Vermijdingsgedrag partner? Wat te doen?

Hoi allemaal, via een collega ben ik op dit forum terecht gekomen. Ik zit al een hele tijd met mijn handen in het haar en vraag jullie daarom om jullie mening.
Ik ben nu ruim 5 jaar samen met mijn vriend. In het begin waren we enorm verliefd, was hij open in contact, belangstellend en kon ik met hem lachen. Ook gaf hij mij het gevoel dat ik de enige voor hem was. Hij had een burnout gehad en paniekklachten en slikte antidepressiva. Hij wilde hier al snel mee stoppen toen wij een relatie kregen (voornamelijk ivm erectieproblemen).Helaas kreeg hij toen weer angst en paniekklachten tijdens het afbouwen van de med. En belandde hij op bed. Hierna toch weer medicatie opgehoogd en naar psycholoog gegaan. We gingen ondanks alles al vrij snel samenwonen (op de leeftijd van 32 jaar gaat t allemaal wat sneller dacht ik toen maar) en ik vond dit geen reden om niet met hem verder te gaan want zoveel mensen hebben wel eens psychische klachten gehad of hebben het nog steeds. Mijn partner gamede wel eens. Dat wist ik, voordat we gingen samenwonen. Hij had een pc. Hiervoor had ik ook vriendjes die veel gamede, maar ben toch overstag gegaan. Sinds die pc in huis was kreeg ik het gevoel dat hij moeilijker bereikbaar was. Hij had in die tijd nog veel last van angstklachten en isoleerde zichzelf. Ik probeerde hem hierbij te ondersteunen maar hij bleef zich isoleren. Als ik probeerde hier iets over te zeggen of hem te helpen werd hij boos. Hij knapte later wel iets op doordat zijn medicatie weer opgehoogd werd en hij maar een psycholoog ging wat in opbouwende fase was. Ik werd snel zwanger van ons eerste kindje. Ik was destijds 33 en wilde dit al lang heel graag. Wel heeft hij altijd nog meerdere dingen vermeden om aan te pakken. Zijn gezondheid bijvoorbeeld. Vliegangst, enzovoort. Het gamen was voor hem al die tijd wel nog een uitvlucht en ontspanning. Voor mijn gevoel moest ik hem altijd al wel om "aandacht" vragen om het gevoel te hebben dat we echt samen waren maar heb heel lang gedacht dat het aan mij lag of dat ik hem claimde want dit werd dan ook benoemd. Ik moest mijn eigen leven hebben. Hij gamede al snel dus wel veel, voornamelijk achter de pc maar had ook een playstation. We kregen meer ruzie, ook in het huishouden deed hij weinig en moest ik hem achter zijn broek aanzitten. ondertussen dus ook zwanger en gaar hiervan. Ondanks dat hij wel nog wat psychische klachten (waar hij wel goed aan werkte dacht ik) had vond ik dat hij juist iets moest doen. Tijdens mijn zwangerschap werd duidelijk dat hij online gokte. En veel geld erdoorheen gokte. Dit begon onschuldig maar hij moest al snel geld van mij lenen. Eerst had ik nog een plaat voor mijn hoofd en probeerde ik me te focussen op de aanstaande baby maar het gokken liep al snel de spuigaten uit. Hij gooide het vaak op mijn hormonen, dat was de oorzaak van de ruzies en was mogelijk ook een oorzaak van zijn gokgedrag is wel eens gezegd. Hij moest in behandeling voor het gokken en de behandeling bij de psycholoog was gestopt. Ik heb hem voor de verslavingsbehandeling onder druk gezet samen met fam want anders wilde ik scheiden. Tijdens de behandeling kwam ook naar voren dat hij ook moet stoppen met gamen. Dit valt ook onder gedragsverslaving. Dit vond hij heel moeilijk maar de pc ging uiteindelijk de deur uit, ik was enorm opgelucht. Tijdelijk heb ik mijn oude partner terug gezien. Het ging goed met hem, hij was actief, enthousiast open in contact naar zijn omgeving en stelde zich kwetsbaar op, naar mij en naar vrienden en fam. Wel mistte hij soms het gamen. We waren weer verliefd en we hadden veel minder ruzie en hadden de crisis overleefd (dacht ik). Onze dochter was toen net 1 jaar. De behandeling duurde in totaal 1 jaar. Ik werd onverwachts zwanger van 2e kindje. Ik heb toen direct gezegd we moeten in contact blijven met elkaar anders groeien we weer zo uit elkaar. Spanning liep op bij mijn partner.. Ik zag hem langzaamaan weer afglijden, hij wilde niet meer naar meetings, werd weer inactiever en we kregen meer ruzie (en uiteraard kwam dat volgens hem door mijn hormonen). We zijn toen in relatietherapie gegaan omdat we enorm veel ruzies hadden. Dit leek even zijn vruchten af te werpen en we