Relaties
alle pijlers
verwerken van je relatie met je...zus/broer
donderdag 9 juni 2022 om 15:30
Wie ervaart er ook een pijnlijke band met je (insert engelse term) *sibling? Ik noem het maar even zo, omdat het gaat om de band met deze naaste die waarschijnlijk van een redelijk gelijke leeftijd is en is opgegroeid in hetzelfde gezin.
Ik kom uit een problematisch gezin met voornl. een moeder die voor ons twee zorgde. Ik ben de oudste, zus bijna 3 jaar jonger. Omdat mijn moeder eigenlijk grote delen van onze jeugd geestelijk echt afwezig was (de mooie term emotioneel verwaarloosd is hier van toepassing), zijn wij heel erg op elkaar gericht geraakt vanaf een bepaalde leeftijd (zeg zo rond de leeftijd van tien jaar). We zijn beiden veel te jong uit huis gegaan en onze moeder is ook op jonge leeftijd overleden. Waarschijnlijk om die reden zijn wij voor elkaar een soort substituut geworden van ouderlijke liefde. Wat er thuis ontbrak, hebben we geprobeerd bij elkaar te vinden.
Maar zoiets houdt geen leven lang stand, blijkt. Zus is bijna halverwege de 40 en ik loop tegen de vijftig. Even om het beeld te schetsen hoe oud we inmiddels zijn. Ik ben kinderloos gebleven, inmiddels single en zus is getrouwd en heeft kinderen van middelbare school leeftijd.
Ik merk dat ik richting mijn zus bijna dezelfde pijnlijke gevoelens ervaar als was ik afstand aan het nemen en rouwen om een ouder die me in de steek laat. Ik ben mezelf aan het onthechten en zij doet hetzelfde en ik merk dat ik heel veel voel. Vooral scherpe boosheid. Ik kan haar behoefte aan afstand begrijpen, die voel ik inmiddels nl. zelf ook. Maar waar ik veel moeite mee heb, is het besef dat ik haar eigenlijk een k8twijf vind. Ik vind haar helemaal niet zo sympathiek en stiekem best wel narcistisch en daar komt mijn boosheid vandaan. Ik voel dus imo heel terecht die boosheid, maar het is tevens heel pijnlijk dat ik voor mijn zus kennelijk zo'n wegwerpartikel kan zijn, terwijl we zo'n fundament hadden vanuit onze jeugd. Dit besef doet veel pijn en ik ben hiermee bezig met een therapeut.
Ik zou graag willen sparren hoe ik hiermee om kan gaan en wat jullie soms zouden doen in mijn situatie. En dan heb ik het specifiek over hele verwarrende gevoelens als het gaat om hoe ik wel of geen contact vormgeef en hoe jullie dat doen. Wat is jouw behoefte aan relatie met je sibling? Heb je daar vrede mee? Hoe ben je zover gekomen? Wat zou je anders willen? Denk je dat je relatie ooit beter wordt? Wat is daarvoor nodig? Dat soort dingen. Wil er iemand delen? Ik vul zelf ook wel in later.
Ik kom uit een problematisch gezin met voornl. een moeder die voor ons twee zorgde. Ik ben de oudste, zus bijna 3 jaar jonger. Omdat mijn moeder eigenlijk grote delen van onze jeugd geestelijk echt afwezig was (de mooie term emotioneel verwaarloosd is hier van toepassing), zijn wij heel erg op elkaar gericht geraakt vanaf een bepaalde leeftijd (zeg zo rond de leeftijd van tien jaar). We zijn beiden veel te jong uit huis gegaan en onze moeder is ook op jonge leeftijd overleden. Waarschijnlijk om die reden zijn wij voor elkaar een soort substituut geworden van ouderlijke liefde. Wat er thuis ontbrak, hebben we geprobeerd bij elkaar te vinden.
Maar zoiets houdt geen leven lang stand, blijkt. Zus is bijna halverwege de 40 en ik loop tegen de vijftig. Even om het beeld te schetsen hoe oud we inmiddels zijn. Ik ben kinderloos gebleven, inmiddels single en zus is getrouwd en heeft kinderen van middelbare school leeftijd.
Ik merk dat ik richting mijn zus bijna dezelfde pijnlijke gevoelens ervaar als was ik afstand aan het nemen en rouwen om een ouder die me in de steek laat. Ik ben mezelf aan het onthechten en zij doet hetzelfde en ik merk dat ik heel veel voel. Vooral scherpe boosheid. Ik kan haar behoefte aan afstand begrijpen, die voel ik inmiddels nl. zelf ook. Maar waar ik veel moeite mee heb, is het besef dat ik haar eigenlijk een k8twijf vind. Ik vind haar helemaal niet zo sympathiek en stiekem best wel narcistisch en daar komt mijn boosheid vandaan. Ik voel dus imo heel terecht die boosheid, maar het is tevens heel pijnlijk dat ik voor mijn zus kennelijk zo'n wegwerpartikel kan zijn, terwijl we zo'n fundament hadden vanuit onze jeugd. Dit besef doet veel pijn en ik ben hiermee bezig met een therapeut.
