Relaties
alle pijlers
Hoe verwerk je diagnose ouder
zaterdag 10 augustus 2024 om 19:59
Is het ook. Nu ben ik zelf 50 en vind het eigenlijk steeds lastiger worden, ook gek.
Maar 74 is ook niet super oud. Mijn schoonmoeder is 74, moet er niet aan denken dat ze ziek wordt en doodgaat.
Maar je hebt het niet voor t kiezen.
zondag 11 augustus 2024 om 12:55
Ik ben nog geen 50 en allebei mijn ouders zijn al een paar jaar overleden.
Op zich kwam het bij hen (en bij mijn schoonvader) ook niet echt uit de lucht vallen. Het ging wel heel snel, maar mijn moeder was een ex-roker bijvoorbeeld.
zondag 11 augustus 2024 om 13:01
Ik ben inmiddels vier jaar ouder dan mijn moeder toen ze ziek werd en drie weken in coma heeft gelegen. Destijds hadden we niet verwacht dat ze 49 zou worden, dus al die extra jaren heeft ze er maar mooi bij gekregen. Desondanks gingen we er vanuit dat dat gewoon een doorgaande lijn zou zijn tot 85. Afgelopen januari heeft mijn vader ernstige complicaties gekregen na een operatie. Die moet ook door naar de 90 (is nu 76), maar begint aan alle kanten kwaaltjes te vertonen. Hij is er weer bovenop gekomen maar oudere mensen herstellen toch minder goed van zo’n tegenslag.
En aan de andere kant heb je 90’ers van wie het allemaal niet meer zonodig hoeft. Het is oneerlijk verdeeld en je hebt het inderdaad niet voor het kiezen. Op de rouwkaart van mijn moeder stond ‘soms is wilskracht niet genoeg’.
maandag 12 augustus 2024 om 14:19
Sterkte met je vader.KamilleT schreef: ↑11-08-2024 13:01Ik ben inmiddels vier jaar ouder dan mijn moeder toen ze ziek werd en drie weken in coma heeft gelegen. Destijds hadden we niet verwacht dat ze 49 zou worden, dus al die extra jaren heeft ze er maar mooi bij gekregen. Desondanks gingen we er vanuit dat dat gewoon een doorgaande lijn zou zijn tot 85. Afgelopen januari heeft mijn vader ernstige complicaties gekregen na een operatie. Die moet ook door naar de 90 (is nu 76), maar begint aan alle kanten kwaaltjes te vertonen. Hij is er weer bovenop gekomen maar oudere mensen herstellen toch minder goed van zo’n tegenslag.
En aan de andere kant heb je 90’ers van wie het allemaal niet meer zonodig hoeft. Het is oneerlijk verdeeld en je hebt het inderdaad niet voor het kiezen. Op de rouwkaart van mijn moeder stond ‘soms is wilskracht niet genoeg’.
Mijn vader leeft ook al een aantal jaren niet meer maar gelukkig heb ik hele leuke schoonouders, die nog best gezond zijn.
maandag 12 augustus 2024 om 15:54
Ik was 13 toen mijn moeder voor de eerste keer kanker kreeg. Eigenlijk was het toen vooral een waas, ik was vooral druk bezig met een vervelende puber zijn. Toen mijn vader kanker kreeg was ik 24, maar eigenlijk ook niks verwerkt. Gewoon doorgaan en helpen waar ik kon, ging veel mee naar het ziekenhuis enzo. Mijn moeder heeft nu voor de tweede keer kanker, goed behandelbaar, dus probeer weer tot steun te zijn. Ze kreeg ook nog eens een herseninfarct bij en mijn vader heeft ook nog een chronische ziekte waardoor hij begin van het jaar in coma raakte. Dus hoezo verwerken? Er is geen tijd voor verwerken, want tegen de tijd dat je daar een beetje aan toekomt, staat het volgende alweer voor de deur.
Nu scharrelen ze beide weer rond, maar ik sta continu op scherp voor het volgende wat zich aandient en ik maak me voortdurend zorgen.
