Relaties
alle pijlers
Onaardige moeder
donderdag 8 december 2022 om 20:44
Meestal kom ik met mijn problemen hier. Door mijn hele moeilijke thuissituatie ben ik een beetje gestoord in mijn hoofd geworden. Ik ben momenteel 32 jaar. Van jongs af aan heeft mijn moeder me altijd verteld dat ik een slechte persoon ben en dit verteld ze in geuren en kleuren aan anderen. Ze heeft me altijd thuis gekgemaakt. Als ze al klein beetje het gevoel heeft dat ik haar niet wil helpen etc dan flipt ze.
Als ik op mijn tenen loop en alles zeg en doe wat ze goed vindt, doet ze wel normaal.
Voorbeeldje:
Ik woon nu tijdelijk thuis ivm een verhuizing. Als ze om hulp vraagt, is dat vaak aan mij.
Vandaag vroeg ze iets over administratie. Ik voelde al aan de sfeer dat er iets zou gebeuren. Ik ben door mijn verleden hypergevoelig geworden.
Paar weken geleden heb ik haar geholpen met haar administratie om haar salaris overgemaakt te krijgen. Alle aanwijzingen doorlopen en verstuurd naar de werkgever.
Vandaag kreeg ze de melding dat haar werkgever haar foto van des paspoort niet scherp genoeg vond. En ik zei tegen haar dat die foto niet scherp was genomen. Ze gaf heel onaardig aan dat wat ik doe niet goed is. Ik zei dat zij degene was die de foto had gemaakt en dat dat niet mijn fout was, ik heb het alleen geupload.
Kwaad liep ze naar beneden en zei ze dat ik de 1e keer mijn hulp aangeboden en dat ze mij nooit om hulp eigenlijk moet vragen etc etc en ging verder om mij te beschuldigen. Daar raakte ik weer geirriteerd over. Want waarom is mijn opmerking zo erg dat ik zei dat ze de paspoort foto niet scherp heeft genomen? Waarom gelijk flippen dat ze mijn hulp nooit had moeten vragen.
Ik wachtte beneden in de woonkamer en ging weer terug naar mijn kamer en daarbij loop ik langs haar kamer.
Daarna kwam ze half schreeuwend binnen en met een van woede vertrokken gezicht dat ik niks meer zei en zei ze heel hatelijk dat ze me nooit meer wat zou vragen. En daarna zei ik dat ze me vals had beschuldigd dat ik haar niet wilde helpen.
Daarna kwam mijn vader en ging ze tegen hem zeggen dat ik een slechte persoon ben die iemand zal laten vallen als het haar uitkomt. Dit vind ik heel erg want ze maakt me zwart. Terwijl ik juist een heel hulpvaardig en pleaserig persoon ben. Vroeger ging ik me heel erg weer verdedigen. Nu heb ik zoiets van denk maar dat ik een slechte persoon ben, ik moet ook gewoon accepteren dat mijn band met mijn moeder gewoon heel mijn leven slecht zal zijn. Mijn ouders waren laatst een paar maanden in het buitenland en ik heb ze geen 1 seconde gemist.
Dat komt omdat ik qua geestelijke gesteldheid nooit wat aan ze heb gehad, er is geen band. Helemaal niks. Nul komma nul. Mijn vader is sowieso een autist, maar hij bedoelt het wel goed. Mijn moeder houdt oprecht niet van mij, dat weet ik zeker. Ik heb zelfs zoiets van als ik haar nooit meer in mijn leven zie, vind ik het totaal niet erg. Ze is toch nooit een moeder geweest.
Zo heeft me dus jarenlang helemaal kapot gemaakt. Ik weet niet wat haar doel is, maar het lijkt alsof ze haar frustraties op mij afreageert. Ze is altijd heel gemeen tegen mij geweest en ik wil eigenlijk nooit meer contact met haar. Ik heb teveel vergeven, maar ik denk dat dit de druppel voor mij is. Ik gaf mezelf vaak de schuld van dit soort dingen, kreeg er angstgevoelens af, het lijkt alsof ze over mij probeert te stoken, want tussen haar en mn vader botert het ook niet altijd. Als ze weer zin heeft om aardig te doen, doet ze aardig. Als ze me wil afkatten dan doet ze dat ook. Jarenlang heeft ze me zo getreiterd.
Wat kan ik hiermee? Heeft zij een soort probleem ofzo?
Dat ik niet in de goot ben beland, is omdat ik me altijd heel sterk heb gehouden. Ik heb nooit liefde of geborgenheid gekend. Waardoor nu als volwassene ook niet kan liefhebben, ik ben heel gesloten en zit vol traumas. Ik heb in mijn leven een paar grote gelukken gehad. Zoals met mijn werk en mijn huis. Ik ben eigenlijk van niemand afhankelijk, door mijn verleden heb ik veel moeite om mezelf te hechten aan iemand. Het is een reden dat ik waarsch geen kinderen wil omdat ik niet weet hoe ik moet liefhebben. En hoe ga je jezelf lief vinden als je je hele leven van je moeder hebt gehoord dat je een slechte persoon bent?
