Mijn vriend is verandert en ik erger me eraan

Hi allemaal,

Ik moet mijn verhaal even kwijt m.b.t mijn vriend en onze relatie.

Mijn vriend en ik zijn vijf jaar samen waarvan 3 jaar samen wonend. Daarnaast klaar voor de volgende stap. Maar ik begin terughoudend te worden en wel door het volgende:

Mijn vriend is altijd een positieve, vrolijke en stoere jongen geweest. Hij heeft veel contacten en is erg sociaal, maar sinds een maand of twee is dit compleet omgeslagen. Ik ben daarentegen in het begin van onze relatie wat onzeker geweest en meer op hem bouwend, maar begin nu wat uit mijn coconnetje te komen en vriendschappen op te bouwen.

Zo heb ik 2 maanden geleden via via een jongen leren kennen. We konden het meteen onwijs goed met elkaar vinden en hebben de hele avond met elkaar gekletst en we vulden elkaar bizar goed aan. Leuke jongen, maar zou niet mijn type zijn ofzo qua relatie.

Nu vind mijn vriend het dus totaal niet fijn dat wij contact hebben. Hij begrijpt de vriendschap niet en vertrouwt hem niet. We hebben hier al meerdere malen ruzie om gehad. Een keer stuurde die jongen een kus poppetje, een andere keer noemde hij mij "lieve schat" als sarcastische reactie. Beide heeft mijn vriend gezien en hierover hebben wij extreme ruzie gehad. Ik kan hem niet begrijpen en hij wil dat ik contact met hem verbreek, waar ik op ten duur weer boos over wordt omdat ik het onzinnig vindt. Als het een meisje was geweest was het waarschijnlijk anders geweest.

Nu is het zo dat mijn vriend sinds kleins af aan ook paniek aanvallen heeft. Dit resulteert van huilen en "zielig en kleinzerig" doen, tot hyperventileren en zichzelf pijn doen door het vastklampen. Hij is in die situaties echt heel kinderachtig en ik zie niks van die stoere zelfverzekerde jongen. Die aanvallen ontstaan vaak door ruzies, omdat hij bang is me kwijt te raken.

Nu heeft mijn vriend laatst een epileptische aanval gehad uit het niets. Doktoren zeggen dat het eenmalig was en waarschijnlijk getriggered is door stress en slapeloosheid. Wat wij op den duur wel kunnen begrijpen want we hebben eigenlijk al twee maanden constant ruzies en onbegrip in onze relatie.

Nu mag mijn vriend 6 maanden niet meer rijden door die aanval, wat een probleem is want hij werkt bij post nl pakketten rijden. Ik kan hem niet brengen en hij kan momenteel ook geen andere werkzaamheden doen. Mijn vriend wil alles behalve thuis zitten maar kan nu niet anders. Nu hij steeds thuis zit is hij alleen maar negatief. Hij wil niks, hij doet niks, hij heeft hoofdpijn en is moe. Elke keer als ik weg ga maakt hij er een probleem van, en moet ik zo snel mogelijk terugkomen. Hij wil het liefst niet dat ik na mijn trainingen in de kantine blijf hangen want hij zit dan alleen thuis en verveeld zich. Van de positieve jongen is niks meer terug te zien.

Er zijn super veel lieve vrienden en familie die hem willen helpen, wegbrengen naar werk of naar zijn voetbal, maar hij voelt zich alleen maar bezwaard en vind het vervelend dat hij afhankelijk is. Ik kan hem zeker begrijpen hoor en probeer het positief in te zien, maar als iemand continu je positiviteit aan het afzeiken is houdt het op gegeven moment ook op.

doordat hij zo doet voel ik me totaal niet meer tot hem aangetrokken. Ik ben er wel voor hem, maar ben ook liever weg naar gezellige dingen. Seksueel is er ook steeds minder, laatst wilde hij maar had ik geen zin, waarna er weer een groot probleem van is gemaakt want "hij was depressief aan het worden want hij merkte dat ik hem niet meer leuk vond". Als ik hem dan gerust stel of zeg dat de negativiteit niet uitnodigend is dan heb ik het weer gedaan...

Als hij iets zegt waar ik het niet mee eens ben gaat hij direct in de verdediging en zielig doen. Ik raak ontzettend gefrustreerd hiervan waardoor ik juist een uitweg zoek en veel met die jongen aan het appen ben, wat hij dan op zijn beurt weer vervelend vind.

Ik merk dat ik op dit moment het liefst weg ben en mijn eigen plan wil trekken. Ik heb steeds meer vriendinnen en een gezellig team waar ik mee train en op de zondag mee in de kantine wil hangen en biertjes drinken. Hij was eerst juist degene die dat deed. Nu is het precies andersom en dat maakt hem boos.

Sorry voor het lange verhaal ik moest het ook gewoon even kwijt omdat ik niet weet hoe nu verder. Ik wil hem niet kwijt maar ik raak zo gefrustreerd van dat "zielige" gedoe. Ik mis mijn positieve, lachende vriend... Ik heb nu een "zieke" jongen op de bank zitten die zich compleet afhankelijk maakt van alles en iedereen en zich daarna daarover gaat beklagen...

Groetjes,
Bonbonnetje