Relaties
alle pijlers
Mijn hart luchten - grensoverschrijdend gedrag
maandag 30 mei 2022 om 16:21
Hallo,
Sinds een tijd worstel ik met een gebeurtenis uit het verleden, waarbij ik me af vraag of je dit als misbruik zou kunnen kwalificeren. Het is een flinke tijd geleden, dus bepaalde details zijn weggezakt. En ik sluit niet uit dat ik ook eea heb verdrongen. Het is best een lang verhaal, sorry daarvoor. Ben wel benieuwd of jullie dit als misbruik zien?
Van mijn 14e tot mijn 27ste was ik actief bij een sportvereniging. Eerst als sporter, later ook meer en meer als vrijwilliger.
Op deze club was een (getrouwde) man die ook vrijwilliger was. Ik weet zijn leeftijd niet precies, maar hij was iig ruim 40+ toen ik op de club begon. Al snel groeide de situatie dat hij mij na de training vaak thuis bracht, omdat dit op de route naar zijn huis lag. Deze man heeft zich jarenlang aan mij opgedrongen op een manier die ik als erg naar heb ervaren.
Ik heb me pas veel later gerealiseerd dat zijn gedrag niet tof was. Hij heeft me niet verkracht of me betast op intieme plekken. Maar hij zocht duidelijk altijd de randjes op. Ik voelde geen ruimte om grenzen aan te geven en als ik dat toch probeerde te doen walste hij eroverheen. De boodschap was duidelijk: “ik wil een knuffel of een kus en wat jij wilt doet er niet toe”.
Hij drong vanaf een zeker moment altijd aan op een kus als ik de auto uit stapte. Het had iets dwingends. Soms pakte hij letterlijk mijn hoofd tussen zijn handen om me te kunnen zoenen. Die zoenen waren altijd heel nat, een beetje een grensgebied tussen een “gewone” zoen op de mond en een tongzoen. Dat laatste kon ook niet, ik hield immers mijn mond stijf dicht.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat als ik ook maar een millimeter ruimte zou geven hij wel zijn tong naar binnen zou hebben geduwd. Ik weet dat ik altijd enorm opzag tegen die “verplichte” zoen. Ik vond het vies en onaangenaam. Het voelde als iets dat er gewoon bij hoorde, omdat we elkaar al zo lang kenden en hij mij altijd een lift gaf. Ook later toen ik ergens anders woonde en het dus niet meer op de route lag. Hij wilde ook vaak een knuffel, en er staat me vaag iets bij over dat hij dan ook zijn handen onder mijn kleren deed, maar dan weer niet zo dat hij echt ergens aan zat. Maar dat weet ik niet helemaal zeker.
Ook legde hij wel eens zijn hand op mijn bovenbeen als we in de auto zaten. Die hand lag dan behoorlijk hoog, min of meer in mijn lies. Als ik dan liet merken dat ik het niet prettig vond, was zijn reactie altijd dat ik er toch vooral niks van moest denken. Ik was als een dochter voor hem (hij heeft een dochter die iets ouder is als ik). Ook trok hij wel eens de rits van mijn trainingsjasje naar beneden als ik mijn hemdje voor eronder was vergeten. Altijd onder het mom van “grapje”.
Het was een rare man, en hij kon ook heel raar reageren op veel dingen. Aan de ene kant deed hij altijd vrij bot en kon ook nare opmerkingen maken over mij, altijd onder het mom van “geintje”. Aan de andere kant benadrukte hij ook vaak dat we een speciale band hadden, noemde me vaak lieverd en was aanhalig. Hij heeft me ook een keer (misschien zelfs twee, weet ik niet zeker meer) een kaart gestuurd met Valentijnsdag. Ik herkende zijn handschrift, maar in de kaart zelf stond helemaal niets. Dat was toen ik inmiddels op mezelf woonde in een studentenhuis.
Ik kan niet precies zeggen wanneer het zoenen en de handtastelijkheden begonnen zijn. Ik weet dat ik vanaf mijn 15e regelmatig met hem meereed. Dat zal niet de start geweest zijn, het ging geleidelijk. Of het begon toen ik 17 was of bijvoorbeeld 22 weet ik niet meer. Ik denk eerder vanaf dat ik begin 20 was. Op de 1 of andere manier voelt het voor mij "erger" als ik op dat moment minderjarig was, maar ik weet niet of dat daadwerkelijk het geval was. Stom eigenlijk: alsof het wel okay is om je als vijftiger op te dringen aan een vrouw van begin 20?
Wat ik wel zeker weet, is dat ik nooit maar dan ook nooit initiatief heb genomen tot handtastelijkheden, en dat ik het echt naar vond. Ik kan me niet voorstellen dat hij dat niet gemerkt heeft. Zoals ik zei: ik zag altijd op tegen dat moment. Er hing ook altijd een bepaalde spanning als ik met hem alleen was. Ik voelde me dan niet veilig. Opvallend is dat de handtastelijkheden en zoenen ook nooit plaatsvonden als er anderen bij waren. We waren altijd alleen. Ik vond het ook naar om me om te kleden als er geen anderen meer waren, omdat de kleedkamers niet op slot konden.
