Relaties
alle pijlers
Niet geaccepteerd
zaterdag 29 mei 2021 om 16:21
Mijn man en ik zijn al lang samen. Wij hebben 2 kinderen.
Vanaf het begin heb ik veel moeite gehad met zijn familie. Eigenlijk ben ik nooit geaccepteerd. Afgelopen jaren hebben we veel geprobeerd het contact te verbeteren oa met professionele bemiddeling. Maar dit heeft niets geholpen omdat zijn familie zelf met de bemiddeling is gestopt.
Zowel mijn man als ik hebben inmiddels gezondheid problemen gekregen door deze situatie.
Daarom heeft mijn man besloten even een time out te nemen van zijn familie. De reden was dat zij mij erg afkraakten. Het ging erg ver.
De tijd dat er geen contact was hadden we het fijn samen en gaf veel rust.
Nu heeft mijn man contact met zijn moeder opgenomen omdat zij wat lastige dagen zou hebben. Hij is lief voor haar geweest en heeft haar namens ons sterkte gewenst.
Meteen kreeg hij weer een reactie wat een sneer naar mij was.
De dingen die hij te horen krijgt is dat iedereen medelijden heeft met mijn man en kinderen omdat ze bij mij zijn.
Of dat mijn man zelf een sterktewens harder nodig heeft omdat hij bij mij is. Zo gaat het de hele tijd.
Ik ben helemaal klaar met zijn familie en wil er niets mee te maken hebben zolang ze zo over mij praten en denken.
Maar ik baal ervan dat mijn man weer steun heeft betuigd en dan zo'n reactie krijgt.
Hij zou beter moeten weten.
Iemand tips hoe hiermee om te gaan? Dit gaat al zo lang zo. Ik voel me er echt ongelukkig door.
Vanaf het begin heb ik veel moeite gehad met zijn familie. Eigenlijk ben ik nooit geaccepteerd. Afgelopen jaren hebben we veel geprobeerd het contact te verbeteren oa met professionele bemiddeling. Maar dit heeft niets geholpen omdat zijn familie zelf met de bemiddeling is gestopt.
Zowel mijn man als ik hebben inmiddels gezondheid problemen gekregen door deze situatie.
Daarom heeft mijn man besloten even een time out te nemen van zijn familie. De reden was dat zij mij erg afkraakten. Het ging erg ver.
De tijd dat er geen contact was hadden we het fijn samen en gaf veel rust.
Nu heeft mijn man contact met zijn moeder opgenomen omdat zij wat lastige dagen zou hebben. Hij is lief voor haar geweest en heeft haar namens ons sterkte gewenst.
Meteen kreeg hij weer een reactie wat een sneer naar mij was.
De dingen die hij te horen krijgt is dat iedereen medelijden heeft met mijn man en kinderen omdat ze bij mij zijn.
Of dat mijn man zelf een sterktewens harder nodig heeft omdat hij bij mij is. Zo gaat het de hele tijd.
Ik ben helemaal klaar met zijn familie en wil er niets mee te maken hebben zolang ze zo over mij praten en denken.
Maar ik baal ervan dat mijn man weer steun heeft betuigd en dan zo'n reactie krijgt.
Hij zou beter moeten weten.
Iemand tips hoe hiermee om te gaan? Dit gaat al zo lang zo. Ik voel me er echt ongelukkig door.
maandag 31 mei 2021 om 23:41
Hoezo dan?vanlippebiesterveld schreef: ↑31-05-2021 22:32Jouw man informeert jou en dat is ook iets wat moet stoppen.
De oplossing ligt bij jezelf.
Je wijst nu weer naar je man.
Ik ben het met je eens dat hij mij niet meer moet informeren. Maar als hij dat niet voor zich kan houden ligt dat niet aan mij lijkt me.
Verder wil hij graag dat het wordt opgelost. Daardoor blijft hij steeds aan een dood paard trekken. Maar dat helpt helemaal niets. Geeft alleen maar onnodig stress enz.
dinsdag 1 juni 2021 om 00:39
dinsdag 1 juni 2021 om 12:49
Nee, maar jij kunt hem wel afkappen. Doen hoor!Summerlove4567 schreef: ↑31-05-2021 23:41Hoezo dan?
Ik ben het met je eens dat hij mij niet meer moet informeren. Maar als hij dat niet voor zich kan houden ligt dat niet aan mij lijkt me.
Ik kan me voorstellen dat hij er met iemand over wil praten, maar voor jou is dat alleen maar super vervelend.
Als hij toch contact wil met zijn familie is dat zijn zaak, maar hij moet er jou niet mee lastig vallen.
