Relaties
alle pijlers
Mijn hart luchten - grensoverschrijdend gedrag
maandag 30 mei 2022 om 16:21
Hallo,
Sinds een tijd worstel ik met een gebeurtenis uit het verleden, waarbij ik me af vraag of je dit als misbruik zou kunnen kwalificeren. Het is een flinke tijd geleden, dus bepaalde details zijn weggezakt. En ik sluit niet uit dat ik ook eea heb verdrongen. Het is best een lang verhaal, sorry daarvoor. Ben wel benieuwd of jullie dit als misbruik zien?
Van mijn 14e tot mijn 27ste was ik actief bij een sportvereniging. Eerst als sporter, later ook meer en meer als vrijwilliger.
Op deze club was een (getrouwde) man die ook vrijwilliger was. Ik weet zijn leeftijd niet precies, maar hij was iig ruim 40+ toen ik op de club begon. Al snel groeide de situatie dat hij mij na de training vaak thuis bracht, omdat dit op de route naar zijn huis lag. Deze man heeft zich jarenlang aan mij opgedrongen op een manier die ik als erg naar heb ervaren.
Ik heb me pas veel later gerealiseerd dat zijn gedrag niet tof was. Hij heeft me niet verkracht of me betast op intieme plekken. Maar hij zocht duidelijk altijd de randjes op. Ik voelde geen ruimte om grenzen aan te geven en als ik dat toch probeerde te doen walste hij eroverheen. De boodschap was duidelijk: “ik wil een knuffel of een kus en wat jij wilt doet er niet toe”.
Hij drong vanaf een zeker moment altijd aan op een kus als ik de auto uit stapte. Het had iets dwingends. Soms pakte hij letterlijk mijn hoofd tussen zijn handen om me te kunnen zoenen. Die zoenen waren altijd heel nat, een beetje een grensgebied tussen een “gewone” zoen op de mond en een tongzoen. Dat laatste kon ook niet, ik hield immers mijn mond stijf dicht.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat als ik ook maar een millimeter ruimte zou geven hij wel zijn tong naar binnen zou hebben geduwd. Ik weet dat ik altijd enorm opzag tegen die “verplichte” zoen. Ik vond het vies en onaangenaam. Het voelde als iets dat er gewoon bij hoorde, omdat we elkaar al zo lang kenden en hij mij altijd een lift gaf. Ook later toen ik ergens anders woonde en het dus niet meer op de route lag. Hij wilde ook vaak een knuffel, en er staat me vaag iets bij over dat hij dan ook zijn handen onder mijn kleren deed, maar dan weer niet zo dat hij echt ergens aan zat. Maar dat weet ik niet helemaal zeker.
Ook legde hij wel eens zijn hand op mijn bovenbeen als we in de auto zaten. Die hand lag dan behoorlijk hoog, min of meer in mijn lies. Als ik dan liet merken dat ik het niet prettig vond, was zijn reactie altijd dat ik er toch vooral niks van moest denken. Ik was als een dochter voor hem (hij heeft een dochter die iets ouder is als ik). Ook trok hij wel eens de rits van mijn trainingsjasje naar beneden als ik mijn hemdje voor eronder was vergeten. Altijd onder het mom van “grapje”.
Het was een rare man, en hij kon ook heel raar reageren op veel dingen. Aan de ene kant deed hij altijd vrij bot en kon ook nare opmerkingen maken over mij, altijd onder het mom van “geintje”. Aan de andere kant benadrukte hij ook vaak dat we een speciale band hadden, noemde me vaak lieverd en was aanhalig. Hij heeft me ook een keer (misschien zelfs twee, weet ik niet zeker meer) een kaart gestuurd met Valentijnsdag. Ik herkende zijn handschrift, maar in de kaart zelf stond helemaal niets. Dat was toen ik inmiddels op mezelf woonde in een studentenhuis.
