Relaties
alle pijlers
Ineens ben ik het zat
vrijdag 27 december 2024 om 17:40
Ik weet het zelf even niet meer, dus hoop op reactie waardoor het wellicht voor mezelf helderder wordt.
Ben ruim 39 jaar samen met mijn man (57), volwassen kinderen die nog thuis wonen. MIjn man is een type ruwe bolster blanke pit. Hij drinkt niet, houdt niet van voetbal, werkt hard voor zijn gezin en toch nu na al die jaren ga ik me steeds meer irriteren. Hij is zo anders dan ik, hij is introvert, niet sociaal en ik ben helemaal het tegenovergestelde. Op een of andere manier hebben we altijd een soort balans weten te vinden en te houden maar die lijkt wel weg nu.
Afgelopen weekend barstte de bom, eerst maakt hij in het verkeer ruzie met een man die hem geen voorrang verleende (en dan ook echt uitstappen met alles erbij), later bij een autodealer vroeg verkoper aan hem; goedemiddag, kan ik u helpen, wat zoekt u ? nou een keuken zegt ie dan en beent weg omdat hij dit soort verkopers irritant vindt en gaat in de auto zitten. Kan wel door de grond zakken op die momenten.
We hebben er over gesproken toen we thuis kwamen want ik was echt heel boos en hij snapte mijn reactie totaal niet. Hij is altijd zo geweest en nu ineens ga ik moeilijk/boos doen. Waar het vandaan kwam weet ik niet maar ik heb al mijn frustraties op dat moment eruit gegooid, dat hij niet sociaal is, dat ik me soms eenzaam voel, ik alles moet regelen (huishouden, kinderen, administratie, boodschappen) dat ik me meer voel als zijn huishoudster dan zijn partner. Ik trek al jaren de kar in mijn eentje voor mijn gevoel, we hebben 2 kinderen met een stempel waar hij niet mee om kon gaan, dus heb echt tropenjaren gehad.
Man gaf aan dat hij is zoals hij is, geen prater en dat hij dat niet kan veranderen. Hij heeft geen behoefte aan contact met andere mensen (we hebben een handjevol vrienden).
We hebben bijna nooit ruzie verder, hebben dezelfde humor en houden van dezelfde dingen, maar ergens zijn we elkaar kwijt geraakt. We leven eigenlijk al jaren als broer en zus zie ik nu. Misschien omdat ik al die jaren nooit voor mezelf opgekomen ben is het lang goed gegaan.
Sinds dat gesprek ben ik eens goed gaan nadenken wat ik zou willen en ik kom steeds meer tot het besef dat ik mezelf ergens ben kwijtgeraakt en dat ik deze situatie niet meer wil. Ik wil wel contact met andere mensen, ik wil wel vaker afspreken met onze vrienden of meer vrienden.
Waarom na al die jaren komen al mijn frustraties ineens naar boven. Heb het gevoel dat er iets in mijn geknakt is. Ik ben normaal heel rustig, nuchter en laat me niet snel gek maken dus herken mezelf nu totaal niet
Ben ruim 39 jaar samen met mijn man (57), volwassen kinderen die nog thuis wonen. MIjn man is een type ruwe bolster blanke pit. Hij drinkt niet, houdt niet van voetbal, werkt hard voor zijn gezin en toch nu na al die jaren ga ik me steeds meer irriteren. Hij is zo anders dan ik, hij is introvert, niet sociaal en ik ben helemaal het tegenovergestelde. Op een of andere manier hebben we altijd een soort balans weten te vinden en te houden maar die lijkt wel weg nu.
Afgelopen weekend barstte de bom, eerst maakt hij in het verkeer ruzie met een man die hem geen voorrang verleende (en dan ook echt uitstappen met alles erbij), later bij een autodealer vroeg verkoper aan hem; goedemiddag, kan ik u helpen, wat zoekt u ? nou een keuken zegt ie dan en beent weg omdat hij dit soort verkopers irritant vindt en gaat in de auto zitten. Kan wel door de grond zakken op die momenten.
