Ineens ben ik het zat

blijfgewoonbianca schreef: ↑

28-12-2024 14:44

Maar zo gaat / ging het natuurlijk wel heel vaak : na bijvoorbeeld drie keer commentaar op wat vader de baby heeft aangetrokken denkt vader de vierde keer “ doe jij het zelf maar “ en vervolgens is moeder boos dat vader niks doet.
Ik zeg niet dat het jou schuld is, maar alleen naar hem wijzen lijkt me ook niet fair.

Het ligt eraan. Als iemand een bepaalde taak echt niet goed uitvoert, mag dat best gezegd worden zonder dat iemand daar meteen mee van in de verdediging schiet.
Als ik tegen mijn man zeg: dit kledingstuk mag niet op het katoenprogramma gewassen, dit moet op fijne was, dan verwacht ik niet dat hij meteen gaat gillen dat ik het dan zelf maar moet doen.
Als iemand zegt te stofzuigen en slaat vervolgens zichtbaar de halve kamer over, dan mag je daar best iets van zeggen.
Dat de handdoeken niet zo gevouwen zijn als je het zelf doet, nee, dat is dan weer niet relevant in mijn ogen. Maar als de ander echt dingen niet goed doet, met gevolgen dus, dan mag dat gezegd worden. Kan wel op een vriendelijke en opbouwende manier, dat wel.

RikM schreef: ↑

28-12-2024 15:27

Hoezo bellen doet ie niet? De discussie is toch niet klaar dan?

Dat is mijn punt. Op gegeven moment geef je zo iemand toch een schop onder z'n hol?

Ik zou dan willen weten waarom hij niet zelf belt. Heeft hij telefoonangst? Is het luiheid? Vindt hij dat een taak van de vrouw?

Als je begrijpt wat ik bedoel.

Ik denk dat to bedoelt dat haar man uit dit soort situaties geen leer trekt voor een volgende keer. Dat het hele gesprek zich de volgende keer gewoon weer herhaalt in plaats van dat hij dan zelf zegt: ik bel wel even. Ik snap de moedeloosheid die dit soort gebrek aan leerbaarbeid met zich meebrengt.

Jufjoke schreef: ↑

28-12-2024 16:12

Ik denk dat to bedoelt dat haar man uit dit soort situaties geen leer trekt voor een volgende keer. Dat het hele gesprek zich de volgende keer gewoon weer herhaalt in plaats van dat hij dan zelf zegt: ik bel wel even. Ik snap de moedeloosheid die dit soort gebrek aan leerbaarbeid met zich meebrengt.

Ik probeer te begrijpen hoe die dynamiek werkt.

Ik ken ook best wat koppels waarbij er een ASS heeft (of ADHD en noem het maar op) en daar zie je dat de partner even een soort van handleiding moet ontdekken van hoe daar mee om te gaan, maar als die handleiding er eenmaal is dan gaat het best goed.
Zo'n handleiding kan dan bijvoorbeeld zijn om niet op de avond zelf te roepen dat je uit eten wilt (want dan schieten ze in de stress) maar dat iets ruimer van tevoren aankondigen. Om maar wat te noemen. Misschien werkt dat bij man van TO ook zo?

Ik heb zelf ook ASS en had vroeger veel moeite met dingen zoals bellen (inmiddels kan ik het wel). Mijn partner wist dat en nam dat soort dingen dan van me over.

Maar misschien is man van TO wel gewoon een hork hoor, dat kan ook.
En ik begrijp het ook als TO er klaar mee is en wil stoppen. Dat is haar goed recht.

RikM schreef: ↑

28-12-2024 16:22

Ik probeer te begrijpen hoe die dynamiek werkt.

Ik ken ook best wat koppels waarbij er een ASS heeft (of ADHD en noem het maar op) en daar zie je dat de partner even een soort van handleiding moet ontdekken van hoe daar mee om te gaan, maar als die handleiding er eenmaal is dan gaat het best goed.
Zo'n handleiding kan dan bijvoorbeeld zijn om niet op de avond zelf te roepen dat je uit eten wilt (want dan schieten ze in de stress) maar dat iets ruimer van tevoren aankondigen. Om maar wat te noemen. Misschien werkt dat bij man van TO ook zo?

Ik heb zelf ook ASS en had vroeger veel moeite met dingen zoals bellen (inmiddels kan ik het wel). Mijn partner wist dat en nam dat soort dingen dan van me over.