Omdat we beiden vrijwilliger bij de club waren, hadden we wel eens een vergadering met andere trainers. Die waren meestal bij mij thuis, omdat ik het meest centraal woonde (toen in een studentenhuis). Er staat me iets bij dat hij dan vaak de eerste was die aanbelde, en dat ik dat naar vond. Hij heeft me ook wel eens op bed getrokken voor een “knuffel”. Met hem alleen in mijn kamer voelde als een aantasting van mijn veilige ruimte.
Op een gegeven moment ben ik gestopt met trainen / vrijwilliger zijn en toen stopte ook het contact volgens mij. Ik weet niet of we in het begin nog contact hadden. Jaren later heeft hij me via Facebook een vriendschapsverzoek gestuurd. Ik heb dat niet geaccepteerd en hem zelfs geblokkeerd.
Mijn gevoel toen hij contact opnam was de trigger die me deed nadenken over de situatie. Eigenlijk realiseerde ik me toen pas hoeveel weerstand ik voelde. En tegelijkertijd kwamen toen ook de vragen: was ik minderjarig? Wist hij wel dat ik het echt niet wilde? Had ik dat voldoende duidelijk gemaakt? Was het nu echt zo erg wat hij deed? Gewoon een beetje dollen moet kunnen toch? Was het mijn eigen schuld omdat ik mijn grenzen niet duidelijk had aangegeven?
Met enige regelmaat zoekt hij contact (Facebook-vriendenverzoekjes, vaag whatsapp-berichtje, via een site van mij, kerstkaarten heeft hij ook wel eens gestuurd alweer langer geleden), maar niet zo vaak dat je het echt als stalken kunt zien.
Ik heb nooit ergens op gereageerd. Ook heb ik niet aangegeven dat ik geen contact met hem wil. Soms denk ik dat ik dat zou moeten doen. Hij kan nu immers zichzelf wijsmaken dat er een misverstand is en het opnieuw proberen. Tegelijkertijd heb ik gewoon echt geen behoefte om uit te leggen waarom ik geen contact wil, en heb ik het idee dat het alleen maar frustratie op zal leveren. Ergens voelt het ook of hij opnieuw mijn grenzen niet accepteert.
Eerlijk gezegd heb ik geen duidelijk doel met dit topic. Ben wel benieuwd naar jullie mening: hoe kwalijk is wat hij deed? Ik denk dat we beiden volwassen waren toen dit begon, en er is niet zoveel gebeurt. Maar er was wel een flink leeftijdsverschil (30 jaar ongeveer). Kun je hem aanrekenen dat hij grenzen overging die niet werden gecommuniceerd?
Sinds een tijd worstel ik met een gebeurtenis uit het verleden, waarbij ik me af vraag of je dit als misbruik zou kunnen kwalificeren. Het is een flinke tijd geleden, dus bepaalde details zijn weggezakt. En ik sluit niet uit dat ik ook eea heb verdrongen. Het is best een lang verhaal, sorry daarvoor. Ben wel benieuwd of jullie dit als misbruik zien?
Van mijn 14e tot mijn 27ste was ik actief bij een sportvereniging. Eerst als sporter, later ook meer en meer als vrijwilliger.
Op deze club was een (getrouwde) man die ook vrijwilliger was. Ik weet zijn leeftijd niet precies, maar hij was iig ruim 40+ toen ik op de club begon. Al snel groeide de situatie dat hij mij na de training vaak thuis bracht, omdat dit op de route naar zijn huis lag. Deze man heeft zich jarenlang aan mij opgedrongen op een manier die ik als erg naar heb ervaren.
Ik heb me pas veel later gerealiseerd dat zijn gedrag niet tof was. Hij heeft me niet verkracht of me betast op intieme plekken. Maar hij zocht duidelijk altijd de randjes op. Ik voelde geen ruimte om grenzen aan te geven en als ik dat toch probeerde te doen walste hij eroverheen. De boodschap was duidelijk: “ik wil een knuffel of een kus en wat jij wilt doet er niet toe”.
Hij drong vanaf een zeker moment altijd aan op een kus als ik de auto uit stapte. Het had iets dwingends. Soms pakte hij letterlijk mijn hoofd tussen zijn handen om me te kunnen zoenen. Die zoenen waren altijd heel nat, een beetje een grensgebied tussen een “gewone” zoen op de mond en een tongzoen. Dat laatste kon ook niet, ik hield immers mijn mond stijf dicht.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat als ik ook maar een millimeter ruimte zou geven hij wel zijn tong naar binnen zou hebben geduwd. Ik weet dat ik altijd enorm opzag tegen die “verplichte” zoen. Ik vond het vies en onaangenaam. Het voelde als iets dat er gewoon bij hoorde, omdat we elkaar al zo lang kenden en hij mij altijd een lift gaf. Ook later toen ik ergens anders woonde en het dus niet meer op de route lag. Hij wilde ook vaak een knuffel, en er staat me vaag iets bij over dat hij dan ook zijn handen onder mijn kleren deed, maar dan weer niet zo dat hij echt ergens aan zat. Maar dat weet ik niet helemaal zeker.
Ook legde hij wel eens zijn hand op mijn bovenbeen als we in de auto zaten. Die hand lag dan behoorlijk hoog, min of meer in mijn lies. Als ik dan liet merken dat ik het niet prettig vond, was zijn reactie altijd dat ik er toch vooral niks van moest denken. Ik was als een dochter voor hem (hij heeft een dochter die iets ouder is als ik). Ook trok hij wel eens de rits van mijn trainingsjasje naar beneden als ik mijn hemdje voor eronder was vergeten. Altijd onder het mom van “grapje”.
