Relaties
alle pijlers
Hoe verwerk je diagnose ouder
vrijdag 9 augustus 2024 om 21:49
Het scheelde dat mijn ouder (mijn moeder) zelf heel erg nuchter was toen ze de diagnose alvleesklierkanker kreeg. Ik weet nog heel goed dat het voelde alsof al het leven uit mijn eigen lichaam geslagen werd, maar mijn moeder ging gelijk van alles regelen en het verloop bepalen: wat moest er met haar spullen gebeuren, hospice, etc..
Hoe ik ermee omging? Omdat alles zo snel ging, mijn moeder is binnen drie maanden na de diagnose overleden, had ik helemaal geen tijd om er mee om te gaan, als je begrijpt wat ik bedoel. Het was gelijk een achtbaan en het was heel erg fijn dat er zoveel mensen belangstelling hadden, meeleven toonden en meehielpen, maar het was ook super intensief. Er was gewoon geen tijd om het nieuws te verwerken en ook niet na de begrafenis wilde niets tot mij doordringen. Ik ben heel het jaar waarin ze overleed, 'kwijt'. En ja, bij mij kwam pas de verwerking bijna twee jaar later, omdat ik in standje crisis stond.
Heel veel sterkte.
Hoe ik ermee omging? Omdat alles zo snel ging, mijn moeder is binnen drie maanden na de diagnose overleden, had ik helemaal geen tijd om er mee om te gaan, als je begrijpt wat ik bedoel. Het was gelijk een achtbaan en het was heel erg fijn dat er zoveel mensen belangstelling hadden, meeleven toonden en meehielpen, maar het was ook super intensief. Er was gewoon geen tijd om het nieuws te verwerken en ook niet na de begrafenis wilde niets tot mij doordringen. Ik ben heel het jaar waarin ze overleed, 'kwijt'. En ja, bij mij kwam pas de verwerking bijna twee jaar later, omdat ik in standje crisis stond.
Heel veel sterkte.
vrijdag 9 augustus 2024 om 21:54
Dat ligt aan de situatie denk ik: hoe oud is de ouder, hoe is de prognose, hoe staat de ouder er zelf in?
In mijn geval werd mijn ouder veel te jong gediagnosticeerd met kanker en bleek het niet veel later ook uitgezaaid en daarmee terminaal. Maar mijn ouder heeft nog enkele jaren in relatief goede gezondheid geleefd maar het was psychisch echt zwaar voor ouder. En dat is voor naasten dan ook weer zwaar.
De acceptatie was een heel proces, net als de ziekte + behandeling zelf.
De uiteindelijke dood viel me - doordat er al zo’n rouwproces aan vooraf was gegaan - mee. Ik gunde ouder vooral ook een ‘fijne’ dood en geen lijden meer.
In mijn geval werd mijn ouder veel te jong gediagnosticeerd met kanker en bleek het niet veel later ook uitgezaaid en daarmee terminaal. Maar mijn ouder heeft nog enkele jaren in relatief goede gezondheid geleefd maar het was psychisch echt zwaar voor ouder. En dat is voor naasten dan ook weer zwaar.
De acceptatie was een heel proces, net als de ziekte + behandeling zelf.
De uiteindelijke dood viel me - doordat er al zo’n rouwproces aan vooraf was gegaan - mee. Ik gunde ouder vooral ook een ‘fijne’ dood en geen lijden meer.
vrijdag 9 augustus 2024 om 22:13
vrijdag 9 augustus 2024 om 22:14
Ik was nog jong (26) toen de eerste diagnose bij mijn moeder kwam. Borstkanker. Ik ben er vooral mee omgegaan door overal bij te zijn. Mijn moeder was alleenstaand en ik ging meestal mee naar de gesprekken, behandelingen, etc. We hebben als gezin veel gesprekken gevoerd. Aan het eind van de behandelingen (chemo's en operatie) werd ik zwanger en dat gaf een hele fijne, positieve vibe voor iedereen. Toen mijn dochter 4 weken was had mijn moeder haar eerste (jaarlijkse) controle en werd ze schoon verklaard. We konden eindelijk naar de toekomst kijken, plannen maken en gaan genieten. 8 weken later had mijn moeder een naar hoestje en een longfoto liet uitzaaiingen zien. Toen ging het heel snel, want 5 weken later hebben we haar begraven. Toen was er echt geen tijd om ook maar ergens bij stil te staan. Het was accepteren en doorgaan.