Maar misschien is man van TO wel gewoon een hork hoor, dat kan ook.
En ik begrijp het ook als TO er klaar mee is en wil stoppen. Dat is haar goed recht.

Natuurlijk kan het helpen als je rekening kan en wil houden met een gebruiksaanwijzing.
Hier is het volgens mij iets anders verlopen: to heeft, in plaats daarvan, alle kreukels weggestreken. Het zal wellicht geen wederzijdse ontdekkingstocht van wat werkt zijn geweest. Maar een to die zich plooit naar haar man. Zolang er genoeg liefde is, kan dat lang goed gaan. Maar uiteindelijk vreet het de liefde op en is er niet genoeg liefde meer over om zijn onhebbelijkheden te accepteren. Ik denk dat to dat punt bereikt heeft. Dat ze niet meer genoeg van hem houdt.

klimaatdrammer schreef: ↑

28-12-2024 14:46

Ja ik herken dat, moet ik zeggen zal je je zus/broer/moeder niet eens bellen. Komt niet in hem op of geen zin in. Uitstapjes die hij voorstelt zijn altijd hetzelfde, hoogtepunt van de week boodschappen doen en laten we het een keer spannend maken, dan gaan we naar een andere winkel of plaats.
Alles wat ik voorstel vindt hij meestal wel goed hoor, hij gaat dan wel mee, maar ik merk dat hij het meer voor mij doet. Er komt gewoon niet zoveel uit hem qua initiatief.

klimaatdrammer schreef: ↑

28-12-2024 15:11

Ik vind zijn keuzes prima, maar ik moet het vervolgens wel regelen.
Ok gaan we daar heen, reserveer jij dan even.

Zullen we eten laten bezorgen ?
-prima
- bel jij dan even.

Zojuist nog:
hij wat zullen we eten vanavond? (kinderen zijn er niet dit weekend)
- maakt mij niet uit, kies jij maar, we kunnen ook uit eten gaan of iets thuis laten bezorgen
Waar wil je eten / bestellen dan ?
- noem wat opties
nee daar is het altijd zo druk, hadden we eerder moeten reserveren. Bestellen is zo duur, ik maak zelf wel wat (lees frietpan gaat aan) voor ons, vind ik niet erg om te doen.
- en dan denk ik dat doen we bijna iedere zaterdag als we samen zijn, doe es gek

Doe es gek is voor hem te onvoorspelbaar denk ik, te vaag. Dus moet ik weer met iets concreets komen waar hij dan wat van vindt

Dus het is niet dat hij helemaal geen keuzes maakt, jij vindt zijn keuzes gewoon stom en saai.

Jij wil iemand die meer net als jij is, jou een keer ergens mee naartoe neemt waar je nog niet vaker geweest bent, eens 'gek' doet, initiatief neemt tot dat soort dingen. Dat gaat hij je nooit en te nimmer geven.

Ik vind het respectloos om je partner af te kammen omdat ie altijd hetzelfde wil. Dit bedoel ik niet beschuldigend (ik begrijp dat je het zo wel snel zult lezen), maar meer beschouwend: ik denk (/lees) dat jij geen respect meer hebt voor je man. Jij mag iets anders willen, íemand anders willen, maar het is echt niet fair om hem in de schoenen te schuiven dat hij jou niet geeft wat hij niet heeft, dat hij niet is wie jij zou willen.

Bij een hoop dingen die jij noemt vind ik dat je een persoon moet respecteren om wie hij is. Ik snap dat het heel fijn is om van anderen te horen dat dat soort dingen bij een 'hork' horen, maar jij mag gewoon kiezen om niet meer met deze man je leven te willen delen zonder dat soort oordelen.

S-Groot schreef: ↑

28-12-2024 17:18

Dus het is niet dat hij helemaal geen keuzes maakt, jij vindt zijn keuzes gewoon stom en saai.

Jij wil iemand die meer net als jij is, jou een keer ergens mee naartoe neemt waar je nog niet vaker geweest bent, eens 'gek' doet, initiatief neemt tot dat soort dingen. Dat gaat hij je nooit en te nimmer geven.

