Relaties
alle pijlers
Nog maar eens: schoonouders…
woensdag 14 februari 2024 om 06:57
Dag allemaal,
Ik wil graag mijn verhaal kwijt, en misschien wat tips, ondersteuning, ideeën of zelfs een spiegel. Ik probeer het niet te lang te maken.
Eerst even een situatieschets: mijn partner is al een aantal maanden niet aan het werk wegens stevige burn out. Hij is hiermee aan de slag, maar dit vraagt best veel tijd. Hier thuis komt er (naar mijn aanvoelen) best veel op mijn schouders terecht. Ik probeer hem te steunen, maar ben mij bewust dat dit sommige momenten beter lukt dan andere…
Een aantal weken/maanden geleden ben ik mee naar zijn psycholoog gegaan, en is het ook over zijn ouders gegaan. Hij/we voelen al jaren dat er een groot onevenwicht is in de relatie die schoonouders met hun dochter hebben en de relatie met hun zoon. Dochter (en partner en kinderen) kunnen weinig misdoen, wij moeten op eieren lopen of we krijgen commentaar. Ik kan hierover tientallen voorbeelden geven maar dat zou ons te ver leiden.
Bij de psycholoog is het onder andere gegaan over het feit dat partner aan zijn ouders niet wil/duft/kan vertellen dat hij er door zit en al maanden thuis zit, wegens angst voor de reactie van zijn vader.
Zondag waren we bij de schoonouders. Partner had een tijdje geleden wel aan zijn zus en schoonbroer laten weten dat het niet goed ging, maar dat hij het niet met zijn ouders kan bespreken. Schoonbroer heeft zondag wat doorgevraagd, en schoonmoeder heeft er wat van gehoord. Er was nog extra bezoek, dus ze heeft er niets van gezegd.
Nu zijn we gisteren teruggegaan om de kinderen daar een paar dagen te laten logeren (het is hier vakantie), en de boel is ontploft. Wat mijn partner had voorspeld is exact uitgekomen. Schoonmoeder vroeg of er problemen waren op het werk. In eerste instantie zei hij van niet, maar uiteindelijk heeft hij verteld dat hij al maanden thuis zit met een burn out. Reactie van mijn schoonvader was beschuldigend. ‘Waarom heb je ons niets verteld? Wie weet er van dat je thuis zit?’… maar echt op een toon die niet ok was. Ik heb partner eerst laten antwoorden, maar op een bepaald moment ben ik tussengekomen, en heb ik aangegeven dat ik het best wel straf vindt dat ze het na al die maanden niet eens opgemerkt hebben hoe slecht het met hem gaat en dat hij niet aan het werk is. Hierop is hij boos geworden (wat op zich begrijpelijk is…). Ik weet dat mijn partner liever niet heeft dat ik reageer dus ik heb heel hard geprobeerd om dit niet te doen, maar soms ging het mij gewoon te ver. Voorbeelden werden van tafel geveegd, hij (schoonvader) luisterde totaal niet. Hij zei (wat ik weer erg beschuldigend vond) dat hij al jaren probeert om de band aan te halen met zijn zoon, maar dat dat niet lukt want zoon is veel te gesloten, en dus dat het allemaal de schuld van mijn partner is. Dit zijn dingen die mijn partner op dit moment helemaal niet helpen… ook hier zijn we op ingegaan, we hebben proberen uitleggen dat het een wisselwerking is tussen beiden (dus zeker de schuld niet helemaal bij zijn vader gelegd), maar daar was hij het helemaal niet mee eens, het lag enkel en alleen aan mijn partner.
Zo is het nog een tijdje doorgegaan. Partner heeft mogelijks nieuw werk, dit sleept echter al een tijdje aan. Ook dit heeft hij aan zijn ouders verteld, wat hij niet durfde omdat hij ingeschat had dat zijn vader hem zou ontmoedigen (dit is ook wat met de psycholoog is besproken, waar hij het advies heeft gegeven om schoonvader af te remmen, aan te geven dat dit de reden is waarom hij de dingen niet wil bespreken, en hier erg stellig in te zijn). Dus, schoonvader reageert exact zoals ingeschat: ander werk gaat het probleem niet oplossen, het is overal hetzelfde,… ook hier heb ik even afgewacht op reactie van partner, maar dan ben ik boos geworden, en heb heel duidelijk gezegd dat hij moest stoppen. Hij ratelde maar door, ik denk dat ik zeker 5 keer stop heb gezegd. Uiteindelijk is mijn schoonmoeder ook tussen gekomen en is hij gestopt. Om mij dan af te schilderen als een onmens die met woorden speelt en de mensen manipuleert…
Er is eigenlijk zoveel gezegd en gebeurd, dat ik het niet allemaal kan vertellen. Pfff.
Misschien is ook nog belangrijk dat hij antidepressiva (die mijn partner dus neemt) helemaal heeft afgekraakt: je moet dat niet nemen, dat is slecht, je moet daar zo snel mogelijk mee stoppen,… we zijn ons bewust dat enkel ad geen oplossing is, maar even ter ondersteuning is dit soms wel nodig… in plaats van partner hier in te steunen heeft hij hem echt de grond in geboord.
Uiteindelijk is het verder geëscaleerd waarbij hij mij is beginnen beledigen, met de boodschap dat dat al jaren zijn beeld is van mij.
Ik heb beslist om dit niet te aanvaarden, heb gezegd dat we naar huis gingen en dat de kinderen ook mee naar huis zouden komen. Mijn partner was het hier helemaal mee eens. Hij heeft aangegeven dat het voor hem aanvoelt dat hij nooit goed genoeg is voor zijn vader, en dat de partner van schoonzus wél de perfecte zoon is.
We zijn dan vertrokken. De kinderen waren (ook weer terecht) over hun toeren. Ik heb geprobeerd om hen de dingen uit te leggen, en te zeggen dat schoonouders erg goede grootouders zijn en dat het voor ons altijd ok zou zijn dat dat contact blijft. Ik meen dat ook echt!
Eens thuis, heb ik ook een berichtje naar mijn schoonmoeder gestuurd om te zeggen dat we veilig thuis waren, omdat ik het belangrijk vind om toch de communicatie open te houden. Ze heeft hier ook op geantwoord.
Ik vertel dit een beetje alsof ik vooral het gesprek heb gevoerd, wat zeker niet het geval was. Dit zijn de momenten waar ik ben tussengekomen, maar het gesprek heeft veel langer geduurd en ik heb partner vooral laten doen.
Ik heb vannacht zeer weinig geslapen, heb vandaag een moeilijke dag op het werk ook.
Ik ben blij dat partner na al die jaren voor zichzelf is opgekomen, maar ik weet niet waar dit nu naartoe gaat… mijn hoofd loop wat over dus ik wou het even neerschrijven.
Enerzijds hoop ik nu dat schoonouders, en vooral schoonvader, contact opneemt met mijn partner en toch ook bereid is om naar zichzelf te kijken. Anderzijds weet ik niet op welke manier we ooit nog samen aan tafel kunnen zitten… ik ben heel erg boos. Maar ik wil mijn kinderen de relatie met hun grootouders niet ontnemen.
Het is nog allemaal vers en moet wat zakken, maar het is veel om te behappen.
Ik wil graag mijn verhaal kwijt, en misschien wat tips, ondersteuning, ideeën of zelfs een spiegel. Ik probeer het niet te lang te maken.
