Relaties
alle pijlers
ouder komt onverwachts op bezoek
dinsdag 23 juni 2020 om 18:55
Lieve viva-leden,
Mijn moeder kwam net onverwachts op de stoep.
Sinds dat ik dichterbij haar woon doet ze dit vaker.
Ik heb haar al eerder verteld dat ik liever wil dat ze mij een berichtje stuurt van te voren of even belt.
Ze doet dit tegenwoordig wel meer (gelukkig), maar soms zie ik de oproep niet en komt ze alsnog (binnen een uur nadat ze heeft gebeld).
Ze zegt tegen mij dat ik aan dingen moet wennen. Dus dat ik maar moet accepteren dat ze af en toe langs komt zonder dat ik daarvan op de hoogte ben.
Ik heb net echt heel duidelijk gezegd dat ik dit niet wil en dat ik dat niet prettig vind. Mijn ouders vonden het ook nooit fijn als mijn opa zomaar op de stoep stond. Maar nu doet ze het dus wel bij mij. Maar wat ik ook zeg, ze gaat er mee door zegt ze. Ik vind de situatie lastig omdat ze altijd met iets lekkers aankomt en dus wel betrokken is bij mij. Maar deze keer was ik echt boos. Ik denk ook omdat ik nu aan het daten ben met een leuke man (die tegenwoordig regelmatig langskomt) en ik mijn moeder daarom liever niet voor de deur zie staan. Ik voel me nu trouwens heel schuldig.
Hebben jullie ouders die onverwachts langskomen? En stel je vind dat niet prettig, hoe reageer je dan?
Mijn moeder kwam net onverwachts op de stoep.
Sinds dat ik dichterbij haar woon doet ze dit vaker.
Ik heb haar al eerder verteld dat ik liever wil dat ze mij een berichtje stuurt van te voren of even belt.
Ze doet dit tegenwoordig wel meer (gelukkig), maar soms zie ik de oproep niet en komt ze alsnog (binnen een uur nadat ze heeft gebeld).
Ze zegt tegen mij dat ik aan dingen moet wennen. Dus dat ik maar moet accepteren dat ze af en toe langs komt zonder dat ik daarvan op de hoogte ben.
Ik heb net echt heel duidelijk gezegd dat ik dit niet wil en dat ik dat niet prettig vind. Mijn ouders vonden het ook nooit fijn als mijn opa zomaar op de stoep stond. Maar nu doet ze het dus wel bij mij. Maar wat ik ook zeg, ze gaat er mee door zegt ze. Ik vind de situatie lastig omdat ze altijd met iets lekkers aankomt en dus wel betrokken is bij mij. Maar deze keer was ik echt boos. Ik denk ook omdat ik nu aan het daten ben met een leuke man (die tegenwoordig regelmatig langskomt) en ik mijn moeder daarom liever niet voor de deur zie staan. Ik voel me nu trouwens heel schuldig.
Hebben jullie ouders die onverwachts langskomen? En stel je vind dat niet prettig, hoe reageer je dan?
woensdag 24 juni 2020 om 11:35
Ik wil het niet hebben. Punt. Visite of niet doet er niet toe. Thuis in mijn eigen huis bepaal ik wat ik fijn vind. En gluren door mijn ramen gaat me echt veel te ver.madelief12345 schreef: ↑24-06-2020 11:30Ik heb haar wel verteld dat ik graag mijn eigen vrijheid wil behouden. Ze zei gister: Ja ik dacht ik kom gewoon langs en ik hoorde ook niemand in de tuin, dus ik dacht je hebt geen visite. Toen zei ik weer: Ja maar ik had ook binnen kunnen zitten met visite. Zegt ze: als dat zo was, was ik ook zo weer vertrokken. Maar uit ervaring weet ik dat dit niet zo is, want ze vind het altijd gezellig om met mijn visite te praten en is ook heel nieuwsgierig (vraagt me soms het hemd van mijn lijf over mijn vrienden). Het lastige is dat ze ook altijd achter komt en beter door de ramen kan kijken of ik er ben of niet.