Ik vind het respectloos om je partner af te kammen omdat ie altijd hetzelfde wil. Dit bedoel ik niet beschuldigend (ik begrijp dat je het zo wel snel zult lezen), maar meer beschouwend: ik denk (/lees) dat jij geen respect meer hebt voor je man. Jij mag iets anders willen, íemand anders willen, maar het is echt niet fair om hem in de schoenen te schuiven dat hij jou niet geeft wat hij niet heeft, dat hij niet is wie jij zou willen.

Bij een hoop dingen die jij noemt vind ik dat je een persoon moet respecteren om wie hij is. Ik snap dat het heel fijn is om van anderen te horen dat dat soort dingen bij een 'hork' horen, maar jij mag gewoon kiezen om niet meer met deze man je leven te willen delen zonder dat soort oordelen.

Eens. Dat man saaie voorkeuren heeft komt bovendien niet uit de lucht vallen lijkt me? Of is hij opeens “saai” geworden? Lijk me waarschijnlijker dat jij veranderd bent TO. En dat is ok, maar je man daar de schuld van geven vind ik in dit voorbeeld niet terecht. De andere voorbeelden van het schelden in het verkeer en het doodzwijgen vind ik een compleet ander verhaal. Je bent nu je relatie onder een vergrootglas aan het bekijken en dat is begrijpelijk maar kijk uit dat je in je boosheid niet onredelijk wordt. Je mag scheiden. Daarvoor hoef je geen diepgewortelde reden te hebben.

Wat een gezeur op TO. Zij is het zat, en dat mag. Velen herkennen het.
Zij is bezig om een keuze te maken, daarbij haar afzeiken is niet helpend.

TO hoeft zich tegenover niemand te verantwoorden. Als ze wil scheiden omdat haar kleine teen kriebelt moet ze dat vooral doen. Maar zij komt hier om voorbeelden te geven van de onhebbelijkheden van haar man. En daar gaan dan reacties op komen. Sommige voorbeelden vind ik heftig. Anderen wat minder. Hopelijk heeft TO wat aan onze reflecties op zijn en haar gedrag. Zo niet dan ook prima.

Sierlijk schreef: ↑

28-12-2024 18:48

Wat een gezeur op TO. Zij is het zat, en dat mag. Velen herkennen het.
Zij is bezig om een keuze te maken, daarbij haar afzeiken is niet helpend.

Huh? Waar zie jij afzeiken dan?

Sommigen hier proberen een mogelijke andere kant te belichten, dat kan toch juist helpen om een keuze te maken?

Ik ben het niet met een aantal van jullie eens dat TO's man altijd al zo was en zij niet plots iets anders van hem kan verwachten.

Ik kan uiteraard enkel uit eigen ervaring schrijven, maar wat ik weet is dat een partner die extreem introvert is/ autistiforme karaktertrekken heeft in een gezin met jonge kinderen wel nog redelijk goed kan meedraaien maar dat dit geleidelijk aan steeds moeilijker wordt. Kleine kinderen vragen dan wel veel zorg, maar het kader is beter gestructureerd/voorspelbaar. Bij tieners valt die controle grotendeels weg en wordt communicatie steeds belangrijker. Als je dan ook nog tieners hebt die niet het reguliere pad bewandelen en je rigide partner vindt dat ze maar gewoon moeten doen, dan wordt het voor jou als andere ouders steeds lastiger om alle ballen in de lucht te houden.

Je ziet je partner nog steeds graag, je wil zijn karakter niet verloochenen, maar je wordt uiteindelijk doodmoe van het schipperen. Tot je dat op een bepaald moment niet meer kan.

Nogmaals, ik zeg niet dat het bij TO zo is, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen...

Ik denk dat je zelf stiekem wel weet wat je wilt maar wellicht nog de moed zoekt om daarop voort te borduren. Het is helemaal niet gek dat je na bijna 40 jaar tot de conclusie komt dat de basis niet meer stevig genoeg is en dat jullie te veel veranderd zijn. Er zijn al veel goede reflecties voorbij gekomen in dit draadje. Je bent het nu vooral zat - zie je überhaupt nog heil in een soort van relatie met hem? Of is de koek op?