Toen ik een half jaar later eindelijk weer een beetje 'boven water' was en voor mijn gevoel dingen kon gaan verwerken, kreeg mijn vader vage klachten. Ik heb een paar weken voor hem gezorgd. Toen we uiteindelijk in het ziekenhuis kwamen voor onderzoek hebben ze hem meteen opgenomen, allerlei onderzoeken gedaan en een paar dagen later kregen we te horen dat hij ver uitgezaaide kanker had en dat ze niks meer konden doen. Op vrijdag kwam hij thuis en op zondag is hij overleden. Toen was ik 28, had een jong kindje, was in een jaar twee keer verhuisd en had mijn beide ouders verloren. En ik dacht gewoon door te kunnen gaan...
Mijn lijf heeft uiteindelijk op de rem getrapt. Ik ben (extreem) door mijn rug gegaan, heb daar een paar weken van moeten herstellen en heb daarna nog een paar maanden thuis gezeten. In die periode heb ik vooral veel niks gedaan. De basiszorg voor dochter en heel veel televisie gestaard. Ik ben heel nuchter van aard en ben daarna 'gewoon' verder gegaan met mijn leven. Natuurlijk heb ik veel momenten van gemis, maar het is ook zoals het is. Ik heb destijds alles laten vallen en heb al mijn aandacht aan mijn ouders besteed. Dat was fijn, maar dat kan alleen maar omdat het dus hele korte, snelle trajecten waren. Mensen hebben lange tijd tegen mij gezegd "wacht maar, de klap komt nog wel". Maar we zijn inmiddels 8 jaar verder en ik voel me eigenlijk wel prima. Ik denk dat ik tijdens die heftige periode ook al veel heb verwerkt, omdat ik er zo vol in ben gegaan.
Toen ik een half jaar later eindelijk weer een beetje 'boven water' was en voor mijn gevoel dingen kon gaan verwerken, kreeg mijn vader vage klachten. Ik heb een paar weken voor hem gezorgd. Toen we uiteindelijk in het ziekenhuis kwamen voor onderzoek hebben ze hem meteen opgenomen, allerlei onderzoeken gedaan en een paar dagen later kregen we te horen dat hij ver uitgezaaide kanker had en dat ze niks meer konden doen. Op vrijdag kwam hij thuis en op zondag is hij overleden. Toen was ik 28, had een jong kindje, was in een jaar twee keer verhuisd en had mijn beide ouders verloren. En ik dacht gewoon door te kunnen gaan...
Mijn lijf heeft uiteindelijk op de rem getrapt. Ik ben (extreem) door mijn rug gegaan, heb daar een paar weken van moeten herstellen en heb daarna nog een paar maanden thuis gezeten. In die periode heb ik vooral veel niks gedaan. De basiszorg voor dochter en heel veel televisie gestaard. Ik ben heel nuchter van aard en ben daarna 'gewoon' verder gegaan met mijn leven. Natuurlijk heb ik veel momenten van gemis, maar het is ook zoals het is. Ik heb destijds alles laten vallen en heb al mijn aandacht aan mijn ouders besteed. Dat was fijn, maar dat kan alleen maar omdat het dus hele korte, snelle trajecten waren. Mensen hebben lange tijd tegen mij gezegd "wacht maar, de klap komt nog wel". Maar we zijn inmiddels 8 jaar verder en ik voel me eigenlijk wel prima. Ik denk dat ik tijdens die heftige periode ook al veel heb verwerkt, omdat ik er zo vol in ben gegaan.
vrijdag 9 augustus 2024 om 22:31
Bij ons was de ernst niet direct duidelijk omdat het zeer onbekend en niet veel voorkomend was. Dan ga je mee in de flow. Tijdens het aftakelproces volledig van het geloof gevallen omdat ik niet kan geloven dat er een God bestaat die dit mensen laat ondergaan. Na overlijden vooral opluchting omdat het onmenselijk lijden was.
Daarna stuk angst....krijg ik het niet....en nu is het op de achtergrond. Wat ik het ergste vind is dat ze ziek werd in de periode dat je blijvende herinneringen maakt qua leeftijd en dat ik een gezonde moeder nooit heb gekend. Ze heeft mijn jongste nooit ontmoet.