Het was een rare man, en hij kon ook heel raar reageren op veel dingen. Aan de ene kant deed hij altijd vrij bot en kon ook nare opmerkingen maken over mij, altijd onder het mom van “geintje”. Aan de andere kant benadrukte hij ook vaak dat we een speciale band hadden, noemde me vaak lieverd en was aanhalig. Hij heeft me ook een keer (misschien zelfs twee, weet ik niet zeker meer) een kaart gestuurd met Valentijnsdag. Ik herkende zijn handschrift, maar in de kaart zelf stond helemaal niets. Dat was toen ik inmiddels op mezelf woonde in een studentenhuis.
Ik kan niet precies zeggen wanneer het zoenen en de handtastelijkheden begonnen zijn. Ik weet dat ik vanaf mijn 15e regelmatig met hem meereed. Dat zal niet de start geweest zijn, het ging geleidelijk. Of het begon toen ik 17 was of bijvoorbeeld 22 weet ik niet meer. Ik denk eerder vanaf dat ik begin 20 was. Op de 1 of andere manier voelt het voor mij "erger" als ik op dat moment minderjarig was, maar ik weet niet of dat daadwerkelijk het geval was. Stom eigenlijk: alsof het wel okay is om je als vijftiger op te dringen aan een vrouw van begin 20?
Wat ik wel zeker weet, is dat ik nooit maar dan ook nooit initiatief heb genomen tot handtastelijkheden, en dat ik het echt naar vond. Ik kan me niet voorstellen dat hij dat niet gemerkt heeft. Zoals ik zei: ik zag altijd op tegen dat moment. Er hing ook altijd een bepaalde spanning als ik met hem alleen was. Ik voelde me dan niet veilig. Opvallend is dat de handtastelijkheden en zoenen ook nooit plaatsvonden als er anderen bij waren. We waren altijd alleen. Ik vond het ook naar om me om te kleden als er geen anderen meer waren, omdat de kleedkamers niet op slot konden.
Omdat we beiden vrijwilliger bij de club waren, hadden we wel eens een vergadering met andere trainers. Die waren meestal bij mij thuis, omdat ik het meest centraal woonde (toen in een studentenhuis). Er staat me iets bij dat hij dan vaak de eerste was die aanbelde, en dat ik dat naar vond. Hij heeft me ook wel eens op bed getrokken voor een “knuffel”. Met hem alleen in mijn kamer voelde als een aantasting van mijn veilige ruimte.
Op een gegeven moment ben ik gestopt met trainen / vrijwilliger zijn en toen stopte ook het contact volgens mij. Ik weet niet of we in het begin nog contact hadden. Jaren later heeft hij me via Facebook een vriendschapsverzoek gestuurd. Ik heb dat niet geaccepteerd en hem zelfs geblokkeerd.
Mijn gevoel toen hij contact opnam was de trigger die me deed nadenken over de situatie. Eigenlijk realiseerde ik me toen pas hoeveel weerstand ik voelde. En tegelijkertijd kwamen toen ook de vragen: was ik minderjarig? Wist hij wel dat ik het echt niet wilde? Had ik dat voldoende duidelijk gemaakt? Was het nu echt zo erg wat hij deed? Gewoon een beetje dollen moet kunnen toch? Was het mijn eigen schuld omdat ik mijn grenzen niet duidelijk had aangegeven?
Met enige regelmaat zoekt hij contact (Facebook-vriendenverzoekjes, vaag whatsapp-berichtje, via een site van mij, kerstkaarten heeft hij ook wel eens gestuurd alweer langer geleden), maar niet zo vaak dat je het echt als stalken kunt zien.
Ik heb nooit ergens op gereageerd. Ook heb ik niet aangegeven dat ik geen contact met hem wil. Soms denk ik dat ik dat zou moeten doen. Hij kan nu immers zichzelf wijsmaken dat er een misverstand is en het opnieuw proberen. Tegelijkertijd heb ik gewoon echt geen behoefte om uit te leggen waarom ik geen contact wil, en heb ik het idee dat het alleen maar frustratie op zal leveren. Ergens voelt het ook of hij opnieuw mijn grenzen niet accepteert.
Eerlijk gezegd heb ik geen duidelijk doel met dit topic. Ben wel benieuwd naar jullie mening: hoe kwalijk is wat hij deed? Ik denk dat we beiden volwassen waren toen dit begon, en er is niet zoveel gebeurt. Maar er was wel een flink leeftijdsverschil (30 jaar ongeveer). Kun je hem aanrekenen dat hij grenzen overging die niet werden gecommuniceerd?
maandag 30 mei 2022 om 18:32
Dit is een goede opmerking.
En TO dit is grensoverschrijdend geweest
Hier kan aangifte van gedaan worden
[/quote]
En als aangifte doen voor jou een klein beetje kan goedmaken dat hij al die jaren respectloos is geweest naar jouw grenzen, doen hoor! Je hoeft je echt niet schuldig te voelen. Ook niet als jij flarden in je hoofd hebt dat je soms wel eens lacherig reageerde.