Iemand die ik ken was uit elkaar met haar man, ging op zichzelf wonen en nu latten ze weer. Dat gaat heel goed. Waarmee ik alleen maar wil zeggen dat er meer mogelijk is dan een 'harde scheiding', afhankelijk van jouw gevoelens. Misschien wil je hem niet kwijt maar wel meer ruimte voor jezelf. Dan zou je apart kunnen gaan wonen. Maar misschien is een relatie niet meer haalbaar/wenselijk, dan kan je nu eindelijk voor jezelf kiezen, geen schande, is je goed recht. Het leven is te kort om ongelukkig bij elkaar te blijven. Het kan ook de beste keuze zijn voor je hele gezin.

RikM schreef: ↑

28-12-2024 19:10

Huh? Waar zie jij afzeiken dan?

Sommigen hier proberen een mogelijke andere kant te belichten, dat kan toch juist helpen om een keuze te maken?

Er had wel iets vriendelijker gereageerd mogen worden, eens. Klimaatdrammer loopt al veel te lang op haar tenen te lopen voor haar man, zo te lezen haarzelf veel te lang weggecijferd om de vrede te bewaren en nu is het tot een uitbarsting gekomen. Was het dan beter om af en toe wel bonje te maken en op eigen strepen te gaan staan? Waarschijnlijk wel, maar dat is makkelijk zeggen achteraf, soms heb je die dingen pas goed door als het te laat is.

Op zich wel gezond om af en toe de frustraties eruit te gooien, dat geeft ruimte en lucht. Dat je jezelf niet herkent (en misschien hierdoor ook wel van jezelf schrikt?) geeft alleen maar meer tekenen hoe lang je die gevoelens al hebt weggestopt.

Goed om nu ook echt voor jezelf te kiezen! (en natuurlijk voor de kinderen)

blijfgewoonbianca schreef: ↑

28-12-2024 14:51

Snap ik .
Maar zouden zijn keuzes ook echt oke zijn, of gaat het zo :
- waar wil jij eten ?
- o, maakt mij niet
- dan wil ik naar de Griek
- nee, niet de Griek, daar heb ik geen trek in / daar krijgt Pietje het zuur van, dat weet je toch
- zeg jij het dan maar

?

Daar kan ik mij iets bij voorstellen. Bij ons was hij degene die niets wilde en niets deed. Ik moest het allemaal regelen en verzinnen.

Ik: wil je even meekijken, ik heb hier een paar opties voor vakantiehuizen.
Hij: nee, daar heb ik geen zin in. Boek maar wat, ik zie het wel.

Ik boekte een leuk vakantiehuis. Niet heel duur, niet de goedkoopste. Bij aankomst.
Hij: hmmm. Dat is best luxe. Wat kostte dat?
Ik: noem het bedrag voor twee weken.
Hij: WAAAAT? Belachelijk. Jemig. Had je niet even met mij kunnen overleggen?

En zo ging het meestal. Nergens mee willen bemoeien. Niet mee willen denken. Maar wel achteraf ALTIJD commentaar hebben.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik me afvraag hoe ik dat ik godsnaam uithield. (Gewoon doen wat ik zelf nodig vond een die buien ene oor in, andere oor weer uit. Want ja, zo was hij nu eenmaal.)

klimaatdrammer schreef: ↑

28-12-2024 20:12

Ik ben al 38 jaar met hem samen, zijn onhebbelijkheden had hij al en die heb ik ook en op een of andere manier hadden we daar allebei geen last van, waren soort van in balans met elkaar. geven en nemen heet had.

Kan prima tegen reflectie. graag zelfs. Ga me niet verdedigen hier. Ik kan 38 jaar en ontstane patronen niet in een paar zinnen uitleggen. Mensen in dezelfde situatie begrijpen ook het ongeschreven denk ik. Nogmaals hij is altijd een hork geweest, maar vaak zag ik de humor er wel van in of kon ik het beter handelen.

Alleen ik denk dat er al die jaren bliksemafleiders zijn geweest waardoor ik het noodweer niet zag. De laatste jaren groeide ik toe naar het moment dat we steeds meer los konden laten mbt werk, kinderen, meer financiële zekerheid. En dan kom je tot de conclusie dat de toekomst samen of de persoon die je verwacht er niet meer is of er anders uit ziet of eigenlijk in al die jaren totaal niet veranderd/gegroeid is. En ja ook ik zal veranderd zijn, mijn verwachtingen ook.

Je had ook een taak samen: jullie kinderen opvoeden. Mannen zoals ge jouwe bieden daarin stabiliteit en houvast. Zeker als kinderen jong zijn heb je er best wat aan.