We hebben er over gesproken toen we thuis kwamen want ik was echt heel boos en hij snapte mijn reactie totaal niet. Hij is altijd zo geweest en nu ineens ga ik moeilijk/boos doen. Waar het vandaan kwam weet ik niet maar ik heb al mijn frustraties op dat moment eruit gegooid, dat hij niet sociaal is, dat ik me soms eenzaam voel, ik alles moet regelen (huishouden, kinderen, administratie, boodschappen) dat ik me meer voel als zijn huishoudster dan zijn partner. Ik trek al jaren de kar in mijn eentje voor mijn gevoel, we hebben 2 kinderen met een stempel waar hij niet mee om kon gaan, dus heb echt tropenjaren gehad.
Man gaf aan dat hij is zoals hij is, geen prater en dat hij dat niet kan veranderen. Hij heeft geen behoefte aan contact met andere mensen (we hebben een handjevol vrienden).
We hebben bijna nooit ruzie verder, hebben dezelfde humor en houden van dezelfde dingen, maar ergens zijn we elkaar kwijt geraakt. We leven eigenlijk al jaren als broer en zus zie ik nu. Misschien omdat ik al die jaren nooit voor mezelf opgekomen ben is het lang goed gegaan.
Sinds dat gesprek ben ik eens goed gaan nadenken wat ik zou willen en ik kom steeds meer tot het besef dat ik mezelf ergens ben kwijtgeraakt en dat ik deze situatie niet meer wil. Ik wil wel contact met andere mensen, ik wil wel vaker afspreken met onze vrienden of meer vrienden.
Waarom na al die jaren komen al mijn frustraties ineens naar boven. Heb het gevoel dat er iets in mijn geknakt is. Ik ben normaal heel rustig, nuchter en laat me niet snel gek maken dus herken mezelf nu totaal niet
zaterdag 28 december 2024 om 10:15
Dit is de beste samenvatting die ik van mijn bijna-ex ooit heb gelezen, zo in één zin.Hexopbezemsteel schreef: ↑28-12-2024 08:14
Denk dat de man van TO niet zozeer kwaadaardig is, maar wel extreem moeilijk om mee te leven.
Ik heb nu al een aantal reacties gelezen van vrouwen die in eenzelfde levensfase tot een gelijkaardige conclusie zijn gekomen.
Het verklaart ook, denk ik, waarom we er allen zo lang over hebben gedaan om de knoop door te hakken: we zjin er diep van binnen van overtuigd dat het een aardige man is, maar dat het dagelijkse leven, vooral met kinderen, met een partner met dergelijke karaktereigenschappen verdraaid moeilijk en vooral vermoeiend is. En dat er een moment komt waarop de spreekwoordelijke druppel de emmer doet overlopen...
En helaas gaat gebrek aan communicatief vermogen ook vaak hand in hand met een diepgewortelde rancune jegens alles en iedereen die bewust of onbewust tegen de schenen schopt, hetgeen uit elkaar gaan in vriendschap zo goed als onmogelijk maakt.
Daar heb ik momenteel nog het allermeeste verdriet van. Ik had het zo graag 'in schoonheid' afgerond, maar dat kan helaas absoluut niet.
Mocht jou dat wel lukken, TO, dan denk ik dat dit echt iets is waar jij (en de kinderen!) in de toekomst veel aan zullen hebben.
zaterdag 28 december 2024 om 11:14
Oei wat herkenbaar dit. Mijn man is op latere leeftijd gediagnosticeerd met ADHD, maar als ik de omschrijvingen hier zo lees herken ik veel.klimaatdrammer schreef: ↑27-12-2024 18:05
- al hij boos is kan hij dagenlang zwijgen
- is snel geïrriteerd als het lastig wordt
- doet niks in huis tenzij ik het vraag
Oei confronterend
Vooral altijd de schuld buiten zichzelf leggen, dagenlang zwijgen en op de bank slapen terwijl we ruzie hebben. Geen vermogen tot zelfreflectie.
Zou een combi ADHD en ASs mogelijk zijn?
Ik sta ook op het punt de handdoek in de ring te gooien. Onze relatie is niet zo leuk meer op deze manier.
Ik begrijp je dus wel TO.
zaterdag 28 december 2024 om 12:09
Dit is ook wel wat ik denk. Ik zou er ook niet mee kunnen leven hoor, maar blijkbaar is het wel waar je destijds op viel en wat je geschikt vond om kinderen mee te krijgen. Ik vind ook niet dat je bij hem moet blijven, maar zou ook niet verwachten dat je hem kunt veranderen.coderood schreef: ↑28-12-2024 09:44Je man heeft wel een punt. Hij is altijd zo geweest en nu opeens is het een probleem.