Eerst even een situatieschets: mijn partner is al een aantal maanden niet aan het werk wegens stevige burn out. Hij is hiermee aan de slag, maar dit vraagt best veel tijd. Hier thuis komt er (naar mijn aanvoelen) best veel op mijn schouders terecht. Ik probeer hem te steunen, maar ben mij bewust dat dit sommige momenten beter lukt dan andere…
Een aantal weken/maanden geleden ben ik mee naar zijn psycholoog gegaan, en is het ook over zijn ouders gegaan. Hij/we voelen al jaren dat er een groot onevenwicht is in de relatie die schoonouders met hun dochter hebben en de relatie met hun zoon. Dochter (en partner en kinderen) kunnen weinig misdoen, wij moeten op eieren lopen of we krijgen commentaar. Ik kan hierover tientallen voorbeelden geven maar dat zou ons te ver leiden.
Bij de psycholoog is het onder andere gegaan over het feit dat partner aan zijn ouders niet wil/duft/kan vertellen dat hij er door zit en al maanden thuis zit, wegens angst voor de reactie van zijn vader.
Zondag waren we bij de schoonouders. Partner had een tijdje geleden wel aan zijn zus en schoonbroer laten weten dat het niet goed ging, maar dat hij het niet met zijn ouders kan bespreken. Schoonbroer heeft zondag wat doorgevraagd, en schoonmoeder heeft er wat van gehoord. Er was nog extra bezoek, dus ze heeft er niets van gezegd.
Nu zijn we gisteren teruggegaan om de kinderen daar een paar dagen te laten logeren (het is hier vakantie), en de boel is ontploft. Wat mijn partner had voorspeld is exact uitgekomen. Schoonmoeder vroeg of er problemen waren op het werk. In eerste instantie zei hij van niet, maar uiteindelijk heeft hij verteld dat hij al maanden thuis zit met een burn out. Reactie van mijn schoonvader was beschuldigend. ‘Waarom heb je ons niets verteld? Wie weet er van dat je thuis zit?’… maar echt op een toon die niet ok was. Ik heb partner eerst laten antwoorden, maar op een bepaald moment ben ik tussengekomen, en heb ik aangegeven dat ik het best wel straf vindt dat ze het na al die maanden niet eens opgemerkt hebben hoe slecht het met hem gaat en dat hij niet aan het werk is. Hierop is hij boos geworden (wat op zich begrijpelijk is…). Ik weet dat mijn partner liever niet heeft dat ik reageer dus ik heb heel hard geprobeerd om dit niet te doen, maar soms ging het mij gewoon te ver. Voorbeelden werden van tafel geveegd, hij (schoonvader) luisterde totaal niet. Hij zei (wat ik weer erg beschuldigend vond) dat hij al jaren probeert om de band aan te halen met zijn zoon, maar dat dat niet lukt want zoon is veel te gesloten, en dus dat het allemaal de schuld van mijn partner is. Dit zijn dingen die mijn partner op dit moment helemaal niet helpen… ook hier zijn we op ingegaan, we hebben proberen uitleggen dat het een wisselwerking is tussen beiden (dus zeker de schuld niet helemaal bij zijn vader gelegd), maar daar was hij het helemaal niet mee eens, het lag enkel en alleen aan mijn partner.
Zo is het nog een tijdje doorgegaan. Partner heeft mogelijks nieuw werk, dit sleept echter al een tijdje aan. Ook dit heeft hij aan zijn ouders verteld, wat hij niet durfde omdat hij ingeschat had dat zijn vader hem zou ontmoedigen (dit is ook wat met de psycholoog is besproken, waar hij het advies heeft gegeven om schoonvader af te remmen, aan te geven dat dit de reden is waarom hij de dingen niet wil bespreken, en hier erg stellig in te zijn). Dus, schoonvader reageert exact zoals ingeschat: ander werk gaat het probleem niet oplossen, het is overal hetzelfde,… ook hier heb ik even afgewacht op reactie van partner, maar dan ben ik boos geworden, en heb heel duidelijk gezegd dat hij moest stoppen. Hij ratelde maar door, ik denk dat ik zeker 5 keer stop heb gezegd. Uiteindelijk is mijn schoonmoeder ook tussen gekomen en is hij gestopt. Om mij dan af te schilderen als een onmens die met woorden speelt en de mensen manipuleert…
Er is eigenlijk zoveel gezegd en gebeurd, dat ik het niet allemaal kan vertellen. Pfff.
Misschien is ook nog belangrijk dat hij antidepressiva (die mijn partner dus neemt) helemaal heeft afgekraakt: je moet dat niet nemen, dat is slecht, je moet daar zo snel mogelijk mee stoppen,… we zijn ons bewust dat enkel ad geen oplossing is, maar even ter ondersteuning is dit soms wel nodig… in plaats van partner hier in te steunen heeft hij hem echt de grond in geboord.
Uiteindelijk is het verder geëscaleerd waarbij hij mij is beginnen beledigen, met de boodschap dat dat al jaren zijn beeld is van mij.
Ik heb beslist om dit niet te aanvaarden, heb gezegd dat we naar huis gingen en dat de kinderen ook mee naar huis zouden komen. Mijn partner was het hier helemaal mee eens. Hij heeft aangegeven dat het voor hem aanvoelt dat hij nooit goed genoeg is voor zijn vader, en dat de partner van schoonzus wél de perfecte zoon is.
We zijn dan vertrokken. De kinderen waren (ook weer terecht) over hun toeren. Ik heb geprobeerd om hen de dingen uit te leggen, en te zeggen dat schoonouders erg goede grootouders zijn en dat het voor ons altijd ok zou zijn dat dat contact blijft. Ik meen dat ook echt!
Eens thuis, heb ik ook een berichtje naar mijn schoonmoeder gestuurd om te zeggen dat we veilig thuis waren, omdat ik het belangrijk vind om toch de communicatie open te houden. Ze heeft hier ook op geantwoord.
Ik vertel dit een beetje alsof ik vooral het gesprek heb gevoerd, wat zeker niet het geval was. Dit zijn de momenten waar ik ben tussengekomen, maar het gesprek heeft veel langer geduurd en ik heb partner vooral laten doen.
Ik heb vannacht zeer weinig geslapen, heb vandaag een moeilijke dag op het werk ook.
Ik ben blij dat partner na al die jaren voor zichzelf is opgekomen, maar ik weet niet waar dit nu naartoe gaat… mijn hoofd loop wat over dus ik wou het even neerschrijven.
Enerzijds hoop ik nu dat schoonouders, en vooral schoonvader, contact opneemt met mijn partner en toch ook bereid is om naar zichzelf te kijken. Anderzijds weet ik niet op welke manier we ooit nog samen aan tafel kunnen zitten… ik ben heel erg boos. Maar ik wil mijn kinderen de relatie met hun grootouders niet ontnemen.