Wat nu overblijft is jij en hij, en dat is waar het wringt. Eerst had je een paar kinderen en die man die af en toe ietwat vreemd was. Nu ben je alleen met die man. Is er niets anders om je samen op te focussen. De gezamenlijke taak is volbracht en zie dan maar eens een nieuwe gezamenlijkheid te vinden.

Jij bent nu ouder en hebt geen zin meer in die fratsen. Jullie zijn allebei wie jullie altijd waren. Er is geen goed of fout, het past alleen niet meer zo lekker. En misschien wel helemaal niet meer.

Bbubbels schreef: ↑

28-12-2024 17:40

Eens. Dat man saaie voorkeuren heeft komt bovendien niet uit de lucht vallen lijkt me? Of is hij opeens “saai” geworden? Lijk me waarschijnlijker dat jij veranderd bent TO. En dat is ok, maar je man daar de schuld van geven vind ik in dit voorbeeld niet terecht. De andere voorbeelden van het schelden in het verkeer en het doodzwijgen vind ik een compleet ander verhaal. Je bent nu je relatie onder een vergrootglas aan het bekijken en dat is begrijpelijk maar kijk uit dat je in je boosheid niet onredelijk wordt. Je mag scheiden. Daarvoor hoef je geen diepgewortelde reden te hebben.

Weet je wat ik ook denk? En ik schrijf even een disclaimer dat ik geen psych ben en dit koude grond verklaringen zijn van mij.
Ik denk dat iemand die vermoedelijk ASS of een andere diagnose heeft, op een bepaalde manier beperkt is in de ontwikkeling. Alleen weten veel mensen van hun partner of zichzelf niet dat die diagnose er is. Je leert iemand kennen en daarmee vorm je dan een relatie. En meeste mensen die geen diagnose hebben, ontwikkelen en leren naarmate het leven voorbij trekt. Ze vormen mee. Dat ontstaat door groei in het werk en de bijkomende ervaringen, door groei in het gezin, door ervaringen die impact hebben op het leven als ziekte, ontslag, etc.

En ik denk dat de meeste neurotypische mensen (zij die geen ASS of vergelijkbaar hebben) zich ontwikkelen door die ervaringen en dan met verbazing kijken naar de partner die niet mee ontwikkeld en altijd op een bepaald punt blijft hangen. En soms kom je daar pas jaren later achter. So wie so is er vaak veel afleiding als je een gezin krijgt en vraagt dat veel van je focus. Maar er komt een punt dat bepaalde situaties niet meer alleen horen bij typische karaktertrekjes, maar bij een ontwikkel achterstand waar neurotypische mensen geen last van hebben. En dan bedoel ik dat heel letterlijk, het onvermogen om mee te groeien bij het ouder worden en ervaringen te hebben opgedaan.
Het stugge of starre heeft zich niet verfijnd, wat bij veel mensen wel gebeurt onder invloed van ervaringen.

Die ontwikkeling is natuurlijk beperkt. We worden doorgaans niet het tegenovergestelde van wat we ooit waren. Een introvert iemand zal niet snel super extravert worden. Maar met het ouder worden ontstaat er vaak gewenning, bouw je zelfvertrouwen op, worden situaties minder spannend, leer je dat iets ook met een andere blik bekeken kan worden, heb je positieve ervaringen waardoor je dingen wél wilt proberen die je vroeger liever uit de weg ging, etc. Dat gebeurt gewoon een stuk minder snel met mensen met ASS. Die komen niet echt mee in die ontwikkeling, omdat ze ervaringen uit de weg gaan en ook maar minimaal het stukje inleven aanleren. Ervaringen dragen bij aan inleven in anderen en daardoor kunnen mensen veranderen. En groeien. En diezelfde ontwikkeling maak je veel minder mee met iemand met ASS en dat merk je na jaren, want jij bent wel veranderd en gegroeid, hebt nieuwe ervaringen en behoeften ontwikkeld en die ander is feitelijk nog steeds dezelfde, mogelijk zelfs nog starder dan hij of zij al was. Want dat is ook wat past bij ASSers. Ze worden vaker méér dan minder rigide. Zeker de generatie die nooit heeft geweten ASS te hebben en daar nooit hulp bij heeft gezocht en gekregen. Die zijn hun leven gaan inrichten op het meest passend binnen de comfortzone, waarmee nieuwe ervaringen meer en meer uit de weg gegaan worden.