Ik kan niet precies zeggen wanneer het zoenen en de handtastelijkheden begonnen zijn. Ik weet dat ik vanaf mijn 15e regelmatig met hem meereed. Dat zal niet de start geweest zijn, het ging geleidelijk. Of het begon toen ik 17 was of bijvoorbeeld 22 weet ik niet meer. Ik denk eerder vanaf dat ik begin 20 was. Op de 1 of andere manier voelt het voor mij "erger" als ik op dat moment minderjarig was, maar ik weet niet of dat daadwerkelijk het geval was. Stom eigenlijk: alsof het wel okay is om je als vijftiger op te dringen aan een vrouw van begin 20?
Wat ik wel zeker weet, is dat ik nooit maar dan ook nooit initiatief heb genomen tot handtastelijkheden, en dat ik het echt naar vond. Ik kan me niet voorstellen dat hij dat niet gemerkt heeft. Zoals ik zei: ik zag altijd op tegen dat moment. Er hing ook altijd een bepaalde spanning als ik met hem alleen was. Ik voelde me dan niet veilig. Opvallend is dat de handtastelijkheden en zoenen ook nooit plaatsvonden als er anderen bij waren. We waren altijd alleen. Ik vond het ook naar om me om te kleden als er geen anderen meer waren, omdat de kleedkamers niet op slot konden.
Omdat we beiden vrijwilliger bij de club waren, hadden we wel eens een vergadering met andere trainers. Die waren meestal bij mij thuis, omdat ik het meest centraal woonde (toen in een studentenhuis). Er staat me iets bij dat hij dan vaak de eerste was die aanbelde, en dat ik dat naar vond. Hij heeft me ook wel eens op bed getrokken voor een “knuffel”. Met hem alleen in mijn kamer voelde als een aantasting van mijn veilige ruimte.
Op een gegeven moment ben ik gestopt met trainen / vrijwilliger zijn en toen stopte ook het contact volgens mij. Ik weet niet of we in het begin nog contact hadden. Jaren later heeft hij me via Facebook een vriendschapsverzoek gestuurd. Ik heb dat niet geaccepteerd en hem zelfs geblokkeerd.
Mijn gevoel toen hij contact opnam was de trigger die me deed nadenken over de situatie. Eigenlijk realiseerde ik me toen pas hoeveel weerstand ik voelde. En tegelijkertijd kwamen toen ook de vragen: was ik minderjarig? Wist hij wel dat ik het echt niet wilde? Had ik dat voldoende duidelijk gemaakt? Was het nu echt zo erg wat hij deed? Gewoon een beetje dollen moet kunnen toch? Was het mijn eigen schuld omdat ik mijn grenzen niet duidelijk had aangegeven?
Met enige regelmaat zoekt hij contact (Facebook-vriendenverzoekjes, vaag whatsapp-berichtje, via een site van mij, kerstkaarten heeft hij ook wel eens gestuurd alweer langer geleden), maar niet zo vaak dat je het echt als stalken kunt zien.
Ik heb nooit ergens op gereageerd. Ook heb ik niet aangegeven dat ik geen contact met hem wil. Soms denk ik dat ik dat zou moeten doen. Hij kan nu immers zichzelf wijsmaken dat er een misverstand is en het opnieuw proberen. Tegelijkertijd heb ik gewoon echt geen behoefte om uit te leggen waarom ik geen contact wil, en heb ik het idee dat het alleen maar frustratie op zal leveren. Ergens voelt het ook of hij opnieuw mijn grenzen niet accepteert.
Eerlijk gezegd heb ik geen duidelijk doel met dit topic. Ben wel benieuwd naar jullie mening: hoe kwalijk is wat hij deed? Ik denk dat we beiden volwassen waren toen dit begon, en er is niet zoveel gebeurt. Maar er was wel een flink leeftijdsverschil (30 jaar ongeveer). Kun je hem aanrekenen dat hij grenzen overging die niet werden gecommuniceerd?
