Relatie te vanzelfsprekend na 6 maanden?

Toen ik mijn vriend 6 maanden geleden leerde kennen was alles fantastisch. Zoiets als dit had ik nog nooit meegemaakt, en hij ook niet zei hij. We waren een paar weken erg op onze hoede omdat het too good to be true leek. Maar onoverkomelijke verschillen hebben we tot op heden niet gevonden. Het gevoel dat we voor elkaar kregen ontwikkelde zich super snel waardoor we het niet konden laten iedere dag bij elkaar te zijn. En waarom ook niet dachten we, het voelt goed, we worden gelukkig van elkaar en missen elkaar alweer als we een dag niet samen zijn. We kunnen helemaal onszelf zijn bij elkaar en laten elkaar vrij in de behoefte om even iets zonder de ander te gaan doen. Ik begin alleen te merken dat het allemaal een beetje té vanzelfsprekend wordt. Ik kijk nog steeds met dezelfde ogen naar hem als 6 maanden geleden, ben blij dat hij in mijn leven is gekomen want hij is echt een verrijking voor mij. In zie ons samen oud worden. Maar de echte roze wolk lijkt verleden tijd. En ik weet dat dat onvermijdelijk is wanneer je 24/7 bij elkaar bent maar ik mis de tijd waarin we niet van elkaar af konden blijven, met bewondering naar elkaar keken, vaak uitspraken hoe gek we op elkaar waren, het liefst in elkaars huid kropen en iedere minuut met elkaar in contact wilden zijn. Dat lijkt nu voorbij te zijn. We wonen niet samen maar hebben de afgelopen maanden wel geleefd alsof we dat deden. Ik ben bang dat we hiermee voorgoed verpest hebben wat we hadden. Dat we veel te hard van stapel zijn gelopen. De vonk die er was is een waakvlam geworden. Mijn gevoel voor hem is onveranderd, ik hou nog evenveel van hem als eerst, ik voel me nog net zo aangetrokken, ik merk geen dingen op die me doen twijfelen of deze man het wel voor mij is. En toch voel ik me verdrietig. Ik heb dit met hem besproken, gezegd dat we misschien weer wat meer ons best moeten doen om de vonk gaande te houden. Hij zegt dat dit een logisch gevolg is van zoveel tijd met elkaar spenderen, dat het proces op deze manier versnelt. Dat dit vroeg of laat zal gebeuren. Dat hij mij niet minder leuk vindt en niet minder van me houdt. Nog steeds voor altijd met mij wil zijn. En toch, als we een week geen seks hebben, als 2 zoutzakken naast elkaar op de bank zitten na een drukke werkweek, voel ik me rot. Komt dit vanuit eigen onzekerheid en behoefte aan bevestiging en waardering? Voorheen hadden we alleen maar oog voor elkaar. Waren we 2 blije puppies als we elkaar weer zagen, ookal was het nog geen 8 uur geleden. Dan werd er nog wel eens naar me gestaard en gezegd ‘jij bent echt mijn jackpot’. En werd er vanuit hemzelf nog wel eens om bevestiging gevraagd, bang mij te verliezen. Inmiddels voelt het alsof hij denkt dat hij me helemaal veroverd heeft en het daarmee klaar is. Ik weet dat dit een natuurlijk gevolg is en je hier vroeg of laat niet omheen kan, maar ik wil weer terug naar hoe het was. Hoe het nu gaat is hoe het vaak gaat als je een x aantal jaren samen bent, samen woont en eventueel een gezin bent gestart. Dit hoort niet al na 6 maanden, ook niet als we al zoveel bij elkaar zijn geweest denk ik dan. Dat is te vroeg. Kunnen we nog terug? Is even afstand nemen verstandig? Even een tijdje allebei in onze eigen woning, zonder elkaar? Elkaar écht missen en opnieuw waarderen? Hoe onnatuurlijk dat tegelijkertijd ook voelt want ik wil het liefst nog steeds iedere dag met hem zijn. Maar dan gaat het in stand houden van onze vonk daaronder lijden vrees ik en zitten we over nog eens 6 maanden in een permanente sleur.

Ik hoor heel graag jullie tips en ervaringen!

Flamingo schreef: ↑

26-02-2023 21:00

Je zegt dat je gevoel voor hem onveranderd is, maar je beschrijft wat anders.

