Relaties
alle pijlers
Ouder wordende vader - hoe voer je het gesprek?
vrijdag 8 december 2023 om 20:39
Situatieschets; mijn vader is 85 jaar, woont nog zelfstandig (aanleuningwoning bij een verzorgingscentrum, maar in principe doet ie - met wat hulp - nog alles zelf). Mijn moeder is 12 jaar geleden overleden. Mijn vader heeft zich goed herpakt sinds die tijd en heeft best nog een rijk en zelfstandig leven voor zichzelf opgebouwd, met (nieuwe) kennissen en vrienden, allerlei activiteiten, vakanties, etc. Maar de laatste tijd wordt het in alle opzichten minder. Gezondheid was ook altijd nog redelijk tot goed, ondanks dat hij al jarenlang diabetes- en hartpatiënt is. Maar de laatste tijd gaat het flink achteruit – lichamelijk dan, want geestelijk is hij nog even scherp als altijd. Onlangs is een lekkende hartklep bij hem vastgesteld – wat ook wel zijn opeens slechtere conditie veroorzaakt. Helaas komt ie niet in aanmerking voor een operatie- toch wel een teleurstelling omdat dat zijn kwaliteit van leven aanmerkelijk zou kunnen verbeteren. Dat maakt dat zijn wereldje steeds kleiner wordt, hij heeft de afgelopen jaren veel moeten inleveren (qua gezondheid, maar ook mensen in zijn omgeving die wegvallen, een hele goede vriendin die naast hem woonde is in hele korte tijd gaan dementeren en kon niet meer zelfstandig wonen, hij heeft zijn auto weggedaan, etc.). En nu kan ie eigenlijk niet veel meer, behalve een beetje in en om huis rondscharrelen. Kortom, het wordt er allemaal niet leuker op. Mijn vader is een lieve, bescheiden man, die zelden klaagt en van nature optimistisch is, maar de laatste tijd zie ik dat het van hem allemaal niet meer zo hoeft op deze manier – hij spreekt dat ook uit. Dat er dagen voorbij gaan dat ie niemand ziet of spreekt, dat de weekenden lang duren, dat hij bang is voor de aftakeling, etc. Mijn broer, zus en ik doen wat we kunnen, gaan regelmatig langs of ondernemen een uitstapje (hoewel dat ook steeds lastiger wordt vanwege zijn slechte conditie komen we niet verder dan uit eten).
Ik merk dat ik het lastig vind hoe ik ermee om moet gaan. Ik wil zijn gevoelens zeker niet bagatelliseren, en vind ook dat ze er mogen zijn. Ouder worden is ook eigenlijk gewoon ruk. Ik vind het gewoon zo rot voor 'm, dat ie daar zo in zijn eentje zit de hele tijd. Dus erken ik dat ook als we het er over hebben, dat ik hem heel goed snap. Maar tegelijkertijd wil ik hem ook niet de put in praten. Hoe vind je daar nu een goed evenwicht in?
Ik weet eigenlijk ook niet zo goed wat ik met dit topic wil. Misschien gewoon wat herkenning zoeken. Of misschien zijn er ervaringsdeskundigen met ideeën of suggesties waar ik nog niet aan gedacht heb.
Ik merk dat ik het lastig vind hoe ik ermee om moet gaan. Ik wil zijn gevoelens zeker niet bagatelliseren, en vind ook dat ze er mogen zijn. Ouder worden is ook eigenlijk gewoon ruk. Ik vind het gewoon zo rot voor 'm, dat ie daar zo in zijn eentje zit de hele tijd. Dus erken ik dat ook als we het er over hebben, dat ik hem heel goed snap. Maar tegelijkertijd wil ik hem ook niet de put in praten. Hoe vind je daar nu een goed evenwicht in?
Ik weet eigenlijk ook niet zo goed wat ik met dit topic wil. Misschien gewoon wat herkenning zoeken. Of misschien zijn er ervaringsdeskundigen met ideeën of suggesties waar ik nog niet aan gedacht heb.
Nothing happens for a reason
zaterdag 9 december 2023 om 11:22
Wat liefVeerleVeertje schreef: ↑09-12-2023 11:20(Nog) geen ervaring, wel even een digitale knuffel voor alle schrijfsters hier
dankjewel! Ik ben blij dat ik dit topic geopend heb, het is op een bepaalde manier heel fijn om andere ervaringen te lezen.
