Relaties
alle pijlers
Schuldgevoel en verwachtingen ouders
zondag 6 juli 2025 om 11:17
Ik ben benieuwd hoe anderen hiermee omgaan.
Ik heb twee pubers thuis, werk 4,5 per week, en probeer de boel een beetje draaiende te houden. Mijn ouders wonen op zo’n 50 kilometer afstand. De band is goed, ze zijn samen, nog redelijk gezond (allebei rond de 75) en wonen zelfstandig. Er speelt gelukkig geen acute zorgsituatie.
Ik probeer ze meestal twee keer per maand te zien en we bellen een paar keer per week. Soms gaan de kinderen mee, soms niet. Maar het blijft altijd passen en plannen, zeker omdat het reizen ook tijd kost.
Toch krijg ik regelmatig opmerkingen van hen dat ze me weinig zien. Altijd met een knipoog of als grapje, maar toch blijft het hangen. Ik weet dat ze het niet verkeerd bedoelen, maar ik voel me dan toch tekortschieten, terwijl ik eigenlijk al het gevoel heb dat ik op m’n max zit.
Mijn ouders woonde vroeger om de hoek bij hun ouders en daarom gingen wij als kinderen ook vaak even langs. Ik denk dat zij dit ook alijd bij mij en mijn broer voor ogen hadden (die woont ook wat verder weg).
Zoals vandaag: ik heb even niks belangrijks te doen, en zit op de bank met een kop koffie. Gewoon moe, toe aan niks. En dan komt dat knagende gevoel ineens opzetten... zou ik nu niet even langs moeten gaan?
Daarom ben ik benieuwd:
Hoe vaak zien jullie je ouders, zeker als er geen zorgvraag is en de band gewoon goed is?
En hoe vinden jullie daarin een balans tussen je eigen leven en toch betrokken blijven, zonder dat schuldgevoel als je gewoon even niets wilt?
Alle ervaringen of gedachten zijn welkom.
Ik heb twee pubers thuis, werk 4,5 per week, en probeer de boel een beetje draaiende te houden. Mijn ouders wonen op zo’n 50 kilometer afstand. De band is goed, ze zijn samen, nog redelijk gezond (allebei rond de 75) en wonen zelfstandig. Er speelt gelukkig geen acute zorgsituatie.
Ik probeer ze meestal twee keer per maand te zien en we bellen een paar keer per week. Soms gaan de kinderen mee, soms niet. Maar het blijft altijd passen en plannen, zeker omdat het reizen ook tijd kost.
Toch krijg ik regelmatig opmerkingen van hen dat ze me weinig zien. Altijd met een knipoog of als grapje, maar toch blijft het hangen. Ik weet dat ze het niet verkeerd bedoelen, maar ik voel me dan toch tekortschieten, terwijl ik eigenlijk al het gevoel heb dat ik op m’n max zit.
Mijn ouders woonde vroeger om de hoek bij hun ouders en daarom gingen wij als kinderen ook vaak even langs. Ik denk dat zij dit ook alijd bij mij en mijn broer voor ogen hadden (die woont ook wat verder weg).
Zoals vandaag: ik heb even niks belangrijks te doen, en zit op de bank met een kop koffie. Gewoon moe, toe aan niks. En dan komt dat knagende gevoel ineens opzetten... zou ik nu niet even langs moeten gaan?
Daarom ben ik benieuwd:
Hoe vaak zien jullie je ouders, zeker als er geen zorgvraag is en de band gewoon goed is?
En hoe vinden jullie daarin een balans tussen je eigen leven en toch betrokken blijven, zonder dat schuldgevoel als je gewoon even niets wilt?
Alle ervaringen of gedachten zijn welkom.
saanvi2 wijzigde dit bericht op 06-07-2025 11:27
7.36% gewijzigd
zondag 6 juli 2025 om 14:32
Het is vervelend om zo met anderen bezig te zijn. In dit topic gaat het over ouders, maar ik moest laatst met de auto stoppen voor een vrouw van in de 80 die met haar rollator het zebrapad over wilde. Ze probeerde haar rollator op te tillen om sneller te gaan, waarbij ze bijna struikelde over dat ding.
