Relaties
alle pijlers
Omgang met ex
vrijdag 20 januari 2023 om 06:20
Hi!
Ik zal proberen het verhaal zo kort mogelijk te houden, maar zou graag willen weten hoe jullie hiernaar kijken.
Ik ben in de zomer van 2019 gescheiden. We hebben twee zoontjes, van nu 9 en 4,5 jaar. Mijn ex is in een appartement in een stad 30 km verderop gaan wonen.
Hij vond en vind dit appartement niet geschikt voor kinderen en wil ze daar niet hebben. Terwijl hij gewoon een extra slaapkamer heeft en ik verder ook geen bezwaren zie. Maar hij wil per se een huis met een tuin. In eerste instantie heeft hij daarom de jongens bij mij thuis gezien. Hij paste dan een dag in de week op. Hij heeft ze in de afgelopen 3,5 jaar niet meegenomen op vakantie.
Toen de jongste 4 werd in 2022 heb ik gezegd dat ik niet meer verder wilde met de situatie dat hij in mijn huis op de jongens paste. Er waren toen bijna 3 jaar voorbij en hij had nog steeds geen huis gevonden. Ik zei dat het prima was dat hij de jongens bij hem thuis zou zien en dat ik graag een voorstel wilde voor een structurele omgangsregeling. Die is er tot 3 weken geleden niet gekomen. In het afgelopem kleine jaar heeft hij de jongens wisselend een dag opgehaald, daar zat soms 3 weken tussen en soms wel 8 of 9.
Nu heeft ex een vriendin. 5 maanden ondertussen. Met een verjaardag van zijn ouders hebben de jongens haar al ontmoet, hoewel ik dit wel vroeg vond.
Nu heeft hij een voorstel gedaan voor een structurele omgangsregeling, maar die houdt in dat hij de jongens bij haar thuis een weekend in de maand op wil vangen. Hij heeft eigenlijk toegegeven niet voor de jongens te kunnen zorgen zonder vrouw in de buurt.
Ik ben blij dat hij een vriendin heeft, dat gun ik hem, maar ik baal ervan dat hij klaarblijkelijk een vrouw nodig heeft om voor de jongens te kunnen zorgen. En ik voel er eigenlijk nog niet veel voor dat hij de jongens nu bij haar gaat opvangen. Hij zegt, ja, het is vrij snel, maar relaties kunnen ook na 18 jaar nog overgaan. Hoewel dat waar is, worden de jongens indien dat gebeurt, niet alleen bezwaard met het vertrek van een vrouw uit hun leven waar ze zich mogelijk aan zijn gaan hechten, maar verwacht ik ook dat mijn ex de omgangsregeling niet meer in kan vullen... Daar zit een grote zorg voor mij.
De jongens zijn er nu aan gewend dat ze hun vader nauwelijks zien. De jongste heeft het eerdere verlies nauwelijks meegemaakt, hij was 1,5. Ze hebben een stabiel leven nu bij mij, ik heb geen partner. De jongens doen het goed op school en zijn gelukkig. Ik ben geneigd om tegen ex te zeggen dat het voorlopig maar blijft bij een dag in de zoveel weken en dat hij eerst maar moet zien dat die relatie stabiel blijft ook als hij gaat samenwonen.
Hoe kijken jullie naar de situatie?
Ik zal proberen het verhaal zo kort mogelijk te houden, maar zou graag willen weten hoe jullie hiernaar kijken.
Ik ben in de zomer van 2019 gescheiden. We hebben twee zoontjes, van nu 9 en 4,5 jaar. Mijn ex is in een appartement in een stad 30 km verderop gaan wonen.
Hij vond en vind dit appartement niet geschikt voor kinderen en wil ze daar niet hebben. Terwijl hij gewoon een extra slaapkamer heeft en ik verder ook geen bezwaren zie. Maar hij wil per se een huis met een tuin. In eerste instantie heeft hij daarom de jongens bij mij thuis gezien. Hij paste dan een dag in de week op. Hij heeft ze in de afgelopen 3,5 jaar niet meegenomen op vakantie.
Toen de jongste 4 werd in 2022 heb ik gezegd dat ik niet meer verder wilde met de situatie dat hij in mijn huis op de jongens paste. Er waren toen bijna 3 jaar voorbij en hij had nog steeds geen huis gevonden. Ik zei dat het prima was dat hij de jongens bij hem thuis zou zien en dat ik graag een voorstel wilde voor een structurele omgangsregeling. Die is er tot 3 weken geleden niet gekomen. In het afgelopem kleine jaar heeft hij de jongens wisselend een dag opgehaald, daar zat soms 3 weken tussen en soms wel 8 of 9.
Nu heeft ex een vriendin. 5 maanden ondertussen. Met een verjaardag van zijn ouders hebben de jongens haar al ontmoet, hoewel ik dit wel vroeg vond.
Nu heeft hij een voorstel gedaan voor een structurele omgangsregeling, maar die houdt in dat hij de jongens bij haar thuis een weekend in de maand op wil vangen. Hij heeft eigenlijk toegegeven niet voor de jongens te kunnen zorgen zonder vrouw in de buurt.
Ik ben blij dat hij een vriendin heeft, dat gun ik hem, maar ik baal ervan dat hij klaarblijkelijk een vrouw nodig heeft om voor de jongens te kunnen zorgen. En ik voel er eigenlijk nog niet veel voor dat hij de jongens nu bij haar gaat opvangen. Hij zegt, ja, het is vrij snel, maar relaties kunnen ook na 18 jaar nog overgaan. Hoewel dat waar is, worden de jongens indien dat gebeurt, niet alleen bezwaard met het vertrek van een vrouw uit hun leven waar ze zich mogelijk aan zijn gaan hechten, maar verwacht ik ook dat mijn ex de omgangsregeling niet meer in kan vullen... Daar zit een grote zorg voor mij.
De jongens zijn er nu aan gewend dat ze hun vader nauwelijks zien. De jongste heeft het eerdere verlies nauwelijks meegemaakt, hij was 1,5. Ze hebben een stabiel leven nu bij mij, ik heb geen partner. De jongens doen het goed op school en zijn gelukkig. Ik ben geneigd om tegen ex te zeggen dat het voorlopig maar blijft bij een dag in de zoveel weken en dat hij eerst maar moet zien dat die relatie stabiel blijft ook als hij gaat samenwonen.
Hoe kijken jullie naar de situatie?
vrijdag 20 januari 2023 om 16:13
Nou inderdaad. Ik ben ook gewoon in een flatje opgegroeid en er waren veel leeftijdsgenoten in de buurt.initiumnovum schreef: ↑20-01-2023 07:37Weet je hoeveel kinderen er wel niet in een appartement wonen? Wat een Kul reden om je kinderen niet regelmatig te kunnen zien zeg.
Hebben jullie geen convenant waar afspraken in staan over deze zaken?
Denk dat minstens de helft kinderen had.
Lijkt mij gewoon een smoes.