Want weet je wat een volwassen rijpe persoon doet als er mogelijk toch écht wel een seksuele (gewenste) spanning zou zijn tussen 2 personen? Dan laat je (uit veiligheid, juist vanwege de genoemde ongelijke verhoudingen) het initiatief geheel bij de jongere persoon liggen. Dus als je als man of vrouw van 45 interesse hebt in een man of vrouw van 25, dan laat je het initiatief tot versieren en lichamelijke toenadering bij de meest kwetsbare liggen. Juist om te voorkomen dat je daarmee grenzen overschrijdt die te maken hebben met onzekerheid, machtsverhouding, bang zijn, etc. Pas als je naar elkaar hebt uitgesproken dat het ok is, dan kun je dit loslaten. De persoon met macht (of dat nou de oudere persoon, de leraar/psycholoog/de arts/ de werkgever/ de trainer of wat dan ook) houdt afstand.
maandag 30 mei 2022 om 18:51
Wat een smeerlap.
Het is denk ik gewoon een ziek figuur die genoot van de macht, en af en toe nog steeds daar met plezier aan terugdenkt en je dan weer even opzoekt.
Dus ja, ik zou hem nog een bericht sturen met daarin precies hoe je het hebt ervaren. Dan heb je voor jezelf bewijs dat hij nu weet dat jij hem doorhad. Gaat hij weer over lopen zeiken natuurlijk, maar dan heb je hem al geblokkeerd.
Rot voor je dat je sport zo is verpest.
Het is denk ik gewoon een ziek figuur die genoot van de macht, en af en toe nog steeds daar met plezier aan terugdenkt en je dan weer even opzoekt.
Dus ja, ik zou hem nog een bericht sturen met daarin precies hoe je het hebt ervaren. Dan heb je voor jezelf bewijs dat hij nu weet dat jij hem doorhad. Gaat hij weer over lopen zeiken natuurlijk, maar dan heb je hem al geblokkeerd.
Rot voor je dat je sport zo is verpest.
maandag 30 mei 2022 om 18:56
Voor de mensen die dit zich af vroegen: nee, hij is al heel lang niet meer betrokken bij de vereniging. Dat is ook een belangrijke reden dat ik er binnen de club nooit met iemand over heb gesproken. Als ik zou hebben gevreesd dat hij dit bij meer mensen zou doen dan had ik dat wel gedaan. Ik zou altijd willen doen wat ik kan om dat te voorkomen.
Ik ben er vrij zeker van dat hij dit niet bij veel anderen deed. Enerzijds omdat er heel weinig meiden op de club waren. En ook omdat ik er veel vaker was dan hij, en ik de enige was die met hem meereed. Hij was buiten mij gewoon met vrijwel niemand vaak alleen. Ik sluit niks uit, maar het zou me erg verbazen dus.... Wat hij op andere plekken uit vrat weet ik niet natuurlijk. Hij had ook een typisch mannenberoep dus niet per se veel gelegenheid om zich met jonge vrouwen te bemoeien verder.
Aangifte... ik heb daar nu geen behoefte aan. Het is echt lang geleden allemaal (ik ben inmiddels zelf midden 40). En ik denk er doorgaans weinig aan. Het komt alleen boven als hij een contactpoging doet. Dat is in de afgelopen paar jaar misschien 1x per jaar gebeurd.
Ik ben er vrij zeker van dat hij dit niet bij veel anderen deed. Enerzijds omdat er heel weinig meiden op de club waren. En ook omdat ik er veel vaker was dan hij, en ik de enige was die met hem meereed. Hij was buiten mij gewoon met vrijwel niemand vaak alleen. Ik sluit niks uit, maar het zou me erg verbazen dus.... Wat hij op andere plekken uit vrat weet ik niet natuurlijk. Hij had ook een typisch mannenberoep dus niet per se veel gelegenheid om zich met jonge vrouwen te bemoeien verder.
Aangifte... ik heb daar nu geen behoefte aan. Het is echt lang geleden allemaal (ik ben inmiddels zelf midden 40). En ik denk er doorgaans weinig aan. Het komt alleen boven als hij een contactpoging doet. Dat is in de afgelopen paar jaar misschien 1x per jaar gebeurd.
maandag 30 mei 2022 om 18:59
Slachtoffer denken vaak dat zij de enige zijn en dat is bijna nooit zo. Een buurmeisje, vriendinnetje van zijn dochten, een ander meisje op de sport. Zij zijn er, ik weet het zeker. Slachtoffer troostte zich vaak met het idee dat het niet goed is, maar dat zij op zijn minst speciaal waren voor de dader, dan wel dat met het toelaten en niets zeggen er in ieder geval geen nieuw slachtoffer wordt gemaakt...het is vaak een schok wanneer je een ander slachtoffer vindt.
Ik zou daar eens beginnen als het kan, praat eens met wat vrouwen van dezelfde leeftijd die hem ook kennen, in de trant van ken je die en die nog zo een rare enge vent....bla bla
Ik zou daar eens beginnen als het kan, praat eens met wat vrouwen van dezelfde leeftijd die hem ook kennen, in de trant van ken je die en die nog zo een rare enge vent....bla bla
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 30 mei 2022 om 19:04
Knuffel voor jou iig. Ik kan me voorstellen dat als je aan hem wordt herinnerd of je zou hem ineens tegenkomen, je een paar dagen toch wel van slag kunt zijn.
Ik ben ooit geheel onverwacht mijn misbruiker op straat tegengekomen toen ik ruim volwassen was en ik ging van vrolijk het ene moment naar een acute paniekaanval het andere moment en ben dagen van slag geweest door dat moment dat me compleet overviel.