Ik zou graag willen sparren hoe ik hiermee om kan gaan en wat jullie soms zouden doen in mijn situatie. En dan heb ik het specifiek over hele verwarrende gevoelens als het gaat om hoe ik wel of geen contact vormgeef en hoe jullie dat doen. Wat is jouw behoefte aan relatie met je sibling? Heb je daar vrede mee? Hoe ben je zover gekomen? Wat zou je anders willen? Denk je dat je relatie ooit beter wordt? Wat is daarvoor nodig? Dat soort dingen. Wil er iemand delen? Ik vul zelf ook wel in later.
donderdag 9 juni 2022 om 15:33
donderdag 9 juni 2022 om 15:41
Jeetje, dat is ook wel een klasse apart. An sich zou je dan je zus zonder die wetenschap dan prima te pruimen hebben gevonden? Misschien zelfs een goede band hebben? Maar vanwege die keuze wat ze belangrijk vindt (haar man/gezin?) komt ze acuut in een ander daglicht te staan. Lijkt me erg pittig en pijnlijk viva amber.
donderdag 9 juni 2022 om 15:50
donderdag 9 juni 2022 om 16:06
Ik ga ook niet zo lekker met mijn zus. Net als jij een achtergrond van verwaarlozing. En ik ben ook de oudste en bijna vijftig. Maar ik heb zelf niet eens enig idee wat ik met heel die situatie moet dus ik kan je echt niks bieden.
De reden dat ik toch iets post is dat je zegt moeite te hebben met het idee dat je voor je zus een "wegwerpartikel" bent. In mijn geval ben ik degene die (voor mijn zusje waarschijnlijk vrij plotseling) een streep heeft gezet onder ons contact. En daar heb ik echt een rijtje heel terechte redenen voor, maar niet één van die redenen is dat zij voor mij een wegwerpartikel zou zijn.
In ons geval zit er aan beide kanten heel veel verdriet en tekort. Ik kan me zo voorstellen dat dat bij jullie net zo is. En soms maakt dat het gewoon teveel om te dragen.
Ik hoop dat er mensen zijn die je beter tot steun kunnen zijn hier en dat je gesprekken met je therapeut je veel brengen.
De reden dat ik toch iets post is dat je zegt moeite te hebben met het idee dat je voor je zus een "wegwerpartikel" bent. In mijn geval ben ik degene die (voor mijn zusje waarschijnlijk vrij plotseling) een streep heeft gezet onder ons contact. En daar heb ik echt een rijtje heel terechte redenen voor, maar niet één van die redenen is dat zij voor mij een wegwerpartikel zou zijn.
In ons geval zit er aan beide kanten heel veel verdriet en tekort. Ik kan me zo voorstellen dat dat bij jullie net zo is. En soms maakt dat het gewoon teveel om te dragen.
Ik hoop dat er mensen zijn die je beter tot steun kunnen zijn hier en dat je gesprekken met je therapeut je veel brengen.
donderdag 9 juni 2022 om 16:07
zozo, niet zo snel conclusies trekken mensen. Ik probeer in mijn openingspost heel beknopt aan te geven waar ik tegenaan loop. De details hoe zoiets tot stand komt zijn niet uitgelegd. Ik vind het soms lastig om iemand te lezen die extreem gedetailleerd een ellenlange openingspost beschrijft, terwijl de kern altijd neerkomt op: Hoe ga ik hier mee om.
Er zijn imo genoeg details te geven die ik oprecht narcistisch zou kunnen benoemen. Maar daarmee wil ik ook oppassen, omdat het dan herkenbaar wordt.
Er zijn imo genoeg details te geven die ik oprecht narcistisch zou kunnen benoemen. Maar daarmee wil ik ook oppassen, omdat het dan herkenbaar wordt.
donderdag 9 juni 2022 om 16:23
Ik geloof je natuurlijk.Singlejingle schreef: ↑09-06-2022 16:07zozo, niet zo snel conclusies trekken mensen. Ik probeer in mijn openingspost heel beknopt aan te geven waar ik tegenaan loop. De details hoe zoiets tot stand komt zijn niet uitgelegd. Ik vind het soms lastig om iemand te lezen die extreem gedetailleerd een ellenlange openingspost beschrijft, terwijl de kern altijd neerkomt op: Hoe ga ik hier mee om.
Er zijn imo genoeg details te geven die ik oprecht narcistisch zou kunnen benoemen. Maar daarmee wil ik ook oppassen, omdat het dan herkenbaar wordt.
En snap dat ze het jou daarmee heel moeilijk maakt om de band goed te houden.