Nu scharrelen ze beide weer rond, maar ik sta continu op scherp voor het volgende wat zich aandient en ik maak me voortdurend zorgen.
maandag 12 augustus 2024 om 16:13
Nogal brede vraag. Het hangt af van je eerdere ervaringen, je gestel en de mensen om je heen.
Mijn moeder was met 54 pats boem weg, al was er nog een uur of 3 een comateuze toestand. Wat mij heeft 'geholpen' is dat het besef dat je ouders sterfelijk zijn er al in zat, omdat mijn vader wat jaren eerder al bijna de pijp aan Maarten had gegeven.
Toen mijn schoonmoeders kanker was uitgezaaid een paar jaar later ging het luikje bij mij compleet dicht. Zo van; "Die gaat dood". Dat heeft nog 4 jaar mogen duren en daar had ik achteraf spijt van het snelle afstand houden.
"Herkansing" bij mijn schoonvader. Dat heeft echter maar 4 weken geduurd en was meer overleven in de medische mallemolen een bijna instorten van partner icm de kinderen die bij opa wilde zijn.
Omgaan met is wat mij betreft stapje voor stapje. Met 'de klap komt nog wel' kan ik niet zoveel, tot dusver ben ik hem gelukkig ontweken.
Sterkte to, je vraagt het vast niet voor niets.
Mijn moeder was met 54 pats boem weg, al was er nog een uur of 3 een comateuze toestand. Wat mij heeft 'geholpen' is dat het besef dat je ouders sterfelijk zijn er al in zat, omdat mijn vader wat jaren eerder al bijna de pijp aan Maarten had gegeven.
Toen mijn schoonmoeders kanker was uitgezaaid een paar jaar later ging het luikje bij mij compleet dicht. Zo van; "Die gaat dood". Dat heeft nog 4 jaar mogen duren en daar had ik achteraf spijt van het snelle afstand houden.
"Herkansing" bij mijn schoonvader. Dat heeft echter maar 4 weken geduurd en was meer overleven in de medische mallemolen een bijna instorten van partner icm de kinderen die bij opa wilde zijn.
Omgaan met is wat mij betreft stapje voor stapje. Met 'de klap komt nog wel' kan ik niet zoveel, tot dusver ben ik hem gelukkig ontweken.
Sterkte to, je vraagt het vast niet voor niets.
Look at the stars, look how they shine for you
And everything you do; Yeah, they were all yellow
And everything you do; Yeah, they were all yellow
maandag 12 augustus 2024 om 21:49
Ik kwam bij mij ook een soort besef dat leeftijd dus echt niks zegt. Er viel een soort kinderlijk vertrouwen weg (ook al was ik al 28). Ik had eigenlijk nog nooit een overlijden in mijn omgeving meegemaakt. Mijn ouders waren 50 en 51. Een van hen was de jongste van 10+ kinderen. Ik had nog twee oma's en een opa van allemaal begin 90.
Een van mijn kinderen heeft momenteel veel vragen over de dood. Zij checkt steeds bij mij dat ik niet dood zal gaan, want die, die en die zijn toch ouder. Ik wil haar die kinderlijke onschuld niet ontnemen, maar wil ook eerlijk zijn. Want leeftijd zegt (helaas) lang niet altijd iets over levensverwachting.
Een van mijn kinderen heeft momenteel veel vragen over de dood. Zij checkt steeds bij mij dat ik niet dood zal gaan, want die, die en die zijn toch ouder. Ik wil haar die kinderlijke onschuld niet ontnemen, maar wil ook eerlijk zijn. Want leeftijd zegt (helaas) lang niet altijd iets over levensverwachting.