Ik kan me die onrustige gevoelens dus heel goed voorstellen als je ineens onverwacht een berichtje van hem ziet. En je mag handelen zoals waar jij behoefte aan hebt. Je mag het negeren, je mag hem blokkeren, je mag hem een bericht sturen of aangifte doen. Alles is goed, je 'moet' niks en doe vooral waar jij je het beste bij voelt.
Ik ben ooit geheel onverwacht mijn misbruiker op straat tegengekomen toen ik ruim volwassen was en ik ging van vrolijk het ene moment naar een acute paniekaanval het andere moment en ben dagen van slag geweest door dat moment dat me compleet overviel.
Ik kan me die onrustige gevoelens dus heel goed voorstellen als je ineens onverwacht een berichtje van hem ziet. En je mag handelen zoals waar jij behoefte aan hebt. Je mag het negeren, je mag hem blokkeren, je mag hem een bericht sturen of aangifte doen. Alles is goed, je 'moet' niks en doe vooral waar jij je het beste bij voelt.
maandag 30 mei 2022 om 19:35
Nogmaals veel dank voor de steunende reacties! De meeste zijn erg waardevol.
Ik heb totaal geen behoefte om op onderzoek uit te gaan naar andere mogelijke slachtoffers. Ik wil er juist niet mee bezig zijn. Hij is niet meer actief binnen de club, dus geen reden om daar contact op te nemen. Wat hij verder doet weet ik niet en ik wil me daar ook niet mee bezig hoeven houden. Dus suggesties op dat vlak: dank je wel maar ik ga dat niet doen.
Ik merk dat ik het lastig vind dat er soms ineens flarden van gebeurtenissen boven komen maar dat ik niet goed meer weet hoe en wanneer dingen gebeurd zijn. Het is lang geleden....
Ik heb totaal geen behoefte om op onderzoek uit te gaan naar andere mogelijke slachtoffers. Ik wil er juist niet mee bezig zijn. Hij is niet meer actief binnen de club, dus geen reden om daar contact op te nemen. Wat hij verder doet weet ik niet en ik wil me daar ook niet mee bezig hoeven houden. Dus suggesties op dat vlak: dank je wel maar ik ga dat niet doen.
Ik merk dat ik het lastig vind dat er soms ineens flarden van gebeurtenissen boven komen maar dat ik niet goed meer weet hoe en wanneer dingen gebeurd zijn. Het is lang geleden....
maandag 30 mei 2022 om 19:37
Wat is wijsheid in deze?
Kort voorbeeld uit mijn leven. Inmiddels ben ik 59 jaar en m’n broer kreeg een paar weken geleden een brief van iemand die zich tijdens de pubertijd letterlijk in ons leven had gewurmd.
Hij woonde op loopafstand van ons huis en maakte vanuit z’n slaapkamerraam alleen maar foto’s van ons, 5 kinderen die buiten speelden. Het contact werd gelegd omdat hij de foto’s aanmonsteren wilde geven.
Omdat we met nogal wat kinderen thuis waren, mochten wij nooit alleen naar hem toe. Toen we op eigen benen kwamen te staan hebben we afstand genomen.
Sindsdien probeert hij iedere keer weer om in contact te komen. Hij schrijft nu in z’n brief dat dit vanwege de oorlog in Oekraïne is en dat het nu misschien wel de laatste keer is dat we contact kunnen hebben.
Ik las zojuist nog even z’n laatste brief, tenenkrommend wat er allemaal in staat. Hij lokt haast een reactie uit. M’n zus en mij heeft hij nooit aangeraakt. Hij was meer van het jongensvoetballen…
Ik kan me voorstellen dat het voor jou heel heftig is. Zeker omdat hij echt wel erg smerig bij jou bezig is geweest. Het komt niet voor niks nu naar boven.
Misschien toch terug reageren naar hem? Kort en krachtig dat contact ongewenst is?
Dat soort eenzame types blijft het proberen.
Sterkte met alles.
Hij is het niet waard.
Kort voorbeeld uit mijn leven. Inmiddels ben ik 59 jaar en m’n broer kreeg een paar weken geleden een brief van iemand die zich tijdens de pubertijd letterlijk in ons leven had gewurmd.
Hij woonde op loopafstand van ons huis en maakte vanuit z’n slaapkamerraam alleen maar foto’s van ons, 5 kinderen die buiten speelden. Het contact werd gelegd omdat hij de foto’s aanmonsteren wilde geven.
Omdat we met nogal wat kinderen thuis waren, mochten wij nooit alleen naar hem toe. Toen we op eigen benen kwamen te staan hebben we afstand genomen.
Sindsdien probeert hij iedere keer weer om in contact te komen. Hij schrijft nu in z’n brief dat dit vanwege de oorlog in Oekraïne is en dat het nu misschien wel de laatste keer is dat we contact kunnen hebben.
Ik las zojuist nog even z’n laatste brief, tenenkrommend wat er allemaal in staat. Hij lokt haast een reactie uit. M’n zus en mij heeft hij nooit aangeraakt. Hij was meer van het jongensvoetballen…
Ik kan me voorstellen dat het voor jou heel heftig is. Zeker omdat hij echt wel erg smerig bij jou bezig is geweest. Het komt niet voor niks nu naar boven.
