Relaties
alle pijlers
Ineens ben ik het zat
vrijdag 27 december 2024 om 17:40
Ik weet het zelf even niet meer, dus hoop op reactie waardoor het wellicht voor mezelf helderder wordt.
Ben ruim 39 jaar samen met mijn man (57), volwassen kinderen die nog thuis wonen. MIjn man is een type ruwe bolster blanke pit. Hij drinkt niet, houdt niet van voetbal, werkt hard voor zijn gezin en toch nu na al die jaren ga ik me steeds meer irriteren. Hij is zo anders dan ik, hij is introvert, niet sociaal en ik ben helemaal het tegenovergestelde. Op een of andere manier hebben we altijd een soort balans weten te vinden en te houden maar die lijkt wel weg nu.
Afgelopen weekend barstte de bom, eerst maakt hij in het verkeer ruzie met een man die hem geen voorrang verleende (en dan ook echt uitstappen met alles erbij), later bij een autodealer vroeg verkoper aan hem; goedemiddag, kan ik u helpen, wat zoekt u ? nou een keuken zegt ie dan en beent weg omdat hij dit soort verkopers irritant vindt en gaat in de auto zitten. Kan wel door de grond zakken op die momenten.
We hebben er over gesproken toen we thuis kwamen want ik was echt heel boos en hij snapte mijn reactie totaal niet. Hij is altijd zo geweest en nu ineens ga ik moeilijk/boos doen. Waar het vandaan kwam weet ik niet maar ik heb al mijn frustraties op dat moment eruit gegooid, dat hij niet sociaal is, dat ik me soms eenzaam voel, ik alles moet regelen (huishouden, kinderen, administratie, boodschappen) dat ik me meer voel als zijn huishoudster dan zijn partner. Ik trek al jaren de kar in mijn eentje voor mijn gevoel, we hebben 2 kinderen met een stempel waar hij niet mee om kon gaan, dus heb echt tropenjaren gehad.
Man gaf aan dat hij is zoals hij is, geen prater en dat hij dat niet kan veranderen. Hij heeft geen behoefte aan contact met andere mensen (we hebben een handjevol vrienden).
We hebben bijna nooit ruzie verder, hebben dezelfde humor en houden van dezelfde dingen, maar ergens zijn we elkaar kwijt geraakt. We leven eigenlijk al jaren als broer en zus zie ik nu. Misschien omdat ik al die jaren nooit voor mezelf opgekomen ben is het lang goed gegaan.
Sinds dat gesprek ben ik eens goed gaan nadenken wat ik zou willen en ik kom steeds meer tot het besef dat ik mezelf ergens ben kwijtgeraakt en dat ik deze situatie niet meer wil. Ik wil wel contact met andere mensen, ik wil wel vaker afspreken met onze vrienden of meer vrienden.
Waarom na al die jaren komen al mijn frustraties ineens naar boven. Heb het gevoel dat er iets in mijn geknakt is. Ik ben normaal heel rustig, nuchter en laat me niet snel gek maken dus herken mezelf nu totaal niet
Ben ruim 39 jaar samen met mijn man (57), volwassen kinderen die nog thuis wonen. MIjn man is een type ruwe bolster blanke pit. Hij drinkt niet, houdt niet van voetbal, werkt hard voor zijn gezin en toch nu na al die jaren ga ik me steeds meer irriteren. Hij is zo anders dan ik, hij is introvert, niet sociaal en ik ben helemaal het tegenovergestelde. Op een of andere manier hebben we altijd een soort balans weten te vinden en te houden maar die lijkt wel weg nu.
Afgelopen weekend barstte de bom, eerst maakt hij in het verkeer ruzie met een man die hem geen voorrang verleende (en dan ook echt uitstappen met alles erbij), later bij een autodealer vroeg verkoper aan hem; goedemiddag, kan ik u helpen, wat zoekt u ? nou een keuken zegt ie dan en beent weg omdat hij dit soort verkopers irritant vindt en gaat in de auto zitten. Kan wel door de grond zakken op die momenten.
We hebben er over gesproken toen we thuis kwamen want ik was echt heel boos en hij snapte mijn reactie totaal niet. Hij is altijd zo geweest en nu ineens ga ik moeilijk/boos doen. Waar het vandaan kwam weet ik niet maar ik heb al mijn frustraties op dat moment eruit gegooid, dat hij niet sociaal is, dat ik me soms eenzaam voel, ik alles moet regelen (huishouden, kinderen, administratie, boodschappen) dat ik me meer voel als zijn huishoudster dan zijn partner. Ik trek al jaren de kar in mijn eentje voor mijn gevoel, we hebben 2 kinderen met een stempel waar hij niet mee om kon gaan, dus heb echt tropenjaren gehad.