Het ontbreken van dezelfde ontwikkeling maakt dat je letterlijk uit elkaar groeit. En dat is wat veel mensen die neurotypisch zijn eigenlijk wél hadden verwacht van hun partner. Dat ze door ervaringen mee zouden komen, milder zouden worden, dingen zouden hebben geleerd en geoefend, door ervaringen meer ingetuned raken op andere behoeften en die ontwikkeling ontbreekt en dan raak je teleurgesteld en gefrustreerd. Want het is eigenlijk best logisch om die ontwikkeling te verwachten. We zijn immers geen statische wezens. Misschien ben ik daarmee te kort door de bocht. Ik denk dat ASSers zich ook wel ontwikkelen, maar die gaan misschien eerder de diepte in (dus dat wat er is wordt verder verdiept) en neurotypische mensen ontwikkelen zich meer in de breedte. Zet die twee bewegingen uit op een x en y as en je ziet hoever dat uit elkaar gaat lopen.

Mooi verhaal N0, maar volgens mij is het probleem niet eens zozeer dat de man van TO een lompe hork is die niet met haar meegroeit, ASS of niet, maar dat ze zelf veel te weinig haar mond heeft opengetrokken in al die jaren. Als je iemand nooit wijst op verantwoordelijkheden binnen een relatie, en diegene vindt het wel prima zoals het gaat, dan is het ook niet zo vreemd dat de man dat nooit als probleem heeft gezien. Veel mannen hebben daar gewoon veel minder voelsprieten voor, die moet je af en toe zeggen waar het op staat, zodat je samen weer door kan.

Dat iemand ASS heeft, introvert is en weinig behoefte heeft aan praten brengt moeilijkheden mee maar ontslaat niet zijn aandeel in de relatie, en die zit zo te lezen nogal scheef. Als er dan ook niet over gepraat wordt, dan snap ik wel dat het tot frustraties lijdt.

Wil verder geen schuld aanpraten, maar wat meer op je strepen gaan staan en minder accepteren dat je man doet 'omdat hij niet praat / nou eenmaal is zoals hij is / er geen zin in heeft' had achteraf misschien wel wat meer lucht in de relatie gegeven.

Nu komen alle frustraties eruit als een snelkookpan die al jaren op een te hoog pit heeft gestaan en van alle hitte en stoom af moet. Daarom vind ik die overreactie ook helemaal niet raar of vreemd, het moet er gewoon een keer uit.

Ik heb niet gelezen dat to nooit eerder dingen heeft aangekaart. Ik heb vooral gelezen dat de reactie al snel afwerend was. Ik kan me indenken dat to ook absoluut haar aandeel heeft gehad. Zo'n vastgeroeste dynamiek ontstaat niet zomaar. Het had kunnen zijn als ze meer op haar strepen had gestaan, dat die onwrikbare man van haar wat meer in beweging was gekomen. En nu na jaren kookt die pan idd over. Ik denk niet dat veel mensen energie over hebben om continue het gevecht aan te gaan met moeizame partners. Sommigen lopen weg uit de relatie, anderen proberen het niet te zien en passen zich aan. Totdat dat ook niet meer werkt.

Ik denk als iemand behoorlijk afwerend is en zich vastbijt in het onwrikbare, dan is dat zeker in een jong gezin dat op zichelf al veel energie en moeite kost, vaak een extra gevecht waar je de puf niet voor hebt. Kop in het zand en door, werkt voor sommigen dan beter.
Het onwrikbare is toch wel iets dat vaak gekoppeld wordt aan autisten. En de groei die automatisch ontstaat door ervaringen en ouder worden, gaat daar meestal de andere kant op: nóg onwrikbaarder. Nog dieper ingroeien van die pinnen die zich vastzetten in de grond.

NomenNesci0 schreef: ↑

29-12-2024 13:13

Weet je wat ik ook denk? En ik schrijf even een disclaimer dat ik geen psych ben en dit koude grond verklaringen zijn van mij.
Ik denk dat iemand die vermoedelijk ASS of een andere diagnose heeft, op een bepaalde manier beperkt is in de ontwikkeling. Alleen weten veel mensen van hun partner of zichzelf niet dat die diagnose er is. Je leert iemand kennen en daarmee vorm je dan een relatie. En meeste mensen die geen diagnose hebben, ontwikkelen en leren naarmate het leven voorbij trekt. Ze vormen mee. Dat ontstaat door groei in het werk en de bijkomende ervaringen, door groei in het gezin, door ervaringen die impact hebben op het leven als ziekte, ontslag, etc.