Het is nog allemaal vers en moet wat zakken, maar het is veel om te behappen.
evenchecken wijzigde dit bericht op 14-02-2024 07:12
Reden: Spellingfoutje
Reden: Spellingfoutje
0.02% gewijzigd
zondag 30 juni 2024 om 09:30
Wat dit verhaal een beetje lastig maakt, is dat het op de een of andere manier erg om jou lijkt te draaien terwijl het hier gaat om de band tussen zoon en ouders. Zelfs als je wat weghaalt omdat jij hier nu eenmaal het verhaal schrijft en het dus vanuit jouw visie is, lees ik nog steeds heel veel focus op jezelf. En ik lees niet alleen iemand die zich er daarnaast ook wel erg mee bemoeit, maar ook iemand die voor haar man de kastanjes uit het vuur haalt. Zijn eigen rol, handelen of mening is mij eigenlijk totaal niet duidelijk en lijkt vooral enerzijds gericht op ouders en anderzijds op jou. Ik denk dat het voor jou goed zou zijn om na te gaan waarom je vindt dat je er bij hoort te zijn, waarom je man dat van jou niet alleen moet doen, waarom je daar zo van slag door raakt. Van jullie beiden lees ik geen volwassen houding, terwijl jullie ondertussen naar ouders wijzen en jullie soms - sorry - je nogal kinderlijk opstellen. Uiteindelijk veranderen die ouders niet, jullie zijn veertig plus, dan wordt het ook echt tijd eigen verantwoordelijkheid te pakken. Ook voor jullie kinderen, want zo'n hele escalatie terwijl zij zouden gaan logeren waardoor de hele boel ineens wordt afgeblazen is echt verre van volwassen. Evenals de boodschap straks dat jullie toch niet met opa en oma op vakantie gaan. Sleep hen niet ook nog eens mee in dit drama.
zondag 30 juni 2024 om 10:00
Bedankt allemaal voor julloe reacties.
De vakantie klinkt inderdaad helemaal belachelijk, dat besef ik. Vakantie is al in december geboekt, en toen leek het wel een leuk idee… zoals gezegd, het is niet allemaal slecht, enkel nu sinds de escalatie in februari is het erg moeilijk… We hebben het gisteren besproken (partner en ik), en partner geeft op dit moment aan nog niet te willen annuleren (dit gaat nog tot 2 dagen voor vertrek). Hij wil zien hoe het loopt wanneer we allemaal samen zijn. Indien er echt een probleem zou zijn, we zitten sowieso in twee aparte appartementen, dus we zouden ook kunnen gaan en hen niet zien. Zelf gaat mijn voorkeur naar niet gaan, maar ik ben niet alleen natuurlijk.
Terechte bedenking dat het veel over mij gaat. Enerzijds natuurlijk omdat ik het schrijf, maar anderzijds is het inderdaad iets gek dat gebeurd is… ik vermoed dat ik een beetje als bliksemafleider dien, gemakkelijker om het bij het schoonkind te leggen… (is ook mening van mijn partner trouwens).
Over de rol van mijn partner: ik denk dat zijn rol/mening/visie toch ook erg groot is in de situatie. Hij is ondertussen van werk veranderd (waar het momenteel erg goed gaat), en geeft aan dat dat voor hem een gigantische stap was. Hierdoor voelt hij zich sterker, en hij begint ook meer en meer tegen zijn ouders in te gaan en zijn grenzen aan te geven. Eigenlijk voelt het een beetje alsof hij een (veel te late) puberteit doormaakt en aan het loskomen is van zijn ouders. Maar dit is geen evident proces, vooral niet met zijn vader die van mening is dat hij alles beter weet. Het is vooral voor zijn moeder dat hij het contact wil herstellen. Ik merk echt wel dat hij nu zijn grenzen beter kan aangeven, maar we zijn er nog niet helemaal.
Vanop afstand zou ik hetzelfde zeggen als jullie, maar ik merk dat het toch moeilijker is als je er in zit. Het gaat inderdaad over de relatie ouders-zoon, waar ik niets mee te maken heb, maar op de ene of andere manier draait het (ook) veel over mij. Ook daar heb ik over nagedacht, ik wil absoluut niet zijn van ‘how can I make this about me’…
Zoals jullie merken aan mijn veel te lange berichten, denk ik veel na over de situatie en analyseer ik het enorm. In theorie snap ik wat jullie zeggen, dat ik uit de situatie moet stappen, maar in de praktijk is dat dus niet zo gemakkelijk. Maar ook ik blijf er aan werken, geef ook aan partner aan (op voorhand) waar mijn grens ligt zodat hij mij kan steunen, en ik op de achtergrond kan blijven.
Maandag komen ze naar hier, de kinderen zijn dan ook thuis, dus de afspraak is om het er niet over te hebben, gewoon koetjes en kalfjes. Ik ga wel zeggen dat ik veel stress ervaar omdat elk van mijn reacties met een vergrootglas bekeken worden en geïnterpreteerd op een negatieve manier (en zo ben ik écht niet…), en dat ik mij daarom soms gewoon geen houding weet aan te nemen.
De vakantie klinkt inderdaad helemaal belachelijk, dat besef ik. Vakantie is al in december geboekt, en toen leek het wel een leuk idee… zoals gezegd, het is niet allemaal slecht, enkel nu sinds de escalatie in februari is het erg moeilijk… We hebben het gisteren besproken (partner en ik), en partner geeft op dit moment aan nog niet te willen annuleren (dit gaat nog tot 2 dagen voor vertrek). Hij wil zien hoe het loopt wanneer we allemaal samen zijn. Indien er echt een probleem zou zijn, we zitten sowieso in twee aparte appartementen, dus we zouden ook kunnen gaan en hen niet zien. Zelf gaat mijn voorkeur naar niet gaan, maar ik ben niet alleen natuurlijk.
Terechte bedenking dat het veel over mij gaat. Enerzijds natuurlijk omdat ik het schrijf, maar anderzijds is het inderdaad iets gek dat gebeurd is… ik vermoed dat ik een beetje als bliksemafleider dien, gemakkelijker om het bij het schoonkind te leggen… (is ook mening van mijn partner trouwens).
Over de rol van mijn partner: ik denk dat zijn rol/mening/visie toch ook erg groot is in de situatie. Hij is ondertussen van werk veranderd (waar het momenteel erg goed gaat), en geeft aan dat dat voor hem een gigantische stap was. Hierdoor voelt hij zich sterker, en hij begint ook meer en meer tegen zijn ouders in te gaan en zijn grenzen aan te geven. Eigenlijk voelt het een beetje alsof hij een (veel te late) puberteit doormaakt en aan het loskomen is van zijn ouders. Maar dit is geen evident proces, vooral niet met zijn vader die van mening is dat hij alles beter weet. Het is vooral voor zijn moeder dat hij het contact wil herstellen. Ik merk echt wel dat hij nu zijn grenzen beter kan aangeven, maar we zijn er nog niet helemaal.
Vanop afstand zou ik hetzelfde zeggen als jullie, maar ik merk dat het toch moeilijker is als je er in zit. Het gaat inderdaad over de relatie ouders-zoon, waar ik niets mee te maken heb, maar op de ene of andere manier draait het (ook) veel over mij. Ook daar heb ik over nagedacht, ik wil absoluut niet zijn van ‘how can I make this about me’…
Zoals jullie merken aan mijn veel te lange berichten, denk ik veel na over de situatie en analyseer ik het enorm. In theorie snap ik wat jullie zeggen, dat ik uit de situatie moet stappen, maar in de praktijk is dat dus niet zo gemakkelijk. Maar ook ik blijf er aan werken, geef ook aan partner aan (op voorhand) waar mijn grens ligt zodat hij mij kan steunen, en ik op de achtergrond kan blijven.
