Nog maar eens: schoonouders…

Dag allemaal,

Ik wil graag mijn verhaal kwijt, en misschien wat tips, ondersteuning, ideeën of zelfs een spiegel. Ik probeer het niet te lang te maken.
Eerst even een situatieschets: mijn partner is al een aantal maanden niet aan het werk wegens stevige burn out. Hij is hiermee aan de slag, maar dit vraagt best veel tijd. Hier thuis komt er (naar mijn aanvoelen) best veel op mijn schouders terecht. Ik probeer hem te steunen, maar ben mij bewust dat dit sommige momenten beter lukt dan andere…

Een aantal weken/maanden geleden ben ik mee naar zijn psycholoog gegaan, en is het ook over zijn ouders gegaan. Hij/we voelen al jaren dat er een groot onevenwicht is in de relatie die schoonouders met hun dochter hebben en de relatie met hun zoon. Dochter (en partner en kinderen) kunnen weinig misdoen, wij moeten op eieren lopen of we krijgen commentaar. Ik kan hierover tientallen voorbeelden geven maar dat zou ons te ver leiden.
Bij de psycholoog is het onder andere gegaan over het feit dat partner aan zijn ouders niet wil/duft/kan vertellen dat hij er door zit en al maanden thuis zit, wegens angst voor de reactie van zijn vader.

Zondag waren we bij de schoonouders. Partner had een tijdje geleden wel aan zijn zus en schoonbroer laten weten dat het niet goed ging, maar dat hij het niet met zijn ouders kan bespreken. Schoonbroer heeft zondag wat doorgevraagd, en schoonmoeder heeft er wat van gehoord. Er was nog extra bezoek, dus ze heeft er niets van gezegd.

Nu zijn we gisteren teruggegaan om de kinderen daar een paar dagen te laten logeren (het is hier vakantie), en de boel is ontploft. Wat mijn partner had voorspeld is exact uitgekomen. Schoonmoeder vroeg of er problemen waren op het werk. In eerste instantie zei hij van niet, maar uiteindelijk heeft hij verteld dat hij al maanden thuis zit met een burn out. Reactie van mijn schoonvader was beschuldigend. ‘Waarom heb je ons niets verteld? Wie weet er van dat je thuis zit?’… maar echt op een toon die niet ok was. Ik heb partner eerst laten antwoorden, maar op een bepaald moment ben ik tussengekomen, en heb ik aangegeven dat ik het best wel straf vindt dat ze het na al die maanden niet eens opgemerkt hebben hoe slecht het met hem gaat en dat hij niet aan het werk is. Hierop is hij boos geworden (wat op zich begrijpelijk is…). Ik weet dat mijn partner liever niet heeft dat ik reageer dus ik heb heel hard geprobeerd om dit niet te doen, maar soms ging het mij gewoon te ver. Voorbeelden werden van tafel geveegd, hij (schoonvader) luisterde totaal niet. Hij zei (wat ik weer erg beschuldigend vond) dat hij al jaren probeert om de band aan te halen met zijn zoon, maar dat dat niet lukt want zoon is veel te gesloten, en dus dat het allemaal de schuld van mijn partner is. Dit zijn dingen die mijn partner op dit moment helemaal niet helpen… ook hier zijn we op ingegaan, we hebben proberen uitleggen dat het een wisselwerking is tussen beiden (dus zeker de schuld niet helemaal bij zijn vader gelegd), maar daar was hij het helemaal niet mee eens, het lag enkel en alleen aan mijn partner.
Zo is het nog een tijdje doorgegaan. Partner heeft mogelijks nieuw werk, dit sleept echter al een tijdje aan. Ook dit heeft hij aan zijn ouders verteld, wat hij niet durfde omdat hij ingeschat had dat zijn vader hem zou ontmoedigen (dit is ook wat met de psycholoog is besproken, waar hij het advies heeft gegeven om schoonvader af te remmen, aan te geven dat dit de reden is waarom hij de dingen niet wil bespreken, en hier erg stellig in te zijn). Dus, schoonvader reageert exact zoals ingeschat: ander werk gaat het probleem niet oplossen, het is overal hetzelfde,… ook hier heb ik even afgewacht op reactie van partner, maar dan ben ik boos geworden, en heb heel duidelijk gezegd dat hij moest stoppen. Hij ratelde maar door, ik denk dat ik zeker 5 keer stop heb gezegd. Uiteindelijk is mijn schoonmoeder ook tussen gekomen en is hij gestopt. Om mij dan af te schilderen als een onmens die met woorden speelt en de mensen manipuleert…
Er is eigenlijk zoveel gezegd en gebeurd, dat ik het niet allemaal kan vertellen. Pfff.
Misschien is ook nog belangrijk dat hij antidepressiva (die mijn partner dus neemt) helemaal heeft afgekraakt: je moet dat niet nemen, dat is slecht, je moet daar zo snel mogelijk mee stoppen,… we zijn ons bewust dat enkel ad geen oplossing is, maar even ter ondersteuning is dit soms wel nodig… in plaats van partner hier in te steunen heeft hij hem echt de grond in geboord.
Uiteindelijk is het verder geëscaleerd waarbij hij mij is beginnen beledigen, met de boodschap dat dat al jaren zijn beeld is van mij.
Ik heb beslist om dit niet te aanvaarden, heb gezegd dat we naar huis gingen en dat de kinderen ook mee naar huis zouden komen. Mijn partner was het hier helemaal mee eens. Hij heeft aangegeven dat het voor hem aanvoelt dat hij nooit goed genoeg is voor zijn vader, en dat de partner van schoonzus wél de perfecte zoon is.
We zijn dan vertrokken. De kinderen waren (ook weer terecht) over hun toeren. Ik heb geprobeerd om hen de dingen uit te leggen, en te zeggen dat schoonouders erg goede grootouders zijn en dat het voor ons altijd ok zou zijn dat dat contact blijft. Ik meen dat ook echt!
Eens thuis, heb ik ook een berichtje naar mijn schoonmoeder gestuurd om te zeggen dat we veilig thuis waren, omdat ik het belangrijk vind om toch de communicatie open te houden. Ze heeft hier ook op geantwoord.
Ik vertel dit een beetje alsof ik vooral het gesprek heb gevoerd, wat zeker niet het geval was. Dit zijn de momenten waar ik ben tussengekomen, maar het gesprek heeft veel langer geduurd en ik heb partner vooral laten doen.