EDIT: Ik had een paar van de reacties gelezen, maar niet alles en na wat ik voor de rest lees: die man klinkt heel eng!
vrijdag 20 januari 2023 om 18:54
Poeh, ik vind het wat lastig. Ik weet nog toen ik hier eerder een bericht over postte op dit forum, zo'n 12 jaar geleden, ik ook schrok van de reacties. En ik snap ook wel dat mijn ex zo op deze manier hier overkomt, als eng. Een goede vriendin van mij heeft ook dezelfde mening wel. Ik denk echter dat ieder ander om hem heen hem gewoon als een rustige, lieve, nuchtere man ziet. Gewoon een normale baan, waar hij ook al lang zit. Alleen onze relatie was heel disfunctioneel; we haalden echt niet de goede dingen in elkaar naar boven. Ik ben ook niet altijd makkelijk.
En als vader heeft ex het vanaf het begin wel redelijk laten afweten. Hij vindt het gewoon erg zwaar, het ouderschap. En zijn functie met wisselende diensten valt hem ook al jaren zwaar. Maar ik heb hem daarop ook alles uit handen genomen. Ook omdat ik niet goed om kon gaan met die negatieve energie.
De mishandelingen, niet met blauwe plekken, maar fysiek gewoon beperken, in een hoek duwen, een bord gooien, waren bij hem ook puur onmacht. Als ik emotioneel was en hij er geen grip op kreeg, dan probeerde hij op die manier tot mij door te dringen. Achteraf vind ik mijn emoties niet buitenproportie, maar ik kan dan wel pittig zijn in een discussie.
We waren gewoon geen match. En het was voor mij wel een reden om hem hier op een gegeven moment niet meer thuis te willen hebben, omdat ik wel een zekere angst voor hem heb gehouden.
Bij Veilig Thuis was het dossier snel gesloten, omdat ik de juiste actie heb ondernomen door uit elkaar te gaan. Ik heb daar verder geen contacten meer mee.
Ik heb mijn jongens eens gevraagd of ze bij papa willen logeren of dat ze graag willen dat hij ze een dagje ophaalt. De voorkeur ging uit naar het laatste.
Sowieso zal ik met beide jongens eens naar een psycholoog. De oudste heeft ook wel eens wat dingen meegekregen, waarvan ik niet weet in hoeverre hij daar een actieve herinnering aan heeft.
Wel fijn al jullie berichten te lezen. Ik neig er wel naar de omgangsregeling voor zover die er nu is, voorlopig te laten voor wat hij is.
Eerst maar eens gesprekken met professional en dat hij ook daadwerkelijk een stabiele relatie heeft.
En als vader heeft ex het vanaf het begin wel redelijk laten afweten. Hij vindt het gewoon erg zwaar, het ouderschap. En zijn functie met wisselende diensten valt hem ook al jaren zwaar. Maar ik heb hem daarop ook alles uit handen genomen. Ook omdat ik niet goed om kon gaan met die negatieve energie.
De mishandelingen, niet met blauwe plekken, maar fysiek gewoon beperken, in een hoek duwen, een bord gooien, waren bij hem ook puur onmacht. Als ik emotioneel was en hij er geen grip op kreeg, dan probeerde hij op die manier tot mij door te dringen. Achteraf vind ik mijn emoties niet buitenproportie, maar ik kan dan wel pittig zijn in een discussie.
We waren gewoon geen match. En het was voor mij wel een reden om hem hier op een gegeven moment niet meer thuis te willen hebben, omdat ik wel een zekere angst voor hem heb gehouden.
Bij Veilig Thuis was het dossier snel gesloten, omdat ik de juiste actie heb ondernomen door uit elkaar te gaan. Ik heb daar verder geen contacten meer mee.
Ik heb mijn jongens eens gevraagd of ze bij papa willen logeren of dat ze graag willen dat hij ze een dagje ophaalt. De voorkeur ging uit naar het laatste.
Sowieso zal ik met beide jongens eens naar een psycholoog. De oudste heeft ook wel eens wat dingen meegekregen, waarvan ik niet weet in hoeverre hij daar een actieve herinnering aan heeft.
Wel fijn al jullie berichten te lezen. Ik neig er wel naar de omgangsregeling voor zover die er nu is, voorlopig te laten voor wat hij is.
Eerst maar eens gesprekken met professional en dat hij ook daadwerkelijk een stabiele relatie heeft.
zaterdag 21 januari 2023 om 01:31
Het klinkt wel alsof het destijds verstandig was geweest om daar niet van weg te lopen. Goed dat je nu wel in gesprek blijft, ik hoop dat je dat blijft doen.
Ik denk echter dat ieder ander om hem heen hem gewoon als een rustige, lieve, nuchtere man ziet. Gewoon een normale baan, waar hij ook al lang zit. Alleen onze relatie was heel disfunctioneel; we haalden echt niet de goede dingen in elkaar naar boven. Ik ben ook niet altijd makkelijk.
Ik snap goed dat er altijd twee mensen nodig zijn voor een bepaalde dynamiek, toch zou ik niet alle verantwoording naar me toetrekken.
En als vader heeft ex het vanaf het begin wel redelijk laten afweten. Hij vindt het gewoon erg zwaar, het ouderschap. En zijn functie met wisselende diensten valt hem ook al jaren zwaar. Maar ik heb hem daarop ook alles uit handen genomen. Ook omdat ik niet goed om kon gaan met die negatieve energie.
Wat is er dan nu anders? Dat voortaan zijn vriendin hem alles uit handen gaat nemen ipv jij?
De mishandelingen, niet met blauwe plekken, maar fysiek gewoon beperken, in een hoek duwen, een bord gooien, waren bij hem ook puur onmacht. Als ik emotioneel was en hij er geen grip op kreeg, dan probeerde hij op die manier tot mij door te dringen. Achteraf vind ik mijn emoties niet buitenproportie, maar ik kan dan wel pittig zijn in een discussie.
We waren gewoon geen match.
Dit vind ik wel heel heftig en ik schrik ervan hoe je het bagatelliseert, en dan met name met het ook op de kinderen. Jij denkt dat hij nooit onmacht gaat ervaren? Dat je kinderen nooit emotioneel zullen zijn? Dat hij daar nooit grip op de kinderen zal gaan proberen te krijgen door zegewoon (???) fysiek te beperken?
Maar dat is dan okee want dan zijn ze gewoon geen match?
Ik heb mijn jongens eens gevraagd of ze bij papa willen logeren of dat ze graag willen dat hij ze een dagje ophaalt. De voorkeur ging uit naar het laatste.
Lijkt me heel verstandig. Wil niet zeggen dat het altijd zo moet blijven maar daar zou ik het zo lang daar reden voor is wel zo lang mogelijk bij houden.
Sowieso zal ik met beide jongens eens naar een psycholoog. De oudste heeft ook wel eens wat dingen meegekregen, waarvan ik niet weet in hoeverre hij daar een actieve herinnering aan heeft.
Ook zonder 'actieve herinneringen' zal het zijn sporen nagelaten hebben.
Vergeet ook niet de opmerking die iemand anders maakte: stille kinderen lopen gevaar om vergeten te worden. Een kind dat geen herrie schopt is makkelijk, ondertussen kan er echter heel veel spelen (hoeft niet nu al te spelen, maar hou het in de gaten). Veel van die stille kinderen gaan bijv. op eieren lopen om maar te voorkomen dat de ander boos wordt, of ze 'gewoon' fysiek beperkt door een knie op hun kaak te zetten.
zaterdag 21 januari 2023 om 06:03
Dank je S-Groot! Ik heb het altijd een mooi forum gevonden; dat onbekenden zo de moeite nemen om elkaar te helpen. En de dingen die dan worden gezegd; ze zijn vaak zo wijs en kloppend.