Maandag komen ze naar hier, de kinderen zijn dan ook thuis, dus de afspraak is om het er niet over te hebben, gewoon koetjes en kalfjes. Ik ga wel zeggen dat ik veel stress ervaar omdat elk van mijn reacties met een vergrootglas bekeken worden en geïnterpreteerd op een negatieve manier (en zo ben ik écht niet…), en dat ik mij daarom soms gewoon geen houding weet aan te nemen.
zondag 30 juni 2024 om 10:10
Lijkt me een slecht idee. Ten eerste: dat zijn geen koetjes en kalfjes, zoals afgesproken. Ten tweede gaat het dan toch weer over jou.evenchecken schreef: ↑30-06-2024 10:00Maandag komen ze naar hier, de kinderen zijn dan ook thuis, dus de afspraak is om het er niet over te hebben, gewoon koetjes en kalfjes. Ik ga wel zeggen dat ik veel stress ervaaromdat elk van mijn reacties met een vergrootglas bekeken worden en geïnterpreteerd op een negatieve manier (en zo ben ik écht niet…), en dat ik mij daarom soms gewoon geen houding weet aan te nemen.
Waarom heb je het idee dat je jouw stress moet benoemen? Wat denk je dat dat oplevert?
Wat eten we vanavond?
zondag 30 juni 2024 om 10:14
Helemaal eens met Meisje85.
To, je denkt dat je de rol van bliksemafleider vervult. Vind je dat een prettige rol? Want het zou natuurlijk kunnen dat deze rol jou ook iets oplevert. Ik ken je niet, dus ik speculeer maar even. Deze rol kan jou mogelijk brengen dat het maakt dat je je belangrijker voelt voor je partner, dat het beschermingsdrang vervult, of je redders behoefte bevredigt. Of misschien hou je wel van een beetje drama en reuring, ik speculeer maar.
Kijk daar eens eerlijk naar, of het jou iets oplevert. Want ik denk dat Meisje85 het spot on heeft, jij hebt eigenlijk de taak/rol van de ouders overgenomen, waarbij hij nog steeds achterover kan leunen en geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen. Pas op dat je niet zijn moeder wordt.
To, je denkt dat je de rol van bliksemafleider vervult. Vind je dat een prettige rol? Want het zou natuurlijk kunnen dat deze rol jou ook iets oplevert. Ik ken je niet, dus ik speculeer maar even. Deze rol kan jou mogelijk brengen dat het maakt dat je je belangrijker voelt voor je partner, dat het beschermingsdrang vervult, of je redders behoefte bevredigt. Of misschien hou je wel van een beetje drama en reuring, ik speculeer maar.
Kijk daar eens eerlijk naar, of het jou iets oplevert. Want ik denk dat Meisje85 het spot on heeft, jij hebt eigenlijk de taak/rol van de ouders overgenomen, waarbij hij nog steeds achterover kan leunen en geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen. Pas op dat je niet zijn moeder wordt.
zondag 30 juni 2024 om 10:17
Ook eens.
Erg onaardig van mij om te zeggen, maar ik begin te vermoeden dat to hier toch iets uithaalt.
zondag 30 juni 2024 om 10:19
Ik heb in een soortgelijke situatie als jij gezeten, Evenchecken, en ik snap werkelijk waar niet waarom jij jezelf niet uit deze situatie haalt. Waaróm is het zo onoverkomelijk voor jou dat jij jezelf, je man en je kinderen dit aan blijft doen?
De laatste alinea van je laatste post bijvoorbeeld. Ze komen naar jullie (waarom? Je weet toch precies hoe het gaat verlopen) en dan ga jij tegen ze zeggen dat jij veel stress ervaart omdat al jouw reacties onder een vergrootglas bekeken worden en geïnterpreteerd op een negatieve manier(uiteraard! Dat doen ze altijd. Waarom nou nóg weer een keer benoemen, dat weten ze maar al te goed en jij gooit daarmee weer olie op het vuur)
Als je werkelijk iets wil veranderen dan haal je jezelf hier tussen uit. En dat is echt niet zo moeilijk.
Als mijn schoonouders kwamen, ging ik weg voordat ze kwamen en kwam ik terug als ze weer weg waren. Als mijn man, met of zonder kinderen, daar heen ging, dan ging ik niet mee.
Het zijn de ouders van je man, als hij niks wil veranderen aan de dynamiek en zo door wil blijven gaan moet hij dat zelf weten, maar jij hoeft dat niet.
De laatste alinea van je laatste post bijvoorbeeld. Ze komen naar jullie (waarom? Je weet toch precies hoe het gaat verlopen) en dan ga jij tegen ze zeggen dat jij veel stress ervaart omdat al jouw reacties onder een vergrootglas bekeken worden en geïnterpreteerd op een negatieve manier(uiteraard! Dat doen ze altijd. Waarom nou nóg weer een keer benoemen, dat weten ze maar al te goed en jij gooit daarmee weer olie op het vuur)
Als je werkelijk iets wil veranderen dan haal je jezelf hier tussen uit. En dat is echt niet zo moeilijk.
Als mijn schoonouders kwamen, ging ik weg voordat ze kwamen en kwam ik terug als ze weer weg waren. Als mijn man, met of zonder kinderen, daar heen ging, dan ging ik niet mee.
Het zijn de ouders van je man, als hij niks wil veranderen aan de dynamiek en zo door wil blijven gaan moet hij dat zelf weten, maar jij hoeft dat niet.
zondag 30 juni 2024 om 10:31
Hoezo leek die vakantie in december nog een leuk idee? Toen zat partner toch ook al overspannen thuis zonder dat hij dat tegen zijn ouders durfde te vertellen?
Ik begrijp dat die escalatie in februari de boel nog meer op scherp heeft gezet maar de dynamiek waarin - zoals jullie dat ervaren - schoonzus niets fout kan doen en partner alleen maar kritiek krijgt, bestaat toch al veel langer?
Ik begrijp dat die escalatie in februari de boel nog meer op scherp heeft gezet maar de dynamiek waarin - zoals jullie dat ervaren - schoonzus niets fout kan doen en partner alleen maar kritiek krijgt, bestaat toch al veel langer?
zondag 30 juni 2024 om 10:38
Nogmaals: Het gaat niet om jou.evenchecken schreef: ↑30-06-2024 10:00Zoals jullie merken aan mijn veel te lange berichten, denk ik veel na over de situatie en analyseer ik het enorm. In theorie snap ik wat jullie zeggen, dat ik uit de situatie moet stappen, maar in de praktijk is dat dus niet zo gemakkelijk. Maar ook ik blijf er aan werken, geef ook aan partner aan (op voorhand) waar mijn grens ligt zodat hij mij kan steunen, en ik op de achtergrond kan blijven.
Hij hoeft niet over te brengen wat jij ervan vindt. Je kunt, als je erbij bent, jouw persoonlijke grenzen bewaken door bijvoorbeeld weg te gaan als ze dingen zeggen die jij niet terecht vindt. Je hoeft je niet te laten beledigen of uitschelden. Maar als er is afgesproken dat jij je niet met het gesprek bemoeit moet je dat ook niet doen. Niet door - toch maar - in te breken in het gesprek als je vindt dat partner niet genoeg voor zichzelf opkomt, maar ook niet door netjes niet mee te gaan maar partner vooraf een lijstje mee te geven met alles wat hij moet overbrengen.
En het zou zeker mooi zijn (en dit mag je ook verwachten!) als hij in een gesprek met zijn ouders zou aangeven dat ze niet over zijn vrouw mogen zeggen dat ze gek is. Maar dat zou dan zíjn grens moeten zijn. Dus niet: 'Ma, Miep wil niet dat je dat zegt', maar 'Ma, Miep is mijn vrouw en de moeder van mijn kinderen en dit soort uitspraken pik ik niet'.
zondag 30 juni 2024 om 10:53
Het klinkt alsof de relatie decennialang heeft gedraaid op schone schijn. Door de burnout van je partner is daar een breuk in gekomen. Jij bent daardoor gaan inzien dat je niet op de oude voet verder wil, maar de rest van de familie wil dat wel.