Ik loop nu bij een psycholoog en dat gaat niet verder dan hoe voel je etc. Ik heb geen gerichte behandeling waar ik wel om heb gevraagd, zoals schematherapie en emdr
Als ik op mijn tenen loop en alles zeg en doe wat ze goed vindt, doet ze wel normaal.
Voorbeeldje:
Ik woon nu tijdelijk thuis ivm een verhuizing. Als ze om hulp vraagt, is dat vaak aan mij.
Vandaag vroeg ze iets over administratie. Ik voelde al aan de sfeer dat er iets zou gebeuren. Ik ben door mijn verleden hypergevoelig geworden.
Paar weken geleden heb ik haar geholpen met haar administratie om haar salaris overgemaakt te krijgen. Alle aanwijzingen doorlopen en verstuurd naar de werkgever.
Vandaag kreeg ze de melding dat haar werkgever haar foto van des paspoort niet scherp genoeg vond. En ik zei tegen haar dat die foto niet scherp was genomen. Ze gaf heel onaardig aan dat wat ik doe niet goed is. Ik zei dat zij degene was die de foto had gemaakt en dat dat niet mijn fout was, ik heb het alleen geupload.
Kwaad liep ze naar beneden en zei ze dat ik de 1e keer mijn hulp aangeboden en dat ze mij nooit om hulp eigenlijk moet vragen etc etc en ging verder om mij te beschuldigen. Daar raakte ik weer geirriteerd over. Want waarom is mijn opmerking zo erg dat ik zei dat ze de paspoort foto niet scherp heeft genomen? Waarom gelijk flippen dat ze mijn hulp nooit had moeten vragen.
Ik wachtte beneden in de woonkamer en ging weer terug naar mijn kamer en daarbij loop ik langs haar kamer.
Daarna kwam ze half schreeuwend binnen en met een van woede vertrokken gezicht dat ik niks meer zei en zei ze heel hatelijk dat ze me nooit meer wat zou vragen. En daarna zei ik dat ze me vals had beschuldigd dat ik haar niet wilde helpen.
Daarna kwam mijn vader en ging ze tegen hem zeggen dat ik een slechte persoon ben die iemand zal laten vallen als het haar uitkomt. Dit vind ik heel erg want ze maakt me zwart. Terwijl ik juist een heel hulpvaardig en pleaserig persoon ben. Vroeger ging ik me heel erg weer verdedigen. Nu heb ik zoiets van denk maar dat ik een slechte persoon ben, ik moet ook gewoon accepteren dat mijn band met mijn moeder gewoon heel mijn leven slecht zal zijn. Mijn ouders waren laatst een paar maanden in het buitenland en ik heb ze geen 1 seconde gemist.
Dat komt omdat ik qua geestelijke gesteldheid nooit wat aan ze heb gehad, er is geen band. Helemaal niks. Nul komma nul. Mijn vader is sowieso een autist, maar hij bedoelt het wel goed. Mijn moeder houdt oprecht niet van mij, dat weet ik zeker. Ik heb zelfs zoiets van als ik haar nooit meer in mijn leven zie, vind ik het totaal niet erg. Ze is toch nooit een moeder geweest.
Zo heeft me dus jarenlang helemaal kapot gemaakt. Ik weet niet wat haar doel is, maar het lijkt alsof ze haar frustraties op mij afreageert. Ze is altijd heel gemeen tegen mij geweest en ik wil eigenlijk nooit meer contact met haar. Ik heb teveel vergeven, maar ik denk dat dit de druppel voor mij is. Ik gaf mezelf vaak de schuld van dit soort dingen, kreeg er angstgevoelens af, het lijkt alsof ze over mij probeert te stoken, want tussen haar en mn vader botert het ook niet altijd. Als ze weer zin heeft om aardig te doen, doet ze aardig. Als ze me wil afkatten dan doet ze dat ook. Jarenlang heeft ze me zo getreiterd.
Wat kan ik hiermee? Heeft zij een soort probleem ofzo?
Dat ik niet in de goot ben beland, is omdat ik me altijd heel sterk heb gehouden. Ik heb nooit liefde of geborgenheid gekend. Waardoor nu als volwassene ook niet kan liefhebben, ik ben heel gesloten en zit vol traumas. Ik heb in mijn leven een paar grote gelukken gehad. Zoals met mijn werk en mijn huis. Ik ben eigenlijk van niemand afhankelijk, door mijn verleden heb ik veel moeite om mezelf te hechten aan iemand. Het is een reden dat ik waarsch geen kinderen wil omdat ik niet weet hoe ik moet liefhebben. En hoe ga je jezelf lief vinden als je je hele leven van je moeder hebt gehoord dat je een slechte persoon bent?