Uit wat je erover vertelt heb ik niet de indruk dat dit beter gaat worden. Dood paard dus. Tja, als hij hoop blijft houden en toch contact heeft, zijn zaak. Niet verstandig als je het mij vraagt, maar als hij het niet kan laten, tja, weinig wat jij eraan kunt doen. Behalve heel duidelijk aangeven dat je er niks over wil horen.Verder wil hij graag dat het wordt opgelost. Daardoor blijft hij steeds aan een dood paard trekken. Maar dat helpt helemaal niets. Geeft alleen maar onnodig stress enz.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
dinsdag 1 juni 2021 om 12:54
Hij is toch geen 6?Summerlove4567 schreef: ↑31-05-2021 23:41Hoezo dan?
Ik ben het met je eens dat hij mij niet meer moet informeren. Maar als hij dat niet voor zich kan houden ligt dat niet aan mij lijkt me.
Verder wil hij graag dat het wordt opgelost. Daardoor blijft hij steeds aan een dood paard trekken. Maar dat helpt helemaal niets. Geeft alleen maar onnodig stress enz.
En daarnaast: Natuurlijk heb jij hier iets in te brengen. Maak duidelijk dat je er niets meer over wil horen en dat je niet meer mee gaat, dat het wat jou betreft klaar is. Zodra je man er alsnog over begint gewoon meteen afkappen. Hij praat er maar met een vriend of therapeut over, maar niet met jou.
dinsdag 1 juni 2021 om 14:26
Dat ligt aan je man, maar jij moet hem ook de ruimte niet geven zijn frustraties daarover te ventileren. Op de huidige manier is hij z'n frustraties kwijt en jij moet maar zien wat je met die informatie doet. Door het af te kappen blijven de frustraties bij hem en moet alleen hij ermee dealen. Hopelijk vindt hij dat gevoel zo vervelend dat hij uiteindelijk kiest om het contact te verbreken.Summerlove4567 schreef: ↑31-05-2021 23:41Hoezo dan?
Ik ben het met je eens dat hij mij niet meer moet informeren. Maar als hij dat niet voor zich kan houden ligt dat niet aan mij lijkt me.
Verder wil hij graag dat het wordt opgelost. Daardoor blijft hij steeds aan een dood paard trekken. Maar dat helpt helemaal niets. Geeft alleen maar onnodig stress enz.
“Don’t look back – you’re not going that way.”
dinsdag 1 juni 2021 om 15:39
Hij zou beter moeten weten maar ik weet uit mijn omgeving (vriendin van mij kan niets goed doen bij schoonouders, met name schoonmoeder en ik heb ooit apps en mails gelezen waar ik bijna van over mijn nek moest bij wijze van) dat er altijd een soort loyaliteit is naar je basis (kinderen naar ouders dus)
NIets meer tegennatuurlijk dan met je ouders breken, of ouders die met kind breken, nog een tandje anders.
Maar als je alles al hebt geprobeerd, dan is de hoop die je man koestert een wassen neus. En hij mag dit proces zelf doorlopen alleen, jullie zijn samen dus jij kunt je er moeilijk voor 100 procent van distantiëren.
Bij vriendin over wie ik hierboven sprak, is het af en aan, wel contact met schoonouders, dan weer een jaar niet, dan toch weer wel etc...
Het gezin knapt er niet van op, hun relatie ook niet en hun zoontje van basisschoolleeftijd al helemaal niet.
Ikzelf heb onbewust ook het proces meegemaakt dat de ouders van mijn vader mijn moeder niet zagen zitten om redenen die nergens over gingen (qua privacy hou ik dit liever voor me, doet nog steeds een beetje pijn).
Al zei zij altijd, als je naar je ouders wil gaan, prima, maar ik ga niet mee en ik hoef het ook niet te weten hoe het met ze gaat etc.
Mijn vader nam mij dan ook weleens mee als baby zijnde. Toen ik een jaar of 4 was heeft hij uiteindelijk het contact definitief verbroken omwille van ons.
Hij heeft daar wel een harde knauw van gekregen, geestelijk en emotioneel en hij is er gaandeweg geen fijnere man van geworden, als speelde er ook andere dingen die daaraan ten grondslag lagen en die voor dit topic niet relevant zijn.
Het was qua "erover praten"natuurlijk ook een hele andere tijd dan nu (eind jaren 70) maar toen ik eenmaal volwassen was heeft hij een keer verteld dat het ondanks de pijn, het een enorme opluchting is geweest voor hem. "Het was kiezen uit twee kwaden, maar alles beter dan dat je op je kop gaat staan en het nooit en te nimmer goed zult doen" was wat hij erover kwijt wilde. En die zin heb ik goed in mijn oren geknoopt en is in mijn huidige leven ook nog steeds bruikbaar.