Je kan natuurlijk wel dingen veranderen maar je kan hem niet ineens extravert maken. Dat hij geen behoefte heeft aan contact met andere is zijn goed recht. Als jij dat wel hebt kan je toch ook gewoon zelf meet er op uitgaan. Met eventueel vriendinnen ofzo?
zaterdag 28 december 2024 om 12:31
Fijn dat je man begrip heeft en dingen oppakt. Ik kan wel een dag weg hoor, man zorgt dan dat er eten op tafel komt (wat ik heb gehaald) en anders eet hij iets makkelijks.Tanteslankie20 schreef: ↑27-12-2024 19:37Het zorg-gen raakt op een gegeven moment op bij vrouwen, vaak in of vlak na de overgang. Er komt een opstandje, de welbekende kont gaat tegen de krib. Ik herken het, ben 54. Alleen kregen wij onze zoon, 15, heel laat dus hier zijn het hormonen tegen hormonen. Mijn man snapt het gelukkig en gunt mij mn rustmomenten. Een dagje alleen weg, hij kookt een keer extra of gaat met de puber een dagje op stap zodat ik een heerlijke dag voor mezelf heb. Werkt voor iedereen hier.
zaterdag 28 december 2024 om 12:37
Fijn dat er herkenning is. Ik las een topic op een ander forum waarvan de link aan het begin hier is genoemd. Alsof ik het getikt heb, bizar. Daar zal je ook veel herkenning vinden.Frommeltje schreef: ↑28-12-2024 11:14Oei wat herkenbaar dit. Mijn man is op latere leeftijd gediagnosticeerd met ADHD, maar als ik de omschrijvingen hier zo lees herken ik veel.
Vooral altijd de schuld buiten zichzelf leggen, dagenlang zwijgen en op de bank slapen terwijl we ruzie hebben. Geen vermogen tot zelfreflectie.
Zou een combi ADHD en ASs mogelijk zijn?
Ik sta ook op het punt de handdoek in de ring te gooien. Onze relatie is niet zo leuk meer op deze manier.
Ik begrijp je dus wel TO.
Wat ik me ook bedacht: hij schiet ook snel in de slachtofferrol als hij het niet meer weet of wordt heel boos. Ja leg de schuld maar weer bij mij, ik doe het zeker weer niet goed genoeg in jouw ogen, het enige waar ik goed voor ben is het geld binnenbrengen, jij weet alles toch zo goed, doe het dan lekker zelf. Heel vermoeiend
zaterdag 28 december 2024 om 12:40
Dat klopt wel, hij heeft ooit gezegd als je weggaat kom je er nooit meer in en komt het nooit meer goed. Die druppel was dus inderdaad vorige week, ik schrok echt van mezelf, voelde zon woede van binnen kan het niet omschrijven. Ben daarna 3 uur gaan lopen om rustig te worden, hem gezegd om mij even met rust te laten.yorarusi schreef: ↑28-12-2024 10:15Dit is de beste samenvatting die ik van mijn bijna-ex ooit heb gelezen, zo in één zin.
Ik heb nu al een aantal reacties gelezen van vrouwen die in eenzelfde levensfase tot een gelijkaardige conclusie zijn gekomen.
Het verklaart ook, denk ik, waarom we er allen zo lang over hebben gedaan om de knoop door te hakken: we zjin er diep van binnen van overtuigd dat het een aardige man is, maar dat het dagelijkse leven, vooral met kinderen, met een partner met dergelijke karaktereigenschappen verdraaid moeilijk en vooral vermoeiend is. En dat er een moment komt waarop de spreekwoordelijke druppel de emmer doet overlopen...
En helaas gaat gebrek aan communicatief vermogen ook vaak hand in hand met een diepgewortelde rancune jegens alles en iedereen die bewust of onbewust tegen de schenen schopt, hetgeen uit elkaar gaan in vriendschap zo goed als onmogelijk maakt.
Daar heb ik momenteel nog het allermeeste verdriet van. Ik had het zo graag 'in schoonheid' afgerond, maar dat kan helaas absoluut niet.