Ik heb vannacht zeer weinig geslapen, heb vandaag een moeilijke dag op het werk ook.
Ik ben blij dat partner na al die jaren voor zichzelf is opgekomen, maar ik weet niet waar dit nu naartoe gaat… mijn hoofd loop wat over dus ik wou het even neerschrijven.
Enerzijds hoop ik nu dat schoonouders, en vooral schoonvader, contact opneemt met mijn partner en toch ook bereid is om naar zichzelf te kijken. Anderzijds weet ik niet op welke manier we ooit nog samen aan tafel kunnen zitten… ik ben heel erg boos. Maar ik wil mijn kinderen de relatie met hun grootouders niet ontnemen.
Het is nog allemaal vers en moet wat zakken, maar het is veel om te behappen.

Dag allemaal,

Even een update, en een vraag voor extra tips…
Ondertussen zijn er nog een aantal zaken gebeurd.
Na de gebeurtenissen in februari hebben we de schoonouders nog een drietal keer gezien op momenten dat het moeilijk anders kon. Twee keer waren hier andere mensen bij, een keer enkel schoonfamilie.
Dit is niet zo vlot verlopen. De eerste keer was het een feestje langs de kant van mijn schoonfamilie. Zeer ongemakkelijk, niemand heeft daar met mij gesproken… tweede keer was enkel met hen (en schoonzus). Dit was ‘redelijk’, maar op een bepaald moment is het wat ‘misgelopen’ omdat ik geïrriteerd was op partner, en gezien mijn hoog stressniveau van de voorbije uren heb ik dit niet kunnen ‘inhouden’ tot ze weg waren, en heb ik mij gewoon wat afgesloten van wat er gebeurde (ik heb gewoon niets meer gezegd). De derde keer was met mijn familie erbij. Ik heb met schoonouders toen niet gepraat omdat ik mij geen houding wist aan te nemen, maar heb wel de hele tijd gekeken of ze niet alleen waren, wat niet her geval was. Het was een feest voor één van onze kinderen, ik vond het dan ook niet de juiste timing om het gesprek aan te gaan. Zij hebben dit wel gedaan met partner… ook daar hebben ze weer zitten zeggen wat ik allemaal verkeerd heb gedaan. Uiteindelijk zijn ze ook vertrokken zonder afscheid te nemen van mij.

Partner heeft dan (nogmaals) voorgesteld om samen rond de tafel te zitten. Hier stonden ze wel voor open, MAAR we mochten geen dingen gaan zeggen die volgens hen ‘onverdedigbaar’ waren. Dus nog voor het gesprek werd ons de mond gesnoerd.