Iets met trekken aan dode paarden en het feit dat je een goudvis niet kunt leren bidden.
Tips om er "mee om te gaan" heb ik niet, denk namelijk dat er niet mee om te gaan valt, tenzij er knopen worden doorgehakt.
Sterkte.
NIets meer tegennatuurlijk dan met je ouders breken, of ouders die met kind breken, nog een tandje anders.
Maar als je alles al hebt geprobeerd, dan is de hoop die je man koestert een wassen neus. En hij mag dit proces zelf doorlopen alleen, jullie zijn samen dus jij kunt je er moeilijk voor 100 procent van distantiëren.
Bij vriendin over wie ik hierboven sprak, is het af en aan, wel contact met schoonouders, dan weer een jaar niet, dan toch weer wel etc...
Het gezin knapt er niet van op, hun relatie ook niet en hun zoontje van basisschoolleeftijd al helemaal niet.
Ikzelf heb onbewust ook het proces meegemaakt dat de ouders van mijn vader mijn moeder niet zagen zitten om redenen die nergens over gingen (qua privacy hou ik dit liever voor me, doet nog steeds een beetje pijn).
Al zei zij altijd, als je naar je ouders wil gaan, prima, maar ik ga niet mee en ik hoef het ook niet te weten hoe het met ze gaat etc.
Mijn vader nam mij dan ook weleens mee als baby zijnde. Toen ik een jaar of 4 was heeft hij uiteindelijk het contact definitief verbroken omwille van ons.
Hij heeft daar wel een harde knauw van gekregen, geestelijk en emotioneel en hij is er gaandeweg geen fijnere man van geworden, als speelde er ook andere dingen die daaraan ten grondslag lagen en die voor dit topic niet relevant zijn.
Het was qua "erover praten"natuurlijk ook een hele andere tijd dan nu (eind jaren 70) maar toen ik eenmaal volwassen was heeft hij een keer verteld dat het ondanks de pijn, het een enorme opluchting is geweest voor hem. "Het was kiezen uit twee kwaden, maar alles beter dan dat je op je kop gaat staan en het nooit en te nimmer goed zult doen" was wat hij erover kwijt wilde. En die zin heb ik goed in mijn oren geknoopt en is in mijn huidige leven ook nog steeds bruikbaar.
Iets met trekken aan dode paarden en het feit dat je een goudvis niet kunt leren bidden.
Tips om er "mee om te gaan" heb ik niet, denk namelijk dat er niet mee om te gaan valt, tenzij er knopen worden doorgehakt.
Sterkte.
sprokkelientje wijzigde dit bericht op 01-06-2021 15:46
8.08% gewijzigd
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
dinsdag 1 juni 2021 om 15:47
Ik snap ook niet dat hij de hele tijd maar alles doorbrieft wat zijn familie over jou zegt. Dat doet hij puur voor zichzelf, niet voor jou, want jij wil het helemaal niet horen. Ik zou het afkappen zodra hij erover begint.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 1 juni 2021 om 16:04
Duidelijk zijn naar je man. Je schrijft hier de hele tijd: "Ja maar...." Nee, niks ja maar. Gewoon duidelijk zijn. Grenzen stellen en die bewaken. Je hoeft NIKS met je schoonouders te maken te hebben. Ook als het probleem niet bij jou ligt, ligt de oplossing wel bij jou.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
dinsdag 1 juni 2021 om 16:15
Je klinkt nogal dwingend. Alsof hij moet kiezen.Summerlove4567 schreef: ↑29-05-2021 21:00Mijn man is te soft. Zijn moeder te overheersend. Dingen die mijn man doet en zij niet wil daar krijg ik de schuld van.
Op haar laatste sneer heeft mijn man niet goed gereageerd. Hij lijkt erop alsof hij het met haar eens is. Dat is niet zo maar het komt wel zo over. Dat zijn ook dingen die ik niet fijn vind.
Ik vind het steeds lastiger worden. Aan de ene kant zijn familie die zo tegen me is en me zo naar beneden haalt. Aan de andere kant mijn man die nog te veel accepteert hoe ze met mij om gaat.
Het is fijn dat hij die time out wil, maar nu heeft hij toch weer iets laten horen en ben ik meteen weer de grond in getrapt.
Deze situatie maakt me zo ongelukkig. Soms denk ik ik zou misschien beter vrijgezel kunnen zijn. Dan zou ik misschien gelukkiger zijn wel.