En ik dacht 'wat erg dat je op die leeftijd nog steeds bezig bent om het anderen naar de zin te maken en niet tot last te zijn' En tegelijkertijd was ik bang dat ik het zelf ook nooit helemaal kwijt ga raken.
En ik dacht 'wat erg dat je op die leeftijd nog steeds bezig bent om het anderen naar de zin te maken en niet tot last te zijn' En tegelijkertijd was ik bang dat ik het zelf ook nooit helemaal kwijt ga raken.
zondag 6 juli 2025 om 14:37
Nou, goed gedaan wel hoor. Voelt vast lekker dit.
Dat dynamische fotolijstje klinkt geweldig trouwens....
zondag 6 juli 2025 om 14:38
Eens. Ik vind het lastig te begrijpen dat het voor mijn eigen moeder niet zo veel uit lijkt te maken of de kinderen langskomen omdat ze dat willen of omdat ze ze een schuldgevoel aangepraat heeft. Zelf zou ik dat ook nooit willen.Yakuzakiko schreef: ↑06-07-2025 11:59Daarom zal ik nooit tegen mijn kinderen zeggen dat ik ze zo weinig zie. Ik heb daar zelf zo'n hekel aan en het heeft er nooit voor gezorgd dat ik met meer plezier naar mijn ouders ging, alleen maar met meer tegenzin.
Moet er niet aan denken dat iemand bij mij langskomt uit schuldgevoel.
Daarnaast: wat mij wel helpt tegen eventueel schuldgevoel, is het besef dat ze, hoe vaak ze haar kinderen ook ziet, het toch eigenlijk nooit genoeg vindt. Ze klaagt tegen mij ook geregeld hoe lang het geleden is dat ze de andere kinderen gezien heeft, hoewel ze alledrie haar kinderen meestal minimaal eens per week ziet.
zondag 6 juli 2025 om 14:41
Het is niet jouw taak om hun vermeende gevoelens op te lossen. Zij zijn verantwoordelijk voor hun eigen geluk.
zondag 6 juli 2025 om 16:34
Mijn vader is 87, woont (nog zelfstandig) op ongeveer 80 m van mij vandaan. Ik ga er ongeveer elke 2/3 weken langs, soms voor een dag, soms blijf ik een nachtje slapen. Ik baal er van dat ik niet (meer) dichter in de buurt woon - het zou zoveel makkelijker zijn als ik gewoon af en toe een uurtje koffie kon drinken daar, en daarna weer weg. Maarja, dat is nou eenmaal niet zo. Mijn vader is een erg lieve man die nooit, nooit zal klagen of mij (of mijn broer en zus) zal claimen. Hij is alleen maar dankbaar voor alles wat we voor hem doen en spreekt dat ook uit. Het doet mij verdriet dat hij lichamelijk steeds meer achteruit gaat en dat ie daar maar zit, in zijn eentje. Dat maakt dat ik er altijd een beetje met een rotgevoel wegga en met een soort knagend schuldgevoel dat het eigenlijk niet genoeg is, die bezoekjes eens in de paar weken. Maar het eigenlijke probleem (ouder worden, steeds meer gaan mankeren, eenzaamheid) is sowieso niet op te lossen. In jouw geval, TO, vind ik dat je het prima doet, gezien je drukke leven. Je ouders zijn nog niet hulpbehoevend, en hebben elkaar nog. Geen enkele reden om je schuldig te voelen, laat je dat ook vooral niet aanpraten.
