Iemand leren kennen, maar is het wel wederzijdse connectie

Ik zal proberen het verhaal zo kort mogelijk te houden! Ik weet niet of het aan mij ligt.

3 dagen geleden stond ik op het vliegveld in Duitsland. Een jongen tikte me aan en vroeg me waar hij zijn koffer kon sealen, dit heb ik hem uitgelegd en we groetten elkaar gedag. Een echte knappe kerel, niet mijn type, maar met een fijne vibe, dacht ik nog. Na 20 minuten in de rij keek ik nog eens om om te kijken of het hem gelukt was, hij lachte, zwaaide en gebaarde dankjewel.

Eenmaal bij de gate moest ik nog minstens 1,5 uur wachten. Na 20 minuten keek ik op en zag ik hem aan komen lopen, weer met die vriendelijke lach dus ik lachte terug. Er was overal nog genoeg plek om te zitten omdat we zo vroeg waren, maar hij besloot om naast me te komen zitten. Hij begon met praten en we zijn niet meer gestopt. Het gesprek ging van het ene onderwerp naar het andere en hebben zo hard gelachen. Op een gegeven moment waren we de check-in vergeten en werden we zelfs omgeroepen, zo diep zaten we in gesprek.

Eenmaal in het vliegtuig zat ik 1 rij voor hem, ik ging zitten en na 2 minuten stond hij op en zei als er niemand meer naast me komt zitten, kom dan bij mij zitten. Ik zei is goed maar uiteindelijk begon de man naast mij tegen te praten en daarna voelde ik me niet meer op mijn gemak om nog op te staan. We wisselden soms nog een lach naar elkaar uit als we elkaar perongeluk aankeken en ik pakte mijn boek erbij om te lezen. Toen ik later op keek zag ik hem ook een boek lezen en verrek, we lezen dezelfde serie.

Eenmaal bij bestemming stond ik bij de band en hij stond aan de andere kant van deze band. Hij gebaarde naar me om nummers uit te wisselen voor we elkaar kwijt zouden raken. Ik seinde dat ik naar hem toe zou komen en ben omgelopen. Ook daar hebben we nog een 20 minuten staan kletsen tot mijn koffer er aan kwam, toen ben ik gegaan. We zwaaiden elkaar uit en hij vroeg me om contact te houden. We wonen allebei op onze eindbestemming en gaan allebei soms terug naar ons vaderland.

De vergelijkernissen die we hebben, het zijn er zoveel. Dezelfde interesses, dezelfde hobbies, zelfs werk in dezelfde tak. Ik ga niet eens uit van een liefdes relatie, maar ik zou er graag een fijne vriendschap aan overhouden.

Hij vroeg bij de banden om mijn nummer, maar ik gaf aan dat we elkaar via Facebook konden vinden. Dit hebben we uiteindelijk ook gedaan maar volgens mij is het niet zo'n social media freak. Hij reageert erg laat, bij beide berichtjes zat er steeds een dag tussen. Hij houdt het gesprek wel gaande door dingen te vragen, en ik weet ook dat hij zich hier weer even helemaal moest settelen, maar ik ben niet gewend dat het contact zo langzaam verloopt. Moet ik me maar gewoon iets terug trekken? Ik kan niet voor de mannen spreken, maar ik denk dat als iemand echt graag contact heeft met iemand, hij/zij daar toch ruimte voor maakt. Ik ben 25 en hij 34, misschien dat dit ook verschil maakt... Mijn leeftijdsgenoten sturen gewoon vaak veel berichten. In zijn laatste berichtje zegt hij dat hij z'n nummer mee zal sturen, (heb ik niet om gevraagd) maar ook dat is hij vergeten te doen.

Zijn er hier mannen die mij wijsheid kunnen geven? Misschien moet ik er zelf ook maar niet zo mee bezig zijn. Het contact in het echt was in ieder geval heel fijn, via de telefoon gewoon opeens een stuk minder.