Uiteindelijk zijn er een paar weken over gegaan, en gisteren is partner alleen naar zijn ouders gegaan. Reden dat hij alleen ging was om een beetje af te tasten of schoonouders bereid waren om ook hun eigen aandeel te zien, om te zien hoe we verder zouden kunnen.
En dus, nu ben ik weer over mijn toeren… uiteindelijk is er niets veranderd. Elk ding dat ik heb gezegd of gedaan is helemaal geanalyseerd geworden, en in een negatief daglicht gezet. Ik kan dus niets goed doen… schoonmoeder heeft wel van een aantal zaken aangegeven dat ze wat onhandig zijn geweest, schoonvader absoluut niet.
Mijn enige conclusie is dat het een narcist is, alhoewel ik het vervelend vind dat dit tegenwoordig snel wordt gezegd.

Partner wil nu dat we nog eens afspreken, ook waar de kinderen bij zijn zodat ze hen kunnen zien, en daarna nog een keertje zonder de kinderen (volgorde heeft te maken met de vakantieplanning). Dit vooral voor zijn moeder.
En dit is dus waar ik wat advies nodig heb: het is zijn familie, ik vind niet dat ik hier tegenin kan gaan. Als hij er mee zou willen breken, moet die beslissing van hem komen vind ik. Daarnaast wil ik echt wel mijn eigen grenzen bewaken (waar ik al vaak over ben gegaan voor hen), maar weet ik ook dat dit niet geaccepteerd wordt.
Ik ken mezelf ook, ik ga niet enthousiast hallo kunnen zeggen (wat mij dus verweten is toen we hen gezien hebben), ik ga heel gesloten zijn, maar ook dat gaat moeilijk aanvaard worden.
Ik wil mijn partner steunen en hem zijn proces met zijn ouders gunnen, maar ik wil mezelf niet helemaal verloochenen. En dus zit ik naar mijn gevoel in een onmogelijke positie.
Maandag ga ik contact opnemen met een therapeut, ik kan dit niet meer alleen, maar ik wilde ook al even hier horen hoe jullie er naar kijken…
Verhaal is vermoedelijk niet volledig omdat het erg veel is, indien nodig kan ik altijd aanvullen!

Bedankt al voor de reacties!
Ik wil partner steunen, dus zeggen dat ik niet meer meega is voor mij op dit moment geen optie… (hierdoor maak ik het mezelf moeilijk, dat besef ik’wel).

Het gaat inderdaad over acceptatie dat dit het is, en op een ‘correcte’ manier met elkaar omgaan. Ik onthou zeker wat jullie zeggen: niet de discussie aangaan, niet in verdediging gaan want dat brengt toch niet op, maar man, wat is dat moeilijk. Ik ga zinnetjes inoefenen ‘dit zie ik anders’, ‘deze situatie heb ik anders ervaren’, zonder in discussie te gaan. Niet zo evident met mensen als mijn schoonvader.

@FaceofOZ: je slaagt de nagel op de kop: zoals al in een eerder bericht gezet, lijkt het alsof schoonouders niet beseffen dat we volwassen zijn en onze plan kunnen trekken. Ze hebben gisteren ook gezegd dat het is alsof we hen niet nodig hebben. Nee, we hebben hen niet nodig! Ze zouden een ‘meerwaarde’ kunnen zijn, maar we hebben hen niet nodig. Ik denk dat dat als ouder net positief is, dat je kinderen opgegeoeid zijn tot zelfstandige volwassenen. Maar dit klonk eerder als een verwijt…

Even een kleine rechtzetting: ik heb wel dag gezegd hé! Ze vonden het niet hartelijk genoeg, maar elke keer heb ik hen wel begroet bij het toekomen en dag gezegd bij het vertrekken. Op het feest van ons kind zijn het mijn schoonouders die vertrokken zijn zonder dag te zeggen.
En het was inderdaad niet zo slim om mij af te sluiten die ene keer dat ze bij ons waren, maar ik ben natuurlijk ook maar een mens.

De vraag wat wel helpend zou zijn is wel zinvol, daar ga ik even over nadenken. Op zich is het antwoord duidelijk: gewoon constructief zijn, en als ik ruzie wil vermijden het gewoon ondergaan, maar dat is voor mij niet mogelijk. Dus nadenken over de vraag: wat zijn mogelijke opties voor mij, wat is wel haalbaar op een constructieve manier, en op voorhand bepalen waar mijn grens ligt. Zonder te escaleren.