Nothing happens for a reason
zondag 6 juli 2025 om 17:17
ik weet niet of het hier al genoemd is maar is af en toe tussendoor videobellen geen optie? Ik woon zelf op 10 uur rijden van mijn ouders dus ga er maar 2 tot 3 keer per jaar heen helaas, ze zijn echt op leeftijd en kunnen niet meer hier naartoe komen (92 en 87) maar we videobellen meerdere keren per week en dat vinden ze heel gezellig, mijn ouders zitten ook op Insta en Facebook met de kleinkinderen en zo leven ze toch telkens een beetje mee met wat er gebeurd en sturen ze berichtjes en foto's heen en weer met elkaar.
zondag 6 juli 2025 om 17:39
Ik spaar mijn energie voor als het ooit écht nodig is.
Ik ga gemiddeld elke 6 weken.
Bij voorkeur samen met man. Ze zien me sowieso liever komen samen met hem. En ik ben 2 uur enkel onderweg met openbaar vervoer zonder hem.
Als het morgen medisch nodig is sta ik daar elke 2 dagen of elke week.
Maar die energie hou ik nu liever bij.
Ik bel elke week of meer indien nodig.
Ze zien me liever elke 2 weken. Tegelijk komen ze zowat nooit deze kant op.
En wil ik iets te vertellen hebben.
En jagen ze mij nadat ik 2 uur heen en 2 uur terug onderweg ben ook weer na een uur naar buiten.
Ik probeer dingen ook te koppelen overigens.
Als ik dan toch hun kant op moet en lang onderweg ben spreek ik ook gelijk met een vriendin af of ga ik shoppen.
Maar dat gat in mijn agenda moet er ook maar weer zijn.
Mijn schoonmoeder woont vlakbij en is 91.
Mijn man is mantelzorger en komt er minstens 2 keer per week.
Ik kom er 4 keer per jaar. Of meer als het echt nodig is.
Het voordeel is wel dat als haar tv* voor de 13de keer die maand weer eens de geest geeft hij op de fiets ernaartoe kan. En ik haar er intussen van verdenk die tv af en toe te saboteren om haar zoon te zien
.
*Dat ding is zo'n beetje haar leven en haar baken op de wereld.
Ik ga gemiddeld elke 6 weken.
Bij voorkeur samen met man. Ze zien me sowieso liever komen samen met hem. En ik ben 2 uur enkel onderweg met openbaar vervoer zonder hem.
Als het morgen medisch nodig is sta ik daar elke 2 dagen of elke week.
Maar die energie hou ik nu liever bij.
Ik bel elke week of meer indien nodig.
Ze zien me liever elke 2 weken. Tegelijk komen ze zowat nooit deze kant op.
En wil ik iets te vertellen hebben.
En jagen ze mij nadat ik 2 uur heen en 2 uur terug onderweg ben ook weer na een uur naar buiten.
Ik probeer dingen ook te koppelen overigens.
Als ik dan toch hun kant op moet en lang onderweg ben spreek ik ook gelijk met een vriendin af of ga ik shoppen.
Maar dat gat in mijn agenda moet er ook maar weer zijn.
Mijn schoonmoeder woont vlakbij en is 91.
Mijn man is mantelzorger en komt er minstens 2 keer per week.
Ik kom er 4 keer per jaar. Of meer als het echt nodig is.
Het voordeel is wel dat als haar tv* voor de 13de keer die maand weer eens de geest geeft hij op de fiets ernaartoe kan. En ik haar er intussen van verdenk die tv af en toe te saboteren om haar zoon te zien
.*Dat ding is zo'n beetje haar leven en haar baken op de wereld.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
zondag 6 juli 2025 om 17:45
zondag 6 juli 2025 om 19:17
Ik zie mijn ouders 3x per week maar ik kom niet voor hen, maar voor mijn hobby. Ze wonen ook op 50 km afstand. Ik heb geen kinderen enzo. Mijn ouders zijn gepensioneerd en mijn vader is vaak weg dus die zie ik ook minder dan 3x per week. Mijn moeder is er wel meestal. Ik bel nooit met ze.
Ik vind 2x per maand je ouders zien best normaal eigenlijk en redelijk frequent.
Ik vind 2x per maand je ouders zien best normaal eigenlijk en redelijk frequent.
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
zondag 6 juli 2025 om 20:15
Dit topic is voor mij ergens wel herkenbaar, bedankt voor het openen TO!