Man gaf aan dat hij is zoals hij is, geen prater en dat hij dat niet kan veranderen. Hij heeft geen behoefte aan contact met andere mensen (we hebben een handjevol vrienden).
We hebben bijna nooit ruzie verder, hebben dezelfde humor en houden van dezelfde dingen, maar ergens zijn we elkaar kwijt geraakt. We leven eigenlijk al jaren als broer en zus zie ik nu. Misschien omdat ik al die jaren nooit voor mezelf opgekomen ben is het lang goed gegaan.
Sinds dat gesprek ben ik eens goed gaan nadenken wat ik zou willen en ik kom steeds meer tot het besef dat ik mezelf ergens ben kwijtgeraakt en dat ik deze situatie niet meer wil. Ik wil wel contact met andere mensen, ik wil wel vaker afspreken met onze vrienden of meer vrienden.
Waarom na al die jaren komen al mijn frustraties ineens naar boven. Heb het gevoel dat er iets in mijn geknakt is. Ik ben normaal heel rustig, nuchter en laat me niet snel gek maken dus herken mezelf nu totaal niet
vrijdag 27 december 2024 om 18:58
vrijdag 27 december 2024 om 19:03
Je hebt hem jaren laten doen en de kar alleen getrokken.
Niet moeilijk dat hij schrikt, erniet mee omkan en dichtslaat omdat je ineens iets anders roept en zijn gedrag beu bent.
Wat zegt hij als je letterlijk zegt dat hij / jullie moet(en) veranderen of dat je anders nadenkt over een scheiding?
En hoe zie je die scheiding praktisch?
Ik zou daar ook al gaan op inzetten om niet van hem te moeten horen "dat je toch niet weg kan, want dat red je financieel niet".
Ik zou er niet op rekenen dat hij relatie-therapie wil. Want dat is "natuurlijk onzin".
Ik zou eerder voor mezelf een paar therapie-beurten boeken zodat je duidelijker krijgt voor jezelf welke richting je uit wil.
Niet moeilijk dat hij schrikt, erniet mee omkan en dichtslaat omdat je ineens iets anders roept en zijn gedrag beu bent.
Wat zegt hij als je letterlijk zegt dat hij / jullie moet(en) veranderen of dat je anders nadenkt over een scheiding?
En hoe zie je die scheiding praktisch?
Ik zou daar ook al gaan op inzetten om niet van hem te moeten horen "dat je toch niet weg kan, want dat red je financieel niet".
Ik zou er niet op rekenen dat hij relatie-therapie wil. Want dat is "natuurlijk onzin".
Ik zou eerder voor mezelf een paar therapie-beurten boeken zodat je duidelijker krijgt voor jezelf welke richting je uit wil.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
vrijdag 27 december 2024 om 19:03
Ik denk dat het komt omdat ik op een punt in mijn leven ben dat mijn kinderen mij niet meer zo nodig hebben. Over 10 jaar pensioen, heb een leuke baan. Misschien meer tijd om eens goed naar mezelf te luisteren, waar sta ik, wat zou ik nog willen. Zoiets ?Renkya schreef: ↑27-12-2024 18:37Dagenlang negeren, geen interesse in zijn kinderen, niets in huis doen, snel kwaad worden, jou niet serieus nemen als je ziek bent, rare dingen doen zoals uit auto gaan en ruzie maken met andere automobilist, winkelmedewerkers onbeschoft benaderen, op bed gaan als er visite is. Hmmm, daar was ik zelf al 30 jaar geleden van gescheiden en heb dus geen tips. Snap zelfs niet dat je dit 38 jaar goed vond en nu ineens niet meer.
vrijdag 27 december 2024 om 19:05
Als twee van jullie kids ASS hebben is de kans redelijk aanwezig dat dit bij 1 of beide ouders ook het geval is.klimaatdrammer schreef: ↑27-12-2024 18:48Weet je hoe vaak ik daar aan gedacht heb ? 2 van onze kinderen hebben ook ASS, daar kon hij dus helemaal niet mee omgaan, maar ik herken wel veel dingen. Ook zijn zwart/wit denken, geen behoefte aan sociale interacties, moeilijke dingen uit de weg gaan, sociaal onwenselijk gedrag.
Heb dit al eerder met hem besproken, ja zou kunnen zegt ie dan, maar ik heb er geen last van. Ik ben wie ik ben.
Als ik dit nu zo eens bekijk, denk ik dat ik al jarenlang bezig ben om te voorkomen dat mensen uit mijn gezin uitvallen, dat alles blijft draaien, dat iedereen verder kan en ben ergens onderweg mezelf vergeten
Ik ga daar eens lezen, dank je wel.
Hoe dan ook, na je uitleg hoe hij is en hoe hij er niet mee om kan gaan is dat voor mij wel iets wat het duidelijk maakt.