Ze wil een hechtere relatie, maar ondertussen maakt ze het alleen maar erger.
woensdag 24 juni 2020 om 11:36
Ik zag hem ook altijd als het probleem, maar nu zie ik in dat dit niet helemaal het geval is. Ik heb mijn moeder toen ik 14 was al gesmeekt om bij hem weg te gaan, omdat ik zijn agressieve buien echt niet meer aankon. Elk jaar weer gevraagd of ze dat wilde doen, maar steeds zei ze: Je vader is aan het veranderen. Ik heb het gevoel alsof ze hem altijd heeft verkozen boven mijn broer en ik, en dat doet ze nu nog steeds. Ze heeft nooit echt voor ons gekozen. Ik denk dat ze het ook voor haarzelf probeert goed te praten door nu veel voor ons te doen. Mijn broer zegt dat ze bang is voor hem en daarom niet durft weg te gaan en voor haar eigen mening op durft te komen. Hij neemt haar niks kwalijk, maar ik mag hopen dat ik - als ik ooit moeder mag worden - toch andere keuzes maak, stel ik zou zo'n man hebben.zimi schreef: ↑24-06-2020 10:23Je ouders hebben je geleerd dat jouw gevoelens niet kloppen of er niet toe doen. Daarom twijfel je ook aan jezelf. Hoe ze doen is jouw normaal, maar de buitenwereld zoals je vrienden ziet dat het niet klopt.
Heel naar hoe je vader haar tegen je opzet. Alsof hij jaloers is als jullie wel een goede band zouden hebben. Ze is wel een volwassen vrouw die haar eigen keuzes maakt, daarom zou ik hem daar niet alleen de schuld van geven.
woensdag 24 juni 2020 om 11:42
Klopt. Voor mijn gevoel had ik mijn vader geestelijk al verloren. Ik had ook geen contact meer met hem willen hebben als mijn moeder niet meer bij hem was geweest. Maar mijn moeder houdt het nog steeds vol met hem, en wordt dus nog steeds gemanipuleerd door zijn soms gekke ideeën. Het idee dat ik mijn moeder nu ook meer moet loslaten is heel pijnlijk, ik moet verder met mijn eigen leven. Ik zat er inderdaad ook over te denken om hulp te zoeken.Bulbul schreef: ↑24-06-2020 10:31Ik lees uit je posts dat je moeder voor jou heel lang op een voetstuk heeft gestaan, want zij was de "goede" in het huwelijk van je ouders en jullie konden elkaar steunen als je vader naar deed. Nu verandert het ideaalbeeld van je moeder langzaam en dat is heel pijnlijk. Je bent je eigenlijk nu pas aan het losmaken van haar en je ziet nu dat zij het gedrag van je vader op zijn minst heeft gefaciliteerd. Voor haar is dat waarschijnlijk de enige strategie om met hem om te kunnen gaan, zijn kant kiezen: ze heeft jou nu tenslotte niet meer als bondgenoot. Dit zeg ik niet om haar te verdedigen natuurlijk, de meeste voorbeelden die je gaf zijn ontzettend fout, maar misschien helpt het je haar gedrag beter te begrijpen.
Verder denk ik dat het heel verstandig zou zijn om eens met een professional te praten over de band met je ouders. Je kunt best wat ondersteuning gebruiken in dit losmaakproces!
woensdag 24 juni 2020 om 11:51
woensdag 24 juni 2020 om 12:03
woensdag 24 juni 2020 om 12:12
Dus zij denkt: Dat is nóg leuker!madelief12345 schreef: ↑24-06-2020 11:30Ik heb haar wel verteld dat ik graag mijn eigen vrijheid wil behouden. Ze zei gister: Ja ik dacht ik kom gewoon langs en ik hoorde ook niemand in de tuin, dus ik dacht je hebt geen visite. Toen zei ik weer: Ja maar ik had ook binnen kunnen zitten met visite.
Je gaat het niet redden als je hoopt op begrip van haar.