Familiepatronen (en de manier waarop mensen die geïnternaliseerd hebben) zijn extreem lastig te veranderen. Dus jij moet niet denken dat je dat kunt bewerkstelligen. Hoe graag je het ook anders wil zien, en ziet hoe dat voor iedereen beter zou zijn: het gaat niet gebeuren.
En dat geldt eigenlijk ook voor de band tussen jou en je partner. Jij bent altijd degene geweest die de sterke was, die voor hem in de bres springt. Dat is jullie patroon. Maar dat is niet meer helpend in de situatie. Maar ook voor jullie twee is het heel moeilijk om uit die rollen te breken.
Je hebt alleen invloed op jezelf. Probeer uit die rol te komen, dat is een stap die misschien nog veel meer in gang kan zetten, maar in ieder geval de situatie voor jou (en misschien ook je partner) verbetert.
Concreet zou dat zijn: niet thuis zijn als zijn ouders langskomen, niet mee naar een gezamenlijke vakantie, niet bij hen langs.
Wil je man de schijn blijven ophouden naar zijn familie? Laat het hem zelf dragen. Dan voelt hij ook zelf hoe zwaar dat is, in plaats van dat jij de boksbal bent die het dragelijk maakt.
Familiepatronen (en de manier waarop mensen die geïnternaliseerd hebben) zijn extreem lastig te veranderen. Dus jij moet niet denken dat je dat kunt bewerkstelligen. Hoe graag je het ook anders wil zien, en ziet hoe dat voor iedereen beter zou zijn: het gaat niet gebeuren.
En dat geldt eigenlijk ook voor de band tussen jou en je partner. Jij bent altijd degene geweest die de sterke was, die voor hem in de bres springt. Dat is jullie patroon. Maar dat is niet meer helpend in de situatie. Maar ook voor jullie twee is het heel moeilijk om uit die rollen te breken.
Je hebt alleen invloed op jezelf. Probeer uit die rol te komen, dat is een stap die misschien nog veel meer in gang kan zetten, maar in ieder geval de situatie voor jou (en misschien ook je partner) verbetert.
Concreet zou dat zijn: niet thuis zijn als zijn ouders langskomen, niet mee naar een gezamenlijke vakantie, niet bij hen langs.
Wil je man de schijn blijven ophouden naar zijn familie? Laat het hem zelf dragen. Dan voelt hij ook zelf hoe zwaar dat is, in plaats van dat jij de boksbal bent die het dragelijk maakt.
zondag 30 juni 2024 om 11:10
Ook in je nieuwe reactie lees ik dat je het enerzijds naar je toe haalt (je wil gaan vertellen dat het je stress oplevert terwijl is afgesproken dat het luchtig zou blijven) en anderzijds dat je naar je schoonouders wijst (ze vinden het wel makkelijk om jou als bliksemafleider te zien). Dit zijn zomaar al twee situaties waarin jij je anders op zou kunnen stellen. Maandag kun je je partner met kinderen daarheen sturen of je houdt het neutraal en hebt het idd over koetjes en kalfjes. Zeggen dat je stress ervaart gaat niks toevoegen en alleen maar averechts werken, want je belandt binnen no time weer in een conflict met hen. Zaak is om er zélf voor te zorgen dat jíj zo min mogelijk stress ervaart. You do you, girl, zou mijn stiefdochter zeggen.
Hetzelfde geldt voor je bliksemafleider-opmerking. Je zegt dat het gemakkelijk is voor je schoonouders, maar jij plaatst je ook wel erg makkelijk in die rol. Je bent degene bij wie het emmertje overloopt, die vervolgens in conflict komt en over wie de gesprekken naderhand gaan. Wees niet die bliksemafleider. Laat het probleem waar het is: de relatie tussen ouders en zoon ging lang geleden al mis, daar heb jij part noch deel aan. Wat er nu gebeurt is allemaal afleiding van dat waar het eigenlijk om gaat.
Hetzelfde geldt voor je bliksemafleider-opmerking. Je zegt dat het gemakkelijk is voor je schoonouders, maar jij plaatst je ook wel erg makkelijk in die rol. Je bent degene bij wie het emmertje overloopt, die vervolgens in conflict komt en over wie de gesprekken naderhand gaan. Wees niet die bliksemafleider. Laat het probleem waar het is: de relatie tussen ouders en zoon ging lang geleden al mis, daar heb jij part noch deel aan. Wat er nu gebeurt is allemaal afleiding van dat waar het eigenlijk om gaat.
zondag 30 juni 2024 om 11:16
Op 20 februari schreef je en ik quote:" Partner wil zijn ouders niet meer zien."
Vervolgens verschijnen jullie op verschillende feestjes, waarbij contact, ookal is dat zonder een gesprek te voeren, niet te vermijden is.
Wat willen jullie nu eigenlijk? Waarom wordt er niet gehandeld naar "Partner wil zijn ouders niet meer zien."?
Waarom geen voet bij stuk houden?
En die vakantie had ik me allang uit terug getrokken, ookal had het me geld gekost.
En kinderen worden ook groot zonder contact met grootouders. Hier ook een stel (schoon)grootouders die geen moeite doen voor één kleinkind(mijn kind welteverstaan). Ik ben opgehouden met moeite doen. Het kost mij alleen maar negatieve energie.
Je vrienden en kennissen kies je, familie niet.
Vervolgens verschijnen jullie op verschillende feestjes, waarbij contact, ookal is dat zonder een gesprek te voeren, niet te vermijden is.
Wat willen jullie nu eigenlijk? Waarom wordt er niet gehandeld naar "Partner wil zijn ouders niet meer zien."?
Waarom geen voet bij stuk houden?
En die vakantie had ik me allang uit terug getrokken, ookal had het me geld gekost.
En kinderen worden ook groot zonder contact met grootouders. Hier ook een stel (schoon)grootouders die geen moeite doen voor één kleinkind(mijn kind welteverstaan). Ik ben opgehouden met moeite doen. Het kost mij alleen maar negatieve energie.
Je vrienden en kennissen kies je, familie niet.
zondag 30 juni 2024 om 11:47
Dus je overweegt serieus om op vakantie te gaan samen en dan je schoonouders 100% te vermijden. Hoe denk je dat je daarmee een positieve bijdrage levert aan de hoeveelheid stress die je voelt?
Je wil nu weer de verantwoordelijkheid voor je stressgevoelens bij hun neerleggen.
Wie is er verantwoordelijk voor het feit dat jij er weer tussen gaat zitten, terwijl het je zo veel stress oplevert?
Die mensen leveren jou geen stress op. Het feit dat je van jezelf geen nee mag zeggen, levert je stress op.
Nee, ik ga niet mee.
Nee, ik neem even afstand.
Nee, de situatie is gewijzigd.
Jij hebt stress omdat jij je grenzen niet bewaakt.
De oplossing zit er niet in om steeds olie op het vuur te gooien door je als het slachtoffer van je schoonouders te gedragen.
De oplossing zit in het nadenken over wat wel werkt, waar je grenzen liggen, nee zeggen (je mag altijd je mening veranderen) en besluiten nemen binnen wat wel goed voelt.
Niet mee gaan is geen optie? Hoe zo niet?
Je zet jezelf klem, maar je zit niet klem.
Je hebt alle keuze.