Mocht jou dat wel lukken, TO, dan denk ik dat dit echt iets is waar jij (en de kinderen!) in de toekomst veel aan zullen hebben.
zaterdag 28 december 2024 om 12:43
Je hebt helemaal gelijk, ik heb ook geen meer om met hem ongemakkelijke situaties op te zoeken. Dus zo lang ik er nog niet uit ben hoe of wat, probeer ik er ook zo mee om te gaan. Ik doe gewoon mijn ding en hij zijn ding.Valtifest schreef: ↑27-12-2024 20:32Ik merk dat mijn zorg-hormonen een beetje op zijn. Ik heb geen zin meer om dingen met de mantel der liefde te bedekken, doe gewoon normaal, die gedachte.
Ik heb een beetje hetzelfde gehad met mijn man, die is gewoon lomp soms, maar ik bleek ook een beetje vast te zitten in mijn eigen ideeën.
Dus ik heb aangegeven dat ik als een gewoon mens behandeld wil worden ipv dat gemompel en gezwijg altijd maar, en hij heeft aangegeven dat ik niet voor hem dingen hoef te bedenken.
Soms moet je gewoon even door zoiets heen.
Voor jezelf duidelijk verzinnen wat je zelf anders kan doen (ik bemoei me gewoon niet meer met sommige dingen) en wat je grens is (dat gedoe wat je beschrijft in het verkeer zou ik ook echt niet ok vinden).
Verder doe ik sommige dingen nu met andere mensen. Geen zin of geduld meer met dat ongemakkelijke gedoe en tegen heug en meug meegaan, graag of graag.
Dat was tig jaar geleden charmant maar ik ga niet met een ongemakkelijke vijftiger naar een concert, ik vind dat zo sneu.
zaterdag 28 december 2024 om 12:52
Wat fijn je reactie !! Inderdaad dit stukje is zo herkenbaar; "telkens weer die rare ideeën en gedragingen waar ik niet achter stond goed te praten, telkens weer te proberen om de schijn op te houden en excuses te verzinnen, naar de buitenwereld". Dat ik sorry hoor zei tegen de autoverkoper, stress als ik wist dat er mensen kwamen want wie weet hoe hij nu weer zou reageren. Hij heeft zelf ook geen vrienden, de vrienden die we hebben komt voornamelijk omdat ik de contacten onderhoud. HIj zal nooit uit zichzelf de mannen van de vriendengroep benaderen. Gezamenlijke vakanties is een drama... dan mompelde hij vaak ow jee daar komen ze weer, ik heb hier geen zin in, stond op en liep de caravan in. Dus ik heb gezegd dat ik daar geen zin meer in heb en dus gaan we alleen met eigen gezin, maar heb ook mezelf er mee want ik vind het wel leuk om met elkaar te gaan.yorarusi schreef: ↑27-12-2024 23:14Dit is zo herkenbaar dat ik het niet laten kan om te reageren.
Ik sta alleen al net 1 stapje verder.
55 jaar, heb 4 kinderen, waarvan er 2 die extra zorg/aandacht nodig hadden. Ook ik heb eigenlijk tijdens 25 jaar huwelijk de kar in mijn eentje getrokken, en vooral bezig geweest om het gezin bij elkaar te houden, ervoor te zorgen dat iedereen alles kreeg wat nodig was, en dat alles bleef draaien. Naar de buitenwereld toe ideaal. Net zoals bij jou een 'hardwerkende' man die voor het gezin zorgde, op zijn manier, maar nooit echt deel nam aan de gezinsactiviteiten. Ook hier een zeer sterk vermoeden van ASS (+ hoogbegaafdheid), maar tegelijkertijd een complete weigering om hierover te communiceren ('zo ben ik nu eenmaal').
Zolang de kinderen jong waren stond ik voornamelijk in standje "overleven". Pas toen de oudsten hun eigen weg gingen, kreeg ik ruimte en tijd om na te denken over mijn eigen aandeel in het geheel. Ik voelde me vooral moe, en gestressed - op een gegeven moment besefte ik dat ik niet zo verder kon, en dat het te veel van mezelf koste om telkens weer die rare ideeën en gedragingen waar ik niet achter stond goed te praten, telkens weer te proberen om de schijn op te houden en excuses te verzinnen, naar de buitenwereld, maar ook naar de kinderen.