Sinds een tijd worstel ik met een gebeurtenis uit het verleden, waarbij ik me af vraag of je dit als misbruik zou kunnen kwalificeren. Het is een flinke tijd geleden, dus bepaalde details zijn weggezakt. En ik sluit niet uit dat ik ook eea heb verdrongen. Het is best een lang verhaal, sorry daarvoor. Ben wel benieuwd of jullie dit als misbruik zien?
Van mijn 14e tot mijn 27ste was ik actief bij een sportvereniging. Eerst als sporter, later ook meer en meer als vrijwilliger.
Op deze club was een (getrouwde) man die ook vrijwilliger was. Ik weet zijn leeftijd niet precies, maar hij was iig ruim 40+ toen ik op de club begon. Al snel groeide de situatie dat hij mij na de training vaak thuis bracht, omdat dit op de route naar zijn huis lag. Deze man heeft zich jarenlang aan mij opgedrongen op een manier die ik als erg naar heb ervaren.
Ik heb me pas veel later gerealiseerd dat zijn gedrag niet tof was. Hij heeft me niet verkracht of me betast op intieme plekken. Maar hij zocht duidelijk altijd de randjes op. Ik voelde geen ruimte om grenzen aan te geven en als ik dat toch probeerde te doen walste hij eroverheen. De boodschap was duidelijk: “ik wil een knuffel of een kus en wat jij wilt doet er niet toe”.
Hij drong vanaf een zeker moment altijd aan op een kus als ik de auto uit stapte. Het had iets dwingends. Soms pakte hij letterlijk mijn hoofd tussen zijn handen om me te kunnen zoenen. Die zoenen waren altijd heel nat, een beetje een grensgebied tussen een “gewone” zoen op de mond en een tongzoen. Dat laatste kon ook niet, ik hield immers mijn mond stijf dicht.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat als ik ook maar een millimeter ruimte zou geven hij wel zijn tong naar binnen zou hebben geduwd. Ik weet dat ik altijd enorm opzag tegen die “verplichte” zoen. Ik vond het vies en onaangenaam. Het voelde als iets dat er gewoon bij hoorde, omdat we elkaar al zo lang kenden en hij mij altijd een lift gaf. Ook later toen ik ergens anders woonde en het dus niet meer op de route lag. Hij wilde ook vaak een knuffel, en er staat me vaag iets bij over dat hij dan ook zijn handen onder mijn kleren deed, maar dan weer niet zo dat hij echt ergens aan zat. Maar dat weet ik niet helemaal zeker.
Ook legde hij wel eens zijn hand op mijn bovenbeen als we in de auto zaten. Die hand lag dan behoorlijk hoog, min of meer in mijn lies. Als ik dan liet merken dat ik het niet prettig vond, was zijn reactie altijd dat ik er toch vooral niks van moest denken. Ik was als een dochter voor hem (hij heeft een dochter die iets ouder is als ik). Ook trok hij wel eens de rits van mijn trainingsjasje naar beneden als ik mijn hemdje voor eronder was vergeten. Altijd onder het mom van “grapje”.
Het was een rare man, en hij kon ook heel raar reageren op veel dingen. Aan de ene kant deed hij altijd vrij bot en kon ook nare opmerkingen maken over mij, altijd onder het mom van “geintje”. Aan de andere kant benadrukte hij ook vaak dat we een speciale band hadden, noemde me vaak lieverd en was aanhalig. Hij heeft me ook een keer (misschien zelfs twee, weet ik niet zeker meer) een kaart gestuurd met Valentijnsdag. Ik herkende zijn handschrift, maar in de kaart zelf stond helemaal niets. Dat was toen ik inmiddels op mezelf woonde in een studentenhuis.
Ik kan niet precies zeggen wanneer het zoenen en de handtastelijkheden begonnen zijn. Ik weet dat ik vanaf mijn 15e regelmatig met hem meereed. Dat zal niet de start geweest zijn, het ging geleidelijk. Of het begon toen ik 17 was of bijvoorbeeld 22 weet ik niet meer. Ik denk eerder vanaf dat ik begin 20 was. Op de 1 of andere manier voelt het voor mij "erger" als ik op dat moment minderjarig was, maar ik weet niet of dat daadwerkelijk het geval was. Stom eigenlijk: alsof het wel okay is om je als vijftiger op te dringen aan een vrouw van begin 20?
