Relaties
alle pijlers
Leven na een nare relatiebreuk
zaterdag 27 april 2024 om 18:42
Jarenlang hier meegelezen, maar nu toch behoefte van me af te schrijven in de hoop dat het me helpt en steunt.
Wat achtergrondinfo: ik ben lesbisch, heb twee kinderen van een donor (BAM moeder), achtergrond met twee psychiatrische ouders. Stabiel qua huis, inkomen, werk, vrienden/ netwerk.
Sinds januari is m’n relatie van 3 jaar uit. Onze relatie begon geweldig, we voelden ons beiden zo veilig en vertrouwd bij elkaar, intens verliefd. Na ongeveer 6 maanden kwamen er wat scheurtjes: de intimiteit werd minder, ze ging regelmatig uit het contact en de wederkerigheid werd minder. Kwam niet naar me toe wanneer ik dat nodig had (bijv gewond kind/ ziekenhuis, aanrijding van kind), kwam steeds te laat ook op belangrijke momenten zoals m’n verjaardagsfeest met vriendinnen. Initiatief vanuit haar werd steeds minder, maar zei wel dat ze van mij hield. Iedere stap voorwaarts in de relatie had ze moeite mee. Ze vond het praten over diepgaande onderwerpen vreselijk. Zeker wanneer het over mijzelf, haar of ons ging. Ze zei dan dat het blanco in haar hoofd was, ze geen idee had hoe ze zich voelde of wat ze dacht. Emoties bij zichzelf kon ze niet herkennen, laat staan verwoorden. Ik merkte het vaak snel op, probeerde het voor haar te ondertitelen en haar te helpen, maar dit leidde tot boosheid en irritatie. Wanneer ze iets kwetsbaarheid toonde, bijv bij een spannende beoordeling/ situatie op werk en ik stuurde een lief berichtje, werd ze nadien kwaad, want dan maakte ik het groot, ze had het helemaal niet spannend gevonden..
Ik hield zoveel van haar, dat ik er alles aan gedaan heb om het te laten werken. Na 2,5 jaar kwam ik erachter dat ze vreemdgegaan was met een andere vrouw, een half jaar daarvoor. Volgens haar waren het 2 dates, ik heb deze vrouw gesproken nadat het uit was tussen ons en het ging om een jaar. Een jaar lang een dubbelleven, waarbij ze met mij huizen bezichtigden, we bij de huisarts zaten voor traject gezamenlijk kindje en ze tegelijkertijd met die vrouw allerlei leuke uitjes deed, zelfs haar familie en vrienden ontmoette. Deze vrouw wist van niks, ze hadden elkaar op Tinder ontmoet. We zijn kort in relatietherapie gegaan nadat ik het ontdekte, maar hier wilde ze na 3 sessies al mee stoppen. De maanden die volgden gingen met ups en downs. Die vrouw nam contact met haar op en ondanks dat ze mij beloofd had haar te informeren dat we een relatie hadden, wilde ze dit niet doen en kwamen er allerlei tegenreacties vervolgens. Rond de herfst tot kerstvakantie herkende ik weer alle signalen; het bewaken van haar telefoon met haar leven, zelfs s’nachts lag deze onder haar kussen, veel appen, afstand nemen van mij, geen enkele effort meer willen doen in relatie, huis of financieel. Ze gamede iedere avond, s’ochtends bleef ze op bed liggen en wilde ze niet mee ontbijten, S’avonds laat thuis en dan warmde ze haar maaltje op. Na de kerstvakantie werd ze bozig, verdrietig, had ze het gevoel weg te moeten, om na te denken. Ik werd hier angstig van, verdrietig, benoemde dit ook. Maar zei dat als zij naar haar eigen appartement moest, ze dat moest doen. Dan was het aan mij om te dealen met de angst die dit opriep bij mij. Ik vroeg haar niet af te spreken met andere vrouwen, dit beloofde ze. Die middag nog naar de verjaardag van haar vader geweest en vervolgens doorgegaan naar haar eigen appartement. Via een app die we beiden hadden zag ik dat ze de hele avond in een cafe zat. Ik heb haar geappt en gevraagd om eerlijkheid, maar opnieuw een leugen. Uiteindelijk het café gebeld, omdat ik het moest weten en ze durfde niet zelf aan de tel te komen, maar gaf haar date aan de lijn. Die deed alsof ze het niet snapte allemaal. Volgende dag die kant op gereden om te praten, maar alleen maar kilheid, zonder emoties heeft ze gezegd dat het uit is, op de parkeerplaats bij haar huis.