Het zijn zijn ouders en het is normaal dat hij moeite heeft met slecht contact met zijn ouders. En dat hij het niet wil opgeven lijk jij totaal niet te accepteren. En jouw man zit tussen twee vuren in. Dat lijkt mij ook niet prettig.
Kijk, als jij tegen hem zegt dat je niet meer contact met zijn familie wil onderhouden en dat jij niet wil weten wat er daar over jou gezegd wordt, dat is prima en daar moet hij zich maar naar schikken. Dat is normaal rekening houden met. Maar zoals ik het hier lees dwing jij jouw man net zo goed in een onmogelijke positie als zijn moeder.
dinsdag 1 juni 2021 om 16:19
Laat ik voorop stellen dat ik vind dat schoonmoeder normaal moet doen, maar goed, zolang ze dat niet doet:DS1971 schreef: ↑01-06-2021 16:15Je klinkt nogal dwingend. Alsof hij moet kiezen.
Het zijn zijn ouders en het is normaal dat hij moeite heeft met slecht contact met zijn ouders. En dat hij het niet wil opgeven lijk jij totaal niet te accepteren. En jouw man zit tussen twee vuren in. Dat lijkt mij ook niet prettig.
Kijk, als jij tegen hem zegt dat je niet meer contact met zijn familie wil onderhouden en dat jij niet wil weten wat er daar over jou gezegd wordt, dat is prima en daar moet hij zich maar naar schikken. Dat is normaal rekening houden met. Maar zoals ik het hier lees dwing jij jouw man net zo goed in een onmogelijke positie als zijn moeder.
Het was blijkbaar vanaf dag 1 al duidelijk dat zijn ouders haar niet gingen accepteren. Hij heeft zelf gekozen om de relatie voort te zetten (en dat is zijn goed recht!!) en kinderen te krijgen met haar, wat gevolgen heeft voor de relatie met zijn moeder. Dan moet hij haar nu niet onnodig gaan belasten met zíjn probleem.
dinsdag 1 juni 2021 om 16:25
Maar dat ben ik ook met jou eens. Alleen lees ik in wat to zegt dat ze vindt dat hij ook eigenlijk geen contact meer met hen zou moeten hebben. En dat is zijn keuze.plekk schreef: ↑01-06-2021 16:19Laat ik voorop stellen dat ik vind dat schoonmoeder normaal moet doen, maar goed, zolang ze dat niet doet:
Het was blijkbaar vanaf dag 1 al duidelijk dat zijn ouders haar niet gingen accepteren. Hij heeft zelf gekozen om de relatie voort te zetten (en dat is zijn goed recht!!) en kinderen te krijgen met haar, wat gevolgen heeft voor de relatie met zijn moeder. Dan moet hij haar nu niet onnodig gaan belasten met zíjn probleem.
Het kan best dat hij verder een slappe zak is richting zijn ouders en dat hij niet pal voor zijn gezin gaat staan. Maar als dat uit het zicht van to gebeurt en ze krijgt er niets van mee, tja... Haar man gaat echt niet ineens ballen kweken. Dat zit er kennelijk niet in.
Dus to mag zeker tegen haar man zeggen dat zij er niet meer geconfronteerd wil worden. Maar goed, voor hetzelfde geld is hij het ook een beetje eens met de kritiek en is dit zijn passief agressieve manier om dat aan haar te laten weten. Want ik vind het maar raar hoor, dat soort dingen tegen je vrouw vertellen, wetende dat ze daar mee zit.
dinsdag 1 juni 2021 om 22:41
Eens. Het komt nogal passief-agressief over om dat steeds met TO te delen.DS1971 schreef: ↑01-06-2021 16:25Maar dat ben ik ook met jou eens. Alleen lees ik in wat to zegt dat ze vindt dat hij ook eigenlijk geen contact meer met hen zou moeten hebben. En dat is zijn keuze.
Het kan best dat hij verder een slappe zak is richting zijn ouders en dat hij niet pal voor zijn gezin gaat staan. Maar als dat uit het zicht van to gebeurt en ze krijgt er niets van mee, tja... Haar man gaat echt niet ineens ballen kweken. Dat zit er kennelijk niet in.
Dus to mag zeker tegen haar man zeggen dat zij er niet meer geconfronteerd wil worden. Maar goed, voor hetzelfde geld is hij het ook een beetje eens met de kritiek en is dit zijn passief agressieve manier om dat aan haar te laten weten. Want ik vind het maar raar hoor, dat soort dingen tegen je vrouw vertellen, wetende dat ze daar mee zit.
Hij weet heus wel dat dit helemaal niet leuk is om te horen.