Wat ik wel zeker weet, is dat ik nooit maar dan ook nooit initiatief heb genomen tot handtastelijkheden, en dat ik het echt naar vond. Ik kan me niet voorstellen dat hij dat niet gemerkt heeft. Zoals ik zei: ik zag altijd op tegen dat moment. Er hing ook altijd een bepaalde spanning als ik met hem alleen was. Ik voelde me dan niet veilig. Opvallend is dat de handtastelijkheden en zoenen ook nooit plaatsvonden als er anderen bij waren. We waren altijd alleen. Ik vond het ook naar om me om te kleden als er geen anderen meer waren, omdat de kleedkamers niet op slot konden.
Omdat we beiden vrijwilliger bij de club waren, hadden we wel eens een vergadering met andere trainers. Die waren meestal bij mij thuis, omdat ik het meest centraal woonde (toen in een studentenhuis). Er staat me iets bij dat hij dan vaak de eerste was die aanbelde, en dat ik dat naar vond. Hij heeft me ook wel eens op bed getrokken voor een “knuffel”. Met hem alleen in mijn kamer voelde als een aantasting van mijn veilige ruimte.
Op een gegeven moment ben ik gestopt met trainen / vrijwilliger zijn en toen stopte ook het contact volgens mij. Ik weet niet of we in het begin nog contact hadden. Jaren later heeft hij me via Facebook een vriendschapsverzoek gestuurd. Ik heb dat niet geaccepteerd en hem zelfs geblokkeerd.
Mijn gevoel toen hij contact opnam was de trigger die me deed nadenken over de situatie. Eigenlijk realiseerde ik me toen pas hoeveel weerstand ik voelde. En tegelijkertijd kwamen toen ook de vragen: was ik minderjarig? Wist hij wel dat ik het echt niet wilde? Had ik dat voldoende duidelijk gemaakt? Was het nu echt zo erg wat hij deed? Gewoon een beetje dollen moet kunnen toch? Was het mijn eigen schuld omdat ik mijn grenzen niet duidelijk had aangegeven?
Met enige regelmaat zoekt hij contact (Facebook-vriendenverzoekjes, vaag whatsapp-berichtje, via een site van mij, kerstkaarten heeft hij ook wel eens gestuurd alweer langer geleden), maar niet zo vaak dat je het echt als stalken kunt zien.
Ik heb nooit ergens op gereageerd. Ook heb ik niet aangegeven dat ik geen contact met hem wil. Soms denk ik dat ik dat zou moeten doen. Hij kan nu immers zichzelf wijsmaken dat er een misverstand is en het opnieuw proberen. Tegelijkertijd heb ik gewoon echt geen behoefte om uit te leggen waarom ik geen contact wil, en heb ik het idee dat het alleen maar frustratie op zal leveren. Ergens voelt het ook of hij opnieuw mijn grenzen niet accepteert.
Eerlijk gezegd heb ik geen duidelijk doel met dit topic. Ben wel benieuwd naar jullie mening: hoe kwalijk is wat hij deed? Ik denk dat we beiden volwassen waren toen dit begon, en er is niet zoveel gebeurt. Maar er was wel een flink leeftijdsverschil (30 jaar ongeveer). Kun je hem aanrekenen dat hij grenzen overging die niet werden gecommuniceerd?
maandag 30 mei 2022 om 17:14
Ja je kunt hem dat zeker aanrekenen.
Jouw verstijven zou genoeg indicatie moeten zijn, dat je dat niet wilde.
Bedenk maar zelf: zou jij iemand blijven zoenen die zo reageert als jij deed? Terugtrekken, gezicht stijf houden. Nee want dat is aanranding.
Vestje opentrekken, op bed trekken voor een knuffel: aanranding.
Zoek de fout niet bij jezelf en noem het beestje bij de naam: je bent jarenlang stelselmatig aangerand
Wat een smeerlap.