Je had moeten zeggen 'ik wil het niet hebben'.
Het 'waarom' maakt niet uit, dat interesseert haar niet.
Ik kan zelf wel vaststellen of ik een hypochonder ben.
woensdag 24 juni 2020 om 12:13
madelief12345 schreef: ↑24-06-2020 11:30Ik heb haar wel verteld dat ik graag mijn eigen vrijheid wil behouden. Ze zei gister: Ja ik dacht ik kom gewoon langs en ik hoorde ook niemand in de tuin, dus ik dacht je hebt geen visite. Toen zei ik weer: Ja maar ik had ook binnen kunnen zitten met visite. Zegt ze: als dat zo was, was ik ook zo weer vertrokken. Maar uit ervaring weet ik dat dit niet zo is, want ze vind het altijd gezellig om met mijn visite te praten en is ook heel nieuwsgierig (vraagt me soms het hemd van mijn lijf over mijn vrienden). Het lastige is dat ze ook altijd achter komt en beter door de ramen kan kijken of ik er ben of niet.
Wat als je moeder al binnen staat/voor de deur staat en je zegt dat het niet uitkomt (om wat voor reden dan ook) hoe reageert ze dan?
woensdag 24 juni 2020 om 12:33
Ook naar!madelief12345 schreef: ↑24-06-2020 11:12Oh wat erg om dit te lezen. Ook weer veel herkenbare dingen. Mijn vader dreigt ook vaak met zelfmoord, maar dan richting mijn moeder. "Als je bij me weg gaat dan maak ik mezelf van kant" Maar haar wel helemaal verrot schelden en als een sloofje behandelen. Gelukkig komt mijn vader nooit onverwachts op bezoek. Heb hem hier in het hele jaar dat ik hier woon (gelukkig) nog maar 2 keer gezien een half uurtje. Dat ging dan ook weer onder "dwang" van mijn moeder. En het fysieke geweld herken ik ook. Maar ik heb hem alles vergeven.
Het erge is nog: ik vergeef hem steeds weer, want hij is zo zielig en eenzaam en heeft verder niemand.
En steeds weer flikt hij me iets .
Gisteren heeft hij me nog uitgescholden, voordat ik hem de deur heb uitgezet.
Weet je wat het is, vaak ben je zo ontzettend loyaal naar je ouders en blijf je maar zoeken naar leuke dingen in je ouders, omdat je het zo graag wil.
Vaak zet je dan één ouder op een voetstuk, omdat je gewoon graag tenminste één liefhebbende ouder wil hebben.
Ik ben daar ook jaren op zoek naar geweest en sloot steeds mijn ouders weer in mijn hart om vervolgens weer gemanipuleerd en vernederd te worden.
Het is ontzettend pijnlijk om te moeten beseffen dat je ouders niet de mensen zijn die jou liefde en een goede basis hebben gegeven/ kunnen geven.
Volgens mij is dat besef een heel rouwproces.
Hierdoor ben je vaak weer erg vergevingsgezind, zoekt de schuld bij jezelf, of gaat pleasen en doet jezelf tekort.
Of je vindt dat je ouders in hun recht staan om over je grenzen heen te gaan, omdat ze ook zoveel voor je doen.
Ze hebben vast ook goede kanten, maar daarom hoef jij je nog niet te onderwerpen aan hun eisen.
En is het eigenlijk schandalig dat ze jouw gevoel en mening niet respecteren.
Probeer er eens als een buitenstaander naar te kijken, wat zou jij iemand adviseren waarbij meerdere malen over de grenzen heen gewalst wordt.
Het is heel logisch dat je loyaal bent, als kind moest je ook naar je ouders luisteren, je keek er misschien tegenop en dacht dat hun mening de enige juiste is.
Vaak komt er ook nog een schuldgevoel bij kijken. (Maar voelen zij zich schuldig als ze jouw kwetsen? )
Zeker voor mensen die nooit goed geleerd hebben voor zichzelf op te komen/ eigen mening te hebben, is het erg moeilijk om sterk in je schoenen te blijven staan als er weer eens gemanipuleerd wordt.