Maar narcisme is ook maar gewoon een copingmechanisme. Het maakt iemand niet per definitie slecht, of verwijtbaar. Haar gedrag misschien wel, als ze jou daarmee schaadt dus daar heb je consequenties aan te verbinden zoals meer afstand nemen.
Je hebt allemaal op je eigen manier een reis af te leggen als je uit een vertyft gezin komt. Soms overkomen mensen hun aangeleerde overlevingsgedrag maar heel vaak ook niet. Je zal zelf ook niet ongeschonden uit je jeugd gekomen zijn.
Ik denk dat je altijd het beste je aandacht naar binnen kan richten, met hulp van je therapeut. Makkelijker gezegd dan gedaan maar wel de meest duurzame weg, en daar helpt therapie je bij.
donderdag 9 juni 2022 om 16:31
Ik heb met mijn zus vorig jaar ruzie gehad over een familie feestje dat we samen zouden vieren. Dat was een intieme familie aangelegenheid en er was heel bewust de keuze gemaakt om dat bij mij te vieren. Reden hiervan is dat het meestal andersom was doordat zij kinderen had en het zelf altijd praktisch vond om het bij haar te doen. Wat prima was de afgelopen jaren (inmiddels zitten haar kinderen op de middelbare school), maar nu was de afspraak dat we het een keer bij mij zouden doen omdat ik had aangegeven dat héél graag te willen.
Vlak voor het feest had mijn zus besloten dat het toch geen familieding was, omdat ze vrienden van haar had uitgenodigd, want dat vond ze een gezellige toevoeging en ze besloten had dat het dan ook maar meteen bij haar gevierd ging worden. Wel zo makkelijk voor iedereen. Ik voelde me hierin gepasseerd, omdat familie al was uitgenodigd en ik het dus juist graag eens bij mij wilde doen. Ik heb diep gezucht, erover nagedacht of ik er een probleem van ging maken en na een paar dagen gereageerd dat ik het een lastig iets vond wat ze deed, maar inmiddels besloten had dat het ging om het samenzijn en daarmee toestemde om het bij haar te vieren. Mijn toon was echter niet enthousiast genoeg en daar sprak mijn zus mij op aan. Ik heb toen aangegeven dat ik er inderdaad moeite mee had hoe ze dit aanpakte. Mijn zus vond mij hierna het grote inflexibele zeikwijf, was boos, vond dat ik over mezelf heen moest stappen en ik heb na meerdere van dit soort "onschuldige" acties van haar kant in de jaren daarvoor (eigenhandig de dingen anders bepalen zonder overleg of wat dan ook), mijn poot stijf gehouden en besloten bij mezelf te blijven. Ik heb besloten dat ik het feestje ging doorzetten bij mij en als ze dat anders zag, we hier niet samen zouden uitkomen. Het feestje incl. familie was dan ook bij mij.
Dat is haar niet goed gevallen, daar kregen we ruzie over en ik heb haar op een gegeven moment (van jarenlang dat soort frustraties voor mezelf oplossen, want zus gaf niet thuis als ik hier met haar over wilde praten. Het lag altijd aan mij. Ik was niet flexibel, ik had het probleem, ik was te zus of ik was te zo, maar zij was altijd ok) in een boze mail verteld hoe ik over haar dacht en dat ik haar dus behoorlijk egoistisch vond. Hier is ze erg kwaad om geworden en ze heeft het contact helemaal verbroken. Inmiddels heb ik door het stof mogen gaan en excuses aangeboden, omdat ze me anders niet meer hoefde te zien. Maar ik merk dat in het afgelopen half jaar mijn emoties alle kanten uitgegaan zijn en ik me afvraag of ik nog wel moet willen om een relatie te hebben. Het is voor mijn gevoel altijd alleen onder haar voorwaarden, met nul beweging van haar kant naar mij toe. En als ik dat bespreekbaar wil maken, laat ze me altijd subtiel en niet subtiel voelen dat ik de grote aansteller ben. Ze heeft een dikke mening over me, die ik via anderen verneem. Ze toont heel weinig persoonlijke interesse in me etc. etc. ben ik zover dat ik me afvraag wat ik nu moet doen.
Het contact is inmiddels zover dat we weer een afspraak zouden kunnen maken. Maar ik merk bij mezelf eigenlijk heel veel weerstand. Maar die weerstand doet dus ook pijn. Dat wel. En dan gaat het om kleine steken die ik voel.
Ik ben bezig met kijken naar ander soort werk en daarvoor heb ik onlangs een linkedin profiel aangemaakt. Ik heb o.a. mijn zus uitgenodigd hiervoor en ze gaf me feedback hierop dat ik een andere foto moest gebruiken, want deze deed geen recht. Dus ik heb mijn foto aangepast. Ze heeft mijn profiel dus bekeken, commentaar geleverd, maar mijn uitnodiging niet geaccepteerd. Terwijl ze 200+ connecties heeft, dus het gaat ook niet om een selectie van mensen die bij haar werk moeten passen. En haar man heeft mij dus wél geaccepteerd. Meteen. Dat voelt gewoon, tja, ik weet niet, vraag me dan af wat ze daarmee voor signaal wil afgeven. Dat doet pijn en maakt me boos.
