal 'genezen' zit er wrsch niet in.
En dus zul je moeten kijken hoe je wel een goed leven kunt hebben met die 'beschadigingen'.

Het is beide denk ik.

Je kan maar een keer je jeugd beleven dus dat komt niet meer goed. Mensen met een onveilige jeugd hebben een gevoeliger zenuwstelsel en bepaalde delen van het emotionele brein zijn overontwikkeld (wordt wel eens gezegd, weet niet of het zo is). Dus daar zal je mee moeten leren leven.

Maar trauma en herbelevingen hoef je niet te accepteren, ik accepteer dat in ieder geval niet. Ieder mens ont-wikkelt zich, ontdoet zich van zekere patronen van zijn jeugd in zekere zin dus is ook een normaal onderdeel van het leven.

Dat vind ik juist iets moois aan trauma, dat je hele bewuste keuzes gaat maken over wat je wil van het leven en wie je zelf wil zijn. Zodat je die ervaringen uiteindelijk gaat omzetten in iets wat jou voldoening geeft, bijvoorbeeld met de compassie die je ontwikkelt (voor jezelf en anderen), anderen verder helpen in hun leven.

Hersenen blijven je leven lang plastisch dus er is veel mogelijk, mits je overlevingsmechanismen niet zo sterk zijn dat ze bijvoorbeeld het lichaam uitschakelen (verlamming) of dat je onder stress in een psychose belandt. In dat geval is er helaas niet zo veel haalbaar. Want om trauma te integreren is herbeleving nu eenmaal wel nodig. Eerst met begeleiding en later leer je ook om het zelf beter te kunnen.

Kort gezegd, geef vooral niet op. Ik denk dat een mens zelf wel goed kan aanvoelen wat haalbaar is qua herstel en wat onveranderlijk is.

Ik volg nu schematherapie en daar komt het kind dat je was heel veel aan bod. Hoe je in je jeugd overtuigingen aangeleerd hebt en copinggedrag en alles, en hoe dat toen hielp maar nu als volwassene niet meer. Het is heel pittig, maar als je er nog eens diep in wil duiken dan is dat misschien iets voor je.

Zonneschijn202131 schreef: ↑

18-05-2023 22:32

Ik vind dit wel erg makkelijk gezegd als ik eerlijk ben. Ik snap dat iedereen wel iets meemaakt en ik snap ook dat ik er niets mee opschiet als ik erin blijf hangen maar zo simpel als je het stelt is het natuurlijk niet. Ik doe enorm mijn best en heb alweer kunnen genieten van mijn gezin en het zonnetje vandaag, maar dat lukt niet altijd en dat is denk ik logisch.

Misschien niet voortdurend zo je best doen om te genieten. Stilstaan bij wat je voelt of wat je als klein meisje zou voelen helpt vaak meer. Daarmee aan de slag gaan. Volgens mij is dat verwerking. En ook geef je jezelf dan wat je vroeger hebt gemist: gezien worden en misschien zelfs getroost worden.

Zie therapie als laagjes die je van jezelf afpelt. En misschien kom je nooit tot de kern, maar genoeg laagjes pellen tot je je oké voelt is echt geen schande.

En huilen, dat zie ik als het wassen van de ziel. Er komt pijn los, en door huilen maak je ruimte vrij. Het is soms verre van prettig op de korte termijn, maar op de lange termijn helpt het je. Er kan jarenlange leed in je zitten dat je nu kwijt moet.

Zonneschijn202131 schreef: ↑

15-05-2023 22:51

Och zo lief en helpend zijn jullie reacties. Dat geeft me weer wat moed. De huilbuien zijn sinds zaterdag toen ik dus getriggerd werd. Maar ben dan soms bang dat ik er niet meer uit kom en dat ik alleen maar tot last ben van mijn omgeving. Ook omdat zij het niet voor mij kunnen oplossen. Ik ga erover nadenken of ik terug wil naar mijn psych. En misschien toch zoals iemand schreef bedenken wat ik voor handvaten heb gekregen, daar is mijn hoofd op het moment te warrig voor maar hopelijk komt dat nog. Heel erg bedankt voor jullie reacties!

De beste les die ik ook geleerd heb, is: 'er zit een bodem aan verdriet'

Mijn psycholoog heeft me dat in een van de eerste sessies gezegd en ik geloofde er geen hol van. Ik durfde mijn verdriet niet aan, liet het niet toe. Want dat overleefde ik niet.

Maar er zit een bodem aan verdriet, net zoals aan alle emoties een bodem zit. Ze komen en gaan als golven. De ene duurt een uur, de ander een week.

Ik heb geen contact meer met mijn moeder. Ik kan nog steeds in de kindmodus schieten. Dat gaat nooit meer over. Daar leer ik mee leven, probeer niet te hard te zijn voor mezelf en soms leg ik mezelf uit aan anderen die dat waard zijn.

De les die de psycholoog mij heeft geleerd is nu, denk ik 6 jaar geleden. Triggers en verdriet blijven bestaan. Ik laat het toe, want ik heb het vertrouwen erin dat er een bodem is.

Wat een mooie woorden StevieNicks en A-ha, herkenbaar allebei, daar heb ik niets aan toe te voegen.

@Zonneschijn ik weet niet of ik het al geplaatst had hier maar ik heb ook geen contact meer met mijn moeder vanwege het getriggerd worden. Pas na 'toestemming' van mijn therapeut durfde ik dat te doen.

Het is een grote stap, het lost zeker niet alles op en roept ook schuldgevoelens op, maar ik heb er nooit spijt van gehad. Ik moest eerst ont-stressen leek het wel, om te kunnen gaan verwerken. Het is goed om jouw gevoel en behoefte te volgen hierin.

Zonneschijn202131 schreef: ↑

21-05-2023 12:08

Hele wijze woorden maar mis een stukje gevoel erin.
Ik snap het verstandelijk allemaal prima en ik snap echt wel dat ik er nooit helemaal los van zal komen, maar ik wil niet dat het mijn leven beheerst.
Inmiddels ietsje verder en denk ik, door minder of geen contact te hebben, dat ik het beter achter me kan laten omdat ik zo simpelweg minder getriggerd wordt.

Ik heb op een gegeven moment het contact met mijn vader verbroken, omdat daarin steeds weer hetzelfde patroon opdook en ik dat niet meer wilde.