Ook dit bericht van jou. Dat raakt me wel even. Ineens realiseer ik me dat ik over de jongens bij mijn ex nooit in heb gezeten, omdat ik mijzelf altijd verantwoordelijk heb gevoeld voor de dynamiek die tussen ons ontstond. Ik zocht, en zoek misschien nog steeds, altijd de schuld bij mijzelf. Mijn ex zei daarin ook altijd dat ik labiel was en niet voor rede vatbaar. En dat is ook een beetje mijn waarheid geworden. Ik denk dat ik daarom ook veel met zelfontwikkeling aan de slag ben gegaan, therapie, coaches. De laatste keer dat het echt zo ontspoorde en hij bovenop me zat en later met een mes dreigde, ben ik naar de politie gegaan. De woorden familiedrama boezemde mij echt angst in. Ik heb geen aangifte gedaan, zodat hij zijn baan niet kwijt zou raken. De politie is toen ook bij hem langsgegaan voor zijn verhaal. Hij heeft als verklaring gegeven dat ik hysterisch was. En ik voelde naderhand gewoon dat de politie dat geloofde. Ik ben toen zo gaan nadenken over de situatie. Mijn ex zei dat hij steeds hou op hou op had geroepen. En dat hij daar bewijs van had op camera (op kamer van jongste). Ik heb hem daar op een rustig moment om gevraagd, gewoon omdat ik twijfelde aan mijn eigen herinnering van het geheel. Maar hij had ze niet meer. Nu achteraf denk ik er nog geregeld aan, maar ik weet eigenlijk wel zeker dat ik niet hysterisch was. Ik was alleen heel definitief in dat ik niet met hem verder wilde.
Ik ging na dat gebeuren met mijn twee jongens naar mijn moeder en haar man. Hij heeft op een gegeven moment tegen mij gezegd dat omdat ik bepaalde functies heb en in discussies pittig kan zijn, dit ook agressie bij mannen op kan roepen. Dit was de eerste keer dat ik er ergens over vertelde. En ook dat bevestigde in mijn ogen dat het aan mij heeft gelegen.
Uit mijn laatste coachingssessie kwam ook naar voren dat ik heel erg in control ben. Dat ik mijn primaire emoties met een laag secundaire emoties heb bedekt. Nou ja, ook iets om mee aan de slag te gaan.
Nog even over mijn jongens. Ik heb een goede vriend die wel eens langskomt thuis. En dan doen we met de jongens wel eens tikkertje of wat stoeien. In de eerste tijd raakten de jongens beide dan volledig overstuur als hij mij vastpakte of kietelde. Dan stopten we ook. Nu kunnen ze gelukkig heerlijk meedoen, maar het heeft mij ook wel aan het denken gezet, dat zelfs de jongste die net een jaar was toen we uit elkaar gingen, wellicht er ook iets van mee heeft gekregen.
Mijn oudste was een jaar of 2 a 3 toen we een keer aan tafel zaten. Door mijn verleden met anorexia was mijn ex altijd erg gespannen als ik niet voldoende at. Toen ik genoeg had gehad, vond hij dat niet genoeg. Hij werd zo boos, dat hij een bord naar me gooide. Die raakte mijn hoofd, vlak boven mijn oog. Dus de huid barstte en dat bloedde nogal. Op de eerste hulp is het geplakt. Mijn oudste zat daarbij. Dat was zo sneu.
Ook dit bericht van jou. Dat raakt me wel even. Ineens realiseer ik me dat ik over de jongens bij mijn ex nooit in heb gezeten, omdat ik mijzelf altijd verantwoordelijk heb gevoeld voor de dynamiek die tussen ons ontstond. Ik zocht, en zoek misschien nog steeds, altijd de schuld bij mijzelf. Mijn ex zei daarin ook altijd dat ik labiel was en niet voor rede vatbaar. En dat is ook een beetje mijn waarheid geworden. Ik denk dat ik daarom ook veel met zelfontwikkeling aan de slag ben gegaan, therapie, coaches. De laatste keer dat het echt zo ontspoorde en hij bovenop me zat en later met een mes dreigde, ben ik naar de politie gegaan. De woorden familiedrama boezemde mij echt angst in. Ik heb geen aangifte gedaan, zodat hij zijn baan niet kwijt zou raken. De politie is toen ook bij hem langsgegaan voor zijn verhaal. Hij heeft als verklaring gegeven dat ik hysterisch was. En ik voelde naderhand gewoon dat de politie dat geloofde. Ik ben toen zo gaan nadenken over de situatie. Mijn ex zei dat hij steeds hou op hou op had geroepen. En dat hij daar bewijs van had op camera (op kamer van jongste). Ik heb hem daar op een rustig moment om gevraagd, gewoon omdat ik twijfelde aan mijn eigen herinnering van het geheel. Maar hij had ze niet meer. Nu achteraf denk ik er nog geregeld aan, maar ik weet eigenlijk wel zeker dat ik niet hysterisch was. Ik was alleen heel definitief in dat ik niet met hem verder wilde.
Ik ging na dat gebeuren met mijn twee jongens naar mijn moeder en haar man. Hij heeft op een gegeven moment tegen mij gezegd dat omdat ik bepaalde functies heb en in discussies pittig kan zijn, dit ook agressie bij mannen op kan roepen. Dit was de eerste keer dat ik er ergens over vertelde. En ook dat bevestigde in mijn ogen dat het aan mij heeft gelegen.
Uit mijn laatste coachingssessie kwam ook naar voren dat ik heel erg in control ben. Dat ik mijn primaire emoties met een laag secundaire emoties heb bedekt. Nou ja, ook iets om mee aan de slag te gaan.
Nog even over mijn jongens. Ik heb een goede vriend die wel eens langskomt thuis. En dan doen we met de jongens wel eens tikkertje of wat stoeien. In de eerste tijd raakten de jongens beide dan volledig overstuur als hij mij vastpakte of kietelde. Dan stopten we ook. Nu kunnen ze gelukkig heerlijk meedoen, maar het heeft mij ook wel aan het denken gezet, dat zelfs de jongste die net een jaar was toen we uit elkaar gingen, wellicht er ook iets van mee heeft gekregen.
Mijn oudste was een jaar of 2 a 3 toen we een keer aan tafel zaten. Door mijn verleden met anorexia was mijn ex altijd erg gespannen als ik niet voldoende at. Toen ik genoeg had gehad, vond hij dat niet genoeg. Hij werd zo boos, dat hij een bord naar me gooide. Die raakte mijn hoofd, vlak boven mijn oog. Dus de huid barstte en dat bloedde nogal. Op de eerste hulp is het geplakt. Mijn oudste zat daarbij. Dat was zo sneu.
zaterdag 21 januari 2023 om 06:13
Nou, het verhaal gaat wat van de hak op de tak. Wellicht ook even van me afschrijven. Ik heb het ondertussen aan een paar mensen uit mijn omgeving ook verteld, bepaalde dingen. En het is wel fijn om hun reactie te krijgen. Al is het altijd subjectief natuurlijk; zij waren er ook niet bij.
Maar jouw reactie S-Groot doet mij ineens wel beseffen dat ik niet zeker kan weten dat hij mijn jongens nooit op deze manier fysiek zal benaderen. Dat komt ineens wel bij mij binnen.