Lijkt wel alsof ze wil laten zien dat ze mij wel gezien heeft, maar mij opzettelijk negeert.
donderdag 9 juni 2022 om 16:37
En ik zit nu een beetje in de situatie of ik nu ga beslissen om nog wel te investeren in een koud geworden relatie. Ik voel weinig zin meer. Maar helemaal geen contact is ook niet wat ik voor ogen had toen ik een half jaar geleden heb aangegeven wat me dwars zat. Ik had altijd de hoop gehad dat we hier samen wel uit zouden komen. Maar in plaats van uitpraten krijg ik een soort koude behandeling en daar heb ik geen trek in.
Anderzijds is onze vader op een leeftijd dat hij steeds meer mantelzorg nodig heeft en is het wel handig dat wij hierover afspraken met elkaar kunnen maken. En ik ben helemaal niet bekend met een soort koude familie relatie. Onze relatie was altijd heel warm te noemen. Ik ben hier nieuw in en zoek een weg daarin. Wat wel, wat niet. Hoe wel, hoe niet.
Anderzijds is onze vader op een leeftijd dat hij steeds meer mantelzorg nodig heeft en is het wel handig dat wij hierover afspraken met elkaar kunnen maken. En ik ben helemaal niet bekend met een soort koude familie relatie. Onze relatie was altijd heel warm te noemen. Ik ben hier nieuw in en zoek een weg daarin. Wat wel, wat niet. Hoe wel, hoe niet.
donderdag 9 juni 2022 om 16:38
dit klinkt trouwens vooral als een kinderachtige ruzie, tussen twee koppige damesSinglejingle schreef: ↑09-06-2022 16:31Ik heb met mijn zus vorig jaar ruzie gehad over een familie feestje dat we samen zouden vieren. Dat was een intieme familie aangelegenheid en er was heel bewust de keuze gemaakt om dat bij mij te vieren. Reden hiervan is dat het meestal andersom was doordat zij kinderen had en het zelf altijd praktisch vond om het bij haar te doen. Wat prima was de afgelopen jaren (inmiddels zitten haar kinderen op de middelbare school), maar nu was de afspraak dat we het een keer bij mij zouden doen omdat ik had aangegeven dat héél graag te willen.
Vlak voor het feest had mijn zus besloten dat het toch geen familieding was, omdat ze vrienden van haar had uitgenodigd, want dat vond ze een gezellige toevoeging en ze besloten had dat het dan ook maar meteen bij haar gevierd ging worden. Wel zo makkelijk voor iedereen. Ik voelde me hierin gepasseerd, omdat familie al was uitgenodigd en ik het dus juist graag eens bij mij wilde doen. Ik heb diep gezucht, erover nagedacht of ik er een probleem van ging maken en na een paar dagen gereageerd dat ik het een lastig iets vond wat ze deed, maar inmiddels besloten had dat het ging om het samenzijn en daarmee toestemde om het bij haar te vieren. Mijn toon was echter niet enthousiast genoeg en daar sprak mijn zus mij op aan. Ik heb toen aangegeven dat ik er inderdaad moeite mee had hoe ze dit aanpakte. Mijn zus vond mij hierna het grote inflexibele zeikwijf, was boos, vond dat ik over mezelf heen moest stappen en ik heb na meerdere van dit soort "onschuldige" acties van haar kant in de jaren daarvoor (eigenhandig de dingen anders bepalen zonder overleg of wat dan ook), mijn poot stijf gehouden en besloten bij mezelf te blijven. Ik heb besloten dat ik het feestje ging doorzetten bij mij en als ze dat anders zag, we hier niet samen zouden uitkomen. Het feestje incl. familie was dan ook bij mij.
Dat is haar niet goed gevallen, daar kregen we ruzie over en ik heb haar op een gegeven moment (van jarenlang dat soort frustraties voor mezelf oplossen, want zus gaf niet thuis als ik hier met haar over wilde praten. Het lag altijd aan mij. Ik was niet flexibel, ik had het probleem, ik was te zus of ik was te zo, maar zij was altijd ok) in een boze mail verteld hoe ik over haar dacht en dat ik haar dus behoorlijk egoistisch vond. Hier is ze erg kwaad om geworden en ze heeft het contact helemaal verbroken. Inmiddels heb ik door het stof mogen gaan en excuses aangeboden, omdat ze me anders niet meer hoefde te zien. Maar ik merk dat in het afgelopen half jaar mijn emoties alle kanten uitgegaan zijn en ik me afvraag of ik nog wel moet willen om een relatie te hebben. Het is voor mijn gevoel altijd alleen onder haar voorwaarden, met nul beweging van haar kant naar mij toe. En als ik dat bespreekbaar wil maken, laat ze me altijd subtiel en niet subtiel voelen dat ik de grote aansteller ben. Ze heeft een dikke mening over me, die ik via anderen verneem. Ze toont heel weinig persoonlijke interesse in me etc. etc. ben ik zover dat ik me afvraag wat ik nu moet doen.