Een onveilige basis heeft heel veel invloed op je leven nu.
Ik heb net zelf 2 jaar therapie erop zitten (en ik ben er nog lang niet), omdat het allemaal niet zo makkelijk is om om te buigen.
Het is ook erg moeilijk om het te accepteren en oogkleppen af te doen dat je als ondergeschikte van hun behandeld wordt.
Blijf in zulke situaties steeds jezelf afvragen: wat wil ik zelf.
En wees heel erg duidelijk.
Als je je grenzen bewaakt, kun je nog gewoon contact hebben denk ik.
Ze moeten er alleen even aan wennen dat jij je niet meer zo ondergeschikt laat behandelen.
woensdag 24 juni 2020 om 12:41
TanteOlivia schreef: ↑24-06-2020 09:36Ik snap de problemen in dit topic niet zo. Hier komen wel eens mensen onverwachts langs, dat komt niet altijd gelegen, maar dan zeggen we dat en is het ok.
Dat is voor veel mensen niet ok, die reageren boos, teleurgesteld en voelen zich afgewezen.
woensdag 24 juni 2020 om 12:51
Ik herkend m'n zus en zwager een beetje in de relatie tussen je ouders. Hij is verbaal en fysiek agressief en heeft een alcohol probleem. Zij neemt dingen van hem over, maar is sowieso altijd al iemand geweest van snauwen en steken onderwater. Wel staat ze voor iedereen klaar en doet ze veel moeite voor een ander.
Mijn moeder geeft m'n zwager vaak de schuld als mijn zus naar doet, maar dat doet zus echt zelf.
Het is een beetje hun twee tegen de verschrikkelijke wereld, waarbij anderen niet deugen en ze altijd worden tegen gewerkt. Zwager probeert ook zus en familie bij elkaar weg te houden en tegen elkaar op te zetten, zodat hij zus alleen voor zichzelf heeft.
Mijn moeder geeft m'n zwager vaak de schuld als mijn zus naar doet, maar dat doet zus echt zelf.
Het is een beetje hun twee tegen de verschrikkelijke wereld, waarbij anderen niet deugen en ze altijd worden tegen gewerkt. Zwager probeert ook zus en familie bij elkaar weg te houden en tegen elkaar op te zetten, zodat hij zus alleen voor zichzelf heeft.
woensdag 24 juni 2020 om 17:17
Nee, hoor, dat denk ik geen seconde.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 24 juni 2020 om 17:48
madelief12345 schreef: ↑24-06-2020 11:06De meeste spullen zijn weg, ik heb nog een aantal spulletjes van vroeger zoals kindertekeningen en boeken en knuffels die daar nog liggen. Dat is ook wel een goede. Ik zal vast heel veel commentaar krijgen als ik de sleutel aan ze teruggeef, maar als dat mij uiteindelijk meer vrijheid geeft is dat een goede stap in de richting. Ik denk dat mocht zij hier weer een keer zijn, ik de sleutel zonder te vragen van haar bos haal. Als ik het vraag doet ze het denk ik niet en misschien maakt ze er eentje bij zonder mijn weten. Maar ik denk dat ik haar nu nog een kans geef. Als ze wéér een keer ongevraagd mijn huis zal binnen wandelen of voor de deur staat ondanks mijn hele boze reactie van gister en het appje wat ik straks nog ga sturen, dan ga ik de sleutel eraf halen. Een mooie zin die laatste, ik ga dat ook in mijn appje zetten.
Ik denk dat het veel krachtiger is als jij gewoon eerst (nadat je je spullen hebt opgehaald) de sleutel van hun huis aan je ouders teruggeeft.
Daarmee 'zeg' je dat je hun privacy respecteert.
En je kán er eventueel bij zeggen dat je het andersom ook zeer op prijs stelt wanneer zij niet onverwachts op bezoek komen en/of zelfs binnen komen (zéker niet als jij zelf niet thuis bent).