Ik loop nu bij een psycholoog en dat gaat niet verder dan hoe voel je etc. Ik heb geen gerichte behandeling waar ik wel om heb gevraagd, zoals schematherapie en emdr
velvet1rose wijzigde dit bericht op 08-12-2022 21:10
40.80% gewijzigd
vrijdag 9 december 2022 om 00:55
In het verhaal wat je vertelt gaat je moeder dus van 0 naar 100 vanwege een foto? 
Ik geloof heus wel dat je ouders issues hebben.
Ik denk echter niet dat zij de enige zijn. De manier waarop je schrijft en over ze praat, volgens mij klopt er hier heel veel niet. Het is sowieso verstandig om hulp in te schakelen. Om jezelf te beschermen zou het voorlopig handig zijn afstand te nemen tot je genoeg tools hebt om met de situatie om te gaan.
Ik geloof heus wel dat je ouders issues hebben.
Ik denk echter niet dat zij de enige zijn. De manier waarop je schrijft en over ze praat, volgens mij klopt er hier heel veel niet. Het is sowieso verstandig om hulp in te schakelen. Om jezelf te beschermen zou het voorlopig handig zijn afstand te nemen tot je genoeg tools hebt om met de situatie om te gaan.
vrijdag 9 december 2022 om 06:52
Helaas beaam ik ook dat dit niet verandert. De laatste post suggereert dat het aan jou ligt, dat doen mensen vaak. Maar met zo een moeder opgroeien is niet aan anderen uit te leggen, door je emoties wordt je verhaal onsamenhangend, maar ik begrijp het zo goed! Dat van boosheid verwrongen gezicht en de haat waarmee je wordt bejegend en daarna het slachtoffergedoe van je moeder als ze jou zwart loopt te maken bij je vader en anderen. Vreselijk.
Ik hoop dat je als de brandweer weer huis uit kan en wens je heel veel sterkte komende tijd dat je er nog zit.
Ik hoop dat je als de brandweer weer huis uit kan en wens je heel veel sterkte komende tijd dat je er nog zit.
vrijdag 9 december 2022 om 08:08
Ik denk dat het voor een normaal gehecht persoon al lastig kan zijn om als volwassene weer een tijd thuis bij papa en mama te zijn. Laat staan bij iemand die een moeder heeft die zich zo opstelt als de jouwe dat doet. Ik en mijn ouders schieten ook weer in onze oude ouder- en kindpatronen als we te lang samen zijn haha. Wat ook logisch is, want we hebben nooit geleerd om samen andere rollen aan te nemen onder één dak. Zij hebben mij nooit voor lange tijd als volwassene meegemaakt in hun bijzijn.
Ik vind het heel verdrietig voor je om te lezen dat je moeder zo liefdeloos naar je is en om het minste of geringste zo tegen je tekeer gaat. Je beschrijft wel dat je vader autistisch is, maar het klinkt eigenlijk alsof je moeder ook wel met dingen worstelt. En tuurlijk heeft dat zijn weerslag op hoe je opgroeit en in het leven staat. Ik weet niet of het klopt, maar het lijkt alsof je nooit hebt geleerd om verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen leven. Je geeft ‘geluk’ de reden dat je zelfstandig bent, woonruimte hebt en een goede baan. En omschrijft het niet als je eigen verdiensten. En nu loop je bij een psycholoog die je blijkbaar niet geeft wat je wil. Maar je onderneemt ook verder geen actie om te krijgen wat je wil. En zolang je dat niet doet, dan gaat zo’n psych ook niet uit zichzelf zeggen: “Dit is misschien geen goede match, misschien moet je verder kijken, of moeten we iets anders proberen?”
Een beetje als een kind die iets wil, maar nog niet weet hoe ze erom moet vragen in een wereld die van haar verwacht dat ze zich als een volwassene gedraagt, dus daarin ook niks gaat faciliteren voor haar.
Het is niet erg om voor nu uit zelfbescherming afstand in te bouwen jegens je ouders, zeker als je geen liefde van ze voelt. Ik zou ook een andere tussen oplossing zoeken dan bij je ouders gaan hokken. En zoek een andere psycholoog! Er zijn er zoveel inmiddels.