Daar heb ik nu spijt van, dat ik het zo ver heb laten komen.
Kinderen, zeker als ze wat ouder zijn, hebben goed door wat er speelt, dus maak jezelf niks wijs. Ik dacht al die tijd dat ik er goed aan deed om de boel bij elkaar te houden. Er was immers niks fundamenteels mis, dus waarom zou ik het anders willen?
Ook bij mij was er een specifieke en plotse aanleiding waardoor er plots iets knakte. Hier was dit iets concreet mbt de kinderen. Ik ging tot dusver altijd mee in de aanpak van mijn man wat betreft de opvoeding, ook al voelde dit vaak niet goed, vooral wat betreft de kinderen die wat extra zorg en aandacht nodig hadden. Daar trad hij vaak rigide tegen op; problemen werden vooral ontkend en waren het gevolg van een verkeerde aanpak van mijn kant. Op een bepaald moment zag ik wat het deed met de kinderen en kwam ik tot de conclusie dat het zo niet langer kon, en was het plots klaar. Het was best spannend om de knoop door te hakken en ik had vooral een hemelse schrik dat het bij de kinderen niet goed zou vallen.
Maar anderhalf jaar later kan ik zeggen dat het tegendeel waar is: ik voel me opgelucht, hoef niet telkens op te passen, dingen recht te trekken of goed te praten en ook de kinderen voelen zich vrijer om dingen te doen of te zeggen die ze eerder niet konden doen of zeggen.
Kortom: het kan inderdaad zo zijn dat je al die jaren hebt geprobeerd om alle ballen in de lucht te houden, maar dat je nu op een punt bent gekomen dat het klaar is en dat je genoeg van jezelf hebt gegeven al die jaren en het tijd is om de stekker eruit te trekken
zaterdag 28 december 2024 om 13:00
Wat vind je man eigenlijk wél leuk? Of zit hij de hele dag te mopperen op een stoel?klimaatdrammer schreef: ↑28-12-2024 12:52Wat fijn je reactie !! Inderdaad dit stukje is zo herkenbaar; "telkens weer die rare ideeën en gedragingen waar ik niet achter stond goed te praten, telkens weer te proberen om de schijn op te houden en excuses te verzinnen, naar de buitenwereld". Dat ik sorry hoor zei tegen de autoverkoper, stress als ik wist dat er mensen kwamen want wie weet hoe hij nu weer zou reageren. Hij heeft zelf ook geen vrienden, de vrienden die we hebben komt voornamelijk omdat ik de contacten onderhoud. HIj zal nooit uit zichzelf de mannen van de vriendengroep benaderen. Gezamenlijke vakanties is een drama... dan mompelde hij vaak ow jee daar komen ze weer, ik heb hier geen zin in, stond op en liep de caravan in. Dus ik heb gezegd dat ik daar geen zin meer in heb en dus gaan we alleen met eigen gezin, maar heb ook mezelf er mee want ik vind het wel leuk om met elkaar te gaan.
zaterdag 28 december 2024 om 13:02
Herkenbaar. Ex heeft ook ASS (en hoogbegaafd) maar functioneerde er goed mee, buiten de deur. Thuis was hij moe en teruggetrokken. Hij deed zn best op zijn manier en gelukkig niet zoals ik hier lees de stilte behandeling oid maar wel moeite met het uiten, al probeerde hij het wel. En altijd het aangevallen voelen, als ik eens iets wilde uitspreken kreeg ik altijd van die enorme dooddoeners waardoor het gesprek meteen klaar was. 'Ja, ik ben het niet waard, maak het maar gewoon uit. Alles ligt aan mij'. Terwijl ik juist een gesprek of oplossing zocht. Hebben het lang leuk gehad maar het constant rekening moeten houden, nooit samen ergens heen gaan en toch 'verborgen' dominante gedrag was ik gewoon zat. Geen grote ruzies, geen echt heftige dingen (behalve in zijn depressie) maar ik was gewoon moe en ongelukkig. En ving al het sociale op, ook met zijn familie. Had ik opeens bericht van zijn moeder dat hij al weken niet terug gebeld had. Nu ruim half jaar uit elkaar en hij begrijpt het nog steeds niet. Laatst koffie gedaan en ik gaf aan dat ik nu veel gelukkiger ben en het idee heb dat hij ook veel beter in zijn vel zit nu. Dit was hij absoluut niet met me eens en zou graag 'teruggaan naar hoe het was'. Kan daar met mijn hoofd niet bij want het was echt gezellig meer. Maar wel zijn veilige basis.