Het contact is inmiddels zover dat we weer een afspraak zouden kunnen maken. Maar ik merk bij mezelf eigenlijk heel veel weerstand. Maar die weerstand doet dus ook pijn. Dat wel. En dan gaat het om kleine steken die ik voel.
Ik ben bezig met kijken naar ander soort werk en daarvoor heb ik onlangs een linkedin profiel aangemaakt. Ik heb o.a. mijn zus uitgenodigd hiervoor en ze gaf me feedback hierop dat ik een andere foto moest gebruiken, want deze deed geen recht. Dus ik heb mijn foto aangepast. Ze heeft mijn profiel dus bekeken, commentaar geleverd, maar mijn uitnodiging niet geaccepteerd. Terwijl ze 200+ connecties heeft, dus het gaat ook niet om een selectie van mensen die bij haar werk moeten passen. En haar man heeft mij dus wél geaccepteerd. Meteen. Dat voelt gewoon, tja, ik weet niet, vraag me dan af wat ze daarmee voor signaal wil afgeven. Dat doet pijn en maakt me boos.
Lijkt wel alsof ze wil laten zien dat ze mij wel gezien heeft, maar mij opzettelijk negeert.
echt oplosbaar hoor
donderdag 9 juni 2022 om 16:41
Ik vind haar een kutwijf, omdat ze hele kleine subtiele dingen doet die ik op een bepaalde manier een hele lage manier van straf geven vind (dat expres negeren op linkedin) en omdat ik haar eigenlijk heel egoistisch vind. Je mag meedoen met haar leven, maar wel altijd op haar voorwaarden. Ik heb wel vaker gevonden dat als het aankomt op een relatie met haar, de quote buigen of barsten goed van toepassing is.SweetFirefly schreef: ↑09-06-2022 16:31Je vindt haar een k8twijf omdat ze afstand van je neemt of omdat jij haar niet sympathiek en narcistisch vindt?
En het helpt mij om de afstand te nemen die nodig is. Het is lastiger om afstand te nemen als je iemand heeeeel lief vindt. Om haar zeer lastige en voor mij kwetsende eigenschappen op een rij te hebben, helpt mij om te doen wat gezond is voor mij. Ook al helpt dat onze relatie niet, want dan is er nauwelijks sprake van een relatie.
donderdag 9 juni 2022 om 16:43
heb je al eens hulp gezocht?
je kunt leren omgaan met het gedrag van je zus, en als jij ermee omgaat, heeft zij geen vat meer op je.
En dan kunnen jullie de komende jaren, op een zakelijke manier, gewoon overleg hebben mbt je vader
en als hij er niet meer is, vergaat ook de zakelijke relatie en zie je elkaar alleen nog op begrafenissen van tantes enzo
je kunt leren omgaan met het gedrag van je zus, en als jij ermee omgaat, heeft zij geen vat meer op je.
En dan kunnen jullie de komende jaren, op een zakelijke manier, gewoon overleg hebben mbt je vader
en als hij er niet meer is, vergaat ook de zakelijke relatie en zie je elkaar alleen nog op begrafenissen van tantes enzo
donderdag 9 juni 2022 om 16:46
Wat voor bevestiging wil je van haar?Singlejingle schreef: ↑09-06-2022 16:41En het helpt mij om de afstand te nemen die nodig is. Het is lastiger om afstand te nemen als je iemand heeeeel lief vindt. Om haar zeer lastige en voor mij kwetsende eigenschappen op een rij te hebben, helpt mij om te doen wat gezond is voor mij. Ook al helpt dat onze relatie niet, want dan is er nauwelijks sprake van een relatie.
Als je minder wil moeten, moet je minder willen.
donderdag 9 juni 2022 om 16:49
Als je mij vertelt hoe, dan pak ik dat aan.
Ik heb nl. in januari al aangegeven dat ik graag met haar eruit wil komen en we zo een nieuw vers en fris jaar kunnen hebben samen. Zij gaf toen aan dat het voor haar te vroeg was en dat ze afstand wilde. Ik heb toen aangegeven die afstand te respecteren en het na een tijdje opnieuw te proberen. In maart heb ik het opnieuw geprobeerd. Ze gaf toen aan het te vroeg te vinden en erover na te denken wanneer misschien wel. Dit heb ik toen opnieuw losgelaten en gezegd, prima, ik wacht het af. In mei kreeg ik het antwoord dat ze teveel boosheid voelde en ik mijn excuses moest aanbieden.