Dat geldt ook voor je man. Het is zijn keuze dat hij zich nooit echt van zijn ouders heeft losgemaakt. Het is zijn keuze dat hij al maanden niet de verantwoordelijkheid neemt om de waarheid te zeggen over zijn gezondheid en nieuwe baan. Het is zijn keuze om vervolgens te oversharen.
Hij kan zich ook anders opstellen of een keer niet gaan.
Hebben jullie schoonouders jullie financieel geholpen of die vakantie voor jullie betaald, waardoor er zo een verstrengeling is en je geen mogelijkheid voelt om je eigen grenzen te bewaken?
Je wil nu weer de verantwoordelijkheid voor je stressgevoelens bij hun neerleggen.
Wie is er verantwoordelijk voor het feit dat jij er weer tussen gaat zitten, terwijl het je zo veel stress oplevert?
Die mensen leveren jou geen stress op. Het feit dat je van jezelf geen nee mag zeggen, levert je stress op.
Nee, ik ga niet mee.
Nee, ik neem even afstand.
Nee, de situatie is gewijzigd.
Jij hebt stress omdat jij je grenzen niet bewaakt.
De oplossing zit er niet in om steeds olie op het vuur te gooien door je als het slachtoffer van je schoonouders te gedragen.
De oplossing zit in het nadenken over wat wel werkt, waar je grenzen liggen, nee zeggen (je mag altijd je mening veranderen) en besluiten nemen binnen wat wel goed voelt.
Niet mee gaan is geen optie? Hoe zo niet?
Je zet jezelf klem, maar je zit niet klem.
Je hebt alle keuze.
Dat geldt ook voor je man. Het is zijn keuze dat hij zich nooit echt van zijn ouders heeft losgemaakt. Het is zijn keuze dat hij al maanden niet de verantwoordelijkheid neemt om de waarheid te zeggen over zijn gezondheid en nieuwe baan. Het is zijn keuze om vervolgens te oversharen.
Hij kan zich ook anders opstellen of een keer niet gaan.
Hebben jullie schoonouders jullie financieel geholpen of die vakantie voor jullie betaald, waardoor er zo een verstrengeling is en je geen mogelijkheid voelt om je eigen grenzen te bewaken?
faceofoz wijzigde dit bericht op 30-06-2024 11:55
20.55% gewijzigd
zondag 30 juni 2024 om 13:03
"Terechte vraag waarom ik er tussen blijf. Ja, vermoedelijk wil ik ook bevestiging en moet ik mij er bij neerleggen dat die er niet gaat komen…"
Begrijpelijk maar dit gaat inderdaad niet gebeuren. Je voelt de behoefte om jouw gevoelens te uiten, zoals jij het ervaart en hun aandeel daarin wil je bevestigd zien. Dat gaan ze nooit inzien, nooit toegeven, je kunt je schoonouders niet veranderen. Je kunt je partner ook niet veranderen. Als dat kwartje echt valt kun je het gaan loslaten. Ik herken de situatie waar je in zit, het soort gezin, de verstandhoudingen, de patronen. Wat mij uiteindelijk het meeste heeft opgeleverd is afstand nemen en er niets meer over zeggen. Niet toch nog even een opmerking maken, als het hoog oploopt toch nog wat kwijt willen. Niks meer zeggen, je er niet mee bemoeien. Ook met je partner dit onderwerp loslaten. Als hij zaken met zijn ouders wil oplossen, gaat hij met een therapeut erover praten, die kan hem helpen. Jij niet. Hij sleurt je mee in de verstandhoudingen van het gezin waarin hij is opgegroeid. Dat mag een partner niet doen.
Ieder woord die jij erover zegt keert zich tegen je. Blood is thicker than water, je trekt altijd aan het kortste eind. Die Elza uit Frozen weet het al lang. Let it gooooooooooo!!!!
Hoe moeilijk het ook is je mond te houden, het brengt uiteindelijk jou de rust. Jij kunt niemand veranderen, niemand zover krijgen om te zien wat jij ziet, om genoegdoening te krijgen. Dat gaat je niet lukken. Het enige wat jij wel kunt doen is afstand nemen, de familie verstandhoudingen aan hen laten en je er totaal niet mee bemoeien.
Ga niet mee met die vakantie, laat je partner zelf met de kinderen gaan.
Uit ervaring weet ik, dat je niet anderen moet overtuigen dingen anders te gaan zien en anders te gaan doen. Uit ervaring weet ik dat je alleen dingen zelf anders kunt gaan doen. Afstand nemen, loslaten, rust vinden.
Begrijpelijk maar dit gaat inderdaad niet gebeuren. Je voelt de behoefte om jouw gevoelens te uiten, zoals jij het ervaart en hun aandeel daarin wil je bevestigd zien. Dat gaan ze nooit inzien, nooit toegeven, je kunt je schoonouders niet veranderen. Je kunt je partner ook niet veranderen. Als dat kwartje echt valt kun je het gaan loslaten. Ik herken de situatie waar je in zit, het soort gezin, de verstandhoudingen, de patronen. Wat mij uiteindelijk het meeste heeft opgeleverd is afstand nemen en er niets meer over zeggen. Niet toch nog even een opmerking maken, als het hoog oploopt toch nog wat kwijt willen. Niks meer zeggen, je er niet mee bemoeien. Ook met je partner dit onderwerp loslaten. Als hij zaken met zijn ouders wil oplossen, gaat hij met een therapeut erover praten, die kan hem helpen. Jij niet. Hij sleurt je mee in de verstandhoudingen van het gezin waarin hij is opgegroeid. Dat mag een partner niet doen.
Ieder woord die jij erover zegt keert zich tegen je. Blood is thicker than water, je trekt altijd aan het kortste eind. Die Elza uit Frozen weet het al lang. Let it gooooooooooo!!!!
Hoe moeilijk het ook is je mond te houden, het brengt uiteindelijk jou de rust. Jij kunt niemand veranderen, niemand zover krijgen om te zien wat jij ziet, om genoegdoening te krijgen. Dat gaat je niet lukken. Het enige wat jij wel kunt doen is afstand nemen, de familie verstandhoudingen aan hen laten en je er totaal niet mee bemoeien. Ga niet mee met die vakantie, laat je partner zelf met de kinderen gaan.
Uit ervaring weet ik, dat je niet anderen moet overtuigen dingen anders te gaan zien en anders te gaan doen. Uit ervaring weet ik dat je alleen dingen zelf anders kunt gaan doen. Afstand nemen, loslaten, rust vinden.
zondag 30 juni 2024 om 13:13
Mijn man en ik hebben in een soortgelijke situatie gezeten. Niet dat mijn man depressief was of een burn out had. In tegendeel. Bij ons speelde dat mijn man in zijn gehele persoon niet goed genoeg was in de ogen van zijn ouders. Het ging uiteindelijk zelfs zover dat zijn ouders hem gingen raken over de ruggen van onze kinderen heen. Toen is het contact abrupt gekapt en heeft hij ze nooit meer gesproken.
Persoonlijk denk ik, blijf dicht bij jullie zelf. Jouw partner zal moeten accepteren dat datgene wat hij van zijn ouders wilt, nooit zal krijgen maar dat hij het wel in zijn EIGEN gezin kan vinden.
Jouw partner zal moeten leren inzien dat hij MET zijn EIGEN gezin verder moet, want dat is zijn THUIS. Al de rest is bijzaak en in het ergste geval ballast.