zijn tot 3 weken voor mijn bevalling hiermee gestopt. We hadden beide dingen om aan te werken. Hij was toen wel nog clean. Maar vlak voor mijn bevalling en tijdens mijn kraambed heeft hij weer meerdere terugvallen gehad. Meerdere malen glashard gelogen tegen mij en mij het gevoel gegeven dat het aan mij lag. Dit heeft me enorm gekwetst. Ik heb een hele lange tijd erge bekkenklachten gehad voor en na de bevalling en kon hierdoor minder. Ik kon hier niets aan doen maar mijn partner had vooral medemijden met zichzelf omdat hij mij bijvoorbeeld eten moet brengen na de bevalling ondat ik niet mocht traplopen. We hadden enorm veeel ruzie en dat met een pasgeboren baby. Ik was gesloopt. Zelfs de kraamvrouw zag dat er iets niet goed zat bij mijn partner. Na een aantal mnden dat ons 2e kindje is geboren was de laatste poging om nog terug te gaan naar dezelfde relatietherapeut. Zij gaf aan dat mijn partner zijn vermijdingsgedrag moet aanpakken omdat hij wederom terugvallen had gehad in zijn gebruik en diepliggende emoties dus wegduwde (en dus de eerdere relatietherapie nede hierdoor niet gewerkt had), anders kon ze de relatietherapie niet opstarten. Dit moest hij intern doen want onze relatie stond op het punt om over te zijn en hij zou voor zijn gezin moeten vechten. Hij was pist dat het allemaal aan hem lag in zijn ogen. Maar op een gegeven moment zou het het mss toch gaan doen. Ik heb heel vaak gehoord dat tom bijv iets ging doen met zichzelf, naar meetings zou gaan voor zijn verslaving, naar huisarts zou gaan voor hulp bij stoppen met roken enzenz. Hij beloofde vanalles, maar deed uiteindelijk niks. Dit gaf mij telkens valse hoop. En als ik hem hiermee confronteerde werd hij boos op mij want ik zou dan weer zeuren enz. En nu is dat nog steeds zo, hij is niet intern gegaan voor zijn vermijdingsproblematiek-verslaving-ptss. Ergens hoop ik nog steeds dat het goed komt want we hebben 2 kleine kids. In contact vluchtte hij altijd weg van mij, wilde niet met mij praten en liep weg. ik was diegene die dan trok en bij vluchtte weg. Ook nam hij geen verantwoordelijkheid om zijn gezondheid aan te pakken (overgewicht, roken enz) terwijl hart en vaatziekten erg in familie zitten, ook heeft hij ernstige slaapapneu waar hij niets mee doet. inactief is hij altijd geweest, soms even heel erg dan tijdelijk weer iets minder als we ruzie hadden gehad en dan deed/doet hij weer even zijn best en daardoor lijkt het weer even ok.Tot op de dag van vandaag is dit het geval dat ik hem eigenlijk bijna alles moet vragen om te doen. Hij doet nauwelijks iets uit zichzelf en ik ben de zeur in het huis. Alleen een aantal dagen na ruzie gaat het even iets beter op huishoudelijk vlak. Opzich logisch dat ik meer in huishouden zou doen (en dat doe ik ook wel) omdat ik inmiddels 1dag minder werk maar ik moet al lange tijd alle ballen hooghouden door overzicht te houden in het huishouden, voor de kinderen zorgen en heb voor mijn gevoel een derde kind erbij. Ook om het huis doet hij niks, tuin onderhouden of andere kleine huishoudelijke klussen en dat lukt mij ook niet allemaal alleen. Als hij vrij heeft ligt hij op de bank, kijkt hij overdag tv of doet een "tukkie". En hij is ook zo inacitef doordat hij zijn slaapapneuapparaat al lange tijd niet gebruikt.
Wat nu vooral speelt is dat hij zegt dat hij zijn ptss wilt gaan aanpakken, dat hij zegt ons niet kwijt te willen maar ook hiervoor niet belt naar de huisarts voor de verwijzing. Hij stelt dus wederom uit om dit aan te pakken. Als we weer ruzie hebben gehad ontloopt hij me dagen. Vliegt direct naar boven om te gamen als de kinderen op bed liggen en praat niet met me. En daarbij vind hij dat ik al lange tijd eigenijk dingen aan mezelf moet doen omdat ik mijn hormonen niet onder controle zou hebben, opvliegend zou zijn, ik aan de antidepressiva zou moeten (want dat heb ik ooit zelf benoemd) enz. Ik begin langzaamaan zelf te denken dat ik gek word en word heel onzeker. Ik ben zelf ook niet perfect en wil mijzelf wel nog ontwikkelen zodat ik ook een betere partner word maar ik lijk mijzelf soms te verliezen. Telkens denk ik: stop ermee maar iets houd me tegen.
Ik kan geen keuze maken: of uit elkaar ( met alle gevolgen van dien) of toch hopen dat er iets gaat veranderen?