Ik probeer er nuchter naar te kijken. Ik kan er niets aan veranderen. Die nuchtere houding laat geen verdriet toe, enkel berusting. En dat is voor mij een goede manier van omgaan met.
Daarna stuk angst....krijg ik het niet....en nu is het op de achtergrond. Wat ik het ergste vind is dat ze ziek werd in de periode dat je blijvende herinneringen maakt qua leeftijd en dat ik een gezonde moeder nooit heb gekend. Ze heeft mijn jongste nooit ontmoet.
Ik probeer er nuchter naar te kijken. Ik kan er niets aan veranderen. Die nuchtere houding laat geen verdriet toe, enkel berusting. En dat is voor mij een goede manier van omgaan met.
vrijdag 9 augustus 2024 om 22:31
Jeetje....sterkte!KamilleT schreef: ↑09-08-2024 22:13Mijn moeder kreeg de diagnose uitgezaaide kanker op vrijdag. De dinsdag erna overleed ze. Dan stap je dus op die trein en maak je er het beste van om haar pijnvrij en comfortabel te kunnen laten overlijden. Verwerken ben ik nog mee bezig, het is 2,5 maand geleden.
vrijdag 9 augustus 2024 om 22:42
Dit herken ik wel. Zowel het eerste als het tweede.Stormke81 schreef: ↑09-08-2024 22:31Bij ons was de ernst niet direct duidelijk omdat het zeer onbekend en niet veel voorkomend was. Dan ga je mee in de flow. Tijdens het aftakelproces volledig van het geloof gevallen omdat ik niet kan geloven dat er een God bestaat die dit mensen laat ondergaan. Na overlijden vooral opluchting omdat het onmenselijk lijden was.
Daarna stuk angst....krijg ik het niet....en nu is het op de achtergrond. Wat ik het ergste vind is dat ze ziek werd in de periode dat je blijvende herinneringen maakt qua leeftijd en dat ik een gezonde moeder nooit heb gekend. Ze heeft mijn jongste nooit ontmoet.
Ik probeer er nuchter naar te kijken. Ik kan er niets aan veranderen. Die nuchtere houding laat geen verdriet toe, enkel berusting. En dat is voor mij een goede manier van omgaan met.
Mijn ouders waren allebei net 50 toen ze zijn overleden. Ik heb voorlopig nog niet die leeftijd, maar er sluimert wel altijd een angst dat ik ook jong kanker zal krijgen en in ons leven betekent kanker vooralsnog dat ze snel dood gaat.
Ik heb best wel lang een moeizame relatie gehad met mijn moeder (pubertijd maar ook daarna nog). Haar eerste diagnose heeft ons nader tot elkaar gebracht en toen mijn dochter geboren werd heeft dat onze band enorm versterkt. Het maakt me verdrietig dat ze daar maar 4 maanden van heeft mogen meemaken.
Mijn ouders hebben in onze jeugd en opvoeding keuzes gemaakt die soms niet door de maatschappij geaccepteerd werden. Vooral mijn moeder heeft daar wel zorgen over gehad, of wij wel goed terecht zouden komen. Ik had het hen gegund om te zien waar wij nu staan. Als verantwoordelijke, zorgzame volwassenen met ons eigen gezien. Wat hadden ze daar enorm van genoten! Ik heb nog een aantal levensstappen met hen kunnen delen (afstuderen, trouwen, huis kopen, kindje krijgen). Mijn broers hebben dat allemaal zonder mijn ouders moeten doen...
vrijdag 9 augustus 2024 om 22:43
Ligt aan de leeftijd denk ik. Mijn ouder binnen 4 maanden na de eerste diagnose overleden, en daarna hadden we de zorg voor een
dementerende andere ouder.
Je gaat stap voor stap mee in wat er gebeurt, je regelt, helpt en op een dag is het zover.
Ik heb geen rouw gevoeld, mijn ouder werd 85 jaar en dan is het wat het is.
Mijn kinderen verloren hun vader toen ze nog jong waren, dat is een heel ander verhaal.
dementerende andere ouder.
Je gaat stap voor stap mee in wat er gebeurt, je regelt, helpt en op een dag is het zover.
Ik heb geen rouw gevoeld, mijn ouder werd 85 jaar en dan is het wat het is.
