Verliefd op een andere man tijdens relatie

Hoi allemaal,

Ik heb besloten een account aan te maken om mijn verhaal te delen in de hoop advies te krijgen. Ik ben namelijk flink ik de war door mijn gevoelens en weet niet goed wat ik moet doen.

Ik ben een vrouw van 31 jaar. Ik heb nu 8 jaar een relatie met een fantastische man van 33 jaar. Ik zie hem als mijn beste vriend met wie ik alles kan delen, maar er is ook veel passie tussen ons. We wonen al lange tijd samen (sinds ongeveer een jaar in een koophuis dat we samen gekocht hebben) en hebben een kinderwens. Ik zie een geweldige toekomst voor me met hem en ik weet dat ik hem echt niet wil verlaten, omdat hij me altijd gelukkig maakt.

Toch is er een aantal maanden geleden iets moeilijks gebeurd. Ik kwam per toeval een man tegen voor wie ik ongeveer 10 jaar geleden gevoelens had en met wie ik daarna geen contact heb gehouden. Deze man is 17 jaar ouder dan ik en heeft zelf al 14 jaar een relatie, waarvan 11 jaar getrouwd, inclusief 2 kinderen. Toen we 10 jaar geleden in elkaars leven waren, heb ik nooit iets met die gevoelens gedaan, omdat het voor mij duidelijk was dat hij daar niet voor open stond, onder andere vanwege ons leeftijdsverschil en het feit dat hij in een goede relatie zat. Bij ons weerzien (gewoon in een supermarkt nota bene!) kwamen die gevoelens tot mijn grote verbazing vrijwel direct terug en tot mijn nog grotere verbazing bleken ze nu wel wederzijds. We hebben vrij snel naar elkaar uitgesproken dat we iets voelden voor elkaar, maar niet onze relaties op het spel wilden zetten en dat het daarom beter was om ons contact te verbreken. Vervolgens kreeg nieuwsgierigheid naar elkaar toch vaak de overhand en zochten we telkens weer contact en toenadering. In dit contact (allemaal online) zijn er wat grenzen overschreden, maar we hebben elkaar niet fysiek opgezocht omdat we dat onze partners niet aan wilden doen (en we zijn elkaar ook niet meer toevallig tegengekomen). Ik merk dat mijn gevoelens voor mijn partner niet minder zijn geworden door de verliefde gevoelens voor deze man. Sterker nog, ik ben alleen maar zekerder geworden van het feit dat ik voor altijd een (monogame) relatie met hem wil, zeker omdat hij op de hoogte is van mijn verliefdheid en de details van het contact met deze andere man en hij daar heel goed op reageert, wat hem voor mij extra aantrekkelijk maakt. Maar ik merk ook dat mijn verliefde gevoelens voor deze 'nieuwe' man steeds serieuzer worden. Ons contact is heel intens en doordat hij meer op mij lijkt dan mijn huidige vriend, begrijpt hij me soms iets beter en geeft hij me interessante inzichten. Dat maakt ons contact heel waardevol. Ik vind het alleen moeilijk om contact met hem te houden zonder de verliefde gevoelens te voeden en ook fysiek naar hem te verlangen. Hij ervaart het op een vergelijkbare manier, maar misschien nog iets intenser, aangezien hij heeft aangegeven zijn vrouw voor mij te willen verlaten. Zijn vrouw is overigens ook op de hoogte van de gevoelens tussen ons, maar omdat hij weet dat er geen toekomst met mij inzit, probeert hij wel te werken aan de relatie met zijn vrouw. Hij is daarom volgens mij niet altijd 100% eerlijk over de details van ons contact tegenover zijn vrouw en het feit dat hij mij 'verkiest' boven haar, maar zij heeft ook aangegeven geen behoefte te hebben aan de details, wat het niet altijd makkelijker maakt om erover te praten.