(Maarja hier zelf een ASS-er)
vrijdag 27 december 2024 om 19:08
Ik leg het grootste deel van de schuld bij jou zelf. Je liet het aansudderen, vond het goed om de kar in je eentje te trekken ook al vond je dat niet leuk, en zo meer. Je hebt het opgebouwd en nu stroomt de emmer over. En dan is er niets meer goed. Zo gaan die dingen dan.
Je had inderdaad veel eerder voor jezelf op moeten komen, dan had je je nu niet zo geergerd.
Je had inderdaad veel eerder voor jezelf op moeten komen, dan had je je nu niet zo geergerd.
vrijdag 27 december 2024 om 19:09
Ik denk dat je geen uitzondering bent to. Ik denk dat je op een kruispunt staat in je leven waar velen je al zijn voorgegaan. Ik denk ook relatief veel vrouwen. Op een of andere manier zijn vrouwen toch vaker dan mannen getraind om dingen met de mantel der liefde te bedekken. Vanuit vroegere opvoeding hebben vrouwen ook vaker geleerd om zich meer te voegen en pleasend op te stellen. En als je dat als vrouw lukt, dan is er ook niet snel heibel in de tent. De vrouw is dan nl. vaker degene die harder moet werken om het leuk of gezellig te houden en ze heeft het meestal niet in de gaten, omdat het zo normaal wordt gevonden. Ook je moeder, zus of vriendin wijst je niet op dat gedrag, want ze doen vaak hetzelfde en zijn zich net zo onbewust van dat gedrag.klimaatdrammer schreef: ↑27-12-2024 18:20Precies dat ! Daar probeer ik achter te komen.
iets in mij maakt dat ik het niet meer wil/kan.
Alsof ik altijd op mijn tenen heb gelopen en dat lukt niet meer of ik wil dat niet meer.
Hoe geef ik daar invulling aan ? Kies ik voor een leven zonder hem, of juist niet en ga ik energie steken in uitvinden hoe het anders kan/moet.
Bedoel 38 jaar gooi je niet zo maar weg en we hebben ook echt onze leuke momenten. Tis geen alcoholist of iemand die fysiek wordt.
En toch raak je daardoor elke dag een klein beetje van jezelf kwijt. Je holt jezelf uit tot het punt dat je je begint te realiseren dat de relatie waar je in zat, eigenlijk helemaal niet zo mooi en lief is, als je zelf met die mantel der liefde jezelf van hebt willen overtuigen.
Weet je, soms ontstaat er een revolutie en krijg je zo'n man mee. Die weet vaak ook niet beter dan dat zijn vrouw het werk heeft verzet. Vergelijk het met kinderen. Daarvan zeggen ze toch ook vaak dat je daar geen dankbaarheid van moet verwachten? Dat komt omdat kinderen daar helemaal geen benul van hebben. Die zijn ziende blind daarvoor. En van kinderen accepteren we dit. Dat is de rol ouder-kind. Maar er zijn best veel mannen te vinden die daar net zo blind voor zijn. Hebben nooit anders geleerd, hebben het nooit anders gezien, hebben nooit die spiegel voorgehouden gekregen.
Je hebt geluk als je een man treft bij wie de ogen dan open gaan als je dit proces met ze deelt. Het is mogelijk dat de relatie gelijkwaardiger wordt. Maar niet elk stel zal dat lukken en soms is de vrouw gewoon uitgehold en op en heeft niks meer te geven. En komt ook niet meer terug.
vrijdag 27 december 2024 om 19:14
Gisteren heb ik woorden van gelijke strekking gebruikt en hij zei dat hij na die jaren niet meer kan (wil?) veranderen en dat we anders maar na moeten denken over uit elkaar gaan. Want hier had hij geen zin in.Wissewis schreef: ↑27-12-2024 19:03Je hebt hem jaren laten doen en de kar alleen getrokken.
Niet moeilijk dat hij schrikt, erniet mee omkan en dichtslaat omdat je ineens iets anders roept en zijn gedrag beu bent.
Wat zegt hij als je letterlijk zegt dat hij / jullie moet(en) veranderen of dat je anders nadenkt over een scheiding?
En hoe zie je die scheiding praktisch?
Ik zou daar ook al gaan op inzetten om niet van hem te moeten horen "dat je toch niet weg kan, want dat red je financieel niet".
Ik zou er niet op rekenen dat hij relatie-therapie wil. Want dat is "natuurlijk onzin".
Ik zou eerder voor mezelf een paar therapie-beurten boeken zodat je duidelijker krijgt voor jezelf welke richting je uit wil.
Ik heb al wat voorwerk gedaan, hij kan met kinderen in huis blijven wonen. Ik kan voor mezelf zorgen al zal het een huurwoning of antikraak worden want kopen lukt niet. Gelukkig was ik 13 jaar geleden zo verstandig om onszelf in te schrijven voor een huurwoning voor het geval dat. Dus wie weet lukt het om iets te huren.