Mijn kinderen verloren hun vader toen ze nog jong waren, dat is een heel ander verhaal.
ambra wijzigde dit bericht op 10-08-2024 21:43
0.12% gewijzigd
vrijdag 9 augustus 2024 om 23:25
zaterdag 10 augustus 2024 om 00:06
Soort ziekte vind ik ook wel wezenlijk eigenlijk. De laatste jaren was er bij ons geen communicatie mogelijk…letters aanwijzen kon, maar meer niet. Een goed gesprek hebben we nooit gehad. Ik had het wel waardevol gevonden als ik haar stem had kunnen horen, vragen kunnen stellen etc. Maar ja….ook daar heb ik geen invloed op gehad. Het is inderdaad stap voor stap.
zaterdag 10 augustus 2024 om 09:00
Heel veel sterkte gewenst!!!KamilleT schreef: ↑09-08-2024 22:13Mijn moeder kreeg de diagnose uitgezaaide kanker op vrijdag. De dinsdag erna overleed ze. Dan stap je dus op die trein en maak je er het beste van om haar pijnvrij en comfortabel te kunnen laten overlijden. Verwerken ben ik nog mee bezig, het is 2,5 maand geleden.
zaterdag 10 augustus 2024 om 10:38
Ik geloof niet dat het voor mij nog nut heeft om de diagnose te verwerken. Die hebben we maar vier dagen geweten en is niet eens de officiële doodsoorzaak (dat werd nog een leuke discussie met de arts, maar er zijn kennelijk regels voor). Hoe dat nu verder in zijn werk gaat weet ik niet. Ik ben er nog dagelijks mee bezig. De eerste week heb ik heel veel gehuild en gek genoeg op de uitvaart niet. Als ik na de uitvaart vijf keer heb gehuild, is het veel. Ik vind het nog steeds wel heel onwerkelijk dat ze er niet meer is.
zaterdag 10 augustus 2024 om 11:11
Vreselijk voor je, gecondoleerd.KamilleT schreef: ↑09-08-2024 22:13Mijn moeder kreeg de diagnose uitgezaaide kanker op vrijdag. De dinsdag erna overleed ze. Dan stap je dus op die trein en maak je er het beste van om haar pijnvrij en comfortabel te kunnen laten overlijden. Verwerken ben ik nog mee bezig, het is 2,5 maand geleden.
Hier soortgelijke ervaring maar dan iets langere periode (4 weken na diagnose) . Ze werd maar 55. Is nu 23 jaar geleden maar nog steeds k**
To, het ligt dus heel erg aan de situatie. Sterkte in ieder geval.
zaterdag 10 augustus 2024 om 11:25
Hangt van de band af natuurlijk. En hoeveel tijd je hebt na diagnose.
Herinneringen maken. Dingen bespreken. Dingen regelen. Uitvaart bespreken. Dat gaf mij houvast.
Met mijn schoonouders had ik niet zo heel veel moeite. Schoonvader was al oud en voltooid leven. Schoonmoeder vond ik sneu. Nog jong en had een lastig huwelijk met schoonvader dus haar hadden we graag tijd gegund. (Zij overleed voor hem )
Mijn vader is na 10 maanden overleden waarbij het laatste stukje in 2 dagen was. Mijn moeder van diagnose tot overlijden 6 maanden waarvan laatste week heel naar was
Diagnose van mijn vader kwam als donderslag bij heldere hemel Dit kostte wel even tijd om te verwerken. Ik ben enig kind en stond er qua regelen alleen voor. Mijn vader wilde het er niet over hebben en mijn moeder was een struisvogel
Mijn moeder’s diagnose kwam een soort niet als verrassing. Ze had al heel lang bepaalde klachten. Weigerde , uit angst , naar arts te gaan. En toen ze moest (want heel benauwd midden in de nacht dus naar speh) kon ze er niet meer onderuit. Was al zover gevorderd dat er niets meer kon.
Gelukkig alles goed samen kunnen bespreken en regelen en hebben we nog leuke dingen gedaan.
Haar overlijden was dubbel. Natuurlijk ben je je moeder kwijt maar ik werd ook wees en het besef dat je dan echt alleen bent (want geen broers en zussen ) hakte er in ..
Herinneringen maken. Dingen bespreken. Dingen regelen. Uitvaart bespreken. Dat gaf mij houvast.