Ik vind het heel verdrietig voor je om te lezen dat je moeder zo liefdeloos naar je is en om het minste of geringste zo tegen je tekeer gaat. Je beschrijft wel dat je vader autistisch is, maar het klinkt eigenlijk alsof je moeder ook wel met dingen worstelt. En tuurlijk heeft dat zijn weerslag op hoe je opgroeit en in het leven staat. Ik weet niet of het klopt, maar het lijkt alsof je nooit hebt geleerd om verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen leven. Je geeft ‘geluk’ de reden dat je zelfstandig bent, woonruimte hebt en een goede baan. En omschrijft het niet als je eigen verdiensten. En nu loop je bij een psycholoog die je blijkbaar niet geeft wat je wil. Maar je onderneemt ook verder geen actie om te krijgen wat je wil. En zolang je dat niet doet, dan gaat zo’n psych ook niet uit zichzelf zeggen: “Dit is misschien geen goede match, misschien moet je verder kijken, of moeten we iets anders proberen?”
Een beetje als een kind die iets wil, maar nog niet weet hoe ze erom moet vragen in een wereld die van haar verwacht dat ze zich als een volwassene gedraagt, dus daarin ook niks gaat faciliteren voor haar.
Het is niet erg om voor nu uit zelfbescherming afstand in te bouwen jegens je ouders, zeker als je geen liefde van ze voelt. Ik zou ook een andere tussen oplossing zoeken dan bij je ouders gaan hokken. En zoek een andere psycholoog! Er zijn er zoveel inmiddels.
vrijdag 9 december 2022 om 08:25
Ik vind dat ik wel degelijk inhoudelijk op de TO heb gereageerd. Namelijk dat ik weet hoe complex dit soort ouder/kind relaties zijn.
Tegen mij is ook vaak genoeg gezegd dat ik maar eens een grote meid moest worden, mijn eigen weg moest kiezen, mijn moeder het maar moest laten uitzoeken etc.
Met mijn verstand wist ik heus ook wel dat dit klopte, maar zwaar gemanipuleerd en geïndoctrineerd als ik was, lukte dat niet zomaar even. En dan ook het verwijt: "tja, je blijft toch zelf contact houden met die vreselijke moeder van je? Eigen schuld dan ook hé!"
En wat te denken van opmerkingen als: "je moeder zal zo haar redenen hebben, dat ze zo tegen je doet!" Of men vindt dat je in de slachtofferrol zit.
Er bestaat géén gouden tip. En er is géén knop die je zomaar even omzet. Al bezoek je 100 psychologen. Types als mijn moeder (en zo te lezen die van de TO) zijn meesters in het aantrekken en afstoten. Zijn meesters in manipuleren en zodra je in verzet probeert te komen, weten ze je met een enorm schuldgevoel op te zadelen.
Ik was al lang en breed getrouwd, had kinderen, een baan.. en nog steeds zat ik dik onder mijn moeders duim.
Het is een losweek proces van jaren geweest waar zelfs mijn eigen echtgenoot weinig invloed op had.
Ik kan zo nog wel meters doorschrijven en dan nog zul je er geen gouden tip tussen zien staan. Had ik die maar....
vrijdag 9 december 2022 om 08:32
Nouja.. voor mij was er wel een gouden tip. Het was inderdaad niet van de een op de andere dag opgelost maar het heeft wel gewerkt. Mijn moeder is zelf getraumatiseerd en heeft haar hele leven lang zichzelf gered zonder hulpverlening. Ze had niet meer door hoe erg ze met haar gedrag mij beïnvloedde want het was haar manier van overleven. Ik heb jaren lang heel stug mijn grenzen aangegeven. Als mijn ouders die niet konden accepteren was ik weg. Er zijn periodes geweest dat ik ze maanden of zelfs een jaar niet sprak. En ik moet bepaalde dingen nog steeds niet te letterlijk tegen mijn moeder zeggen. Ik denk dat ze ter plekke ontploft als ik zeg dat ze zelf getraumatiseerd is. Maar haar manier van met mij omgaan is zo veranderd, dat ik nu soms meerdere keren per week met mijn moeder aan de telefoon hang nu ik een pittige periode heb en ze steunt me iedere keer weer. En daar ben ik gruwelijk dankbaar voor.
vrijdag 9 december 2022 om 08:34
KooktMetKnoflook schreef: ↑08-12-2022 22:56Moet bij dit soort posts na 2 regels al denken "De ratmoeder" en die gedachte gaat ook niet meer weg.
Hierzo. Kijk eens of je iets herkent.
https://www.ratgevallen.nl/wp-content/u ... der1-1.pdf
Dat boek zou verplichte literatuur moeten zijn en op school de boekenlijst moeten staan.
De sterren wandlen, de tijd gaat, de klok zal slaan,.
vrijdag 9 december 2022 om 08:36
Niemand gaat tegen mij schreeuwen op mijn 32ste en dan nog verwachten mij ooit nog te ontmoeten. Op mijn 20ste was dat al zo. Ik was toen een betalende kostganger bij mijn ouders maar no way dat er een heftige toon werd aangeslagen. Met 21 was ik overigens zelfstandig wonend.