Mijn ineens moment is dat hij naar een vriendin zou gaan in een andere stad voor hun hobby. Zij kwam altijd deze kant op. En toen kwam hij naar een half uur terug (niet eens in de trein gestapt) want hij 'was toch wel moe en niet zo'n zin'. Toen kwam alles bij mij ook naar boven. Echt paniek dat ik hiermee een relatie had, iemand die eigenlijk geen oprecht wederkerig bot in zijn lichaam heeft en ook niet de tools om daar wat aan te doen.' Ben huilend gaan wandelen, vriendin gebeld en daarna mijn spullen gaan pakken en kort daarna scheiding in gang gezet.
Sterkte!
Mijn ineens moment is dat hij naar een vriendin zou gaan in een andere stad voor hun hobby. Zij kwam altijd deze kant op. En toen kwam hij naar een half uur terug (niet eens in de trein gestapt) want hij 'was toch wel moe en niet zo'n zin'. Toen kwam alles bij mij ook naar boven. Echt paniek dat ik hiermee een relatie had, iemand die eigenlijk geen oprecht wederkerig bot in zijn lichaam heeft en ook niet de tools om daar wat aan te doen.' Ben huilend gaan wandelen, vriendin gebeld en daarna mijn spullen gaan pakken en kort daarna scheiding in gang gezet.
Sterkte!
zaterdag 28 december 2024 om 14:25
Nee zeker niet, hij houdt van gamen, houdt van tuinieren (hij is ook degene die dat bijhoudt), zorgt dat het wagenpark er glimmend bij staat, houden allebei van autorijden (maar hij rijdt dan wel altijd naar dezelfde bestemmingen
) en we houden allebei van kamperen. Hij houdt van vakanties, maar dan moet ik de vakantie boeken en ter plekke vraagt hij aan mij waar we heen moeten, waar de parkeergarage is, hoe het ov werkt, waar we gaan eten. HIj laat mij verder vrij wat we gaan doen, als ik vraag wat hij wil doen/zien is het standaard kijk jij maar, ik vind alles best. Zelfs daar ga ik me aan ergeren.... vent maak een keuze, stel eens wat voor. Voel me soms net de reisleidster.
zaterdag 28 december 2024 om 14:36
Ja ik herken je gevoel, we zitten in hetzelfde schuitje vrees ik.KatjaSasja schreef: ↑28-12-2024 14:02Oh god...ook herkenbaar. Ik moet momenteel het fatsoen uit mijn tenen om het allemaal nog een beetje normaal te laten lopen. Er zit nu zoveel boosheid in mij.
Relatietherapie is wat hem betreft geen optie. Dus eigenlijk zit er dan niks anders op, maar ik durf de knoop niet door te hakken.
Hier relatietherapie ook geen optie. Ik weet dat ik de knoop moet gaan doorhakken of toeleven naar dat moment.
Ik ben dingen op een rijtje aan het zetten;
Zal mijn dieren (katten) achter moeten laten, zijn gewend om buiten te komen en dat kan niet op een flat, wil ik ze niet aandoen.
Ik heb lichamelijk wat beperkingen door een chronische ziekte, hoe ga ik een nieuw huis opknappen, bedoel kom ook niet echt om in de handige vrienden.