Want dat wilde ik nog rechtzetten, mijn jongste is een heel makkelijk jochie, maar niet stil! Hij vindt alles al snel goed en leuk, barst van de energie, en houdt enorm van aandacht. Is erg aanwezig. De oudste is de stille, de zorgzame, heel bang dat mij wat overkomt, voelt zich heel verantwoordelijk. Neemt niet weg dat ook de jongste de juiste aandacht verdient en dit ook iets is om met hem mee aan de slag te gaan.
In de jongste herken ik mezelf wel heel erg. De energie, de drukte. Die was ik heel lang kwijt. Of onderdrukte ik. Ik heb mezelf daarin gelukkig de afgelopen jaren echt teruggevonden.
Ik laat even bezinken wat ik met dit inzicht zo wil... Een psycholoog voor de jongens is goed. Maar ook de omgangsregeling zo beperkt houden als die nu is... Wellicht kan ik ook nog eens met mijn ex het hierover hebben. Dat ik veel stappen heb gezet na onze scheiding, maar dat hij om goed voor de jongens te kunnen zorgen ook nog dingen te leren heeft. Dat het niet zo ontspoort als met mij.
Maar jouw reactie S-Groot doet mij ineens wel beseffen dat ik niet zeker kan weten dat hij mijn jongens nooit op deze manier fysiek zal benaderen. Dat komt ineens wel bij mij binnen.
Want dat wilde ik nog rechtzetten, mijn jongste is een heel makkelijk jochie, maar niet stil! Hij vindt alles al snel goed en leuk, barst van de energie, en houdt enorm van aandacht. Is erg aanwezig. De oudste is de stille, de zorgzame, heel bang dat mij wat overkomt, voelt zich heel verantwoordelijk. Neemt niet weg dat ook de jongste de juiste aandacht verdient en dit ook iets is om met hem mee aan de slag te gaan.
In de jongste herken ik mezelf wel heel erg. De energie, de drukte. Die was ik heel lang kwijt. Of onderdrukte ik. Ik heb mezelf daarin gelukkig de afgelopen jaren echt teruggevonden.
Ik laat even bezinken wat ik met dit inzicht zo wil... Een psycholoog voor de jongens is goed. Maar ook de omgangsregeling zo beperkt houden als die nu is... Wellicht kan ik ook nog eens met mijn ex het hierover hebben. Dat ik veel stappen heb gezet na onze scheiding, maar dat hij om goed voor de jongens te kunnen zorgen ook nog dingen te leren heeft. Dat het niet zo ontspoort als met mij.
zaterdag 21 januari 2023 om 07:31
Wat een verhaal, mooi om te lezen dat je ontdekt dat het niet aan jou ligt en begint te twijfelen aan zijn waarheden. Onthou dat wat er ook gebeurt, fysiek geweld nooit oke is. Die ander heeft zich te beheersen of kan weg lopen.
Ik herken je verhaal van mijn ex, die hield het alleen op spullen gooien/ vernielen en psychisch onderdrukken. Fysiek was hij net niet.
Met de scheiding was hij onhandig met de kinderen, en niet heel pedagogisch. Daar was niet zoveel aan te doen.
Echter, de oudste gaat richting pubertijd en gaat weerwoord geven. Dat kan hij niet handelen, hij kan zich niet beheersen en slaat haar dus uit onmacht. Inmiddels gaat veilig thuis aan de slag en ik hoop van harte dat ze naar kind gaan luisteren.
Kinderen tot een zekere leeftijd nemen veel voor de waarheid aan, als vader het zegt dan zal het wel. Tot die tijd is de kans aanwezig dat het goed gaat.
Wat ik wel lees in jouw verhaal is dat je ex nog enigzins naar zichzelf kan kijken. Al kan dat ook zijn uit een positieve flow en zit het allemaal niet zo diep dat zelfinzicht.
Ik zou dus voorzichtig zijn, eerst maar eens structuur voor de kinderen, daarna slapen. Slapen vergt overigens veel meer vaardigheden dan alleen een leuke dag doorbrengen. Dat houden kinderen meestal nog wel vol.
Mijn ervaring is negatief, het kan natuurlijk ook anders uitpakken.
Ik herken je verhaal van mijn ex, die hield het alleen op spullen gooien/ vernielen en psychisch onderdrukken. Fysiek was hij net niet.
Met de scheiding was hij onhandig met de kinderen, en niet heel pedagogisch. Daar was niet zoveel aan te doen.
Echter, de oudste gaat richting pubertijd en gaat weerwoord geven. Dat kan hij niet handelen, hij kan zich niet beheersen en slaat haar dus uit onmacht. Inmiddels gaat veilig thuis aan de slag en ik hoop van harte dat ze naar kind gaan luisteren.
Kinderen tot een zekere leeftijd nemen veel voor de waarheid aan, als vader het zegt dan zal het wel. Tot die tijd is de kans aanwezig dat het goed gaat.
Wat ik wel lees in jouw verhaal is dat je ex nog enigzins naar zichzelf kan kijken. Al kan dat ook zijn uit een positieve flow en zit het allemaal niet zo diep dat zelfinzicht.
Ik zou dus voorzichtig zijn, eerst maar eens structuur voor de kinderen, daarna slapen. Slapen vergt overigens veel meer vaardigheden dan alleen een leuke dag doorbrengen. Dat houden kinderen meestal nog wel vol.
Mijn ervaring is negatief, het kan natuurlijk ook anders uitpakken.
zaterdag 21 januari 2023 om 08:24
Dank je Appeltaart! Ook wel heftig om jouw verhaal te lezen. Moet voor jou ook erg moeilijk zijn denk ik, om kinderen dan nog naar vader te laten gaan? Accepteert jouw ex hulp van Veilig thuis?
Wat jij zegt, dat mijn ex nog enigszins in staat is tot zelfreflectie, dat klopt denk ik wel. In woorden in ieder geval wel, in daden zie ik dat niet echt terug (bijvoorbeeld met betrekking tot de omgang of dat hij daadwerkelijk hulp heeft gezocht). Ik zit er nu aan te denken toch eens op neutraal terrein met mijn ex gesprek aan te gaan, waar mijn zorgen zitten. En dat ik de omgang voorlopig zo wil laten, totdat hij zelf ook bepaalde stappen heeft gezet.
Wat jij zegt, dat mijn ex nog enigszins in staat is tot zelfreflectie, dat klopt denk ik wel. In woorden in ieder geval wel, in daden zie ik dat niet echt terug (bijvoorbeeld met betrekking tot de omgang of dat hij daadwerkelijk hulp heeft gezocht). Ik zit er nu aan te denken toch eens op neutraal terrein met mijn ex gesprek aan te gaan, waar mijn zorgen zitten. En dat ik de omgang voorlopig zo wil laten, totdat hij zelf ook bepaalde stappen heeft gezet.
zaterdag 21 januari 2023 om 09:18
Man klinkt als iemand die niet goed met emoties kan omgaan. Niet met zijn eigen emoties en niet met (sterke) emoties van anderen. Fijn dat je langzaam beseft dat zijn mishandelingen niet jouw schuld zijn. Hoe onmachtig hij zich ook mocht voelen, geweld is nooit een acceptabele reactie. Ik zou er zelf niet gerust op zijn dat hij bij jullie kinderen niet ook zo zou kunnen reageren. En misschien is dat wel (onbewust) waarom hij ze niet zo dichtbij liet komen toen hij alleen was. Kinderen zijn namelijk per definitie af en toe druk, dramatisch en van de grote emoties. En juist daar kan je man slecht tegen.