Mijn ouders zie ik gemiddeld eens per drie maanden. Veel meer ging al niet vanwege mijn werk (weekenddiensten, vaak ook pas laat klaar op vrijdag en/of maandag voor 06.00 alweer beginnen) en daarnaast heb/had ik in de weekends vaak een verjaardag hier, een concert daar of gewoon eens zin in niks.
Dat laatste is wat minder geworden sinds ik een vriend met kinderen heb, die ook weekenddiensten draait. Als we in de weekends tijd samen (met de kinderen) kunnen doorbrengen gaat dat toch voor.
Mijn vader vindt dat geen enkel probleem, al was het maar omdat ie deep down een kluizenaar is die het liefst zijn eigen ding doet. Maar mijn moeder vindt het jammer. Die is gewend aan alle familie binnen een straal van 5 km en heeft het er al sinds ik uit huis ging om te studeren moeilijk mee dat ik veel verder weg zit. En ik vind het vaak lastig dat ik haar niet kan geven wat ze graag wil, maar ga toch zoveel mogelijk mijn eigen weg.
Maar ik vrees de toekomst wel. Mijn ouders en hun partners wonen beide op zo'n 100 km afstand en ik heb geen (stief-)broers en zussen. Dus op een dag moet ik gaan meedraaien in de zorg voor vier ouderen die niet bij mij in de buurt wonen. Zelf die kant op wilde ik eigenlijk al niet (wel serieus over nagedacht), maar nu ik in mijn eigen regio een man ontmoet heb die daar zeer terecht niet weg kan vanwege zijn kinderen, is het al helemaal geen optie meer.
Ergens hoop ik dat er in de toekomst regelingen komen die mantelzorgers in staat stellen minder te gaan werken zodat ze meer kunnen zorgen. Want hoe ik dat anders moet bolwerken met een baan en een parttime samengesteld gezin? Geen idee.
Mijn ouders zie ik gemiddeld eens per drie maanden. Veel meer ging al niet vanwege mijn werk (weekenddiensten, vaak ook pas laat klaar op vrijdag en/of maandag voor 06.00 alweer beginnen) en daarnaast heb/had ik in de weekends vaak een verjaardag hier, een concert daar of gewoon eens zin in niks.
Dat laatste is wat minder geworden sinds ik een vriend met kinderen heb, die ook weekenddiensten draait. Als we in de weekends tijd samen (met de kinderen) kunnen doorbrengen gaat dat toch voor.
Mijn vader vindt dat geen enkel probleem, al was het maar omdat ie deep down een kluizenaar is die het liefst zijn eigen ding doet. Maar mijn moeder vindt het jammer. Die is gewend aan alle familie binnen een straal van 5 km en heeft het er al sinds ik uit huis ging om te studeren moeilijk mee dat ik veel verder weg zit. En ik vind het vaak lastig dat ik haar niet kan geven wat ze graag wil, maar ga toch zoveel mogelijk mijn eigen weg.
Maar ik vrees de toekomst wel. Mijn ouders en hun partners wonen beide op zo'n 100 km afstand en ik heb geen (stief-)broers en zussen. Dus op een dag moet ik gaan meedraaien in de zorg voor vier ouderen die niet bij mij in de buurt wonen. Zelf die kant op wilde ik eigenlijk al niet (wel serieus over nagedacht), maar nu ik in mijn eigen regio een man ontmoet heb die daar zeer terecht niet weg kan vanwege zijn kinderen, is het al helemaal geen optie meer.