zaterdag 28 december 2024 om 14:44
Maar zo gaat / ging het natuurlijk wel heel vaak : na bijvoorbeeld drie keer commentaar op wat vader de baby heeft aangetrokken denkt vader de vierde keer “ doe jij het zelf maar “ en vervolgens is moeder boos dat vader niks doet.klimaatdrammer schreef: ↑28-12-2024 12:37
Wat ik me ook bedacht: hij schiet ook snel in de slachtofferrol als hij het niet meer weet of wordt heel boos. Ja leg de schuld maar weer bij mij, ik doe het zeker weer niet goed genoeg in jouw ogen, het enige waar ik goed voor ben is het geld binnenbrengen, jij weet alles toch zo goed, doe het dan lekker zelf. Heel vermoeiend
Ik zeg niet dat het jou schuld is, maar alleen naar hem wijzen lijkt me ook niet fair.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 28 december 2024 om 14:46
Ja ik herken dat, moet ik zeggen zal je je zus/broer/moeder niet eens bellen. Komt niet in hem op of geen zin in. Uitstapjes die hij voorstelt zijn altijd hetzelfde, hoogtepunt van de week boodschappen doen en laten we het een keer spannend maken, dan gaan we naar een andere winkel of plaats.Koettie schreef: ↑28-12-2024 13:02Herkenbaar. Ex heeft ook ASS (en hoogbegaafd) maar functioneerde er goed mee, buiten de deur. Thuis was hij moe en teruggetrokken. Hij deed zn best op zijn manier en gelukkig niet zoals ik hier lees de stilte behandeling oid maar wel moeite met het uiten, al probeerde hij het wel. En altijd het aangevallen voelen, als ik eens iets wilde uitspreken kreeg ik altijd van die enorme dooddoeners waardoor het gesprek meteen klaar was. 'Ja, ik ben het niet waard, maak het maar gewoon uit. Alles ligt aan mij'. Terwijl ik juist een gesprek of oplossing zocht. Hebben het lang leuk gehad maar het constant rekening moeten houden, nooit samen ergens heen gaan en toch 'verborgen' dominante gedrag was ik gewoon zat. Geen grote ruzies, geen echt heftige dingen (behalve in zijn depressie) maar ik was gewoon moe en ongelukkig. En ving al het sociale op, ook met zijn familie. Had ik opeens bericht van zijn moeder dat hij al weken niet terug gebeld had. Nu ruim half jaar uit elkaar en hij begrijpt het nog steeds niet. Laatst koffie gedaan en ik gaf aan dat ik nu veel gelukkiger ben en het idee heb dat hij ook veel beter in zijn vel zit nu. Dit was hij absoluut niet met me eens en zou graag 'teruggaan naar hoe het was'. Kan daar met mijn hoofd niet bij want het was echt gezellig meer. Maar wel zijn veilige basis.
Mijn ineens moment is dat hij naar een vriendin zou gaan in een andere stad voor hun hobby. Zij kwam altijd deze kant op. En toen kwam hij naar een half uur terug (niet eens in de trein gestapt) want hij 'was toch wel moe en niet zo'n zin'. Toen kwam alles bij mij ook naar boven. Echt paniek dat ik hiermee een relatie had, iemand die eigenlijk geen oprecht wederkerig bot in zijn lichaam heeft en ook niet de tools om daar wat aan te doen.' Ben huilend gaan wandelen, vriendin gebeld en daarna mijn spullen gaan pakken en kort daarna scheiding in gang gezet.
Sterkte!
Alles wat ik voorstel vindt hij meestal wel goed hoor, hij gaat dan wel mee, maar ik merk dat hij het meer voor mij doet. Er komt gewoon niet zoveel uit hem qua initiatief.
zaterdag 28 december 2024 om 14:51
Snap ik .klimaatdrammer schreef: ↑28-12-2024 14:25HIj laat mij verder vrij wat we gaan doen, als ik vraag wat hij wil doen/zien is het standaard kijk jij maar, ik vind alles best. Zelfs daar ga ik me aan ergeren.... vent maak een keuze, stel eens wat voor. Voel me soms net de reisleidster.
Maar zouden zijn keuzes ook echt oke zijn, of gaat het zo :
- waar wil jij eten ?
- o, maakt mij niet
- dan wil ik naar de Griek
- nee, niet de Griek, daar heb ik geen trek in / daar krijgt Pietje het zuur van, dat weet je toch
- zeg jij het dan maar
?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 28 december 2024 om 14:55
Dit hele topic is begonnen omdat IK me niet fijn meer voel bij de situatie en ik heb wat voorbeelden aangedragen om het te verduidelijken. Ik zoek niet wie zijn schuld het is of niet, ik heb ook mijn aandeel in het geheel en heb ook mijn dingen.blijfgewoonbianca schreef: ↑28-12-2024 14:44Maar zo gaat / ging het natuurlijk wel heel vaak : na bijvoorbeeld drie keer commentaar op wat vader de baby heeft aangetrokken denkt vader de vierde keer “ doe jij het zelf maar “ en vervolgens is moeder boos dat vader niks doet.