Ik ben door een hel gegaan de afgelopen maanden. Steeds als ik weer een beetje opkrabbelde, stuurde zij zielige liedjes, schreef ze dat ze ons miste en altijd van ons zou houden of liet ze op een indirecte manier weten nog een relatie te hebben met de ander. Heel verwarrend. Ik was na de relatietherapie al eigen therapie gestart om te werken aan het deel waar ik wel invloed op had. Na de breuk EMDR gehad op alles rondom vreemdgaan en dit heeft zeker geholpen. Nu bezig met wat maakt dat ik in zo’n relatie terechtkom/ blijf, mijn kwetsbaarheden, wat dit over mij zegt.
Ik voel me enorm schuldig naar haar toe, voel me alleen en ‘niets waard’. Zij appte laatst dat ze structureel vreemd is gegaan omdat ze onzeker was/ ik haar onzeker maakte/ ze niet wist of het goed genoeg zou zijn. Naar haar hele omgeving is ze juist geremd, aangepast, wat sociaal onhandig, zet ze een perfect beeld neer. In de relatie was ze constant boos, vermijdend, eisend en had ze zo veel moeite om zich in te leven in mij en om te gaan met haar eigen emoties.
Ik probeer m’n lessen hieruit te trekken, keihard aan mezelf te werken, lieve vrienden op te zoeken en er voor de kids te zijn, maar wat is het zwaar. Regelmatig nog verdriet over hoe het gelopen is, eenzaamheid in de nacht en ochtend, angst voor de toekomst (dat deze gevoelens blijven)..
Wat achtergrondinfo: ik ben lesbisch, heb twee kinderen van een donor (BAM moeder), achtergrond met twee psychiatrische ouders. Stabiel qua huis, inkomen, werk, vrienden/ netwerk.
Sinds januari is m’n relatie van 3 jaar uit. Onze relatie begon geweldig, we voelden ons beiden zo veilig en vertrouwd bij elkaar, intens verliefd. Na ongeveer 6 maanden kwamen er wat scheurtjes: de intimiteit werd minder, ze ging regelmatig uit het contact en de wederkerigheid werd minder. Kwam niet naar me toe wanneer ik dat nodig had (bijv gewond kind/ ziekenhuis, aanrijding van kind), kwam steeds te laat ook op belangrijke momenten zoals m’n verjaardagsfeest met vriendinnen. Initiatief vanuit haar werd steeds minder, maar zei wel dat ze van mij hield. Iedere stap voorwaarts in de relatie had ze moeite mee. Ze vond het praten over diepgaande onderwerpen vreselijk. Zeker wanneer het over mijzelf, haar of ons ging. Ze zei dan dat het blanco in haar hoofd was, ze geen idee had hoe ze zich voelde of wat ze dacht. Emoties bij zichzelf kon ze niet herkennen, laat staan verwoorden. Ik merkte het vaak snel op, probeerde het voor haar te ondertitelen en haar te helpen, maar dit leidde tot boosheid en irritatie. Wanneer ze iets kwetsbaarheid toonde, bijv bij een spannende beoordeling/ situatie op werk en ik stuurde een lief berichtje, werd ze nadien kwaad, want dan maakte ik het groot, ze had het helemaal niet spannend gevonden..
Ik hield zoveel van haar, dat ik er alles aan gedaan heb om het te laten werken. Na 2,5 jaar kwam ik erachter dat ze vreemdgegaan was met een andere vrouw, een half jaar daarvoor. Volgens haar waren het 2 dates, ik heb deze vrouw gesproken nadat het uit was tussen ons en het ging om een jaar. Een jaar lang een dubbelleven, waarbij ze met mij huizen bezichtigden, we bij de huisarts zaten voor traject gezamenlijk kindje en ze tegelijkertijd met die vrouw allerlei leuke uitjes deed, zelfs haar familie en vrienden ontmoette. Deze vrouw wist van niks, ze hadden elkaar op Tinder ontmoet. We zijn kort in relatietherapie gegaan nadat ik het ontdekte, maar hier wilde ze na 3 sessies al mee stoppen. De maanden die volgden gingen met ups en downs. Die vrouw nam contact met haar op en ondanks dat ze mij beloofd had haar te informeren dat we een relatie hadden, wilde ze dit niet doen en kwamen er allerlei tegenreacties vervolgens. Rond de herfst tot kerstvakantie herkende ik weer alle signalen; het bewaken van haar telefoon met haar leven, zelfs s’nachts lag deze onder haar kussen, veel appen, afstand nemen van mij, geen enkele effort meer willen doen in relatie, huis of financieel. Ze gamede iedere avond, s’ochtends bleef ze op bed liggen en wilde ze niet mee ontbijten, S’avonds laat thuis en dan warmde ze haar maaltje op. Na de kerstvakantie werd ze bozig, verdrietig, had ze het gevoel weg te moeten, om na te denken. Ik werd hier angstig van, verdrietig, benoemde dit ook. Maar zei dat als zij naar haar eigen appartement moest, ze dat moest doen. Dan was het aan mij om te dealen met de angst die dit opriep bij mij. Ik vroeg haar niet af te spreken met andere vrouwen, dit beloofde ze. Die middag nog naar de verjaardag van haar vader geweest en vervolgens doorgegaan naar haar eigen appartement. Via een app die we beiden hadden zag ik dat ze de hele avond in een cafe zat. Ik heb haar geappt en gevraagd om eerlijkheid, maar opnieuw een leugen. Uiteindelijk het café gebeld, omdat ik het moest weten en ze durfde niet zelf aan de tel te komen, maar gaf haar date aan de lijn. Die deed alsof ze het niet snapte allemaal. Volgende dag die kant op gereden om te praten, maar alleen maar kilheid, zonder emoties heeft ze gezegd dat het uit is, op de parkeerplaats bij haar huis.