Jouw verstijven zou genoeg indicatie moeten zijn, dat je dat niet wilde.
Bedenk maar zelf: zou jij iemand blijven zoenen die zo reageert als jij deed? Terugtrekken, gezicht stijf houden. Nee want dat is aanranding.
Vestje opentrekken, op bed trekken voor een knuffel: aanranding.
Zoek de fout niet bij jezelf en noem het beestje bij de naam: je bent jarenlang stelselmatig aangerand
Wat een smeerlap.
maandag 30 mei 2022 om 17:19
Mijn mening?
Je kan tevreden zijn dat je, ondanks alles wat hij opdrong, jezelf hebt kunnen beschermen tegen deze man.
En nu weet je beter en zit je niet meer in de fuik waarin je verleid wordt om mee te spelen dat zijn gedrag normaal is. En mag je erkennen dat hij gewoon heel fout bezig was. En dat je nooit meer iets met hem te maken wilt hebben, met uitstekende redenen. (Je hoeft jezelf écht niet te verdedigen met dat je nooit initiatief genomen hebt tot handtastelijkheden).
Hij zal waarschijnlijk altijd ontkennen, maar zeker weten dat hij fout zat. Het is geen toeval dat iemand enkel als je alleen bent ongewenst aan je zit.
En bijna elke hork heeft ook echt na een tijdje door dat zogenaamd ‘onschuldige’ aanrakingen ongewenst zijn. Zelfs als iemand alleen maar je schouder aanraakt.
Je kan tevreden zijn dat je, ondanks alles wat hij opdrong, jezelf hebt kunnen beschermen tegen deze man.
En nu weet je beter en zit je niet meer in de fuik waarin je verleid wordt om mee te spelen dat zijn gedrag normaal is. En mag je erkennen dat hij gewoon heel fout bezig was. En dat je nooit meer iets met hem te maken wilt hebben, met uitstekende redenen. (Je hoeft jezelf écht niet te verdedigen met dat je nooit initiatief genomen hebt tot handtastelijkheden).
Hij zal waarschijnlijk altijd ontkennen, maar zeker weten dat hij fout zat. Het is geen toeval dat iemand enkel als je alleen bent ongewenst aan je zit.
En bijna elke hork heeft ook echt na een tijdje door dat zogenaamd ‘onschuldige’ aanrakingen ongewenst zijn. Zelfs als iemand alleen maar je schouder aanraakt.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
maandag 30 mei 2022 om 17:32
maandag 30 mei 2022 om 17:40
Dank lieve mensen, door jullie reacties voel ik me wel gesteund. Ik vind het lastig omdat ik niet van alles even goed terug kan halen wat er is gebeurd. De dingen die ik schreef weet ik wel zeker trouwens. Maar er zitten ook wat flarden in mijn hoofd die ik niet helemaal kan plaatsen. Voornamelijk dat het altijd net niet overduidelijk aanranding was. Ik denk dat ik ook wel vaak wat lacherig gereageerd heb, uit ongemak.
Nee, ik ga beslist geen contact met hem opnemen. Dat durf ik overigens best, ben niet bang (meer) voor hem. Ik weet alleen vrij zeker dat hij dan gaat ontkennen / bagatelliseren. En ik wil hem gewoon helemaal niet zien of spreken. Dus wat heb ik eraan?
Ik heb alleen nog altijd een soort angst dat ik hem ineens tegenkom of dat hij belt ofzo. Tegelijkertijd vind ik het bijzonder dat hij enkel heel indirect contact zoekt (FB-vriendenverzoek, een vaag appje met alleen hallo, via site). Als hij me echt zo graag wilde spreken dan bel je toch? Of je stuurt een mail met "Hoi, met X, ik vroeg me af hoe het met je is".
Nee, ik ga beslist geen contact met hem opnemen. Dat durf ik overigens best, ben niet bang (meer) voor hem. Ik weet alleen vrij zeker dat hij dan gaat ontkennen / bagatelliseren. En ik wil hem gewoon helemaal niet zien of spreken. Dus wat heb ik eraan?