Jouw partner heeft de goedkeuring van zijn ouders niet nodig. Hij heeft zijn eigen goedkeuring nodig en als zijn partner steun je hem daarin.
Ik snap ueberhaupt al niet dat je persoonlijke (en toch wel intieme zaken) gaat bespreken met je ouders, zeker als je weet dat de verhoudingen toch al niet best zijn.
Vindt het dan ook raar en vreemd dat je partner alleen met zijn partner gaat "praten" als hij een burn out heeft. Doet hem (veel) meer kwaad dan goed. Dit soort gesprekken voer je vele malen beter op neutraal terrein onder leiding van een derde persoon.
Dat je partner niet met vuist op tafel geslagen heeft als het gaat om jou, TS, dat zegt toch ook nodige.
Persoonlijk denk ik, zeg tegen je partner, je kunt op vakantie met je familie maar ik en de kinderen gaan niet mee. Wij gaan niet op eieren lopen, ons alles laten welgevallen, laten beledigen en wat nog meer, om jou of jouw familie ter wille te zijn.
Goed dat je voor jezelf hulp heb ingeschakeld. Wellicht zou relatie therapie eveneens een goede keuze zijn. Stel duidelijke grenzen en wees lief voor jezelf. Gaat met kleine stapjes. Jullie komen er wel.
Persoonlijk denk ik, blijf dicht bij jullie zelf. Jouw partner zal moeten accepteren dat datgene wat hij van zijn ouders wilt, nooit zal krijgen maar dat hij het wel in zijn EIGEN gezin kan vinden.
Jouw partner zal moeten leren inzien dat hij MET zijn EIGEN gezin verder moet, want dat is zijn THUIS. Al de rest is bijzaak en in het ergste geval ballast.
Jouw partner heeft de goedkeuring van zijn ouders niet nodig. Hij heeft zijn eigen goedkeuring nodig en als zijn partner steun je hem daarin.
Ik snap ueberhaupt al niet dat je persoonlijke (en toch wel intieme zaken) gaat bespreken met je ouders, zeker als je weet dat de verhoudingen toch al niet best zijn.
Vindt het dan ook raar en vreemd dat je partner alleen met zijn partner gaat "praten" als hij een burn out heeft. Doet hem (veel) meer kwaad dan goed. Dit soort gesprekken voer je vele malen beter op neutraal terrein onder leiding van een derde persoon.
Dat je partner niet met vuist op tafel geslagen heeft als het gaat om jou, TS, dat zegt toch ook nodige.
Persoonlijk denk ik, zeg tegen je partner, je kunt op vakantie met je familie maar ik en de kinderen gaan niet mee. Wij gaan niet op eieren lopen, ons alles laten welgevallen, laten beledigen en wat nog meer, om jou of jouw familie ter wille te zijn.
Goed dat je voor jezelf hulp heb ingeschakeld. Wellicht zou relatie therapie eveneens een goede keuze zijn. Stel duidelijke grenzen en wees lief voor jezelf. Gaat met kleine stapjes. Jullie komen er wel.
zondag 30 juni 2024 om 13:46
Ik ook, man was niet geliefd door ouders en ik was de duivel. Man wilde graag relatie met ouders, wat ik begrijp en steunde. Maar wat ik bij TO lees is dat haar bijdrage aan het systeem niet positief is, niet voor haar en niet voor de relatie tussen man en ouders. En dan trek je jezelf dus terug uit dat verhaal. Er valt daar niks positiefs uit te halen, dit gaat niet veranderen. Niet op vakantie, man gaat met kinderen naar schoonouders, alleen voor de echt niet te omzeilen verplichte nummers eventueel wel gaan. En voor die laatste moet je, als je die keuze maakt, als volwassen mens voor dat enkele uurtje maar even een fikse klont boter op de rug hebben en alles laten afglijden.LaFleurNoire schreef: ↑30-06-2024 10:19Ik heb in een soortgelijke situatie als jij gezeten, Evenchecken, en ik snap werkelijk waar niet waarom jij jezelf niet uit deze situatie haalt. Waaróm is het zo onoverkomelijk voor jou dat jij jezelf, je man en je kinderen dit aan blijft doen?
Wat wel interessant is wat je hier zelf uit haalt. Grote kans dat je ergens een stuk van je jeugd herbeleeft, er een bepaalde behoefte is en in dit systeem een andere uitkomst probeert te creëren. Dit werkt alleen zelden zo.
zondag 30 juni 2024 om 13:55
Tja en dat is een weg die hij zelf moet gaan. En sommigen komen daar en sommigen komen daar niet. Partner moet niks accepteren, maar het zou mooi zijn als dat lukt. Echter bij sommigen is die basisbehoefte naar hun ouders toe zo groot dat ze daar niet uit loskomen. Met name de laatste alinea toont een stukje onbegrip. Ik snap namelijk prima dat hij dat doet, ik snap alleen ook goed dat het je vaak niet oplevert wat je wilt. Maar dan nog is het aan het kind en niet aan de partner om die les op zijn eigen manier wel of niet te leren.Kleppeboxx schreef: ↑30-06-2024 13:13
Persoonlijk denk ik, blijf dicht bij jullie zelf. Jouw partner zal moeten accepteren dat datgene wat hij van zijn ouders wilt, nooit zal krijgen maar dat hij het wel in zijn EIGEN gezin kan vinden.
Jouw partner zal moeten leren inzien dat hij MET zijn EIGEN gezin verder moet, want dat is zijn THUIS. Al de rest is bijzaak en in het ergste geval ballast.
Jouw partner heeft de goedkeuring van zijn ouders niet nodig. Hij heeft zijn eigen goedkeuring nodig en als zijn partner steun je hem daarin.
Ik snap ueberhaupt al niet dat je persoonlijke (en toch wel intieme zaken) gaat bespreken met je ouders, zeker als je weet dat de verhoudingen toch al niet best zijn.
zondag 30 juni 2024 om 15:37
Nog eens bedankt allemaal voor jullie meningen.
Ik ben aan het nadenken over wat ik er uit haal… ik denk dat ik misschien graag controle heb enerzijds (niet altijd zo’n mooie eigenschap, waar ik al hard aan het werken ben), en anderzijds… weet ik het niet goed… ik besef dat ik heel veel zorg draag voor de mensen rondom mij (beetje het redderssyndroom inderdaad…), en mezelf daar soms in verlies. Grenzen aangeven is niet mijn sterkste kant.
Het stuk waar jullie reageren op wat ik maandag wil zeggen is helemaal terecht: afspraak is om het luchtig te houden, dus dan mag ik er zelf ook niet over beginnen. En wat gaat het opleveren, want ze gaan toch niet helemaal begrijpen wat ik wil zeggen en dan heb ik weer verwachtingen. Dus dat ga ik niet doen.
En wat ik zeker meeneem, met dank aan de stiefdochter van meisje85: you do you, girl. Uiteindelijk kan ik niets anders doen (in combinatie dan met uit de situatie blijven).
Dit is toch hard werken… maar ik ben dus wel dankbaar dat ik handvaten voor mezelf krijg, ik wil zeker niet alles bij de anderen neerleggen
Ik ben aan het nadenken over wat ik er uit haal… ik denk dat ik misschien graag controle heb enerzijds (niet altijd zo’n mooie eigenschap, waar ik al hard aan het werken ben), en anderzijds… weet ik het niet goed… ik besef dat ik heel veel zorg draag voor de mensen rondom mij (beetje het redderssyndroom inderdaad…), en mezelf daar soms in verlies. Grenzen aangeven is niet mijn sterkste kant.