Nu hebben we afgesproken elkaar helemaal niet meer te spreken, zodat onze verliefdheid 'vanzelf' minder gaat worden. Dat lukt ons nu een maand. Ik mis hem heel erg en heb vaak de neiging om hem toch een bericht te sturen. Het is moeilijk om daar niet aan toe te geven, vooral omdat ik weet dat hij ook graag contact wil hebben. Ik blijf zeker weten dat ik de toekomst wil vormgeven met mijn vriend en daarom deze verliefdheid moet loslaten, maar merk nog helemaal niet dat die verliefdheid afneemt. Ik snap ook niet zo goed waarom ik het überhaupt voel. Ik mis niks in mijn huidige relatie. Dat mijn vriend me soms iets minder begrijpt dan de andere man, is wat mij betreft namelijk helemaal niet erg, want we kunnen super goed met elkaar praten en ik leer ook juist veel van het feit dat hij dingen net op een andere manier bekijkt.

Een heel verhaal, maar ik zou graag jullie advies willen. Hoe kom ik van deze verliefdheid af? En hoe hou ik het vol geen contact op te nemen? Of denken jullie dat er een mogelijkheid is om het contact zo in te richten, dat we elkaar alleen als vrienden spreken en niet meer dan dat? Hoe kan ik tegen mijn verlangens ingaan, respect tonen voor mijn vriend (en zijn vrouw) en gelukkig verdergaan met mijn leven, zonder heel de tijd verdriet te voelen om de situatie met deze 'jeugdliefde'? Alle tips zijn welkom.

Dank voor alle reacties. Ik zal een poging doen om goed op jullie vragen en opmerkingen te reageren.

De veroordelende reacties had ik natuurlijk verwacht en ik begrijp ze goed. Ik veroordeel mezelf ook om mijn eigen gedrag en dat is ook de reden dat ik een maand geleden de stekker eruit heb getrokken met die nieuwe man.

Het zal wel aan mij liggen maar ik kan me nou werkelijk niets voorstellen bij een wederzijdse liefdesverklaring in de supermarkt na 10 jaar van geen contact. Hoe gaat dat in z'n werk? "Hoi, hoe gaat het ermee? O, trouwens nu ik je weer zie, ik hunker zo naar je"....?

De liefdesverklaring gebeurde niet in de supermarkt. We kwamen elkaar tegen bij de ingang van de supermarkt en zijn toen samen een kopje koffie gaan drinken (het was een grote supermarkt met een wat uitgebreider café) en hebben daarna samen boodschappen gedaan. Alles bij elkaar hebben we toen ongeveer een uur bijgepraat. Toen kwamen we tot de conclusie dat we nog graag verder wilden praten zonder daar al een verliefdheid aan te koppelen (anders had ik het denk ik toen meteen afgekapt). Hij was op latere leeftijd nog gewisseld van carrière waardoor we ooit studiegenoten waren. Ondanks mijn gevoelens destijds, waren we toen echt alleen bevriend en ik had nog geen reden aan te nemen dat het nu anders zou zijn voor hem. Vervolgens heb ik hem mijn nummer gegeven en daarna hebben we meteen veel gebeld (ook videobellen). Een keer tijdens het videobellen kwam ter sprake dat er meer dan vriendschappelijke gevoelens waren voor ons.

Het is echt een verslaving , maar het heeft ook veel met hechting te maken. Het heeft mij erg geholpen in ieder geval. Luister hier eens naar, https://open.spotify.com/episode/68imyHxETsNx04JCRja3Kc

Bedankt voor deze tip: hier ga ik zeker naar luisteren!

Waar vroeger verstandshuwelijken de norm waren zijn we in onze maatschappij doorgeslagen naar de andere kant. Romantische gevoelens zijn leidend, dat wordt ons ook overal voorgespiegeld, in muziek, boeken, films etc. Als je maar verliefd bent, want liefde overwint alles.
In de werkelijkheid is romantische liefde juist geen goede basis voor een goede relatie. Romantische gevoelens zijn onbetrouwbaar en niet stabiel. Hier kun je niet op bouwen. Je zou het kunnen vergelijken met een vette of zoete snack ipv een goede maaltijd. Het is heel verleidelijk en lekker, maar stilt je honger niet echt en geeft je niet wat je echt nodig hebt.

Je bent nu in de ban van die romantische gevoelens, die heel sterk kunnen zijn. Maar je hoeft je hier niet door te laten leiden, je bent geen slachtoffer van je hormonen.