Ik ben door een hel gegaan de afgelopen maanden. Steeds als ik weer een beetje opkrabbelde, stuurde zij zielige liedjes, schreef ze dat ze ons miste en altijd van ons zou houden of liet ze op een indirecte manier weten nog een relatie te hebben met de ander. Heel verwarrend. Ik was na de relatietherapie al eigen therapie gestart om te werken aan het deel waar ik wel invloed op had. Na de breuk EMDR gehad op alles rondom vreemdgaan en dit heeft zeker geholpen. Nu bezig met wat maakt dat ik in zo’n relatie terechtkom/ blijf, mijn kwetsbaarheden, wat dit over mij zegt.
Ik voel me enorm schuldig naar haar toe, voel me alleen en ‘niets waard’. Zij appte laatst dat ze structureel vreemd is gegaan omdat ze onzeker was/ ik haar onzeker maakte/ ze niet wist of het goed genoeg zou zijn. Naar haar hele omgeving is ze juist geremd, aangepast, wat sociaal onhandig, zet ze een perfect beeld neer. In de relatie was ze constant boos, vermijdend, eisend en had ze zo veel moeite om zich in te leven in mij en om te gaan met haar eigen emoties.
Ik probeer m’n lessen hieruit te trekken, keihard aan mezelf te werken, lieve vrienden op te zoeken en er voor de kids te zijn, maar wat is het zwaar. Regelmatig nog verdriet over hoe het gelopen is, eenzaamheid in de nacht en ochtend, angst voor de toekomst (dat deze gevoelens blijven)..
maandag 29 april 2024 om 11:12
Ik denk dat je hier een paar "standaard" regels in mag hanteren.
Je mag alles verwachten maar dan zul je ook teleurstellingen mogen incasseren.
Zodra je merkt dat je de ander wil veranderen mag je naar je eigen verwachtingspatroon kijken. Ga je voor die persoon of voor de (naar jouw idee) verbeterde versie van die persoon?
Ik lees in je openingspost namelijk een hele grote "onze relatie had zo mooi kunnen zijn, als zij maar....."
.
maandag 29 april 2024 om 11:37
Rooss4.0 schreef: ↑29-04-2024 11:12Ik denk dat je hier een paar "standaard" regels in mag hanteren.
Je mag alles verwachten maar dan zul je ook teleurstellingen mogen incasseren.
Zodra je merkt dat je de ander wil veranderen mag je naar je eigen verwachtingspatroon kijken. Ga je voor die persoon of voor de (naar jouw idee) verbeterde versie van die persoon?
Ik lees in je openingspost namelijk een hele grote "onze relatie had zo mooi kunnen zijn, als zij maar....."
[/quote
Onze eerste 6 maanden waren zo hecht en mooi, dat ik lang daarnaar terug heb verlangd. En gedacht; het kan dus wel. En inderdaad, ik kon niet goed begrijpen waarom het ging zoals het ging. Ik wilde aan alles werken van mezelf, voor ons en begreep niet dat dat voor haar zo anders was en haar coping gericht was op andere vrouwen/ contacten. Ik denk vaak als je echt iets wil dan kan het, maar had eerder m’n conclusies moeten trekken. Ik heb veel verwachtingen ook bijgesteld en periodes bewust alles losgelaten, maar dan volgden weken van uit het contact zijn, enkel fysiek aanwezig zijn, geen intimiteit, urenlang gamen, niets in huis of met/ voor kids willen doen. Dat maakte me wanhopig en onzeker, want het rijmde niet met de woorden wel het commitment aan te willen gaan. Als ik het besprak zei ze dat ik niet op zoek was naar een partner, maar een huishoudster of oppas. Of ze zei ‘soms heb jij geen zin in intimiteit en soms ik niet, zo gaat dat’.