Ergens hoop ik dat er in de toekomst regelingen komen die mantelzorgers in staat stellen minder te gaan werken zodat ze meer kunnen zorgen. Want hoe ik dat anders moet bolwerken met een baan en een parttime samengesteld gezin? Geen idee.
zondag 6 juli 2025 om 20:34
Ik vind het zelf makkelijker om juist op niet vrije dagen langs te gaan. Na werk ofzo. Dan ben ik toch al bezig. In plaats van heel dagdeel van weekend of vrije dag.Saanvi2 schreef: ↑06-07-2025 11:37Wat jij hierboven schetst is een droombeeld voor hen. Het is alleen een heel vervelend traject (zo'n beetje drukste punt van Nederlands) om die kant op te gaan. Maar je hebt wel een punt. Ik zit in m'n hoofd altijd een beetje vast aan het weekend, maar zou ook op woensdagmiddag langs kunnen gaan (mijn vrije middag), en dan even de stad in met mijn moeder (wat stom dat ik daar niet aan denk), maar dan ook weer niet elke week.
Ze hebben trouwens gewoon een auto en rijden ook auto, maar ik weet dat ze dat niet prettig vinden mijn kant op (en dat snap ik helemaal)
Ik zie mijn ouders 2 keer per maand ofzo. Mijn beide ouders woonden ver (1,5 uur rijden en buitenland) van hun families, dus wij gingen zelden op bezoek. Zelf hebben we als gezin ook in diverse landen gewoond, dus bij ons heeft contact nooit afgehangen van bezoekjes. Mijn ouders waren er meer op gericht dat wij mooie carrièrekansen pakten, en stimuleerden ook om in het buitenland te gaan wonen. Dat hebben we allemaal ook op verschillende momenten in ons leven gedaan.
zondag 6 juli 2025 om 20:59
Mijn moeder is vlak voor haar pensionering naar onze woonplaats verhuist. Ze is toen meteen aan haar 2e jeugd begonnen en dat vind ik hartstikke mooi. Hiervoor zagen we elkaar eens per maand, soms 2 maanden. Sinds ze hier woont wekelijks.
Nu ze wat ouder wordt, heeft ze wel iets meer zorg nodig en dan is het fijn dat dit op 10 minuten fietsen is. Even een koffie of lunchen als ik thuiswerk, iets meenemen van de markt et cetera.
Maar als ze nog had gewoond waar ze woonde? Dan vind ik twee keer per maand zoals jij dat noemt echt al een knappe opgave. Voel je niet schuldig alsjeblieft.
Nu ze wat ouder wordt, heeft ze wel iets meer zorg nodig en dan is het fijn dat dit op 10 minuten fietsen is. Even een koffie of lunchen als ik thuiswerk, iets meenemen van de markt et cetera.
Maar als ze nog had gewoond waar ze woonde? Dan vind ik twee keer per maand zoals jij dat noemt echt al een knappe opgave. Voel je niet schuldig alsjeblieft.
zondag 6 juli 2025 om 21:44
Vreselijk herkenbaarYakuzakiko schreef: ↑06-07-2025 14:32Het is vervelend om zo met anderen bezig te zijn. In dit topic gaat het over ouders, maar ik moest laatst met de auto stoppen voor een vrouw van in de 80 die met haar rollator het zebrapad over wilde. Ze probeerde haar rollator op te tillen om sneller te gaan, waarbij ze bijna struikelde over dat ding.
En ik dacht 'wat erg dat je op die leeftijd nog steeds bezig bent om het anderen naar de zin te maken en niet tot last te zijn' En tegelijkertijd was ik bang dat ik het zelf ook nooit helemaal kwijt ga raken.
zondag 6 juli 2025 om 21:50
Graag gedaanBastuba schreef: ↑06-07-2025 20:15Dit topic is voor mij ergens wel herkenbaar, bedankt voor het openen TO!
Mijn ouders zie ik gemiddeld eens per drie maanden. Veel meer ging al niet vanwege mijn werk (weekenddiensten, vaak ook pas laat klaar op vrijdag en/of maandag voor 06.00 alweer beginnen) en daarnaast heb/had ik in de weekends vaak een verjaardag hier, een concert daar of gewoon eens zin in niks.
Dat laatste is wat minder geworden sinds ik een vriend met kinderen heb, die ook weekenddiensten draait. Als we in de weekends tijd samen (met de kinderen) kunnen doorbrengen gaat dat toch voor.
