Open relatie en lastige periode

Hoi allemaal,

Ik ben al jaren meelezen hier, maar ik denk dat ik nu wel even wat ongezouten meningen kan gebruiken.

Ik ben al heel wat jaren samen met mijn man, we hebben nooit een 100% monogame relatie gehad, als in dat we vanaf het begin hebben aangegeven dat het prima is als er soms wat met een ander gebeurt fysiek, zo lang je het eerlijk vertelt.

Dit was lang prima zoals het liep maar er kwam een moment dat het bij beide begon te kriebelen meer actief hiermee bezig te gaan. We zijn toen parenclubs gaan bezoeken, als stel met andere stellen gaan daten en later ook 1 op 1 met anderen gaan daten. We zijn wellicht best hard van stapel gelopen door direct voor alles te gaan. We hebben toen wat minder leuke dates als stel gehad, waarbij ook bleek dat aan beide kanten de verwachtingen anders waren en is er flink onbegrip geweest omdat we echt anders denken over zaken. We hebben het daten als stel op pauze gezet en zijn alleen nog solo gaan ontdekken, met het idee dat we zo onszelf en elkaar hierin ruimte geven om te ontdekken.

En hier gaat het nu ook mis. Ik merk dat ik meer open minded ben dan ik wellicht dacht en merk dat ik heel veel leuk en prima vindt en voor heel veel open sta. Mijn man vindt dit lastig en begrijpt dit niet, en is naar mijn idee juist een control freak geworden hierin. We hebben een paar harde regels welke beide naleven, alleen hij lijkt er steeds meer regels bij te willen. Maar ook vind ik hem veroordelend over hoe ik over mijn visie op zaken. Om even concrete voorbeelden te noemen, als ik met iemand afspreek, merk ik dat de klik er eigenlijk altijd wel is en ik dan dus verder ga met die persoon. Ik ben heel kritisch in met wie ik wel en niet afspreek, maar in een date de klik maken gaat me makkelijk af. Mijn man snapt dit niet want die ervaart dit anders, wat natuurlijk kan, maar veroordeelt duidelijk mijn ervaring, vindt mij ''makkelijk'' en ''meer waard''. Een ander voorbeeld is dat ik het leuk vindt om heel expliciet seksueel te chatten soms voorafgaand, mijn man heeft hier ook de mening ''makkelijk'' over.

Hij lijkt het lastig te vinden om vertrouwen te hebben of krijgen in mij, omdat hij vindt dat de dingen die aan het begin fout zijn gegaan, aan mij liggen (waar hij deels gelijk in heeft, ik heb zaken niet goed gedaan). Hij vind mij niet meer open en daar heeft hij gelijk in, maar dat is omdat ik het inmiddels erg lastig vindt om alles te vertellen door zijn reactie op dingen. Ik zwak zaken daarom soms af of hou het vager.

Ik heb me op veel punten al aangepast aan zijn denkwijze, door bijv. niet meer expliciet te chatten en niet vaker met de zelfde persoon af te spreken. Maar ik denk ook dat ik niet alles aan kan passen aan hem (of zit ik hier fout en moet ik dat wel?). Hij begrijpt dat zegt hij, maar zegt ook dat hij niet alles kan accepteren.

Nu is er weer wat voorgevallen waarbij ik een keuze heb gemaakt die ruim binnen de harde regels valt, maar waarvan ik weet dat hij het niet fijn/handig vindt. Voor mij liep het zo en had ik er wel een goed gevoel bij. Ik heb er alleen in eerste instantie vaag over gedaan omdat ik niet direct open kaart durfde te spelen om zijn reactie. Ik weet dat ik het gewoon direct had moeten zeggen en niet moest wachten, maar die drempel is zo groot geworden.

Wat nu..
Naar mijn mening ligt de oplossing toch wel bij vertrouwen hebben in elkaar, acceptatie voor elkaars mening en gevoel en open communicatie. Een paar harde regels en daarbuiten vertrouwen. Maar mijn zegt niet (meer) te kunnen vertrouwen en accepteren.
Mijn man zou het liefst in pauze nemen van dit alles, maar ik zie niet in hoe een pauze de oplossing kan zijn. Dat verandert naar mijn idee niets aan het probleem.

Relatie therapie om hier samen een modus in te vinden? Ik weet het even niet.

Zowel hij als ik willen in de basis geen monogame relatie, al denk ik dat dat gevoel aan mijn kant sterker is.