Een tweede actie kan zijn dat je, sowieso is dat beter uit oogpunt van inbraakbeveiliging, een penslot monteert. Zo'n slot kun je zowel van binnen als van buiten op slot doen. (Of de cilinder van je slot vervangen).
Klagen door je moeder "dat zij de deur niet open kreeg" kan je moeder dan niet, want jij had immers aangegeven dat je tevoren wilt afspreken.
Maar, zonder aankondiging, jouw eigen voordeursleutel van haar sleutelbos afhalen, lijkt mij niet handig: je wil juist bereiken dat zij jouw mening en jouw wensen respecteert, dus ik zou dit zo volwassen mogelijk oplossen. Dat biedt debeste garantie voor jullie contacten in de toekomst.
woensdag 24 juni 2020 om 18:40
Allemaal waar denk ik hoor maar gezeik krijgt ze toch vrees ik....Gebruna schreef: ↑24-06-2020 17:48Ik denk dat het veel krachtiger is als jij gewoon eerst (nadat je je spullen hebt opgehaald) de sleutel van hun huis aan je ouders teruggeeft.
Daarmee 'zeg' je dat je hun privacy respecteert.
En je kán er eventueel bij zeggen dat je het andersom ook zeer op prijs stelt wanneer zij niet onverwachts op bezoek komen en/of zelfs binnen komen (zéker niet als jij zelf niet thuis bent).
Een tweede actie kan zijn dat je, sowieso is dat beter uit oogpunt van inbraakbeveiliging, een penslot monteert. Zo'n slot kun je zowel van binnen als van buiten op slot doen. (Of de cilinder van je slot vervangen).
Klagen door je moeder "dat zij de deur niet open kreeg" kan je moeder dan niet, want jij had immers aangegeven dat je tevoren wilt afspreken.
Maar, zonder aankondiging, jouw eigen voordeursleutel van haar sleutelbos afhalen, lijkt mij niet handig: je wil juist bereiken dat zij jouw mening en jouw wensen respecteert, dus ik zou dit zo volwassen mogelijk oplossen. Dat biedt debeste garantie voor jullie contacten in de toekomst.
woensdag 24 juni 2020 om 19:09
forumdame2011 schreef: ↑24-06-2020 18:40Allemaal waar denk ik hoor maar gezeik krijgt ze toch vrees ik....
Ja, maar je wil toch niet dat je moeder ineens binnen komt? Zodra je achter je eigen voordeur woont, woon je zelfstandig. En leef je dus ook zelfstandig. Anderen, zo ook ouders, maken geen deel uit van je huishouden en komen dus op bezoek.
Andersom ben je geen 'kind' meer die thuis bij zijn ouder woont, dus de sleutel van het huis van je ouders heb je in principe ook nergens voor nodig: als je naar je ouders toe gaat, kom je daar om je ouders te bezoeken. Dat doe je dus alleen als zij thuis zijn (en als je afgesproken hebt).
Of je brengt een onverwacht bezoek en vertrekt weer als zij zeggen dat het nu niet goed uitkomt.
Nu TO aan het daten is, snap ik de behoefte wel om een einde te maken aan onverwacht bezoek van je moeder die zichzelf binnen laat....
Maar goed, ik ben zelf ook zo iemand die graag tevoren weet dat er iemand op bezoek komt. Ik zit geen seconde op mijn gemak als er ineens iemand komt terwijl ik plannen had om iets anders te doen, nog niet onder de douche geweest ben, nog niet heb opgeruimd etc.
Laatst ook zo iemand die op mijn mobiel belde: "ja, ik was een stukje aan het fietsen en ik sta NU voor je deur". Helemaal niet vragen of het jou wel goed uitkomt, per onmiddellijk verwachten dat die ander jouw bezoek zó geweldig leuk zal vinden dat ik alles uit mijn handen zou laten vallen om mijn bezoek te gaan entertainen?
Ook gewoon door willen lopen.... "nee joh, ik ben de koningin niet, dat vind ik helemaal niet erg..."(rommel).