Nothing happens for a reason
zaterdag 9 december 2023 om 11:30
Voor een arts is het lastig om een ingreep niet aan te bieden als er geen medische contra-indicaties zijn, maar enkel op basis van leeftijd. Dan geeft hij of zij een waardeoordeel over het leven van de patiënt en dat is niet aan hen. Bovendien vereist zo’n advies dan om de patiënt echt goed te kennen want de ene 85-jarige vindt zijn leven nog waardevol en wil graag 100 worden en de andere vindt zijn leven eigenlijk voltooid - maar dat is best een lastig onderwerp om echt goed over te praten. Ook als familie wil je niet de indruk wekken dat je een bejaarde verwant als een last ervaart of “zomaar weg wilt doen”.
Mijn oma had een “niet reanimeren” verklaring, maar liet wel nog een pacemaker plaatsen als 80-er omdat de arts dat aanbood. Achteraf was dat niet wat ze wilde en we hebben samen gegrapt of we niet met een sterke magneet dat ding onklaar konden maken. Ze heeft uiteindelijk nog ruim 10 jaar in steeds slechtere gezondheid geleden geleefd. Uiteindelijk was ze zo slecht dat euthanasie werd goedgekeurd en is ze rustig gegaan
.
zaterdag 9 december 2023 om 11:46
Hier vanuit het werkveld veel ervaring met ouderen, de dood etc. en ook met kinderen/mantelzorgers.
Wat ik vaak zie is dat de omgeving van de oudere vaak een visie heeft van hoe het zou moeten. (onbewust)
Hier zie ik het in sommige reacties ook al terugkomen, er zijn immers zoveel opties voor oudere(n) om niet eenzaam te hoeven zijn, om een dagbesteding te hebben etc.
Wanneer ik als verpleegkundige met de oudere spreek hoor ik regelmatig: 'mijn dochter vind dat ik nu maar naar de dagbesteding moet, zij kan immers ook niet iedere dag komen'. De vraag is dan of de behoefte er is vanuit die oudere of van het kind.
En ik ben van mening dat daar het gesprek begint. Ouder worden en ouder zijn is voor veel mensen een rouwproces, je neemt afscheid van je lichaam, je veranderd immers onomkeerbaar en kunt niet meer doen en zijn wie je ooit was.
Je omgeving valt veelal weg, of door de lichamelijke beperkingen die je zelf hebt gekregen, of doordat broers/zussen/vrienden overlijden.
Je levenscirkel is dan een cirkel van steeds een stukje loslaten en afscheid nemen.
Iedere oudere doet dit op zijn of haar eigen manier.
De vraag is dus eigenlijk, wil je vader alleen zijn hart luchten over het feit dat hij niet veel meer kan, de weekenden lang duren en dat het zo niet meer hoeft? Of verwacht hij een oplossing? Soms schieten naasten direct in de oplossingsmodus terwijl de oudere dat helemaal niet van hen verwacht en begrijpt dat de kinderen een druk leven hebben. Echter neemt het begrip voor het feit dat de kinderen de eenzaamheid niet op kunnen lossen de eenzaamheid niet weg, maar dit maakt ook niet automatisch dat de oudere zit te wachten op een maatje of volgepropte dagen (omdat het lichaam dat helemaal niet aan kan bijv.)
Ik denk dus dat je het al heel goed doet door te luisteren, open gesprekken te voeren ook al zijn deze soms pijnlijk. En soms kun je dus ook concreet vragen of iemand een luisterend oor wil of samen op zoek naar actie om zaken goed vast te leggen of een oplossing etc.
Wat ik vaak zie is dat de omgeving van de oudere vaak een visie heeft van hoe het zou moeten. (onbewust)
Hier zie ik het in sommige reacties ook al terugkomen, er zijn immers zoveel opties voor oudere(n) om niet eenzaam te hoeven zijn, om een dagbesteding te hebben etc.
Wanneer ik als verpleegkundige met de oudere spreek hoor ik regelmatig: 'mijn dochter vind dat ik nu maar naar de dagbesteding moet, zij kan immers ook niet iedere dag komen'. De vraag is dan of de behoefte er is vanuit die oudere of van het kind.
En ik ben van mening dat daar het gesprek begint. Ouder worden en ouder zijn is voor veel mensen een rouwproces, je neemt afscheid van je lichaam, je veranderd immers onomkeerbaar en kunt niet meer doen en zijn wie je ooit was.
Je omgeving valt veelal weg, of door de lichamelijke beperkingen die je zelf hebt gekregen, of doordat broers/zussen/vrienden overlijden.
Je levenscirkel is dan een cirkel van steeds een stukje loslaten en afscheid nemen.