Ik heb idd te lang een bepaald plaatje nagestreefd, een plaatje dat niet realistisch was
maandag 29 april 2024 om 11:44
" Ik denk vaak als je echt iets wil dan kan het"
En dit klopt.
Zij wilde niet dus het ging niet en meer bewijs had je in wezen niet nodig. Het was mooi zo lang zij verliefd was en ervoor ging en na die 6 maanden stopte dat dus. Ze had daar eerlijk over mogen zijn maar dat deed ze niet, ze is conflictvermijdend, zoekt de weg van de minste weerstand.
Het is voor jou zaak dit eerder te herkennen en niet te ver bij jezelf vandaan te drijven, eerder de stekker eruit te trekken dus.
Als je partner een terugtrekkende beweging maakt, daar nauwelijks over te praten valt, je bezig bent met coöping en er sprake is van onevenwichtigheid is het eind nabij.
En dit klopt.
Zij wilde niet dus het ging niet en meer bewijs had je in wezen niet nodig. Het was mooi zo lang zij verliefd was en ervoor ging en na die 6 maanden stopte dat dus. Ze had daar eerlijk over mogen zijn maar dat deed ze niet, ze is conflictvermijdend, zoekt de weg van de minste weerstand.
Het is voor jou zaak dit eerder te herkennen en niet te ver bij jezelf vandaan te drijven, eerder de stekker eruit te trekken dus.
Als je partner een terugtrekkende beweging maakt, daar nauwelijks over te praten valt, je bezig bent met coöping en er sprake is van onevenwichtigheid is het eind nabij.
.
maandag 29 april 2024 om 11:54
Ik heb exen met verschillende diagnoses. Maar wat hun problematiek ook is, het doet er niet toe. Het is vooral een spiegel voor mezelf geweest. Ik denk niet dat je jaren in zo'n relatie blijft als je een gezond gevoel van eigenwaarde hebt. Ik had die liefde aan mezelf moeten geven maar dat kon/wilde ik niet. Waarom dat is, wat het is dat je niet wil aanvaarden, dat is aan jezelf om uit te zoeken.Griemus schreef: ↑29-04-2024 08:50M’n therapeut ziet veel kenmerken van verborgen/ waakzaam narcisme bij m’n ex: het instrumenteel contact, structurele liegen, constante bevestiging nodig hebben, emotieregulatieproblemen, weinig tot geen zelfreflectie, weinig mentaliserende vaardigheden. Uiteindelijk weet je het natuurlijk nooit en niemand kan een diagnose stellen, maar dit is de werkhypothese van waaruit we werken. En maakt de dynamiek nog een stuk ingewikkelder. Iemand daar toevallig ook ervaring mee?
maandag 29 april 2024 om 13:59
Alles gelezen en ben het enorm eens met Rooss4.0. Het klinkt alsof je ex op een hele deconstructieve manier aan silent quitting heeft gedaan.
Het valt me op dat je veel hebt geprobeerd om de relatie te redden en in stand te houden. "Als ik meer dit had gedaan dan....". Ik denk dat je moet onthouden dat een relatie tussen twee mensen is en dat beiden moeten investeren. Ook al had je alles goed gedaan, dan was dat nog geen garantie voor een duurzame relatie. Die ander moet het namelijk ook willen.
Het klinkt wel alsof je ex een enorm complexe persoonlijkheid heeft en daar zelf ook mee worstelt. Jij bent duidelijk welbespraakt als het om gevoelens en gedachtepatronen gaat. Als je zelf gaat overanalyseren waar het allemaal is misgegaan en wat je zelf anders had moeten doen, lijkt het net alsof het jouw schuld zou zijn. Volgens mij is dat helemaal niet zo. Je ex is gewoon complex en jullie pasten niet bij elkaar.
Natuurlijk kan je er iets van leren, en vele reacties in deze topic en gesprekken met je pysch helpen je erbij. Maar praat jezelf niet aan dat het beter was afgelopen als je je anders had gedragen. Je mag trots zijn op wie je bent, en als iemand niet bereid is om jou toe te laten in haar leven, dan is dat haar verlies. Niet het jouwe. Praat jezelf geen onzekerheid aan over falen, die meid mocht blij zijn met jou en dat is haar niet gelukt. Laat haar probleem bij haar.