Ik heb alleen nog altijd een soort angst dat ik hem ineens tegenkom of dat hij belt ofzo. Tegelijkertijd vind ik het bijzonder dat hij enkel heel indirect contact zoekt (FB-vriendenverzoek, een vaag appje met alleen hallo, via site). Als hij me echt zo graag wilde spreken dan bel je toch? Of je stuurt een mail met "Hoi, met X, ik vroeg me af hoe het met je is".
maandag 30 mei 2022 om 17:41
en waarom is dit belangrijk voor je?emankcin schreef: ↑30-05-2022 17:40
Ik heb alleen nog altijd een soort angst dat ik hem ineens tegenkom of dat hij belt ofzo. Tegelijkertijd vind ik het bijzonder dat hij enkel heel indirect contact zoekt (FB-vriendenverzoek, een vaag appje met alleen hallo, via site). Als hij me echt zo graag wilde spreken dan bel je toch? Of je stuurt een mail met "Hoi, met X, ik vroeg me af hoe het met je is".
maandag 30 mei 2022 om 17:43
Je hoeft zijn verhaal helemaal niet aan te horen als je hem wil vertellen hoe het voor jou is geweest.
Je stuurt een bericht met alles wat je wil vertellen. Daarin zet je ook: ik wil nooit meer iets van jou horen. En: als je mij toevallig op straat tegenkomt, mag je absoluut niet in mijn buurt komen.
Vervolgens weer blokkeren
Je stuurt een bericht met alles wat je wil vertellen. Daarin zet je ook: ik wil nooit meer iets van jou horen. En: als je mij toevallig op straat tegenkomt, mag je absoluut niet in mijn buurt komen.
Vervolgens weer blokkeren
maandag 30 mei 2022 om 17:45
Ja, dat kun je hem aanrekenen, of je wel of niet minderjarig was doet er niet zoveel toe.
Mocht hij weer contact opnemen, dan kun je best zeggen dat je eigenlijk altijd oprecht bang voor hem bent geweest en dat je nu, jaren later terugkijkend meer en meer beseft dat hij veel te ver ging en geen enkel oog had voor jouw reactie. En dat je hoopt en aanneemt dat hij het nieuws een beetje heeft gevolgd en zich inmiddels realiseert dat hij destijds bij jou erg fout bezig was en dat je hoopt dat hij dergelijk gedrag tegenwoordig achterwege laat.
Mocht hij weer contact opnemen, dan kun je best zeggen dat je eigenlijk altijd oprecht bang voor hem bent geweest en dat je nu, jaren later terugkijkend meer en meer beseft dat hij veel te ver ging en geen enkel oog had voor jouw reactie. En dat je hoopt en aanneemt dat hij het nieuws een beetje heeft gevolgd en zich inmiddels realiseert dat hij destijds bij jou erg fout bezig was en dat je hoopt dat hij dergelijk gedrag tegenwoordig achterwege laat.
maandag 30 mei 2022 om 17:45
en dat doet hij het wel? wat is dan het ergste wat kan gebeuren?
hij kan je niks meer flikken he? je bent volwassen
Hij moet banger voor jou zijn, want jij weet wat hij deed, en misschien nog wel doet
maandag 30 mei 2022 om 17:58
Als buitenstaander is dat het wel, heel erg overduidelijk zelfs, maybe is dat idee dat dit geen echte aanrandingen waren een mentale deken die je eroverheen probeert te leggen om het minder heftig te maken?