Iedere oudere doet dit op zijn of haar eigen manier.
De vraag is dus eigenlijk, wil je vader alleen zijn hart luchten over het feit dat hij niet veel meer kan, de weekenden lang duren en dat het zo niet meer hoeft? Of verwacht hij een oplossing? Soms schieten naasten direct in de oplossingsmodus terwijl de oudere dat helemaal niet van hen verwacht en begrijpt dat de kinderen een druk leven hebben. Echter neemt het begrip voor het feit dat de kinderen de eenzaamheid niet op kunnen lossen de eenzaamheid niet weg, maar dit maakt ook niet automatisch dat de oudere zit te wachten op een maatje of volgepropte dagen (omdat het lichaam dat helemaal niet aan kan bijv.)
Ik denk dus dat je het al heel goed doet door te luisteren, open gesprekken te voeren ook al zijn deze soms pijnlijk. En soms kun je dus ook concreet vragen of iemand een luisterend oor wil of samen op zoek naar actie om zaken goed vast te leggen of een oplossing etc.
zaterdag 9 december 2023 om 12:00
Dat klopt, maar ook dat is voor iedereen verschillend.
De ene cliënt geniet enorm van het bezoek, maar er zijn ook cliënten die zich wel eenzaam voelen maar door hun ziekte/aandoening het bezoek eigenlijk helemaal niet meer kunnen verdragen, en daar komt dan veelal verdriet bij kijken maar is dus niet op te lossen door maar een bezoekschema of iets dergelijks in te zetten.
De vraag is dus wat de eigenlijke behoefte in dit geval van de vader van TO is, om vanuit daar het gesprek verder te voeren.
p.s TO, Ik weet niet in hoeverre er door de behandelend arts is gesproken over het stadium hartfalen waar je vader zich bevind.
Wij zetten de palliatief verpleegkundige in bij hartfalen in een verder gevorderd stadium (3&4). Zij kunnen heel helpend zijn om bijv. de euthanasiewens te bespreken/regelen, maar ook de angst voor aftakeling en te zorgen dat dit proces goed verloopt.
zaterdag 9 december 2023 om 12:08
Schoonfamilie en broers slepen moeder mee naar de dagbesteding en regelt ook allerlei zaken want dat is zo 'veilig'. Wat mijn moeder zelf wil, daar wordt voor de vorm wel naar gevraagd, maar niet aan voldaan.
Ook ik woon te ver weg voor even een kopje koffie doen. Maar zij geeft aan mij aan dat zij geniet van de tuin, rustig lezen of een video (die generatie he) bekijken. Ze heeft helemaal (nooit gehad ook) behoefte aan dag-invulling. Of bloemstukjes maken. Wel de geest scherpen.
Maar dat had de POH ouderen gezegd; dat dit beter was. En de moeder van die en die vindt dat ook zo leuk.
Dus totaal niet luisteren naar haar. Maar drammen en doordrukken van wat zij vinden wat bij haar leeftijd past. Mijn moeder durft daar niet (meer) tegenop, want dan ziet zij die kinderen en kleinkinderen veel minder.
Naar mijn mening wordt niet geluisterd. Omdat ik niet meega in hun regelmanie.
Ook ik woon te ver weg voor even een kopje koffie doen. Maar zij geeft aan mij aan dat zij geniet van de tuin, rustig lezen of een video (die generatie he) bekijken. Ze heeft helemaal (nooit gehad ook) behoefte aan dag-invulling. Of bloemstukjes maken. Wel de geest scherpen.
Maar dat had de POH ouderen gezegd; dat dit beter was. En de moeder van die en die vindt dat ook zo leuk.
Dus totaal niet luisteren naar haar. Maar drammen en doordrukken van wat zij vinden wat bij haar leeftijd past. Mijn moeder durft daar niet (meer) tegenop, want dan ziet zij die kinderen en kleinkinderen veel minder.
Naar mijn mening wordt niet geluisterd. Omdat ik niet meega in hun regelmanie.
Everything you see I owe to spaghetti!
zaterdag 9 december 2023 om 12:15
Voor de goede orde; mijn vader zal ons (zijn drie kinderen) nooit claimen en is dankbaar voor alles wat we voor hem doen. Daar hebben we het echt mee getroffen. Omgekeerd zullen wij hem ook nooit pushen om iets te doen wat ie niet wil of kan.renate-2009 schreef: ↑09-12-2023 12:00Dat klopt, maar ook dat is voor iedereen verschillend.