Ook met de kinderen eea besproken (ze zijn volwassen en hebben ook wel door wat er speelt, ( jongste dochter was er bij toen haar vader los ging) Kreeg lief appje van haar, mam heb met je te doen, neem je tijd om na te denken, ik sta achter je wat je ook besluit. Ik denk dat zij ook zal besluiten met mij mee te verhuizen als het zover is.
vrijdag 27 december 2024 om 19:18
Wat heb je dit helder verwoord. Mooi, want ik denk echt dat het zo werkt.NomenNesci0 schreef: ↑27-12-2024 19:09Ik denk dat je geen uitzondering bent to. Ik denk dat je op een kruispunt staat in je leven waar velen je al zijn voorgegaan. Ik denk ook relatief veel vrouwen. Op een of andere manier zijn vrouwen toch vaker dan mannen getraind om dingen met de mantel der liefde te bedekken. Vanuit vroegere opvoeding hebben vrouwen ook vaker geleerd om zich meer te voegen en pleasend op te stellen. En als je dat als vrouw lukt, dan is er ook niet snel heibel in de tent. De vrouw is dan nl. vaker degene die harder moet werken om het leuk of gezellig te houden en ze heeft het meestal niet in de gaten, omdat het zo normaal wordt gevonden. Ook je moeder, zus of vriendin wijst je niet op dat gedrag, want ze doen vaak hetzelfde en zijn zich net zo onbewust van dat gedrag.
En toch raak je daardoor elke dag een klein beetje van jezelf kwijt. Je holt jezelf uit tot het punt dat je je begint te realiseren dat de relatie waar je in zat, eigenlijk helemaal niet zo mooi en lief is, als je zelf met die mantel der liefde jezelf van hebt willen overtuigen.
Weet je, soms ontstaat er een revolutie en krijg je zo'n man mee. Die weet vaak ook niet beter dan dat zijn vrouw het werk heeft verzet. Vergelijk het met kinderen. Daarvan zeggen ze toch ook vaak dat je daar geen dankbaarheid van moet verwachten? Dat komt omdat kinderen daar helemaal geen benul van hebben. Die zijn ziende blind daarvoor. En van kinderen accepteren we dit. Dat is de rol ouder-kind. Maar er zijn best veel mannen te vinden die daar net zo blind voor zijn. Hebben nooit anders geleerd, hebben het nooit anders gezien, hebben nooit die spiegel voorgehouden gekregen.
Je hebt geluk als je een man treft bij wie de ogen dan open gaan als je dit proces met ze deelt. Het is mogelijk dat de relatie gelijkwaardiger wordt. Maar niet elk stel zal dat lukken en soms is de vrouw gewoon uitgehold en op en heeft niks meer te geven. En komt ook niet meer terug.
Ik ben ook wel iemand die altijd het positieve ziet, glas is altijd halfvol. Waarschijnlijk heb ik het daarom zo lang volgehouden.
Dank je wel voor dit inzicht !
vrijdag 27 december 2024 om 19:19
precies en tot die conclusie was ik zelf ook al gekomen.ioneszoveelstekeer schreef: ↑27-12-2024 19:08Ik leg het grootste deel van de schuld bij jou zelf. Je liet het aansudderen, vond het goed om de kar in je eentje te trekken ook al vond je dat niet leuk, en zo meer. Je hebt het opgebouwd en nu stroomt de emmer over. En dan is er niets meer goed. Zo gaan die dingen dan.
Je had inderdaad veel eerder voor jezelf op moeten komen, dan had je je nu niet zo geergerd.
vrijdag 27 december 2024 om 19:31
Bizar, reacties gewoon bijna letterlijk wat ik hier schreef. Dank je wel, vind veel herkenning.Raver schreef: ↑27-12-2024 18:29Als klopt wat ik zojuist schreef, dan vind je wellicht hier veel herkenning:
https://www.ouders.nl/forum/relaties/wi ... sme?page=1
vrijdag 27 december 2024 om 19:37
Het zorg-gen raakt op een gegeven moment op bij vrouwen, vaak in of vlak na de overgang. Er komt een opstandje, de welbekende kont gaat tegen de krib. Ik herken het, ben 54. Alleen kregen wij onze zoon, 15, heel laat dus hier zijn het hormonen tegen hormonen. Mijn man snapt het gelukkig en gunt mij mn rustmomenten. Een dagje alleen weg, hij kookt een keer extra of gaat met de puber een dagje op stap zodat ik een heerlijke dag voor mezelf heb. Werkt voor iedereen hier.
Twee dingen zijn oneindig, het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker. A. Einstein
vrijdag 27 december 2024 om 19:43
Ja dit is duidelijk onvermogen, al klinkt het wel ook alsof hij echt totaal zijn best niet doet.