maandag 12 augustus 2024 om 22:52
Twee maanden voor mijn moeder is een ander familielid overleden op een zelfde manier. Bij hem werd het ontdekt tijdens een operatie voor iets anders en tijdens de operatie ging het zodanig mis dat ze hem daarna in slaap hebben gehouden tot overlijden. Half jaartje ouder dan ik dus mijn kinderen waren helemaal van de leg en bang dat het mij zou overkomen. Nu ben ik zo ongeveer de enige in de familie zonder MDL-gedoe dus ik hoop de dans te ontspringen en 105 te worden. Dat beloof ik ze ook, net als mijn moeder deed. Het maakt uiteindelijk weinig verschil als je toch te vroeg gaat. Beter om ze gerust te stellen.G-sleutel schreef: ↑12-08-2024 21:49Ik kwam bij mij ook een soort besef dat leeftijd dus echt niks zegt. Er viel een soort kinderlijk vertrouwen weg (ook al was ik al 28). Ik had eigenlijk nog nooit een overlijden in mijn omgeving meegemaakt. Mijn ouders waren 50 en 51. Een van hen was de jongste van 10+ kinderen. Ik had nog twee oma's en een opa van allemaal begin 90.
Een van mijn kinderen heeft momenteel veel vragen over de dood. Zij checkt steeds bij mij dat ik niet dood zal gaan, want die, die en die zijn toch ouder. Ik wil haar die kinderlijke onschuld niet ontnemen, maar wil ook eerlijk zijn. Want leeftijd zegt (helaas) lang niet altijd iets over levensverwachting.
woensdag 14 augustus 2024 om 07:44
Ik vond de confrontatie met de sterfelijkheid van mijn ouders enorm pijnlijk.
Mijn vader heeft een aantal forse en kleinere operaties achter de rug. Vrijwel allemaal voor iets anders. Inmiddels zijn we 25 jaar verder na de eerste diagnose (kanker). Ik ben inmiddels de 50 gepasseerd, mijn vader is 82.
Na al die jaren vind ik het vooral erg naar voor hem. Het houdt nooit op namelijk. Het ene levensbedreigende ding is nog niet voorbij of het volgende dient zich aan. Met nog wat vervelende kwalen tussendoor.
Ik denk dat verwerken een beetje vanzelf gaat. Hier schrijven heeft me een jaar of tien geleden enorm geholpen.
Neem de tijd die nodig is voor je ouder(s). Je kan het niet overdoen. Hoe je dat doet als de relatie slecht is weet ik niet zo goed.
Heel veel sterkte in ieder geval, het blijft verdrietig.
Mijn vader heeft een aantal forse en kleinere operaties achter de rug. Vrijwel allemaal voor iets anders. Inmiddels zijn we 25 jaar verder na de eerste diagnose (kanker). Ik ben inmiddels de 50 gepasseerd, mijn vader is 82.
Na al die jaren vind ik het vooral erg naar voor hem. Het houdt nooit op namelijk. Het ene levensbedreigende ding is nog niet voorbij of het volgende dient zich aan. Met nog wat vervelende kwalen tussendoor.
Ik denk dat verwerken een beetje vanzelf gaat. Hier schrijven heeft me een jaar of tien geleden enorm geholpen.
Neem de tijd die nodig is voor je ouder(s). Je kan het niet overdoen. Hoe je dat doet als de relatie slecht is weet ik niet zo goed.
Heel veel sterkte in ieder geval, het blijft verdrietig.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
woensdag 14 augustus 2024 om 07:55
een diagnose verwerken begrijp ik niet. je hoort het en vervolgens gaat het erover hoe je ermee om gaat. en dat hangt maar helemaal af van de omstandigheden.
is je ouder 95 en is de gezondheid al jaren broos dan is dat anders dan zoals bij mijn vader die begin 50 was en 2 weken later dood was.
daarnaast is het ieder voor zich hoe je daarmee omgaat, zolang je de emoties maar wel ruimte geeft en niet wegduwt want ze komen terug. met vrienden
is je ouder 95 en is de gezondheid al jaren broos dan is dat anders dan zoals bij mijn vader die begin 50 was en 2 weken later dood was.
daarnaast is het ieder voor zich hoe je daarmee omgaat, zolang je de emoties maar wel ruimte geeft en niet wegduwt want ze komen terug. met vrienden
En doooooor!
woensdag 14 augustus 2024 om 07:57
Mijn moeder kreeg bronchitis, was de diagnose, maar knapte niet erg op. Bloed laten prikken en toen moest ze meteen naar het ziekenhuis. Binnen 10 dagen is ze overleden aan ver uitgezaaide kanker.