Als je inwoont bij je moeder en je kan niet weg vanwege gebrek aan perspectief op de woningmarkt dan zou ik een kamer apart voor mezelf inrichten en behalve de kosten betalen, niets meer doen. Helpen met administratie doe je niet zomaar, dat moet ze heel lief vragen en daar een tegenprestatie voor aanbieden.
Ik weet niet hoe je in deze emotioneel afhankelijke situatie bent geraakt maar daar moet je uit. Ik zou me blijven inspannen voor een klein woninkje, zolang je maar iets van jezelf hebt.
Wat betreft de nare toon die ze tegen je aanslaat, ik zou het daarover hebben. Deze toon doet mij geen goed mama. Ik voel me niet fijn in jouw buurt. En dan zoveel mogelijk uit haar buurt wegblijven. Hopelijk beseft ze dan wat ze verliest door haar emotionele incontinentie.
Als je inwoont bij je moeder en je kan niet weg vanwege gebrek aan perspectief op de woningmarkt dan zou ik een kamer apart voor mezelf inrichten en behalve de kosten betalen, niets meer doen. Helpen met administratie doe je niet zomaar, dat moet ze heel lief vragen en daar een tegenprestatie voor aanbieden.
Ik weet niet hoe je in deze emotioneel afhankelijke situatie bent geraakt maar daar moet je uit. Ik zou me blijven inspannen voor een klein woninkje, zolang je maar iets van jezelf hebt.
Wat betreft de nare toon die ze tegen je aanslaat, ik zou het daarover hebben. Deze toon doet mij geen goed mama. Ik voel me niet fijn in jouw buurt. En dan zoveel mogelijk uit haar buurt wegblijven. Hopelijk beseft ze dan wat ze verliest door haar emotionele incontinentie.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 9 december 2022 om 08:58
De beste tip die ik je kan geven is, zodra ze jou een naar gevoel geeft, te stoppen met het onderwerp waar het om gaat (of je wel of niet deugt in haar ogen) en het alleen nog maar over de vorm te hebben en hoe je je voelt. Daar moet je tot in het oneindige over doorgaan en je niet in de verdediging laten manipuleren. Ik houd er niet van als je tegen mij schreeuwt. Als je tegen me schreeuwt dan word ik nerveus en hoor verder niet meer wat je zegt. Ik verdien deze toon helemaal niet want van iedereen doe ik het meeste voor jou. Ik vind mezelf een heel goede loyale dochter. Ik ga nu weg en als je als ik terugkom niet een stuk rustiger bent ga ik weer weg.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 9 december 2022 om 09:03
Ze komt niet lieflijk over, maar geconditioneerd en mishandeld.Zena schreef: ↑08-12-2022 21:53Heb je weleens goed tegengas gegeven? Je komt heel lieflijk over, alsof je niet veel terug zegt wanneer je moeder zo doet en ook niet echt inziet hoe ziek haar gedrag is. Het is belangrijk dat je dat wel gaat inzien en harder wordt, want zo een ziek persoon stopt niet totdat ze al het leven uit je gezogen heeft. Als je het contact niet wil verbreken moet je gaan begrenzen voor je eigen mentale welzijn. Afspraken maken over wat je wel en niet meer accepteert, hoe vaak je haar wil zien etc.
Ik heb soortgelijke dingen meegemaakt met mijn moeder en het is een enorm gevecht om mezelf te ontdoen van alle valse overtuigingen over mezelf en traumas die ik heb opgelopen door haar labiliteit. Heb het contact sterk terug moeten schroeven omdat ik ook inzag dat zij nooit zal veranderen en nu ontstaat er pas echt ruimte om te helen.
Heel veel sterkte TO.
To. Hoe lang loop je bij die psycholoog? Het klopt inderdaad dat een psych bij aanvang eerst een aantal sessies wil kijken hoe het met je gaat en hoe stabiel je dagen/weken zijn, voordat er echt de diepte ingegaan wordt.
Als je geen klik voelt zou ik wel op zoek gaan naar een andere.
Jouw hulpvraag ligt duidelijk in traumaverwerking, je geloof/overtuiging dat jouw moeders handelen met jou te maken heeft (zo reageer je in ieder geval wel zodra ze jou wat flikt) en minder dat het aan haar ligt en je misschien gewoon een moeder hebt met een ongediagnosticeerd iets, waardoor het logisch is dat jij daar als kind flink onder te lijden hebt gehad en hoe je je nu opstelt daar een direct gevolg van is.
Gelukkig ben je bijna weer op je eigen plek. Het kan zijn dat jouw psych dat ook even heeft afgewacht?
