Niet los kunnen komen

Hallo,

Na lang wikken en wegen toch de stap durven zetten om mijn verhaal hier te delen. Ik ben 26 jaar oud en sinds mei 2022 heeft mijn ex-vriend onze relatie van 7 jaar verbroken.

Wij zijn samen opgegroeid en hadden in het begin van onze relatie een hele fijne tijd samen. Logisch, want je was net samen en we waren jong. In mijn jeugd zijn er verschillende traumatische gebeurtenissen geweest waar ik tot op heden nog therapie voor krijg om op persoonlijk vlak te helen. Ik vind dat ik hier een hele grote groei in heb gemaakt en deze klachten zijn ver naar de achtergrond verdwenen. Ik voel me een heel ander persoon die bewust is van haar eigen tekortkomingen en triggers en ben continu bezig met zelfreflectie. Gedurende onze relatie heb ik vanwege mijn trauma's eigenlijk altijd last gehad van angst. Deze angst was vrij makkelijk te herleiden aan de vroegere gebeurtenissen en had niets te maken met mijn relatie. Mijn angst zat hem voornamelijk in een negatief oordeel krijgen van anderen waardoor ik sociale situaties liever uit de weg ging in plaats van ze aan te gaan. Naarmate de jaren voorbij gingen sloop deze angst over in de angst om mijn vriend te verliezen. Ik betrapte mezelf erop jaloezie en angst te voelen wanneer hij naar een feestje wilde, bang dat daar andere meiden rondliepen. Heel lang heb ik mijn angsten met hem gedeeld. Ik ben overal heel transparant in geweest, misschien té waardoor hij er nu genoeg van heeft gehad. Vaak heeft hij de keuze gemaakt om voor mij te kiezen in plaats van toch naar dat feestje toe te gaan. Nú merk ik dat ik hier een hele andere blik op heb. Ik weet waar dit gedrag bij mij vandaan komt. En ik wil dit niet meer denken en voelen.

Een aantal jaar geleden heeft zijn vader suïcide gepleegd en zijn we als relatie erg op de proef gesteld. Eigenlijk ging toen alles vanzelf en werd onze liefde alleen maar sterker. In die tijd hebben we wel heel veel aan elkaar gehad. Maar mijn angsten bleven. Hiervoor was ik al jaren in therapie, op en af. Jarenlang doorgebikkeld, studie na studie, mezelf nooit een adempauze gegund.

Ik heb destijds een halfjaar op mezelf gewoond. Hij woonde nog thuis en heeft nooit alleen gewoond. Een jaar na zijn vader overleed wilde ik graag samenwonen. Hij stemde in en huurden we een appartement. Het appartement waar we nu nog steeds zitten. We woonden 3 jaar samen.

Op een dag (afgelopen mei) gaf hij aan dat hij twijfels had over onze relatie. In die periode heb ik hem zoveel mogelijk ruimte gegeven om na te denken.

In die periode ging hij vaak uit en kreeg hij nieuwe collega's. Ik hoorde vaak meisjesnamen. Mijn hoofd ging van paniek naar relativeren - paniek - relativeren. Tot ik het op een ochtend niet meer uithield en zijn telefoon checkte. Hier vond ik een gedempt gesprek met een van die meiden. De onderwerpen waar ze over spraken bevatten weinig context waardoor ik niet goed wist wat ik er van moest vinden. Het feit dat het gesprek gedempt was, dus dat er geen meldingen op zijn scherm tevoorschijn zouden komen, deed me meer pijn en verdriet. Ik koos er op dat moment voor om mij stil te houden, want als ik iets zou zeggen zou hij sowieso boos worden.

Uiteindelijk heeft hij het toch uit me weten te trekken en waar ik bang voor was gebeurde. In plaats van uitleg te geven, werd hij boos dat ik dit gedaan had en liep boos weg en verbrak per whatsapp onze relatie. Hij had genoeg gehad. Hij voelt zich een slachtoffer. Achteraf kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik dit gedaan heb, want in zijn telefoon kijken is ook niet netjes.