Ik "ja, maar IK vind dat wél erg".
Hoe dan ook: ik word daar zeker nooit vrolijk van (terwijl ik het erg leuk vind om groots uit te pakken als ik met bezoek heb afgesproken, maar dan heb ik mij daarop ingesteld).
Maar in mijn eigen huis en in mijn eigen tijd, wil ik gewoon mijn eigen plan kunnen trekken en sta ik niet open voor mensen die bepalen dat zij zo belangrijk zijn dat zij op dat moment al mijn tijd en aandacht zouden mogen opeisen en dat ik alles waar ik mee bezig was of had willen doen maar uit mijn handen moet laten vallen "want zij 'vereren' mij met hun bezoek en dat is 'dus'(?) op dat moment het belangrijkste".....
Kortom: overal en nergens sociaal doen, is geen probleem. maar in mijn eigen huis wil ik niet 'overvallen en geclaimd' worden.
En een moeder heeft daarin niet meer rechten dan ieder ander (al zien (schoon)moeders dat zelf vaak niet zo ; -)
woensdag 24 juni 2020 om 19:11
woensdag 24 juni 2020 om 19:17
Nog niet alles gelezen maar ik woon al bijna 30 jaar op mezelf en mijn vader staat altijd onaangekondigd op de stoep. Er zijn wel eens momenten geweest dat ik dus gewoon niet open deed als ik echt geen zin in bezoek had. En het komt regelmatig voor dat ik dus gewoon weg ben. Heb al zo vaak gezegd dat hij moet bellen of appen maar het dringt gewoon niet door. Zijn probleem hoor.
woensdag 24 juni 2020 om 19:57
Zijn deze regels ook ergens terug te lezen? Ik denk dat ik de laatste persconferentie omtrent deze richtlijnen gemist heb...Gebruna schreef: ↑24-06-2020 19:09Ja, maar je wil toch niet dat je moeder ineens binnen komt? Zodra je achter je eigen voordeur woont, woon je zelfstandig. En leef je dus ook zelfstandig. Anderen, zo ook ouders, maken geen deel uit van je huishouden en komen dus op bezoek.
Andersom ben je geen 'kind' meer die thuis bij zijn ouder woont, dus de sleutel van het huis van je ouders heb je in principe ook nergens voor nodig: als je naar je ouders toe gaat, kom je daar om je ouders te bezoeken. Dat doe je dus alleen als zij thuis zijn (en als je afgesproken hebt).
Of je brengt een onverwacht bezoek en vertrekt weer als zij zeggen dat het nu niet goed uitkomt.
Nu TO aan het daten is, snap ik de behoefte wel om een einde te maken aan onverwacht bezoek van je moeder die zichzelf binnen laat....
Maar goed, ik ben zelf ook zo iemand die graag tevoren weet dat er iemand op bezoek komt. Ik zit geen seconde op mijn gemak als er ineens iemand komt terwijl ik plannen had om iets anders te doen, nog niet onder de douche geweest ben, nog niet heb opgeruimd etc.
Laatst ook zo iemand die op mijn mobiel belde: "ja, ik was een stukje aan het fietsen en ik sta NU voor je deur". Helemaal niet vragen of het jou wel goed uitkomt, per onmiddellijk verwachten dat die ander jouw bezoek zó geweldig leuk zal vinden dat ik alles uit mijn handen zou laten vallen om mijn bezoek te gaan entertainen?
Ook gewoon door willen lopen.... "nee joh, ik ben de koningin niet, dat vind ik helemaal niet erg..."(rommel).
Ik "ja, maar IK vind dat wél erg".
Hoe dan ook: ik word daar zeker nooit vrolijk van (terwijl ik het erg leuk vind om groots uit te pakken als ik met bezoek heb afgesproken, maar dan heb ik mij daarop ingesteld).