Ik heb toen een mail gestuurd en mijn excuses aangeboden op mijn gedrag (niet zozeer mijn gevoel). Ik kreeg toen een mail terug dat ze vond dat ik er wel weer een veeeeel te lange mail van had gemaakt en haar reactie irriteerde me. Ik had zoiets van jezus mens, wat moet je nou? Heb dat verder niet meer gedeeld, bij mezelf gehouden en haar inmiddels gezien bij mijn vader. Mijn vader kreeg een kus, bij mij zette ze een stap naar achter. In dat elkaar zien vertelde ze o.a. over mijn foto op mijn linkedinpagina, etc. Bij het weggaan kreeg mijn vader een kus en bij mij draaide ze zich om en zei, nou wellicht tot de volgende keer.
En ik kwam thuis en had zoiets, ja, wil ik dit? Wil ik dit echt?
donderdag 9 juni 2022 om 16:49
Linkedin is geen Facebook. Dus ik snap best dat jouw zus je niet als connectie wil als jij niets met haar werk te maken hebt. Blijkbaar heb jij geen werk dus de enige reden is dat je gebruik van haar connecties wil maken. Ik snap dat zij dat niet wil. Gaat j nieuwe werk niet goed dan wil zij er niet op aangeven worden.
Je vindt je zus niet eens aardig. Misschien is ze dat ook wel niet. Maar waarom wil jij dan zo graag met haar omgaan?
Jij hebt duidelijk je jeugd niet verwerkt. Je kan en mag niet van je zus verwachten dat zij je moeder vervangt.
Vergeet niet dat je zus nog jonger was dan jij toen jullie moeder afhaakte. Ook zij zal het moeilijk hebben met jullie verleden en dar door beschadigd zijn.
Jullie zullen daar elk op jullie eigen manier mee moeten dealen.
Elkaar steeds pijn blijven doen omdat jlue beiden iets zoeken bij de ander wat de ander niet kan geven schiet niet op.
Dan kan wat afstand houden inderdaad beter zijn.
Je vindt je zus niet eens aardig. Misschien is ze dat ook wel niet. Maar waarom wil jij dan zo graag met haar omgaan?
Jij hebt duidelijk je jeugd niet verwerkt. Je kan en mag niet van je zus verwachten dat zij je moeder vervangt.
Vergeet niet dat je zus nog jonger was dan jij toen jullie moeder afhaakte. Ook zij zal het moeilijk hebben met jullie verleden en dar door beschadigd zijn.
Jullie zullen daar elk op jullie eigen manier mee moeten dealen.
Elkaar steeds pijn blijven doen omdat jlue beiden iets zoeken bij de ander wat de ander niet kan geven schiet niet op.
Dan kan wat afstand houden inderdaad beter zijn.
donderdag 9 juni 2022 om 16:53
je hoeft het niet goed te maken, wat er gebeurd is.Singlejingle schreef: ↑09-06-2022 16:49Als je mij vertelt hoe, dan pak ik dat aan.
Ik heb nl. in januari al aangegeven dat ik graag met haar eruit wil komen en we zo een nieuw vers en fris jaar kunnen hebben samen. Zij gaf toen aan dat het voor haar te vroeg was en dat ze afstand wilde. Ik heb toen aangegeven die afstand te respecteren en het na een tijdje opnieuw te proberen. In maart heb ik het opnieuw geprobeerd. Ze gaf toen aan het te vroeg te vinden en erover na te denken wanneer misschien wel. Dit heb ik toen opnieuw losgelaten en gezegd, prima, ik wacht het af. In mei kreeg ik het antwoord dat ze teveel boosheid voelde en ik mijn excuses moest aanbieden.
Ik heb toen een mail gestuurd en mijn excuses aangeboden op mijn gedrag (niet zozeer mijn gevoel). Ik kreeg toen een mail terug dat ze vond dat ik er wel weer een veeeeel te lange mail van had gemaakt en haar reactie irriteerde me. Ik had zoiets van jezus mens, wat moet je nou? Heb dat verder niet meer gedeeld, bij mezelf gehouden en haar inmiddels gezien bij mijn vader. Mijn vader kreeg een kus, bij mij zette ze een stap naar achter. In dat elkaar zien vertelde ze o.a. over mijn foto op mijn linkedinpagina, etc. Bij het weggaan kreeg mijn vader een kus en bij mij draaide ze zich om en zei, nou wellicht tot de volgende keer.
En ik kwam thuis en had zoiets, ja, wil ik dit? Wil ik dit echt?
Ik zou je aanraden om een goede psycholoog/therapeut te zoeken om te leren omgaan met de pijn uit je verleden en hoe je nu met haar (die ook pijn heeft) om kan gaan
Breken met je zus, kan hoor, maar dat levert alsnog veel gedonder op, want jullie delen een vader, misschien wel meer familie?