Misschien toch terug reageren naar hem? Kort en krachtig dat contact ongewenst is?
Dat soort eenzame types blijft het proberen.
Sterkte met alles.
Hij is het niet waard.
maandag 30 mei 2022 om 19:43
To, daarje het steeds hebt over flarden die opkomen en dat je je er niet mee bezig wil zijn. Dringt het zich aan je op?
Zou je wel hulp willen om wat minder last te hebben van je herinneringen?
Zou je wel hulp willen om wat minder last te hebben van je herinneringen?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 30 mei 2022 om 19:46
Wat een rotzak. Kan me voorstellen dat zijn contactpogingen erg storend zijn.
Geen reactie is voor normale mensen een glasheldere boodschap hoor. Dat hij raar contact blijft zoeken is compleet zijn verantwoordelijkheid. Blokkeren en negeren is een goede reactie.
Wat vind je lastig aan de flarden? Dat je niet weet of ze echt zijn? Of dat je ze niet kan plaatsen in de tijdlijn? Of iets anders?
Geen reactie is voor normale mensen een glasheldere boodschap hoor. Dat hij raar contact blijft zoeken is compleet zijn verantwoordelijkheid. Blokkeren en negeren is een goede reactie.
Wat vind je lastig aan de flarden? Dat je niet weet of ze echt zijn? Of dat je ze niet kan plaatsen in de tijdlijn? Of iets anders?
What a nuanced anxiety
maandag 30 mei 2022 om 20:12
Ik ben bang dat de enige manier om daar vanaf te komen, is de confrontatie met je herinneringen aan gaan met een therapeut...
Ik spreek helaas uit ervaring. Ik had ook een soort beerput met nare ervaringen in me zitten.
Af en toe gebeurde er iets waardoor de deksel van de beerput vloog en ik dagenlang met een rotgevoel rondliep.
Alle nare dingen die je wegstopt blijven etteren van binnen.
Emdr en mindfullness hebben mij geholpen.
maandag 30 mei 2022 om 20:16
Juist heel goed, dat je dat zo kunt loslaten en die Creep in zijn sop kan laten gaarkoken.emankcin schreef: ↑30-05-2022 19:35Nogmaals veel dank voor de steunende reacties! De meeste zijn erg waardevol.
Ik heb totaal geen behoefte om op onderzoek uit te gaan naar andere mogelijke slachtoffers. Ik wil er juist niet mee bezig zijn. Hij is niet meer actief binnen de club, dus geen reden om daar contact op te nemen. Wat hij verder doet weet ik niet en ik wil me daar ook niet mee bezig hoeven houden. Dus suggesties op dat vlak: dank je wel maar ik ga dat niet doen.
Ik merk dat ik het lastig vind dat er soms ineens flarden van gebeurtenissen boven komen maar dat ik niet goed meer weet hoe en wanneer dingen gebeurd zijn. Het is lang geleden....
Misschien kun je, als je dat wil, via je huisarts met iemand gesprekken voeren om de gebeurtenissen wat duidelijker te krijgen.
maandag 30 mei 2022 om 20:16
maandag 30 mei 2022 om 20:22
Dit is dan weer erg moeilijk.emankcin schreef: ↑30-05-2022 20:16Ik merk dat ik vooral graag wil weten wat er precies gebeurd is. Soort van grip op de situatie? Het zijn geen flarden die plots overvallen ofzo. Ik moet juist erg graven. Misschien ook wel om mezelf te overtuigen dat het echt niet ok is en dat ik er geen schuld aan heb....
Doordat er veel mensen getraumatiseerd zijn door 'valse herinneringen' aan seksueel misbruik, gaat een therapeut je niet helpen graven naar herinneringen.
Daar is in de afgelopen jaren veel om te doen geweest.
Ook hypnotherapie ofzo moet je echt niet doen.
Je kunt alleen werken met wat er is.
maandag 30 mei 2022 om 20:45
Bovendien, je hebt qua flarden reconstructie geen rechtvaardiging nodig om te weten dat wat je je wél herinnert niet ok was en is. Ik kan me voorstellen dat je graag grip krijgt op de situatie. Maar probeer wel in je achterhoofd te houden dat als herinneringen zo moeilijk terug te halen zijn, dat je daar heel erg op focussen ook geen garantie geeft op een juiste weergave. Herinneringen kunnen door de jaren heen aangevuld gaan worden met valse herinneringen. Dus voor jouzelf zou ik het houden bij wat je wéét dat er gebeurt is en hoe het gebeurt is en de flarden niet proberen aan te vullen om er voor jou een logisch geheel van te kunnen maken. En als je die behoefte toch hebt, dan zou ik daar wat begeleiding in zoeken, zodat de kans op vervuiling of verkeerde interpretatie minimaal is.
Of pak een schriftje en schrijf op wat je je herinnert en als de herinnering stopt, stop dan ook met nadenken erover. Al die losse flarden kun je natuurlijk wel ergens een plekje geven en een schrift is daar een goeie plek voor.
