Na hoeveel dates weet je meer?

Hoii allemaal,
Bij deze mijn laatste nieuwe date topic, vanaf nu zal ik alleen op deze reageren.

Voor de mensen die mijn vorige topic niet gelezen hebben.
Sinds kort heb ik een jongen ontmoet via Tinder. We zijn even oud (begin 20), hij heeft zijn studie aan de universiteit bijna afgerond, we houden allebei van reizen en zijn allebei ook echt dol op fijn gezelschap. We wisselden al snel nummers uit en na twee weken appen besloten we om af te spreken. Deze afspraak had ik weliswaar bijna afgezegd (hij appte nogal weinig dus hier werd ik wat onzeker van), maar toch besloot ik om deze door te laten gaan. Goede keuze. We hadden een leuke avond en de tijd vloog echt voorbij. Wél gaf ik na de date toen wat twijfels aan (via deze site), maar ik had wel zoiets van dat als hij nog een date wilde, ik hier zeker wel voor open stond.

Afgelopen maandag hadden we na twee weken dus weer een date. In die tussentijd appten we wel, maar hij is geen apper (nooit geweest), dus veel dingen bespraken we toen niet. Afgelopen maandag hebben we de hele middag gewandeld en nog tot 's avonds laat bij mij thuis gezeten. Dit was een ontzettende leuke dag en ik merkte zelfs dat ik al lichtelijk 'vlinders' begon te voelen.

We zouden elkaar pas weer volgende week zien want we zijn allebei ontzettend druk. Maar onverwachts hebben we vandaag/deze avond voor de derde keer afgesproken. Hij kwam speciaal naar mij toe (reistijd is toch wel ruim een uur) en we hebben weer de hele avond samen doorgebracht.

Toch merk ik, nu hij weg is, ik twijfel om hiermee door te gaan. Er is wel een gigantische aantrekkingskracht, maar ik merk wel dat ik nu al wat kleine irritatiepuntjes heb. Ook die beginnende 'vlinders' zijn voor mijn gevoel alweer weggevlogen.
Oprecht, de avond was gezellig. Hij is een goed, geduldig persoon en respecteert mijn grenzen. Hij komt uit een goed milieu en is oprecht een schat... Maar ik vind onze gesprekken matig. Ik hou van diepgaande gesprekken en vraag goed door en ga dieper in op zijn verhaal. Ik toon daarbij dus oprecht mijn interesse naar hem toe.

Maar hij doet dit dus niet. Vertel ik iets gaat hij hier niet echt op in, of hij begint alweer over zichzelf te praten... Dat ik denk, 'Ehm, ik had jou nu niks gevraagd..' of 'Het gaat nu even niet om jou...' maar dit heb ik hem niet echt verteld..

Al met al mis ik in de gesprekken dus een beetje gelijkwaardigheid. Iemand die oprecht doorvraagt. Ik weet nu heel erg veel van hem, maar ik vraag me af hoeveel hij daadwerkelijk van mij weet. Daarnaast is hij wel verslavingsgevoelig. Dit gaf hij toe, maar is nog niet extreem in de details gegaan. Dit is iets waar ik (gezien mijn verleden) wel ook erg veel moeite mee heb.

Zijn dit dingen waar ik hem (nu al) op aan kan spreken (vooral over het feit dat hij weinig doorvraagt en veel over zichzelf praat)? of verwacht ik nu misschien al teveel van iemand na 3 dates?

madamzonderm schreef: ↑

10-09-2020 00:44

Volgens mij denkt zij 'Ehm, ik had jou nu niks gevraagd' i.p.v. dat hij dat zegt.

Klopt, dat was meer mijn gedachten en dan even heel erg ingezoomd. Het is niet zo dat ik hem niet interessant vind. Hij is nu dus niet bij mij en ergens voel ik nu al wel dat ik hem dan begin te missen. En nu voel ik wel weer een kleine vlindergevoel terugfladderen wat ik nog nooit bij een jongen heb gehad... Maar ik weet niet zo goed of ik nu meer dat lichamelijke contact mis, of echt zijn volledige aanwezigheid naast het lichamelijke contact dat we hadden (en nee, we hadden geen seks).

En natuurlijk hou ik niet precies bij of onze gespreksvaardigheden precies aan elkaar gelijk lopen. Maar hij stelt dan wel een beginvraag, bijv. Over mijn thuissituatie die nooit heel erg stabiel was. Ik wil hem dit dan wel vertellen, want het voelt op zich wel vertrouwd. Maar dan stel ik mij kwetsbaar op en dan zegt hij zoiets als: 'ik had dat juist niet.. Bij ons ging alles súper goed' en dan neemt hij vervolgens mijn hele verhaal over in plaats van dat hij eerst meer doorvraagt en begrip toont of probeert te tonen. En ik snap dat mijn situatie voor hem moeilijk voor te stellen is. En ik zeg ook niet dat hij het moet begrijpen. Maar op deze manier lijkt hij mijn situatie een beetje aan de kant te schuiven.. En dat irriteert me dan dus wel en voelt dan ook wel pijnlijk. Alsof hij het niet wilt horen. Alsof hij steeds wacht op het moment waarop hij weer kan invallen om vervolgens het verhaal af te maken..

Ik denk trouwens niet dat hij zich hier bewust van is. Ik had er vroeger zelf ook wel een handje van. Maar ik vroeg mij dus af of ik hem daarop al zou kunnen aanspreken, of dat ik nog beter even wacht. Hij staat nu bijvoorbeeld ook nog enorm zijn mannetje waarin hij zich voortdurend wil bewijzen en zichzelf voortdurend van zijn beste kant wil laten zien. Ergens hoop ik dat dit nog zal minderen en hij daarin nog iets terughoudender gaat worden (ik hou zelf van iets meer bescheiden).. Maar ergens heb ik heel erg het gevoel dat dit wel ook echt een karaktertrek van hem is en je dit er niet zomaar uit krijgt.