Mijn vader vindt dat geen enkel probleem, al was het maar omdat ie deep down een kluizenaar is die het liefst zijn eigen ding doet. Maar mijn moeder vindt het jammer. Die is gewend aan alle familie binnen een straal van 5 km en heeft het er al sinds ik uit huis ging om te studeren moeilijk mee dat ik veel verder weg zit. En ik vind het vaak lastig dat ik haar niet kan geven wat ze graag wil, maar ga toch zoveel mogelijk mijn eigen weg.
Maar ik vrees de toekomst wel. Mijn ouders en hun partners wonen beide op zo'n 100 km afstand en ik heb geen (stief-)broers en zussen. Dus op een dag moet ik gaan meedraaien in de zorg voor vier ouderen die niet bij mij in de buurt wonen. Zelf die kant op wilde ik eigenlijk al niet (wel serieus over nagedacht), maar nu ik in mijn eigen regio een man ontmoet heb die daar zeer terecht niet weg kan vanwege zijn kinderen, is het al helemaal geen optie meer.
Ergens hoop ik dat er in de toekomst regelingen komen die mantelzorgers in staat stellen minder te gaan werken zodat ze meer kunnen zorgen. Want hoe ik dat anders moet bolwerken met een baan en een parttime samengesteld gezin? Geen idee.
. Ook wel fijn dat het voor meer mensen herkenbaar is. Vind de toekomst ook spannend, hoe ga ik/ gaan we het doen als ze meer zorg nodig hebben
zondag 6 juli 2025 om 21:55
Dit begint ook steeds meer de realiteit te worden, helaas. (Nog) niet zozeer de lichamelijke klachten, dat valt wel mee, maar meer het wegvallen van mensen uit hun omgeving. Broers en zussen waar ze een goede band mee hadden, vrienden, buren, noem maar op. Mijn ouders zijn altijd heel extern gericht geweest en hadden veel mensen om zich heen verzameld, die vallen nu een voor een weg, wat ik lastig vind voor hen en lastig vind om te zien gebeuren.blijfgewoonbianca schreef: ↑06-07-2025 13:56Hoe ouder je wordt, hoe meer vrienden er weg gaan vallen en hoe meer lichamelijke klachten je krijgt waardoor je sommige hobby’s op moet geven.
zondag 6 juli 2025 om 21:58
Mooie post, dank je welNomenNescio schreef: ↑06-07-2025 13:57Ja, maar ik zie dat meer als de tragedie van het ouderschap.
Nu krijg ik misschien mensen op mijn dak en het is niet mijn bedoeling alle (groot) ouders over 1 kam te scheren. Maar ik denk dat ouders gemiddeld genomen hun kinderen altijd liever vaker zien dan minder vaak. Je eigen kinderen blijven altijd gelinkt met dat gezin van vroeger, de zorg die je voor ze voelde en ook al weet je dat ze volwassen zijn, de behoefte aan die connectie en nabijheid blijft. En verreweg de meeste ouders vinden daar een prima weg in en lopen niet met krassen op hun ziel. Toch kan je ze geen groter plezier doen dan ze met enige regelmaat op te zoeken of dat ze jou mogen opzoeken, waarbij de behoefte van de (groot) ouder vaker groter is dan van het volwassen kind.
De tragedie van het kind is dat deze juist vaak de behoefte voelt om los te staan en een eigen leven te leiden. Waar ouders welliswaar welkom zijn (mits je een fijne relatie met ze hebt). Maar dat dat drukke eigen leven vooral prio is, naast alle andere dingen. Ik denk dat de behoefte aan het zien van ouders in intensiteit en frequentie gewoon minder groot is dan van de ouders.
Maar hé, maak je daar niet druk om. Volwassen ouders wéten dit van hun volwassen kind, accepteren dit, respecteren dit, begrijpen dit en wíllen ook niet anders voor jou. Zijn willen vooral dat JIJ gelukkig bent en áls je hen opzoekt, dat het ook een behoefte vult bij jou en het niet alleen maar vanuit plicht gedaan wordt.
zondag 6 juli 2025 om 22:18
Wij werken beide fulltime en zien onze (schoon-)ouders wekelijks, soms vaker.