Of pak een schriftje en schrijf op wat je je herinnert en als de herinnering stopt, stop dan ook met nadenken erover. Al die losse flarden kun je natuurlijk wel ergens een plekje geven en een schrift is daar een goeie plek voor.
maandag 30 mei 2022 om 21:11
Het lijkt mij verstandiger om dit samen met hulp uit te zoeken. Praat eens met je huisarts.emankcin schreef: ↑30-05-2022 20:16Ik merk dat ik vooral graag wil weten wat er precies gebeurd is. Soort van grip op de situatie? Het zijn geen flarden die plots overvallen ofzo. Ik moet juist erg graven. Misschien ook wel om mezelf te overtuigen dat het echt niet ok is en dat ik er geen schuld aan heb....
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 30 mei 2022 om 23:40
Ja, ik heb inderdaad al eens gelezen over valse herinneringen, en hoe je die voor waar kunt gaan aanzien. Dat is beslist niet waar ik op uit ben. Het opschrijven wat ik zeker weet is wel een goede. De dingen die ik hierboven schreef zijn dingen waarvan ik 100% zeker weet dat ze gebeurd zijn. Ook weet ik heel zeker dat er bepaalde dingen niet gebeurd zijn: sex, zoenen (afgezien van zijn halve pogingen daartoe), vol betasten van borsten / geslachtsdelen. Ook goed om dat helder te hebben voor mezelf.
En er zijn dus nog wat flarden die ik niet helemaal kan plaatsen. Iets in de auto met klooien met kleding. Halve uitkleedpoging? Hand onder mijn kleding? Er was wel iets... Ook staat me iets bij met handen. Ik weet nog precies hoe zijn handen eruit zagen. Volgens mij pakte hij ook vaak mijn hand? Dat is dan weer zoiets wat ik me niet scherp herinner. Net als een moment met hem alleen op een locatie waar we op trainingsweekend waren. Ik voel een bepaalde spanning, geforceerde knuffel...maar verder? Goed om dat soort dingen op te schrijven, dat ga ik doen.
Wat ik me verder ook herinner, is dat ik op dat moment er ook echt van overtuigd was dat we een speciale band hadden. Ik heb hem ook wel eens een kaartje gestuurd toen ik op reis was bijvoorbeeld. Ik kon ook bestwel plagen / dollen met hem. Maar ik weet wel dat dat alleen ontspannen voelde als we in een grotere groep waren. Als ik met hem alleen was gedroeg ik me op het oog denk ik ongeveer hetzelfde, maar het voelde geforceerd. Ik was in mijn hoofd erg bezig met de dingen die hij deed of zou gaan doen die ik niet prettig vond.
En dan ga ik me weer afvragen in hoeverre ik gemengde signalen af heb gegeven. Terwijl ik tegelijk ook wel overtuigd ben dat hij gemerkt moet hebben dat het fysieke deel niet vanuit mij kwam en dat ik er niet confortabel mee was. En dat gaat in mijn hoofd zo heen en weer... vermoeiend....
En er zijn dus nog wat flarden die ik niet helemaal kan plaatsen. Iets in de auto met klooien met kleding. Halve uitkleedpoging? Hand onder mijn kleding? Er was wel iets... Ook staat me iets bij met handen. Ik weet nog precies hoe zijn handen eruit zagen. Volgens mij pakte hij ook vaak mijn hand? Dat is dan weer zoiets wat ik me niet scherp herinner. Net als een moment met hem alleen op een locatie waar we op trainingsweekend waren. Ik voel een bepaalde spanning, geforceerde knuffel...maar verder? Goed om dat soort dingen op te schrijven, dat ga ik doen.
Wat ik me verder ook herinner, is dat ik op dat moment er ook echt van overtuigd was dat we een speciale band hadden. Ik heb hem ook wel eens een kaartje gestuurd toen ik op reis was bijvoorbeeld. Ik kon ook bestwel plagen / dollen met hem. Maar ik weet wel dat dat alleen ontspannen voelde als we in een grotere groep waren. Als ik met hem alleen was gedroeg ik me op het oog denk ik ongeveer hetzelfde, maar het voelde geforceerd. Ik was in mijn hoofd erg bezig met de dingen die hij deed of zou gaan doen die ik niet prettig vond.
En dan ga ik me weer afvragen in hoeverre ik gemengde signalen af heb gegeven. Terwijl ik tegelijk ook wel overtuigd ben dat hij gemerkt moet hebben dat het fysieke deel niet vanuit mij kwam en dat ik er niet confortabel mee was. En dat gaat in mijn hoofd zo heen en weer... vermoeiend....
TS je was een kind/jongere hij een vieze uitgekookte manipulatieve volwassen man, het heeft mogelijk stuk meer effect op je gehad dan je beseft als je zo denkt.
dinsdag 31 mei 2022 om 01:54
Weet je to, dat is het hele verwarrende aan dit gebeuren, omdat er niet extreem duidelijk van de machthebbende in deze situatie een veiligheid is ingebouwd. Wie weet he, had een ander meisje of misschien zelfs wel jij (dat weet ik dus niet, maar als hypothetische optie beschrijf ik 'm) deze man wel leuk gevonden. Was er een bepaalde gekke aantrekkingskracht die je als jong meisje niet kon plaatsen. Stel nou dat dit optioneel aanwezig was, dan had de oudere in deze situatie alle ruimte moeten geven om jou de kans te geven om te ontdekken of dit echt was en tot aan welke ruimte dit gewenst was. Misschien had je over een periode van meerdere jaren langzaam tot de ontdekking kunnen komen dat een knuffel of kus gewenst was. Maar dan volledig op het tempo van de jongste nog maar amper volwassene in dit geheel. Want het is een hele kwetsbare leeftijd waar niks nog duidelijk hoeft te zijn. Hij is op een moment in je leven gekomen dat je heel pril en ontluikend in je seksualiteit stond en begon te ontdekken wat mannen of jongens in je leven betekenden. En welke mannen dit dan zouden zijn. Waar je voorkeuren zouden liggen. Wat je spannend vond en wat niet. Doorgaans ontdek je dit met een leeftijdgenoot en anders met een ouder iemand die daar alle tijd voor neemt.