Overigens niet om je slecht te laten voelen, maar ik heb zelf ervaring met de stempel die een dominante, ietwat aggressive vader op je leven kan drukken. Ik werd daar dus het stille kind van. Niemand zag wat het met me deed. Zelfs ik heb dat zelf lange tijd niet herkend. In mijn pubertijd was ik extreem conflict vermijdend en ook in mijn jong volwassen leven heeft dat een flinke impact gehad. Inmiddels leer ik voor mezelf opkomen, maar ik had liever gehad dat ik dit vroeger had (kunnen) leren.
Overigens niet om je slecht te laten voelen, maar ik heb zelf ervaring met de stempel die een dominante, ietwat aggressive vader op je leven kan drukken. Ik werd daar dus het stille kind van. Niemand zag wat het met me deed. Zelfs ik heb dat zelf lange tijd niet herkend. In mijn pubertijd was ik extreem conflict vermijdend en ook in mijn jong volwassen leven heeft dat een flinke impact gehad. Inmiddels leer ik voor mezelf opkomen, maar ik had liever gehad dat ik dit vroeger had (kunnen) leren.
zaterdag 21 januari 2023 om 09:27
Hé Bbubbels, wat mooi dat je dat deelt. En wel heel goed dat je langzamerhand meer voor jezelf op leert komen. Heb je hulp daarbij? Hoe is de relatie met je vader nu?
Niet om een vergelijk te trekken, want ik denk dat een vader een veel grotere stempel op je ontwikkeling drukt dan een partner, maar ik herken wel wat je schrijft. Ik was ook een jong en onzeker meisje zonder stabiel thuis meer toen ik bij mijn ex kwam. Uit de coaching/therapie komt ook dat ik erg in control ben, veel zelfbeheersing, erg sensitief mbt gevoel van anderen, conflictmijdend en erg gereserveerd. Ben erg geneigd in mezelf te keren en alles zelf op te lossen. Ik denk dat ik ook erg weinig mensen dicht om me heen heb. Die zijn op een hand te tellen en zelfs die weten niet alles.
Niet om een vergelijk te trekken, want ik denk dat een vader een veel grotere stempel op je ontwikkeling drukt dan een partner, maar ik herken wel wat je schrijft. Ik was ook een jong en onzeker meisje zonder stabiel thuis meer toen ik bij mijn ex kwam. Uit de coaching/therapie komt ook dat ik erg in control ben, veel zelfbeheersing, erg sensitief mbt gevoel van anderen, conflictmijdend en erg gereserveerd. Ben erg geneigd in mezelf te keren en alles zelf op te lossen. Ik denk dat ik ook erg weinig mensen dicht om me heen heb. Die zijn op een hand te tellen en zelfs die weten niet alles.
zaterdag 21 januari 2023 om 09:34
Dat maakt het relatief eenvoudig om jou volledig te isoleren van iedereen die je dierbaar is. Je vertelt misschien maar weinig over het gedrag van je ex omdat je dan ook nog geïsoleerd raakt van hem. Misschien rechtvaardig je het voor jezelf dat je zo lang gebleven bent, door alles eindeloos te nuanceren. "Op zich" viel het wel mee. Je kon zelf "ook best heel pittig" zijn.
Onder aan de streep heeft hij je gewoon beschadigd, ongeacht de intenties van hem.
Onder aan de streep heeft hij je gewoon beschadigd, ongeacht de intenties van hem.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
zaterdag 21 januari 2023 om 10:19
Je normaliseert zijn gedrag.
Een man die een bord gericht naar iemands hoofd gooit is niet normaal.
Een man die dreigt met een familiedrama is niet normaal.
Een man die je fysiek te lijf gaat is niet normaal.
Kinderen die bang zijn dat hun vader hun moeder iets aan doet, dat is niet normaal.
Maakt niet uit wat jij in hem naar boven haalt. Hij kan zichzelf niet bedwingen. En daarom zou hij van mij nooit de kinderen zonder supervisie mogen zien. Nooit.
Een man die een bord gericht naar iemands hoofd gooit is niet normaal.
Een man die dreigt met een familiedrama is niet normaal.
Een man die je fysiek te lijf gaat is niet normaal.
Kinderen die bang zijn dat hun vader hun moeder iets aan doet, dat is niet normaal.
Maakt niet uit wat jij in hem naar boven haalt. Hij kan zichzelf niet bedwingen. En daarom zou hij van mij nooit de kinderen zonder supervisie mogen zien. Nooit.
zaterdag 21 januari 2023 om 11:45
Nee, vaders hebben geen recht op hun kind. Maar kinderen hebben wel recht op hun vader. Dus dit bedoel ik echt juridisch he, zo zit de wet in elkaar.Hoerabanaan schreef: ↑20-01-2023 16:09Vaders hebben recht op hun kind, jaja, en dus ook het recht om er een puinzooi van te maken.
zaterdag 21 januari 2023 om 12:06
Ik lees al een tijd mee en herken mij ontzettend in het verhaal van To.ClumsyNinja schreef: ↑21-01-2023 11:45Nee, vaders hebben geen recht op hun kind. Maar kinderen hebben wel recht op hun vader. Dus dit bedoel ik echt juridisch he, zo zit de wet in elkaar.
Je hebt ontzettend geluk dat jouw ex erkent niet zelf in staat te zijn om te zorgen voor de kinderen. Dit is ook zeker de reden dat het niet uitmondt in een vechtscheiding. (En het laten zitten van alimentatie)
Het begint nu al: jouw twijfel of de kinderen vaker naar hem toe gaan. Twijfel, omdat je jezelf als aandeel ziet van jullie toxic dynamiek, waarin hij uiteindelijk de keuze maakte om zijn controle te verliezen en geweld te gebruiken.
Ik zeg keuze, omdat als hij niet in staat is om dit te beheersen, hij alsnog een keuze kan maken het te erkennen. Omwille van jullie kinderen.
Let op dat als jij op je strepen gaat staan het alsnog naar kan worden. Je zult dan echt voor jouzelf moeten gaan staan en beseffen: “wat hij deed was niet oké. Nu moet ik mijn kinderen beschermen”
Doe je dit niet en je geeft hem toegang tot de kids dan breng je ze in gevaar. Want als hij het niet leert, dan zal het probleem niet opgelost worden en is het wachten op een volgend moment dat hij de controle over zichzelf verliest. Dit wil je niet voor de kinderen.
Bovendien gaat het er ook om: wat voor een voorbeeld wil je voor de kinderen? Een slappe zak die alleen zijn kinderen wil als hij hulp heeft en niet de ballen heeft om aan zijn agresseieprobleem te werken? Of wil je een man die durft te zeggen: zo lang ik niets aan mijzelf verander, kunnen de kinderen beter bij jou zijn en laten we het hoe het nu is.
Maar ik ben bang dat hij straks alleen maar meer wil. Zeker als hij zijn vriendin behoudt en de nieuwigheid er af is.
Helaas hebben kinderen inderdaad recht op dit soort vaders. Wat krom is want als hij in de bak zou zitten dan zou de overheid ook niet verweten worden dat kids vader niet mogen zien. Of hooguit een paar uurtjes onder toezicht.