Het meeste verdriet had ik nog door het verdriet van mijn toen nog jonge kinderen.
Ik voelde paniek en was in een roes. Men zei dat de klap nog wel kwam maar ik liep een paar maanden echt in een roes op tenen en daarna ging het vanzelf weer beter.
Het meeste verdriet had ik nog door het verdriet van mijn toen nog jonge kinderen.
Ik voelde paniek en was in een roes. Men zei dat de klap nog wel kwam maar ik liep een paar maanden echt in een roes op tenen en daarna ging het vanzelf weer beter.
donderdag 15 augustus 2024 om 11:46
Inderdaad nogal afhankelijk van de situatie. Ik vond de onzekerheid in de eerste periode lastig, en vooral ook hoe ermee om te gaan t.a.v. mijn vader. Hij leek bijvoorbeeld wat in ontkenning te schieten over zijn rookgedrag. Ik nam aan een coping mechanisme, net als een sterke wens om de behandeling voort te zetten die eerst toch goed aansloeg. Zeker dat laatste snapte ik wel als redenering en hebben de artsen óók aan mij goed moeten uitleggen. Maar ik vond het op een bepaald moment wel lastig om te zien of het nou helder voor mijn vader was dat genezing niet meer aan de orde was. Ik wilde het er niet in wrijven, maar ben op een gegeven moment wel concreter gaan benoemen wat de arts zei. Juist ook omdat ik ervan uitging dat hij het ten diepste wel begreep. Dat soort dingen heb ik wel als moeilijk ervaren. Ook omdat ik zelf tot dat moment steeds hoopvol heb willen zijn. Vanaf een bepaald moment werd communicatie fysiek ook steeds moeilijker, wat ook moeilijk is als je over de palliatieve fase, het overlijden en daarna moet praten. Maar goed, dat is in jouw situatie wellicht helemaal niet aan de orde.
Sterkte, TO.
Sterkte, TO.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
woensdag 21 augustus 2024 om 21:32
Mijn moeder overleed vrij plotseling. Ging naar het ziekenhuis om behandeld te worden voor hartfalen maar overleed 2 dagen later. Ze had zoveel pijn, het was traumatisch. Mijn vader en ik waren erbij ze morfine kreeg en eindelijk rustig kon liggen. We waren in shock toen ze 18 uur later haar laatste adem uit blies. En nu, na 1,5 jaar kan ik er nog maar moeilijk over praten en nadenken. De dokter liet de keuze aan ons omdat de behandeling niet aansloeg en ze het uitgilde van de pijn. Ik voel schuld, verdriet en hartzeer. Voor haar was het beter, er was geen genezing meer mogelijk en om haar op het einde zo rustig te zien slapen maakt veel goed, maar god, wat mis ik haar....
tanteslankie20 wijzigde dit bericht op 22-08-2024 11:27
0.37% gewijzigd
Twee dingen zijn oneindig, het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker. A. Einstein
woensdag 21 augustus 2024 om 23:32
Ik heb ook last van een soort schuldgevoel. Ze had nog niet hoeven overlijden. Er was misschien nog een levensverlengende behandeling mogelijk, mits eerst de longontsteking zou genezen. Ze had al verschillende soorten antibiotica gehad, dus die kans was niet heel groot. De levensverlengende behandeling kon mogelijk enkele weken, misschien drie maanden, extra geven, maar ze zou in bed moeten blijven en sondevoeding krijgen. Eigenlijk geen keuze, maar die heeft ze dus niet zelf kunnen maken.
Ik weet niet of ik voor mezelf deze keuze zou hebben gemaakt, maar echt iedereen vertelt me dat dit het beste was.
Ik weet niet of ik voor mezelf deze keuze zou hebben gemaakt, maar echt iedereen vertelt me dat dit het beste was.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