Ik erken dat ik op bepaalde punten hem meer vrijheid had moeten gunnen en geven. Alleen ik kan mijn mening delen, maar hij is degene die vervolgens de beslissing neemt. In deze opzichten ben ik de afgelopen maanden enorm gegroeid en wil ik ook echt niet meer terug in de patronen die er toen waren. Ik wil ook een gezonde liefdevolle en fijne relatie. Ik geloof er ook in dat dit inzicht er nu is doordat we wat losser van elkaar kwamen.

Ik heb al die tijd nog geprobeerd om uitleg en comfort te krijgen door te willen praten. Het liefst wil ik iedere gedachte en uitspraak analyseren in mijn hoofd. Een avond is dit hartstikke uit de hand gelopen. Mijn verlatingsangst kwam om de hoek kijken toen hij uit het niets aangaf bij zijn moeder te willen gaan slapen. Waarom? Ik had niets gedaan. Ik probeerde hem rustig te laten worden. Ik wilde niet dat hij uit boosheid de deur uit ging. Wat mijn fout is geweest, is dat ik mij op dat moment enorm afhankelijk opstelde en alle deuren probeerde tegen te houden, om hem maar niet te laten gaan. Dit escaleerde in fysiek geweld middels mij de hand op mond en neus te drukken omdat 'ik te hard schreeuwde voor de onderburen' en mij een knietje in mijn maag te geven zodat hij langs mij kon om de deur uit te gaan.

Op dat moment kreeg ik een paniekaanval en heb ik mijn vader opgebeld. Pijn voelde ik niet, alleen adrenaline en schaamte. Mijn vader woont verder weg en moest 1,5 uur rijden om mij op te halen. Samen met hem heb ik mijn koffer ingepakt en ben ik naar hem vertrokken. Uiteindelijk heb ik daar een week gezeten, geen contact gehad, bewust niet. Hij kreeg wel spijt.

Hij is altijd al temperamentvol geweest. Veelal schelden en boos worden als iets niet lukt, bij hemzelf. Als iets valt. In al die jaren dat we samen waren maakte hij vaak spullen kapot. Onze salontafel zit vol gaten van zijn vuist, mijn laptop oplader is verbogen.

Het begon met spullen, maar later werd dat mentale mishandeling en fysiek: een duwtje geven. Tot het dieptepunt van een maand of 3 terug. Een paar weken geleden nog mentale kleineringen en een klap op mijn wang, of mijn schoenen naar mij toe gooien. Al die tijd heb ik hem gegund dat hij in ons appartement kan blijven en heb ik al die maanden uit mijn koffer geleefd. Als het weer niet goed ging, vertrok ik weer naar mijn moeder of mijn vader.

Hij heeft meerdere keren aangegeven dat ik toch niet weg hoefde te gaan, vanwege de hoge energieprijzen wilde hij me dat niet aandoen. Het probleem is dat het iedere dag anders kan zijn in zijn hoofd. Nu heb ik wel het gevoel dat hij zich steeds meer emotioneel heeft gedistantieerd wat ik ook begrijp.

Sinds januari dit jaar zit ik ook met burn-out klachten thuis en sinds juni is mijn contract niet verlengd waardoor ik nu tijdelijk een Ziekte Wet uitkering ontvang. Hier schaamde ik me ook heel erg voor, maar accepteer de situatie steeds meer hoe deze is om te kunnen werken aan volledig herstel. Als de relatiebreuk niet had plaatsgevonden, was ik zeker dat ik nu weer lekker aan het werk zou zijn en was dit allemaal niet gebeurd.

Inmiddels heb ik een nieuwe woning gevonden en hoop ik hier binnen nu en 2 weken te kunnen wonen. Ernaar uitkijken doe ik niet echt. Dit gaat echt met vlagen. Ik voel me vooral gesloopt, uitgeput en gefrustreerd.

