Partner vertellen dat ik het niet meer voel

Kort onze situatie. Lang samen, niet getrouwd, ernstig meervoudig gehandicapte dochter met zeer laag niveau van bijna 12 die 24/7 van ons afhankelijk zal blijven voor de rest van haar leven. Ze heeft zuurstof gebrek bij de geboorte gehad en heeft hele slechte periodes gehad met veel ziekenhuisopnames. Ze kan niet lopen, niet zelfstandig zitten, is niet zindelijk en volledig afhankelijk van sondevoeding. Ze heeft goede en slechte periodes. In slechte periodes ligt ze vaak in het ziekenhuis. Ik werk al sinds haar geboorte niet meer.

Partner en ik leven al jaren als broer en zus. Ik denk dat we al zeker 3 jaar geen intimiteit en seks meer hebben gehad. Dat ligt vooral aan mij. Ik ontwijk en houd af. We hebben periodes gehad waarin we veel ruzie maakten vooral omdat we anders omgingen met de rouw rondom de situatie van onze dochter. Ik had behoefte om te praten, hij niet en zijn lontje werd heel kort en hij reageerde dat op mij af. Dat was heel naar want de enige die me begreep gaf niet alleen niet thuis maar deed ook nog eens best wel heel lelijk tegen me. Ook niet goed voor mijn zelfvertrouwen. Nu zitten we al 1-2 jaar in een rustige periode en kabbelt het voort.

Op een heleboel vlakken is hij een goede partner. Leuke man om te zien, goede flexibele baan, fantastische vader voor onze dochter, trouw en loyaal, goed gevoel voor humor, houd van gezelligheid. Ik kan eigenlijk niet zoveel aan hem opmerken behalve die periodes van dat korte lontje waarin hij dan vaak kritiek heeft op mij en zich snel aan mij irriteert en dat hij eigenlijk altijd wel erg dominant is. De dingen die hij belangrijk vindt moeten op zijn manier. En hij heeft vaak kritiek op mij. Hoe ik eet, hoe ik door het huis loop, waar ik zit, hoe ik opruim, alsof hij mij ook moet opvoeden zeg maar.

Dit zijn de zaken waar we regelmatig ruzie over maken. Ik denk dat hij door de situatie rondom dochter al jaren niet goed in z’n vel zit. Maar dat geeft hij niet toe. Hij is weleens bij een psycholoog geweest omdat hij toen moest van mij omdat hij het wel erg bont had gemaakt maar daar was hij na 3 gesprekken al klaar. En ik mocht me nergens mee bemoeien. Ik ben van nature iemand die zich aanpast. Ik houd van harmonie en heb angst voor confrontaties. Dus om die harmonie te bewaren en die confrontaties uit de weg te gaan schik ik me vaak ook al voelt het niet goed en zeg ik lang niet alles wat me dwarszit. Pas als iemand echt veel te ver is gegaan trek ik aan de rem. Ik relativeer me ook altijd een ongeluk. En vind dat ik vaak pas wat mag zeggen als ik zelf alles goed doe. Ben ook perfectionistisch.

We praten niet veel over onze gevoelens voor elkaar. We spreken weleens naar elkaar uit dat we als broer en zus leven en ik heb ook weleens gezegd dat ik niet gelukkig was en dat ik niet weet of we nog bij elkaar zouden zijn als we de zorg voor dochter niet meer hadden. Maar eigenlijk steken we allebei al jaren onze kop in het zand als het op onze relatie aankomt. Ik denk dat het gevoel bij mij op is. Dat het niet een kwestie is van eraan werken of in relatietherapie gaan en elkaar weer de juiste aandacht gaan geven. Ik voel er niks meer voor om met hem te knuffelen, zoenen of vrijen. Ik heb die gevoelens wel voor andere mannen. Er is iemand geweest op wie ik verliefd was maar deze man speelt geen rol meer in mijn leven. Die gevoelens hebben wel iets in mij los gemaakt waardoor ik niet zo verder wil leven.

Eigenlijk zou ik het liefste uit elkaar gaan. Ik heb al helemaal bedacht hoe dat zou kunnen. Zowel financieel als op gebied van zorg. Maar dat is natuurlijk heel oneerlijk. In mijn hoofd ben ik al zoveel verder dan hij. Dat is natuurlijk een recept voor een slechte verstandhouding en dat kunnen we echt niet gebruiken. We zullen de rest van het leven van onze dochter elkaar keihard nodig hebben. De periodes dat dochter ziek is of extra epileptisch is hebben we elkaar heel hard nodig. Dat moeten we echt samen blijven doen.

Dus ik wil hem gaan meenemen in mijn proces en dan samen gaan kijken of we links of rechtsaf gaan. Hoe we ons leven samen of zonder elkaar verder vorm kunnen gaan geven. Ik probeer ook alle opties open te houden. Maar nu moet ik het partner gaan vertellen en dat blijf ik voor me uitschuiven. Ik sta niet zo sterk in m’n schoenen en ben gewoon heel erg bang voor zijn reactie. Dat hij gaat zeggen dat als ik weg wil ik dan ook weg moet gaan bijvoorbeeld. Ik ben bang voor de verwijten. Vooral dat ik niet genoeg mijn best heb gedaan voor ons. Ik ben ook bang voor de reactie van vrienden/familie. Dat ik iedereen teleurstel. Ik ben bang dat hij niet mee gaat werken. En bang voor het effect op dochter. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Ergens denk ik dat het niet als een verrassing kan komen. Bedoel al 3 jaar geen seks en intimiteit, ik slaap vaak in de logeerkamer en ik ontduik zijn pogingen tot affectie.

Wat me ook wel aan het denken heeft gezet is dat ik dus kennelijk wel gevoelens voor vreemden kan hebben – ik fantaseer vaak bijvoorbeeld over casual seks – maar dat ik me er dus niet toe kan zetten om seks met hem te hebben of om met hem te knuffelen of te zoenen. Ondanks dat ik wel erg naar seks en intimiteit verlang. Heb ik me misschien emotioneel zo voor hem afgesloten omdat hij me zo vaak gekwetst heeft? Of misschien door alles wat we hebben meegemaakt? Zou dat betekenen dat er misschien toch nog ergens gevoel zou kunnen zitten waar ik me nu niet bewust van ben? Waar ik nu niet bij kan? Ik verlang nu hevig naar een leven alleen. Alleen slapen, niet meer iemand de hele dag om me heen die wat van me vindt. Maar ik verlang ook naar seks en intimiteit, naar dat verliefde gevoel en iemand gaan ontdekken.

Zijn er hier mensen die hun ervaringen willen delen? Of advies voor me hebben? Het is zo dubbel. Ik wil niemand kwetsen maar ik wil ook zo graag weer echt gelukkig zijn.