Het is krom en helaas is de maatschappij doorgeschoten in het voorzien van vaders in het hebben van dezelfde taken als een moeder.
Misschien wordt het tijd te erkennen dat de natuur gewoon anders geregeld is.
Want in mijn geval en ook in mijn omgeving beginnen mannen vaak wegloop of agressief gedrag te vertonen zodra ze gewezen worden op hun verantwoordelijkheid naar het gezin. Iets wat voor veel moeders nog heel normaal is, is het voor vaders vaak toch een ‘last’ of wordt het gezien als oppassen.
Uiteraard uitzonderingen daargelaten
zaterdag 21 januari 2023 om 12:28
Dit is echt onzinnig en hiermee doe je heel veel betrokken vaders echt tekort. Als het al iets is, dan is het cultuur en niet natuur.yobwoc56 schreef: ↑21-01-2023 12:06Ik lees al een tijd mee en herken mij ontzettend in het verhaal van To.
Je hebt ontzettend geluk dat jouw ex erkent niet zelf in staat te zijn om te zorgen voor de kinderen. Dit is ook zeker de reden dat het niet uitmondt in een vechtscheiding. (En het laten zitten van alimentatie)
Het begint nu al: jouw twijfel of de kinderen vaker naar hem toe gaan. Twijfel, omdat je jezelf als aandeel ziet van jullie toxic dynamiek, waarin hij uiteindelijk de keuze maakte om zijn controle te verliezen en geweld te gebruiken.
Ik zeg keuze, omdat als hij niet in staat is om dit te beheersen, hij alsnog een keuze kan maken het te erkennen. Omwille van jullie kinderen.
Let op dat als jij op je strepen gaat staan het alsnog naar kan worden. Je zult dan echt voor jouzelf moeten gaan staan en beseffen: “wat hij deed was niet oké. Nu moet ik mijn kinderen beschermen”
Doe je dit niet en je geeft hem toegang tot de kids dan breng je ze in gevaar. Want als hij het niet leert, dan zal het probleem niet opgelost worden en is het wachten op een volgend moment dat hij de controle over zichzelf verliest. Dit wil je niet voor de kinderen.
Bovendien gaat het er ook om: wat voor een voorbeeld wil je voor de kinderen? Een slappe zak die alleen zijn kinderen wil als hij hulp heeft en niet de ballen heeft om aan zijn agresseieprobleem te werken? Of wil je een man die durft te zeggen: zo lang ik niets aan mijzelf verander, kunnen de kinderen beter bij jou zijn en laten we het hoe het nu is.
Maar ik ben bang dat hij straks alleen maar meer wil. Zeker als hij zijn vriendin behoudt en de nieuwigheid er af is.
Helaas hebben kinderen inderdaad recht op dit soort vaders. Wat krom is want als hij in de bak zou zitten dan zou de overheid ook niet verweten worden dat kids vader niet mogen zien. Of hooguit een paar uurtjes onder toezicht.
Het is krom en helaas is de maatschappij doorgeschoten in het voorzien van vaders in het hebben van dezelfde taken als een moeder.
Misschien wordt het tijd te erkennen dat de natuur gewoon anders geregeld is.
Want in mijn geval en ook in mijn omgeving beginnen mannen vaak wegloop of agressief gedrag te vertonen zodra ze gewezen worden op hun verantwoordelijkheid naar het gezin. Iets wat voor veel moeders nog heel normaal is, is het voor vaders vaak toch een ‘last’ of wordt het gezien als oppassen.
Uiteraard uitzonderingen daargelaten
zaterdag 21 januari 2023 om 12:39
Jouw situatie is de uitzonderingyobwoc56 schreef: ↑21-01-2023 12:06Ik lees al een tijd mee en herken mij ontzettend in het verhaal van To.
Je hebt ontzettend geluk dat jouw ex erkent niet zelf in staat te zijn om te zorgen voor de kinderen. Dit is ook zeker de reden dat het niet uitmondt in een vechtscheiding. (En het laten zitten van alimentatie)
Het begint nu al: jouw twijfel of de kinderen vaker naar hem toe gaan. Twijfel, omdat je jezelf als aandeel ziet van jullie toxic dynamiek, waarin hij uiteindelijk de keuze maakte om zijn controle te verliezen en geweld te gebruiken.
Ik zeg keuze, omdat als hij niet in staat is om dit te beheersen, hij alsnog een keuze kan maken het te erkennen. Omwille van jullie kinderen.
Let op dat als jij op je strepen gaat staan het alsnog naar kan worden. Je zult dan echt voor jouzelf moeten gaan staan en beseffen: “wat hij deed was niet oké. Nu moet ik mijn kinderen beschermen”
Doe je dit niet en je geeft hem toegang tot de kids dan breng je ze in gevaar. Want als hij het niet leert, dan zal het probleem niet opgelost worden en is het wachten op een volgend moment dat hij de controle over zichzelf verliest. Dit wil je niet voor de kinderen.
Bovendien gaat het er ook om: wat voor een voorbeeld wil je voor de kinderen? Een slappe zak die alleen zijn kinderen wil als hij hulp heeft en niet de ballen heeft om aan zijn agresseieprobleem te werken? Of wil je een man die durft te zeggen: zo lang ik niets aan mijzelf verander, kunnen de kinderen beter bij jou zijn en laten we het hoe het nu is.
Maar ik ben bang dat hij straks alleen maar meer wil. Zeker als hij zijn vriendin behoudt en de nieuwigheid er af is.
Helaas hebben kinderen inderdaad recht op dit soort vaders. Wat krom is want als hij in de bak zou zitten dan zou de overheid ook niet verweten worden dat kids vader niet mogen zien. Of hooguit een paar uurtjes onder toezicht.
Het is krom en helaas is de maatschappij doorgeschoten in het voorzien van vaders in het hebben van dezelfde taken als een moeder.
Misschien wordt het tijd te erkennen dat de natuur gewoon anders geregeld is.
Want in mijn geval en ook in mijn omgeving beginnen mannen vaak wegloop of agressief gedrag te vertonen zodra ze gewezen worden op hun verantwoordelijkheid naar het gezin. Iets wat voor veel moeders nog heel normaal is, is het voor vaders vaak toch een ‘last’ of wordt het gezien als oppassen.
Uiteraard uitzonderingen daargelaten
En laat je door die hufters niet aanpraten dat dit normaal mannengedrag is
Dump deze eikels
zaterdag 21 januari 2023 om 13:24
Jullie reacties zijn heel verhelderend... Ik dacht dat ik moest beschrijven dat mijn ex niet zo eng is als hij nu overkomt, alsof ik de dingen verdraai of verkeerd voorstel. Dat voelt nog altijd zo...
Ik schreef in mijn topic destijds (zo'n 12 jaar geleden) nadat ook een ruzie was geëscaleerd, toen heeft hij me met zijn handen om mijn keel tegen een muur gezet. Het was niet echt wurgen, ik kon ademen, maar het was wel beangstigend.
En ik ben denk ik vooral boos op mezelf, dat ik niet eerder weg ben gegaan, dat ik kinderen met hem op de wereld heb gezet.
En ja, jullie hebben gelijk dat ik bagatalliseer, nuanceer, omdat ik niet in een slachtofferrol wil zitten of het idee wil wekken dat ik mijn eigen aandeel niet zie.