Hoe ga je met elkaar de begrafenis regelen? als je besloten hebt, elkaar niet meer te zien?
Je hoeft absoluut geen vriendinnen te zijn, je hoeft elkaar echt niet op te zoeken. Maar een manier vinden om het leefbaar te houden, kan ik je echt aanraden
Dat punt is hier voorbij (nou is er ook gruwelijk veel meer gebeurd, dan ruzie om Linkedin) en ik breek mijn hoofd over hoe het moet, als mijn ouders overlijden. Ik weet het echt niet
donderdag 9 juni 2022 om 16:58
Dankjewel voor je reactie. Ik begrijp heel goed dat je -zeker met zo'n kwetsbare relatie- tot de conclusie komt dat het beter is voor jezelf of voor jullie beiden, dat er geen relatie mogelijk is. Ik kan tot dusver heel ver mee in je idee. Ik zou tot dezelfde conclusie kunnen komen. Niet vanuit haat, maar vanuit een andere behoefte, nl. gezonder of beter. Ik weet zeker dat mijn zus bepaalde dingen doet, ook vanuit een gekwetstheid vanuit haar kant. Want waarom zou het anders zo belangrijk of gewichtig zijn.sprankelend schreef: ↑09-06-2022 16:06Ik ga ook niet zo lekker met mijn zus. Net als jij een achtergrond van verwaarlozing. En ik ben ook de oudste en bijna vijftig. Maar ik heb zelf niet eens enig idee wat ik met heel die situatie moet dus ik kan je echt niks bieden.
De reden dat ik toch iets post is dat je zegt moeite te hebben met het idee dat je voor je zus een "wegwerpartikel" bent. In mijn geval ben ik degene die (voor mijn zusje waarschijnlijk vrij plotseling) een streep heeft gezet onder ons contact. En daar heb ik echt een rijtje heel terechte redenen voor, maar niet één van die redenen is dat zij voor mij een wegwerpartikel zou zijn.
In ons geval zit er aan beide kanten heel veel verdriet en tekort. Ik kan me zo voorstellen dat dat bij jullie net zo is. En soms maakt dat het gewoon teveel om te dragen.
Ik hoop dat er mensen zijn die je beter tot steun kunnen zijn hier en dat je gesprekken met je therapeut je veel brengen.
Het wegwerpartikel voel ik me vooral door haar acties van negeren of bepaalde afspraken niet belangrijk genoeg te maken. Ik begrijp op persoonlijk nivo niet dat als je met iemand in familieverband bepaalde afspraken hebt gemaakt, je daar zo makkelijk overheen kunt stappen. Dat zou ik zelfs binnen vriendschappen niet doen. En als ik dat wel zou willen om bepaalde redenen, dan zou ik dat in de groep gooien, bespreken, polsen hoe de ander daar tegenover staat. Ik krijg daarmee het gevoel dat ik inderdaad een wegwerpartikel ben, omdat er voor mijn gevoel over mijn gevoel en belang wordt heengelopen. Nu begrijp ik dat dit woord gekleurd is door het belang dat ik eraan hecht. Maar mijn zus kent me ook al jaren, weet dat ik in het verleden vaker opmerkingen heb gemaakt door totale plotwendingen die ik niet fijn vond. Maar dan ging het om afspraken die in haar huis plaatsvonden, dus ik schikte me daar naar. Andersom brengt ze dit stukje respect dus geen stapje verder en dat stoort me mateloos.
donderdag 9 juni 2022 om 17:01
Nou nee hoor, mijn zus werkt niet eens in een werkveld die overeenkomt met die van mij. En meer dan de helft van haar connecties zijn vrienden of schoonfamilie met een totaal ander werkveld. Dan vraag ik me af waarom die wel een connectie zijn van haar en ik niet. Het enige is dat ik het leuk vond om haar in mijn connecties te hebben. Omdat ze erbij hoort. Voor werk zoek ik wel ander soort connecties.Velvetlady schreef: ↑09-06-2022 16:49Linkedin is geen Facebook. Dus ik snap best dat jouw zus je niet als connectie wil als jij niets met haar werk te maken hebt. Blijkbaar heb jij geen werk dus de enige reden is dat je gebruik van haar connecties wil maken. Ik snap dat zij dat niet wil. Gaat j nieuwe werk niet goed dan wil zij er niet op aangeven worden.
donderdag 9 juni 2022 om 17:06
Dat is dus ook wat ik wil. Het leefbaar houden. Dat raad ik mezelf inmiddels ook aan. Ik ben voorbij het punt dat ik behoefte voel om het weer goed te krijgen. De beste vriendinnen die we ooit van elkaar waren is er niet meer. Al heel lang niet meer. Dat is verdrietig, jammer, maar het zij zo en blijkbaar nodig.