Zijn acties waren gericht, getimed en uitgemeten om voor hem zo veilig mogelijk misbruik van je te maken.
maandag 30 mei 2022 om 18:15
Helaas helaas schets je een situatie die waarschijnlijk ontzettend veel vrouwen en meisjes herkennen en wat HET grote triggerprobleem is van deze maatschappelijke discussie. Er zijn vreselijk veel jonge vrouwen (of zelfs meisjes) of oudere vrouwen in machtsposities die te maken hebben met zo'n type man. Waardoor altijd de vraag blijft: kan dit? Maar als je dit leest (althans als ik dit lees) druipt de bedrukkende en beklemmende situatie aan alle kanten eraf. Want je wéét, normaal is het ook niet. Maar ja, je hebt niet écht iets om over te klagen. Want als je zo'n man aanspreekt, zul je altijd de zogenaamde verbaasde (en gekwetste) reacties terugkrijgen dat je spoken ziet, dat hij er niks mee bedoelde, dat het een grapje was, dat hij gewoon op je gesteld is, dat je zeker je dag niet hebt, dat je niks kunt hebben, etc etc.
NEE, het is NIET normaal. In geen enkele wereld is het normaal dat een ruim volwassen man tussen 40-50 jaar een jonge vrouw van 20 jaar overrompelt met kussen en knuffels, terwijl ze aan alle kanten lichamelijk uitstraalt dat het wat haar betreft in geen honderd jaar hoeft en hem het liefst zou ontwijken. Maar te blue, onzeker, naief, bang, overrompelt is om die kerel van zich af te duwen omdat hij zich dit soort lichamelijkheden uberhaupt denkt te kunnen permiteren. Een volwassene houdt uberhaupt discreet afstand en al helemaal als de persoon in kwestie de helft van zijn leeftijd is en niet zelf de actieve initiator is.
Of je er strafrechtelijk iets mee kunt? Dat durf ik niet te zeggen. Maar dat het een viespeuk is, is mij zo ontzettend duidelijk en ik vrees met jou dat zoveel vrouwen met gemak dit soort kerels in hun leven kunnen aanwijzen. Omdat er simpelweg veel teveel van zijn. Gelukkig (en helaas) leer je door ouder te worden dit soort sick fucks van je af te duwen. Daarom krijgen dit soort mannen deze situaties bijna alleen maar voor elkaar bij jongen meisjes (die te onzeker zijn om een volwassen man tot de orde te roepen), want ze twijfelen dan altijd eerst aan zichzelf of bij vrouwen die van hen afhankelijk zijn. Bijvoorbeeld in een werksituatie.
maandag 30 mei 2022 om 18:18
In het Engels gebruiken ze het mooie woord 'predator' voor zulke mensen.
En dat dekt mijn inziens de lading. Een roofdier. Hij was continu op zoek naar manieren om jou weer te kunnen aanranden.
Hij heeft jarenlang misdrijven tegen jou gepleegd. Jij mag rust eisen. Geen beleefdheid of uitleg is verschuldigd.
Als ik jouw vriendin of moeder was, zou ik graag willen dat je aangifte deed. Bij de politie of de vereniging. Maar dat is aan jou.
Bedenk wel dat je waarschijnlijk niet de enige bent.
maandag 30 mei 2022 om 18:22
Ik zou ook bijna wensen dat dit soort kerels 20 jaar later genadeloos op hun flikker wordt gegeven door ze openbaar alsnog (met het herwonnen zelfvertrouwen) te confronteren met hun eigen gedrag. Met een post die lijkt op:
Hé Hans, hoe kom je erbij dat ik ook maar enige interesse in je zou hebben? Terwijl jij vroeger de fatsoenlijke scheidslijn niet kende van volwassen kerel versus jong meisje dat wekelijks in jouw auto zat en waar je altijd net die veel te natte zoen vol op mijn mond plantte. Met je hand praktisch in mijn lies lag en ook zo graag mij tegen je aantrok om te "knuffelen"? Ik was te jong en te onzeker om er iets van te zeggen, maar kerel, jij spoort niet! Flikker op en als er meer vrouwen zijn die dit lezen en herkennen, hoop ik dat ze met terugwerkende kracht de moed vinden om dit recht in je gezicht tegen je te zeggen.
Aju Hans, het ga je goed. Ik hoop dat je inmiddels geleerd hebt om met je oude mannen pootjes van de jonge vrouwtjes af te blijven.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