Maar in mijn eigen huis en in mijn eigen tijd, wil ik gewoon mijn eigen plan kunnen trekken en sta ik niet open voor mensen die bepalen dat zij zo belangrijk zijn dat zij op dat moment al mijn tijd en aandacht zouden mogen opeisen en dat ik alles waar ik mee bezig was of had willen doen maar uit mijn handen moet laten vallen "want zij 'vereren' mij met hun bezoek en dat is 'dus'(?) op dat moment het belangrijkste".....
Kortom: overal en nergens sociaal doen, is geen probleem. maar in mijn eigen huis wil ik niet 'overvallen en geclaimd' worden.
En een moeder heeft daarin niet meer rechten dan ieder ander (al zien (schoon)moeders dat zelf vaak niet zo ; -)
vitamined wijzigde dit bericht op 24-06-2020 20:00
0.14% gewijzigd
woensdag 24 juni 2020 om 19:59
Spreek voor jezelf.Gebruna schreef: ↑24-06-2020 19:09Andersom ben je geen 'kind' meer die thuis bij zijn ouder woont, dus de sleutel van het huis van je ouders heb je in principe ook nergens voor nodig: als je naar je ouders toe gaat, kom je daar om je ouders te bezoeken. Dat doe je dus alleen als zij thuis zijn (en als je afgesproken hebt).
Of je brengt een onverwacht bezoek en vertrekt weer als zij zeggen dat het nu niet goed uitkomt.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 24 juni 2020 om 20:04
Herkenbaar.Bulbul schreef: ↑24-06-2020 10:31Ik lees uit je posts dat je moeder voor jou heel lang op een voetstuk heeft gestaan, want zij was de "goede" in het huwelijk van je ouders en jullie konden elkaar steunen als je vader naar deed. Nu verandert het ideaalbeeld van je moeder langzaam en dat is heel pijnlijk. Je bent je eigenlijk nu pas aan het losmaken van haar en je ziet nu dat zij het gedrag van je vader op zijn minst heeft gefaciliteerd. Voor haar is dat waarschijnlijk de enige strategie om met hem om te kunnen gaan, zijn kant kiezen: ze heeft jou nu tenslotte niet meer als bondgenoot. Dit zeg ik niet om haar te verdedigen natuurlijk, de meeste voorbeelden die je gaf zijn ontzettend fout, maar misschien helpt het je haar gedrag beter te begrijpen.
Ik ben het levende bewijs dat je niet moet drinken om onnozel te doen.
woensdag 24 juni 2020 om 20:05
En dit herken ik ook.madelief12345 schreef: ↑24-06-2020 11:36Ik zag hem ook altijd als het probleem, maar nu zie ik in dat dit niet helemaal het geval is. Ik heb mijn moeder toen ik 14 was al gesmeekt om bij hem weg te gaan, omdat ik zijn agressieve buien echt niet meer aankon. Elk jaar weer gevraagd of ze dat wilde doen, maar steeds zei ze: Je vader is aan het veranderen. Ik heb het gevoel alsof ze hem altijd heeft verkozen boven mijn broer en ik, en dat doet ze nu nog steeds. Ze heeft nooit echt voor ons gekozen. Ik denk dat ze het ook voor haarzelf probeert goed te praten door nu veel voor ons te doen. Mijn broer zegt dat ze bang is voor hem en daarom niet durft weg te gaan en voor haar eigen mening op durft te komen. Hij neemt haar niks kwalijk, maar ik mag hopen dat ik - als ik ooit moeder mag worden - toch andere keuzes maak, stel ik zou zo'n man hebben.
Ik ben het levende bewijs dat je niet moet drinken om onnozel te doen.
woensdag 24 juni 2020 om 20:26
Ter geruststelling:
Je hoeft de mening (!) die een ander ventileert op een forum nóóit te beschouwen als 'regel'.
Kennelijk zie jij het ánders, maar er zijn al genoeg posts voorbij gekomen van mensen die vinden dat je allemaal gewoon bij elkaar binnen moet kunnen lopen en zo. Wil je daar dan ook een persconferentie over omdat dat 'de regels' zouden zijn?
woensdag 24 juni 2020 om 20:27