Ik denk dat dit wel een goede analyse is van de situatie en dat kan me zeker helpen, dankjewel.

wanneer je alle contact afbreekt, dan blijft Klaas (zo noemde ik hem maar even in mijn eerdere bericht) een superman terwijl als je hem in het dagelijks leven meemaakt, zie je dat hij wellicht een houten Klaas is
vrienden / kennissen - als je bij elkaar over de vloer komt, dan zie je dat hij wellicht wat oninteressante of onaantrekkelijke trekjes heeft.

Dit is een belangrijke reden waarom ik juist wel weer contact zou willen opnemen; nu blijf ik hangen in mijn fantasie. Natuurlijk is die wens ook vanuit egoïstische overwegingen, maar dus ook echt om het allemaal gewoon even weer normaler te maken en minder rooskleurig. Ik heb zijn vrouw nooit ontmoet (dus ook vroeger niet) en denk soms wel dat het me zou helpen om ze een keer samen te zien. Aan de andere kant ken ik hem wel lang en goed genoeg om al enigszins te weten wat zijn minpunten zijn. Ik denk niet dat het per se helpt om hem in een negatief daglicht proberen te zetten. Ik weet wel dat hij niet perfect is; dat verandert vooralsnog niet hoe ik me voel.

Als je die monogame dwangbuis van als-ik-X-wil-mag-ik-Y-niet nou eens zou uittrekken? Zouden er mogelijkheden zijn om beide mannen in je leven te hebben? In hoeverre zou je vriend daarin meegaan? Zouden jullie daarover kunnen praten?

Ik heb hier gemengde gevoelens over. Ik heb het hier zeker over gehad met mijn vriend, maar we denken beiden dat dit niet de oplossing is. We vinden monogamie in principe gewoon iets wat door de maatschappij bedacht is en wat niet altijd past bij de 'natuur' van de mens, maar we voelen ook dat het concept in ons hoofd is doorgevoerd en dat het voor ons allebei op de lange termijn niet vol te houden is om ruimte te geven aan elkaar om met meerdere partners te zijn.

Je weet best wat je moet doen, maar het punt is dat je het eigenlijk liever niet wilt denk ik. Verwijder en blokkeer alles wat met deze man te maken heeft.

Misschien is het ook een goed idee om een soort "avontuur" te plannen met je man, iets wat jullie verbindt.

Dit klopt wel. Ik denk dat ik vooral had gehoopt dat iemand had gezegd dit wel eens meegemaakt te hebben en daarna wel nog gewoon succesvol vriendschappelijk contact had overgehouden hieraan. Dan had ik het gevoel gehad dat het in principe wel mogelijk was geweest. Het blokkeren zie ik in veel reacties terug. Dat had ik vooralsnog niet gedaan en merkte dat ik daardoor ook vaak naar zijn contactgegevens ging staren en het mezelf zo nog moeilijker maakte die afstand te houden. Verwijderen en blokkeren zal ik nu meteen doen.

Pioen00 schreef: ↑

10-01-2024 10:52

Een partner die heel goed reageert op digitaal vreemdgaan snap ik nooit zo goed.

Goed reageren betekent voor mij niet per se het allemaal accepteren. Hij toont wel begrip voor het feit dat ik gevoelens ontwikkeld heb en hij snapt ook dat de drempel voor het ontwikkelen van die gevoelens nu wat lager lag doordat het eerder het opnieuw aanwakkeren was ipv uit het niks die gevoelens krijgen. Maar dat betekent niet dat hij nooit boos of verdrietig is en het goedkeurt dat ik bij wijze van met die andere man aan het appen ben terwijl ik naast hem in bed lig. Dat zou hij zeker niet accepteren (en doe ik dus ook niet). Het is meer dat hij me de ruimte geeft om het los te laten op een manier die voor mij het beste werkt en mij daarin een weg laat zoeken, mits ik daarover geheel open ben naar hem en dat ben ik. Ik weet wat zijn grenzen zijn en overschrijd die niet. Ik zal bijvoorbeeld nooit expliciet met die andere man over seks praten, ook niet als hij dat af en toe wel probeert op te zoeken.