Je weet eigenlijk precies wat je wel en niet aan hem hebt.
Het kan best zijn dat het nu erger is, naarmate je ouder wordt ervaar je dingen minder positief. Dat heeft, los van de overgang, met je hormoonhuishouding te maken. Dus hij is vast vervelender en jij ervaart het als vervelender. Dat gaat niet vanzelf over vrees ik.
Je weet eigenlijk precies wat je wel en niet aan hem hebt.
Het kan best zijn dat het nu erger is, naarmate je ouder wordt ervaar je dingen minder positief. Dat heeft, los van de overgang, met je hormoonhuishouding te maken. Dus hij is vast vervelender en jij ervaart het als vervelender. Dat gaat niet vanzelf over vrees ik.
Lorem Ipsum
vrijdag 27 december 2024 om 20:32
Ik merk dat mijn zorg-hormonen een beetje op zijn. Ik heb geen zin meer om dingen met de mantel der liefde te bedekken, doe gewoon normaal, die gedachte.klimaatdrammer schreef: ↑27-12-2024 17:49Mijn laatste menstruatie is al 10 jaar geleden, dus dat lijkt me niet toch ?
De laatste jaren heb ik wel een korter lontje, veel minder geduld dan vroeger of kan dat een gevolg zijn van de menopauze ?
Ik heb een beetje hetzelfde gehad met mijn man, die is gewoon lomp soms, maar ik bleek ook een beetje vast te zitten in mijn eigen ideeën.
Dus ik heb aangegeven dat ik als een gewoon mens behandeld wil worden ipv dat gemompel en gezwijg altijd maar, en hij heeft aangegeven dat ik niet voor hem dingen hoef te bedenken.
Soms moet je gewoon even door zoiets heen.
Voor jezelf duidelijk verzinnen wat je zelf anders kan doen (ik bemoei me gewoon niet meer met sommige dingen) en wat je grens is (dat gedoe wat je beschrijft in het verkeer zou ik ook echt niet ok vinden).
Verder doe ik sommige dingen nu met andere mensen. Geen zin of geduld meer met dat ongemakkelijke gedoe en tegen heug en meug meegaan, graag of graag.
Dat was tig jaar geleden charmant maar ik ga niet met een ongemakkelijke vijftiger naar een concert, ik vind dat zo sneu.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
vrijdag 27 december 2024 om 20:33
Alles gaat om balans. Jij hebt bepaalde behoeftes en die moet je soms onderdrukken omdat je man daar niet altijd beschikbaar voor is. Dit is normaal in een relatie omdat de behoeftes op het moment kunnen verschillen. Als jij zou eisen dat je partner meer veranderd omdat jouw behoeftes dan zijn vervuld, dan handelt hij niet volgens zijn behoeftes. Daarin een evenwicht vinden is zeer lastig en je zou ook voortdurend moeten communiceren wat je behoeftes zijn, wat ook zal leiden tot discussies. De rollen in de relatie en in het huishouden zijn verdeeld volgens jullie karakters. Iemand die zorgend en loyaal is naar de partner en die graag structureel tewerk gaat, zal dit automatisch doen. Maar als het huishouden te vaak terecht komt op dezelfde persoon, kan de behoefte aanwezig zijn om geholpen te worden. Dan vind ik dat er eerlijk moet gekeken worden naar wat er mogelijk is in de relatie, rekening houdend met het karakter, en of dit wel mogelijk is en of het de discussies waard is. Ook eens kijken naar de waardes die de andere partner brengt in deze relatie.
Want deze patronen keren ook terug in andere relaties.
Want deze patronen keren ook terug in andere relaties.
vrijdag 27 december 2024 om 21:03
NomenNesci0 schreef: ↑27-12-2024 19:09Ik denk dat je geen uitzondering bent to. Ik denk dat je op een kruispunt staat in je leven waar velen je al zijn voorgegaan. Ik denk ook relatief veel vrouwen. Op een of andere manier zijn vrouwen toch vaker dan mannen getraind om dingen met de mantel der liefde te bedekken. Vanuit vroegere opvoeding hebben vrouwen ook vaker geleerd om zich meer te voegen en pleasend op te stellen. En als je dat als vrouw lukt, dan is er ook niet snel heibel in de tent. De vrouw is dan nl. vaker degene die harder moet werken om het leuk of gezellig te houden en ze heeft het meestal niet in de gaten, omdat het zo normaal wordt gevonden. Ook je moeder, zus of vriendin wijst je niet op dat gedrag, want ze doen vaak hetzelfde en zijn zich net zo onbewust van dat gedrag.