Ik sla wel aan op wat hier wordt geschreven over “vastzitten in hoe het hoort”, “je bent ze niets verschuldigd” etc. Want daar denken zorginstellingen en overheden / indicatiestellers echt anders over tegenwoordig.
Als je echt hebt gebroken met je ouders dan houdt het op, maar bij een normale relatie wordt je simpelweg verantwoordelijk gesteld (als kind, met je eventuele siblings) voor een deel van de zorg. Poetsen, bed verschonen, boodschappen doen/bestellen en opruimen, de was; zomaar wat voorbeelden van dingen die je in onze gemeente als kind voor je ouder moet doen, daar is geen professionele zorg meer voor. En als je geluk hebt kun je met siblings delen, of je kunt het eventueel uitbesteden aan een particuliere zorgverlener maar dat kost een flinke duit. En dan heb je dus geen keus dan elke week of zelfs vaker langsgaan.
Ik ga zelf ook soms met frisse tegenzin maar toch vind ik dat ik mijn kinderen hiermee juist het goede voorbeeld geef. Soms zijn je eigen belangen ondergeschikt aan die van een ander, je neemt je verantwoordelijkheid en zorgt voor degenen die je lief zijn. Niet alles in het leven is leuk en sowieso moet je continu prioriteiten stellen.
Ik sla wel aan op wat hier wordt geschreven over “vastzitten in hoe het hoort”, “je bent ze niets verschuldigd” etc. Want daar denken zorginstellingen en overheden / indicatiestellers echt anders over tegenwoordig.
Als je echt hebt gebroken met je ouders dan houdt het op, maar bij een normale relatie wordt je simpelweg verantwoordelijk gesteld (als kind, met je eventuele siblings) voor een deel van de zorg. Poetsen, bed verschonen, boodschappen doen/bestellen en opruimen, de was; zomaar wat voorbeelden van dingen die je in onze gemeente als kind voor je ouder moet doen, daar is geen professionele zorg meer voor. En als je geluk hebt kun je met siblings delen, of je kunt het eventueel uitbesteden aan een particuliere zorgverlener maar dat kost een flinke duit. En dan heb je dus geen keus dan elke week of zelfs vaker langsgaan.
Ik ga zelf ook soms met frisse tegenzin maar toch vind ik dat ik mijn kinderen hiermee juist het goede voorbeeld geef. Soms zijn je eigen belangen ondergeschikt aan die van een ander, je neemt je verantwoordelijkheid en zorgt voor degenen die je lief zijn. Niet alles in het leven is leuk en sowieso moet je continu prioriteiten stellen.
zondag 6 juli 2025 om 22:57
Wel wat off topic, en natuurlijk al vaker besproken. maar jeetje, dat is voor de meeste mensen toch niet haalbaar? Als ik elke dag voor en/of na werk naar mijn moeder zou moeten voor mantelzorg ben ik binnen een maand overspannen. Ik heb een meer dan fulltime baan en kan dat er echt niet dagelijks bij hebben. Leuk bedacht dat dat de norm moet zijn, maar in de praktijk volkomen onhaalbaar.
Ha! It is funny because the squirrel gets dead.
zondag 6 juli 2025 om 23:01
Dat is wel mijn grootste nachtmerrie afhankelijk worden van mijn kinderen.
Ik weet wel dat het die kant uitgaat met de tekorten aan personeel, daarom zeg ik altijd geef mij maar een spuitje dan ; )
En nee zo werkt het natuurlijk niet, maar misschien wordt het tegen die tijd wel makkelijker.
Ik heb altijd mijn best gedaan om mijn kinderen zich niet schuldig te laten voelen, en dat is gelukkig gelukt !
De enige "verplichtingen" die ze hebben is uit eten met mijn verjaardag, maar als dat niet lukt ook geen ramp.