Geen contact of minimaal contact, totdat jij inziet wat er allemaal zou kunnen spelen en hoe jij je daarvoor zou kunnen wapenen zou mijn advies zijn. Je bent op de goede weg naar autonomie in ieder geval.
vrijdag 9 december 2022 om 09:06
Ik snap het, echt. Enerzijds dan want ik snap de mensen die zeggen dat je het contact kunt stoppen en dit zelf in stand houdt ook. Maar dat is een volwassen zijlijn uitspraak en walst compleet over de dynamiek heen van een toxische ouder. (want zo mag ik dat wel noemen, toch?) Ik denk dat het vergelijkbaar is met mensen die in een relatie blijven waarin huiselijk geweld aan de orde is. En ik denk ook dat mensen met een ouder als jullie sneller vallen in zo'n relatie. Of zie ik dat verkeerd?Pindakaasjes schreef: ↑09-12-2022 08:25Ik vind dat ik wel degelijk inhoudelijk op de TO heb gereageerd. Namelijk dat ik weet hoe complex dit soort ouder/kind relaties zijn.
Tegen mij is ook vaak genoeg gezegd dat ik maar eens een grote meid moest worden, mijn eigen weg moest kiezen, mijn moeder het maar moest laten uitzoeken etc.
Met mijn verstand wist ik heus ook wel dat dit klopte, maar zwaar gemanipuleerd en geïndoctrineerd als ik was, lukte dat niet zomaar even. En dan ook het verwijt: "tja, je blijft toch zelf contact houden met die vreselijke moeder van je? Eigen schuld dan ook hé!"
En wat te denken van opmerkingen als: "je moeder zal zo haar redenen hebben, dat ze zo tegen je doet!" Of men vindt dat je in de slachtofferrol zit.
Er bestaat géén gouden tip. En er is géén knop die je zomaar even omzet. Al bezoek je 100 psychologen. Types als mijn moeder (en zo te lezen die van de TO) zijn meesters in het aantrekken en afstoten. Zijn meesters in manipuleren en zodra je in verzet probeert te komen, weten ze je met een enorm schuldgevoel op te zadelen.
Ik was al lang en breed getrouwd, had kinderen, een baan.. en nog steeds zat ik dik onder mijn moeders duim.
Het is een losweek proces van jaren geweest waar zelfs mijn eigen echtgenoot weinig invloed op had.
Ik kan zo nog wel meters doorschrijven en dan nog zul je er geen gouden tip tussen zien staan. Had ik die maar....
En toch denk ik dat het klopt dat to in de kinderrol blijft en dat ze hulp nodig heeft om hieruit te komen. Dat doe je niet even, dat snap ik heel goed maar to opent hier immers een topic voor tips dus dit is mijn tip. Ik heb geen andere en het zal ook de gouden niet zijn.
Bedankt voor je verhaal, het lijkt me echt heel moeilijk als je zo'n moeder hebt.
.
vrijdag 9 december 2022 om 09:29
Ik zou in jouw geval gezegd hebben dat ik de kwestie zou bekijken en daar zou ik de tijd voor nemen; ik zou eerst wat anders gaan doen. Je bekijkt de foto, beoordeelt hem, en adviseert wat te doen. Als er een scherpere foto moet komen volgens de werkgever dan begin je daar niet veel tegen, je maakt een nieuwe, laat hem bij voorkeur maken door een fotohandelaar en upload hem opnieuw. Je moeder vraag je even rustig te zijn: het komt goed.
Gaat ze mopperen dan zeg je dat je het ook zo vervelend vindt dat je werkgever zo kieskeurig is. Vervelend al die moeite. Gaat ze jou beschuldigen dan trek je je muur op en praat je alleen nog maar over hoe je je voelt door haar.
Gaat ze mopperen dan zeg je dat je het ook zo vervelend vindt dat je werkgever zo kieskeurig is. Vervelend al die moeite. Gaat ze jou beschuldigen dan trek je je muur op en praat je alleen nog maar over hoe je je voelt door haar.
retrostar wijzigde dit bericht op 09-12-2022 09:35
22.22% gewijzigd
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 9 december 2022 om 09:31
Rooss4.0 schreef: ↑09-12-2022 09:06Ik snap het, echt. Enerzijds dan want ik snap de mensen die zeggen dat je het contact kunt stoppen en dit zelf in stand houdt ook. Maar dat is een volwassen zijlijn uitspraak en walst compleet over de dynamiek heen van een toxische ouder. (want zo mag ik dat wel noemen, toch?) Ik denk dat het vergelijkbaar is met mensen die in een relatie blijven waarin huiselijk geweld aan de orde is. En ik denk ook dat mensen met een ouder als jullie sneller vallen in zo'n relatie. Of zie ik dat verkeerd?