En toch raak je daardoor elke dag een klein beetje van jezelf kwijt. Je holt jezelf uit tot het punt dat je je begint te realiseren dat de relatie waar je in zat, eigenlijk helemaal niet zo mooi en lief is, als je zelf met die mantel der liefde jezelf van hebt willen overtuigen.
Weet je, soms ontstaat er een revolutie en krijg je zo'n man mee. Die weet vaak ook niet beter dan dat zijn vrouw het werk heeft verzet. Vergelijk het met kinderen. Daarvan zeggen ze toch ook vaak dat je daar geen dankbaarheid van moet verwachten? Dat komt omdat kinderen daar helemaal geen benul van hebben. Die zijn ziende blind daarvoor. En van kinderen accepteren we dit. Dat is de rol ouder-kind. Maar er zijn best veel mannen te vinden die daar net zo blind voor zijn. Hebben nooit anders geleerd, hebben het nooit anders gezien, hebben nooit die spiegel voorgehouden gekregen.
Je hebt geluk als je een man treft bij wie de ogen dan open gaan als je dit proces met ze deelt. Het is mogelijk dat de relatie gelijkwaardiger wordt. Maar niet elk stel zal dat lukken en soms is de vrouw gewoon uitgehold en op en heeft niks meer te geven. En komt ook niet meer terug.
Wat goed omschreven. Overigens heeft man zijn antwoord al gegeven, dus daar hoef je niet meer op te hopen.
vrijdag 27 december 2024 om 22:27
vrijdag 27 december 2024 om 23:14
Dit is zo herkenbaar dat ik het niet laten kan om te reageren.
Ik sta alleen al net 1 stapje verder.
55 jaar, heb 4 kinderen, waarvan er 2 die extra zorg/aandacht nodig hadden. Ook ik heb eigenlijk tijdens 25 jaar huwelijk de kar in mijn eentje getrokken, en vooral bezig geweest om het gezin bij elkaar te houden, ervoor te zorgen dat iedereen alles kreeg wat nodig was, en dat alles bleef draaien. Naar de buitenwereld toe ideaal. Net zoals bij jou een 'hardwerkende' man die voor het gezin zorgde, op zijn manier, maar nooit echt deel nam aan de gezinsactiviteiten. Ook hier een zeer sterk vermoeden van ASS (+ hoogbegaafdheid), maar tegelijkertijd een complete weigering om hierover te communiceren ('zo ben ik nu eenmaal').
Zolang de kinderen jong waren stond ik voornamelijk in standje "overleven". Pas toen de oudsten hun eigen weg gingen, kreeg ik ruimte en tijd om na te denken over mijn eigen aandeel in het geheel. Ik voelde me vooral moe, en gestressed - op een gegeven moment besefte ik dat ik niet zo verder kon, en dat het te veel van mezelf koste om telkens weer die rare ideeën en gedragingen waar ik niet achter stond goed te praten, telkens weer te proberen om de schijn op te houden en excuses te verzinnen, naar de buitenwereld, maar ook naar de kinderen.
Daar heb ik nu spijt van, dat ik het zo ver heb laten komen.
Kinderen, zeker als ze wat ouder zijn, hebben goed door wat er speelt, dus maak jezelf niks wijs. Ik dacht al die tijd dat ik er goed aan deed om de boel bij elkaar te houden. Er was immers niks fundamenteels mis, dus waarom zou ik het anders willen?
Ook bij mij was er een specifieke en plotse aanleiding waardoor er plots iets knakte. Hier was dit iets concreet mbt de kinderen. Ik ging tot dusver altijd mee in de aanpak van mijn man wat betreft de opvoeding, ook al voelde dit vaak niet goed, vooral wat betreft de kinderen die wat extra zorg en aandacht nodig hadden. Daar trad hij vaak rigide tegen op; problemen werden vooral ontkend en waren het gevolg van een verkeerde aanpak van mijn kant. Op een bepaald moment zag ik wat het deed met de kinderen en kwam ik tot de conclusie dat het zo niet langer kon, en was het plots klaar. Het was best spannend om de knoop door te hakken en ik had vooral een hemelse schrik dat het bij de kinderen niet goed zou vallen.
Maar anderhalf jaar later kan ik zeggen dat het tegendeel waar is: ik voel me opgelucht, hoef niet telkens op te passen, dingen recht te trekken of goed te praten en ook de kinderen voelen zich vrijer om dingen te doen of te zeggen die ze eerder niet konden doen of zeggen.
Kortom: het kan inderdaad zo zijn dat je al die jaren hebt geprobeerd om alle ballen in de lucht te houden, maar dat je nu op een punt bent gekomen dat het klaar is en dat je genoeg van jezelf hebt gegeven al die jaren en het tijd is om de stekker eruit te trekken
Ik sta alleen al net 1 stapje verder.