Ik zeg niet dat het jou schuld is, maar alleen naar hem wijzen lijkt me ook niet fair.
zaterdag 28 december 2024 om 14:55
Dit hele topic is begonnen omdat IK me niet fijn meer voel bij de situatie en ik heb wat voorbeelden aangedragen om het te verduidelijken. Ik zoek niet wie zijn schuld het is of niet, ik heb ook mijn aandeel in het geheel en heb ook mijn dingen.blijfgewoonbianca schreef: ↑28-12-2024 14:44Maar zo gaat / ging het natuurlijk wel heel vaak : na bijvoorbeeld drie keer commentaar op wat vader de baby heeft aangetrokken denkt vader de vierde keer “ doe jij het zelf maar “ en vervolgens is moeder boos dat vader niks doet.
Ik zeg niet dat het jou schuld is, maar alleen naar hem wijzen lijkt me ook niet fair.
zaterdag 28 december 2024 om 15:00
Dan kun je twee dingen doen, denk ik : net zo goed jouw aandeel onder de loep nemen en kijken - met hulp - hoe je dingen ten goede kunt keren of nergens naar kijken en de stekker er uit trekken.klimaatdrammer schreef: ↑28-12-2024 14:55Dit hele topic is begonnen omdat IK me niet fijn meer voel bij de situatie en ik heb wat voorbeelden aangedragen om het te verduidelijken. Ik zoek niet wie zijn schuld het is of niet, ik heb ook mijn aandeel in het geheel en heb ook mijn dingen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 28 december 2024 om 15:11
Ik vind zijn keuzes prima, maar ik moet het vervolgens wel regelen.blijfgewoonbianca schreef: ↑28-12-2024 14:51Snap ik .
Maar zouden zijn keuzes ook echt oke zijn, of gaat het zo :
- waar wil jij eten ?
- o, maakt mij niet
- dan wil ik naar de Griek
- nee, niet de Griek, daar heb ik geen trek in / daar krijgt Pietje het zuur van, dat weet je toch
- zeg jij het dan maar
?
Ok gaan we daar heen, reserveer jij dan even.
Zullen we eten laten bezorgen ?
-prima
- bel jij dan even.
Zojuist nog:
hij wat zullen we eten vanavond? (kinderen zijn er niet dit weekend)
- maakt mij niet uit, kies jij maar, we kunnen ook uit eten gaan of iets thuis laten bezorgen
Waar wil je eten / bestellen dan ?
- noem wat opties
nee daar is het altijd zo druk, hadden we eerder moeten reserveren. Bestellen is zo duur, ik maak zelf wel wat (lees frietpan gaat aan) voor ons, vind ik niet erg om te doen.
- en dan denk ik dat doen we bijna iedere zaterdag als we samen zijn, doe es gek
Doe es gek is voor hem te onvoorspelbaar denk ik, te vaag. Dus moet ik weer met iets concreets komen waar hij dan wat van vindt
zaterdag 28 december 2024 om 15:15
klimaatdrammer schreef: ↑28-12-2024 15:11Zullen we eten laten bezorgen ?
-prima
- bel jij dan even.
- Nee, bel jij maar. Ik heb dit en dit en dat al gedaan vandaag.
zaterdag 28 december 2024 om 15:20
zaterdag 28 december 2024 om 15:27
klimaatdrammer schreef: ↑28-12-2024 15:20Ja duh, dat snap ik, maar de volgende keer is het weer zo en bellen doet ie niet. De hele situatie gaat verder dan dit soort gesprekjes he. Was het maar zo simpel
Hoezo bellen doet ie niet? De discussie is toch niet klaar dan?
Dat is mijn punt. Op gegeven moment geef je zo iemand toch een schop onder z'n hol?
Ik zou dan willen weten waarom hij niet zelf belt. Heeft hij telefoonangst? Is het luiheid? Vindt hij dat een taak van de vrouw?
Als je begrijpt wat ik bedoel.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