De ene cliënt geniet enorm van het bezoek, maar er zijn ook cliënten die zich wel eenzaam voelen maar door hun ziekte/aandoening het bezoek eigenlijk helemaal niet meer kunnen verdragen, en daar komt dan veelal verdriet bij kijken maar is dus niet op te lossen door maar een bezoekschema of iets dergelijks in te zetten.
De vraag is dus wat de eigenlijke behoefte in dit geval van de vader van TO is, om vanuit daar het gesprek verder te voeren.
p.s TO, Ik weet niet in hoeverre er door de behandelend arts is gesproken over het stadium hartfalen waar je vader zich bevind.
Wij zetten de palliatief verpleegkundige in bij hartfalen in een verder gevorderd stadium (3&4). Zij kunnen heel helpend zijn om bijv. de euthanasiewens te bespreken/regelen, maar ook de angst voor aftakeling en te zorgen dat dit proces goed verloopt.
En dank voor je laatste alinea. Goed om te weten dat daar hulp bij te krijgen is, dat is wel een concreet onderwerp om eerst het gesprek met mijn vader over te voeren inderdaad, en het eens uit te zoeken.
Nothing happens for a reason
zaterdag 9 december 2023 om 12:19
Afstand is inderdaad een groot nadeel. Ik kan niet actief mantelzorgen...geen was doen of even een bakje koffie. Ik ben dan ook nog de enige en dat samen met zijn continue geklaag en praten over testament etc maakt het pittig. Zelfs bellen roept bij mij hartkloppingen op.
Als je in de buurt woont dan kun je snel om een bakkie....keuvelen over de dagelijkse dingen en weer door.
Ik denk nu al met angst en beven naar verzorgingshuis. Daar zal hij naar toe moeten gezien de prognose maar met 36 uur werken, gezin en afstand kan ik niet wassen, meedoen aan activiteiten ed.
Richting to dan ook wel de waarschuwing dat je nog zo goed dingen kunt afspreken maar naarmate het minder worden er ook grenzen gelegd. Wees ook duidelijk in wat je wel of niet kunt bieden.
zaterdag 9 december 2023 om 13:36
Jaren geleden heb ik mijn moeder al eens voorgesteld wat dichter bij ons te komen wonen. Dan zou ze ook haar kleinkinderen wat vaker kunnen zien, die wonen ook te ver bij haar voor even een kop koffie. En om oma te bezoeken moeten ze er een hele dag voor plannen, naast hun werk en andere sociale verplichtingen naar de kant van hun partners families. Maar dat wilde ze niet, ze wilde niet weg uit haar omgeving waar ze alles en iedereen kende, dat begreep ik ook wel. Alleen haar vrienden zijn inmiddels overleden. Ze zegt eenzaam te zijn. Dat begrijp ik. Een zus van haar woont in dezelfde woonplaats, die is nog redelijk fit en kijkt naar haar om. Maar ik kan maar een keer in de zoveel weken naar haar toe. Ik heb siblings, maar die wonen nog verder weg en de sibling die het dichtstbij woont, daar heeft ze al jaren geen contact meer mee. Ik push mijn moeder nergens toe. Daar is ze te eigenzinnig voor. Ik hoor het geklaag allemaal maar aan en ik ga verder geen oplossingen bedenken. Ze moet het allemaal kwijt.Stormke81 schreef: ↑09-12-2023 12:19Afstand is inderdaad een groot nadeel. Ik kan niet actief mantelzorgen...geen was doen of even een bakje koffie. Ik ben dan ook nog de enige en dat samen met zijn continue geklaag en praten over testament etc maakt het pittig. Zelfs bellen roept bij mij hartkloppingen op.
Als je in de buurt woont dan kun je snel om een bakkie....keuvelen over de dagelijkse dingen en weer door.
Ik denk nu al met angst en beven naar verzorgingshuis. Daar zal hij naar toe moeten gezien de prognose maar met 36 uur werken, gezin en afstand kan ik niet wassen, meedoen aan activiteiten ed.
Richting to dan ook wel de waarschuwing dat je nog zo goed dingen kunt afspreken maar naarmate het minder worden er ook grenzen gelegd. Wees ook duidelijk in wat je wel of niet kunt bieden.
zaterdag 9 december 2023 om 16:43
Nou nee, jij stelt dat iedereen oud wil worden. Dat wil lang niet iedereen. Velen vinden het na 50- 60 jaar wel welletjes .
zaterdag 9 december 2023 om 16:48
Ik wil ook absoluut niet oud worden, ook niet als ik kerngezond ben. 70 is oud meer dan zat voor mij, het is toch meer van hetzelfde, zo’n leven.