En ik denk dat de meeste neurotypische mensen (zij die geen ASS of vergelijkbaar hebben) zich ontwikkelen door die ervaringen en dan met verbazing kijken naar de partner die niet mee ontwikkeld en altijd op een bepaald punt blijft hangen. En soms kom je daar pas jaren later achter. So wie so is er vaak veel afleiding als je een gezin krijgt en vraagt dat veel van je focus. Maar er komt een punt dat bepaalde situaties niet meer alleen horen bij typische karaktertrekjes, maar bij een ontwikkel achterstand waar neurotypische mensen geen last van hebben. En dan bedoel ik dat heel letterlijk, het onvermogen om mee te groeien bij het ouder worden en ervaringen te hebben opgedaan.
Het stugge of starre heeft zich niet verfijnd, wat bij veel mensen wel gebeurt onder invloed van ervaringen.

Die ontwikkeling is natuurlijk beperkt. We worden doorgaans niet het tegenovergestelde van wat we ooit waren. Een introvert iemand zal niet snel super extravert worden. Maar met het ouder worden ontstaat er vaak gewenning, bouw je zelfvertrouwen op, worden situaties minder spannend, leer je dat iets ook met een andere blik bekeken kan worden, heb je positieve ervaringen waardoor je dingen wél wilt proberen die je vroeger liever uit de weg ging, etc. Dat gebeurt gewoon een stuk minder snel met mensen met ASS. Die komen niet echt mee in die ontwikkeling, omdat ze ervaringen uit de weg gaan en ook maar minimaal het stukje inleven aanleren. Ervaringen dragen bij aan inleven in anderen en daardoor kunnen mensen veranderen. En groeien. En diezelfde ontwikkeling maak je veel minder mee met iemand met ASS en dat merk je na jaren, want jij bent wel veranderd en gegroeid, hebt nieuwe ervaringen en behoeften ontwikkeld en die ander is feitelijk nog steeds dezelfde, mogelijk zelfs nog starder dan hij of zij al was. Want dat is ook wat past bij ASSers. Ze worden vaker méér dan minder rigide. Zeker de generatie die nooit heeft geweten ASS te hebben en daar nooit hulp bij heeft gezocht en gekregen. Die zijn hun leven gaan inrichten op het meest passend binnen de comfortzone, waarmee nieuwe ervaringen meer en meer uit de weg gegaan worden.

Het ontbreken van dezelfde ontwikkeling maakt dat je letterlijk uit elkaar groeit. En dat is wat veel mensen die neurotypisch zijn eigenlijk wél hadden verwacht van hun partner. Dat ze door ervaringen mee zouden komen, milder zouden worden, dingen zouden hebben geleerd en geoefend, door ervaringen meer ingetuned raken op andere behoeften en die ontwikkeling ontbreekt en dan raak je teleurgesteld en gefrustreerd. Want het is eigenlijk best logisch om die ontwikkeling te verwachten. We zijn immers geen statische wezens. Misschien ben ik daarmee te kort door de bocht. Ik denk dat ASSers zich ook wel ontwikkelen, maar die gaan misschien eerder de diepte in (dus dat wat er is wordt verder verdiept) en neurotypische mensen ontwikkelen zich meer in de breedte. Zet die twee bewegingen uit op een x en y as en je ziet hoever dat uit elkaar gaat lopen.

Mijn pa had asperger, en wat mij opviel was dat zijn eigenschappen verergerden naarmate hij ouder werd. En dat zie ik ook bij mijn zus. Ze worden als het ware steeds minder "normaal" of moeilijker in aanpassingsvermogen of om mee om te gaan. Mogelijk speelt dit ook mee bij de ts.

En samenleven met iemand die zich 0 aanpast in de relatie vergt meestal dat de ander zich volledig moet aanpassen of moet conformeren naar de ander. En dat houdt in dat die persoon zichzelf verliest en verloochent. Dat houd je nooit eeuwig vol. Dat komt er op een dag gewoon een keer uit en dat moment is nu kennelijk gekomen.