Ongetwijfeld heeft je achtergrond meegespeeld in je partnerkeuze (verslaving aan probleemgevallen) en daar werk je nu aan. Maar je mag ook trots zijn op wie je bent. En eigenlijk is dat wat ik je wil meegeven voor de toekomst: blijf werken aan eigenwaarde en laat die niet stuk maken door iemand (zeker niet door een complexe ex).
Het valt me op dat je veel hebt geprobeerd om de relatie te redden en in stand te houden. "Als ik meer dit had gedaan dan....". Ik denk dat je moet onthouden dat een relatie tussen twee mensen is en dat beiden moeten investeren. Ook al had je alles goed gedaan, dan was dat nog geen garantie voor een duurzame relatie. Die ander moet het namelijk ook willen.
Het klinkt wel alsof je ex een enorm complexe persoonlijkheid heeft en daar zelf ook mee worstelt. Jij bent duidelijk welbespraakt als het om gevoelens en gedachtepatronen gaat. Als je zelf gaat overanalyseren waar het allemaal is misgegaan en wat je zelf anders had moeten doen, lijkt het net alsof het jouw schuld zou zijn. Volgens mij is dat helemaal niet zo. Je ex is gewoon complex en jullie pasten niet bij elkaar.
Natuurlijk kan je er iets van leren, en vele reacties in deze topic en gesprekken met je pysch helpen je erbij. Maar praat jezelf niet aan dat het beter was afgelopen als je je anders had gedragen. Je mag trots zijn op wie je bent, en als iemand niet bereid is om jou toe te laten in haar leven, dan is dat haar verlies. Niet het jouwe. Praat jezelf geen onzekerheid aan over falen, die meid mocht blij zijn met jou en dat is haar niet gelukt. Laat haar probleem bij haar.
Ongetwijfeld heeft je achtergrond meegespeeld in je partnerkeuze (verslaving aan probleemgevallen) en daar werk je nu aan. Maar je mag ook trots zijn op wie je bent. En eigenlijk is dat wat ik je wil meegeven voor de toekomst: blijf werken aan eigenwaarde en laat die niet stuk maken door iemand (zeker niet door een complexe ex).
maandag 29 april 2024 om 17:22
Wauw, dit komt even hard binnen. Tranen.. Dank je wel, ik ga proberen dit even heel hard door te laten dringenPimpelmeesje87 schreef: ↑29-04-2024 13:59Alles gelezen en ben het enorm eens met Rooss4.0. Het klinkt alsof je ex op een hele deconstructieve manier aan silent quitting heeft gedaan.
Het valt me op dat je veel hebt geprobeerd om de relatie te redden en in stand te houden. "Als ik meer dit had gedaan dan....". Ik denk dat je moet onthouden dat een relatie tussen twee mensen is en dat beiden moeten investeren. Ook al had je alles goed gedaan, dan was dat nog geen garantie voor een duurzame relatie. Die ander moet het namelijk ook willen.
Het klinkt wel alsof je ex een enorm complexe persoonlijkheid heeft en daar zelf ook mee worstelt. Jij bent duidelijk welbespraakt als het om gevoelens en gedachtepatronen gaat. Als je zelf gaat overanalyseren waar het allemaal is misgegaan en wat je zelf anders had moeten doen, lijkt het net alsof het jouw schuld zou zijn. Volgens mij is dat helemaal niet zo. Je ex is gewoon complex en jullie pasten niet bij elkaar.
Natuurlijk kan je er iets van leren, en vele reacties in deze topic en gesprekken met je pysch helpen je erbij. Maar praat jezelf niet aan dat het beter was afgelopen als je je anders had gedragen. Je mag trots zijn op wie je bent, en als iemand niet bereid is om jou toe te laten in haar leven, dan is dat haar verlies. Niet het jouwe. Praat jezelf geen onzekerheid aan over falen, die meid mocht blij zijn met jou en dat is haar niet gelukt. Laat haar probleem bij haar.
Ongetwijfeld heeft je achtergrond meegespeeld in je partnerkeuze (verslaving aan probleemgevallen) en daar werk je nu aan. Maar je mag ook trots zijn op wie je bent. En eigenlijk is dat wat ik je wil meegeven voor de toekomst: blijf werken aan eigenwaarde en laat die niet stuk maken door iemand (zeker niet door een complexe ex).
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