En toch denk ik dat het klopt dat to in de kinderrol blijft en dat ze hulp nodig heeft om hieruit te komen. Dat doe je niet even, dat snap ik heel goed maar to opent hier immers een topic voor tips dus dit is mijn tip. Ik heb geen andere en het zal ook de gouden niet zijn.
Bedankt voor je verhaal, het lijkt me echt heel moeilijk als je zo'n moeder hebt.
Jij bedankt voor je lieve reactie. Ik haalde gisteren fel naar je uit waardoor ik weer merk aan mezelf hoe dit altijd een gevoelige plek bij me blijft. Ik schiet dan heel snel in de verdediging of wordt boos. Noem het een trauma.
Ik weet nog dat ik al een jaar of 21 was, en mijn moeder me vol in mijn gezicht sloeg met vlakke hand (ik was uitgeweest met een man die haar niet zinde). Ze stond te razen als een dolle, "slet, hoer etc" Ze wilde nog een keer slaan maar ik kon haar pols grijpen en de 2e klap voorkomen!
Vervolgens rende ze huilende naar boven en riep "waarom maken mijn kinderen mij kapot!!"
Mijn vader zat nog op de bank, heel rustig, keek naar me en zei: "Kijk nou wat je je moeder aandoet!"
Mijn moeder kon heel theatraal zijn. Aan haar eigen haren trekken, naar haar borst grijpen en opzettelijk hyperventileren. Ze ging zelfs een keer op de grond liggen spartelen en kreunde: "oh.. ik ga dood!" Ik voelde alleen maar minachting en dacht op dat moment echt: "ga dan dood mens! Graag!"
En vervolgens voelde ik me dan weer dagen, weken vreselijk schuldig, want wat voor een dochter ben je als je zo over je moeder denkt. En zo blijf je in de tang.
Nogmaals dank voor je lieve reactie
vrijdag 9 december 2022 om 09:53
Nou, inderdaad. Ik heb een prima contact met mijn moeder (al heeft zij ook zo haar eigenaardigheden), maar weer tijdelijk bij mijn ouders inwonen als tussenoplossing zie ik gewoon echt niet als een optie. Inderdaad zit je dan al snel in de ouder/kindverhouding. En ik denk dat weinig volwassenen daarvoor zullen kiezen, tenzij het echt, echt niet anders kan.Bellinis schreef: ↑09-12-2022 08:08Ik denk dat het voor een normaal gehecht persoon al lastig kan zijn om als volwassene weer een tijd thuis bij papa en mama te zijn. Laat staan bij iemand die een moeder heeft die zich zo opstelt als de jouwe dat doet. Ik en mijn ouders schieten ook weer in onze oude ouder- en kindpatronen als we te lang samen zijn haha. Wat ook logisch is, want we hebben nooit geleerd om samen andere rollen aan te nemen onder één dak. Zij hebben mij nooit voor lange tijd als volwassene meegemaakt in hun bijzijn.
(…)
Daarom is het ook zo opvallend dat juist TO daar wel voor kiest. Dat zal toch te maken hebben met een behoefte aan erkenning of liefde. Om er dan weer achter te komen dat dat er toch niet in zit.
Overigens zouden mijn ouders (nu alleen nog moeder) ook echt niet zitten te springen om mij weer in huis te hebben. Mijn moeder riep vroeger al; er zijn hier teveel volwassenen in huis! Dat was omdat mijn broer vrij lang (tot 25, dus tegenwoordig is dit wel anders) thuis is blijven wonen.
vrijdag 9 december 2022 om 09:58
Wauw. Wat een verhaal, Pindakaasje!
Excuses trouwens heel erg geaccepteerd hoor, ik voelde de pijn en het getriggerd zijn er ook wel heel erg doorheen.
Ik lees jouw ervaring over je moeder en ik voel eigenlijk alleen maar medeleven. Voor jou maar ook voor je moeder, die schijnbaar geen andere methode kende dan slaan en schelden en een toneelstuk opvoeren. Die niet de tools had om als een weldenkend mens om te gaan met een situatie waar ze geen controle op had.
En dan je vader die een conflictvermijdende reactie laat zien waar de honden geen brood van lusten en schijnbaar ook geen andere methode kende. Hij zal wel gedacht hebben "daar gáán we weer, hou je nou maar stil joh, geef dat mens dr zin".
Het kind diep in je schreeuwt om lief gevonden te worden en daar zet je alles voor in dus probeer je het nog maar een keer en kan je maanden teren op een glimlach of een ander heel klein tekentje van genegenheid. Kom daar maar eens uit, doe dat maar eens anders, daar is heel veel persoonlijke groei voor nodig. En je hebt een slecht voorbeeld gehad dus je moet het wiel helemaal zelf uitvinden. Maar dit vul ik natuurlijk in, misschien ervaar jij dit compleet anders.