Hij wilde ook een keer een acrobatische koprol met me doen, door mijn armen tussen mijn benen door te trekken en dan een koprol te laten doen. Ik zei nog, niet doen, omdat het niet vertrouwd voelde. Ik klapte toen met mijn hoofd en schouder op de grond, en had een hersenschudding en een gebroken sleutelbeen. Daar heb ik 9 maanden mee gelopen. Mijn omgeving denkt dat ik toen uit was gegleden op een gladde stoep ivm sneeuw.
En ja, iemand die dit soort dingen doet, is eigenlijk ook niet vertrouwd met kinderen....
Ik heb hem een berichtje gestuurd en aangegeven dat ik graag even met hem over zijn voorstel in gesprek ga.
Ik schreef in mijn topic destijds (zo'n 12 jaar geleden) nadat ook een ruzie was geëscaleerd, toen heeft hij me met zijn handen om mijn keel tegen een muur gezet. Het was niet echt wurgen, ik kon ademen, maar het was wel beangstigend.
En ik ben denk ik vooral boos op mezelf, dat ik niet eerder weg ben gegaan, dat ik kinderen met hem op de wereld heb gezet.
En ja, jullie hebben gelijk dat ik bagatalliseer, nuanceer, omdat ik niet in een slachtofferrol wil zitten of het idee wil wekken dat ik mijn eigen aandeel niet zie.
Hij wilde ook een keer een acrobatische koprol met me doen, door mijn armen tussen mijn benen door te trekken en dan een koprol te laten doen. Ik zei nog, niet doen, omdat het niet vertrouwd voelde. Ik klapte toen met mijn hoofd en schouder op de grond, en had een hersenschudding en een gebroken sleutelbeen. Daar heb ik 9 maanden mee gelopen. Mijn omgeving denkt dat ik toen uit was gegleden op een gladde stoep ivm sneeuw.
En ja, iemand die dit soort dingen doet, is eigenlijk ook niet vertrouwd met kinderen....
Ik heb hem een berichtje gestuurd en aangegeven dat ik graag even met hem over zijn voorstel in gesprek ga.
zaterdag 21 januari 2023 om 13:47
Heel verstandig om het logeren af te houden. Jouw verhaal doet me denken aan wat mijn dochter vanmorgen bij het tandenpoetsen even vertelde. Er was een bord met een barst en ex sloeg die voor de grap even op haar hoofd stuk. Ze vond het absoluut niet grappig. Is al maanden terug gebeurd.
Les 1, ex spoort niet, ziet geen grenzen. Les 2 kinderen beleven de meest bizarre dingen niet als bizar, maar als vanzelfsprekend.
Les 1, ex spoort niet, ziet geen grenzen. Les 2 kinderen beleven de meest bizarre dingen niet als bizar, maar als vanzelfsprekend.
zaterdag 21 januari 2023 om 13:55
Appeltaartmetrozijn schreef: ↑21-01-2023 13:47Heel verstandig om het logeren af te houden. Jouw verhaal doet me denken aan wat mijn dochter vanmorgen bij het tandenpoetsen even vertelde. Er was een bord met een barst en ex sloeg die voor de grap even op haar hoofd stuk. Ze vond het absoluut niet grappig. Is al maanden terug gebeurd.
Les 1, ex spoort niet, ziet geen grenzen. Les 2 kinderen beleven de meest bizarre dingen niet als bizar, maar als vanzelfsprekend.
Jeetje, wat heftig... Wat verdrietig voor jouw dochter. Hoe oud is ze?
Ik denk dat het in zekere zin ook voor mij geldt... Als je lang in een situatie zit, wordt het vanzelf normaal.
zaterdag 21 januari 2023 om 14:41
Echt hoor, laat je geen zand in de ogen strooien. Het gedrag van deze man is NIET acceptabel. Onder geen enkele omstandigheid. En het komt NIET door jou. Heel veel buitengewoon pittige dames in mijn omgeving. En niet één man denkt ook maar aan het gedrag van jouw ex.Magenta84 schreef: ↑21-01-2023 13:24Jullie reacties zijn heel verhelderend... Ik dacht dat ik moest beschrijven dat mijn ex niet zo eng is als hij nu overkomt, alsof ik de dingen verdraai of verkeerd voorstel. Dat voelt nog altijd zo...
Ik schreef in mijn topic destijds (zo'n 12 jaar geleden) nadat ook een ruzie was geëscaleerd, toen heeft hij me met zijn handen om mijn keel tegen een muur gezet. Het was niet echt wurgen, ik kon ademen, maar het was wel beangstigend.
En ik ben denk ik vooral boos op mezelf, dat ik niet eerder weg ben gegaan, dat ik kinderen met hem op de wereld heb gezet.
En ja, jullie hebben gelijk dat ik bagatalliseer, nuanceer, omdat ik niet in een slachtofferrol wil zitten of het idee wil wekken dat ik mijn eigen aandeel niet zie.
Hij wilde ook een keer een acrobatische koprol met me doen, door mijn armen tussen mijn benen door te trekken en dan een koprol te laten doen. Ik zei nog, niet doen, omdat het niet vertrouwd voelde. Ik klapte toen met mijn hoofd en schouder op de grond, en had een hersenschudding en een gebroken sleutelbeen. Daar heb ik 9 maanden mee gelopen. Mijn omgeving denkt dat ik toen uit was gegleden op een gladde stoep ivm sneeuw.
En ja, iemand die dit soort dingen doet, is eigenlijk ook niet vertrouwd met kinderen....
Ik heb hem een berichtje gestuurd en aangegeven dat ik graag even met hem over zijn voorstel in gesprek ga.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
zaterdag 21 januari 2023 om 15:56
Dankjewel Hex.
Het heeft mij in privé denk ik gewoon heel onzeker gemaakt en twijfelend aan mezelf. Dat is het moeilijke aan zo'n lange intieme relatie, er kijkt niemand mee die je vertelt wat wel en niet 'normaal' is. Of wanneer er een grens wordt overgegaan. En door mijn verschillende functies weet ik ook dat eenzelfde situatie door verschillende mensen heel verschillend kan worden ervaren en beschreven. En wat is dan de waarheid?
En het gekke is, ik denk dat niemand om mij heen dit van mij verwacht. Zakelijk sta ik er wel. Ben ik ook niet onzeker. Vertrouw ik op mezelf. En dat heeft me ver gebracht. En ik durf me dan ook wel kwetsbaar op te stellen. Alleen in privé niet; mensen echt dichtbij laten komen.
Mijn ex heeft ook heel lang mij de schuld gegeven van het feit dat we niet meer bij elkaar zijn. Dat ik verliefd ben geworden op een ander. Dat ik hem niet meer een kans heb gegeven. Hem niet meegenomen heb in mijn proces. Dat ik hem heb beschadigd en zijn gezin/kinderen heb afgenomen. En ik heb makkelijk praten, want ik kan in het huis blijven wonen, kan een oppas regelen, heb financiële armslag. Dus ja, dat heeft mijn schuldgevoel ook aangewakkerd.
Het heeft mij in privé denk ik gewoon heel onzeker gemaakt en twijfelend aan mezelf. Dat is het moeilijke aan zo'n lange intieme relatie, er kijkt niemand mee die je vertelt wat wel en niet 'normaal' is. Of wanneer er een grens wordt overgegaan. En door mijn verschillende functies weet ik ook dat eenzelfde situatie door verschillende mensen heel verschillend kan worden ervaren en beschreven. En wat is dan de waarheid?