55 jaar, heb 4 kinderen, waarvan er 2 die extra zorg/aandacht nodig hadden. Ook ik heb eigenlijk tijdens 25 jaar huwelijk de kar in mijn eentje getrokken, en vooral bezig geweest om het gezin bij elkaar te houden, ervoor te zorgen dat iedereen alles kreeg wat nodig was, en dat alles bleef draaien. Naar de buitenwereld toe ideaal. Net zoals bij jou een 'hardwerkende' man die voor het gezin zorgde, op zijn manier, maar nooit echt deel nam aan de gezinsactiviteiten. Ook hier een zeer sterk vermoeden van ASS (+ hoogbegaafdheid), maar tegelijkertijd een complete weigering om hierover te communiceren ('zo ben ik nu eenmaal').
Zolang de kinderen jong waren stond ik voornamelijk in standje "overleven". Pas toen de oudsten hun eigen weg gingen, kreeg ik ruimte en tijd om na te denken over mijn eigen aandeel in het geheel. Ik voelde me vooral moe, en gestressed - op een gegeven moment besefte ik dat ik niet zo verder kon, en dat het te veel van mezelf koste om telkens weer die rare ideeën en gedragingen waar ik niet achter stond goed te praten, telkens weer te proberen om de schijn op te houden en excuses te verzinnen, naar de buitenwereld, maar ook naar de kinderen.
Daar heb ik nu spijt van, dat ik het zo ver heb laten komen.
Kinderen, zeker als ze wat ouder zijn, hebben goed door wat er speelt, dus maak jezelf niks wijs. Ik dacht al die tijd dat ik er goed aan deed om de boel bij elkaar te houden. Er was immers niks fundamenteels mis, dus waarom zou ik het anders willen?
Ook bij mij was er een specifieke en plotse aanleiding waardoor er plots iets knakte. Hier was dit iets concreet mbt de kinderen. Ik ging tot dusver altijd mee in de aanpak van mijn man wat betreft de opvoeding, ook al voelde dit vaak niet goed, vooral wat betreft de kinderen die wat extra zorg en aandacht nodig hadden. Daar trad hij vaak rigide tegen op; problemen werden vooral ontkend en waren het gevolg van een verkeerde aanpak van mijn kant. Op een bepaald moment zag ik wat het deed met de kinderen en kwam ik tot de conclusie dat het zo niet langer kon, en was het plots klaar. Het was best spannend om de knoop door te hakken en ik had vooral een hemelse schrik dat het bij de kinderen niet goed zou vallen.
Maar anderhalf jaar later kan ik zeggen dat het tegendeel waar is: ik voel me opgelucht, hoef niet telkens op te passen, dingen recht te trekken of goed te praten en ook de kinderen voelen zich vrijer om dingen te doen of te zeggen die ze eerder niet konden doen of zeggen.
Kortom: het kan inderdaad zo zijn dat je al die jaren hebt geprobeerd om alle ballen in de lucht te houden, maar dat je nu op een punt bent gekomen dat het klaar is en dat je genoeg van jezelf hebt gegeven al die jaren en het tijd is om de stekker eruit te trekken
zaterdag 28 december 2024 om 00:05
Snap ik best, iedereen is ook anders. Zelf vind ik de dingen die je opnoemt regelrechte afknappers, zo erg dat mijn houden van ook weg ging.klimaatdrammer schreef: ↑27-12-2024 19:03Ik denk dat het komt omdat ik op een punt in mijn leven ben dat mijn kinderen mij niet meer zo nodig hebben. Over 10 jaar pensioen, heb een leuke baan. Misschien meer tijd om eens goed naar mezelf te luisteren, waar sta ik, wat zou ik nog willen. Zoiets ?
zaterdag 28 december 2024 om 08:14
Ja dat dacht ik ook. Klinkt als mijn ex, heel eerlijk gezegd.Raver schreef: ↑27-12-2024 18:24Klinkt als een man met ass.
En ik denk inderdaad dat jij heel lang als vanzelfsprekend taken op je hebt genomen en niet verder in gesprek bent gegaan over zijn gedrag, waarschijnlijk omdat je dan al heel snel een boos iemand tegenover je hebt zitten. Iemand die niet goed begrijpt waar je heen wil, daar overprikkeld van raakt en vervolgens lange tijd zwijgt omdat hij niet weet hoe hij met alles (en zichzelf) moet dealen.
Denk dat de man van TO niet zozeer kwaadaardig is, maar wel extreem moeilijk om mee te leven.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
zaterdag 28 december 2024 om 08:47
Ok dus hij heeft een sterk rechtvaardigheidsgevoel (ruzie met automobilist), is niet sociaal, neemt vragen letterlijk (autodealer), is rigide en heeft weinig inlevingsvermogen. Klinkt alsof hij ASS heeft. Je kinderen moeten dat toch van iemand hebben?
Lijkt me heel zwaar voor je, een gezin waarvan er 3 op een andere manier dan gemiddeld functioneren.