Ik hoop dat mijn verhaal een beetje duidelijk te volgen is. De voornaamste reden om dit te plaatsen is om erkenning en steun te ontvangen van mensen die misschien iets vergelijkbaars hebben meegemaakt of meemaken. En om dit van me af te kunnen schrijven.

Liefs.

MeiKoningin schreef: ↑

10-10-2022 21:58

Heel herkenbaar, die schaamte. Ik dacht tijdens mijn relatie ook steeds dat ik degene was met een gezonde blik op de situatie, omdat ik net zoals jij al zolang bezig was om aan mezelf te werken. Niet dat ik dacht dat er niets 'mis' was met mij, maar wel dat ik volgens mij goed zag hoe onze relatie in elkaar stak. Maar achteraf bleek ik toch ook een blinde vlek te hebben voor mijn aandeel in de dynamiek. En dan vooral mijn controledwang en manipulatie, waarmee ik hem dichtbij wilde houden en waarvan ik dacht dat het interesse, steun en liefde was. Die dwang uitte zich bij mij vooral in het hem willen begrijpen en dwingen tot openheid. Ik las hele boeken en eindeloos veel artikelen over dingen waarvan ik dacht dat hij ermee worstelde (seksueel trauma, hechtingsproblemen, noem maar op). En ik denk nog steeds oprecht dat hij van al die dingen last heeft, maar ik weet nu ook dat het niet aan mij was om hem daarmee te 'helpen'. Ik wilde er zo graag voor hem zijn, maar dwong hem daarmee juist in een soort afhankelijke positie. Ik weet niet of ik het goed uitleg, maar ik vond het erg ontluisterend om te ontdekken.

Ik denk ook dat ik dit heb. Vooral ook in het zo goed mogelijk hem willen begrijpen, steunen, er voor hem zijn. Het gevoel dat ik er onvoorwaardelijk voor hem klaar sta maar daar wel ook een soort waardering of bepaalde aanhankelijkheid voor terug wil omdat ik dénk dat ik dat nodig heb. Vanuit mijn jeugd is hier zeker het een en ander uit te herleiden maar dat praat mijn gedrag niet goed en dat wil ik ook niet. Ik wil zelf invloed hebben op hoe ik reageer en denk. Ook nu in de periode dat het eigenlijk uit is, zijn we toch nog veel samen. In de beginfase heb ik 2 maanden heen en weer gependeld tussen familie en vriendinnen met mijn koffer. Daarna weer meerdere gesprekken gehad met hem waaruit bleek dat hij spijt heeft en het allemaal verklootte, hij wist niet wat hij voelde, was bang, was emotioneel, was depressief. Ik ben daar heel gevoelig voor en voel dan een instinct opkomen dat ik er dan voor hem wil zijn, zodat hij zich beter voelt. Ookal was het uit, was hij degene die het uitmaakte. Op de momenten dat hij zich kwetsbaar en emotioneel opstelt naar mij toe, kan ik moeilijk denken “niet intrappen”. Hij heeft maandenlang gezegd dat hij niet wist wat hij met zijn beslissing aanmoest, wilde het even aankijken, ik mocht niet weg, maar op een lip zitten met elkaar lukte ook niet. Uiteindelijk een woning gevonden, terwijl hij eigenlijk niks ondernam, niet met me wilde praten over de dingen die er toe deden, geen woning zocht, niks. Dus voor hem kwam het als een klap in zijn gezicht dat ik opeens aangaf een woning te hebben gevonden. Eerst werd hij boos. Ik had dit voor hem verzwegen, nu kwam hij met alle shit te zitten, ik liet hem stikken. Daarna weer heel zakelijk reageren, paar dagen later is hij weer emotioneel en zei hij dat hij zich realiseerde wat hij voor me voelt. Dus heel wisselvallig en ik kan hier echt moeilijk mee omgaan.