En we vieren 1 kerstdag samen, dat vinden ze wel leuk.
Dus to ik hoop dat het je lukt om je niet meer schuldig te voelen, als je ouders van je houden dan staat jouw geluk bovenaan
Ik weet wel dat het die kant uitgaat met de tekorten aan personeel, daarom zeg ik altijd geef mij maar een spuitje dan ; )
En nee zo werkt het natuurlijk niet, maar misschien wordt het tegen die tijd wel makkelijker.
Ik heb altijd mijn best gedaan om mijn kinderen zich niet schuldig te laten voelen, en dat is gelukkig gelukt !
De enige "verplichtingen" die ze hebben is uit eten met mijn verjaardag, maar als dat niet lukt ook geen ramp.
En we vieren 1 kerstdag samen, dat vinden ze wel leuk.
Dus to ik hoop dat het je lukt om je niet meer schuldig te voelen, als je ouders van je houden dan staat jouw geluk bovenaan
tweeling wijzigde dit bericht op 06-07-2025 23:10
0.36% gewijzigd
.
zondag 6 juli 2025 om 23:03
Nee natuurlijk is dat niet haalbaar, daarom maak ik altijd reclame voor een baan in de zorg.Lebow schreef: ↑06-07-2025 22:57Wel wat off topic, en natuurlijk al vaker besproken. maar jeetje, dat is voor de meeste mensen toch niet haalbaar? Als ik elke dag voor en/of na werk naar mijn moeder zou moeten voor mantelzorg ben ik binnen een maand overspannen. Ik heb een meer dan fulltime baan en kan dat er echt niet dagelijks bij hebben. Leuk bedacht dat dat de norm moet zijn, maar in de praktijk volkomen onhaalbaar.
.
zondag 6 juli 2025 om 23:15
Ik had het begin dit jaar andersom, niet per se schuldig maar wel dat we elkaar te weinig hebben gezien vorig jaar, wel regelmatig telefonisch- of appcontact. Ze zeiden er niks over maar ik merkte het zelf en dacht ik 'verdikkeme, ook al zijn ze nog goed van lijf en leden, ook geestelijk nog prima, wel eind 70/begin 80, het kan zomaar over en uit zijn'. En heb ik me voorgenomen dit jaar om dat anders aan te pakken. Nu heb ik weliswaar geen puber meer in huis maar een jongvolwassene dus mijn (t)huisritme is daardoor sowieso al anders. Afspreken doen we nu regelmatiger en heus niet wekelijks maar zeker wel maandelijks voor lunch, of koffie/thee met 's avonds eten of alleen 's avonds eten. Net wat zij fijn vinden.
Zou je zoiets kunnen afspreken met je ouders TO, om hierin een compromis te kunnen sluiten met je ouders, 1x per maand fysiek afspreken maar dat je dan geen opmerkingen meer krijgt want jij hebt ook je eigen leven?
Zou je zoiets kunnen afspreken met je ouders TO, om hierin een compromis te kunnen sluiten met je ouders, 1x per maand fysiek afspreken maar dat je dan geen opmerkingen meer krijgt want jij hebt ook je eigen leven?
wij slapen nooit.
zondag 6 juli 2025 om 23:18
Ze gaat toch al twee keer per maand?iceteapeach schreef: ↑06-07-2025 23:15(....)
Zou je zoiets kunnen afspreken met je ouders TO, om hierin een compromis te kunnen sluiten met je ouders, 1x per maand fysiek afspreken maar dat je dan geen opmerkingen meer krijgt want jij hebt ook je eigen leven?
Nothing happens for a reason
zondag 6 juli 2025 om 23:40
Probeert lees ik in de OP, geen vast gegeven/feit. Vandaar mijn idee om te kijken om 1x per maand voor vast af te spreken zodat haar schuldgevoel minder opspeelt en iedereen weet waar hij/zij aan toe is/zijn. Moet het? Nee, compromis misschien? Ja. Aan TO om te kijken wat wel of niet lukt.
wij slapen nooit.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