Met mijn schoonouders had ik niet zo heel veel moeite. Schoonvader was al oud en voltooid leven. Schoonmoeder vond ik sneu. Nog jong en had een lastig huwelijk met schoonvader dus haar hadden we graag tijd gegund. (Zij overleed voor hem )
Mijn vader is na 10 maanden overleden waarbij het laatste stukje in 2 dagen was. Mijn moeder van diagnose tot overlijden 6 maanden waarvan laatste week heel naar was
Diagnose van mijn vader kwam als donderslag bij heldere hemel Dit kostte wel even tijd om te verwerken. Ik ben enig kind en stond er qua regelen alleen voor. Mijn vader wilde het er niet over hebben en mijn moeder was een struisvogel
Mijn moeder’s diagnose kwam een soort niet als verrassing. Ze had al heel lang bepaalde klachten. Weigerde , uit angst , naar arts te gaan. En toen ze moest (want heel benauwd midden in de nacht dus naar speh) kon ze er niet meer onderuit. Was al zover gevorderd dat er niets meer kon.
Gelukkig alles goed samen kunnen bespreken en regelen en hebben we nog leuke dingen gedaan.
Haar overlijden was dubbel. Natuurlijk ben je je moeder kwijt maar ik werd ook wees en het besef dat je dan echt alleen bent (want geen broers en zussen ) hakte er in ..
zaterdag 10 augustus 2024 om 11:38
55 is wel heel jong. Mijn moeder was 74 wat ik ook al veel te jong vind. Het kwam ook zo onverwacht. Ze had wel klachten maar iedereen, inclusief de artsen gingen er vanuit dat dat kwam door haar andere ziekte die ze al 25 jaar had.
zaterdag 10 augustus 2024 om 11:54
Mijn (schoon)ouders zijn de 80 gepasseerd, waarvan 2 nu zwaar dement zijn, je groeit mee in het proces en we zijn nu op een punt dat we hopen dat ze snel sterven. We hopen dat omdat het een onmenselijk proces en het voor beide kanten een opluchting is als ze sterven. Natuurlijk zullen we verdrietig zijn maar we zijn zelf ook halverwege de 50 en er sterven al leeftijdgenoten, het hoort er steeds meer en het verschuift daardoor ook mijn emoties rond de dood. Ik ben er zieker van als mijn vriendin binnenkort sterft dan een 85 jarige ouder, het één voelt totaal niet logisch maar sterven aan ouderdom wel.
zaterdag 10 augustus 2024 om 12:52
Een vriendin van mij had precies hetzelfde met haar moeder, ook alvleesklierkanker, ook een paar maanden. Zij heeft destijds een dagboekje bijgehouden en elke dag even kort geschreven wat er in haar opkwam. Later vaak nog in teruggelezen, want ook zij was het haar helemaal kwijt.glaasjeprik schreef: ↑09-08-2024 21:49Het scheelde dat mijn ouder (mijn moeder) zelf heel erg nuchter was toen ze de diagnose alvleesklierkanker kreeg. Ik weet nog heel goed dat het voelde alsof al het leven uit mijn eigen lichaam geslagen werd, maar mijn moeder ging gelijk van alles regelen en het verloop bepalen: wat moest er met haar spullen gebeuren, hospice, etc..
Hoe ik ermee omging? Omdat alles zo snel ging, mijn moeder is binnen drie maanden na de diagnose overleden, had ik helemaal geen tijd om er mee om te gaan, als je begrijpt wat ik bedoel. Het was gelijk een achtbaan en het was heel erg fijn dat er zoveel mensen belangstelling hadden, meeleven toonden en meehielpen, maar het was ook super intensief. Er was gewoon geen tijd om het nieuws te verwerken en ook niet na de begrafenis wilde niets tot mij doordringen. Ik ben heel het jaar waarin ze overleed, 'kwijt'. En ja, bij mij kwam pas de verwerking bijna twee jaar later, omdat ik in standje crisis stond.
Heel veel sterkte.
Mijn ouder is een jaar ziek geweest tot overlijden, maar een heel ander proces, want heel andere ziekte en het was niet bij voorbaat duidelijk hoe lang het zou duren. Had ook nog jaren kunnen duren. Ik ben ook ontzettend veel kwijt. Dus een dagboekje zou ik zeker aanraden.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