Het stuk waar jullie reageren op wat ik maandag wil zeggen is helemaal terecht: afspraak is om het luchtig te houden, dus dan mag ik er zelf ook niet over beginnen. En wat gaat het opleveren, want ze gaan toch niet helemaal begrijpen wat ik wil zeggen en dan heb ik weer verwachtingen. Dus dat ga ik niet doen.
En wat ik zeker meeneem, met dank aan de stiefdochter van meisje85: you do you, girl. Uiteindelijk kan ik niets anders doen (in combinatie dan met uit de situatie blijven).
Dit is toch hard werken… maar ik ben dus wel dankbaar dat ik handvaten voor mezelf krijg, ik wil zeker niet alles bij de anderen neerleggen
zondag 30 juni 2024 om 15:46
TO, een idee is om eens te googlen op 'drama-driehoek'. En dan kijken welke rol (len) jij hierin hebt, maar ook je partner en je schoonouders, apart van elkaar.
En dan google je op 'omgekeerde drama-driehoek' om te kijken wat JIJ kunt doen om deze driehoek te doorbreken.
Dit gaat namelijk juist niet over duidelijke communiceren, blablabla maar over een dynamiek die door alle deelnemers in stand wordt gehouden. Positief: het is redelijk makkelijk te doorbreken als je je rol goed herkent!
En dan google je op 'omgekeerde drama-driehoek' om te kijken wat JIJ kunt doen om deze driehoek te doorbreken.
Dit gaat namelijk juist niet over duidelijke communiceren, blablabla maar over een dynamiek die door alle deelnemers in stand wordt gehouden. Positief: het is redelijk makkelijk te doorbreken als je je rol goed herkent!
zondag 30 juni 2024 om 16:04
Ik vind het overigens knap hoe je de reacties tot je neemt en erover nadenkt, zonder om je heen te gaan slaan. Dat zien we hier ook weleens anders. 
En ik snap overigens ook heel goed dat als je al zo lang samen bent, het op den duur allemaal een beetje samen smelt en niet zo duidelijk meer is "wat van wie is".
En ik snap overigens ook heel goed dat als je al zo lang samen bent, het op den duur allemaal een beetje samen smelt en niet zo duidelijk meer is "wat van wie is".
zondag 30 juni 2024 om 18:12
Eens met meisje85, goed hoe je het allemaal in je opneemt.
Ik denk dat velen hier reageren vanuit ervaring, en de meesten (ik in ieder geval) herkennen wat je probeert te doen. Proberen door te dringen, erkenning krijgen, bevestiging zoeken, controle willen uitoefenen, en je partner willen bijstaan/helpen/redden. Denk dat de meesten hier reageren vanuit een 'been there done that.
Ik wilde ook van alles zeggen, duidelijk maken, overbrengen, doordringen, gelijk krijgen. You name it. Ik wilde het allemaal. Nadat ik er echt helemaal op stuk liep, leegliep, en kinderen leden onder de situatie, heb ik het kunnen loslaten, omdat er gewoon niet zoveel anders meer was wat ik kon doen. Misschien moet je eerst een bepaald punt bereiken waarop dat min of meer vanzelf gaat. In ieder geval dacht ik achteraf: dit had ik jaren eerder moeten doen!
Ik denk dat velen hier reageren vanuit ervaring, en de meesten (ik in ieder geval) herkennen wat je probeert te doen. Proberen door te dringen, erkenning krijgen, bevestiging zoeken, controle willen uitoefenen, en je partner willen bijstaan/helpen/redden. Denk dat de meesten hier reageren vanuit een 'been there done that.
Ik wilde ook van alles zeggen, duidelijk maken, overbrengen, doordringen, gelijk krijgen. You name it. Ik wilde het allemaal. Nadat ik er echt helemaal op stuk liep, leegliep, en kinderen leden onder de situatie, heb ik het kunnen loslaten, omdat er gewoon niet zoveel anders meer was wat ik kon doen. Misschien moet je eerst een bepaald punt bereiken waarop dat min of meer vanzelf gaat. In ieder geval dacht ik achteraf: dit had ik jaren eerder moeten doen!
zondag 30 juni 2024 om 18:19
Precies dit had ik 10 jaar geleden moeten lezen. Ik legde altijd enorm de focus op de inhoud, de boodschap, en als die nou eens gehoord en begrepen werd, zou alles veranderen. Tot ik doorkreeg dat de dynamiek het probleem was. Al communiceer je nog zo glashelder, als de dynamiek in stand blijft dan is iedere communicatie eigenlijk alleen maar benzine voor die dynamiek. De rolverdeling, en oude patronen waar je bij het ontstaan niet eens een deelnemer was. Toen ik dat doorhad duurde het nog wel een tijd voordat ik mijn eigen rol erin begreep, en wat ik zelf kon veranderen.Ocherrum schreef: ↑30-06-2024 15:46TO, een idee is om eens te googlen op 'drama-driehoek'. En dan kijken welke rol (len) jij hierin hebt, maar ook je partner en je schoonouders, apart van elkaar.
En dan google je op 'omgekeerde drama-driehoek' om te kijken wat JIJ kunt doen om deze driehoek te doorbreken.
Dit gaat namelijk juist niet over duidelijke communiceren, blablabla maar over een dynamiek die door alle deelnemers in stand wordt gehouden. Positief: het is redelijk makkelijk te doorbreken als je je rol goed herkent!
zondag 30 juni 2024 om 19:31
Dan heb je al voor jezelf helder wat jij gaat doen toch? Jij blijft thuis. Daarnaast kan je man kiezen wat hij doet.evenchecken schreef: ↑30-06-2024 10:00Bedankt allemaal voor julloe reacties.
De vakantie klinkt inderdaad helemaal belachelijk, dat besef ik. Vakantie is al in december geboekt, en toen leek het wel een leuk idee… zoals gezegd, het is niet allemaal slecht, enkel nu sinds de escalatie in februari is het erg moeilijk… We hebben het gisteren besproken (partner en ik), en partner geeft op dit moment aan nog niet te willen annuleren (dit gaat nog tot 2 dagen voor vertrek). Hij wil zien hoe het loopt wanneer we allemaal samen zijn. Indien er echt een probleem zou zijn, we zitten sowieso in twee aparte appartementen, dus we zouden ook kunnen gaan en hen niet zien. Zelf gaat mijn voorkeur naar niet gaan, maar ik ben niet alleen natuurlijk.
Hier ook een lastige band met schoonouders, ik stimuleer man nu om af en toe alleen naar zijn ouders te gaan. Of hij gaat een heel weekend en ik kom 1 dag. Op die manier werkt het nu best goed voor ons.
Jij weet al dat je geen fijne vakantie hebt met z'n allen. Dan kun je wel gaan, maar het wordt toch een drama. En dan zijn er natuurlijk allerlei redenen om te bedenken waarom het deze keer wél goed gaat: "Op vakantie is de sfeer toch wel anders." "Ik trek me af en toe tussendoor wel even terug, dan komt het goed.".
Ik merkte bij mijn schoonouders op een gegeven moment ook dat meerdere dagen daar zijn eigenlijk teveel was, toch deed ik dat telkens weer, want het kwam toch wel goed uit of het zou deze keer vast anders zijn. Maar ik had zoveel stress van de situatie, dat zelfs als mijn schoonouders een heel weekend eigenlijk niets verkeerd deden, ik alsnog compleet overprikkeld thuis kwam.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