En het gekke is, ik denk dat niemand om mij heen dit van mij verwacht. Zakelijk sta ik er wel. Ben ik ook niet onzeker. Vertrouw ik op mezelf. En dat heeft me ver gebracht. En ik durf me dan ook wel kwetsbaar op te stellen. Alleen in privé niet; mensen echt dichtbij laten komen.
Mijn ex heeft ook heel lang mij de schuld gegeven van het feit dat we niet meer bij elkaar zijn. Dat ik verliefd ben geworden op een ander. Dat ik hem niet meer een kans heb gegeven. Hem niet meegenomen heb in mijn proces. Dat ik hem heb beschadigd en zijn gezin/kinderen heb afgenomen. En ik heb makkelijk praten, want ik kan in het huis blijven wonen, kan een oppas regelen, heb financiële armslag. Dus ja, dat heeft mijn schuldgevoel ook aangewakkerd.
zaterdag 21 januari 2023 om 16:30
Ik zou niet akkoord gaan met zijn voorstel. Je weet niet hoe stabiel zijn relatie is. Je weet niet of die vriendin op jouw kinderen zit te wachten en of ze die rol op zich wil nemen.
Deze man spoort niet en ik zou hem niet zomaar met de kinderen vertrouwen na alles wat ik hier lees (bord naar je gooien, jou een hersenschudding bezorgen).
Deze man spoort niet en ik zou hem niet zomaar met de kinderen vertrouwen na alles wat ik hier lees (bord naar je gooien, jou een hersenschudding bezorgen).
zaterdag 21 januari 2023 om 18:40
Jouw ex geeft jou al heel lang de schuld van van alles. Zijn gedrag? Komt door jou! Hij ziet de kinderen niet? Jouw schuld. Hij doet er geen reet aan en verzint 100.000 smoezen waarom? Jouw schuld!Magenta84 schreef: ↑21-01-2023 15:56Dankjewel Hex.
Het heeft mij in privé denk ik gewoon heel onzeker gemaakt en twijfelend aan mezelf. Dat is het moeilijke aan zo'n lange intieme relatie, er kijkt niemand mee die je vertelt wat wel en niet 'normaal' is. Of wanneer er een grens wordt overgegaan. En door mijn verschillende functies weet ik ook dat eenzelfde situatie door verschillende mensen heel verschillend kan worden ervaren en beschreven. En wat is dan de waarheid?
En het gekke is, ik denk dat niemand om mij heen dit van mij verwacht. Zakelijk sta ik er wel. Ben ik ook niet onzeker. Vertrouw ik op mezelf. En dat heeft me ver gebracht. En ik durf me dan ook wel kwetsbaar op te stellen. Alleen in privé niet; mensen echt dichtbij laten komen.
Mijn ex heeft ook heel lang mij de schuld gegeven van het feit dat we niet meer bij elkaar zijn. Dat ik verliefd ben geworden op een ander. Dat ik hem niet meer een kans heb gegeven. Hem niet meegenomen heb in mijn proces. Dat ik hem heb beschadigd en zijn gezin/kinderen heb afgenomen. En ik heb makkelijk praten, want ik kan in het huis blijven wonen, kan een oppas regelen, heb financiële armslag. Dus ja, dat heeft mijn schuldgevoel ook aangewakkerd.
Laat je niks wijsmaken. Waarvoor is deze man eigenlijk wel zelf verantwoordelijk?
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
zondag 22 januari 2023 om 07:20
Ja, het klopt ook wat je schrijft Hex. Het lastige in de communicatie met mijn ex is, dat hij dan in woorden ook wel weer dingen toegeeft. Dat hij tekort is geschoten, dat het niet een wenselijke situatie is zo. Dat hij depressief is geweest de afgelopen jaren alleen. Dat ik dan in ieder geval de liefde van de jongens nog had. Dat hij door mijn gedrag aan het einde van het huwelijk beschadigd is en daardoor veel moeite heeft gehad weer een vrouw in zijn leven toe te laten.
En ik ben dan best wel eens gefrustreerd geweest en ook emotioneel, dat je er altijd alleen voor staat. Dat hij dan ook alleen zijn eigen waarheid ziet en zijn eigen perspectief. En ik altijd met hem mee heb moeten buigen. Als ik dat dan tegen hem zeg, kan hij weer volledig met me meepraten, maar er vervolgens weer niets aan doen.
En het is gewoon af en toe best zwaar. Dat je niemand hebt om de ouderlijke verantwoordelijkheid en zorgen die daar ook bij horen, te delen. Naast het praktische aspect.
En ik zou ergens ook wel graag weer een relatie willen aangaan. Maar merk dat ik daar toch ook een zekere angst voor heb. Kan ik in een relatie zitten zonder mezelf te verliezen? Of ga ik me weer volledig aanpassen?
En daarnaast, mijn jongens staan voorop en die zijn er tot nu toe en wellicht ook in de toekomst altijd. Ik heb gelukkig een superfijne oppas, van 25, die ook wel onderdeel is geworden van ons gezin. Ze gaat wel mee op vakanties en ze is heel flexibel. Slaapt hier wel als dat nodig is. Maar doordat ik vrij veeleisend werk heb, houd ik mijn afspraken in vrije tijd heel beperkt. Want dat is ook de tijd met en voor de jongens. En als ze die tijd dan nog moeten delen met een ander...
Nou ja, ik merk dat het hier een beetje een plek is geworden om even van me af te schrijven. Visie van anderen op mijn verhaal te horen en ook hoe anderen in gelijke omstandigheden ermee om zijn gegaan.
Dank jullie wel daarvoor! Het doet me in ieder geval goed.
En ik ben dan best wel eens gefrustreerd geweest en ook emotioneel, dat je er altijd alleen voor staat. Dat hij dan ook alleen zijn eigen waarheid ziet en zijn eigen perspectief. En ik altijd met hem mee heb moeten buigen. Als ik dat dan tegen hem zeg, kan hij weer volledig met me meepraten, maar er vervolgens weer niets aan doen.
En het is gewoon af en toe best zwaar. Dat je niemand hebt om de ouderlijke verantwoordelijkheid en zorgen die daar ook bij horen, te delen. Naast het praktische aspect.
En ik zou ergens ook wel graag weer een relatie willen aangaan. Maar merk dat ik daar toch ook een zekere angst voor heb. Kan ik in een relatie zitten zonder mezelf te verliezen? Of ga ik me weer volledig aanpassen?
En daarnaast, mijn jongens staan voorop en die zijn er tot nu toe en wellicht ook in de toekomst altijd. Ik heb gelukkig een superfijne oppas, van 25, die ook wel onderdeel is geworden van ons gezin. Ze gaat wel mee op vakanties en ze is heel flexibel. Slaapt hier wel als dat nodig is. Maar doordat ik vrij veeleisend werk heb, houd ik mijn afspraken in vrije tijd heel beperkt. Want dat is ook de tijd met en voor de jongens. En als ze die tijd dan nog moeten delen met een ander...
Nou ja, ik merk dat het hier een beetje een plek is geworden om even van me af te schrijven. Visie van anderen op mijn verhaal te horen en ook hoe anderen in gelijke omstandigheden ermee om zijn gegaan.
Dank jullie wel daarvoor! Het doet me in ieder geval goed.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