@Smickelt: om even te reageren op je vorige post over de gaten in de salontafel. Dit gebeurde in de afgelopen maanden dat we op en af elkaar zagen. Ik kwam weer even naar “huis” met m’n koffer om 1 of 2 dagen even rond m’n eigen spulletjes te zijn. Hele weken bij verschillende familie leden en vrienden slapen brak me op waardoor ik even thuis wilde zijn. Hij had destijds zijn woede weer niet onder controle en werd zo boos om iets wat ik zei dat hij er dus meerdere keren op los sloeg. Op dat moment durfde ik dan ook niks te zeggen dus hield ik m’n mond. Achteraf begon ik wel na te denken dat dit echt niet kan. Bleef helaas niet bij 1 gat, maar werden er meerdere, een andere dag sloeg hij er dan nog 1 gat in. Het is een simpel Ikea tafeltje dus daar hoef je niet super veel kracht voor te gebruiken. Toen ik weer eens een week bij mijn vader was heb ik in een goedbedoelde stemming een tafelloper gekocht om de gaten te kunnen bedekken. Hij ligt net iets scheef omdat de gaten net wat verdeeld zitten. Hier reageerde hij eigenlijk niet echt op, meer zuchten. Denk schaamte en er niet over willen beginnen. Maar die tafelloper ligt er nu dus nog. En in deze afgelopen maanden is er niemand echt op bezoek geweest, want ja.. de situatie vraagt er niet naar. Alleen 2 collega’s van hem zijn een paar keer over de vloer geweest waaronder die ene vriendin. Ik ben toen maar iedere keer weg gegaan en ergens anders gaan slapen. Maar die hebben niet gedacht: laat ik eens die tafelloper optillen, natuurlijk..

Ja, het is heel lastig. Hij heeft de beslissing gemaakt. Ik heb het er heel moeilijk mee. Hij ook, maar wisselt heel erg in stemmingen. De ene dag kan hij zich de hele dag depri voelen en wil hij mij alleen maar knuffelen.. is hij kwetsbaar, de andere dag kan dit dus weer zo omslaan en benadert hij alles zakelijk en reageert weer koud. Als je een relatie beëindigt, zou het logisch zijn als je daarna ook logische vervolgstappen maakt, toch? Zeker als jij degene bent die niet meer verder wil met de desbetreffende persoon. Daarom irriteerde het me zo dat hij maandenlang niks ondernam, naar werk ging, thuiskwam en ging gamen, in het weekend ging hij alleen maar uit met die collega’s en hij begon weer met sigaretten roken en joints. Een teken dat het helemaal niet goed met hem ging maar hij beweert van niet dus dit moet ik maar naast me neer leggen.
Ik heb nu dus de stap genomen om een nieuwe woning te vinden. Allemaal zaken zelf geregeld, contact gehad met alle verzekeringen en onze verhuurders.
Alle kosten die ik nu al heb moeten maken voordat ik überhaupt in m’n appartement kan wonen is al veel. Nog maar niet te beginnen over die energierekening terwijl hij nu hier blijft zitten en een klein gedeelte aan meubels moet aanvullen

Smickelt schreef: ↑

11-10-2022 11:55

Heeft hij misschien een verstandelijke beperking? Hij maakt het uit en hij begrijpt dat concept niet?
Wat bedoelt hij met 'alle shit'?

Oh, en “alle shit” is alle kosten die we nu deelden. Hij was bang dat hij het financieel niet ging redden. Ik heb nog samen met hem gezeten om zijn financiën op een rijtje te zetten. Achteraf had ik dat echt niet hoeven doen, maar hij zat er doorheen en ik wilde hem graag helpen. Maar hij moet die dingen echt zelf doen, dat weet ik nu. Ik heb al zoveel geregeld nu. Mijn energie is echt helemaal op.