Mag ik je vragen hoe je nu met je moeder omgaat? Zijn haar acties een heel klein beetje bespreekbaar of loop je nog steeds tegen een muur van onbegrip en theater? Of heb je helemaal met haar (en hem?) gebroken?
Laat mijn vragen lekker zitten als ze je niet passen hoor!
Bij mij is afrekenen met oude kindpijn op dit moment ook een hot item al kan ik de relatie met mijn vader van geen kant vergelijken met jouw ervaringen. Tijdens een coachingssessie heb ik eigenlijk ontdekt dat ik soms nog steeds reageer vanuit beschadiging en dat wil ik eigenlijk wel anders doen.
Met mijn vader kan ik het er niet meer over hebben, die is al heel lang dood maar ik vraag me ten zeerste af of dat wél had gekund als hij nog geleefd had.
Excuses trouwens heel erg geaccepteerd hoor, ik voelde de pijn en het getriggerd zijn er ook wel heel erg doorheen.
Ik lees jouw ervaring over je moeder en ik voel eigenlijk alleen maar medeleven. Voor jou maar ook voor je moeder, die schijnbaar geen andere methode kende dan slaan en schelden en een toneelstuk opvoeren. Die niet de tools had om als een weldenkend mens om te gaan met een situatie waar ze geen controle op had.
En dan je vader die een conflictvermijdende reactie laat zien waar de honden geen brood van lusten en schijnbaar ook geen andere methode kende. Hij zal wel gedacht hebben "daar gáán we weer, hou je nou maar stil joh, geef dat mens dr zin".
Het kind diep in je schreeuwt om lief gevonden te worden en daar zet je alles voor in dus probeer je het nog maar een keer en kan je maanden teren op een glimlach of een ander heel klein tekentje van genegenheid. Kom daar maar eens uit, doe dat maar eens anders, daar is heel veel persoonlijke groei voor nodig. En je hebt een slecht voorbeeld gehad dus je moet het wiel helemaal zelf uitvinden. Maar dit vul ik natuurlijk in, misschien ervaar jij dit compleet anders.
Mag ik je vragen hoe je nu met je moeder omgaat? Zijn haar acties een heel klein beetje bespreekbaar of loop je nog steeds tegen een muur van onbegrip en theater? Of heb je helemaal met haar (en hem?) gebroken?
Laat mijn vragen lekker zitten als ze je niet passen hoor!
Bij mij is afrekenen met oude kindpijn op dit moment ook een hot item al kan ik de relatie met mijn vader van geen kant vergelijken met jouw ervaringen. Tijdens een coachingssessie heb ik eigenlijk ontdekt dat ik soms nog steeds reageer vanuit beschadiging en dat wil ik eigenlijk wel anders doen.
Met mijn vader kan ik het er niet meer over hebben, die is al heel lang dood maar ik vraag me ten zeerste af of dat wél had gekund als hij nog geleefd had.
.
vrijdag 9 december 2022 om 10:37
Rooss4.0, ik heb zelf ook nog zoveel vragen aan mijn vader. Hij is al zo lang dood maar ik zou hem zo graag eens willen vragen: "waarom nam je het nóóit voor me op pap!"
"Waar was jij in dit verhaal?"
"Je zag toch wat mamma deed?!"
Één leven is gewoon te kort om met alles af te rekenen.. dat weet ik wel.
"Waar was jij in dit verhaal?"
"Je zag toch wat mamma deed?!"
Één leven is gewoon te kort om met alles af te rekenen.. dat weet ik wel.
vrijdag 9 december 2022 om 11:00
Wat jammer dat je psycholoog je niet doorverwijst naar schematherapie. Ik heb zelf nu schematherapie en na een paar sessies al zoveel geleerd.
Kan je huisarts hier niet iets in betekenen? Het kan natuurlijk ook zo zijn dat je psycholoog je nog niet klaar vindt voor schematherapie, het kan best heftig zijn namelijk. Vraag eens naar de reden?
Kan je huisarts hier niet iets in betekenen? Het kan natuurlijk ook zo zijn dat je psycholoog je nog niet klaar vindt voor schematherapie, het kan best heftig zijn namelijk. Vraag eens naar de reden?
vrijdag 9 december 2022 om 16:59
Prachtig verwoordBellinis schreef: ↑09-12-2022 08:08Ik denk dat het voor een normaal gehecht persoon al lastig kan zijn om als volwassene weer een tijd thuis bij papa en mama te zijn. Laat staan bij iemand die een moeder heeft die zich zo opstelt als de jouwe dat doet. Ik en mijn ouders schieten ook weer in onze oude ouder- en kindpatronen als we te ............ Ik zou ook een andere tussen oplossing zoeken dan bij je ouders gaan hokken. En zoek een andere psycholoog! Er zijn er zoveel inmiddels.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