Deze man heeft zich in jouw leven gepositioneerd waarin je nog lang niet zover was om te weten wat goed voelde en wat niet. Misschien dat mannelijke aandacht enerzijds vleiend voelde, zolang het daarbij bleef. Maar dan moest die grens niet subtiel verlegd gaan worden naar poging tot kussen en een meisje tegen je aantrekken. Daarmee overschrijdt iemand die grens van de ontdekkende mens die nog helemaal niet weet of het wel echt leuk is. En zeker ook omdat je hem al vanaf je 15e kende en hem waarschijnlijk in den beginne ook puur hebt vertrouwd in de relatie volwassene-kind.
Daarom ben ik ook pertinent geen voorstander van een (seksuele) relatie met zo'n groot leeftijdsverschil, beginnend op zo'n jonge leeftijd. Er is gewoon een enorm ervaringstekort bij de vele jaren jongere persoon om echt de impact te kunnen beseffen en zichzelf te kunnen vormen naar of iets gewenst is of dat je iets doet omdat je het ergens spannend/eng vindt of omdat je iets doet omdat je geintimideerd voelt door de situatie. Want als je het leuk had gevonden en opwindend, dan had je er een heel ander gevoel bij gehad.
Daarom, blijf als volwassene weg van jongeren, tenzij het initiatief echt volledig bij hen ligt en deze het merkbaar (!) prettig vindt. Alle andere situaties zijn per definitie niet ok. En dan heb je het nog over de situatie dat je niet goed weet of iemand het leuk vindt. Een meisje dat afwerend is en een soort van verstijfd om de knuffel uit te zitten, daarvan weet ieder weldenkend mens dat het niet gewenst is!
Je ziet vast het verschil qua gewenstheid tussen onderstaande plaatjes...dat kan elk weldenkend mens je vertellen.
Deze man heeft zich in jouw leven gepositioneerd waarin je nog lang niet zover was om te weten wat goed voelde en wat niet. Misschien dat mannelijke aandacht enerzijds vleiend voelde, zolang het daarbij bleef. Maar dan moest die grens niet subtiel verlegd gaan worden naar poging tot kussen en een meisje tegen je aantrekken. Daarmee overschrijdt iemand die grens van de ontdekkende mens die nog helemaal niet weet of het wel echt leuk is. En zeker ook omdat je hem al vanaf je 15e kende en hem waarschijnlijk in den beginne ook puur hebt vertrouwd in de relatie volwassene-kind.
Daarom ben ik ook pertinent geen voorstander van een (seksuele) relatie met zo'n groot leeftijdsverschil, beginnend op zo'n jonge leeftijd. Er is gewoon een enorm ervaringstekort bij de vele jaren jongere persoon om echt de impact te kunnen beseffen en zichzelf te kunnen vormen naar of iets gewenst is of dat je iets doet omdat je het ergens spannend/eng vindt of omdat je iets doet omdat je geintimideerd voelt door de situatie. Want als je het leuk had gevonden en opwindend, dan had je er een heel ander gevoel bij gehad.
Daarom, blijf als volwassene weg van jongeren, tenzij het initiatief echt volledig bij hen ligt en deze het merkbaar (!) prettig vindt. Alle andere situaties zijn per definitie niet ok. En dan heb je het nog over de situatie dat je niet goed weet of iemand het leuk vindt. Een meisje dat afwerend is en een soort van verstijfd om de knuffel uit te zitten, daarvan weet ieder weldenkend mens dat het niet gewenst is!
Je ziet vast het verschil qua gewenstheid tussen onderstaande plaatjes...dat kan elk weldenkend mens je vertellen.
dinsdag 31 mei 2022 om 10:49
Ik denk dat je je eigen geheugen in dit geval echt mag vertrouwen. De flarden die je beschrijft passen in het gedragspatroon van hem: het stiekeme, het fysiek grensoverschrijdende, het negeren van jouw non-verbale signalen en gebrek aan enthousiasme.
Het gebeurde over langere tijd, dus logisch dat je niet bij alles de hele context herinnert. De momenten waarop je angst of ongemak of walging voelde zijn veel meer emotioneel geladen, dus die worden makkelijker opgeslagen in het geheugen. Dat je twee decennia later niet meer weet wat voor dag, week, of jaar het was maar wel hoe zijn hand er precies uitzag of hoe hij je aanraakte, is heel logisch.
Het gebeurde over langere tijd, dus logisch dat je niet bij alles de hele context herinnert. De momenten waarop je angst of ongemak of walging voelde zijn veel meer emotioneel geladen, dus die worden makkelijker opgeslagen in het geheugen. Dat je twee decennia later niet meer weet wat voor dag, week, of jaar het was maar wel hoe zijn hand er precies uitzag of hoe hij je aanraakte, is heel logisch.
What a nuanced anxiety
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