Wat is dat verdrietige gevoel precies?

Verliefdheid is ook geen graadmeter voor een goede relatie. Maar misschien Bennie de eerste maanden zo erg in elkaar opgegaan dat je nu weer even moet ‘aarden’.

Dat verdrietige gevoel komt omhoog wanneer ik me besef dat we niet meer helemaal in elkaar opgaan maar ook gerust 4 uur lang op de bank kunnen hangen, kijkend naar de tv, geen bijzondere conversaties hebbend. In het begin konden we zo fijn in elkaar op gaan dat we beide af en toe dachten wow, wat bijzonder. Wat een mooie klik hebben we en wat kunnen we fijn praten, lachen, ouwehoeren, etc. Toen zaten we echt nog in die ‘ik wil álles van je weten’ modus ofzo. Echt op ontdekking. Nu denken we alles al te weten van elkaar, denk ik? Dus neemt ook het niveau waarop er gekletst wordt wat af. Dat icm de seks frequentie en het onvoorspelbare wat voorspelbaar wordt maakt me af en toe verdrietig. Het is echt dat gevoel alsof je een bepaald hoofdstuk sluit ofzo. De nieuwigheid is weg. Iemand leren kennen en ontdekken dat diegene bizar goed bij je past, je debiel blij wordt van diegene en dat het ook nog eens wederzijds is. En je dus als een blij paasei de dagen door komt. Dat is zo’n heerlijk gevoel.

Wat niet betekend dat ik hem nu niet meer leuk genoeg vind om mijn leven mee te delen. Ik hou meer van hem dan ik ooit van iemand heb gehouden omdat hij me op veel vlakken aanvult en alles is wat ik ooit heb gewild in een man.

Ik denk dat dat laatste wat je zegt waarschijnlijk het geval is. Zo intens in elkaar op gegaan dat ik nu opeens weer land en me besef dat er ook nog een hele wereld om ons heen is.

Rosalind* schreef: ↑

26-02-2023 21:14

Ik vind het inderdaad wel snel, dat het echt verliefde gevoel nu al weg is.
Ik zou ervoor kiezen wat minder samen te zijn. Bv in het weekend, en dan elkaar door de week een keer zien, eventueel dan buiten de deur iets gaan doen.
Doen jullie allebei nog wel je eigen ding, bv sporten en met vrienden afspreken?

We hebben elkaar vlak na afgelopen zomer ontmoet en hebben dus eigenlijk alleen nog maar de winter maanden met elkaar doorgebracht. In de winter zijn we beide minder van het afspreken met vrienden. Waar we in de zomer graag veel de hort op zijn, terrasjes, festivals, feestje, etentje, borrel, bbq, enzovoort, hebben we in de winter meer behoefte aan cocoonen met onszelf in huis met dekentjes, kaarsjes en een film. Af en toe een leuke avond met vrienden maar veel minder dan in de zomer.

Ook (begreep ik later) liet hij het een beetje afweten bij bepaalde vrienden die hem in het begin van onze relatie herhaaldelijk mee vroegen om te stappen, omdat hij dan liever tijd met mij door bracht. Ik heb toen gezegd dat het me gezond lijkt wel beide ons ding te blijven doen waardoor hij nu wel weer vaker met zijn vrienden mee gaat.

Youk79 schreef: ↑

26-02-2023 21:04

Verliefdheid missen is ook lastig. Zeker als jij dat in je hoofd koppelt aan: mijn relatie wordt minder/gaat over.

Weer wat meer je blik richten op dingen buiten je relatie lijkt mij zeker goed. Misschien kun je daarnaast ook proberen uit te vinden bij jezelf wat jij fijn vindt: pieken en dalen of veilig en vertrouwd. Daar is geen foute keuze in, het gaat echt om wat jij wil.

Ik denk dat ik dat onbewust inderdaad aan elkaar koppel. Terwijl ik dondersgoed weet dat een fijne en gezonde relatie echt niet valt of staat met eeuwig durende verliefdheid.

Ik weet al van mezelf dat ik onwijs veel waarde hecht aan veilig en vertrouwd. Maar dan het liefst in combinatie met wat spannende pieken en wat milde dalen. En als dit wat ik nu ervaar hoort bij een mild dal, dan overleeft mijn relatie dat wel. Als hierna dan ook maar weer een spetterende piek komt