Maar ja, je hebt het niet voor het zeggen. Ik mijn familie worden met name de vrouwen heel oud. Mijn moeder is midden 70 en die vindt het ook wel welletjes, maar ik vermoed dat ze nog wel even door moet.
Maar ja, je hebt het niet voor het zeggen. Ik mijn familie worden met name de vrouwen heel oud. Mijn moeder is midden 70 en die vindt het ook wel welletjes, maar ik vermoed dat ze nog wel even door moet.
zaterdag 9 december 2023 om 16:50
Nou, ik denk dat dat de uitzonderingen zijn. Vaak (niet altijd) heb je dan nog een (redelijk) goede gezondheid en heb je als nog wel een aantal kwalitatief goede jaren te gaan. En natuurlijk zijn spreekwoorden of gezegdes of cliché's of hoe je het ook wil noemen nooit op iedereen van toepassing.Poesjemauw621 schreef: ↑09-12-2023 16:43Nou nee, jij stelt dat iedereen oud wil worden. Dat wil lang niet iedereen. Velen vinden het na 50- 60 jaar wel welletjes .
Nothing happens for a reason
zaterdag 9 december 2023 om 16:52
Volgens mij kun je dat pas met zekerheid beoordelen als het zover is. Ik zie vaak (ook bij mijn vader) dat grenzen verschuiven. En dan nog, je hebt het inderdaad niet voor het zeggen.nitflex schreef: ↑09-12-2023 16:48Ik wil ook absoluut niet oud worden, ook niet als ik kerngezond ben. 70 is oud meer dan zat voor mij, het is toch meer van hetzelfde, zo’n leven.
Maar ja, je hebt het niet voor het zeggen. Ik mijn familie worden met name de vrouwen heel oud. Mijn moeder is midden 70 en die vindt het ook wel welletjes, maar ik vermoed dat ze nog wel even door moet.
Nothing happens for a reason
zaterdag 9 december 2023 om 16:58
Zeker weet je het pas als je er aanbelandt, maar kijkende naar mijn moeder, die al haar hele leven roept dat ze hoopte rond haar 70e te gaan, en die er nog steeds zo in staat, denk ik toch wel dat ik er t.z.t. zo in zal staan. Ik zal het niet actief beëindigen, maar nu denk ik al vaak, pfff, het is wel lang, zo’n leven.
Mijn tante (zus moeder) wilde ook niet oud worden, kreeg kanker en heeft geen enkele behandeling gedaan. Die is dus ook niet zo oud geworden.
Hoe dan ook; ik wil niet oud zijn en ook niet oud worden. Zoals ik er nu tegenaan kijk.
zaterdag 9 december 2023 om 17:35
Ah oke, ik snap je (voor zover mogelijk, want ik ken dat gevoel niet op die manier). Lijkt me best lastig, want je wordt vanzelf oud (tenzij je vroegtijdig overlijdt aan ziekte of ongeval). En dan moet je het nog heel wat jaren uitzingen terwijl je eigenlijk wel klaar bent op aarde.nitflex schreef: ↑09-12-2023 16:58Zeker weet je het pas als je er aanbelandt, maar kijkende naar mijn moeder, die al haar hele leven roept dat ze hoopte rond haar 70e te gaan, en die er nog steeds zo in staat, denk ik toch wel dat ik er t.z.t. zo in zal staan. Ik zal het niet actief beëindigen, maar nu denk ik al vaak, pfff, het is wel lang, zo’n leven.
Mijn tante (zus moeder) wilde ook niet oud worden, kreeg kanker en heeft geen enkele behandeling gedaan. Die is dus ook niet zo oud geworden.
Hoe dan ook; ik wil niet oud zijn en ook niet oud worden. Zoals ik er nu tegenaan kijk.
Nothing happens for a reason
zondag 10 december 2023 om 00:15
Nou ja, ik ga verder wel happy en ontspannen door het leven hoor. Het is geen kwelling. Maar hopelijk duurt het ook weer niet al te lang allemaal.juliet64 schreef: ↑09-12-2023 17:35Ah oke, ik snap je (voor zover mogelijk, want ik ken dat gevoel niet op die manier). Lijkt me best lastig, want je wordt vanzelf oud (tenzij je vroegtijdig overlijdt aan ziekte of ongeval). En dan moet je het nog heel wat jaren uitzingen terwijl je eigenlijk wel klaar bent op aarde.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