Maar ik zoek dus wel een vorm die voor mij niet kwetsend is en blijkbaar ervaar ik het als kwetsend als ze zo duidelijk een stap naar achteren zet bij het groeten en weggaan. Dan rijst bij mij de vraag: moet ik haar uberhaupt wel zien voor ik zover ben dat het niet meer kwetsend is? Moet ik ingaan op een mail met een voorstel tot een afspraak of kan ik ook met excuses zeggen dat het voorlopig niet uitkomt om welke reden dan ook? Moet ik haar wel uitnodigen op mijn verjaardag zoals alle andere verjaardagen (met covid zagen we elkaar niet, maar dat is nu voorbij, dus val ik terug op gewoonten vóór covid, terwijl er in de tussentijd geen behoefte meer is). Dat zijn vragen waar ik benieuwd naar ben. Hoe doe jij dat?
donderdag 9 juni 2022 om 17:15
ik heb flink therapie nodig gehadSinglejingle schreef: ↑09-06-2022 17:06Dat is dus ook wat ik wil. Het leefbaar houden. Dat raad ik mezelf inmiddels ook aan. Ik ben voorbij het punt dat ik behoefte voel om het weer goed te krijgen. De beste vriendinnen die we ooit van elkaar waren is er niet meer. Al heel lang niet meer. Dat is verdrietig, jammer, maar het zij zo en blijkbaar nodig.
Maar ik zoek dus wel een vorm die voor mij niet kwetsend is en blijkbaar ervaar ik het als kwetsend als ze zo duidelijk een stap naar achteren zet bij het groeten en weggaan. Dan rijst bij mij de vraag: moet ik haar uberhaupt wel zien voor ik zover ben dat het niet meer kwetsend is? Moet ik ingaan op een mail met een voorstel tot een afspraak of kan ik ook met excuses zeggen dat het voorlopig niet uitkomt om welke reden dan ook? Moet ik haar wel uitnodigen op mijn verjaardag zoals alle andere verjaardagen (met covid zagen we elkaar niet, maar dat is nu voorbij, dus val ik terug op gewoonten vóór covid, terwijl er in de tussentijd geen behoefte meer is). Dat zijn vragen waar ik benieuwd naar ben. Hoe doe jij dat?
want het doet heel veel pijn.
De andere kant wil niet meer, niks meer, met niemand.
Ik heb moeten leren, dat het bij mijn leven hoort
donderdag 9 juni 2022 om 17:22
Dus je hebt je altijd geschikt en nu verander jij, wil je niet meer zo behandeld worden. Dat is meestal het punt waarop relaties klappen.
De ander heeft er totaal geen besef van en geen boodschap aan dat het voor jou een opeenstapeling is van allerlei kwetsende gebeurtenissen. Die ziet alleen maar jouw mail en is daar waarschijnlijk flink door overvallen. Je hebt excuses gemaakt maar eigenlijk verlang je van haar excuses, dus die komen waarschijnlijk niet zo over. Je bent niet door het stof gegaan want dat wil je immers niet meer.
Er zitten ook nog lagen onder, ik zou zoals lilalinda aangeeft daar eens samen met een therapeut eens rustig naar gaan kijken. Het familiesysteem, jouw diepere gevoelens van gekwetstheid en in de steek gelaten worden.
Jullie zitten nu op incident- oftewel "drama niveau" met elkaar te communiceren (en jij over haar). Dat kan alleen maar verder escaleren of ernstig bekoelen zolang jullie beiden hetzelfde blijven doen als wat je deed.
Als buitenstaander zie ik deze situatie juist als een mooi moment, een teken dat je wil groeien en iets wil leren over jezelf. Als je de les erin ziet kan je hier alleen maar beter van worden. Want echt goed was het dus eigenlijk al lange tijd niet.
De ander heeft er totaal geen besef van en geen boodschap aan dat het voor jou een opeenstapeling is van allerlei kwetsende gebeurtenissen. Die ziet alleen maar jouw mail en is daar waarschijnlijk flink door overvallen. Je hebt excuses gemaakt maar eigenlijk verlang je van haar excuses, dus die komen waarschijnlijk niet zo over. Je bent niet door het stof gegaan want dat wil je immers niet meer.
Er zitten ook nog lagen onder, ik zou zoals lilalinda aangeeft daar eens samen met een therapeut eens rustig naar gaan kijken. Het familiesysteem, jouw diepere gevoelens van gekwetstheid en in de steek gelaten worden.
Jullie zitten nu op incident- oftewel "drama niveau" met elkaar te communiceren (en jij over haar). Dat kan alleen maar verder escaleren of ernstig bekoelen zolang jullie beiden hetzelfde blijven doen als wat je deed.
Als buitenstaander zie ik deze situatie juist als een mooi moment, een teken dat je wil groeien en iets wil leren over jezelf. Als je de les erin ziet kan je hier alleen maar beter van worden. Want echt goed was het dus eigenlijk al lange tijd niet.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