Tijd om wat meer voor jezelf te gaan doen?
Lijkt me heel zwaar voor je, een gezin waarvan er 3 op een andere manier dan gemiddeld functioneren.
Tijd om wat meer voor jezelf te gaan doen?
zaterdag 28 december 2024 om 09:23
zaterdag 28 december 2024 om 09:28
Jeetje, wat herken ik veel trekjes die jij opsomt in mijn eigen man.
Het gewoon naar zijn bed gaan terwijl er nog visite is (22:00 uur s'avonds).
Nóóit echt kunnen meedoen of bijdragen aan gezelligheid.
Uren in zichzelf gekeerd zitten en dan inderdaad in het verkeer de bijdehante vent uithangen.
Die opmerking bij de autodealer, zoiets zou hij ook gezegd kunnen hebben. En uiteraard zo'n autoverkoper bij voorbaat al een sukkel en praatjesmaker vinden.
Hij heeft het wel eens over eerder stoppen met werken, en dat vliegt me dan gewoon aan.
Dat ik denk: "help, ik moet er niet aan denken!"
1e Kerstdag hadden we familie op bezoek. Gewoon gênant hoe hij nauwelijks aan gesprekken deelnam en onderuitgezakt op de bank steeds op zijn telefoon zat te kijken.
Ik denk dat ik er net als TO altijd een soort van langsheen of overheen heb gekeken. Ik hem heel vaak aan het compenseren was. En verder druk met jonge kinderen, werk etc.
Ik kan me TO haar gevoelens heel goed voorstellen. Hoe het je ontzettend kan gaan tegenstaan en dan ben je dus problemen aan het maken. Want je pikt het al 25 jaar.
Moeilijk hoor, ik hou ook veel van mijn man maar vind hem tegelijkertijd ook vaak een ontzettend moeilijk persoon die sommige dingen in mijn leven best moeilijk weet te maken of zelfs verpest.
Ik lees hier nog even mee.
Het gewoon naar zijn bed gaan terwijl er nog visite is (22:00 uur s'avonds).
Nóóit echt kunnen meedoen of bijdragen aan gezelligheid.
Uren in zichzelf gekeerd zitten en dan inderdaad in het verkeer de bijdehante vent uithangen.
Die opmerking bij de autodealer, zoiets zou hij ook gezegd kunnen hebben. En uiteraard zo'n autoverkoper bij voorbaat al een sukkel en praatjesmaker vinden.
Hij heeft het wel eens over eerder stoppen met werken, en dat vliegt me dan gewoon aan.
Dat ik denk: "help, ik moet er niet aan denken!"
1e Kerstdag hadden we familie op bezoek. Gewoon gênant hoe hij nauwelijks aan gesprekken deelnam en onderuitgezakt op de bank steeds op zijn telefoon zat te kijken.
Ik denk dat ik er net als TO altijd een soort van langsheen of overheen heb gekeken. Ik hem heel vaak aan het compenseren was. En verder druk met jonge kinderen, werk etc.
Ik kan me TO haar gevoelens heel goed voorstellen. Hoe het je ontzettend kan gaan tegenstaan en dan ben je dus problemen aan het maken. Want je pikt het al 25 jaar.
Moeilijk hoor, ik hou ook veel van mijn man maar vind hem tegelijkertijd ook vaak een ontzettend moeilijk persoon die sommige dingen in mijn leven best moeilijk weet te maken of zelfs verpest.
Ik lees hier nog even mee.
zaterdag 28 december 2024 om 09:44
Je man heeft wel een punt. Hij is altijd zo geweest en nu opeens is het een probleem.
Je kan natuurlijk wel dingen veranderen maar je kan hem niet ineens extravert maken. Dat hij geen behoefte heeft aan contact met andere is zijn goed recht. Als jij dat wel hebt kan je toch ook gewoon zelf meet er op uitgaan. Met eventueel vriendinnen ofzo?
Verder kan je natuurlijk wel de taakverdeling veranderen als die je niet meer past. Je zegt dat je ook 2 volwassen kinderen thuis hebt wonen. Ik neem aan dat die ook hun deel van het huishouden doen? En je man kan heus ook wat taken oppakken.
Je kan natuurlijk wel dingen veranderen maar je kan hem niet ineens extravert maken. Dat hij geen behoefte heeft aan contact met andere is zijn goed recht. Als jij dat wel hebt kan je toch ook gewoon zelf meet er op uitgaan. Met eventueel vriendinnen ofzo?
Verder kan je natuurlijk wel de taakverdeling veranderen als die je niet meer past. Je zegt dat je ook 2 volwassen kinderen thuis hebt wonen. Ik neem aan dat die ook hun deel van het huishouden doen? En je man kan heus ook wat taken oppakken.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
